Chapter 531 ตราประทับราชวงศ์มังกร.
หลังจากที่ชักแม่น้ำทั้งห้ามาอธิบาย จงซานก็ตัดความหวังของหญิงสาวทั้งหมดไป อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดก็ต้องตามง้องอนพวกนางเช่นเดิม.
หลังจากกลับไปแล้ว จงซานก็ได้แจ้งแก่คนที่เกี่ยวข้อง ยกเว้นตัวเองกับหนี่ปู่ซา ยังคงเหลือสิทธิ์อยู่เจ็ดที่.
แน่นอนว่าเรื่องนี้จะต้องคิดใคร่ครวญอย่างดี.
ภายในห้องอักษร ขณะที่จงซานกำลังอ่านข้อมูลบางอย่างอยู่.
"ฝ่าบาท บ่าวชราผู้นี้ต้องการเดินทางไปยังภพหยิน!"เสียงของคนผู้หนึ่งที่คร่ำครวญดังขึ้นในทันที.
ภายในห้องอักษรนั้นมีคนอีกผู้หนึ่ง จงกวนพระราชวัง เหว่ยไท่จง!
จงซานที่จ้องมองไปยังเหว่ยไท่จง เหว่ยไท่จงคือ น้องชายคนที่สามของกุยเอ๋อนั่นเอง เป็นอาใหญ่ของหยิงหลาน เพราะว่าเขาเป็นขันที ดังนั้นจึงไม่มีลูกหลาน ที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้กับตระกูล ลอบเข้าเป็นใส้ศึกของต้าคุน หลังจากที่จงซานได้ทำลายต้าคุนเสร็จแล้ว เขาก็มาเป็นจงกวนของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั่นเอง.
"เจ้าเองก็ต้องการจะไปอย่างงั้นรึ?"แววตาของจงซานที่มีความอ่อนโยนแฝงอยู่.
หากเปลี่ยนเป็นคนอื่นพูดกับเขาเช่นนี้ จงซานย่อมรู้สึกไม่ชอบใจแน่นอน ทว่าเหว่ยไท่จงนั้นแตกต่าง นี่คือน้องชายคนที่สามของกุยเอ๋อ และเป็นอาใหญ่ของหยิงหลาน เกี่ยวกับคนผู้นี้ ภายในใจของจงซานที่รู้สึกเป็นหนี้มากมายด้วยซ้ำ.
"ขอรับ!"เหว่ยไท่จงกล่าวรับ.
"ทั้งที่ข้าต้องการประทานตำแหน่งอ๋องแก่เจ้าไม่ดีอย่างงั้นรึ? ไม่เห็นต้องจำเป็นต้องไปเสี่ยงชีวิตเลย!"จงซานที่กล่าวเตือน.
"ฝ่าบาท ต้าเจี่ยได้ตายแล้ว พี่รองเองก็ตายไปแล้ว บ่าวชราในเวลานี้จึงมีเพียงความภัคดีให้กับฝ่าบาท และมีครอบครัวคนสุดท้ายก็คือหยิงหลาน แต่ว่า.. แต่ว่าหยิงหลานก็เพิ่งตายจากไป บ่าวชราไม่ยินดีนัก บ่าวชราเสียใจ แม้ว่าฝ่าบาทจะลงโทษบ่าวชรา ที่เอาแต่ใจในครั้งนี้ บ่าวชราก็จะไม่ว่าอะไร หากแต่บ่าวชรานั้นไม่สามารถทนได้ หยิงหลานได้กลายเป็นภูตไปแล้ว เซียนเซิงซือกล่าวว่าภูตที่เกิดใหม่นั้นอ่อนแอยิ่งนัก บ่าวชราต้องการไปดูแลนาง ปกป้องนาง."เหว่ยไท่จงกล่าว.
จงซานจับจ้องมองเหว่ยไท่จงเงียบ ๆ .
"ฝ่าบาท แม้แต่ ต้าเจี๋ย และพี่รองเอง บางทีก็อาจกลายเป็นภูตไม่ใช่รึ? บางทีวิญญาณของพวกนางอาจจะไม่แตกสลายกระจายไปก็ได้ บ่าวชราร้องขอฝ่าบาท ให้บ่าวชราได้ไปยังภพหยินด้วย ขอเพียงได้เห็นสมาชิกในครอบครัวก็พอแล้ว ขอฝ่าบาทโปรดอนุญาต!"เหว่ยไท่จงคุกเข่าลง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความจริงจัง ดวงตาที่อาบไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ.
