Chapter 563 สหายเก่า. Old friends later
พลังกดดันวิญญาณที่น่าเกรงขามของเต๋าจวินเซิ่งหยา พลานุภาพที่ยิ่งใหญ่ ราวกับว่าจะแช่แข็งทุกคน ให้หยุดนิ่งไม่สามารถขยับได้.
เต๋าจวินเซิ่งหยาที่ไม่สนใจคนที่อยู่รอบ ๆ แม้แต่น้อย ทว่าเขากวาดตามอง พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย.
"เฉินฉีเทียน หนีได้เร็วจริง ๆ !"เต๋าจวิน เซิ่งหยาที่เผยสีหน้าแววตาเหยียดหยัน.
เฉินฉีเทียนหนีไปแล้ว ระดับสวรรค์แท้หนีตายไป ไม่ อย่างน้อยก็มีเพียงเต๋าจวินเซิ่งหยาที่ไม่มีใครกล้าประจันหน้า.
เต๋าจวินเซิ่งหยางที่หันหน้ากลับมาจากนั้นก็พบจงซาน.
"เป็นเจ้า!"เต๋าจวินที่หรี่ตาจ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย.
"ต้าเจิ้ง จงซาน คารวะเต๋าจวินเซิ่งหยา!"จงซานที่แสดงความเคารพเล็กน้อย.
"จงซานอย่างงั้นรึ? ทำไมตี้เสวี่ยนชาถึงได้เลือกเจ้า?"เต๋าจวินที่ชำเลืองมองจงซาน แววตาที่แสดงความสงสัย และแฝงความน่าหวาดกลัวเอาไว้ด้วย.
"เพราะข้าได้ช่วยเหลือญาติของตี้เสวียนชาเอาไว้!"จงซานที่กล่าวสรุปสั้น ๆ .
เต๋าจวินเซิ่งหยาที่ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องมองเขม็งไปยังจงซาน ราวกับว่าต้องการทดสอบ เรื่องนี้เสแสร้งหรือไม่ การที่ตี้เสวียนชาเลือกคนผู้นี้ มันเกี่ยวข้องกับความรุ่งเรืองล้มเหลวของเผ่าหมาป่า บางทีเขาอาจจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่.
สายตาของเต๋าจวินเซิ่งหยาที่จ้องมองจงซาน ทำให้จงซานรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที ทว่าเขาก็ยังคงทำตัวสุขุม หลังจากนั้นเต๋าจวินเซิ่งหยาก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
ภายในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ยอดฝีมือเช่นเต๋าจวินเซิ่งหยานั้นมีน้อยมาก ซึ่งแน่นอนว่าตี้เสวียนชาที่เป็นหนึ่งในพวกเขาเช่นกัน!
เต๋าจวินที่จ้องมองจงซานก่อนที่จะกวาดตามองคนที่อยู่ด้านหลัง แววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยัน ไม่พูดไม่จาอะไรอีก จากนั้นร่างของเขาก็หายตัวไปในทันที.
เต๋าจวินอีกาเทวะได้จากไปแล้ว จงซานที่สูดหายใจลึก เต๋าจวินเซิ่งหยาน่าหวาดกลัวนัก ความแข็งแกร่งที่เหนือล้ำเกินกว่าเฉินฉีเทียนมากมาย อย่างไรก็ตามสายตาของทุกคนที่อยู่ด้านหลังจงซานแม้ว่าจะไม่ได้มีพลังมากมาย แต่ก็ไม่มีใครขลาดเขลาเช่นกัน ดูเหมือนจะทำให้เต๋าจวินเซิ่งหยาจะไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก.
"เจ้าโส่วเซี่ยง ราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยน คารวะจักรพรรดิหงเหยี่ยน!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่กล่าวต่อบุตรของเจี้ยนหง.
จักรพรรดิ? บุตรของเจี้ยนหงคือจักรพรรดิอย่างงั้นรึ?
จงซานที่จ้องมองไปยังชายในชุดสีขาว จ้องมองไปยังศพที่น่าเอนจอนาถของเจี้ยนหง ใบหน้าของเขาที่กำลังอาบไปทั้งสองแก้ม อุ้มร่างของเจี้ยนหงเอาไว้ เขาที่ยังคงสะอึกสะอื้นเช็ดน้ำตาของตัวเองไม่หยุด.
