Chapter 575 จ้าวโส่วเซี่ยงสวามิภักดิ์
จงซานที่ก้าวเข้าไปพยุงชายชรา จ้องมองไปยังจักรพรรดิหลานเหยี่ยน "ข้าต้องการเคลื่อนทัพของราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน หวังหว่าราชันย์หลานเหยี่ยนจะเตรียมทัพให้กับข้า!"
ได้ยินว่าจงซานต้องการกองทัพ ราชันย์หลานเหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา ใบหน้าที่แสดงท่าทางไม่ดีนัก.
ภายในใจของจงซานที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน เป็นราชันย์ที่น่าผิดหวังจริง ๆ .
"เจ้าต้องการคนจำนวนเท่าไหร่?"ราชันย์หลานเหยี่ยนที่แสดงท่าทางไม่ยินดีนัก.
ด้วยพันธสัญญาพันธมิตร พวกเขาจะต้องเคลื่อนทัพ ทว่าไม่ต้องการใช้ทัพของตัวเอง.
"ราชันย์หลานเหยี่ยน ข้าคิดว่า ไม่ว่าจะนำคนไปมากเท่าไหร่ ต่อหน้าไท่จื่อเหล่ยเทียน แน่นอนว่ามีแต่จะพ่ายแพ้ หากแต่เพียงแค่เล็กน้อยสามารถสร้างความเสียหายต่อพวกเขาบ้างก็ยังนับว่าเป็นเรื่องดี."จงซานกล่าว.
หลานเทียนยวีที่ขมวดคิ้วไปมา พลางพยักหน้า จงซานกล่าวว่าเล็กน้อย เพื่อต่อกรกับไท่จื่อเหล่ยเทียน อย่างน้อยคงต้องตกตายไปอย่างน้อยหนึ่งแสน หรือหนึ่งล้านก็ยังนับว่าธรรมดา.
"ข้าต้องการทหารของราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนห้าพันคนเพื่อไปเสี่ยงตายในสนามรบ!"จงซานกล่าว.
"ห้าพันรึ?"หลานเทียนยวีที่งงงวย ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย.
"ห้าพันก็เพียงพอแล้ว ทว่าข้าคิดว่าทหารทั้งห้าพันนี้คงจะต้องตกตาย! ข้าจึงได้ขอทหารเพียงแค่ห้าพันกับท่าน!"จงซานเอ่ยปากออกมา.
"จริง ๆ รึ?"สายตาของหลานเทียนยวีที่เปล่งประกาย.
ห้าพันรึ?เสียสละเพียงห้าพันรึ? สำหรับราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนแล้ว จำนวนนี้ไม่ได้ทำให้เสียหายเลยแม้แต่น้อย ไม่ต้องเอ่ยเลย ไม่ควรค่าให้กล่าวถึง หรือแม้แต่กล่าวว่าเสียดาย ทว่าต้องการเพียงห้าพันจริง ๆ รึ?
"คงไม่คิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นหรอกนะ คำพูดของจงซานนั้น จริงจังทุกคำ ทว่า ทหารทั้งห้าพันที่ข้าต้องการนี้ ไม่ใช่การยืม พวกเขาต้องตายแน่ อาจจะดูน่าเสียดาย ทว่าหากพวกเขาไม่ตาย ก็ไม่สามารถส่งคืนกลับให้ท่านได้!"จงซานที่กล่าวยืนยันหนักแน่น.
หลานเทียนเหยี่ยนที่ตกใจเล็กน้อย จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ ทว่านี่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี ไม่มีเหตุผลใดที่ต้องปฏิเสธ.
"ตกลง!"หลานเทียนยวีที่พยักหน้ายอมรับ.
ตกตายเพียงแค่ห้าพันคน เพื่อรักษาคำมั่นของพันธมิตรเอาไว้ ไม่ได้เสียหายอะไรเลย.
"ขอบคุณราชันย์หลานเหยี่ยน ทว่าทหารที่ข้าต้องการคือกองกำลังที่สาม กองกำลังทวนเหล็ก!"
"กองกำลังทวนเหล็กรึ?"หลานเทียนเหยี่ยนที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังจงซาน.
กองกำลังทวนเหล็ก หลานเทียนยวีที่ได้ยินขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมจงซานเจาะจงเลือกกองกำลังแห่งนี้กัน? หลานเทียนยวีที่จ้องมองจงซานด้วยความสงสัย.