จงซานที่ก้าวไปข้างหน้าประคองเหว่ยไท่จง.
จงซานที่จ้องมองไปยังเหว่ยไท่จงพลางสูดหายใจลึกและถอนหายไปพร้อมกัน."เอาล่ะ เจ้าไปจัดการเตรียมงานทั้งหมดให้เรียบร้อย เมื่อถึงเวลาจะได้เดินทางไปพร้อมกับข้า!"
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"เหว่ยไท่จงที่พยักหน้ารับด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับลุกขึ้นยืน.
จงซานที่เห็นใบหน้าที่ซาบซึ้งและตื่นเต้นของเหว่ยไท่จง ภายในใจเองก็ไม่รู้ต้องทำสิ่งใดด้วยเช่นกัน.
"เอาล่ะ ไปจัดการงานของเจ้าให้เรียบร้อย หลังจากที่ไปแล้วยังไม่สามารถบอกได้ว่าจะได้กลับมาตอนใหน!"จงซานที่กล่าวออกไปด้วยรอยยิ้ม.
"รับด้วยเกล้า!"เหว่ยไท่จงที่ดีใจ จากนั้นก็จากไปเตรียมการอย่างเร่งรีบ.
เห็นเหว่ยไท่จงที่จากไป จงซานที่ได้แต่สูดหายใจลึก เหลืออีกหกที่.
"จงซาน ออกมา!"ที่ด้านนอก ได้ยินเสียงที่แก่นแก้วดังขึ้นมาทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา นี่เป็นเสียงที่ไม่ได้ยินนานแล้ว เห่าเม่ยลี่นั่นเอง!
นางมาหาเขาที่เกาะหมาป่าสวรรค์อย่างงั้นรึ?
จงซานที่ก้าวออกมาในทันที.
ที่ด้านนอกเวลานี้ เหล่าองค์รักษ์มากมายที่เข้าล้อมรอบ เห่าเม่ยลี่และจักรพรรดิพิษปัจจิม.
"ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่!"เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังจงซาน แววตาที่แสดงท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"ออกไปได้"จงซานโบกมือให้องค์รักษ์หยุดและออกไป.
"ขอรับ!"เหล่าองค์รักษ์รับคำก่อนที่จะถอยออกไป.
เห่าเม่ยลี่ที่ถือวิสาสะ ก้าวเข้าไปในห้องอักษรของจงซานพร้อมกับจักรพรรดิพิษในทันที.
จงซานที่ฝืนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ทว่าไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก.
หลังจากเข้ามาข้างในแล้ว เห่าเม่ยลี่ที่นั่งบนเก้าอี้ ยกน้ำชาขึ้นจิบ ราวกับว่านางได้เดินทางมาหลายวันไม่ได้หยุดพักเลย.
จงซานที่จ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษ ในเวลานี้เห็นจักรพรรดิพิษฝืนยิ้มเฝื่อน ๆ ออกมา.
เห็นรอยยิ้มอักอ่วนของจักรพรรดิพิษแล้ว จงซานรับรู้ได้ในทันทีว่าได้เกิดเรื่องสำคัญเกิดขึ้นแล้ว.
"เกิดอะไรขึ้น?"จงซานกล่าว.
"ข้าและตำหนักมังกรตัดขาดกันแล้ว!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาตรง ๆ .
"ตัดขาดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
ในวันนั้น เซิ่งซ่างต้าฉิน หยิง ได้มายังตำหนักมังกร........"
จักรพรรดิพิษที่เป็นคนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตำหนักมังกรในวันนั้น.
"ไม่ใช่ว่าเจ้ามีร่างสถิตหมื่นปิศาจหรอกรึ? ไม่มีผลอะไรกับหยิงเลยรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"อืม ไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย ข้าต้องการแก้แค้นเขา ข้าจะแก้แค้น อ้าวซือไห่ ข้าจะทำให้เขาเสียใจข้าจะยึดอำนาจของเผ่ามังกรกลับมาอีกครั้ง!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางโกรธแค้น.
