Chapter 540 ความกังวลใจของเนี่ยนโหยวโหยว.
เห็นหลินเซียวที่เข้าใจเกี่ยวกับสงครามการเมือง จงซานที่เผยยิ้มอย่างพึงพอใจ.
"ควบคุมผู้มีอำนาจ จักควบคุมบริวารของเขาด้วย พวกเราเพียงใช้ความยุติธรรมบังหน้า เรื่องที่ไม่สามารถจัดการได้ ก็จะจัดการได้อย่างชอบธรรม ด้วยราคาที่ต่ำที่สุด จากนั้นก็ค่อย ๆ กลืนกินไปทั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียน!"จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"ครับ"หลินเซียวที่กล่าวรับด้วยความตื่นเต้น.
"ตอนนี้ต้องการให้ข้าไปแย่งชิงตราราชวงศ์กลับมาหรือไม่?"ซาโพวกล่าว.
"ไม่จำเป็น นั่นมีแต่จะสร้างภัยพิบัติให้พวกเรา ปล่อยให้มันอยู่เช่นนั้น จะสามารถช่วยป้องกันเราได้ด้วย ปล่อยให้เหล่าเจ้าเมืองเหล่านั้นแย่งชิงกันเอง การที่เขาแก่งแย่งกัน จะได้ไม่มีเวลาสนใจพวกเรา กว่าพวกเขาจะรู้ตัวทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทั้งหมดแล้ว!"หลินเซียวที่กล่าวออกมาส่องประกายด้วยเชาว์ปัญญา.
จงซานพยักหน้าพึงพอใจ หลินเซียวนับว่า ยิ่งเหมือนเขาขึ้นมาทุกที.
จากนั้นมา ดูเหมือนจะง่ายไปหมด ด้วยการอ้างความยุติธรรม เริ่มจากหลินเซียว ที่สร้างความวุ่นวายไปทั่วแผ่นดิน ทำลายล้าง เหล่าเจ้าเมืองที่ต้องการแข็งข้อ พวกเขาจะใช้กำลังยึดกลับมา เหล่าเจ้าเมืองที่ไม่ยอมฟังคำสั่งจะถูกเข้าโจมตีในทันที ซึ่งทำให้เจ้าเมืองไม่น้อยต้องยอมสนับสนุนเมืองซ่างโดยปริยาย.
ส่วนเรื่องตราราชวงศ์ในเวลานี้นั้น! เหล่าเย่ได้ถูกสังหารแล้ว และมีคนใหม่ที่ได้ครอง ทว่าก็เกิดการแย่งชิงกันต่อไป ไม่มีใครยินยอม ซึ่งหลังจากนั้นจึงมีการเปลี่ยนมือไปเรื่อย ๆ สงครามที่เกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ ไม่จบเช่นกัน ทว่าด้วยเหตุผลดังกล่าวนั้นทำให้เหลินเซียวสามารถใช้นามจักรพรรดิได้อย่างชอบธรรม เพื่อที่จะสังหารเหล่าคนที่แข็งข้อและก่อกบฏไปทั้งหมด.
จากนั้น ดูเหมือนว่าเวลาจะผ่านไปสามปีอย่างรวดเร็ว.
จงซานที่บัญชาการอยู่ฉากหลัง ส่วนหลินเซียวนั้นกองกำลังของเขาราวกับเทพสงคราม ดูเหมือนว่าเขาจะเชี่ยวชาญในเรื่องของสงครามการเมืองขึ้นไม่น้อยเลย.
สามปีที่ผ่านมานี้ ตราราชวงศ์ที่ผ่านมือไปหลากหลายคนทำให้วาสนาแผ่นดินหายไปช้า ๆ เหล่าเจ้าเมืองเองพบว่าแผ่นดินนี้ได้เปลี่ยนมือไปแล้ว.
30 เจ้าเมือง เหลือเพียงแค่เก้าเจ้าเมืองที่ตีตัวออกหาก ส่วนเจ้าเมืองที่เหลือ ตอนนี้ไม่ยอมจำนนก็ถูกกำจัดและได้รับการแต่งตั้งเจ้าเมืองคนใหม่เข้าไปแทน.
