Chapter 567 พิษร้ายแรง.
"ที่เจ้าเข้ามาขวาง เจ้าต้องการทดสอบพิษด้วยตัวเจ้าเองอย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อที่เอ่ยต่อเสี่ยวเหยาโห่วที่อยู่ข้าง ๆ .
"ใช่ ทดสอบเลย!"
"กล้า ๆ หน่อย!"
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างส่งเสียงเชียร์.
"เจ้าไปลองเม็ดยา!"ดวงตาของเสี่ยวเหยาโห่ว ชี้ไปยังผู้ใต้บังคับบัญชาข้าง ๆ .
"โห่วเย่ ข้า ข้า....."ผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวออกมาด้วยความกลัว.
"กลัวอะไร ข้ามีเม็ดยาแก้พิษระดับหกและระดับเจ็ด."เสี่ยวเหยาโห่วที่เอ่ยออกมาในทันที.
อย่างไรก็ตาม ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาก็ยังหวาดกลัวเช่นเดิม.
"ยาถอนพิษที่ไม่เจาะจงกับพิษ ไม่มีทางแก้พิษได้ง่าย ๆ !"เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มออกมา.
กับคำพูดของเป่าเอ๋อ ยิ่งทำให้ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นหวาดกลัว ไม่กล้าทดสอบยาพิษดังกล่าว.
"ขยะ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ตำหนิด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"พิษของข้านั้น แม้สามารถแก้ได้ หากเพียงแค่เม็ดยาระดับเจ็ดเม็ดเดียวคงไม่เพียงพอ!"เป่าเอ๋อที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.
"ยังไม่ลองอีก?"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวขึ้นมา.
"ผู้น้อยไม่กล้า!"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนดังกล่าวส่ายหน้าไปมา.
คิดว่าได้ยินแล้วจะดีใจอย่างงั้นรึ?หากว่ายาถอนพิษระดับเจ็ดไม่ได้ผลล่ะ? นี่ไม่ใช่การล่อเล่น? ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องลองยาพิษเลย นอกจากนี้ นี่เป็นเรื่องที่เสี่ยวเหยาโห่วหาเรื่องจงซาน ซึ่งเป็นการทำอะไรที่ไม่ได้ประโยชน์เลยแม้แต่น้อย การกระทำเช่นนี้ มีแต่นำภัยพิบัติมาให้กับตัวเองเท่านั้น.
"เจ้า หากว่ารักษาไม่ได้ ข้าจะช่วยเจ้าแก้แค้นเอง!"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
เสี่ยวเหยาโห่วจะแก้แค้นให้อย่างงั้นรึ? เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกัน หากว่าข้าตายไป จะแก้แค้นไปทำบ้าอะไร? อีกอย่างเป็นเสี่ยวเหยาโห่วที่ต้องการหาเรื่องจงซานเองไม่ใช่รึ?
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาได้แต่ยืนนิ่งโค้งคำนับไม่เคลื่อนไหว ไม่กล้าลองยา.
"เจ้าไม่กล้า!"เป่าเอ๋อที่ยืนเม็ดยาที่วางบนฝ่ามือออกไป.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องมองแสดงท่าทางกดดัน ท่าทางของเป่าเอ๋อที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน แสดงท่าทางกดดันเพื่อที่จะทำให้เสี่ยวโหยวโห่วต้องรู้สึกอับอาย.
"ข้าจะลองเอง!"เสี่ยวเหยาโห่วแค่นเสียงเย็นชา.
"อย่า!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยห้ามไปในทันที.
แม้ว่านางจะไม่ชอบหน้าเสี่ยวเหยาโห่ว ทว่าสถานะของเสี่ยวเหยาโห่วและเซิ่งซ่างนั้นค่อนข้างละเอียดอ่อน หากเสี่ยวเหยาโห่วเกิดอุบัติเหตุ เซิ่งซ่างจะต้องโกรธเกรี้ยว เวลานั้นทุกคนจะต้องประสบโชคร้ายอย่างแน่นอน.