"แล้วจะทำอย่างไร?"จงซานจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ด้วยตัวข้าเอง ข้าจะต้องยึดครองอำนาจของอ้าวซือไห่กลับมา ข้าจะต้องทำให้อ้าวซือไห่ยอมรับข้า! เจ้าไม่เชื่อข้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองอย่างขุ่นเคืองไปยังจงซาน.
"ข้าเชื่อว่าด้วยด้วยร่างสถิตหมื่นปิศาจ ตราบเท่าที่เจ้าเติบโตขึ้น สามารถที่จะกำราบทุกคนในทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้ ทว่าเจ้าในตอนนี้ คิดว่าจะกำราบอ้าวซือเห่า ด้วยวิธีอะไร?"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"เจ้า....."ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่เปลี่ยนเป็นสีแดง รู้สึกโกรธเกรี้ยวขึ้นมา.
เห่าเม่ยลี่รู้ว่าจงซานปรารถนาดีกับตัวเอง ในเวลานี้นางไม่ได้มีพลังพอ เพียงแค่ต่อกรกับหยิงนางก็แทบจะเอาตัวไม่รอด หากรวมอ้าวซือไห่แล้ว แน่นอนว่าไม่มีทาง มีแต่จะถูกพวกเขาสังหารเท่านั้น นางในเวลานี้มีแต่แส่หาความตายเท่านั้น?
คิดได้ดังนั้น ใบหน้าของนางที่คลายความโกรธลงมา.
"จงซาน ในทวีปศักดิ์นี้ ข้ามีเพียงเจ้าเป็นสหาย เวลานี้ข้าพบกับความยากลำบาก เจ้าจะไม่ช่วยข้าอย่างงั้นรึ?เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังจงซานในทันที ท่าทางของนางที่ไม่ดีนักที่จะขอความช่วยเหลือ ด้วยนางมีนิสัยที่ทะนงตัวอยู่แล้วนั่นเอง.
จงซานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่ ส่ายหน้าไปมา เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เจ้ามีความยากลำบากอันใด? อ้าวซือไห่ก็ไม่ได้คิดจะจัดการกับเจ้า นอกจากนี้ยังเป็นเขาไม่ใช่รึ?ที่ได้ทำลายพันธสัญญาของเผ่าพันธ์มังกร เขาที่ควรจะรู้สึกผิดต่อตระกูลเห่า! เขาที่มีระดับสวรรค์แท้ ย่อมทำให้จิตใจของเขาไม่สงบลง."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"ไม่ พวกเขาไม่ได้ทำลายพันธสัญญา!"จักรพรรดิพิษที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษ.
"หยิงนั้นมีพันธสัญญาณกับเผ่ามังกร ก่อนพวกเราอีก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำพันธสัญญาก่อนตระกูลเห่าด้วยซ้ำ ทำให้พันธสัญญาณของเห่าเทียนนั้นด้อยกว่าพวกเขา หยิงนั้นไม่ใช่คนของยุคนี้ ภายในพันธสัญญาของเผ่ามังกร ทำให้เขามีพลังมากกว่า เนื่องจากตระกูลเห่าทำพันธสัญญาหลังจากพวกเขานั่นเอง ดังนั้นพวกเราจึงไม่สามารถที่จะเรียกร้องสิทธิอันใดได้."จักรพรรดิพิษที่ส่ายหน้าไปมา.
"เพ่ย หยิงผู้นี้ เป็นอมตะไม่มีวันตายรึอย่างไร!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ดูไม่ดีนัก.
ระดับสวรรค์แท้ แม้ว่าจะมีอายุขัยที่ยาวนาน หมื่นกว่าปี ทว่าหยิงกับมีอายุมากกว่าหมื่นปีอย่างงั้นรึ?
แม้ว่าสิ่งนี้จงซานจะพอรับรู้ ทว่าเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เขาจะต้องสืบหาความจริง.
"เจ้าถูกไล่ออกจากตำหนักมังกรแล้ว เสี่ยวจินล่ะ?"จงซานสอบถาม.
เมื่อเอ่ยถึงเสี่ยวจิน ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่คล้ำลงทันที เผยสีหน้าแห่งความเศร้าเสียใจที่ยากจะเห็นได้.
