Chapter 594 สิ้นสุดงานชุมนุมหมื่นเม็ดยา.

"มีชีวิต ฟื้นกลับมาจริง ๆ ด้วย!"

เหล่าปรมาจารย์ปรุงยามากมายที่ส่งเสียงอื้ออึ้ง เซิ่งซ่างต้าหลี่ที่ตรวจสอบก่อนหน้านี้อยู่แล้วว่าตายอย่างแน่นอน คาดไม่ถึงเลยว่าจะชุบชีวิตได้จริง ๆ ? ซึ่งก่อนหน้าที่เขาจะวางศพไว้บนเตียงหยกก็ได้ใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบอีกรอบ ไม่มีทางที่จะมีชีวิต ตายไปแล้วแน่ ๆ .

ทว่าในเวลานี้ สามารถกลับมาจากยมโลกได้?

กลับมาจากโลกแห่งความตายได้จริง ๆ รึ?

เม็ดยาหลีอวิ๋นนั้น สามารถรักษาฟื้นฟูบาดแผลกลับมา ทว่าดวงวิญญาณล่ะกลับมาจากใหนกัน?

เม็ดยาฟื้นคืนชีวิต ทำให้ปรมาจารย์ปรุงยาทุกคนจ้องมองเป่าเอ๋อด้วยความเคารพ.

เม็ดยาชุบชีวิต นี่คือผลของเม็ดยาเซียนอย่างงั้นรึ? ลึกลับมาก ร้ายกาจจริง ๆ !

ขันทีชราที่ลืมตาขึ้นมา สายตาทุกคนที่จ้องมองไปยังเขา! ทุกคนเวลานี้กลืนน้ำลายอึกใหญ่ รอคอยดูสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไป.

ทุก ๆ คนที่จ้องมองขันทีชราอย่างเงียบ ๆ  มีเพียงเนี่ยฟ่านเฉินที่ขยับออกมาห่าง ๆ  จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา.

ขันที่ชราที่ลืมตาช้า ๆ  สายตาที่เต็มไปด้วยความสับสน แววตาที่งงงวย ดวงตาที่หดเกร็งพร้อมกับค่อย ๆ รวมแสง ขมวดคิ้วไปมา.

เขาที่มองไปรอบ ๆ  ก่อนที่จะจับจ้องมองไปยังเนี่ยฟ่านเฉิน.

"ฝ่าบาท บ่าว บ่าวชรายังมีชีวิตอย่างงั้นรึ?"ขันทีชราที่แสงสีหน้าแววตาไม่อยากเชื่อ.

ทว่าคนที่อยู่รอบ ๆ เวลานี้ ยังคงจับจ้องมองอย่างเงียบ ๆ  สถานการณ์ตอนนี้ยังคงเป็นอะไรที่น่าสนใจ นี่คือปฏิกิริยาของคนที่ตายแล้วอย่างงั้นรึ?

"เจ้าเป็นใคร?"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวออกมาด้วยเสียงเย็นชา.

"หืม?บ่าวชรา ฝ่าบาท ข้าคือบ่าวชราไงล่ะ!"ขันทีที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.

"33 น้ำพุพึ่งพาอาศัย!"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวคำที่แปลกประหลาดออกมา ไม่มีใครเข้าใจความหมายได้.

"สามเก็บขุนเขาทั่วทุกสารทิศ ฝ่าบาท นี่เป็นบ่าวชราจริง ๆ !"ขันทีชรากล่าวตอบด้วยถ้อยคำที่แปลกประหลาดเช่นกัน.

ได้ยินคำพูดของขันทีชราที่เอ่ยรหัสลับ ความเย็นชาของเนี่ยฟ่านเฉินก็เปลี่ยนมาเป็นความอ่อนโยนในทันที.

เนี่ยฟ่านเฉินจ้องมองขันทีชราด้วยความตื่นเต้น มือไม้ที่สั่นเทา.

มีชีวิต มีชีวิตจริง ๆ รึ? ดวงตาของเนี่ยฟ่านเฉินที่ชุ่มเล็กน้อย ทว่าเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น คนเกือบทั้งหมดย่อมไม่เห็น หากแต่ขันทีชราย่อมสามารถมองเห็นได้.