แผ่นดินแห่งนี้ 70 เปอร์เซ็นต์ได้ตกอยู่ในมือของจงซานแล้ว.
เก้าเจ้าเมืองที่แยกตัวออกหาก ตอนนี้จะทำอะไรได้?
ภายในเมืองซ่าง เวลานี้ได้สร้างแท่นบวงสรวงสวรรค์! จักรพรรดิอันเจี้ยนหยวนเวลานี้ ถือโองการสวรรค์และอ่านออกมาเสียงดัง ต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพาร ที่โค้งคำนับให้.
"ด้วยลิขิตสวรรค์ ทุกอย่างได้กลับไปสู่จุดเริ่มต้น เกิดความสับสนวุ่นวายอลหม่าน ปรากฏวีรบุรุษลุกขึ้นต้านทาน กำราบผืนแผ่นดิน เต็มเปี่ยมไปด้วยความสามารถและบารมี แม้ว่าจะเกิดภัยพิบัติขึ้น ก็สามารถชี้นำแผ่นดินให้กลับมาสงบสุข ด้วยภัยพิบัติที่เกิดขึ้นนี้เพื่อก่อร่างสร้างแผ่นดินให้ยิ่งใหญ่ขึ้นไป ขอแจ้งต่อสวรรค์ ขอส่งต่ออำนาจต่อผู้คู่ควร เพื่อเป็นประโยชน์ต่อปวงประชาได้กินดีอยู่ดี. "
พิธีดังกล่าวนี้เป็นการสืบทอดอำนาจจากจักรพรรดิอันเจียนหยวนส่งต่อให้กับจักรพรรดิ จงซานนั่นเอง.
ท้ายที่สุดผลประโยชน์ก็สุกงอมให้เก็บเกี่ยวแล้ว การสร้างราชวงศ์วาสนาขึ้นมาใหม่ และการควบคุมอำนาจต้าเซียน จะมีใครสามารถเทียบได้กับจงซานกัน?
จงซานที่ก้าวไปด้านหน้า รับโองการฟ้า จดจ้องมองไปยังเหล่าขุนนางหลายร้อยคนด้านล่าง.
"ทรงพลังเจริญหมื่นปีหมื่น ๆ ปี."
เหล่าขุนนางนับร้อยคน ที่แสดงความเคารพต่อจงซาน.
จงซานที่ใช้กลยุทธ์ควบคุมผู้มีอำนาจ ควบคุมบริวารเขาด้วย ก่อนที่จะกำราบไปทั่วแผ่นดิน ยึดครองชะตาของแผ่นดินมา นับจากเดินทางมายังภพหยินเวลาก็ผ่านไปหกปีแล้ว ตอนนี้เขาได้สร้างราชวงศ์วาสนาขึ้นมาแล้ว และได้ปกครองราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนเดิม.
"ด้วยบัญชาสวรรค์ ให้สืบทอดแผ่นดิน ในเวลานี้ข้าจะสร้างอาณาจักรขึ้นใหม่ในนามต้าเจิ้ง โดยใช้เมืองซ่างเป็นเมืองหลวง.
จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด ดังกระจายไปทั่วเมือง วาสนาของเมืองซ่างที่มากมายไร้ที่สุด คาดไม่ถึงเลยว่ามันจะหายไปช้า ๆ หายไปจนมองไม่เห็น ในทางกลับกัน ที่เมืองเสวียน ภพหยาง วาสนาที่มากมายเพิ่มพูนขึ้นในทันที เพียงแค่หนึ่งก้านธูปเท่านั้นที่ปรากฏขึ้น จากนั้นก็หายไปอีกครั้ง.
บนท้องฟ้าของเมืองซ่าง ภพหยิน วาสนาบนท้องฟ้าที่หายไปแล้ว ก่อนที่มันจะมาปรากฏขึ้นที่ร่างของจงซาน ส่องประกายแสงราวกับเทพสวรรค์ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
"ทรงเจริญหมื่นปีหมื่น ๆ ปี!"
"ทรงเจริญหมื่นปีหมื่น ๆ ปี!"
แจ้งต่อคนทั่วหล้า จงซานได้ก่อตั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งอย่างเป็นทางการที่ภพหยินแล้ว พร้อมกับรายงานต่อสวรรค์!