"ไม่มีทางเป็นไปได้ ข้าไม่เชื่อว่ายาพิษนี้จะเป็นยาพิษระดับเจ็ด เพียงแค่ยาแก้พิษระดับหกก็เพียงพอแล้ว หากว่ามันไม่สามารถแก้พิษได้ ฝ่าบาทจะต้องแก้แค้นให้ข้า ฆ่าพวกเจ้าทุกคน! ชิ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.
เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวอย่างไร้ยางอาย!
ส่วนจงซานสามารถมองเห็นความหวาดหวั่นของเสี่ยวเหยาโห่วได้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะยอมให้คนอื่นกดดันให้ฆ่าตัวตาย ต้องบอกเลยว่าเสี่ยวเหยาโห่วเป็นขยะของแท้ ไม่เพียงไร้ยางอายยังโง่งมอีกด้วย คนเช่นนี้ จงซานรู้สึกเหยียดหยันนัก แววตาที่เผยแววตาที่อเนจอนาถใจ!
"โห่วเย่ อย่ากินเลย!"เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่กล่าวขวางในทันที.
เพราะว่าพวกเขารู้ดี หากเสี่ยวเหยาโห่วเป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาจะต้องโชคร้ายแน่.
"ไปให้พ้น เจ้าพวกขยะ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่เตะผู้ใต้บังคับบัญชาให้หลบไป.
จากนั้นก็โบกสะบัดมือคว้ายาพิษจากเป่าเอ๋อมา.
ตอนนี้เสี่ยวเหยาโห่วที่บ้าคลั่งไร้ซึ่งเหตุผลไปแล้ว เขาไม่สนใจคำพูดของเนี่ยชิงชิงหรือใคร ๆ ทั้งสิ้น.
เขาที่คว้ายาใส่ปากไปในทันที เหล่าคนที่จ้องมองถึงกับหัวใจเย็นเยือบไปเลยทีเดียว ง่ายดายเพียงนี้!
ภายในใจของเสี่ยวเหยาโห่วที่เต้นไปมา จวบจนเขากลืนยาพิษลงไป เขารู้สึกภายในใจกับเหือดแห้ง.
เขารู้สึกร่างกายของเขากำลังชาไปทั่วร่าง ภายในใจราวกับมีคมกระบี่มากมายกำลังทิ่มแทง ผิวกายที่เปลี่ยนสีไปในทันที.
"อ๊ากกกก ๆ "
เสี่ยวเหยาโห่วที่ตะโกนลั่น ยาพิษที่ออกฤทธิ์ในทันที สมองของเขาที่เหม่อลอย.
"โห่วเย่ว เร็วเข้า เร็วเข้า ยาถอนพิษ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่ส่งยาถอนพิษระดับหกให้ในทันที.
ทว่าโห่วเย่ที่ไม่สามารถขยับได้ ทั่วร่างที่อ่อนแรง อ้าปากค้าง ดวงตาที่หวาดผวา ก่อนที่จะเห็นยาถอนพิษเข้าปาก ทันใดนั้นก็กลืนมันลงไปในทันที.
ทว่าหัวใจของเขาก็ยังรู้สึกเจ็บมากขึ้นและก็มากขึ้น รู้สึกมีกระบี่ที่ทิ่มแทงมากขึ้น ตอนนี้ราวกับว่ามันทะลวงไปถึงวิญญาณ กระดูกที่ราวกับว่ามันสลายหายไป.
หมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูก!
ผลของพิษที่เริ่มออกฤทธิ์มากขึ้นและก็มากขึ้น แววตาของเสี่ยวเหยาโห่วที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว อ้าปากพะงาบพะงาบ หายใจแฮก ๆ รู้สึกเสียใจอย่างที่สุด.
"ยาแก้พิษระดับหกไม่ได้ผล เร็วเข้า เปลี่ยนเป็นยาแก้พิษระดับเจ็ดเร็วเข้า!"เหล่าคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างเอ่ยออกมา.
กับสิ่งที่เห็นเวลานี้ ทุกคนรับรู้แล้วว่ายาพิษของเป่าเอ๋อนั้นร้ายกาจขนาดใหน โดยเฉพาะเจ้าหน้าที่ตรวจสอบ สามารถยืนยันได้ถึงประสิทธิภาพของมัน.
ผู้ใต้บังคับบัญชาเสี่ยวเหยาโห่วที่นำยาถอนพิษระดับเจ็ดใส่ปากของเสี่ยวเหยาโห่วอย่างรวดเร็ว.