ขันทีชราที่คุกเข่าลงพื้นในทันที "บ่าวชรานำปัญหามาให้กับฝ่าบาทแล้ว!"

"เยี่ยม เยี่ยม ดีมาก!"เนี่ยฟ่านเฉินที่เผยยิ้มออกมาในที่สุด เป็นรอยยิ้มที่แฝงด้วยเชาว์ปัญญา.

"ยินดีกับเซิ่งซ่างต้าหลี่!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ยินดีด้วย!"ตี้เสวียนชาที่พยักหน้าให้.

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

เสียงหัวเราะยาวของเนี่ยฟ่านเฉินที่ยากจะปิดความยินดีเอาไว้ได้.

"เซิ่งซ่างต้าหลี่ นี่คือสมบัติล้ำค่าทั้งสาม!"สวีฝู่ที่นำน้ำเต้าทองม่วง แจกันหยกหยางจื่อและพัดขนนกเจ็ดสีห้าเพลิงส่งคืน.

เนี่ยฟ่านเฉินที่พยักหน้ารับ จากนั้นก็จ้องมองไปยังจงซานอีกครั้ง.

"สวีฝู่ราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน เพื่อเป็นการตอบแทน ข้าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเวทีปรุงยาหมื่นเม็ดยาอีกต่อไป ทว่า ของวิเศษสามอย่างนี้ ข้าขอมอบให้กับจงซานที่ช่วยชุบชีวิตคนของข้า แม้ว่าข้ารู้ว่าของวิเศษทั้งสามอย่างนี้ก็ยังไม่พอกับบุญคุณครั้งนี้ ทว่าข้าหวังว่าหลังจากนี้ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งและราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่จะเป็นพันธมิตรที่ดีต่อกัน หากว่ามีเรื่องใดต้องการความช่วยเหลือ ข้าพร้อมที่จะทำสุดความสามารถอย่างแน่นอน!"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวให้คำมั่นด้วยความจริงจัง.

หากมีเรื่องช่วยเหลือราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่พร้อมที่จะทำสุดความสามารถอย่างงั้นรึ?

คำพูดง่าย ๆ  ทว่าคำมั่นนั้นนับว่าหนักหน่วงนัก! ทุกคนที่สัมผัสได้ ถึงกับเผยท่าทางเกรงขาม เพียงแค่ร้องขอ? จะทำสุดความสามารถอย่างงั้นรึ?

จงซานช่างโชคดีนัก! ในเวลานี้ในความคิดของคนรอบ ๆ แน่นอนย่อมมองได้แค่เพียงแค่โชคดี! จงซานคือคนที่มีโชคลาภวาสนาจริง ๆ .

"ขอบคุณ!"จงซานพยักหน้ารับ.

"มีตี้เสวียนชาคุ้มครองเจ้าอยู่แล้ว ข้าคงไม่มีอะไรจะกล่าวนอกจากขอลา!"เนี่ยฟ่านเฉินที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"อืม!"จงซานพยักหน้า.

จากนั้นเนี่ยฟ่านเฉินก็หันหน้าไปมองสวีฝู่.

"ขอบคุณหยิงแทนข้าด้วย!"เนี่ยฟ่านเฉินที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

ขอบคุณหยิง? เนี่ยฟ่านเฉินไม่ได้ขอบคุณสวีฝู่ หากแต่ขอบคุณหยิงอย่างงั้นรึ? แน่นอนเพราะว่าเนี่ยฟ่านเฉินรับรู้ว่าการที่สวีฝู่ลงมือในคราวนี้ไม่ได้อยากช่วยตัวเอง ทว่ากระทำตามคำสั่งของหยิงที่เคยลั่นวาจาไว้ เป็นเรื่องปรกติที่เนี่ยฟ่านเฉินต้องขอบคุณหยิง.

"ข้าจะนำคำพูดของเจ้าไปแจ้งต่อฝ่าบาทแน่นอน!"สวีฝู่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.

เนี่ยฟ่านเฉินพยักหน้า พร้อมกับนำขันทีชรา พุ่งลอยขึ้นฟ้าและจากไปจากสายตาของทุกคนในทันที.

เนี่ยฟ่านเฉินจากไปแล้ว เหล่าเมฆที่อึมครึมมืดมนก็ถูกนำไปหมดแล้ว.

