Chapter 598 ปล้นงานแต่ง.
"เป็นเขารึ? เป็นไปไม่ได้ เขาไม่คู่ควรกับชิงซือ!"หัวใจของจงซานที่หดเกร็ง.
ปิงเสวียนไม่คู่ควรกับเป่ยชิงซือ เป่ยชิงซือนั้นมีความแข็งแกร่งจาก สายโลหิตเซียน สืบทอดพลังที่ยิ่งใหญ่ของสายโลหิตมา หลายปีมานี้ จงซานเองก็เฝ้าสืบเสาะเกี่ยวกับบรรพบุรุษของเป่ยชิงซือเช่นกัน.
เป็นเซียนสตรีที่มีอายุกว่าสามหมื่นปีมาแล้ว แม้นว่าจะเป็นสตรี ทว่าก็มีความสามารถสัมผัสได้ถึงพลังแห่งกฎน้ำแข็ง ทรงพลังก้าวไปจนถึงขีดสุด.
ในอดีตนั้นถือว่าเป็นคน ๆ แรก ที่มีความสามารถด้านนี้ พลังที่ไร้เทียมทาน ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหน้าใหนก็ไม่สามารถต้านได้.
อีกทั้ง สตรีผู้นี้ไม่ได้รับตำแหน่งมรรคาใด ๆ นางไม่ได้ร่วมแดนเทวะ ไม่ได้เข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ เป็นผู้ฝึกตนไร้สังกัด หากแต่มีพลังฝึกตนที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว กลายเป็นผู้ฝึกตนไร้สังกัดคนแรกที่มีพลังความแข็งแกร่งเช่นนี้.
และเมื่อครั้งต้องแบกอำนาจสวรรค์ บนท้องฟ้าปรากฏเมฆสายฟ้า ทัณฑ์สวรรค์ที่ล่วงหล่นลงมา แต่กลับกลายเป็นว่าถูกนางแช่แข็งไปทั้งหมดเลยทีเดียว.
แช่แข็งเมฆสายฟ้า? แช่แข็งทัณฑ์สวรรค์?
เป็นพลังที่ร้ายกาจน่าเกรงขามนัก! ความแข็งแกร่งนี้! ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ไม่มีใครสามารถก้าวไปถึง ภายใต้สวรรค์แห่งนี้นับเป็นสตรีไร้สังกัดคนแรกที่เป็นที่ภาคภูมิใจ มีพลังสั่นคลอนสวรรค์.
กลับพลังที่น่าเหลือเชื่อนี้ สุดท้ายก็สำเร็จได้รับชะตาเซียน.
แม้กระทั่งชะตาเซียน 10 เปอร์เซ็นต์ยังส่งต่อกลับมาให้กลับเหล่าลูกหลาน ให้สามารถย่างก้าวตามรอยของบรรพชนในตำนานได้อีก.
ลูกหลานเซียน ในรุ่นหนึ่ง ๆ นั้นจะมีคนสามารถเปิดสายโลหิตเซียนได้ และครอบครองพลังพิเศษของบรรพชนที่ได้ทิ้งเอาไว้ได้.
เป็นความจริงเช่นกันเหล่าลูกหลานที่ผ่านมาไกลทำให้สายโลหิตจืดจาง ทำให้การปลุกสายโลหิตเป็นไปได้ยากขึ้นเรื่อย ๆ .
ส่วน เป่ยชิงซือ ตระกูลเป่ยนั้นแทบไม่มี ไม่มีร่องรอยของพลังปรากฏออกมา.
ทว่าตระกูลเป่ยนับว่าน่าเกรงขามไม่น้อย ถูกลากเข้าสู่แดนเทพอมตะในที่สุด หลายร้อยปีผ่านมา ในเวลานั้นก็ปรากฏตัวตนที่น่าเกรงขามเกิดขึ้นมา บิดาของเป่ยชิงซือ เป่ยชิงเฟิง!
เป่ยชิงเฟิงนั้นมีคามสามารถสูงมาก เป็นคนที่มีพรสวรรค์ชั้นยอด มีเชาว์ปัญญาสูง นอกจากบำเพ็ญกรรม ยังบำเพ็ญฮวงจุ้ย และบำเพ็ญชื่อเสียง เป่ยชิงซือเองก็เกี่ยวพันธ์กับการบำเพ็ญทั้งสามสาย แม้ว่าจะไม่ได้ก่อเกิดประโยชน์เท่าใดนัก ทว่าก็ไม่สามารถบอกได้ว่าไร้ประโยชน์ซะเลย นอกจากนี้การบำเพ็ญทั้งสามสายยังถูกรวมเข้าด้วยกัน.