"กองกำลังทวนเหล็กเป็นทหารของจ้าวโส่วเซี่ยง ซึ่งเป็นสหายที่ดีของข้าก่อนหน้านี้!"จงซานที่ตอบคำตาม.
เมื่อจงซานอธิบาย หลานเทียนยวีทันใดนั้นก็พยักหน้า เห็นด้วย.
"ตกลง ข้าจะมอบกองกำลังทวนเหล็กให้กับเจ้า!"หลานเทียนยวีที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.
"อืม!"จงซานพยักหน้ารับ.
"รบกวนท่านเสนาบดีไปจัดการเรื่องนี้ นำชายชรานี้ไปพบกับกองกำลังทวนเหล็ก ตามคำพูดของราชันย์หลานเหยี่ยน แล้วข้าจะตามไป!"จงซานกล่าวต่อเสนาบดี.
"เจ้าไปได้แล้ว ไปจัดการเรื่องที่ข้ากล่าวก่อนหน้านี่อย่าได้ชักช้า!"หลานเทียนยวีกล่าวรับอย่างเคร่งขรึม.
"รับด้วยเกล้า!"เสนาบดีพยักหน้ารับ.
"ขอบพระทัย ขอบพระทัยจักรพรรดิจง ขอบพระทัยราชันย์หลานเหยี่ยน!"ชายชราที่โค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง ก่อนที่จะก้าวตามเสนาบดีไป.
ส่วนจงซาน แน่นอนว่าจะต้องกล่าวลาเฉียนโหยวและคนอื่น ๆ ก่อน.
"เจ้าต้องการไปจริง ๆ รึ?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"อืม ข้าต้องการไปเห็นไท่จื่อเหล่ยเทียน!"จงซานที่กล่าวรับรองอย่างมั่นคง.
"ข้าจะไปกับเจ้า!"กู่เฉียนโหยวกล่าว.
"ไม่ เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะรีบกลับมา!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"แต่ว่า!"
"ข้าได้ตัดสินใจแล้ว!"จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ส่วนคนอื่น ๆ เองย่อมไม่กล้าขัดเช่นกัน คงทำได้แค่รับฟังคำสั่งของจงซาน.
"ก็ได้ ข้ารู้ว่าไม่สามารถห้ามเจ้าได้ ทว่าเจ้าจะต้องรู้จักยับยั้งชั่งใจ อย่าได้ผลีผลาม!"กู่เฉียนโหยวกล่าวด้วยความกังวล.
"อืม!"
"เจ้าต้องคิดด้วยว่า ข้า เป่าเอ๋อ หลิงเอ๋อ คิดถึงเจ้าเสมอ ไม่สามารถอยู่ได้หากไม่มีเจ้า!"กู่เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ข้ารู้แน่นอนว่าข้าจะต้องสงบใจได้ ข้ามีเจ้า และคนอื่น ๆ ที่เป็นเหมือนกับสมบัติล้ำค่า แน่นอนว่าข้าจะต้องกลับมา ข้ามีพลังเพียงใด ข้าย่อมเข้าใจดี ข้าจะต้องกลับมาก่อนที่เป่าเอ๋อจะปรุงยาเสร็จแน่นอน ข้าจะรีบกับมาให้เร็วที่สุด."จงซานกล่าวด้วยใบหน้าที่หนักแน่น.
"อืม!"เฉียนโหยวพยักหน้า.
หลังจากที่จงซานกล่าวปลอบเฉียนโหยวแล้ว เขาที่หันหน้ามามองทุกคน.
"จำไว้ให้ดี หลังจากข้าไปแล้ว ทุกคนจะต้องฟังคำสั่งของกู่เฉียนโหยว คำพูดของนาง คือคำสั่งของข้า!"จงซานที่กล่าวด้วยเสียงที่เคร่งขรึม.
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
หลังจากกล่าวเสร็จ จงซานก็ไปกับนายทหารคนหนึ่ง มุ่งตรงไปยังกองกำลังทวนเหล็ก!
สำหรับงานแข่งชุมนุมหมื่นเม็ดยานั้น ด้วยเชาว์ปัญญาของเฉียนโหยว พร้อมกับผู้ใต้บังคับบัญชาระดับจักรพรรดิแท้ จงซานมั่นใจว่าไม่มีใครทำร้ายพวกเขาได้.
