Chapter 581 ควบคุมจิตใจ.

จงซานได้ใช้พลังทั้งหมดฟาดฟันออกไป ด้วยพลังที่มีนั้น สามารถสังหารไท่จื่อฉงเทียนได้อย่างแน่นอน พลังทำลายที่เต็มไปด้วยพลังแห่งกฎ ไม่มีทางที่ไท่จื่อฉงเทียนจะต้านได้ ทว่าในช่วงเวลาคับขันนั้น ไท่จื่อฉงเทียนกับถูกช่วยไป.

แน่นอนว่าจะต้องมียอดฝีมือช่วยไท่จื่อฉงเทียนไป และคนผู้นั้นก็อยู่ตรงแท่นบัญชาการที่อยู่ไกลออกไป.

จงซานที่จ้องมองไปยังแท่นบัญชาการที่อยู่ไกลออกไป!

ในเวลานี้กองกำลังทหารที่เข้าล้อมรอบพวกเขา ซึ่งมีไท่จื่อเหล่ยเทียนยืนเด่นอยู่ตรงนั้น.

ไท่จื่อฉงเทียนถูกช่วยกลับไปยังแท่นบัญชาการ ตอนนี้ร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด เต็มไปด้วยความหวาดกลัว! ภายในใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าห่อเหี่ยวใจอย่างที่สุด.

ขณะที่เขาคิดว่าตัวเองต้องตายไปแน่ ๆ  คาดไม่ถึงเลยว่าจะรอดมาได้ ไท่จื่อฉงเทียนที่สูดหายใจแฮก ๆ เข้าลึก.

เขาที่มองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียนที่อยู่ด้านหน้า.

"ขอบคุณพี่สาม!"ไท่จื่อฉงเทียนที่กล่าวออกมาในทันที.

นี่คือความรู้สึกที่ซาบซึ้งอย่างแท้จริง ต้องไม่ลืมว่าก่อนหน้านี้เขาได้สิ้นหวังไปแล้ว.

ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่โบกมือ ให้ไท่จื่อฉงเทียนหยุดพูด.

ไม่ไกลออกไปนั้น หวังเฉินที่นำผู้ใต้บังคับบัญชากลับมา แม้ว่าจะมีหลายสิบคนที่ได้รับบาดเจ็บอยู่เหมือนกัน ทว่าก็ไม่ได้รับอันตรายมากมายนัก!

หลังจากที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนช่วยไท่จื่อฉงเทียนแล้ว ก็จ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป คนทั้งสองต่างก็จดจ้องมองกันและกัน!

จงซานที่ก้มหน้าจ้องมองไท่จื่อฉงเทียน รู้สึกราวกับว่าฟ้าดินรอบ ๆ แกว่งไปมา เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่ได้สร้างปรากฏการณ์ฟ้าดินขึ้นนั่นเอง.

ในเวลาเดียวกัน ดวงตาของจงซานไม่ได้มองคนอื่นเช่นกัน จับจ้องมองเพียงแค่ไท่จื่อเหล่ยเทียน.

ผนึกที่สลักเอาไว้ในหัวใจ รูปร่างท่าทางเช่นนี้ที่เขาไม่เคยลืม! ความเกลียดชังที่สลักติดแน่นในกระดูกมันได้ผนึกติดแน่นในหัวใจของเขามานานแล้ว!

ทันใดนั้น พื้นที่รอบ ๆ จงซาน ที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร จิตสังหารที่มากมายราวกับหลุมดำ.

จงซานที่ดวงตาแดงซาน มือกุมดาบยักษ์ จนเส้นโลหิตปูดโปนออกมา.

ไท่จื่อเหล่ยเทียน?

ในที่สุดก็ได้พบกัน ไท่จื่อเหล่ยเทียน!