หลังจากนี้ หลินเซียว แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่ง.
ก็ถึงเวลากวาดล้าง กำจัดเหล่าคนที่แข็งข้อทั้งหมดที่เกิดขึ้น.
เก้าเจ้าเมือง หกคนที่ยินยอมจำนนต่อจงซาน ยอมรับราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง ส่วนอีกสามแห่งต้องการปฏิวัติ พวกเขาที่ได้แจ้งต่อสวรรค์ว่าขอสู้ตายดีกว่ายอมคุกเข่าให้ สุดท้ายก็ถูกกำราบไปจนสิ้น.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเซียนตอนนี้ได้ล่มสลายหายไปจากประวัติศาสตร์แล้ว โดยมีราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งเริ่มตั้งรากฐานขึ้นภายในภพหยิน.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งได้ปรากฏในภพหยินอย่างเป็นทางการแล้ว.
ตราราชวงศ์? จงซานที่มีตราลัญจกรครรลองสวรรค์แล้ว ไม่จำเป็นต้องนำมายังภพหยิน ตราราชวงศ์มีได้แค่เพียงอันเดียว ราชวงศ์จักรพรรดิใช้แค่เพียงตราครรลองสวรรค์ ทว่าสำหรับราชโองการนั้น จงซานได้ทำการเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ภพหยาง โดยได้ประทับตราบนราชโองการเปล่า ด้วยตราครรลองสวรรค์เป็นจำนวนมาก.
ตลอดหลายปีมานี้ นามของจงซานก็ค่อย ๆ กระจายออกไปเรื่อย ๆ .
ดินแดนในภพหยิน ที่ทิศตะวันออกนั้น มีเทือกเขายาว ซึ่งสถานที่ดังกล่าวนั้นเป็นสถานที่ของตำหนักหยินหยาง เป็นพื้นที่ต้องห้าม ครั้งหนึ่งเคยมีสงครามใหญ่เกิดขึ้น มีกองทัพจากโลกใบใหญ่ถูกส่งมา ท้ายที่สุดก็ต้องตกตายด้วยความขุ่นแค้นเคืองใจ.
พื้นที่ต้องห้ามนั้นเป็นแดนเทวะของโลกใบเล็ก ภายใต้สวรรค์ทุกคนต่างก็จดจ้อง หากแต่ไม่มีกลุ่มอิทธิพลใดที่สามารถที่จะเคลื่อนที่ผ่านเทือกเขาสูงใหญ่นั้นได้ ดังนั้นสถานที่ดังกล่าวจึงมีกำแพงธรรมชาติขนาดใหญ่ที่คอยปกป้องตำหนักหยินหยาง และนอกจากนี้ยังมีราชาโครงกระดูก หวังคู แน่นอนว่าตำหนักหยินหยางจึงปลอดภัยไร้ซึ่งปัญหา.
ภายในภพหยินนั้นราชวงศ์ต้าเจิ้งเป็นเพียงแค่ราชวงศ์จักรพรรดิแห่งเดียวที่มาจากภายนอก โดยปรกติแล้วทุกราชวงศ์นั้นล้วนแล้วแต่เป็นราชวงศ์ของเหล่าภูต ของภพหยินเท่านั้น! ไม่มีราชวงศ์จักรพรรดิของเหล่ามนุษย์มาปรากฏที่นี่แน่นอน.
พื้นที่รอบ ๆ ของดินแดนราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนี้ มีราชวงศ์จักรพรรดิขนาดใหญ่อยู่สามแห่ง ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นอยู่ทางตะวันออก ส่วนอีกสองแห่งนั้นอยู่ทางทิศตะวันตก เป็นราชวงศ์ต้าซุนและราชวงศ์ต้าหยิง ทั้งสามราชวงศ์ต่างก็ยึดครองดินแดนรอบนอกของพื้นที่ต้องห้าม.
เมืองซ่างที่กำลังขยายและก่อสร้างสิ่งก่อสร้างต่าง ๆ มากมาย ซึ่งมีตำหนักหลายแห่งเกิดขึ้นมาอีกเป็นจำนวนไม่น้อย.
ภายในห้องอักษรวังหลวง.