"เสี่ยวจินปกป้องข้าให้ออกมาได้ ตอนนี้จึงอยู่ที่ตำหนักมังกร!"เห่าเม่ยลี่กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ใช่แล้ว ศิษย์น้อย ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น เสี่ยวจินเองก็ไม่น่าจะถูกห้ามไม่ให้ออกมาไม่ใช่รึ?"จักรพรรดิพิษที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ชิ อ้าวซือไห่ทำเช่นนี้กับข้า ข้าก็จะทำให้เขารู้สึกไม่ดีเช่นกัน ข้าจึงได้นำตราราชวงศ์ตำหนักมังกรมาด้วย!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"อะไรนะ? ตราประทับราชวงศ์มังกรอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษถึงกับมือสั่นไปมาในทันที.
จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จับจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่แสดงท่าทางเศร้าใจขึ้นมาในทันที รับรู้ว่าเห่าเม่ยลี่ได้สร้างปัญหาใหญ่แล้ว เป็นเรื่องที่เกินกว่าที่เขาจะจัดการได้.
ด้วยการะสะบัดมือครั้งหนึ่ง เห่าเม่ยลี่ที่นำตราราชวงศ์ออกมา เป็นตราราชวงศ์ที่มีแสงห้าสี สาดส่องใบหน้าของเห่าเม่ยลี่.
"ศิษย์น้อย สิ่งนี้ มันมีค่าต่อเผ่ามังกรมาก เจ้านำมาได้อย่างไร? ไม่ใช่ว่ามันจะก่อให้เกิดปัญหาใหญ่หรอกรึ? อ้าวซือไห่จะต้องรับรู้แน่ว่าพวกเราอยู่ที่ใหน แน่นอนว่าเขาจะต้องโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง."จักรพรรดิพิษที่เอ่ยออกมาทันที.
"แล้วจะให้ทำอย่างไรล่ะ? เอากลับไปคืนรึ? ข้ายังไม่อยากตาย นำกลับไป พวกเขาคงจะรุมพวกเราอย่างแน่นอน!"ใบหน้าของเห่าเม่ยลี่ที่ไม่ค่อยดีนัก.
"ทว่า ยังมีเวลา จะอย่างไรอ้าวซือไห่จะต้องพบว่าตราราชวงศ์เขาหายไปอย่างแน่นอน ข้าได้ยินข่าวลือมาว่าตราราชวงศ์มังกรนั้นมีความลับที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่ เมื่อเขารับรู้ว่ามันหายไป เขาจะต้องมาหาอย่างแน่ พวกเราควรจะนำมันไปซ่อนก่อน!"จักรพรรดิพิษกล่าวเตือน.
"ไม่ได้การ ซ่อนอย่างไร อ้าวซือไห่จะได้หาไม่เจอ!"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวตอบ.
"แล้วจะทำอย่างไรดี?"จักรพรรดิพิษที่กล่าวย้ำ.
การยั่วยุผู้ฝึกตนสวรรค์แท้ จะกลายเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวขนาดใหนกัน?
เห่าเม่ยลี่ที่ขมวดคิ้วไปมา ท้ายที่สุดก็จ้องมองไปยังจงซาน.
"จงซาน ตราราชวงศ์นี้มอบให้กับเจ้าก็แล้วกัน!"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาทันที.
ได้ยินคำพูดของเห่าเม่ยลี่แล้ว จักรพรรดิพิษถึงกับงงงวยเลยทีเดียว ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน แววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษขอโพย.
จงซานถึงกับพูดไม่ออกจับจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่.
"ใช้ประโยชน์อะไรได้?"จงซานสอบถาม.
"ข้าเองก็ไม่รู้ สิ่งนี้ดูเหมือนว่าจะเทียบได้กับตราราชวงศ์สวรรค์ทีเดียว อย่างไรก็ตามในเวลานี้พวกเราไม่มีเวลาพอที่จะหาประโยชน์จากมัน เจ้าต้องการใช้อะไรก็นำไปใช้ก็แล้วกัน."เห่าเหม่ยหลีที่กล่าวสับสน.
จงซานจ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่ แสดงท่าทางแปลก ๆ เล็กน้อย ทว่าก็พยักหน้ารับ.