เสี่ยวเหยาโห่วในเวลานี้ รับรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย หวาดผวาตื่นกลัวจวบจนน้ำตาหลั่งไหลออกมาเป็นพิษเจ็ดสี.
ยาถอนพิษระดับเจ็ดถูกกลืนเข้าไปในทันที
หลังจากที่กินยาถอนพิษเข้าไปแล้ว.
ยาถอนพิษระดับเจ็ดที่กินเข้าไปดูเหมือนว่าจะทำให้ดีขึ้นมาเพียงเล็กน้อย เสี่ยวเหยาโห่วยังคงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บที่กระจายไปทั่วร่าง มันไม่ได้หายไปเลยแม้แต่น้อย.และยังมีทีท่าว่าจะเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ .
"ช่วยข้าด้วย!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ร้องออกมากล่าวต่อเนี่ยชิงชิง.
"สหายเต๋าเป่าเอ๋อ เรื่องนี้ ..........."เนี่ยชิงชิงที่จ้องมองไปยังเป่าเอ๋อด้วยความกังวล.
ส่วนเป่าเอ๋อในเวลานี้แสดงท่าทางเฉยชาหาได้สนใจไม่ ยิ่งเป็นหญิงงามที่จงซานรู้จักยิ่งทำให้นางเฉยชา และคนที่แสดงท่าทางเป็นศัตรูเช่นเสี่ยวเหยาโห่วด้วยแล้ว ทั้งใบหน้าและจิตใจของนางที่ราวกับน้ำแข็ง.
ขณะที่เนี่ยชิงชิงขอความช่วยเหลือ เป่าเอ๋อจ้องมองด้วยความเย็นชาไปยังเสี่ยวเหยาโห่ว.
"ยาหมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูกนั้น ความจริงเป็นเพียงเม็ดยาระดับเจ็ดเท่านั้น เม็ดยาถอนพิษก็สามารถถอนพิษได้ ทว่า ในเมื่อมันถูกเรียกว่า"หมื่นพิษ"คิดว่าเพียงแค่เม็ดยาถอนพิษระดับเจ็ดเม็ดเดียวจะสามารถถอนพิษได้อย่างงั้นรึ?"เป่าเอ๋อกล่าว.
ทันทีที่กล่าวจบ เสี่ยวเหยาโห่วที่นำขวดยาออกมามากมาย กำลังกุยหาเม็ดยาด้วยความเจ็บปวด.
ผู้ใต้บังคับบัญชาของเสี่ยวเหยาโห่วที่ช่วยกันคัดแยกเม็ดยา ซึ่งมีเม็ดยาระดับเจ็ดกว่าห้าสิบเม็ด.
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็อุทานออกมาเสียงดัง โห่วเย่ราชวงศ์สวรรค์ คาดไม่ถึงว่าจะมั่งคั่งมีเม็ดยาระดับเจ็ดห้าสิบขวด ต้องรู้ด้วยว่าคนที่อยู่ที่แห่งนี้ การจะมีเม็ดยาระดับเจ็ดนั้นแทบเป็นไปไม่ได้ นอกจากนี้ยิ่งเป็นยาถอนพิษระดับเจ็ดด้วยแล้วยังเป็นยาหายาก ที่แพงจนไม่มีใครสามารถจะเอ่ยถามได้เลย.
ยาถอนพิษระดับเจ็ดที่ถูกเสี่ยวเหยาโห่วกินเข้าไป ดูเหมือนมันจะดีขึ้นช้า ๆ ทว่าไม่สามารถถอนพิษออกไปได้ทั้งหมด ร่างกายของเขายังคงเจ็บปวด เวลานี้เขารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง เป็นไปได้อย่างไรว่าพิษนี้จะร้ายแรงขนาดนี้ พิษอะไรกันถึงได้ร้ายกาจนัก.
ทุกคนรอบ ๆ ที่หายใจแฮก ๆ หนึ่งเม็ด สองเม็ด สามเม็ด............
