Chapter 542 สงครามเดิมพัน.

จงซานที่เผยยิ้มแปลก ๆ  "สิบเมือง มันน้อยไปไหม?"

กัวเฟิงที่อยู่ไกลออกไปนั้นเผยยิ้มที่เหยียดหยัน ทันทีที่ได้ยินคำพูดของจงซาน ใบหน้าถึงกับแข็งค้างทีเดียว.

"หืม?"กัวเฟิงที่ตอบสนองเล็กน้อย.

สิบเมืองน้อยไปรึ? นี่คือหนึ่งในสามของอาณาจักรยังน้อยไปรึ?

จงซานพูดจาใหญ่โตนัก เหยี่ยนฉงจื่อที่คราวแรกจ้องมองเขม็ง ก่อนที่จะเผยยิ้มล้อเลียนกัวเฟิง.

กัวเฟิงที่เห็นแล้ว ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงเล็กน้อย.

"งั้นก็บอกว่า ว่าเจ้าต้องการมากเท่าไหร่?"กัวเฟิงที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"ข้าเองก็ต้องการไม่มาก  15 เมือง!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

เป็นคำพูดที่ตบหน้ากัวเฟิงกับท่าทีก่อนหน้านี้ของเขา.

15? ด้วยจำนวนนี้ หากว่าเดิมพันล่ะก็ จะเสียครึ่งหนึ่งของดินแดน ทว่ากับการที่จงซานกล่าวออกมาทันทีทันใด นี่พร้อมที่จะเสียครึ่งหนึ่งของดินแดนเลยรึ?

สามราชวงศ์จักรพรรดิต่างก็เหมือนกัน เพียงแค่ลมหายใจเดียวคิดจะเดิมพันมากสุดเลยรึ?

เกาเฟิงที่เห็นจงซานสงบนิ่งสุขุม "15 เมือง!"นี่เขาไม่คิดเลยรึ?นี่เขาบ้าไปแล้ว!

"มีปัญหาอะไร?น้อยไปอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จองมองไปยังกัวเฟิง เผยยิ้มล้อเลียน.

"ชิ!"กัวเฟิงแค่นเสียง.

"เหยี่ยนฉงจื่อมีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานเผยยิ้มให้กับเหยี่ยนฉงจื่อ.

เหยี่ยนฉงจื่อที่เห็นการแสดงของจงซานที่ตอกกลับฝ่ายตรงข้ามจนเงียบไป ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย.

เหยี่ยนฉงจื่อที่ครุ่นคิดเล็กน้อย ทว่าก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกล่าวว่า."ข้าเห็นด้วย!"

เห็นด้วยอย่างงั้นรึ? เหยี่ยนฉงจื่อที่ใจกล้ามาก คาดไม่ถึงเลยว่าจะนำแผ่นดินครึ่งหนึ่งมาเดิมพัน?

จงซานที่จ้องมองด้วยความชื่นชมต่อเหยี่ยนฉงจื่อ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็นับว่ามีความสามารถ อย่างน้อยก็มีความกล้าหายากมากกว่ากัวเฟิง.

ได้ยิน เหยี่ยนฉงจื่อเห็นด้วย ใบหน้าของกัวเฟิงที่เปลี่ยนเป็นดำมืดกระตุกไปมาทันที.

"กัวเฟิง แล้วเจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร?"จงซานจ้องมองไปยังกัวเฟิงที่อยู่ไกลออกไป พร้อมกับเผยยิ้มบาง ๆ ออกมา.

กัวเฟิงจ้องมองด้วยสายตาที่มืดครึ้มและไม่แน่ใจ ครึ่งหนึ่งของอาณาจักร ทำให้กัวเฟิงลังเลใจอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะเงียบไป ก่อนที่จะตกลงใจ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหยียดหยัน"ตกลง ตามที่เจ้าปรารถนา!"

"ดี!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

สามราชวงศ์จักรพรรดิ ได้ทำการตกลงกัน โดยของเดิมพันคือ 15 เมือง หรือครึ่งหนึ่งอาณาจักร.

45 เมือง ในการเดิมพันในครั้งนี้ นี่คือการเดิมพันของราชวงศ์จักรพรรดิทั้งสาม.