"สิ่งนี้มอบให้กับเจ้า ข้าจะอาศัยอยู่ที่นี่ เจ้ามีความเห็นอย่างไร?"เห่าเม่ยลี่กล่าวออกมาในทันที.
"ตกลง!"จงซานที่กล่าวรับรอง.
จากนั้นจงซานก็เตรียมที่อยู่ใหม่ให้กับเห่าเม่ยลี่และจักรพรรดิพิษ.
ส่วนจงซานนั้น ได้ปิดตัวฝึกฝนนั่นเอง.
ในเร็ว ๆ นี้เขาจะต้องเดินทางไปยังภพหยิน การเพิ่มพลังความสามารถจึงเป็นสิ่งจำเป็น.
ร่างหลักจงซานที่ปิดตัวในห้องโถง ซึ่งด้านนอกมีองค์รักษ์คอยคุ้มกัน เขาที่นั่งสมาธิอยู่ด้านใน ที่ฝ่ามือของเขาในเวลานี้ มีสิ่งของสามสิ่ง.
ตราราชวงศ์สองอัน และสิ่งของขนาดเล็กเหมือนกับร่มมือถือ สิ่งของเหล่านี้เป็นของวิเศษระดับเก้านั่นเอง.
ตราราชวงศ์อันหนึ่งมาจากตำหนักมังกร ส่วนอีกชิ้นเป็นหานจื่อกวง ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงนั่นเอง.
ตราราชวงศ์ที่ได้มาจากหานจื่อกวง ซึ่งครั้งหนึ่งมันเคยเป็นตราของราชวงศ์ราชันย์ ซึ่งแน่นอนว่ามันเคยหลอมตราราชวงศ์สวรรค์เข้าไป เป็นสมบัติระดับเก้า! ส่วนร่มขนาดเล็กนั้น ที่จริงมันเป็นแกนหลักของค่ายกลหลากสีในวันนั้น เป็นพลังที่ใช้กักหมอกพิษเมืองเทียนกวงเอาไว้ปกป้องเมืองเป็นเวลาหนึ่งเดือน.
ของวิเศษระดับเก้าสามสิ่ง ตอนนี้วางอยู่ด้านหน้าของเขาแล้ว นี่เป็นของวิเศษที่ผู้ฝึกตนมากมายคาดหวัง มันได้วางอยู่ด้านหน้าจงซาน เป็นเพียงแค่อาหารให้เขาเท่านั้น.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบที่ออกมาจากร่างจงซาน ก่อนที่จะเขมือบของวิเศษทั้งสามสิ่ง กลืนลงไปในทันที.
ด้วยของสามสิ่งที่เป็นของวิเศษระดับเก้าจะมีใครสามารถกลืนกินได้อย่างงั้นรึ? บางทีในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ คงมีเพียงจงซานที่มีความสามารถนี้ และกล้ากระทำเช่นนี้ด้วย.
แปดหางสวรรค์แห่งจุดจบ นับตั้งแต่มันสามารถสร้างร่างที่แท้จริง ๆ นี้ เวลานี้ก็ยิ่งทรงพลังแข็งแกร่ง หลังจากนี้ยิ่งกลายเป็นตัวตนที่ต่อต้านสวรรค์น่าหวั่นเกรงขึ้นเรื่อย ๆ .
ต้องรู้ด้วยว่าแปดหางสวรรค์ที่เติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่าเมื่อมันเติบโตเต็มที่จะต้องกินของวิเศษไปมากมายขนาดใหน.
พลังการย่อยสลายของแปดหางสวรรค์นั้นไม่ธรรมดาอย่างที่สุด ตอนนี้ได้ส่งพลังงานผ่านมาให้กับจงซาน.
ในเวลาเดียวกันนี้ ภายในตำหนักมังกรทะเลตะวันออก.
อ้าวซือไห่ที่หลับตาบำเพ็ญเพียรอยู่ ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นทันที รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาในทันที พริบตาเดียวร่างกายของเขาที่หายไปและไปโผล่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง.
อ้าวซือไห่ที่ปรากฏตัวขึ้น.
ดวงตาของเขาที่จ้องมองไปยังบัลลังก์ ทันใดนั้นดวงตาของอ้าวซือไห่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง.
"โฮกกกกกกก"