กลับมายังงานประลองหมื่นเม็ดยา เม็ดยาเซียน ที่นำคนจากยมโลกกลับมา! นับเป็นการต่อต้านสวรรค์จริง ๆ ! น่าเกรงขามนัก.

ในเวลานี้ เหล่าปรมาจารย์ปรุงยา หลังจากที่เนี่ยฟ่านเฉินจากไป ก็หันหน้ากลับมามองเป่าเอ๋อและสวีฝู่อีกครั้ง.

ใครจะเป็นเจ้าของแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาล? ใครจะได้รับฉายาต่านเซิ่งคนใหม่?

ทว่าการมีสมบัติล้ำค่าสามอย่างก็มีคุณสมบัติพอที่จะยึดครองแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาล กฎระเบียบนี้เป็นการจัดการของราชวงศ์สวรรค์และแดนเทวะ อย่างไรก็ตามเหล่าปรมาจารย์ปรุงยาก็ไม่ยินดีที่จะยอมรับนัก ทว่าเวลานี้การแข่งขันยังไม่จบยังมีการตัดสินกันระหว่างเป่าเอ๋อและสวีฝู่อยู่ไม่ใช่รึ?

เม็ดยาฟื้นคืนชีวิต! และเม็ดยาซิงเฉิน!

สองเม็ดยาเซียนที่ทรงพลังน่าเกรงขามไม่น้อย.

เม็ดยาซิงเฉิน! เป็นต่านฉี เป็นเม็ดยาที่สามารถต่อสู้ได้อย่างทัดเทียมกับสมบัติระดับเก้า ระฆังโหลวฮุน ไม่ได้ต่ำกว่าแม้แต่น้อย! มีพลังที่แข็งแกร่งไร้เทียมทาน! ทุกคนต่างก็ยอมรับ! นับถือเป็นอย่างมาก.

เม็ดยาฟื้นคืนชีวิต! นี่เป็นเม็ดยาที่ใช้กิน! และยังสามารถชุบชีวิตคนตายได้ สามารถนำคนกลับมาจากยมโลก! เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ มีผลที่ยอดเยี่ยมอย่างที่สุด ทำให้คนตายฟื้นคืนชีวิต เป็นที่ยอมรับเช่นกัน.

สองเม็ดยาที่น่าเกรงขาม เหล่าปรมาจารย์ปรุงยาทั้งหมดต่างก็ยอมรับนับถืออย่างแน่นอน การจะเลือกว่าอันใหนดีกว่ากันนั้น ก็ทำให้ทุกคนต้องขมวดคิ้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าจะเปรียบเทียบกันอย่างไร?

ต้องไม่ลืมว่า ผลของเม็ดยานั้นแตกต่างกันคนละทิศ ยอดเยี่ยมกันคนละแบบ ยากที่จะเลือกได้เช่นกัน.

เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังสวีฝู่ ต้องการจะให้สวีฝู่เป็นคนเอ่ยปากเป็นคนแรกว่าจะตัดสินกันอย่างไร?

"เรื่องนี้ เจ้าก็คือต่านเซิ่งคนใหม่!"สวีฝู่ที่เอ่ยปากออกมาในทันที.

"หืม!"เป่าเอ๋อแสดงท่าทางประหลาดใจ.

"เม็ดยาฟื้นคืนชีวิตและเม็ดยาซิงเฉินนั้นมีระดับที่ใกล้เคียงกัน ทว่าที่จริงแล้วเจ้าสามารถหลอมมันออกมาได้ถึงสองเม็ด แน่นอนย่อมนับว่าเจ้าเหนือกว่า อีกอย่าง แท่นเวทีปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลนั้น มันควรจะส่งคืนเจ้าอยู่แล้ว ไม่ใช่รึ?"สวีฝู่ที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

กับคำพูดของสวีฝู่นั้น มีคนมากมายที่ไม่เข้าใจที่ได้ยิน หากแต่สิ่งที่สวีฝู่กล่าวออกมานั้นมีสิ่งหนึ่งที่เข้าใจได้คือเขามอบชัยชนะให้กับเป่าเอ๋อ.

