Chapter 580 เหนือกว่าอย่างสิ้นเชิง.
สนามรบที่กำลังดุเดือดที่เกิดขึ้นในราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงเมืองทางตะวันออก.
ทางทิศเหนือเป็นธารโลหิตที่น่าหวั่นเกรง ปะทะปราณหอกที่ไร้เทียมทาน ทางทิศใต้การต่อสู้ของปราณดาบที่กำลังปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า และดูเหมือนว่าจะยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ คาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะทรงพลังขนาดนี้ นี่เขามีระดับจักรพรรดิแท้ แต่กับต่อกรกับระดับราชันย์แท้ขั้นสุดท้ายได้อย่างสูสี นี่เป็นเรื่องที่น่าหวาดหวั่นเป็นอย่างมาก.
บนป้อมปราการ เหล่าข้าราชบริพารต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น หวาดกลัว การที่จงซานมาช่วยเหลือในคราวนี้ หากว่าหลังจากนี้จงซานจากไปล่ะ พวกเขาจะทำอย่างไร? วันข้างหน้าพวกเขาจะสามารถจัดการเองได้รึ?
คลื่นพลังบนอากาศที่กระแทกพื้นที่รอบ ๆ เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ภายในใจของทุกคนที่จ้องมองอยู่กำลังสั่นสะท้าน เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
ทว่าในเวลาเดียวกัน ที่ทิศตะวันตก บนแท่นบัญชาการของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย ได้ปรากฏคนมากมาย ชายผู้หนึ่งที่สวมชุดคลุมสีทอง คิ้วที่ตั้งตรงที่ตรงกลางมีดวงตาที่สามปิดอยู่.
เหล่ากลุ่มบุรุษที่ปรากฏขึ้นมาพร้อม ๆ กันนั้น อยู่บนอาชาทมิฬตัวใหญ่ถือดาบขนาดใหญ่โต.
ผู้ที่นำพวกเขามาในเวลานี้คือผู้บัญชาการทหารของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย ไท่จื่อเหล่ยเทียน.
"คารวะท่านผู้บัญชาการ!"เหล่าองค์รักษ์ที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
ไท่จื่อเหล่ยเทียนพยักหน้า ไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย สายตาของเขาที่จ้องมองไปยังสนามรบ.
ที่ไกลออกไปนั้น เหล่าขุนนางบนป้อมปราการเมือง จ้องมองไปยังแท่นบัญชาการที่ปรากฏคนมากมายได้ปรากฏตัวขึ้นมา.
"ไท่จื่อเหล่ยเทียน?"เหล่าขุนนางที่อุทานออกมาด้วยท่าทางตื่นกลัว.
เสียงอุทานของหลาย ๆ คน ทำให้ทุกคนจับจ้องมองไปยังไท่จื่อเหล่ยเทียนบนแท่นบัญชาการ.
เพียงแค่สายตาของไท่จื่อเหล่ยเทียนที่จ้องมองออกไป ราวกับว่าทำให้เหล่าขุนนางจำนวนมากสั่นไปถึงจิตวิญญาณ น่าเกรงขามนัก.
ยกเว้นเหล่าขุนนางชราไม่กี่คน ที่สามารถข่มความหวาดกลัวเอาไว้ได้.
เห็นกลุ่มขุนนางที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับเผยยิ้มอย่างเหยียดหยัน จ้องมองไปยังการต่อสู้ในสนามรบ สถานที่แรกการต่อสู้กันระหว่างค่ายกล.
ค่ายกลธารโลหิต นี่คือค่ายกลสายธารโลหิตที่เขาเป็นคนมอบมันออกไปด้วยตัวเอง นี่ค่ายกลนี้ทรงพลังมาก หากแต่ไม่คิดเลยว่าฝ่ายตรงขามเวลานี้ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันมากนัก นี่มัน....."
สายตาของไท่จื่อฉงเทียนที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา จากนั้นจึงได้เงยหน้าจ้องมองไปยังอีกฝั่งหนึ่ง.
