Chapter 554 เปลี่ยนธงอาณาจักร.

ขอบเขตรอบนอกของภพหยิน.

สงครามใหญ่ที่เกิดขึ้น สงครามที่ปะทุอย่างรุนแรง ก่อนหน้าที่จงซานจะจากไปได้วางแผนการเอาไว้แล้ว ด้วยการบัญชาการของหลินเซียว แผนการที่สั่นสะเทือนสวรรค์ก็เกิดขึ้น.

ทัพของหลินเซียวที่เตรียมพร้อมตั้งแต่ก่อนแล้ว ทันทีที่กัวเฟิงเคลื่อนทัพ หลินเซียวก็ออกคำสั่งเคลื่อนทัพ เข้าโจมตีเมืองของกัวเฟิงเต็มกำลัง.

กัวเฟิงที่เสียหายอย่างหนักไม่มีเวลาป้องกัน.

ราชวงศ์ต้าซุนขณะที่เคลื่อนทัพเพื่อเข้าโจมตีต้าหยิง ก็ต้องหยุดชะงักที่กลางทาง.

ทัพของหลินเซียวนั้นราวกับสายน้ำหลาก เข้าโจมตีเมืองต่าง ๆ อย่างบ้าคลั่ง กว่าทัพของกัวเฟิงจะเคลื่อนที่กลับมาช่วย พื้นที่รอบ ๆ ก็ถูกยึดไปหมดแล้ว.

หลังจากผ่านไปสองเดือนครึ่ง ทัพของหลินเซียวก็เข้าประชิดกำแพงราชวงศ์จักรพรรรดิต้าซุนเรียบร้อยแล้ว.

กัวเฟิงที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองจ้องมองไปยังประตู ในเวลานี้ทัพของศัตรูได้โจมตีมาแล้ว ภายในใจที่รู้สึกไม่ดีนัก หัวใจเต้นไปมา กัวเฟิงที่กำหมัดแน่น ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปในทันที.

บนท้องฟ้าเมืองหลวง วาสนาแผ่นดินที่ตอนนี้จางลงจนแทบไม่เหลือ ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน กำลังจะล่มสลายในเร็วนี้แล้วรึ?

ที่ไกลออกไปนั้น หลินเซียวที่นั่งอยู่บนอาชาปิศาจทมิฬ ซึ่งเป็นสัตว์ขี่ที่นิยมในภพหยิน.

สงครามในครั้งนี้ หลินเซียวไม่ได้ใช้ทัพหมาป่าโลหิตให้เข้าร่วมในสงคราม ต้องไม่ลืมว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนนั้นพวกเขาคืออาณาจักรคู่บารมี มีบุญคุณต่อกันไม่น้อย หลินเซียวได้คำนวณดีแล้ว ถึงแม้ว่าหมาป่าโลหิตยินดีที่จะเข้าร่วมสงครามก็ตาม ทว่าหลินเซียวมั่นใจ ว่ามีพลังเพียงพอที่จะต่อกรกับราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.

ท้ายที่สุด สงครามในครั้งนี้ก็ถึงคราวการต่อสู้ของผู้นำทั้งสองฝ่ายแล้ว.

"หลินเซียว ข้าประมาทไป! คาดไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นแม่ทัพที่แข็งแกร่ง!"กัวเฟิงทีเผยท่าทางเสียใจ.

"แม่ทัพที่แข็งแกร่งรึ ไม่เลย! กัวเฟิง เปิดประตูแล้วยอมแพ้ซะ!"หลินเซียวกล่าวเสียงดัง.

"ยอมแพ้รึ? ชิ ข้ากัวเฟิงยอมตายดีกว่ายอมจำนน นี่เป็นประเพณีมาช้านาน การต่อสู้ครั้งนี้ ให้จงซานออกมาเจอข้าซะ!"กัวเฟิงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.

"เจ้าไม่คู่ควรที่จะเจอกับฝ่าบาท! ไม่มีเหตุอันควรที่จะให้ฝ่าบาทลงมือ!"หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.

"เจ้าพูดอะไรกัน?"กัวเฟิงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว.