ด้วยเม็ดยาเขาได้ใช้ไปหมดแล้ว ใบหน้าของเสี่ยวเหยาโห่วที่กลายมาเป็นขาวซีด แม้ว่าจะดีขึ้นบ้างแล้ว ทว่าพิษทั้งหมดก็ยังไม่ได้หายไป.
ขณะที่ทุกคนมองมายังเป่าเอ๋อ ต่างก็เผยสีหน้าหวั่นเกรงขึ้นมา.
"ขอยาแก้พิษ!"เสี่ยวเหยาโห่วที่เอ่ยต่อเป่าเอ๋อ.
เสี่ยวเหยาโห่วที่รู้สึกเจ็บปวดขึ้นอีกครั้ง มากขึ้นและก็มากขึ้น แม้ว่าจะไม่เท่าตอนแรก แต่ก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายกำลังถูกฉีกกระชากออกจากกัน.
"สหายเต๋าเป่าเอ๋อ ได้โปรดช่วยด้วย!"เนี่ยชิงชิงที่เอ่ยออกมาข้าง ๆ .
"ข้าไม่มียาแก้พิษ!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาตรง ๆ .
ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ถึงกับถอยหลังออกไปเล็กน้อย เห็นได้อย่างชัดเจนว่ายาพิษนี้อันตรายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน และยังไม่มียาถอนพิษเฉพาะด้วย.
ห้าสิบเม็ดยาถอนพิษระดับเจ็ดถูกใช้ไปหมดแล้ว หากแต่ไม่สามารถถอนพิษได้ นอกจากนี้ยังมีมียาถอนพิษเฉพาะด้วย เสี่ยวเหยาโห่วจบแล้ว สายตาของทุกคนที่แสดงท่าทางสงสาร.
"ข้าตาย พวกเจ้าก็ต้องตายไปด้วยอย่างแน่นอน ฝ่าบาทจะต้องแก้แค้นให้กับข้า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่กล่าวด้วยเสียงแข็งราวกับว่าได้เข้าตาจนแล้ว.
"ข้าบอกแล้วว่ายาถอนพิษสามารถถอนพิษได้ หากแต่พิษนี้ข้าก็บอกแล้วว่ามีชื่อว่า "หมื่นพิษกร่อนใจละลายกระดูก มีพิษที่แตกต่างกันหมื่นชนิดผสมอยู่ หากจะแก้พิษต้องใช้เม็ดยาระดับเจ็ดอย่างน้อยร้อยเม็ด หรือว่าหากเจ้ามีความสามารถพอ อาจจะใช้ยาถอนพิษระดับแปดถอนพิษก็ได้!"เป่าเอ๋อกล่าว.
ได้ยินคำพูดของเป่าเอ๋อ เสี่ยวเหยาเหยาโห่วที่ดวงตาเปล่งประกาย มีความหวังอีกครั้ง.
ทว่ายาถอนพิษของตัวเขาเองนั้นหมดแล้ว เสี่ยวเหยาโห่วที่จ้องมองไปยังฝั่งผู้ใต้บังคับบัญชา พวกเขาที่สะบัดมือซึ่งมีอยู่ด้วยกันสี่เม็ด เสี่ยวเหยาโห่วที่กลืนมันลงไปทันที.
มันยังไม่พอ.
เนี่ยชิงชิงที่สะบัดมือ นำเม็ดยาออกมา มอบให้กับเสี่ยวเหยาโห่ว เนี่ยชิงชิงและเส้าเฟยโห่วนับว่าโชคร้ายนัก แต่ก็คงไม่สามารถยืนอยู่โดยที่ทำเป็นไม่สนใจได้.
เนี่ยชิงชิงและเสี่ยวเหยาโห่วมีอยู่ด้วยกัน 15 เม็ด เสี่ยวเหยาโห่วที่กลืนมันลงไปในทันที.
"ยังไม่พอ มันยังไม่พอ........."เสี่ยวเหยาโห่วที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว.
"ข้าจะบอกเจ้าไว้ เจ้ามีเวลาสองชั่วยาม หากผ่านสองชั่วยามไปแล้วยังไม่ถอนพิษ ต่อให้เนี่ยฟ่านเฉินมาก็ช่วยไม่ได้!"เป่าเอ๋อแค่นเสียงเหยียดหยัน.