ในอดีตนั้นเขาที่ไม่ต่างจากมดปลวก ไม่มีแม้แต่พลังที่จะต่อต้าน หากไม่เพราะว่าผู้ใต้บังคับบัญชาทำให้เขาสลบไป บางทีเขาคงตายไปเรียบร้อยแล้ว ในเวลานั้นเขาไม่มีพลังที่จะต่อต้านได้เลย.

แล้ววันนี้ เขามีพลังพอที่จะโจมตีกลับแล้วรึ?

ความแค้นที่ต้องการชำระออกไป มันเปี่ยมล้นอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าสัญชาติญาณที่บอกให้เขาควรจะทำอย่างไร! ส่วนเหตุผลก็บอกให้เขาควรทำอย่างไรเช่นกัน จงซานที่ข่มความรู้สึกให้ใจเย็น แม้ว่าจะยังสงบ ทว่าภายในใจนั้นได้บ้าคลั่งไปแล้ว.

ในเวลานี้ จงซานหลุดการควบคุมรึ? เขาสงบได้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะสงบใจลงได้?

ต้องรู้ด้วยว่าในอดีตนั้น เพียงแค่นึกถึงเรื่องที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนสังหารกุยเอ๋อ จงซานก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกเอาไว้ได้ ไม่สามารถทำใจให้สงบได้เลย ทว่าตอนนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะเปลี่ยนมาเป็นสุขุมได้? นอกจากนี้ยังสามารถจับจ้องมองประจันหน้ากับไท่จื่อเหล่ยเทียนได้.

บางที มีเพียงแค่การประจันหน้ากับไท่จื่อเหล่ยเทียน ถึงจะสามารถเอาชนะใจตัวเองได้ นี่คือการฝึกควบคุมจิตใจ จิตใจของจงซาน การฝึกมีเพียงต้องอยู่ต่อหน้าไท่จื่อเหล่ยเทียนจริง ๆ  นี่เป็นการลบจุดอ่อนที่มีในใจของเขาออกไป.

ในอดีตเขาที่สูญเสียการควบคุม ไม่ต่างจากคนบ้า ไร้เหตุผลกลายเป็นว่ามันได้ทำลายตัวเอง ทว่าตอนนี้เขากำลังฝึกฝนจิตใจตัวเอง เขาจะไม่สูญเสียการควบคุม เขาจะไม่กลายเป็นคนบ้า เขาจะต้องทรงพลังน่าเกรงขาม.

ตอนนี้เขาจะต้องสังหารไท่จื่อเหล่ยเทียนอย่างงั้นรึ?

ไม่ไกลออกไปนั้นจ้าวโส่วเซี่ยงที่บินมาอย่างรวดเร็ว ก่อนหน้านี้จงซานได้เอ่ยเตือนเขา หากว่าเขาพบเจอกับไท่จื่อเหล่ยเทียน หากว่าเขาหลุดการควบคุม จ้าวโส่วเซี่ยงมีหน้าที่ปลุกจงซาน.

ทว่าในเวลานี้ จงซานเสียการควบคุม หรือไม่ยังไม่เสียการควบคุม?

"ข้าไม่เป็นไร!"จงซานกัดฟัน หากแต่ไม่ได้หลุดการควบคุมแต่อย่างใด.

กับคำพูดของจงซานทำให้จ้าวโส่วเซี่ยงเบาใจ.

ขณะที่จงซานจดจ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียน ความเกลียดชังของเขานั้นไม่สามารถปิดเอาไว้มิดเลย เพราะมันฝังอยู่ในกระดูกสลักอยู่ในหัวใจ ทว่าทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ดวงตาทั้งสองเปล่งประกายปะทุแสงบางอย่างออกมา.

ในเวลานั้น ที่หน้าผากของจงซาน บัวหงหลวนที่โคจรไปมาในทันที.

สีน้ำเงิน สีน้ำเงินเข้มอีกด้วย!

บัวหงหลวนที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน! นิมิตรแห่งโชคร้ายอย่างงั้นรึ?

ภายในใจของจงซานที่รัดแน่น นิมิตรแหงโชคร้ายอย่างงั้นรึ?