หลินเซียวจ้องมองกัวเฟิงด้วยสายตาที่เหยียดหยัน ไม่จำเป็นต้องอธิบายพลังของฝ่าบาท เช่นเจ้ามีอะไรมาเทียบ?เพียงแค่ทัพของเขาเองก็สามารถกำราบได้แล้ว ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งมีกองกำลังที่แข็งแกร่งหกทัพ ไม่มีทัพใหนเลยที่ด้อยกว่าทัพของกัวเฟิง เขาไม่คู่ควรเป็นคู่มือของฝ่าบาทเลยแม้แต่น้อย.

"โจมตีเมือง!"หลินเซียวที่ออกคำสั่ง ไม่สนใจกัวเฟิงอีกต่อไป.

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น.

จงซานนำเซียนเซิงซือและเซียนเซียนกลับมา.

ในเวลานี้ ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนถูกทำลายสิ้น และยังมีเมืองที่ต้าซุนได้ยึดของต้าหยิงไปหลายเมือง ตอนนี้ก็ตกมาอยู่ในมือของหลินเซียวด้วย.

ที่ชายแดนภพหยิน ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งมีเมืองทั้งหมด 74 เมือง ต้าหยิงมีเมือง 26 เมือง.

ทั้งกำลังทหารและขวัญกำลังใจ ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นมีเต็มเปี่ยม ทำให้กองกำลังของพวกเขาน่าเกรงขามมาก.

แน่นอนว่ายิ่งความแข็งแกร่งและจิตใจที่ฮึกเหิม มีประโยชน์ต่อการรวมดินแดนรอบนอกแห่งนี้.

ส่วนราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิงนั้นวางแผนรับมือแล้ว นอกจากนี้เหยี่ยนฉงจื่อยังกลับมาได้กว่าครึ่งเดือนแล้ว เขาได้ออกมายับยั้งหลินเซียวเอาไว้ในทันที.

เหยี่ยนฉงจื่อนับว่าทรงพลังไม่น้อย เขาสามารถมองการไกลได้อย่างดีเยี่ยม ทำให้เขาสามารถที่จะรับมือได้อย่างรวดเร็ว.

ในชายขอบของภพหยินแห่งนี้เดิมที่มีจักรพรรดิอยู่สามคน สามขั้วอำนาจที่ทานกันอยู่ ในเวลานี้มีหนึ่งขั้วอำนาจที่พ่ายแพ้ไปแล้ว ซึ่งส่งผลให้สถานการณ์ในพื้นที่แห่งนี้เกิดตึงเครียดขึ้นมาในทันที.

ในเวลานี้หลินเซียวได้วางแผนการเอาไว้แล้วทว่าด้วยความไม่ประมาทจึงได้รอคอยให้จงซานกลับมาตัดสินใจอีกครั้ง.

"ฝ่าบาท เฉินได้วางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว ขอให้ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบ การโจมตีต้าหยิงด้วยแผนการนี้ จะสามารถยึดครองเมืองต้าหยิงได้อีกสิบเมือง."หลินเซียวที่นำแผ่นหยกบันทึกส่งมันมองให้กับจงซาน แสดงออกมาด้วยความมั่นใจ.

"โอว?"จงซานที่รับมา พร้อมกับตรวจสอบอย่างถ้วนถี่.

"เยี่ยม หลินเซียวนับวันเจ้ายิ่งร้ายกาจขึ้นทุกวัน แผนการนี้ ถึงแม้ว่าจะแจ้งไปยังฝ่ายตรงข้าม ก็ไม่สามารถป้องกันอะไรได้ สมบูรณ์แบบ เป็นแผนการที่จะต้องประสบความสำเร็จแน่."จงซานกล่าวออกมาเสียงดัง.

"ฝ่าบาทชื่นชมเกินไปแล้ว!"หลินเซียวที่ส่ายหน้าไปมา.

จงซานที่จ้องมองไปยังหลินเซียวด้วยความพึงพอใจ "ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ช่วยส่งแผนการนี้ให้เหยี่ยนฉงจื่อดูด้วย!"

"หืม?"หลินเซียวที่กล่าวเป็นงงงวย.

เป็นความจริง ด้วยกลยุทธ์ที่วางไว้ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะแจ้งเหยี่ยนฉงจื่อ อย่างน้อยก็ต้องสามารถยึดครองได้สิบเมือง ทว่าหากไม่แจ้งแล้วล่ะก็ ย่อมสามารถยึดได้ 15 เมืองหรือมากกว่านั้น ทำไมฝ่าบาทถึงได้ต้องการให้แจ้งเหยี่ยนฉงจื่อกัน?