"......เร็วเข้า ไปซื้อยามาให้ข้า ไปขอให้ตานหวังต้าหลี่ช่วย เร็ว เร็วเข้า!"เสี่ยวเหยาโห่วที่ตะโกนสังผู้ใต้บังคับบัญชา.
"รับ รับทราบ!"ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เร่งรีบจากไปในทันที.
พวกเขาที่วิ่งพล่าน สองชั่วยามรึ? เสี่ยวเหยาโห่วในเวลานี้ที่กำลังเจ็บปวดรวดเร็วสั่นไปทั่วร่าง ยากที่จะทานทนได้.
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ตานหวังต้าหลี่ที่เป็นตัวแทนราชวงศ์สวรรค์เข้าร่วมงานครั้งนี้ก็มาถึง เขาที่เห็นเสี่ยวเหยาโห่วในสภาพห่อเหี่ยว ก่อนที่จะนำยาถอนพิษระดับเจ็ดของตัวเองออกมา.
"นี่ ข้าหามาได้แค่เพียงแค่ 20 เม็ด เวลาไม่ค่อยมี ข้าไม่สามารถหลอมได้ทัน จึงได้ส่งคนให้เหล่าสหายของเขาตามมาอยู่!"ตานหวังต้าหลี่ที่เอ่ยออกมาทันที.
เสี่ยวเหยาโห่วที่ทนเจ็บปวดทรมาน ก่อนที่จะกินเม็ดยาถอนพิษลงไปในทันที.
ท้ายที่สุดก็ก็ดีขึ้นอีกครั้ง ยาพิษของเป่าเอ๋อนั้นทรงพลังมาก ตานหวังที่ทำการตรวจสอบร่างของเสี่ยวเหยาโห่ว ไม่คิดเลยว่าจะยังไม่สามารถถอนพิษได้.
ก่อนที่จะผ่านไปอีกไม่กี่อึดใจ เหล่าสหายของตานหวังต้าหลี่ก็มาถึง ตอนนี้เสี่ยวเหยาโห่วที่กินเม็ดยาไปอีกสามสิบเม็ด ท้ายที่สุดก็กลับมาเป็นดั่งเดิม ร่างกายทั่วร่างที่หลังเหงื่อขับพิษออกมาชุ่มร่างกาย เสื้อผ้าของเขาที่ยอมไปด้วยสีหลากหลายสีสัน.
"เป็นพิษที่ร้ายกาจยิ่งนัก จะเป็นไรหรือไม่ถ้าข้าจะขอไปศึกษาซักเม็ด!"ตานหวังที่กล่าวต่อเป่าเอ๋อ.
เป่าเอ๋อเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะมอบเม็ดยาหนึ่งเม็ดออกไป จากนั้นก็จ้องมองไปยังเจ้าหน้าที่และเอ่ยออกมาว่า"เจ้าจะไปหาคนมาตรวจสอบได้รึยัง?"
"ไม่จำเป็น เม็ดยานี้ ไม่จำเป็นต้องพิสูจน์แล้ว ข้าก็แค่เพียงทำตามพิธีการเท่านั้น!"เจ้าหน้าที่กล่าวออกมาทันที.
เป่าเอ๋อพยักหน้า ต่านหวังต้าหลี่และเหล่าสหายนักปรุงยาที่มารวมตัวกันเวลานี้กำลังศึกษาเม็ดยาของเป่าเอ๋อ พวกเขาที่ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย ทว่าก็ทำให้พวกเขาแสดงท่าทางสนใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจเรื่องที่เป่าเอ๋อและเสี่ยวเหยาโห่วขัดแย้งกัน.
เสี่ยวเหยาโห่วที่ร่างกายอ่อนแรงราวกับคนป่วยที่ค่อย ๆ ลึก จ้องมองเป่าเอ๋อด้วยความหวาดกลัว ทว่าแววตาด้านในเต็มไปด้วยความเกลียดชัง อับอายและหดหู่ไปด้วย.
"โห่วเย่ ที่พักทั้งหมดทั่วเมือง ปฏิเสธไม่ให้พวกเราเช่าเลย!"ในเวลาเดียวกันนั้นคนที่เขาส่งไปก็กลับมา พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยเสียงที่หวาดหวั่น.