จงซานที่นำทัพออกจากเมืองหลานเหยี่ยนอย่างรวดเร็ว.
ชายชรา และเสนาบดีของราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน และกองกำลังทวนเหล็กและจ้าวโส่วเซี่ยงกำลังรออยู่.
ชายชราก่อนหน้านี้ที่จ้องมองด้วยความหวัง เสนาบดีที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย จ้าวโส่วเซี่ยงที่ใบหน้าถมึงทึงตั้งแถวเหล่าทหารพร้อมออกเดินทาง.
"คงต้องขอขอบคุณและรบกวนจักรพรรดิจงแล้ว!"เสนาธิการคนดังกล่าวเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กองกำลังเพียงห้าพันคน สำหรับราชวงศ์ราชันย์แล้ว ที่จริงแทบไม่มีอะไรเลย นอกจากนี้ กองกำลังทั้งห้าพันนี้ไม่ได้มีอะไรยอดเยี่ยมสำหรับพวกเขานัก แม้ว่าจะสามารถใช้ปราณหอก มีพลังรบที่แข็งแกร่งอยู่บ้าง ทว่าแม่ทัพของกองกำลังดังกล่าว มีระดับก่อตั้งวิญญาณขั้นปลายเท่านั้น กลุ่มคนเช่นนี้ ภายในราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนมีอยู่มากมาย.
"ต้องรบกวนแล้ว!"จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"จักรพรรดิจงไม่จำเป็นต้องเกรงใจ ในเมื่อมอบคนให้กับท่านแล้ว ข้าก็ถือว่าเสร็จสิ้นภารกิจ คงต้องรีบกลับไปรายงานฝ่าบาท ข้าขอลา!"เสนาธิการเอ่ยออกมาในทันที.
ด้วยใจหนึ่งนั้นเกรงว่าจงซานจะขอคนเพิ่มอีกครั้งนั่นเอง.
"อืม!"จงซานพยักหน้า ก่อนที่เสนาบดีคนดังกล่าวจะเร่งรีบจากไป.
"เจ้ากังวลที่ข้าจะพาเจ้าไปตายกับข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังจ้าวโส่วเซี่ยง.
"พวกเราคือนักรบผู้กล้าหาญ กองกำลังทวนเหล็กนั้นไม่ได้หวาดกลัวความตาย มีอะไรต้องกลัวอย่างงั้นรึ?"จ้าวโส่วเซี่ยงกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
ใบหน้าของจ้าวโส่วเซี่ยงที่เคร่งขรึมหากแต่ดูไม่ใคร่ดีนัก.
"เจ้าคงตำหนิข้าที่ได้ขอให้หลานเทียนยวีส่งมอบกองกำลังทวนเหล็กให้ข้าอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา.
จ้าวโส่วเซี่ยงไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าภายในใจของเขานั้นรู้สึกขัดเคืองอยู่.
"เจ้ากับข้า เป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ข้าจงซานไม่เคยลืม เมื่อครั้งข้ายังเป็นปุถุชนเจ้าเป็นคนแรกที่ร้องขอให้สำนักเซียนรับข้า และหลังจากที่ข้าได้กลายเป็นผู้บำเพ็ญตน เมื่อข้าประสบความลำบากที่เกิดขึ้นที่ตระกูลจง เจ้าก็ไม่คิดที่จะทิ้งและยังช่วยข้ากำจัดศัตรู ข้านั้นมีความปรารถนาดีซาบซึ้งต่อพี่น้องของข้าเป็นอย่างมาก ที่ข้าต้องทำเช่นนี้ แน่นอนว่าข้าไม่ได้คิดจะหยุดเพียงเท่านี้ ข้ายังคิดถึงอนาคต หากว่าสักวันหนึ่งในวันข้างหน้า ตัวข้านั้นไม่ได้ต้องการแม้แต่น้อย ไม่ต้องการพบเจอกับเจ้าในสนามรบเลย. "จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
กับคำพูดที่จริงใจของจงซาน จ้าวโส่วเซี่ยงที่คราวแรกดูถมึงทึงบึ้งตึงก็ค่อย ๆ ผ่อนลง ใบหน้าของเขาที่เผยสีหน้าทอดถอนใจ.
