Chapter 578 ค่ายกลสายธารโลหิต.
กลองรบของทั้งสองฝั่งดังลั่น ทัพหน้าเวลานี้ออกมาประจันหน้ากันแล้ว.
ทั้งทั้งสอง ต่างก็จัดขบวนรบ หวังเฉินแม้นว่าจะดูเฉยชา ทว่าก็ไม่คิดที่จะดูหมิ่นจ้าวโส่วเซี่ยงแต่อย่างใด.
แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน ทว่า หวังเฉินเชื่อว่าด้วยความสามารถของจงซาน คงไม่ส่งคนที่ไร้ความสามารถมาแน่.
ส่วนจ้าวโส่วเซี่ยงนั้น เปลี่ยนเป็นจริงจัง ในเมื่อเขาเคยเป็นบุตรบุญธรรมของจงซาน แม้ว่าจะทรยศจงซานไป เมื่อจงซานประเมินเขาไว้สูง เขาเองก็จะไม่ประมาท ในเวลานี้เขาจะต้องลงมือเต็มที่.
จ้าวโส่วเซี่ยงนั้นเป็นคนของราชันย์หลานเหยี่ยนกองกำลังทวนเหล็กของนั้นทรงพลังไม่น้อย ทว่าด้วยความอิจฉาริษยาของทัพต่าง ๆ ทำให้พวกเขาไม่ค่อยมีชื่อนัก พลังของพวกเขานั้นไม่มีอะไรให้คลางแคลงใจ นี่คือกองกำลังที่ทรงพลังหนึ่งต้านร้อยอย่างแน่นอน.
"ค่ายกลทวนเหล็ก!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
"โฮกกกกกกก"
ทันใดนั้น รอบ ๆ จ้าวโส่วเซี่ยง ทหารทั้งห้าพัน ได้แปรขบวนเป็นค่ายกลสงคราม หอกกว่าห้าพันด้าม ที่หมุนวนกระจายขดม้วนเป็นวงกลม ดูราวกับตัวเม่น.
จิตสังหารที่รุนแรงที่ปะทุขึ้นในสนามรบทันที ค่ายกลที่ทรงพลัง! ได้ปรากฏขึ้นแล้ว.
แทบจะในทันที แทบมองให้เห็นเงาของคน มีเพียงของเสียงของปราณหอกที่พวยพุ่งเจิดจรัสออกมา.
ค่ายกลสงคราม?
ดวงตาของจงซานที่เปล่งประกายจ้องมองอยู่บนป้อมปราการ.
นี่มันไม่ต่างจากค่ายกลแปดประตูกุญแจทองเลยไม่ใช่รึ?
ปราณพลังที่แข็งแกร่งน่าหวาดกลัว ที่สาดกระจายหมุนวนไปทั่วทิศ พร้อมกับทะลวงไปยังด้านหน้า ประกายแสงที่ทะลวงไปยังฝ่ายตรงข้าม.
ไม่ไกลออกไปนั้น หวังเฉินที่เห็นค่ายกล หอกเม่น แววตาไม่ได้แสดงความหวาดกลัวแต่อย่างใด.
นิ้วของเขาที่ยื่นออกไปด้านหน้า พร้อมกับส่งหยดโลหิตออกไปในทันที.
โลหิตที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าก่อนที่จะพรมหล่นลงมาทันที ไม่ น่าจะเรียกว่าฝนโลหิตมากกว่า โลหิตที่ย้อมเมฆเป็นสีแดงชาดก่อนที่จะล่วงหล่นลงมาราวกับน้ำตก พร้อมกับอาบไปทั่วทุกสารทิศรอบ ๆ หวังเฉิน.
สายโลหิตที่ล่วงหล่นมาบนท้องฟ้า กลายเป็นสายน้ำขนาดย่อม ๆ ย้อมทุกอย่างรอบ ๆ ให้กลายเป็นสีแดง ธารโลหิตที่ไหลไปมายังพื้นที่รอบ ๆ .
ทว่าเหล่าทหารในชุดสีแดงห้าพันนายของหวังเฉินทันทีที่แช่ในโลหิต ก็เปล่งแสงสว่างวับวาวออกมา.