เพราะว่าก่อนหน้านี้จงซานหยดน้ำยาผสานวิญญาณลงไปบนร่างของนาง หลังจากที่เจี้ยนหงตายสนิทแล้ว ร่างภูตก็จะออกมาจากร่างช้า ๆ .
จงซานที่โบกมือ นำตำหนักออกมา ปกคลุมทุกคนเอาไว้ ต้องไม่ลืมว่าตอนนี้เวลากลางคืน ภูตเจี้ยนหงไม่สามารถทนแสงดวงอาทิตย์ได้.
"ท่านแม่!"ชายในชุดสีขาวที่ร้องไห้คร่ำครวญ.
จากนั้นไม่นาน เจี้ยนหงที่กลายเป็นภูตผุดออกมาจากร่าง จ้องมองไปยังจงซาน รับรู้ว่าจงซานช่วยให้นางกลายเป็นภูต.
"ขอบคุณ!"ภูตเจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพและโค้งคำนับให้กับจงซาน.
"ข้าเคยเป็นหนี้เสี่ยวหวัง ตอนนี้ได้ทดแทนให้แล้ว ทว่าในสนามรบนั้นพวกเราไม่ได้พบกัน ไม่คิดว่าเขาจะพบกับโชคร้าย!"จงซานส่ายหน้าไปมา.
"ข้าได้มองเห็นประตูภพหยินที่เปิดขึ้นแล้ว มันกำลังเรียกตัวข้าเข้าไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องขอขอบคุณผู้มีพระคุณ!"เจี้ยนหงกล่าว.
"ท่านแม่ ท่านแม่ท่านจะตายไม่ได้!"ชายในชุดสีขาวที่ยังคงร้องไห้โฮ.
"ตายรึ? ข้าได้ตายไปแล้ว ในเวลานี้บิดาของเจ้าก็ตายไปแล้ว ข้าตายไปแล้วไม่สามารถล้างแค้นให้กับเขาได้ แต่ว่าข้ากำลังไปอยู่กับเขาแล้ว ตอนนี้ดีแล้ว ท้ายที่สุดข้าก็สามารถไปพบกับเขาได้."เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางห่อเหี่ยวใจ.
"เสี่ยวหวังเป็นคนที่โดดเด่นมีความสามารถ ถึงเขาจะตายแล้ว แน่นอนว่าเขาจะต้องอยู่ใน 1 เปอร์เซ็นต์ในวิญญาณที่กลายเป็นภูต เขาต้องเป็นภูตและอยู่ในภพหยินแน่."จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"จริง ๆ รึ?"ใบหน้าของภูตเจี้ยนหงที่เผยสีหน้าแววตาดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด.
"เป็นเช่นนั้นแน่นอน!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"ขอบคุณผู้มีพระคุณ ใครขอสอบถามนามผู้มีพระคุณด้วย! แม้ว่าเจี้ยนหงจะไม่สามารถตอบแทนได้ในตอนนี้ หากว่ามีโอกาสมีชีวิตภพหน้า เจี้ยนหงจะขอตอบแทนผู้มีพระคุณอย่างแน่นอน."เจี้ยนหงที่กล่าวออกมาทันที.
"บางทีคงจะอีกไม่นาน พวกเราเพียงแค่ลากันชั่วคราว ข้าจงซาน ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง จงซาน!"เจี้ยนหงพยักหน้า จากนั้นก็แสดงความเคารพต่อจงซาน.
"ท่านแม่ ท่านไปแล้ว ลูกจะทำอย่างไร?"ชายในชุดสีขาวที่ยังคงสะอื้น.
"เสี่ยวจงซิง เจ้าโปรดจำเอาไว้ เจ้าเป็นบุตรของเสี่ยวหวัง ห้ามร้องไห้อีกครั้ง อย่าได้ทำให้บิดาของเจ้าขายหน้า."เจี้ยนหงที่กล่าวต่อชายในชุดสีขาว.
"ได้ ได้ บุตรจะไม่ร้องแล้ว!"เสี่ยวจงชิงที่เช็ดน้ำตาในทันที ทว่าดวงตาที่ยังคลอด้วยน้ำตา และยังคงไหลออกมาอยู่.
"ผู้มีพระคุณ ก่อนที่เจี้ยนหงจะจากไปมีคำขอที่เอาแต่ใจอย่างหนึ่ง."เจี้ยนหงที่โค้งคารวะต่อจงซาน.