"วันนี้การที่ข้าร้องขอนำกองกำลังทวนเหล็กของเจ้ามาจากหลานเทียนยวี แม้ว่าจะเป็นการกระทำที่ไม่สมควร แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ทำไปเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง หากแต่สิ่งที่ข้าทำไปนั้นเต็มไปด้วยความเคารพ ข้าขอตัดใจทำเช่นนี้ เพื่อที่จะไม่ต้องกระทำเรื่องราวที่น่าอัปยศในสนามรบในวันข้างหน้า ไม่ แม้ว่าวันนี้จะกระทำเรื่องที่ไร้ยางอาย หากแต่เพื่อไม่ต้องเป็นศัตรูกับพี่น้องที่รักของข้าในอนาคตแล้ว ข้ายินยอม วันนี้ได้ล่วงเกินเจ้าแล้ว ข้าจงซานขออภัย!"จงซานที่โค้งตัวแสดงคารวะต่อจ้าวโส่วเซี่ยง.
จงซานที่กล่าวขอโทษ จ้าวโส่วเซี่ยงก่อนหน้านี้ที่รู้สึกไม่ดีก็มลายหายไปจนสิ้น ก่อนที่จะเร่งรีบเข้ามาประคองจงซาน.
"จงซาน เจ้าทำอะไร? ชีวิตของเหล่าจ้าวเป็นเจ้าที่ช่วยไว้ สำนักทวนเหล็กเองก็เป็นเจ้า เป็นเหล่าจ้าวเองที่ไม่ยุติธรรมต่อเจ้า! ในเมื่อราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนได้สั่งการเช่นนี้ หลังจากนี้ข้าก็ไม่จำเป็นที่ต้องรับใช้พวกเขาอีก หลังจากนี้ ข้าจะก้าวเดินไปบนเส้นทางร่วมกับเจ้า ข้าและกองกำลังของข้าจะเป็นมือเป็นเท้า เป็นกองกำลังส่วนตัวให้กับเจ้าเอง!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่เร่งรีบกล่าวออกมา.
[老 Lǎo เพื่อนเกลอ เพื่อนเก่า เพื่อนสนิท]
จ้าวโส่วเซี่ยงที่จำนนทั้งใจ ภายใต้การกระทำของจงซาน ทำให้ภายในใจของเขาที่รัดแน่น ยินดีที่จะรับใช้จงซาน.
"ฮ่าฮ่าฮ่า ดี เหล่าจ้าว ถึงอย่างไรข้าต้องการให้เจ้ามาร่วมต้าเจิ้งของข้าอยู่แล้ว จะเป็นเพียงกองกำลังส่วนตัวได้อย่างไร จ้าวโส่วเซี่ยงรับบัญชา นับจากวันนี้ไป ข้าขอแต่งตั้งเจ้าให้เป็นแม่ทัพกองกำลังที่แปดของต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสุข.
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่แสดงความเคารพออกมาในทันที.
"ระหว่างพวกเรา ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้!"จงซานที่กล่าวต่อจ้าวโส่วเซี่ยงออกมาในทันที.
ส่วนจ้าวโส่วเซี่ยงนั้นยังคงแสดงความเคารพ.
"พิธีการนั้นไม่สามารถละเว้นได้ อย่างน้อยก็ต่อหน้าผู้คน ไม่สามารถละได้แน่นอน เจ้าคือจักรพรรดิ แน่นอนว่าจักรพรรดิจะต้องจริงจัง หากว่าข้าละเลย หลังจากนี้ก็จะเสียหายต่อการปกครอง!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่ส่ายหน้าไปมา.
"ได้ เจ้าจงออกไปจัดการกองทัพ ทัพของพวกเราจะได้ก่อตั้งเริ่มขึ้นในทันที!"จงซานกล่าว.
"อืม!"จ้าวโส่วเซี่ยงพยักหน้า.
จ้าวโส่วเซี่ยงที่จากไป จงซานที่จ้องมองไปยังทูตชราจากราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหง.
"จงบอกสถานการณ์ของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงมาให้ข้าฟัง ข้าต้องการรับรู้สถานการณ์โดยรวม!"จงซานเที่เอ่ยปากออกมาในทันที.