ที่กล่าวว่าควรมอบให้เป่าเอ๋อนั่น แน่นอนว่าเป่าเอ๋อคือเจ้าสำนักหว่านกู่(หมื่นเม็ดยาบรรพกาล)แม้ว่าต่อมาจะเปลี่ยนชื่อเป็นไท่ต่านก็ตาม แท่นเวทีปรุงยานี้จึงควรมอบให้นางเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดแล้ว.

ดวงตาของเป่าเอ๋อที่เปล่งประกาย เหล่าปรมาจารย์ปรุงยาคนอื่นเองก็เช่นกัน.

ใช่แล้ว นางปรุงเม็ดยาได้สองเม็ด วัดกันที่จำนวน เม็ดยาซิงเฉิงนั้นปรุงได้แค่หนึ่งเม็ด ทว่าเม็ดยาฟื้นคืนชีวิตมีสองเม็ด  2ต่อหนึ่ง เป่าเอ๋อจึงได้รับชัยชนะอย่างงั้นรึ?

"ยินดีกับสหายเต๋าเชวียนด้วย ไม่ ๆ  ควรจะเรียกว่าต่านเซิ่งเป่าเอ๋อ!"ต่านเซิงหลงหู่ที่กล่าวยินดีต่อเป่าเอ๋อออกมาในทันที.

"ยินดีกับต่านเซิ่งเป่าเอ๋อ!"เหล่าปรมาจารย์ปรุงยาทุกคนที่กล่าวยินดี.

การแสดงความยินดีนี้แน่นอนว่าย่อมออกมาจากใจ! ไม่มีใคร ที่ไม่ยอมรับเป่าเอ๋อ เพราะว่าคงไม่มีใครสามารถหลอมเม็ดยาเซียนได้แล้วนั่นเอง.

"ต่านเซิงหลงหู่อย่าได้เกรงใจ!"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมากล่าวออกมาในทันที.

"วันนี้ข้าไม่ใช่ต่านเซิ่ง(เทพโอสถ) เรียกข้าว่าหลานหลงหู่เถอะ!"ต่านเซิงหลงหู่ที่กล่าวอย่างง่าย ๆ สบาย ๆ .

"ไม่ ต่านเซิงยังนับว่าเป็นปรมาจารย์ปรุงยาที่เยี่ยมยอม ยังเป็นนักปรุงยาที่มีความสำคัญที่สูงส่งของโลกใบหนี้ แม้ว่าต่านเซิ่งจะไม่ได้รับชัยชนะในคราวนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าท่านด้อยกว่าใคร ทุกคนล้วนแล้วแต่ชื่นชม ความสามารถของท่านยังเป็นที่เคารพชื่นชม ความสำเร็จของท่านนั้นยังเป็นที่เคารพของปรมาจารย์ปรุงยาทุกคน มีชื่อเสียงที่ทุกคนต่างก็ยอมรับ ท่านต่างหากที่เป็นต่านเซิ่งตัวจริง!"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมา.

คำพูดของเป่าเอ๋อนั้นทำให้ปรมาจารย์ปรุงยาทุกคนต่างก็พยักหน้าให้ แน่นอนว่าต่านเซิงหลงหู่นั้นนับว่าเป็นคนที่น่าเคารพต่อทุกคนมาแต่ใหนแต่ไรแล้ว!

"ต่านเซิงเป่าเอ๋ออย่าได้เกรงใจ หลานหลงหู่นั้นไม่ได้สนใจในชื่อเสียง เพียงแค่เป็นปรมาจารย์ปรุงยา ก้าวไปตามวิถีการปรุงยา แค่นี้ก็พึงพอใจแล้ว!"ต่านเซิ่งหลานหลงหู่ที่กล่าวออกมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมา.

"ไม่ ๆ  ข้าต้องการจะกล่าวชี้แนะทุกท่านนับตั้งแต่วันนี้ ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ไม่ควรจะมีต่านเซิ่งเพียงคนเดียว ต่านเซิงหลงหู่นั้นเป็นคนที่เคารพต่อผู้คนมากมายมานานแล้ว ย่อมมีสิทธิ์ที่จะได้รับชื่อเสียงนี้ต่อ ไม่รู้ว่าทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไร?"เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังเหล่าปรมาจารย์ปรุงยา.