"เชิญกล่าว.”
"นี่คือบุตรของข้าและเสี่ยวหวัง ไม่ได้มีเชาว์ปัญญาที่ยอดเยี่ยมนัก หลังจากที่ข้าจากไป ข้ากลัวว่า เขาจะนำพาภัยพิบัติมาให้กับตัวเอง หากว่ามีเหตุการณ์เช่นนั้น ขอให้ผู้มีพระคุณโปรดช่วยยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ข้างกายศพของข้านั้นมีกระบี่เสวียนเถี่ยหาน(โลหะเย็นลึกล้ำ) เป็นของวิเศษระดับเก้า หวังว่ามันจะเป็นสิ่งตอบแทนต่อผู้มีพระคุณ!"เจี้ยนหงกล่าวพลางชี้ไปยังกระบี่สีดำที่อยู่ข้างศพของนาง.
"ข้าสัญญาต่อเจ้า ส่วนกระบี่ของเจ้านั้น สิ่งนี้เป็นของตำหนักเทพกระบี่ มอบให้เสี่ยวจงซิงดูแลรักษาเถอะ!"จงซานที่กล่าวรับคำ.
เจี้ยนหงที่จ้องมองจงซานด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็แสดงความเคารพต่อจงซาน ภายในใจที่เต็มไปด้วยความนับถือ และซาบซึ้งบุญคุณ.
เจี้ยนหงที่จ้องมองไปยังเสี่ยวจงซิง ก่อนที่จะเผยสีหน้าที่เย็นเยือบ.
"จงซิง!"เจี้ยนหงเอ่ย.
"ท่านแม่!"เสี่ยจงซิงที่อดทนยับยั้งความเสียใจเอาไว้.
"อย่าได้ทำอะไรกับศพของข้า อย่าได้ลบบาดแผล ใส่ในโลงศพ นำมันไปให้เขาได้เห็น ให้เขาเป็นคนจัดการเอง!"เจี้ยนหงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา.
"ท่านแม่ ท่านหมายถึง!"แววตาของเสี่ยวจงซิงที่เผยท่าทางซับซ้อน.
"เขาจุติใหม่แล้วจะจำข้าไม่ได้อย่างงั้นรึ? เจ้านำศพไปให้เขา ศพของข้านั้นไร้ประโยชน์ต่อเจ้า เจ้าไม่จำเป็นต้องทำพิธีหรือฝังอะไรให้ข้า ให้นำไปให้เขา มอบมันให้เขา ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมอบมันต่อหน้าเขา เจ้าไม่จำเป็นต้องรับกลับ มอบให้เขาจัดการ!"เจี้ยนหงที่กล่าวอย่าเคร่งขรึม.
"ครับ!"เสี่ยวจงซานที่กัดฟันสูดหายลมหายใจที่ชื้นแฉะ จากนั้นก็พยักหน้า.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น แรงดึงดูดของภพหยินก็สูบร่างภูตเจี้ยนหง หายไปในทันที.
"ท่านแม่!"
เสี่ยวจงซานที่ร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ลืมคำพูดของเจี้ยนหงไปจนสิ้น น้ำตาที่หลั่งไหลออกมาร้องไห้ไปกว่าครึ่งชั่วยาม.
"เสี่ยวจงซิง คนตายไม่สามารถฟื้นได้ โปรดระงับความเสียใจ!"จงซานกล่าวต่อเจ้าจงซิง.
เสี่ยวจงซิงที่ปาดน้ำตา จ้องมองจงซาน ก่อนที่จะโค้งคำนับให้ "ขอบคุณผู้มีพระคุณ ความกรุณาของผู้มีพระคุณนั้น เสี่ยวจงซิงจะจดจำเอาไว้ตลอดชีวิต!"
"จัดการศพให้การมารดาของเจ้าเถอะ แม้ว่านางจะไม่ใส่ใจศพของนาง ทว่าด้วยธรรมเนียมแล้ว ก็ควรที่จะจัดการไม่ให้นางต้องเป็นห่วง."จงซานกล่าว.
"ไม่!"เสี่ยวจงซิงที่ส่ายหน้าไปมายืนกรานหนักแน่น.
"หืม?"