แน่นอนว่ามันคือการต่อสู้ของจงซานและไท่จื่อฉงเทียน.
จงซานที่มีแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ หากแต่ยังไม่ได้คิดจะนำมันมาใช้ เวลานี้เขาที่ใช้พลังความแข็งแกร่งของตัวเองเท่านั้น นอกเสียจากไม่มีทางเลือก จงซานถึงจะใช้มันออกมา.
บัญญัติสวรรค์! คลื่นซ้อน 80 ทบ!
การโจมตีของจงซานที่ทรงพลังมากขึ้นและก็มากขึ้น จนในเวลานี้เขาที่ต่อสู้ได้อย่างสูสีกับไท่จื่อฉงเทียน.
เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเป็นอย่างมาก ไท่จื่อฉงเทียนที่ไม่สามารถจัดการศัตรูได้ หนำซ้ำยังถูกการโจมตีของปราณดาบกระแทกผลักดันออกมาเป็นระยะ ๆ .
การต่อสู้ที่ดูเหมือนยืดเยื้อนี้ ทำให้จงซานยกระดับขึ้นอย่างคาดไม่ถึง และเริ่มกดดันฝ่ายตรงข้าม.
น่าขันนัก อีกฝั่งระดับจักรพรรดิแท้แต่กับสามารถข่มขู่ข้าได้รึ?ข้าที่มีระดับราชันย์แท้ ในพี่น้องทั้งสิบเขาคือผู้ฝึกตนราชันย์แท้ที่แข็งแกร่งที่สุด จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะสูสีกับจงซาน?
การต่อสู้ด้วยเพลงดาบของทั้งสอง ที่กำลังผลักดันกันไปมา พลังวิญญาณที่ระเบิดออกมาเป็นระยะ ๆเสียงดังสนั่นน่าหวาดกลัวเป็นอย่างมาก บนท้องฟ้าทุกคนที่เป็นประกายแสงที่ส่องสว่างแวบ ๆ เป็นระยะ ๆ .
แม้แต่บนศีรษะของจงซานเวลานี้มีทักษะ "เทียน"ซึ่งปรากฏขึ้นขณะที่ทั้งสองต่อสู้กัน.
พลังที่ดุร้ายบ้าคลั่งที่กระแทกกันไปมา ต่างฝ่ายต่างก็โจมตีติดพันโรมรันกันไปมา.
"ตาย!!!"
ไท่จื่อฉงเทียนที่คำรามเสยงดัง ดาบยักษ์ของเขาที่ส่องประกายแสงราวกับน้ำตา ที่ส่องลงมาอาบไปยังตำแหน่งของจงซาน พลังที่น่าเกรงขามที่สั่นสะเทือนบรรยากาศของผืนฟ้าทำให้มิติสั่นไหวไปมา.
เห็นชัดเจนว่าไท่จื่อฉงเทียนเวลานี้เริ่มใช้วิชาลับบางอย่างออกมา.
เวลานี้ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง ตั้งใจพยายามให้มากขึ้นกว่าเดิมอีก เขาที่กัดฟันแน่น เส้นโลหิตบนหน้าผากที่ปูดโปนขึ้นมา.
"บัญญัติสวรรค์! คลื่นซ้อน 100 ทบ!"
จงซานที่คำรามเสียงดัง พลังปราณดาบของเขาที่เพิ่มขึ้นอีกครั้ง ไท่จื่อฉงเทียนที่ฟาดฟันออกไป พลังของปราณดาบทั้งสองเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น.
จงซานในเวลานี้ที่เหวี่ยงดาบเกินกำลังของตัวเอง โดยปรกติแล้วขีดจำกัดของเขาอยู่ที่คลื่นซ้อน 80 ทบ ในเวลานี้เขาถึงกับใช้หนึ่งร้อยคลื่นทบ! จงซานที่รู้สึกราวกับว่าร่างกายทั่วร่างกำลังเจ็บปวด ผิวหนังของเขาราวกับว่ามันกำลังผลิแตกออกมา หากว่าไม่เพราะเขาฝึกฝนวิชากายาเทพอสูรแล้วล่ะก็ บางทีร่างกายของเขาคงจะระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ ไปแล้ว.