เหล่าปรมาจารย์ปรุงยาทุกคนแน่นอนย่อมไม่มีความคิดเห็นใด ๆ .

"น้อมรับคำสั่งต่านเซิ่งเป่าเอ๋อ คารวะต่านเซิงหลงหู่!"ปรมาจารย์ปรุงยาที่เอ่ยต่อคนทั้งสอง.

"ขอบคุณทุกท่านที่ยังคงชื่นชม!"ต่านเซิงหลานหลงหู่พยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจในชื่อเสียงที่ได้รับมาก็ตาม.

นับจากนี้เป็นต้นไป ภายใต้สวรรค์แห่งนี้จะมีต่านเซิงสองคน ต่านเซิ่งเป่าเอ๋อและต่านเซิ่งหลงหู่!

ส่วนสวีฝู่ ยังคงเป็นปรมาจารย์ปรุงยาเช่นเดิม เพราะว่าเขายังไม่เป็นที่รู้จักของคนทั่วหล้า แม้ว่าเขาจะปรุงยาที่ยอดเยี่ยมออกมาได้ ทว่าก็ยังไม่เหนือกว่าเป่าเอ๋อ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องรอ โอกาสในครั้งหน้า.

สวีฝู่ไม่ได้โกรธเกรี้ยวแต่อย่างใด ทว่าเขาจ้องมองไปยังเป่าเอ๋อแล้วกล่าวออกมาว่า "งานชุมนุมหมื่นเม็ดยาในครั้งนี้ ทำให้สวีฝู่ได้รับผลประโยชน์มากมายจริง ๆ  หลังจากนี้ หากว่าต่านเซิ่งเป่าเอ๋อมีเวลา ขอให้มาประลองกับสวีฝู่อีกครั้ง ด้วยแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลของเจ้า และต้าฉินของข้าเองก็มีแท่นปรุงยาเทวะโดยเฉพาะเป็นของตัวเองเช่นกัน! หวังว่าต่านเซิ่งเป่าเอ๋อจะให้เกียรติสักครั้ง!"

? แทบจะทุกคนรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ราชวงศ์สวรรค์ก็มีแท่นปรุงยาเทวะอย่างงั้นรึ? เป็นความจริงหรือเท็จกัน? ไม่ใช่ว่าแท่นปรุงยาเทวะในโลกใบนี้มีอันเดียวหรอกรึ?

จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ได้เผยท่าทางอะไรออกมา.

"ได้ หากว่ามีโอกาส เป่าเอ๋อย่อมต้องขอคำแนะนำจากสหายเต๋าสวีอีกครั้งอย่างแน่นอน!"เป่าเอ๋อพยักหน้ารับ.

สวีฝู่เผยยิ้มพร้อมกับพยักหน้ารับ ก่อนที่จะนำไป๋เย่บินจากไปช้า ๆ  เมื่อลอยอยู่บนอากาศ พริบตาเดียวเท่านั้นร่างของพวกเขาก็หายไป.

คนของต้าฉินจากไปแล้ว.

"ทุก ๆ ท่าน งานชุมนุมหมื่นเม็ดยา ขอจบลง ณ บัดนี้!"

"น้อมรับคำสั่งต่านเซิ่ง!"เหล่าปรมาจารย์ปรุงยาทุกคนที่น้อมรับด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้น.

งานชุมนุมหมื่นเม็ดยาในครานี้ เกิดเรื่องมากมายจริง ๆ  แม้ว่าเหล่าปรมาจารย์ปรุงยาจะยังคงอยู่รอดปลอดภัย ทว่าตอนนี้พวกเขารับรู้ว่าจะต้องเร่งรีบจากไปให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นคนของราชวงศ์สวรรค์กลับมา พวกเขาอาจจะไม่รอด หรืออาจจะถูกจับตัวไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยก็เป็นได้.

ขณะที่ทุกคนจากไป ราชันย์หลานเหยี่ยนเองก็เช่นกัน ขณะที่เขาได้สติกลับมา ก็จำได้ว่าจะต้องเร่งรีบไปปลอบประโลมประชาชน ก่อนที่จะนำเหล่าเสนาธิการจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน.