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการพร้อมกับอ่านหมายเชื้อเชิญสีทองม่วงสองฉบับ! ส่วนเซียนเซียนที่ไม่ได้สนพิธีรีตอง นั่งอยู่ข้าง ๆ จงซาน ขณะที่จงซานกำลังอ่านจดหมายเชิญ.
ที่ด้านหน้าโต๊ะบัญชาการนั้น มีเหล่าเสนาธิการที่สำคัญรวมถึงหลินเซียวและเซียนเซิงซืออยู่ข้าง ๆ ด้วย.
"สามราชวงศ์ต้องการเดิมพันอย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยรอยยิ้มเหยียดหยัน.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน มีเผ่าหมาป่าเป็นอาณาจักรคู่บารมีงั้นรึ?"ดวงตาของเซียนเซียนที่เปล่งประกาย.
"ไม่ นี่คือหมาป่าโลหิต!"จงซานตอบ.
"เหมือนกัน เหมือนกันนั่นล่ะ!"เซียนเซียนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"เรียนฝ่าบาท มีพื้นที่ต้องห้าม สามราชวงศ์จักรพรรดิทั้งสาม มีประเพณีเช่นนี้จริง ๆ มีการเดิมพันขึ้นทุกร้อยปี! ตอนนี้ได้เชิญราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง เพื่อยืนยันสถานะของพวกเรา ฝ่าบาทควรจะไปหรือไม่?"ข้าราชบริพารคนหนึ่งกล่าว.
"ไป แน่นอนว่าจะต้องไป! เดิมพัน? เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ธรรมดาเป็นอย่างมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ธรรมดาอย่างงั้นรึ? เหล่าข้าราชบริพารแสดงท่าทางประหลาดใจ เกี่ยวกับเรื่องนี้ ภายในภพหยินนั้น การเดิมพันนับเป็นหนึ่งในกลยุทธ์ มีการเดิมพันสถานที่ต่าง ๆ แน่นอน เหล่าเสนาธิการเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ ที่จริงความหมายที่จงซานกล่าวออกมานั้นเป็นการกล่าวตามหลักพื้นฐานของภพหยางออกมา.
ด้วยการบริหารงานของจงซาน แน่นอนว่าเต็มไปด้วยประสิทธิ์ภาพ ผ่านมาเพียงแค่สองปีเท่านั้น ราชวงศ์จักรพรรดิของภพหยิน เมืองซ่างได้กลายเป็นเมืองที่งดงาม มีขุนนางมากมาย และทุกคนต่างก็ให้ความเคารพและซื่อสัตย์ต่อจงซาน.
การเดิมพันธ์ของราชวงศ์ จัดขึ้นที่พื้นที่ต้องห้าม เพื่อที่จะมีการปรับเปลี่ยนยึดครองดินแดนของกันและกัน.
จงซานบนบันลังก์มังกร ได้นำกองกำลังขนาดใหญ่ เตรียมเดินทางออกไปยังดินแดนต้องห้าม.
....
ภพหยาง แดนเทวะ เทพอมตะ!
บนตำหนักสวนที่หรูหรา.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ยืนอยู่ด้านหน้าของหนี่ชิงเฮวยผู้เป็นอาจารย์.
"คาดไม่ถึงจะเร็วเช่นนี้ เจ้าสามารถที่จะลบความรู้สึกออกจากใจได้ ควรค่าแล้วที่เป็นศิษย์ของข้า!"นวี่ชิงเฮวยที่กล่าวออกมาด้วยความพึงพอใจ.
"อาจารย์!"เนี่ยนโหยวโหยวที่ยังคงสงบนิ่ง.
"หืม!"นวีชิงเฮวยที่จ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยวพลางถอนหายใจเล็กน้อย.
"หวังว่าเจ้าจะไม่ตำหนิอาจารย์!"นวี่ชิงเฮวยที่สูดหายใจลึก.
"ศิษย์ไม่เข้าใจ!"เนี่ยนโหยวโหยวที่นิ่งงัน.
"จงซานยังไม่ตาย!"
"ข้ารู้!"
"เจ้าจะไม่สังหารเขาอีกครั้งรึ?