"เลือกเมือง!"กัวเฟิงที่กล่าวต่อจงซาน.

"เชิญ!"จงซานที่ให้กัวเฟิงเลือกก่อน.

ในเวลาเดียวกันนั้น ที่ด้านหลังบัลลังก์มังกรของกัวเฟิง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่ก้าวออกมาตรงกลาง ก่อนที่จะใช้วิชาลับบางอย่าง ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็ปรากฏแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น.

แผนที่ขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นที่ลานหยินมี่เพื่อให้จักรพรรดิทั้งสามเลือกเมืองเดิมพัน.

กัวเฟิง ที่ทำการชี้ไปยังแผนที่หลายจุด ทำให้บนพื้นที่ปรากฏเป็นจุดสีแดงทั้ง 15 เมืองที่เขาเลือก.

นี่คือการเลือกเมืองที่ต้องการในการเดิมพัน เหยี่ยนฉงจื่อเองก็เลือกเมือง 15 เมือง.

จงซานเองก็ทำการเลือกเมืองทั้ง 15 ด้วยเช่นกัน.

การกำหนดเมืองไม่สามารถตะบัดสัตย์ได้ ซึ่งนี่เกี่ยวข้องกับศักดิ์ศรีและอำนาจของราชวงศ์จักรพรรดิด้วย.

ด้วยการใช้พลังฝึกตนฝึกตนสร้างแผนที่  45 เมืองก็ได้ทำการกำหนดแล้ว ซึ่งแน่นอนว่ามีการบันทึกเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่จะเก็บแผนที่ดังกล่าวกลับคืน.

"ส่วนการเดิมพันแบ่งเป็นสองอย่าง เจ้าเข้าใจประเพณีหรือไม่?"กัวเฟิงที่ชำเลืองมองมายังจงซาน.

"แน่นอน!"จงซานพยักหน้า.

การเดิมพันของทั้งสามราชวงศ์นี้ เป็นการแข่งขันด้วยความแข็งแกร่งทั้งหมด และความแข็งแกร่งของบุคคล.

การแข่งขันความแข็งแกร่งทั้งหมดก็คือการแข่งขันความสามารถของกองทัพ ส่วนการแข่งขันส่วนบุคคลก็คือส่งคนออกมาต่อสู้เป็นตายตัดสินกันนั่นเอง.

"รอบแรกการแข่งขันทัพ!"

เป็นเสียงของเจ้าหน้าที่แสดงแผนที่ก่อนหน้านี้ตะโกนออกมาเสียงดัง.

หลินเซียวที่จ้องมองไปยังจงซาน ก่อนที่จะกระโดดลงไปพร้อมกับจัดเตรียมกองกำลังสองแสนนายเตรียมออกไปที่ลานหยินมี่ช้า ๆ .

ผู้ใต้บังคับบัญชาของเหยี่ยนฉงจื่อ แม่ทัพของเขาก็นำกองกำลังภูต 2 แสนนายออกไปเช่นกัน.

ผู้ใต้บังคับบัญชาของกัวเฟิง ได้นำทหารราบหนึ่งแสนนายและกองกำลังหมาป่าอีกหนึ่งแสนตนออกไปเช่นกัน.

"กองกำลังราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิง พร้อมเข้าสู่เขตแดนเทือกเขาหยิงมี่ทางทิศใต้ ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนเข้าสู่สนามรบทางตะวันตก ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งเข้าสู่เขตแดนเทือกเขาหยิงมี่ทางทิศตะวันออก!"ขุนนางคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาเสียงดัง.

เทือกเขาหยินมี่นั้น เต็มไปด้วยค่ายกลมากมาย และด้านในยังมีหมอกสีดำปิดเทือกเขาด้านใน ทำให้ทัศนวิสัยย่ำแย่ อีกทั้งสัมผัสเทวะด้านในยังถูกรบกวน สิ่งสำคัญที่สุด ไม่สามารถบินได้ เป็นเหมือนกับค่ายกลฮวงจุ้ยที่หนี่ปู่ซาเคยสร้างขึ้นมา เมื่อครั้งปกคลุมเมืองทั้ง 64 ของต้ากวง ทุกคนไม่สามารถบินได้.