หมายความว่าอย่างไร? หากเร่งรีบ เขาจะต้องตายรึ?

จงซานที่ต่อสู้กับเฉินฉีเทียน เฉินฉีเทียน ที่มีระดับสวรรค์แท้ ทว่าระดับสวรรค์แท้เช่นเฉินฉีเทียน ยังไม่ทำให้บัวหงหลวนเปลี่ยนสีได้เลย.

แม้ว่าจะมีพลังเทียบเท่ากับระดับราชันย์แท้ หากแต่ก็ยังไม่เพียงพอต่อกรกับไท่จื่อเหล่ยเทียนรึ?

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?

ภายในใจจงซานที่สั่นไหว คาดไม่ถึงเลยว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนจะแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ? หากว่าเร่งรีบเขาจะต้องตายอย่างงั้นรึ? ตอนนี้เขาจะต้องรักษาชีวิตเอาไว้ก่อน?

ไม่ได้ ข้าจะต้องแก้แค้นให้กุยเอ๋อ!

ต้องทน! ต้องทนเอาไว้!

จงซานที่อดกลั้นจนใบหน้าแดงขึ้นมา เป็นความรู้สึกไม่ยินยอม เป็นความอดกลั้นความรู้สึกที่อัดอั้นนี้เอาไว้นั่นเอง.

ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่อยู่ไกลออกไป จ้องมองจงซานด้วยความลึกล้ำ สายตาของเขา ราวกับว่าเข้าใจสถานการณ์ทุกอย่างทั้งหมด.

สายตาของเขาที่จ้องมองจงซาน จ้องมองรอยแยกสามพันจั้งที่จงซานฟันลงมา จ้องมองกำแพงเมืองที่เป็นรอยดาบ ก่อนที่จะยกยิ้ม เผยท่าทางเหยียดหยัน จากนั้นก็หันกลับมา.

"ถอนกำลัง!!!"

ไท่จื่อเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาเบา ๆ .

"พี่สาม ท่านไม่สังหารมันหรอกรึ? ทำไมต้องปล่อยมันไป หลังจากนี้มันจะกลายเป็นก้างขวางคอชิ้นโตสำหรับพวกเรา."ไท่จื่อฉงเทียนที่ไม่ยินยอม.

ไท่จื่อฉงเทียนที่จ้องมองจงซานด้วยความดุร้าย ไม่ยินดีนักหากว่าจงซานไม่ตกตาย.

ไท่จื่อเหล่ยเทียนจ้องมองไปยังไท่จื่อฉงเทียนก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"ไร้สาระ!"

"หืม?"ไท่จื่อฉงเทียนที่ตกใจเล็กน้อย ทว่าก็ไม่สามารถโต้เถียงอะไรได้ ทำได้แค่มองอย่างดุร้ายไปยังจงซาน.

ถอนกำลังอย่างงั้นรึ?

เหล่าขุนนางบนป้อมปราการเวลานี้ต่างก็เต็มไปด้วยความงงงวย จากนั้นก็ปะทุความดีใจตื่นเต้นขึ้นมา พวกเขาปลอดภัยแล้ว! ราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงปลอดภัยแล้ว.

ก่อนที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนจะจากไป สายตาของไท่จื่อเหล่ยเทียนได้หันกลับไปมองเหล่าขุนนางบนป้อมปราการ พร้อมกับเผยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาเช่นกัน.

คราวแรกพวกเขาที่ตื่นเต้นดีใจ จากนั้นก็แข็งค้างขึ้นมาทันที กับสายตาที่ชั่วร้ายนั่นทำให้พวกเขาแข้งขาอ่อน ไม่กล้าแสดงความดีใจออกมา.

หลังจากที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนจ้องมองเหล่าขุนนาง ก็หันหน้าไปมองจงซานที่ถือดาบลอยอยู่ด้านบน เผยร่างเปลือยส่วนบนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ สายตาของเขาที่ดูลึกลับ ยกยิ้มอย่างชั่วร้าย และนำกองกำลังทหารถอนกำลังจากไป.