ทว่าเป่ยชิงซือไม่ได้ต่อต้านหรือสอบถามแต่อย่างใด บิดาของนางที่ศึกษาความรู้ทั้งสามสายอย่างลึกล้ำ จนท้ายที่สุดก็พบวิธีที่จะปลุกสายโลหิตของบรรพชนได้.
สำเร็จ! เป่ยชิงเฟิงสามารถปลุกสายโลหิตตกทอดได้ในที่สุด ทว่าราคาที่ต้องจ่ายไปก็สูงมาก คือชีวิตของคนในตระกูล 300 ชีวิต ถูกสังหารไปด้วยเหตุผลนี้ เพียงเพื่อปลุกสายโลหิตตระกูลเป่ยให้กับบุตรสาว เป่ยชิงซือ.
นี่นับว่าเป็นการตัดสินใจที่น่าสลดใจมาก ยอมสละชีวิตตัวเอง ยอมสละตระกูลตัวเอง เพื่อแลกกลับการปลุกสายโลหิตอย่างงั้นรึ?
ไม่มีใครรู้ว่าเป่ยชิงซือคิดอะไร หลังจากที่จงซานรับรู้เรื่องนี้ ลองคิดแล้วก็ยังไม่เข้าใจเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเป่ยชิงเฟิงถึงได้วางแผนเช่นนี้ออกมา บางทีอาจจะมีความลับที่ลึกลับอยู่ก็เป็นได้ อาจจะไม่ใช่แค่เปิดพลังสายโลหิตตกทอดให้เป่ยชิงซืออย่างเดียวก็ได้.
ส่วนความแข็งแกร่งของสายโลหิตนั้น ต้องบอกว่าแข็งแกร่งทรงพลังมาก!
จากที่จงซานเห็นเป่ยชิงซือแช่แข็งแม่น้ำสามพันลี้ และยังมั่นใจว่าเป่ยชิงซือยังมีพลังอื่น ๆ ซ่อนเอาไว้อีก!
แม้ว่าปิงเสวียนจะนับว่าแข็งแกร่ง ทว่าก็ไม่คู่ควรกับเป่ยชิงซืออย่างแน่นอน สายโลหิตตกทอด ไม่คู่ควรกับคนทั่วไป.
หากแต่เป็นปิงเสวียนที่บังคับเป่ยชิงซืออย่างงั้นรึ?
"หกชีพจรแดนเทพอมตะ ชีพจรวารี!"เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"หืม? หกชีพจรแดนเทพอมตะ เป็นชีพจรวารีอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
ชีพจรวารี เป่ยชิงซือที่เข้าสู่แดนเทพอมตะตำหนักชีพจรวารี ทว่าพวกเขาสามารถบังคับเป่ยชิงซือให้แต่งงานกับปิงเสวียนได้ด้วยรึ?
ปิงเสวียนเป็นเจิ้นจวินแล้วรึ? นี่เขาก้าวเข้าสู่ระดับราชันย์แท้ได้แล้วรึ?
"เจิ้นจวินปิงเสวียนนั้น ที่จริงแล้วเป็นไท่จื่อของราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง ที่อยู่ทางทวีปศักดิ์สิทธิ์ทางใต้ เพื่อที่จะผูกมัดราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงอย่างสมบูรณ์ จึงได้เข้าร่วมกับเจ้าชีพจรวารี พร้อมกับบังคับลูกพี่ลูกน้องแต่งงานกับราชันย์ของปิงเฟิง."เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"หืม แดนเทพอมตะต้องการผูกมัดราชวงศ์ราชันย์อย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"แดนเทพอมตะไม่ได้ต้องการผูกมัดพวกเขาแต่อย่างใด เพียงแต่ว่า ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงนั้น เป็นอิสระแยกออกมาจากแดนเทพอมตะ ลูกพี่ลูกน้องถูกใช้ประโยชน์จากปิงเสวียน เพื่อที่จะทำให้ราชวงศ์ราชันย์มั่นคง."เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"มั่นคง? ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงจะได้รับสิทธิพิเศษอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของจงซานที่แสดงท่าทางแววตาที่ไม่เข้าใจนัก.
ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงนั้น เท่าที่จงซานรู้ อยู่ทางทิศใต้ของรัฐชิง ทว่าราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิงนั้นมีแนวเขาใหญ่ปิดกัน และดูเหมือนว่าจะอยู่ในเขตเดียวกับบุตรคนโตของจงซาน จงเทียน.
วิหารต้าหมิง อยู่ในอาณาเขตของราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง.
ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง กล่าวได้ว่าก่อนหน้านี้ราชวงศ์ราชันย์นับว่าทรงพลังแข็งแกร่งอย่างที่สุด แม้นว่าจะไม่ได้มีชื่อเสียงมากมายนัก ทว่าราชันย์ปิงเฟิงที่ได้ตกตายไป ดูเหมือนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป.
ดังนั้นราชวงศ์ราชันย์ จึงต้องการเข้าสังกัดแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?
"ข้าได้ยินมาว่าเพื่อทำให้ราชวงศ์จักรพรรดิปิงเฟิงมั่นคง พวกเขาได้ติดต่อกับทะเลภาคใต้ เผ่าเต่าทมิฬ ดูเหมือนว่าจะได้ยื่นขอทำพันธสัญญากับปิงเสวียนด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้ได้ทำพันธสัญญากับเผ่าเต่าทมิฬรึยัง ดูเหมือนว่าเผ่าเต่าทมิฬเองก็ต้องการใช้ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง เพื่อที่จะเชื่อมสัมพันธ์เป็นพันธมิตรกับแดนเทพอมตะด้วยเช่นกัน!"เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าวตอบ.
"เผ่าเต่าทมิฬอย่างงั้นรึ? คาดไมถึงเลยว่าจะมีเผ่าเต่าทมิฬมาเกี่ยวข้องด้วยอีกรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
เผ่าเต่าทมิฬ ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ที่เกาะหมาป่าสวรรค์ ครั้งหนึ่งก็เคยทำพันธสัญญากับเผ่าเต่าทมิฬ ทว่าราชวงศ์จักรพรรดิหยินเหว่ถูกกำจัดแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะแสวงหาราชวงศ์อื่นเพื่อทำพันธสัญญาอีกรึ?
"ใช่ ข้าได้ยินมาว่าจื่อจุ้นเผ่าเต่าทมิฬลงมือเสนอตัวเอง ระมัดระวังตัวด้วย! หากว่าท่านต้องการช่วยเหลือลูกพี่ลูกน้อง แทบไม่มีหวังเลย ทว่าลูกพี่ลูกน้อง ในเมื่อให้ข้ามาหาท่าน ที่ให้พูดก็กล่าวไปหมดแล้ว!"เป่ยชิงเหยี่ยนที่กล่าวพลางถอนหายใจ.
จงซานที่สูดหายใจลึก และเงียบไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"ลูกพี่ลูกน้องให้ข้าบอกกล่าวบางอย่างต่อท่าน!"เป่ยชิงเหยี่ยนที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"หืม?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเป่ยชิงเหยี่ยน.
"ลูกพี่ลูกน้องกล่าวว่าหากเป็นไปได้ ขอได้พบหน้าท่านสักครั้ง ช่วยมาพบนางก่อนงานแต่งงานใหญ่ นางมีสิ่งสำคัญที่จะมอบให้กับท่าน!"เป่ยชิงเหยี่ยนที่ถอนหายใจเบา ๆ .
สิ่งสำคัญที่จะมอบให้อย่างงั้นรึ? ภายในใจของจงซานที่นึกขึ้นมาได้ในทันที.
ก่อนหน้านี้ที่พบกับเป่ยชิงซือนั้น นางตัดสินใจที่จะจากจงซานไปกลับไปยังแดนเทพอมตะนั้น ได้บอกว่านางจะต้องกลับไปนำสมบัติตกทอดตระกูลเป่ยที่เซียนได้ทิ้งเอาไว้ และยังกล่าวว่าหากนำกลับมาใด้จะมอบมันให้กับเขาด้วย ในเวลานั้นจงซานไม่ได้สนใจสมบัตินอกกายนัก หากแต่เมื่อคิดถึงสมบัติที่เป่ยชิงซือกล่าว ตอนนี้เขานึกขึ้นมาได้แล้ว ความรู้สึกของเป่ยชิงซือ กับคำพูดที่แม้แต่แลกด้วยชีวิตก็ตาม ทำให้ภายในใจของจงซานต้องสั่นไหว.