ได้ยินคำพูดของนวี่ชิงเฮวยเอ่ยว่าให้สังหารจงซานอีกครั้ง ดวงตาของเนี่ยนโหยวโหยวหดเกร็ง ปล่อยจิตสังหารออกมา ดวงตาสีทองที่ส่องประกายระเบิดออกมาทันที ก่อนที่จะซ่อนมันเอาไว้อย่างรวดเร็ว.
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ยินดีที่จะสังหารเขาอีกครั้ง."นวี่ชิงเฮวยกล่าวพลางถอนหายใจ.
เนี่ยนโหยวโหยวกัดริมฝีปากแน่นหากแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"ข้าจะส่งเจ้าไปภพหยิน! บางทีเมื่อเจ้าไม่เห็นจงซานอีกครั้ง จะสามารถตัดความคิดถึงเขาได้."นวี่ชิงเฮวยกล่าวออกมาในทันที.
"หืม? ไปภพหยินอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เฮ้เฮ้ ในแดนเทวะนั้น ในอดีตของแดนเทวะ ใครกันที่เป็นแดนเทวะที่ตั้งขึ้นเป็นแห่งแรก? ไม่ใช่แดนเทพพิสุทธิ์ แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเราอาจจะด้อยกว่า ทว่าแดนเทวะแห่งแรกนั้น เป็นแดนเทพอมตะของพวกเรา เจ้าเองคงไม่รู้ว่า แดนเทพอมตะของพวกเรานั้นมีประวัติความเป็นมาที่เจ้ายากจะจินตนาการถึง หากว่าข้าไม่ก้าวมาถึงระดับสวรรค์แท้ ความลับหลาย ๆ อย่างข้าเองก็คงไม่รู้ "นวี่ชิงเฮวยที่ส่ายหน้าไปมา.
"ส่งข้าไปภพหยินอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่จับจ้องมองไปยังนวีชิงเฮวย.
"ทุก ๆ พันปีจะมีโอกาส ข้าจะส่งเจ้าไป ช่วยให้เจ้าได้สิทธิ์นี้."นวีชิงเฮวยกล่าว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่เงียบลง.
"ไม่ใช่ว่าเจ้าตัดใจจากจงซานไม่ได้หรอกรึ? หรือว่าต้องการกลับไปเคียงข้างเขา?"นวี่ชิงเฮวยที่ขมวดคิ้ว.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ฝืนยิ้มออกมา ส่ายหน้าไปมา "ข้ายังมีหน้าไปพบเขาอีกอย่างงั้นรึ? อาจารย์ รบกวนท่านแล้ว!"
เห็นใบหน้าท่าทางของเนี่ยนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางเจ็บปวด นวี่ชิงเฮวยก็รู้สึกเจ็บไปด้วย ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดทำได้แค่พยักหน้า และไม่เอ่ยเรื่องนี้อีกครั้ง.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ออกจากห้องโถงไป ด้วยความรู้สึกเศร้า ระดับราชันย์แท้? เจิ้นจวิน(ราชันย์แท้)เนี่ยนโหยวโหยวนั้นที่ไม่ได้สนใจในระดับมรรคานัก แม้ว่าจงซานจะปลอดภัย ทว่าเนี่ยนโหยวโหยวกลับรับรู้ว่าตัวเองกับไม่มีความสุขเลย.
ภายในกระท่อมแห่งหนึ่ง เสี่ยวชิงอสุรเทพบรรพชนที่นั่งอยู่ขอบหน้าต่าง จ้องมองภาพทิวทัศน์ด้วยความพึงพอใจ ขณะที่มันมีอาหาร ให้กินอย่างเต็มอิ่ม ทำให้มันรู้สึกพึงพอใจมาก.
เนี่ยนโหยวโหยวที่ก้าวเข้าไปหา จ้องมองดูเสี่ยวชิง เผยรอยยิ้มที่ยากจะเห็นออกมา พร้อมกับบ่นพึมพำเบา ๆ เสี่ยวชิง?ภรรยา? สามี? จงซาน?
คิดถึงเรื่องดังกล่าวที่เผยยิ้มออกมาก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแห่งความขมขื่น นางที่รู้สึกว่าไม่สามารถอภัยให้กับการกระทำของนางก่อนหน้านี้ได้เลยแม้แต่น้อย.