จงซานที่ลอยอยู่บนอากาศ จดจ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียนที่นำทัพจากไป ฝ่ามือของเขาที่ที่มีรอยเล็บฝังแน่น ภายในใจที่เต้นไปมาราวกับเสียงกลอง ไม่ยินดี เขาไม่ยินดีนัก ความเกลียดชังนี้มันมากมายเหลือเกิน!

"พรึด ๆ  ๆ "

จงซานที่พ่นโลหิตคำโต.

"ฝ่าบาท เป็นไรหรือไม่?"ใบหน้าของจ้าวโส่วเซี่ยงที่ตื่นตกใจ.

"ไม่เป็นไร!"จงซานสายหน้าไปมา ก่อนที่จะกลับมายังป้อมปราการ.

"ขอบคุณจักรพรรดิจง นี่นับเป็นครั้งแรก นี่เป็นครั้งแรกที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนถอนกำลัง ตลอดการนำทัพของเขา ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้มาก่อน จักรพรรดิจงสามารถที่จะผลักกองทัพของไท่จื่อเหล่ยเทียนกลับไป จากนี้ไปจะต้องกลายเป็นเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ที่เกิดขึ้นในทวีปศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน!"กงเหว่ยที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.

"ขอบคุณจักรพรรดิจง ราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงได้ถูกช่วยเอาไว้แล้ว!"ขุนนางอีกคนที่กล่าวออกมา.

"ความกรุณาของจักรพรรดิจง ราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงจะไม่มีวันลืม!"

คำเยินยอมากมาย จงซานหาได้สนใจ เขาที่บินตรงไปยังตำหนักเมืองตะวันออก สายตาของทุกคนที่แสดงความเคารพ จดจ้องมองไปยังแผน่หลังของจงซานที่จากไป ไม่มีใครกล้ารบกวน.

เขากำลังปิดตัวบำเพ็ญ!

จงซานแน่นอนเขารับรู้ดีว่า เขาจะต้องพักฟื้นเพราะร่างกายของเขาอ่อนแรงด้วยวิชากายาเทพอสูรที่เขาได้ใช้ไป.

ทุกคนที่เห็นจงซานไม่รับแขก ก็ไม่มีใครกล้ารบกวนอีก ทุกคนที่ถอยกลับไป แน่นอนว่าจ้าวโส่วเซี่ยงที่คอยปกป้องอยู่ด้านนอกประตู.

...

ระหว่างทางทัพของไท่จื่อเหล่ยเทียนกำลังถอนกำลังนั้น.

"พี่สาม ทำไมถึงปล่อยจงซานไป เขามีระดับจักรพรรดิแท้ยังร้ายกาจขนาดนี้ หลังจากนี้จะยิ่งเป็นศัตรูตัวฉกาจต่อราชวงศ์ของพวกเรา ทำไมไม่สังหารเขาซะ?"ไท่จื่อฉงเทียนทียังไม่เข้าใจ.

"สังหารเขารึ?หวังเฉินเจ้าอธิบายสิ!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

"ครับ!"หวังเฉินที่รับคำในทันที.

ไท่จื่อฉงเทียนที่จับจ้องมองไปยังหวังเฉิน.

"จงซานนั้นยังไม่สิ้นฤทธิ์ หากว่าผลี....."หวังเฉินที่กล่าวออกมาได้แค่ครึ่งเดียวก็ถูกไท่จื่อฉงเทียนกล่าวขัด.

"อะไร? จะเป็นไปได้อย่างไร? เขายังไม่สิ้นฤทธิ์อีกรึ? เป็นไปไม่ได้ เขามีเพียงระดับจักรพรรดิแท้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร?"ไท่จื่อฉงเทียนที่กล่าวเสียงดังด้วยความโกรธ.