คลื่นทะเลโลหิตที่กวาดม้วนกลายเป็นคลื่นทะเลที่น่าเกรงขาม พัดออกไป รวมผสานเข้ากับกองกำลังโลหิตให้หายไปในธารโลหิต เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก.
คลื่นของสายธารโลหิตที่ราวกับว่าจะรุนแรงขึ้นพัดกวาดทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าให้หายไป.
บนป้อมปราการเมือง เหล่าทหารของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงรู้สึกหวาดกลัว หัวใจหดเกร็ง สิ่งนี้คืออะไร? นี่มันวิชาอะไร? มีวิชาเช่นนี้ในโลกใบหนี้ด้วยรึ?
สายธารโลหิต? ธารโลหิตที่มีมากมายมหาศาลมาจากใหนกัน?
สายธารโลหิต! จงซานเองก็ไม่ได้แปลกใจเช่นกัน ค่ายกลแปดประตูกุญแจท้องก็สามารถสร้างพายุทรายที่กว้างใหญ่ไพศาลได้เช่นกัน ตอนนี้ที่เห็นนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นค่ายกลทีมีรูปร่างเป็นธารโลหิต เรื่องนี้ไม่ได้น่าประหลาดใจอะไร.
สิ่งที่จงซานรู้สึกสนใจประหลาดใจคือผู้ควบคุมธารโลหิตนี้ต่างหาก! หวังเฉิน อดีตจงซือจิวรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วจ้องมองลงไปยังธารโลหิต สูดหายใจลึก ยังคงมองสิ่งที่เกิดขึ้น.
ไกลออกไป ไท่จื่อฉงเทียนที่อยู่บนทัพหลัก.
ไท่จื่อฉงเทียนที่จดจ้องมองธารโลหิตที่ไหลไปมา พร้อมกับสูดหายใจลึก แววตาที่แสดงท่าทางอิจฉาออกมา.
"ธารโลหิต? คาดไม่ถึงเลยว่าพี่สามจะมอบธารโลหิตให้กับหวังเฉิน โลหิตวิถีเทวะ? 5000 โลหิตจำลองเทวะ ชิ!"ไท่จื่อฉงเทียนที่แค่นเสียงเย็นชา.
ไม่ว่าคนภายนอกจะรู้สึกอย่างไร หากแต่ภายในสนามรบ ค่ายกลทวนเหล็กของจ้าวโส่วเซี่ยงก็สัมผัสได้ถึงความร้ายกาจของธารโลหิตเช่นกัน.
พลังของค่ายกลทั้งสองที่ปะทุ ค่ายกลทวนเล็กที่เป็นเหมือนทรงกลมที่มีปลายหอกยื่นออกมารอบ ๆ พร้อมกับปล่อยปราณหอกออกไป ยิงตรงไปยังธารโลหิต.
คลื่นธารโลหิต ที่เข้าปะทะกับปราณหอกในทันที คลื่นโลหิตที่รุนแรงราวกับคลื่นพายุในทะเล ที่พุ่งโอบบอลค่ายกลทันที แรงปะทะของค่ายกลทั้งสองเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
เหล่านักรบชุดแดงที่แฝงตัวอยู่ในธารโลหิตที่ปรากฏตัวออกมาเป็นระยะ รอบ ๆ กระแสค่ายกลทวนเหล็ก พร้อมกับโจมตีเข้าไปเป็นระยะ ๆ เช่นกัน.
เป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากไม่น้อย ธารโลหิตที่ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ปกคลุมไปทั่วสนามรบ ราวกับว่าเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ พร้อมกับกลืนกินพื้นที่รอบ ๆ ให้จมลงไปด้านล่าง พร้อมกับปลดปล่อยกลิ่นอายที่ดุร้ายน่าเกรงขาม เกิดเสียงระเบิดดังออกมาเป็นระยะจากพลังของคลื่นธารโลหิตบดก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่รอบ ๆ .
ปราณหอกเองก็ระเบิดออกมา ถูกยิงเข้าปะทะพื้นที่รอบ ๆ เหล่าภูเขาเนินเล็กแม้แต่กำแพงเมือง เสียงดังสนั่นราวกับฟ้าผ่า เสียงดังกึกก้องกลบเสียงกลองรบทั้งสองฝั่งไปเลย.