นี่คือการต่อสู้ของกองทัพ เป็นสงครามที่อยู่ภายในเทือกเขา ซึ่งเป็นการตัดสินกันด้วยความเป็นความตาย เพื่อชิงธงแม่ทัพของฝ่ายตรงข้าม หรือว่าสังหารฝ่ายตรงข้ามทั้งหมดให้ตกตายไปถึงจะได้รับชัยชนะ.

"เรียนฝ่าบาท เฉินขอเป็นคนบัญชาทัพในเทือกเขา โปรดเพิ่มข้าเข้าไปในทัพของต้าซุนด้วย!"แม่ทัพผู้หนึ่งของต้าซุนที่เอ่ยต่อกัวเฟิง.

"อืม!"กัวเฟิงพยักหน้า.

แม่ทัพคนดังกล่าวที่รับคำสั่ง ให้นำทัพทหารราบหนึ่งแสนนายและกองกำลังหมาป่าอีกหนึ่งแสน มุ่งตรงไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือ เพื่อเข้าไปยังเทือกเขาหยินมี่ทางเขตแดนตะวันตก.

"เรียนฝ่าบาท เฉินของนำทัพของราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยิงไปยังที่ฐาน!"แม่ทัพของต้าหยิงที่นำเหล่าภูตเอ่ยต่อเหยี่ยนฉงจื่อ.

"ต้องรบกวนเจ้าแล้ว!"เหยี่ยนฉงจื่อกล่าว.

แม่ทัพภูตที่พยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะนำทหารภูตสองแสนตนมุ่งตรงไปยังทิศเหนือ เพื่อเข้าไปยังเทือกเขาทางทิศใต้ของเทือกเขาหยินมี่.

"เรียนฝ่าบาท ทัพของเฉินที่จะมุ่งไปยังฐานนั้น จะทำการแบ่งแยกทัพออกเป็นสองส่วน!"หลินเซียวที่แสดงความเคารพต่อจงซาน.

ทหารสองแสนนายของต้าเจิ้งที่พร้อมต่อสู้แล้ว.

"ให้คนนำสุราผู้กล้ามา ข้าต้องการคารวะหลินเซียว!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.

คารวะหลินเซียวอย่างงั้นรึ? กัวเฟิงที่ขมวดคิ้ว เหยี่ยนฉงจื่อเองก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกัน จงซานต้องการซื้อใจหลินเซียวอย่างงั้นรึ? เพื่อที่จะสร้างขวัญกำลังใจอย่างงั้นรึ?

จงซานที่ก้าวลงจากบัลลังก์ พร้อมกับก้าวมาอยู่ด้านหน้าของหลินเซียว.

สองผู้รับใช้ก้าวมาด้านหน้าหนึ่งคนถือถาด อีกคนถือสุรา ก่อนที่อีกคนจะรินสุราสีทองลงบนจอกที่วางบนถาด.

ทันใดนั้นกลิ่นสุราที่โชยออกไป ชายชราที่นอนอยู่ด้านหลังเหยี่ยนฉงจื่อ เขาที่นอนอยู่ตลอดก็สูดหายใจลึก จากนั้นดวงตาที่เบิกกว้างส่องประกายแสง ลุกขึ้นมายืน จับจ้องมองไปยังตำแหน่งของจงซาน.

"สุราดี.................!"

ชายชราที่แสดงท่าทางมีความสุข ร้องอุทานออกมาเสียงดัง ร่างกายที่เคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง หายไปจากเก้าอี้ยาว พุ่งตรงอย่างรวดเร็วไปยังสุรายังตำแหน่งของจงซาน.

เร็วมาก แทบจะทันทีเขาได้มาปรากฏตัวขึ้นที่โถสุรา.

"ฟิ้ว!!!!"

เห็นเพียงลมที่พัดผ่านมา ชายชราที่ถูกหยุดเอาไว้ ไม่ให้เขาคว้าจับสุรา.

เงาร่างของคนผู้หนึ่งที่ขวางทางชายชราเอาไว้.