เดิมทีแล้วเป่ยชิงซือกลับไปยังแดนเทพอมตะนั้นเพื่อตัวเขาเอง! ยอมวิ่งเข้าไปในปากพยัคฆ์ แม้ว่าจะอยู่ในอันตราย ก็ยังคิดถึงตัวเขา?
เป่ยชิงซือคงไม่เข้าใจอำนาจของจงซาน รับรู้แค่เพียงเป็นประมุขของราชวงศ์จักรพรรดิ และได้รับการอวยพรจากเผ่าหมาป่า
หากแต่สถานะของจื่อจุ้นเผ่าหมาป่านั้นอยู่ในระดับใด เพื่อราชวงศ์จักรพรรดิจะกระทำเรื่องเหลวไหลอย่างเช่นไปแย่งชิงตัวของหญิงสาวเพื่อมาเป็นภรรยาให้เขาอย่างงั้นรึ? หากแต่ราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง? เป็นหนึ่งราชวงศ์ที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน และยังมีเผ่าเต่าทมิฬสนับสนุน และยังมีพลังจากตำหนักชีพจรวารีของแดนเทพอมตะอีก.
ต้องการให้จงซานต่อสู้อย่างงั้นรึ?
ทำไมเรื่องนี้เป่ยชิงซือจะไม่รู้ คิดได้เช่นนี้จงซานก็เผยยิ้มออกมาในทันที แน่นอนว่าจดหมายนี้ไม่ได้มีความหมายเช่นนั้น ให้มาช่วยข้าอีกครั้งอย่างงั้นรึ? และยังมีคำพูดที่กล่าวว่าไม่ว่าอย่างไรให้มาพบกับนางอีกสักครั้งหนึ่งอีก.
ราวกับว่าถึงจงซานไม่ต้องการ เป่ยชิงซือก็ต้องการพบเขาสักครั้ง ต้องการมอบอะไรบางสิ่งให้กับจงซานอย่างงั้นรึ?
"ชิงซือ ตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่สูดหายใจลึกระงับอารมณ์ความเจ็บปวดในใจเอาไว้.
"ลูกพี่ลูกน้อง ถูกผนึกพลังฝึกตนเอาไว้!"เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"ใครผนึกอย่างงั้นรึ?"แววตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา พร้อมกับเผยจิตสังหารออกมา.
"อาจารย์ของปิงเสวียน จิงเสวี๋ยเฉิน!"เป่ยชิงเหยี่ยนตอบ.
"จิว เสวี๋ยเฉิน?"แววตาของจงซานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ลูกพี่ลูกน้อยยังคงปลอดภัยไม่มีอันตรายในตอนนี้!"เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองเป่ยชิงเหยี่ยนด้วยความประหลาดใจ.
"ลูกพี่ลูกน้องมีของวิเศษตกทอดของเซียนที่ถูกทิ้งเอาไว้ ยกเว้นระดับสวรรค์แท้ คนอื่น ๆ ไม่สามารถเข้าใกล้นางได้."เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"หืม?แล้วทำไมนาง....."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ก่อนหน้านี้จิงเสวี๋ยเฉินได้ลอบโจมตีลูกพี่ลูกน้อง ทำให้ไม่สามารถนำของวิเศษดังกล่าวออกมาใช้ได้ทัน อย่างไรก็ตามจิงเสวี๋ยเฉินได้ร้องขอให้เต๋าจวินเซิ่งเหยาประมุขแดนเทพอมตะ ส่งนวีชิงเฮวยมาจัดการเรื่องราวของตำหนักชีพจรวารีแล้ว!"เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
จิงเสวี๋ยเฉิน? เต๋าจวินเซิ่งหยา? เต๋าจวินนวีชิงเฮวยรึ?
จงซานที่สูดหายใจลึก.