ค่ายกลหอกเหล็กนั้นทรงพลังมาก กล่าวได้อีกอย่างหนึ่งว่ามันถูกออกแบบมาให้เป็นเครื่องมือสังหาร ที่มีพลังทำลายในสนามรบอย่างไม่ธรรมดาแม้แต่น้อย ค่ายกลทวนเหล็กที่ตัดเฉือนทำลายล้างทุกอย่างในทุกแห่งที่เคลื่อนที่ผ่าน.
ส่วนธารโลหิตนั้นมีพลังกัดกร่อนที่น่าหวาดกลัวมาก ทุกแห่งที่มันเคลื่อนที่ผ่าน ต้นไม้ใบหญ้าพืชมีชีวิตจะถูกกัดก่อนให้กลายเป็นควันสีขาวสลายหายไปในทันที.
ธารโลหิตที่หมุนวนกัดเซาะพื้นดินลึกลงเรื่อย ๆ ราวกับว่าเวลานี้มันได้เป็นบ่อโลหิตที่ดูน่าเกรงขามเหมือนกับอยู่ในนรกอเวจี.
การปะทะของกค่ายกลทั้งสอง ไม่มีใครสามารถเข้าไปใกล้ได้เลย การจับคู่ของทั้งสองทัพเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว พลังของทั้งสองฝั่งนั้นทรงพลังจนไม่มีใครเพลี้ยงพล้ำต่อใคร.
ในเวลานี้เหล่าทหารฝั่งของเมืองเหยี่ยนหงและทหารของราชวงศ์ต้าสุ่ย ที่จ้องมองค่ายกลทั้งสองปะทะกัน รู้สึกขวัญหนีดีฝ่อขึ้นมาเช่นกัน.
นี่คือการต่อสู้ของคนหนึ่งหมื่นคนเองรึ?
กองกำลังหนึ่งล้านคน ราวกับหมดประโยชน์ไปโดยสิ้นเชิง แข็งแกร่งทรงพลังเกินไปแล้ว นี่คือการรบของกองกำลังระดับสูงอย่างงั้นรึ? เป็นสนามรบที่น่าขนลุก เป็นทัพที่น่าหวาดกลัว.
กลุ่มกองกำลังที่ทรงพลังทั้งสองฝั่งนั้นต่างก็ไม่ธรรมดาเหมือน ๆ กัน นี่หากว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่มีกองกำลังเช่นนี้พวกเขาจะต้องถอยทัพกลับไปด้วยความพ่ายแพ้เป็นแน่.
แข็งแกร่ง ทรงพลังเกินจะกล่าว.
กับการเผชิญหน้าของค่ายกลที่พลังทั้งสอง กลายเป็นที่จับตามองของทุกคน แทบจะทุกคนไม่สามารถวางสายตาได้เลย.
การต่อสู้ที่คู่คี่สูสี ไม่มีใครเสียเปรียบต่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง.
จงซานที่จับจ้องมองอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะหันหน้าไปมองไท่จื่อฉงเทียนที่อยู่ไกลออกไป ในเวลานี้ แววตาของไท่จื่อฉงเทียนที่จับจ้องมองสนามรบด้วยความไม่ถึงพอใจ ราวกับว่าเขาที่คิดว่าจะต้องชนะอย่างแน่แท้ หากแต่เมื่อถูกหยุดเอาไว้ตอนนี้ทำให้ฉุนเฉียวอยู่ไม่น้อย.
"กงเหว่ย?"จงซานที่กล่าวออกมาเบา ๆ .
"หืม จักรพรรดิจง มีอะไรจะแนะนำอย่างงั้นรึ?"กงเหว่ยที่จับจ้องมองสนามรบไม่วางตา เมื่อได้ยินจงซานเรียกจึงเรียกสติกลับมา.