เป็นซาโพว พริบตาเดียวเขาก็พุ่งมาขวางชายชรา การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วมาก ๆ  ขวางทางหน้าชายชราเอาไว้.

คนทั้งสองที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว สายตาของจักรพรรดิทั้งสองจากฝังตรงข้ามจดจ้องมองมาด้วยสายตาที่หดเกร็ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายผิวสีโลหิตที่ยืนอยู่ด้านหลังกัวเฟิง สายตาจ้องเขม็งไปยังซาโพว.

ซาโพวผู้นี้ มีระดับราชันย์แท้ ภายใต้สวรรค์แห่งนี้คือยอดยุทธ์ ขณะที่เห็นการเคลื่อนไหวของชายชรา อีกฝังก็เคลื่อนไหว แน่นอนว่าซาโพวนั้นเป็นองค์รักษ์ของจงซาน.

ชายชราที่ถูกขวางโดยซาโพว ดวงตาของเขาที่ขมวดแน่น จากนั้นก็กล่าวงึมงำแสดงท่าทางฉุนเฉียวและแสดงท่าทางงงงวยอกมาพร้อม ๆ กัน.

"เจ้าต้องการทำอะไร?"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมยต่อชายชรา.

"ผู้ชราต้องการลิ้มรองสุราที่ยอดเยี่ยมเท่านั้น สุราของเจ้านับว่าแปลกประหลาด ให้ผู้ชราได้ลิ้มลองหน่อย!"ชายชราที่กล่าวงึมงำปากสั่น.

กลิ่นอย่างงั้นรึ? สุรานี้เขานำมาจากภพหยาง ซี่งบ่มจากผลไม้หลายชนิดมากมายในภพหยาง แน่นอนว่าด้วยสภาพภูมิอากาศของภพหยินย่อมเป็นสิ่งหายาก.

จงซานที่จ้องมองไปยังเหยี่ยนฉงจื่อ ซึ่งเห็นเขาฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย.

จงซานที่จ้องมองไปยังชายชรา ที่ถูกซาโพวขวางเอาไว้ ใบหน้าที่ดูน่าสงสาร ทว่าดวงตานั้นจับจ้องมองไปยังสุรา เต็มไปด้วยความต้องการอย่างถึงที่สุด.

"นี่คือสุราผู้กล้า รอให้ข้าแสดงความเคารพเสร็จก่อน!"จงซานไม่สนใจชายชราคนดังกล่าวแม้แต่น้อย.

เขาที่ยกสุราจอกหนึ่ง และหลินเซียวก็ยกสุราจอกหนึ่งเช่นกัน.

"ขอให้เจ้าได้รับชัยกลับมา!"จงซานกล่าวด้วนเสียงที่เคร่งขรึม.

"ขอบพระทัพฝ่าบาท!"หลินเซียวที่กล่าวตอบรับ.

เหล่ากองกำลังทั้งหมดที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน ทหารของหลินเซียวสองแสนนาย สายตาของทุกคนที่จดจ้องมองด้วยความหวัง แววตาที่เต็มไปด้วยหัวใจที่ฮึกเหิม ขวัญกำลังใจที่ดีเยี่ยม.

"เข้าไปในเทือกเขาด้วยความระมัดระวัง หากว่าไม่สามารถก็ให้ยอมแพ้ ข้าไม่หวังให้เจ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันหรืออุบัติเหตุใด!"จงซานกล่าวเสียวเบา ๆ .

ความสามารถในการบัญชาทัพของหลินเซียวนั้น ไม่มีใครโต้แย้ง ทว่าในภพหยินนี้มันยังมีเวลาน้อยเกินไป หลาย ๆ คนที่ไม่รู้จักเขาดีนัก จงซานที่หวั่นเกรงว่าเขาจะบ้าระห่ำเกินไป เขายอมเสียเมือง 15 เมือง หากแต่ไม่หวังที่จะเสียหลินเซียว.

"อืม!"หลินเซียวที่พยักหน้า.

คนทั้งสองที่ดื่มสุรา ชายชราที่อยู่ไม่ไกลออกไปจดจ้องมองด้วยตาเป็นประกาย.