พลังของปราณดาบที่ฟาดฟันกันและกัน มิติอากาศที่กำลังสั่นไหวเป็นระลอก และทันใดนั้นแสงของปราณดาบราวกับอุกกาบาตก็พุ่งออกมา ตรงดิ่งไปยังทิศของไท่จื่อฉงเทียน.
"ตูมมมมมมมม"
พลังการชนของพลังที่แข็งแกร่งทั้งสอง จวบจนทำให้มิติบิดเบี้ยว คลื่นสนามพลังวายุที่โบกสะบัดกระแทกไปยังกำแพงเมือง.
"ตูมมมมมมม"
กำแพงเมืองเหยี่ยนหงที่เริ่มแตกสลายด้วยพลังการต่อสู้ของคนทั้งสอง.
เป็นพลังที่แข็งแกร่งมาก.
"แก๊ก ๆ ๆ "
ร่างกายที่ร่างของจงซานที่ส่งเสียงดังออกมาในทันที.
ภายใต้สภาวะเช่นนี้กับแรงกดดันที่หนักหน่วง ท้ายที่สุดจงซานก็ทะลวงระดับวิชาไปอีกขั้น.
วิชากายาเทพอสูร ระดับห้า! เพิ่มพลังหกเท่า?
ไร้ซึ่งลังเล จงซานที่โคจรพลังกายาเทพอสูรระดับห้า มีพลังเพิ่มขึ้นหกเท่า!
บัญญัติสวรรค์! คลื่นซ้อน 100 ทบ! ด้วยพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ดาบของจงซานที่ยกขึ้นโจมตีพร้อมที่จะสังหารไท่จื่อฉงเทียน.
พลังที่ยิ่งใหญ่ปะทะกัน ไท่จื่อฉงเทียนก่อนหน้านี้ที่บ้าคลั่งป่าเถื่อน! เขาได้ใช้วิชาลับบางอย่างออกมา เขาที่มีระดับราชันย์แท้ขั้นปลาย แม้แต่ใช้วิชาลับเพื่อเพิ่มพลังขึ้นอีกในเวลาสั้น ๆ .
ทว่าจงซานนั้นมีระดับจักรพรรดิแท้จริง ๆ รึ? ก่อนหน้านี้ พลังดาบของเขาที่ก้าวไปถึงระดับสวรรค์แท้ ทำให้มิติบิดเบี้ยว เป็นพลังดาบที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก แม้แต่ระดับราชันย์แท้ทั่วไป ยังต้องตกตายไปในทันที.
ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้? จงซานรับได้อย่างงั้นรึ? นอกจากนี้ดูเหมือนว่าพลังของจงซานยังมากกว่าเดิมสะอีกรึ?
"ข้าไม่เชื่อ!!!"
ไท่จื่อฉงเทียนที่กัดฟันโจมตีไปยังทิศทางของจงซานอีกครั้ง.
ทว่าในเวลานี้ จิตใจของจงซานที่ฮึกเหิมเพิ่มขึ้นไปจนถึงขีดสุด!
ดาบของเขาที่สามารถกำราบไท่จื่อฉงเทียนได้อย่างราบคาบก่อนหน้าแล้ว หากแต่เขายังโจมตีออกมาด้วยพลังแบบเดิม.
ในพริบตานั้น จงซานที่จดจ้องมองกวาดตามองร่องรอยของกฎเกณฑ์ฟ้าดินจากไท่จื่อฉงเทียน.
ดาบของจงซานที่ฟันออกไปไปคราวนี้ พุ่งออกไปด้วยความเร็วและแม่นยำ.