หวังเฉินยักไหล่ พร้อมกับกล่าวว่า"ความจริงก็คือความจริง ข้าเข้าใจจงซานที่สุด เขาจะไม่ออกมาแนวหน้าหากว่าไม่มีไพ่ตายในมือ ก่อนหน้านี้เขาได้ทุ่มกำลังออกมาหมดแล้วรึ? จากที่ข้าเห็น เขายังไม่ได้ต่อสู้เต็มที่กับท่านเลย! เขาที่ใช้เพียงดาบของเขา เป็นเพียงแค่การลองกำลังเท่านั้น."

"เป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร เขาเป็นอสุรกายรึอย่างไร? ร้อยปี เขาแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ?"ไท่จื่อฉงเทียนที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อ.

"ความจริงก็คือความจริง แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเขามีไพ่ตายอะไรในมือ ทว่าข้าสัมผัสได้ว่าเขายังไม่สิ้นฤทธิ์!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

เมื่อไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว ไท่จื่อฉงเทียนย่อมไม่กล้ากล่าวแย้งอะไร แน่นอนว่าไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้นไม่มีทางกล่าวอะไรไร้สาระอย่างแน่นอน เขาบอกว่าจงซานยังมีไพ่ลับซ่อนอยู่ และยังเป็นอะไรบางอย่างที่ทรงพลังอย่างงั้นรึ?

เวลานี้จงซานได้เป็นอสุรกายกัดกินใจเขาไปแล้ว ไท่จื่อฉงเทียนที่จ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียน "แล้วพี่สามไม่จัดการเขาอย่างงั้นรึ?"

"แน่นอนว่าข้าจะต้องสังหารเขาอย่างแน่นอน!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าวออกมาด้วยความเหยียดหยัน.

กับคำพูดของไท่จื่อเหล่ยเทียนนั้นกล่าวราวกับว่าจงซานนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของเขาแม้แต่น้อย.

"หืม?"ไท่จื่อฉงเทียนที่ตกใจเล็กน้อย หวังเฉินที่จ้องมองไท่จื่อเหล่ยเทียนด้วยสายตาแปลกประหลาดเช่นกัน.

"แต่ว่าหากข้าลงมือในตอนนี้ แน่นอนว่าข้าจะต้องเผยความแข็งแกร่งที่ข้าซ่อนเอาไว้ออกมา ซึ่งมันจะไม่ส่งผลแต่แผนการของพวกเราแม้แต่น้อย หรือว่าเจ้าต้องการที่จะทำให้แผนการของฝ่าบาทเสียหายอย่างงั้นรึ?"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

"เขาไม่คู่ควร!"ไท่จื่อฉงเทียนที่ยิ้มอย่างขม ๆ .

"เจ้าไปเตรียมตัว นำจินอู๋ซานไปด้วย กลับไปก่อน!แล้วข้าจะตามไป!"ไท่จื่อเหล่ยเทียนกล่าว.

"ครับ!"ไท่จื่อฉงเทียนพยักหน้า จากนั้นก็บินขึ้นฟ้า จากไปอย่างรวดเร็ว.

ขณะที่จื่อฉงเทียนจากไปแล้ว ไท่จื่อเหล่ยเทียนจับจ้องมองไปยังหวังเฉิน.

บนแท่นบัญชาการ ตราบเท่าที่ไท่จื่อเหล่ยเทียนต้องการ จะไม่มีใครได้ยินคำพูดของพวกเขา.

"เอาล่ะ เหล่าฉี(น้องเจ็ด)กลับไปแล้ว บอกข้ามา ค่ายกลธารโลหิต เจ้ามีอะไรที่จะอธิบาย?"ใบหน้าของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ผู้น้อยพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ไม่มีออมมือเลยแม้แต่น้อย!"หวังเฉินกล่าวออกมาในทันที.

"หืม? ไม่เลยแม้แต่น้อยรึ? ทำไมเจ้าไม่สามารถกำจัดกลุ่มคนเหล่านั้นได้?"ท่าทางของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่กล่าวด้วยเสียงที่เย็นชา.