หลังจากที่ดื่มเสร็จหลินเซียวก็นำทัพ 200,000 นาย เดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพื่อเข้าไปเตรียมตัวภายในเทือกเขาหยินมี่นั่นเอง.

จ้องมองหลินเซียวจากไปแล้ว จงซานที่ก้าวกลับมายังบัลลังก์มังกร.

"สุราล่ะ?"ชายชราที่เอ่ยออกมาในทันที.

จงซานที่จ้องมองชายชราคราหนึ่ง ก่อนที่จะโบกมือให้ซาโพวปล่อยเขาไป ชายชราที่นำโถวสุราทั้งหมดจากไป.

เขาที่นำโถสุรากลับไป กลับไปอยู่ข้าง ๆ เหยี่ยนฉงจื่อ.

จงซานที่ก้าวขึ้นไปบนบัลลังก์มังกร พร้อมกับจ้องมองไปยังชายชราที่ถือโถสุรา พร้อมกับดื่มอย่างสบายใจ.

"การแข่งขันรอบแรกการแข่งขันด้วยกองทัพจะได้รับเมือง 25 เมือง ส่วนอีก 20 เมืองที่เหลือ ให้แต่ละฝ่ายจัดคนเอาไว้สิบคนเพื่อต่อสู้กันเดิมพันตามลำดับ."เจ้าหน้าที่ก่อนหน้านี้ที่กล่าวออกมา.

เลือกคนสิบคนออกมา! นี่คือกฎที่มีแต่เดิม  20 เมือง แน่นอนว่าถูกจัดสรรออกมาจากการต่อสู้ด้วยกองทัพ ท้ายที่สุดคนที่จะได้รับชัยชนะในครั้งนี้จะเป็นใคร.

ที่ไกลออกไปนั้น กัวเฟิงที่จ้องมองไปยังคนที่อยู่ข้าง ๆ  เป็นชายผิวสีโลหิต ทั้งคู่ที่ราวกับรับรู้กันและกัน ชายผิวโลหิตที่พยักหน้ารับในทันที.

จากนั้น บนเวทีบัลลังก์ของกัวเฟิง ซึ่งมีคนสิบคน หนึ่งคน ซึ่งมีผิวสีโลหิตเดินออกมา กัวเฟิงที่ตัดสินใจที่จะยึดเมืองทั้ง 20 เมืองนี้ให้ได้.

"ข้าเอง ข้าเอง ข้าจะกำราบเขาเอง!"ที่ด้านหลังจงซาน เป็นเซียนเซียนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

จงซานที่จ้องมองไปยังเซียนเซียน ก่อนที่จะพยักหน้า "ซาโพว เจ้าไปเป็นเพื่อนเซียนเซียนในการประลองนี้ด้วย!"

"รับทราบ!"ซาโพวที่พยักหน้าด้วยความเคารพ.

ด้วยมีซาโพว จงซานไม่จำเป็นต้องห่วงความปลอดภัยของเซียนเซียน เพราะว่าการแข่งขันส่วนบุคคล ไม่มีความจำเป็นที่ต้องสังหารศัตรู ฝ่ายตรงข้ามสามารถยอมพ่ายแพ้ได้.

ที่ไกลออกไปนั้น ชายชราที่อยู่ด้านหลังเหยี่ยนฉงจื่อขณะที่ดื่มสุราอยู่นั้น จ้องมองไปยังจงซาน ขณะที่เห็นซาโพวแสดงความเคารพต่อจงซาน ใบหน้าถึงกับเปลี่ยนไป จากนั้นก็หันหน้าไปพูดคุยกับเหยี่ยนฉงจื่อ.

เหยี่ยนฉงจื่อที่ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้ารับ.

บนเวทีของเหยี่ยนฉงจื่อ มีคนสิบคน หนึ่งในนั้นก็คืออาวุโสจิวผู้นี้ กับภูตอีกเก้าตน.

คนสิบคนของต้าซุน ต้าหยิงสิบคน ต้าเจิ้งสองคน เซียนเซียนและซาโพว.

"ฮ่าฮ่าฮ่า จงซาน พวกเจ้ามีแค่นี้รึ?"กัวเฟิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.