"เกี่ยวกับแผนการที่สามที่ข้าได้วางไว้ให้พวกเราเตรียมลอบโจมตีนั้น ให้เริ่มทำการบุกตีท้ายทัพของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุยในทันที ด้วยความเร็วที่สุด อย่าได้ให้อีกฝ่ายตั้งตัวได้ พวกเราจะทำให้ทัพของราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ย จบสิ้นในรอบเดียว!"จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ครับ รับทราบ ข้าจะดำเนินการในทันที!"ใบหน้าของชายชราที่แดงกล่ำด้วยความตื่นเต้น รับคำและจากไปในทันที.
ชายชราที่เร่งรีบลงไปจากป้อมปราการในทันที เพื่อทำตามคำสั่งของจงซาน.
ทว่าที่ไกลออกไปนั้นไท่จื่อฉงเทียนที่จับจ้องมองสนามรบ ทว่าเมื่อมองจงซาน ที่ยังไม่เห็นจงซานขยับ เขาก็ไม่ขยับเช่นกัน มีเพียงแค่หวังเฉินชนะเท่านั้น จึงจะทำให้ขวัญกำลังใจทหารของพวกเขาเต็มเปี่ยม เมื่อถึงตอนนั้นการจะยึดเมืองเหยี่ยนหงก็เป็นเรื่องง่าย ๆ จากนั้นก็จะสามารถจับกุมตัวจักรพรรดิเหยี่ยนหงได้.
เขานั้นไม่ได้ระแวงเลยแม้แต่น้อย ว่าจงซานนั้นได้เตรียมทัพลอบโจมตีเขาแล้ว.
ค่ายกลธารโลหิตของหวังเฉินนั้นความจริงร้ายกาจมาก คาดไม่ถึงเลยว่าโจมตีสี่วันสี่คืนไม่มีแรงตกเลย ส่วนค่ายกลทวนเหล็กของจ้าวโส่วเซี่ยงนั้น ดูเหมือนว่าพลังโจมตีจะค่อย ๆ ลดลง ทว่าก็ยังไม่ได้เสียเปรียบอะไร.
ไท่จื่อฉงเทียนที่เห็นค่ายกลทวนเหล็กยังไม่ถูกกำจัดซะที เขาก็ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย รู้สึกไม่ค่อยดีนัก.
ราวกับรับรู้ว่ามีอะไรไม่ถูกต้อง.
"รายงาน!"
ทหารสังเกตการณ์ที่กล่าวรายงานในทันที ไท่จื่อฉงเทียนที่ตกใจเล็กน้อย มีเรื่องอะไรรายงานกัน? เวลานี้ยังมีอะไรให้รายงานอีกรึ?
"รายงานรองผู้บัญชาการ เมืองเจี้ยนหงพ่ายแพ้แล้ว!"ทหารสังเกตการณ์ที่กล่าวรายงานด้วยท่าทางร้อนรน.
"อะไร?"ไท่จื่อฉงเทียนที่ตกใจเล้กน้อย เมืองเจี้ยนหงพ่ายแพ้แล้ว? เมืองเจี้ยนหงที่พวกเขาเพิ่งยึดมา ถูกยึดกลับแล้วรึ?
"รายงาน!"
ทหารสังเกตการณ์ที่บินมาจากพื้นที่ไกลออกไปตรงเข้ามา.
"เรียนรองผู้บัญชาการ เมืองหลงอวิ๋นพ่ายแพ้แล้ว!"
"รายงาน"
"เรียนรองผู้บัญชาการ เมืองซานฉวงพ่ายแพ้แล้ว!"
........................
..................
ทันใดนั้นทหารสังเกตการณ์มากมาย พร้อมกับนำข่าวร้ายมาด้วย เหล่าเมืองที่พวกเขาได้ยึดไปแล้ว เพียงแค่สี่คืน ก็พ่ายแพ้อย่างงั้นรึ?จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
จงซาน?
ไท่จื่อฉงเทียนที่ราวกับคิดอะไรบางอย่างได้ในทันที แววตาที่เย็นชาดุร้ายก็จับจ้องมองไปยังจงซาน.
"รายงาน!"
"รายงานรองผู้บัญชาการ ที่ทิศใต้ปรากฏทหารแปดแสนนายของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหง!"
"รายงาน"
"รายงานรองแม่ทัพ ที่ทิศตะวันตกปรากฏกองกำลังราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงห้าแสนนาย!"