บัญญัติสวรรค์! วายุตัด!
บัญญัติสวรรค์! คลื่นซ้อน 200 ทบ!
สายฟ้าคำรามเสียงดังสนั่น.
วายุตัด ที่สลายกฎเกณฑ์ ด้วยการใช้เคล็ดวิชาหงหลวนเทียนมองจุดอ่อน พร้อมกับปล่อยคลื่นซ้อนทับออกไปสองร้อยคลื่น นี่คือขีดจำกัดของจงซาน.
เสียงดังกระหึ่มของสายฟ้า! จากนั้นเมฆสายฟ้ามากมายที่ปรากฏขึ้น พร้อมกับดาบที่ฟาดฟันออกไป ปราณดาบที่เต็มไปด้วยพลังสายฟ้าก็ฟันออกไปพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของไท่จื่อฉงเทียน.
"อ๊ากก ๆ ๆ ๆ "
กับการฟาดฟันออกไปในครั้งนี้ ร่างกายของจงซานที่พองยึดออกมาจนถึงขีดสุด เสื้อผ้าของเขาที่ระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยการขยายของกล้ามเนื้อ.
ดวงตาของจงซานที่แดงฉาน ดาบของเขาที่ฟาดฟันออกไปเปี่ยมล้นด้วยพลัง.
ส่วนไท่จื่อฉงเทียนที่เตรียมรับการโจมตีนี้เช่นกัน.
อากาศรอบ ๆ ร่างของคนทั้งสองเวลานี้กำลังบิดเบี้ยว พลังที่เอ่อล้นหมุนวนเป็นสนามพลัง รอบ ๆ ร่างของไท่จื่อฉงเทียนเวลานี้ ราวกับผิวน้ำของทะเลสาบที่กำลังกระเพื่อม มันกำลังบิดเกลียวส่องแสงออกไปเป็นระลอก ๆ .
ทว่าอากาศรอบ ๆ ร่างของจงซานเวลานี้ ราวกับพายุ ที่กำลังสร้างคลื่นในทะเล คลื่นที่ใหญ่กว่าหลายเท่า พลังที่น่าเกรงขาม การโจมตีนี้กำลังกดดันไท่จื่อฉงเทียน.
ในเวลานี้ ไม่เพียงแต่พลังวิญญาณที่แผ่ออกไป สายฟ้าที่แล่นเปลี๊ยะ ๆ ก็ส่องประกาย เมฆสีม่วงสายฟ้าสีม่วงเวลานี้ได้ปรากฏขึ้นที่บนท้องฟ้า เสียงของวายุเฉือนที่ดังหวีดหวิวพุ่งตรงโถมกระหน่ำไปยังฝั่งของไท่จื่อฉงเทียน.
ไท่จื่อฉงเทียนในเวลานี้สัมผัสได้ ตอนนี้ที่เขาต้องเผชิญนั้นไม่ใช่จงซาน ทว่าเป็นพลังของกฎเกณฑ์ฟ้าดิน เขากำลังถูกกฎเกณฑ์ฟ้าดินกลืนกิน ราวกับว่าเป็นสวรรค์ของเซิ่งซ่างผู้ควบคุมสวรรค์อยู่ข้างหน้า
ถึงแม้ว่าจะเป็นไท่จื่อฉงเทียนในเวลานี้ก็เผยสีหน้าแววตาหวาดกลัวออกมา.
ปราณพลังที่หนักหน่วงทรงพลังนี้ ไท่จื่อฉงเทียนไม่สามารถหลบหนีได้อีกแล้ว ตอนนี้เขามีแต่ต้องป้องกันสุดกำลังเท่านั้น.
หากแต่ไท่จื่อฉงเทียนในเวลานี้ถึงกับต้องร้องโฮออกมา มารดาเถอะ นี่คือระดับจักรพรรดิแท้รึ? พลังโจมตีแข็งแกร่งขนาดนี้เลยรึ? จะทรงพลังขนาดนี้ได้อย่างไร? กับความรู้สึกย่ามใจราวกับแมวตะปบหนูที่กำลังเล่นหยอกล้ออยู่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้มันหายไปหมดแล้ว เขาที่ถูกกำราบ จนเขาไม่สามารถที่จะขัดขืนได้.