"เฉินฉีเทียนสังหารบิดามารดาของข้า ความแค้นนี้ไม่สามารถอภัยได้เด็ดขาด เขาจะต้องตาย."เสี่ยวจงซิงที่แค่นเสียงเย็นชา.
"แต่ว่าเจ้า....."จงซานที่กล่าวด้วยความเป็นห่วง.
"ผู้มีประคุณไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ท่านแม่ได้คิดเอาไว้แล้วว่าข้านั้นไม่สามารถสังหารเฉินฉีเทียนได้ ทว่ายังมีคนที่สามารถ ก่อนหน้านี้ท่านแม่บอกว่าให้ส่งศพนางให้กับเขา ข้าคิดว่าเมื่อเขาเห็นศพนาง จะต้องไม่นิ่งนอนใจอย่างแน่นอน."เสี่ยวจงซิงที่กล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
ใครกัน? ยังมีคนที่อยู่เบื้องหลังเจี้ยนหงอยู่อีกอย่างงั้นรึ?
"ในเมื่อผู้มีพระคุณเป็นสอบถาม จงซิงก็จะเอ่ย เป็นท่านปู่ของข้า เป็นบิดาของท่านแม่ ทว่าท่านปู่นั้นได้จุติใหม่กลับชาติมาเกิดใหม่ ท่านปู่ไม่พึงพอใจในฝีมือของชีวิตที่แล้ว เพื่อที่จะชำระกรรมไม่ยินดีที่จะจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชาติที่แล้ว หากแต่เกิดเรื่องที่น่าอเนจอนาถเช่นนี้ กับการที่ท่านแม่ต้องตกตายไปอย่างอนาถแล้ว กับบุตรสาวของเขาที่ตกตายไป เขาจะต้องไม่นิ่งดูดายแน่."เสี่ยวจงซิงที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จุติใหม่อย่างงั้นรึ? กับเรื่องที่เสี่ยงตายเช่นนี้ คือบิดาของเจี้ยนหงอย่างงั้นึ?"ภายในใจของจงซานที่เผยท่าทางประหลาดใจขึ้นมาในทันที.
"ท่านปู่ก็คือประมุขแดนเทพอเวจี เจี้ยนอ้าว!"เสี่ยวจงซิงกล่าว.
เจี้ยนอ้าว?ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง แม้ว่าเขาจะพอคาดเดาได้บ้างเล็กน้อย ทว่าเมื่อได้ยินคำพูดยืนยันของเสี่ยวจงซิง ก็ทำให้เขาเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ เจี้ยนหงเป็นบุตรสาวของเจี้ยนอ้าวอย่างงั้นรึ?
ใช่แล้ว พวกเขามีสกุลว่าเจี้ยนเช่นกัน นอกจากนี้ยังบำเพ็ญวิถีกระบี่ เป็นเพลงกระบี่ที่น่าเกรงขามเป็นอย่างมาก บุตรสาวของเจี้ยนอ้าว ตราบเท่าที่มีพรสวรรค์ไม่ได้ย่ำแย่ มีสายโลหิตตกทอดจากเจี้ยนอ้าว แน่นอนว่าย่อมมีเพลงกระบี่ที่ร้ายกาจเช่นกัน.
ที่จริงเจี้ยนหงก็เป็นบุตรสาวของสหายเก่านั่นเอง.
หลังจากนั้น เสี่ยวจงซิงก็นำโลงศพหยกออกมา พร้อมกับนำศพของเจี้ยนหงและกระบี่ของนางใส่เข้าไปในโลงศพหยก ศพที่น่าอนาถของเจี้ยนหงที่ถูกนำใส่เข้าไปในโลงศพใหญ่.
"ผู้มีพระคุณ จงซิงจำเป็นต้องเดินทางไปยังแดนเทพอเวจี!"เสี่ยวจงซิงที่โค้งคำนับให้กับจงซานอีกครั้ง.
"อืม โปรดระวังตัวด้วย!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"เสี่ยวจงซิงพยักหน้า ก่อนที่จะบินพาโลงศพใหญ่ตรงไปยังแดนเทพอเวจี.
ทุกคนสามารถที่จะจินตนาการถึงได้ เมื่อเจี้ยนอ้าวเห็นโลงศพ เห็นร่างที่บิดเบี้ยวตกตายอย่างอนาถเช่นนี้ บุตรสาวในชาติที่แล้วตกตายด้วยความขมขื่นขนาดใหน เจี้ยนเอาจะรู้สึกเช่นไร.