"ภายในแดนเทพอมตะนั้น ตระกูลเป่ยของพวกเราไม่ได้มีความสำคัญนัก แม้แต่ถูกดูแคลนจากทุกคน หลังจากที่ลูกพี่ลูกน้องกลับมา ตระกูลเป่ยกำลังดีขึ้นเรื่อย ๆ ลูกพี่ลูกน้องที่ช่วยข้าสองครั้ง ข้ารู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะช่วยลูกพี่ลูกน้อง ทว่าขอให้ท่านได้ช่วยทำความต้องการครั้งสุดท้ายของนาง โปรดไปกล่าวลากับนางด้วย!"เป่ยชิงซือที่แสดงท่าทางวิงวอน.
"ไม่!"จงซานที่แสดงท่าทางเย็นชาออกมา.
"เจ้า......!"เป่ยชิงเหยี่ยนที่แสดงความโกรธออกมา.
"ข้าจะไม่แค่เพียงไปพบนาง ข้าจะต้องแย่งนางกลับมาแน่นอน! และใครก็ตามที่ทำให้ชิงซือบาดเจ็บ มันจะต้องตายทุกคน!"จงซานที่แสดงท่าทางเย็นชา.
"ท่าน?"เป่ยชิงเหยี่ยนที่ตำใจเล็กน้อย.
"เจ้ากลับไปยังแดนเทพอมตะ กลับไปพบกับตระกูลเป่ย หลังจากนี้ พวกเจ้าคือคนของต้าเจิ้งแล้ว."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเด็ดขาด.
"หืม?"เป่ยชิงเหยี่ยนที่ตื่นตกใจ.
เป่ยชิงเหยี่ยนที่จ้องมองจงซาน พร้อมกับสูดหายใจยาว "กับคำพูดของท่าน ข้าจะนำไปเรียนหัวหน้าตระกูล ส่วนหัวหน้าตระกูลจะตัดสินใจอย่างไรนั้นคงไม่สามารถบอกได้!"
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"งานแต่งอีกนานเท่าไหร่?"จงซานสอบถาม.
"สี่เดือนหลังจากนี้ ที่เมืองปิงเฟิงจะมีงานแต่งงานใหญ่ และจะมีกลุ่มคนที่คุ้มกันลูกพี่ลูกน้องไป ระหว่างทาง พวกเราหวังว่าท่านจะยังพอมีเวลา!"เป่ยชิงเหยี่ยนกล่าว.
"อืม! เจ้าไปได้แล้ว!"จงซานพยักหน้า.
เป่ยชิงเหยี่ยนพยักหน้า จากนั้นก็ออกจากตำหนังซ่างเฉินและนำคำพูดของจงซานกลับไปบอกผู้นำตระกูลเป่ย.
ขณะที่เป่ยชิงเหยี่ยนจากไปนั้น จงซานที่จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อที่เบ้ปากเล็ก ๆ ให้กับเขา.
"ท่านยังมีหวานใจอีกมากมายเท่าไหร่กัน?"ใบหน้าของเป่าเอ๋อที่เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา.
หวานใจของจงซาน!
"เป่ยชิงซือ! ไม่ใช่ว่าข้าเล่าให้ฟังก่อนแล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวปลอบนางในทันที.
"ใครจะรู้ล่ะ!"เป่าเอ๋อที่แสดงท่าทางฮึดฮัดไม่พอใจ.
"ข้าคิดว่าเจ้ากำลังโกรธอยู่อย่างงั้นรึ!"จงซานที่จับจมูกเล็กของนางหยอกล้อ.
"ฮึ!!"เป่าเอ๋อแค่นเสียง.
วันถัดมา จงซานที่ได้มอบหมายงานต่าง ๆ ทั้งหมดให้กับเหล่าข้าราชบริพาร พร้อมกับเรียกชายในชุดคลุมสีดำมาพบ!
ราชาโครงกระดูก หวังคู!
เพราะว่าร่างของหวังคูนั้นมีร่างกายที่พิเศษ การเตรียมการเกี่ยวกับการยกระดับเป็นราชวงศ์ราชันย์จึงไม่ได้นับเข้าด้วย ทว่าในเวลานี้ การเดินทางไปยังราชวงศ์ราชันย์ปิงเฟิง การนำหวังคูไปจึงนับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่สุด.
อีกทั้งเขามีพลังความแข็งแกร่งเป็นอย่างมากทีเดียว.
"เตรียมออกเดินทาง!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"หวังคูที่พยักหน้ารับ.