หลินเซียวไม่เข้าใจแม้แต่น้อย หากแต่จงซานที่เผยยิ้มไม่ได้บอกกล่าวสิ่งใดออกมา.

วันถัดมา จงซานได้ส่งสารออกไป เกี่ยวกับแผนการของหลินเซียวที่จะทำการยึดเมือง ส่งไปยังราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิง ซึ่งไปถึงมือของเหยี่ยนฉงจื่อเป็นพิเศษ.

หลังจากเหยี่ยนฉงจื่อเห็นจดหมายของจงซาน ภายในใจที่เปลี่ยนเป็นดำมืด เขาที่เพิ่งกลับมาไม่นาน ไม่คาดคิดเลยว่าต้าเจิ้งจะดำเนินการได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ ภายในห้องหนังสือ เขาที่ครุ่นคิดไปมา มากมาย พยายามหาตัวเลือกอื่น ๆ หลาย ๆ อย่าง.

จงซานได้แจ้งมายังจดหมาย ด้วยทัพหนึ่งล้านคน ถึงแม้ว่าเหยี่ยนฉงจื่อจะร้ายกาจอย่างไร ภายในใจก็หนักอึ้ง ยากจะรับมือได้ง่าย ๆ .

แทบทั้งวัน เหยี่ยนฉงจื่อที่ไม่ออกมาจากห้อง เหล่าข้าราชบริพารต่างก็เต็มไปด้วยความร้อนรน ราชวงศ์จักรพรรดิได้ยกทัพมาประจันหน้าแล้ว ฝ่าบาทยังไม่ตัดสินใจอะไร ต้าหยิงอยู่ในอันตรายแล้ว.

และเหยี่ยนฉงจื่อเองก็ได้สั่งการเอาไว้ว่า ห้ามรบกวน ทำให้ไม่มีใครกล้าด้วยเช่นกัน.

เหล่าเสนาธิการที่รู้ว่านี้เป็นเรื่องสำคัญ จึงได้ไปขออาวุโสจิวให้ออกหน้า ให้อาวุโสจิวไปสอบถามฝ่าบาท.

อาวุโสจิวที่ลุกขึ้นตาปรือ ๆ  ด้วยการรบเร้าของเหล่าขุนนาง ท้ายที่สุดก็เดินเข้าไปภายในห้องของเหยี่ยนฉงจื่อ ภายในราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิง คงมีเพียงแค่เพียงอาวุโสจิวที่กล้าขัดคำสั่งของเขา.

"เหยี่ยนฉงจื่อเกิดอะไรขึ้น?ถึงได้ปล่อยให้เหล่าขุนนางของเจ้ามารบเร้าข้าตั้งแต่เช้า อย่างนี้ข้าจะนอนหลับอย่างงั้นรึ?"อาวุโสจิวที่ก้าวเข้ามาเอ่ยออกมาในทันที.

เหยี่ยนฉงจื่อที่เงยหน้าขึ้น จ้องมองไปยังอาวุโสจิว ก่อนที่จะยื่นจดหมายของจงซานให้กับเขา.

อาวุโสจิวที่ทำหน้าแปลก ๆ  รับมา พร้อมกับจ้องมองโดยละเอียด จากนั้นยิ่งแสดงท่าทางแปลกยิ่งกว่าเดิม ก่อนที่จะมองไปยังเหยี่ยนฉงจื่อแล้วกล่าวว่า "นี่จงซานเชิญเจ้าไปเป็นข้าราชบริพารของเขาอย่างงั้นรึ?

"อืม!"เหยี่ยนฉงจื่อพยักหน้า.

"แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไร?"อาวุโสจิวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.

เหยี่ยนฉงจื่อที่ฝืนยิ้มออกมา ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยใบหน้าซีด ๆ  "แล้วจะให้ทำอย่างไร? ท่านคิดว่าจงซานเป็นคนอย่างไร?"

"แข็งแกร่ง!ลึกลับ! ไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้เยี่ยมยุทธ์เลยแม้แต่น้อย!"อาวุโสจิวที่กล่าวออกมาอย่างกระชับ.