แต่อย่างน้อยก็สามารถที่จะรับประกันได้ว่า ภัยพิบัติที่เฉินฉีเทียนจะได้รับนั้นจะยกระดับขึ้นมามากมายขนาดใหน.
ดูเหมือนว่าเฉินฉีเทียนในเวลานี้จะมีทั้งโชคและภัยพิบัติที่หนักหนาไปพร้อม ๆ กัน.
"คาดไม่ถึงเลยว่าจักรพรรดิเหยี่ยนหง จะเป็นบุตรของเจี้ยนหง."จ้าวโส่วเซี่ยงกล่าวพลางทอดถอนใจ.
"เจ้าบอกว่าเสี่ยวจงซิงก็คือจักรพรรดิของราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ใช่แล้ว ราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนนั้น นอกจากจะติดกับราชวงศ์สวรรค์ต้าสุ่ยแล้วยังอยู่ใกล้กับราชวงศ์จักรพรรดิเหยี่ยนหงด้วย แม้ว่าพวกเขาจะเป็นราชวงศ์จักรพรรดิแต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าราชวงศ์ราชันย์หลานเหยี่ยนเลย!"จ้าวโส่วเซี่ยงกล่าว.
"เหยี่ยนหง หรูเหยี่ยนและเจี้ยนหง อย่างงั้นรึ? นี่ไม่ใช่ราชวงศ์จักรพรรดิที่เสี่ยวจงซิงเป็นคนสร้าง ทว่าเป็นเสี่ยวหวัง เสี่ยวหวังเองดูเหมือนว่าจะมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับเจ้า เปิดราชวงศ์วาสนา พร้อมกับเป็นข้าราชบริพารราชวงศ์ราชันย์เพื่อศึกษางานเหล่าราชวงศ์ที่น่าเกรงขาม ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะไม่กล้าพอจะเข้าไปศึกษาราชวงศ์สวรรค์ และไม่ได้มีโชคเทียบกับเจ้า ที่เข้ามาก็ได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับห้าของราชวงศ์สวรรค์แล้ว!"กู่เฉียนโหยวที่เอ่ยปากออกมาทันที.
"ใช่แล้ว ไม่สงสัยเลยว่าพวกเราพบหลานของเขา แต่ไม่พบบุตรของเขา คาดไม่ถึงเลยว่าจะซ่อนอยู่ลึกถึงเพียงนี้ นี่คงเป็นคำสั่งของเสี่ยวหวัง เสี่ยวหวังนับว่าเป็นคนที่กุมอำนาจทั้งหมดของราชวงศ์ จากนั้นก็ได้ส่งมอบราชวงศ์วาสนาให้กับบุตรชายของเขา เพื่อความปลอดภัย เสี่ยวหวังนับว่าเป็นคนที่มีความสามารถจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีกหรือไม่?"จงซานที่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"เสี่ยวหวัง? เขาเป็นคนที่ร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ?"จ้าวโส่วเซี่ยงที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"เจ้าอยู่ทางตะวันตกของทวีปศักดิ์สิทธิ์ ย่อมไม่เข้าใจภาคตะวันออก ทว่าข้าสามารถบอกเจ้าได้ เสี่ยวหวังคนนี้มีความสามารถไม่ได้ด้อยกว่าประมุขของราชวงศ์ราชันย์เลย."จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"มีความสามารถเทียบเท่าประมุขของราชวงศ์ราชันย์ขนาดใหญ่เลยรึ?"จ้าวโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ แววตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ความสามารถระดับราชันย์ แน่นอนว่าจ้าวโส่วเซี่ยงย่อมสามารถบอกถึงความร้ายกาจได้.
"อืม เรื่องนี้ อย่าพูดถึงเลย เฉินฉีเทียนหนีไปแล้ว อ๋องวานรทั้งสองตนก็ถูกสังหาร นี่น่าจะสร้างความพึงพอใจให้กับราชันย์ของหลานเหยี่ยนแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"แน่นอน ไปเถอะ ข้าจะนำทางเอง พวกเราเดินทางไปยังเมืองหลวงด้วยกัน!"จ้าวโส่วเซี่ยงที่กล่าวออกมาด้วยความรอยยิ้ม.