เป็นไปได้อย่างไร? มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
ไท่จื่อฉงเทียนที่เต็มไปด้วยความกลัว ท้ายที่สุดแล้วเขาก็รู้จักแล้วความกลัวเป็นเช่นไร ก่อนหน้านั้น ไท่จื่อฉงเทียนที่เห็นท่าทางสั่นเทิ้มของนักบวชเซอคงแล้ว เขาก็รับรู้ได้ในทันที.
ข้าไม่สามารถ ข้ากลัวตาย? จงซานเป็นคนที่แปลกอย่างงั้นรึ?
"ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ "
ไท่จื่อฉงเทียนที่คำรามออกมาเสียงดัง.
พลังดาบของจงซานที่เปี่ยมไปด้วยพลังที่รุนแรง ระดับจักรพรรดิแท้ ที่ไม่เคยมีมาก่อน ปราณดาบที่ไม่เคยมีใครเคยเห็น ฟันตรงออกไปอย่างดุร้ายรุนแรง.
ปราณดาบของจงซานที่โจมตีออกไปเต็มที่ พร้อมกับแฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของเขาด้วย.
"ตูมมมมมมมมม"
ปราณดาบที่ไร้เทียมทาน ฟันลงไป คลื่นวายุที่กวาดม้วน กำแพงเมืองเหยี่ยนหงที่สั่นไปมา ผืนปฐพีที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทั่วทั้งเมืองเหยี่ยนหงประตูที่โคลงเคลงอย่างหนัก.
พื้นดินที่สั่นไหว ทุกคนที่ต้องยั้งเท้ารักษาสมดุลหาที่พิงเอาไว้.
ดาบที่ฟันออกไป ท้องฟ้าที่ปิดไปด้วยหมอกเมฆฝุ่นละออกปกคลุมไปหมด.
ในรัศมี 3 พันจั้งหมอกเมฆหนาทึบจนมองไม่เห็น.
คนมากมายที่ชะงักงัน อ้าปากหวอค้างไปเลยทีเดียว.
จวบจนหมอกเมฆสลายหายไป ทุกคนจึงเริ่มฟื้นคืนสติจากความตื่นตะลึง.
จงซานทรงพลังน่าเกรงขามนัก น่าหวาดกลัวเกินไปแล้ว! หมอกเมฆที่สลายหายไปช้า ๆ เผยให้เห็นจงซานที่ลอยบนอากาศ ร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่า ทั่วร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ใหญ่โต เหงื่อที่หลั่งออกมามากมายเปียกชุ่มชโลมกาย พร้อมกับถือดาบยักษ์ในมือ.
ที่ด้านหน้าของเขาบนพื้นดิน เกิดเป็นรอยแยกขนาดมหึมา ลึกลงไปจนมองไม่เห็นก้น.
รอยแยก 3000 จั้ง?
ทุก ๆ คนที่หยุดนิ่ง! ค่ายกลทวนเหล็กและค่ายกลธารโลหิตเวลานี้แยกออกจากกันแล้ว พวกเขาที่เข้าประจำที่ ประจำตำแหน่งคนละฝั่ง.
ดาบของจงซานที่ฟันออกไป พร้อมกับจ้องมองไปยังแท่นบัญชาการของฝ่ายตรงข้าม.
ดาบของจงซานนั้นไม่ได้สังหารไท่จื่อฉงเทียนไป พริบตาเดียวนั้น ไท่จื่อฉงเทียนได้ถูกช่วยออกไปด้วยฝีมือของยอดฝีมือบนแท่นบัญชาการ.
จงซานที่จ้องมองตรงไปยังแท่นบัญชาการที่อยู่ไกลออกไป.