อารมณ์ของเหยี่ยนฉงจื่อที่หล่นฮวบลงทันทีเช่นกันกับคำพูดของอาวุโสจิว ทว่าก็ไม่มีข้อใหนให้เขาปฏิเสธได้.

"ท่านคิดว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิง จะสามารถเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในภพหยิงได้หรือไม่?"เหยี่ยนฉงจื่อที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.

"ยาก นอกจากต้องเผชิญหน้ากับต้าเจิ้งแล้ว แล้วยังมีราชวงศ์ราชันย์อีกหลายแห่ง แม้แต่สองราชวงศ์สวรรค์ เป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ !"อาวุโสจิวที่กล่าวออกมาตามตรง.

"แล้วจงซานล่ะ?"เหยี่ยนฉงจื่อสอบถาม.

"หืม ข้าคิดว่าในใจเจ้าคงจะมีคำตอบอยู่แล้วไม่ใช่รึ?"อาวุโสจิวที่กล่าวตอบ.

.........

ค่ายทหารของต้าเจิ้ง.

"ฝ่าบาท พวกเราจะเริ่มโจมตีเมื่อไหร่?ข้าเกรงว่ายิ่งปล่อยเวลาไปเนิ่นนาน แผนการที่มีจะไม่ได้ผล! สิบเมือง การยึดครองสิบเมือง ราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิงอาจจะหาวิธีเตรียมการได้ทันแล้วก็ได้."หลินเซียวที่กล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.

"หลินเซียว เจ้าคิดว่ามีเพียงแค่พวกเราอย่างงั้นรึ? ที่ต้องการบุกเบิกขยายอำนาจในภพหยิน?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หืม จะบอกว่าไม่ ก็พูดลำบาก!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ภพหยินนั้น ภูตมนุษย์น้อยกว่าภูตวิญญาณมาก หากราชวงศ์ของเราสามารถยึดครองทัพของภูตวิญญาณได้ หลังจากนี้พวกเราก็จะสามารถกำราบได้อีกหลายราชวงศ์."จงซานที่กล่าวรับรอง.

"ฝ่าบาทต้องการที่จะนำเหยี่ยนฉงจื่อมาใช้งานอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของหลินเซียวที่เปล่งประกาย เข้าใจความตั้งใจของจงซานได้อย่างชัดเจน.

"ใช่แล้ว!"จงซานที่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ.

"ฝ่าบาทโปรดวางใจเฉินจะจัดการ ทำให้เหยี่ยนฉงจื่อพ่ายแพ้อย่างราบคาบ ในเวลานั้นฝ่าบาทก็จะสามารถควบคุมเหยี่ยนฉงจื่อได้!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.

จงซานเผยยิ้ม ไม่ได้ตอบกลับ ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า "เอาล่ะ ออกไปได้ ตอนนี้ไปรับเมืองของต้าหยิงได้แล้ว."

"รับทราบ!"หลินเซียวที่รับคำในทันที.

หลินเซียวไม่ได้ฟังจงซานที่กล่าวออกไปว่า"ออกไปรับ" ซึ่งไม่ได้เอ่ยว่า"โจมตี"แม้แต่น้อย.

ทัพของพวกเขาที่เคลื่อนที่ออกไปประชิดกำแพงเมือง ซึ่งเมืองแรกของต้าหยิง ทำให้หลินเซียวต้องตะลึงงันไปในทันที.

ฝ่ายตรงข้ามที่เปิดประตูเมือง และที่ป้อมปรากฏกำแพงเมืองยังเปลี่ยนชายธงเป็นตัวอักษรเจิ้งทั้งหมด.

หมายความว่าอย่างไร?

นี่พวกเขาเปลี่ยนธงอาณาจักรตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หลินเซียวที่ตื่นตกใจเล็กน้อย น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก จากนั้นเขาที่ส่งหน่วยสอดแนมออกไปในทันที.

"เรียนฝ่าบาท ราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิงทั้ง 26 เมืองในเวลานี้ ได้เปิดประตูเมืองกว้าง พร้อมกับเปลี่ยนสัญลักษณ์ต้าหยิงเป็นต้าเจิ้งทั้งหมดแล้ว."ทหารสังเกตการณ์ที่กล่าวรายงานหลังจากที่กลับมาจากสำรวจ.

ได้ยินรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น หลินเซียวที่งงงวยยืนนิ่งอีกครั้ง.