เห็นราชันย์หลานเหยี่ยนที่จากไป ต่านเซิ่งหลงหู่ที่ได้แต่ทอดถอนใจ แววตาที่แสดงท่าทางเป็นกังวลต่อราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนว่าจะอยู่รอดได้นานเท่าไหร่กัน?

จงซานที่จ้องมองทุกคนที่จากไป แน่นอนว่าเขาย่อมจ้องมองราชันย์หลานเหยี่ยนด้วยเช่นกัน คนเช่นนี้ หากว่าไม่ได้รับสืบทอดบัลลังก์จากบิดา บางทีแม้แต่ราชวงศ์จักรพรรดิก็ไม่สามารถสร้างขึ้นมาได้ แล้วจะสามารถควบคุมดูแลราชวงศ์ราชันย์ไปได้อีกนานเท่าไหร่กัน?

"ต่านเซิงหลงหู่!"จงซานที่กล่าวออกมาต่อต่านเซิ่งหลงหู่ในทันที.

"หืม?"ต่านเซิ่งหลงหู่ที่จ้องมองจงซานด้วยความสงสัย.

"จงซานขอกล่าวตามตรง หวังว่าต่านเซิ่งจะไม่ใส่ใจ!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.

"จักรพรรดิจง เชิญกล่าวได้เลย!"ต่านเซิ่งหลงหู่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ท่านว่าอายุขัยของราชวงศ์หลานเหยี่ยนจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่?"จงซานที่กล่าวออกมาทันที.

ได้ยินคำพูดของจงซาน ต่านเซิ่งหลงหู่ที่ดวงตาหดเล็ก.

"แน่นอนว่ายังอยู่ผ่านยุคสมัยไปได้อีกยาวนาน!"ตานเซิ่งหลงหู่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่พอใจอยู่เล็กน้อย.

"จงซานไม่ได้หมายความเช่นนั้น หากว่าล่วงเกิน ขอให้ต่านเซิงหลงหู่อภัย ข้าเพียงแค่มีคำขอ!"จงซานไม่ได้ไม่พอใจต่านเซิ่งหลงหู่แต่อย่างใด.

"หืม?"

"ในอนาคต หากว่าต่านเซิ่งหลงหู่ต้องการที่หลบภัย ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งยินดีต้อนรับท่าน หรือแม้แต่ต้องการใช้แท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลด้วยก็ตาม อีกอย่างความสามารถของแท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพพาลนั้น บางทีท่านอาจจะยังไม่สามารถตระหนักได้!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

ต่านเซิ่งหลงหู่ที่มีความอดทนค่อนข้างสูง แน่นอนว่าย่อมไม่สนใจกับคำพูดไม่ดีของจงซาน ทว่าเขาก็ยังสงสัยจ้องมองไปยังเป่าเอ๋อ.

เป่าเอ๋อที่ใช้วิชาลับ ทันใดนั้น แท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลที่มีขนาดใหญ่ ทันใดนั้นก็ย่อลงกลับกลายมาเป็นขนาดเล็ก จนมีขนาดเท่านิ้วโป้งอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหล่นลงมาอยู่ในมือของเป่าเอ๋อ.

ทันใดนั้นต่านเซิ่งหลงหู่ถึงกับดวงตากลมโตแทบถลนออกมา เป็นไปได้อย่างไร? แท่นปรุงยาหมื่นเม็ดยาบรรพกาลย่อขยายขนาดได้อย่างงั้นรึ?

หลังจากที่ต่านเซิ่งหลงหู่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ อารมณ์ของเขาก็กลับมาคงที่ ก่อนที่จะจ้องมองแผ่นหลังของราชันย์หลานเหยี่ยนที่จากไป ก่อนที่จะถอนหายใจยาว.

"จักรพรรดิจงอาจจะคิดมากไปก็เป็นได้ แต่หากว่าวันนั้นมาถึงจริง ๆ ข้าจะต้องไปยังราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งอย่างแน่นอน!"ต่านเซิ่งหลงหู่กล่าวพลางทอดถอนใจ.

"ยินดีต้อนรับต่านเซิ่งหลงหู่!"จงซานที่กล่าวด้วยความยินดี.

จากนั้นเขาก็กล่าวลา พร้อมกับจากไป แน่นอนว่าจงซานย่อมนำทัพของจ้าวโส่วเซี่ยงจากไปด้วย!