"รายงาน"
"รายงานรองผู้บัญชาการ ทิศเหนือได้ปรากฏทหาร 7 แสนนายของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหง!"
ข่าวร้ายมากมายที่ผุดขึ้นมาแทบจะพร้อม ๆ กัน ไท่จื่อฉงเทียนถึงกับสะดุ้ง เข้าใจในทันทีว่าตัวเองถูกตลบหลังซะแล้ว ภายในเมืองเหยี่ยนหงไม่ได้มีทหารมากมาย ทว่าถูกส่งออกไปหมดแล้ว พวกเขาที่ใช้โอกาสที่พวกเขายกทัพใหญ่เพื่อมายึดที่นี้ ทัพเหล่านั้นก็ออกไปยึดครองเหล่าเมืองที่พวกเขายึดครองได้ก่อนหน้านี้.
หลังจากยึดครองเมืองรอบ ๆ กลับคืนหมดแล้ว ทัพของราชวงศ์เหยี่ยนหงก็นำทัพกลับมาล้อมรอบทัพใหญ่ของพวกเขา.
"จงซาน เจ้าแส่หาความตาย!"ไท่จื่อฉงเทียนที่โกรธเกรี้ยวตะโกนออกไปเสียงดังสนั่น ดังก้องกังวานไปทั่วสนามรบ ส่งไปจนถึงป้อมปราการเมือง.
บนป้อมปราการ เหล่าขุนนางของราชวงศ์เหยี่ยนหงที่ได้รับข่าวเช่นกัน ทุกคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เชื่อในแผนการจงซานเท่าใดนัก ต้องไม่ลืมว่า มันเป็นเรื่องที่อันตรายมาก การกระทำเช่นนั้น หากว่าล้มเหลวพวกเขาจะต้องตกตายไร้ที่ฝัง หากแต่สุดท้ายจงซานก็ทำสำเร็จ.
ในเวลานี้ แผนการที่อันตราย เหนือเมฆสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จ.
"แผนการเหนือเมฆของจักรพรรดิจง ขับไล่ศัตรูเหมือนดั่งเทพ ผู้น้อยชื่นชมนัก!"กงเหว่ยที่กล่าวด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
คนอื่น ๆ เองก็ส่งเสียงดังเซ็งแซ่เช่นกัน.
"แผนการนี้อันตรายมาก พวกเราโชคดีที่ผู้บัญชาการของพวกเขาเป็นลู่ฉงเทียนก็เท่านั้น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
ในเวลาเดียวกัน ในสนามรบ จงซานที่ได้ยินเสียงโกรธเกรี้ยวของไท่จื่อฉงเทียนที่ตะโกนลั่นเลยทีเดียว.
จงซานที่จ้องมองอย่างเย็นชาไปยังลู่ฉงเทียน.
แส่หาความตายอย่างงั้นรึ? เจ้าวางแผนที่จะปล่อยข้ารึอย่างไร?
ไท่จื่อเหล่ยเทียนไม่ได้มา มีเพียงจิวอู๋ซานที่อยู่ข้างกายลู่ฉงเทียน ภายในใจของจงซานก็คาดไม่ถึงเลยเช่นกัน.
จงซานที่จ้องมองไท่จื่อฉงเทียนด้วยแววตาที่เหยียดหยันและกล่าวออกมาเล็กน้อย "ไท่จื่อฉงเทียน นับตั้งแต่ในงานหมื่นเม็ดยา จงซานได้เอาคืนกลับไปแล้ว ไม่รู้ว่าไท่จื่อฉงเทียนรู้สึกอย่างไรบ้าง?"
รู้สึกอย่างไร? ทันใดนั้น ไท่จื่อฉงเทียนก็นึกขึ้นมาได้ในทันที เข้าใจในความหมายของจงซาน ระเบิดเตาปรุงยา เขาได้ระเบิดเตาปรุงยาของปรมาจารย์ปรุงยาต้าสุ่ย ไม่ใช่การกระทำของต่านเซิงหลงหู่ เป็นเขา จงซาน เป็นจงซานที่ระเบิดเตา!