ยอมแพ้รึ? เปลี่ยนธงอาณาจักรหมดแล้ว! นี่เหยี่ยนฉงจื่อยอมแพ้แล้วอย่างงั้นรึ?

หลินเซียวที่เต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ แม้ว่าจะส่งหน่วยสอดแนมออกไปอีกสามครั้ง แต่ก็ได้ผลเช่นเดิม ท้ายที่สุดหลินเซียวก็เข้าใจในที่สุด นี่อาจจะเป็นแผนการของจงซานที่ได้ส่งจดหมายไปหาเหยี่ยนฉงจื่อก่อนหน้านี้.

หลินเซียวที่จับจ้องมองไปยังจงซาน จ้องมองตาโต ฝ่าบาทร้ายกาจจริง ๆ  ตัวเขาเองแม้ว่าจะวางแผนได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้วก็ตาม แต่ก็ยังกล่าวได้ว่ายังมีข้อบกพร่อง หลินเซียวที่มั่นใจมากเกินไป มุ่งมั่นกับการเผชิญหน้ากับแผนการเดิม ๆ  แผนการของเขาที่มุ่งเน้นยึดครองได้แค่เพียงสิบเมือง หากแต่ใครจะกล้ารับประกันได้ล่ะ? มีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รับประกัน.

ส่วนฝ่าบาทนั้นร้ายกาจกว่ามาก ใช้เพียงแค่จดหมาย ก็สามารถได้รับชัยชนะโดยที่ไม่จำเป็นต้องยิงธนูออกไป ก็สามารถยึดครองราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิงได้ทั้ง 26 เมือง หลินเซียวแทบจะไม่สามารถจินตนาการได้เลย เขาที่รับรู้แต่เพียงว่า ฝ่าบาทไม่ต่างจากเทพสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์ใจจริง ๆ .

แน่นอนว่า เพียงแค่จดหมายเป็นเพียงแค่การโน้มน้าว เพราะมันไม่ได้มีเพียงแค่แผนการที่มีประสิทธิภาพของหลินเซียวเท่านั้น ทว่าสองเดือนก่อนหน้านี้ ที่เขตแดนภูตโคลนนั้นเกิดเรื่องที่สั่นคลอนเหยี่ยนฉงจื่อมาก่อนแล้ว.

ขณะที่ทัพของต้าเจิ้ง ได้เข้ารับเมืองสองเมืองแล้ว เหยี่ยนฉงจื่อก็ได้นำเหล่าข้าราชบริพารเดิมเข้ามาหาในทันที.

เหยี่ยนฉงจื่อได้ถอดชุดจักรพรรดิออกแล้ว ในเวลานี้เขาสวมชุดดำเหมือนกับบัณฑิต นำเหล่าขุนนางเข้ามาแสดงความเคารพต่อจงซาน.

"เหยี่ยนฉงจื่อ ได้นำข้าราชบริพารเดิมของต้าหยิง มาคารวะฝ่าบาท!"เหยี่ยนฉงจื่อกที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

"ดี! เหยี่ยนฉงจื่อ ข้าจะประทานตำแหน่งแม่ทัพลำดับที่เจ็ดของต้าเจิ้งให้กับเจ้านับจากวันนี้ไป! เจ้าจะมีบรรดาศักดิ์เป็น หยิงอู๋โห่ว!"จงซานที่รู้สึกพึงพอใจกับเหยี่ยนฉงจื่อเป็นอย่างมาก พร้อมกับประทานตำแหน่งโห่วให้กับเขาอีกด้วย.

กองกำลังที่เจ็ดอย่างงั้นรึ? หัวใจของเหยี่ยนฉงจื่อที่สั่นไหวไปมา เจ็ดรึ? หลินเซียวคือแม่ทัพกองกำลังที่หนึ่ง ตัวเขาที่เข้ามาในครั้งนี้ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นกำลังที่เจ็ด เป็นไปได้ว่ายังมีแม่ทัพอีกห้ากองกำลังอย่างงั้นรึ? คิดได้ดังนี้ หัวใจของเหยี่ยนฉงจื่อก็รัดแน่น จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา ฝ่าบาทผู้นี้ยังซ่อนอะไรไว้ลึก ลึกล้ำมาก ๆ เลยทีเดียว.

"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"เหยี่ยนฉงจื่อที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.