"ครับ! ก่อนหน้านี้ 20 วัน ก่อนที่ข้าจะเดินทางมายังราชวงศ์จักรพรรดิหลานเหยี่ยน ทัพของไท่จื่อเหล่ยเทียนได้ยกทัพเข้ามาชายแดนรุกโจมตีเมืองหรูเหยี่ยน ข้ารับรู้ว่าด้วยความสามารถของไท่จื่อเหล่ยเทียนจะต้องยึดครองได้แน่! ไท่จื่อเหล่ยเทียนได้แยกทัพออกมาห้าทัพ พร้อมกับเข้าโจมตีเมืองของราชวงศ์เหยี่ยนหงทีละก้าว ๆ ตอนนี้ฝ่าบาทปิดตัวฝึกฝนอยู่ ไม่สามารถตัดสินใจได้ ข้าราชบริพารชราผู้นี้ แน่นอนว่าจะต้องปกป้องเมืองรอบนอกทางตะวันออกเอาไว้ก่อนที่จะมาถึงเมืองฝั่งตะวันตก!"ชายชรากล่าว.
"อืม! ไม่ว่าข้าจะมีวิธีหรือไม่ ให้เจ้าเร่งรีบกลับไปกระจายข่าว ว่าราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนเคลื่อนทัพ พร้อมสนับสนันราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงเต็มกำลัง!"จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ครับ!"ชายชราที่รับคำในทันที.
ชายชรารับรู้ดีความหมายของจงซาน แม้ว่าราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนมอบกองกำลังห้าพันนาย แต่ก็ถือว่าเคลื่อนกำลังออกมา ทว่าความต้องการของจงซานนั้นต้องการแสดงให้เห็นว่ามันใหญ่โต เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจของทหาร! เพื่อปลอบประโลมกำลังใจของประชาชนด้วยนั่นเอง.
"ส่วนพวกเรา เดินทางไปยังเมืองเหยี่ยนหง เสี่ยวจงซิงอยู่ในเมืองหลวง เช่นนั้นเมืองหลวงจึงควรจะเป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งที่สุด หากเมืองหลวงถูกทำลายตอนนี้ ก็หมายถึงอาณาจักรถูกทำลาย พวกเราควรจะตั้งมั่นที่เมืองหลวงเอาไว้ จากนั้นก็ค่อย ๆ ขับไล่ศัตรูออกไป."จงซานที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"ฝ่าบาท อยู่ในเมืองหลวง เขาต้องการที่จะ...."ชายชราที่กล่าวออกมาในทันที.
เห็นสายตาที่ไม่พอใจของจงซาน ชายชราที่ต้องหยุดยั้งคำพูดเอาไว้.
...........
หลังจากนั้น จ้าวโส่วเซี่ยงที่จัดการทัพทั้งห้าพัน เตรียมการออกเดินทาง ทหารทั้งห้าพันนั้น ถึงแม้ว่าจะต้องพบเจอกับทัพของราชวงศ์สวรรค์ หากแต่เมื่อมีจ้าวโส่วเซี่ยง จิตวิญญาณของพวกเขาก็ลุกโชน ไร้ซึ่งความหวาดกลัว.
ทัพของพวกเขาที่มุ่งหน้าไปยังทางตะวันตกของราชวงศ์เหยี่ยนหงไม่หยุดหย่อน.
15 วันหลังจากนี้ พวกเขาก็เดินทางสู่ราชวงศ์เหยี่ยนหง ชายชราที่เป็นคนนำทางไปก่อนเพื่อเบิกทางให้ จงซานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จ้าวโส่วเซี่ยงขณะที่อยู่บนเมฆโดยสารและนำทหารเดินทางไปด้านหน้า.
"เหล่าจ้าว ข้ามีเรื่องที่จะรบกวนเจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"ฝ่าบาทเชิญกล่าว!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่จ้องมองจงซานที่นาน ๆ จะเห็นเขาจริงจังเป็นอย่างมาก.
"ข้าเป็นกังวลเมื่อถึงเวลา ข้าอาจจะหลุดการควบคุม ดังนั้นหวังว่าเจ้าจะช่วยเตือนสติข้า หากว่ามันเป็นเช่นนั้น!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"หลุดการควบคุมรึ?"จ้าวโส่วเซี่ยงที่ตื่นตกใจเล็กน้อย.
ภายในใจของจ้าวโส่วเซี่ยงที่สั่นไหว จงซานที่เป็นคนสุขุมนุ่มลึก อย่างน้อยจ้าวโส่วเซี่ยงก็เข้าใจเช่นกัน ใครกัน? ที่จะทำให้จงซานไม่สามารถสงบได้ มีเรื่องที่หนักหนาอะไรที่จะทำให้จงซานหลุดการควบคุม?