Chapter 528 สาปหยิง.
จงซานที่ลุกขึ้นก้าวออกไปด้านหน้า สายตาที่จ้องมองไปยังหมอกที่ปกคลุมเมือง ดวงตาที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา เผยยิ้มด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
"แล้วหากว่าต้องการชำระล้างล่ะ?"จงซานที่เอ่ยปากถามออกมา.
"การชำระล้างนั้นง่ายดายมาก ทว่าจำเป็นต้องใช่เวลานาน!"กู่เฉียนโหยวที่คิดใคร่ครวญและกล่าวออกมา.
"หืม?"จงซานที่แสดงท่าทางประหลาดใจ.
ชำระล้างง่ายมากอย่างงั้นรึ?
"น้ำ เพียงแค่น้ำฝนที่ตกลงมา ก็สามารถชำละล้างได้แล้ว หนึ่งเดือนหลังจากนี้ หมอกทั้งหมดก็จะสลายหายไป."กู่เฉียนโหยวตอบ.
หนึ่งเดือนอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรอกำลังเสริมจริง ๆ !"อี้เหยี่ยนเผยยิ้มออกมา.
จงซานจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป ดวงตาที่หรี่เล็ก "กำลังเสริมอย่างงั้นรึ? ดี ข้าจะดูว่าใครจะกล้ามาช่วยเขา!"
"บางทีอาจจะมีคนที่มีใจแข็งพอ!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ข้ามั่นใจว่าไม่มี!"จงซานส่ายหน้าไปมาสรุปออกมาในทันที.
เห็นจงซานมั่นใจขนาดนั้นอี้เหยี่ยนก็ไม่กล่าวสิ่งใดต่อไป.
"เรียกคนที่ฝึกวิชาเกี่ยวกับน้ำ ให้สร้างเมฆปล่อยฝนมาชำระล้างทันที ส่วนคนอื่น ๆ ค้นหาเส้นทางอื่นพร้อมกับข้า.
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
จากนั้น ด้วยผู้ฝึกตนที่บำเพ็ญวิชาเกี่ยวกับน้ำ ตอนนี้ท้องฟ้ากำลังมืดครึ้มมีเมฆสีดำปรากฏขึ้น.
"เปรี้ยง!!!"
เสียงฟ้าคำรามและสายฟ้าฟาดเป็นระยะ น้ำฝนที่ร่วงหล่นลงจากบนท้องฟ้า.
"ซ่า ๆ ๆ "
ภายในเมืองเทียนกวง สายตาของทุกคนที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ค่ายกลหลากสีที่ค่อย ๆ ถูกชำระล้าง ดูเหมือนว่าจะจางลงเล็กน้อย สายฝนสามารถชำระล้างค่ายกลได้ช้า ๆ .
เมืองเทียนกวง ภายในท้องพระโรง.
ภายในท้องพระโรงเวลานี้มีเพียงแค่หานจื่อกวงและคนสนิทเท่านั้น.
"ฝ่าบาท ฝนได้ถูกสร้างมาชำระล้างค่ายกลแล้ว หนึ่งเดือนหลังจากนี้ เมืองเทียนกวงจะไม่มีค่ายกลป้องกันอีกต่อไป.
"ไม่สำคัญ หนึ่งเดือนก็พอแล้ว ขอเพียงใครสักคนมาช่วยเรา."หานจื่อกวงตอบ.
"ขอรับ!"ชายคนดังกล่าวที่ไม่กล่าวอะไรอีกต่อไป.
ในเวลาเดียวกันนั้น เหล่าราชวงศ์จักรพรรดิรอบ ๆ ที่ได้รับจดหมายขอความช่วยเหลือ แน่นอนว่าหากสามารถช่วยเหลือหานจื่อกวงได้สำเร็จ ผลตอบแทนที่พวกเขาจะได้รับนั้นดูน่าสนใจเป็นอย่างมาก.
เหล่าราชวงศ์จักรพรรดิต่างก็ขมวดคิ้วไปมา.
ทิศเหนือของเมืองเทียนกวง สถานที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าเสวียน.
ในเวลานี้ ภายในห้องอักษร จักรพรรดิผู้หนึ่งที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ พร้อมกับมีเหล่ากุนซืออยู่สองแถว.
หากจงซานอยู่ที่นี่ จะต้องแสดงท่าทางตื่นตกใจอย่างคาดไม่ถึง ภายในตำหนักต้าเสวียนนั้น คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีต้าเสวียนอ๋องของอดีตราชวงศ์สวรรค์นั่งอยู่ กู่เสวียนนั่นเอง!
กู่เสวียนไม่ได้ก่อตั้งราชวงศ์จักรพรรดิยงเล่อหรอกรึ? แล้วทำไมถึงได้มานั่งอยู่ในตำหนักราชวงศ์จักรพรรดิต้าเสวียนล่ะ?
ที่ด้านหน้ากู่เสวียนนั้น มีฟ่านอี้พินและกุนซือคนอื่น ๆ .
ภายในมือของ กู่เสวียนที่แสดงท่าทางแปลก ๆ จดจ้องมองจดหมายที่อยู่ในมือ ก่อนที่จะส่งมันให้กับฟ่านอี้พินและกุนซือคนอื่น ๆ ได้อ่าน.
สายตาของทุกคนที่ได้อ่านกันไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว.
"หานจื่อกวง? เฮ้เอ้ ดูเหมือนว่าจะยังไม่พอที่จะซ่อนความลับจากเขา คาดไม่ถึงเลยว่าหานจื่อกวงจะล่วงรู้สถานะของฝ่าบาท!"ฟ่านอี้พินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ภายในห้องอักษรแห่งนี้ บางทีคงมีเพียงแค่ฟ่านอี้พินที่กล้ากล่าวล้อเล่นกับกู่เสวียน.
"รู้แล้วอย่างไร? ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวไม่มีอีกต่อไปแล้ว ใครจะกล้ามาจัดการข้ากัน?"กู่เสวียนที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ฝ่าบาทฉลาดยิ่งนัก!"ฟ่านอี้พินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ในเวลานี้ จดหมายที่กุนซือทุกคนได้อ่านกันหมดแล้ว.
"จงซานผู้นี้เติบโตเร็วมากมายนัก!"กุนซือผู้นี้กล่าวพลางทอดถอนใจ.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงราชวงศ์จักรพรรดิ หากแต่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่าราชวงศ์ราชันย์ ไม่มีทางที่ราชวงศ์จักรพรรดิทั่วไปจะเทียบได้ คงไม่มีราชวงศ์จักรพรรดิใดที่กล้าหาเรื่องกับเขา."กุนซืออีกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
"สุ่ยจิงและหลิวเหยี่ยนเหยี่ยน แน่นอนว่าจะต้องเป็นแผนการที่จงซานวางเอาไว้ตบตาฝ่าบาทแน่."ฟ่านอี้พินที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.
กู่เสวียนพยักหน้า รับรู้ความจริง ๆ ได้ สุ่ยจิงที่ถูกวางยาพิษตายไปรึ? สุ่ยจิงถูกหมาป่ากัดกินอย่างงั้นรึ? ข่าวลือที่มีอยู่ภายใน เพื่อที่จะลวงหลอกเขานั้นเอง.
ความทะเยอทะยานของจงซานช่างบ้าคลั่งนัก.
"ฝ่าบาท เกี่ยวกับข้อตกลงของหานจื่อกวง ท่านคิดว่าอย่างไร?"ฟ่านอี้พินที่จ้องมองไปยังกู่เสวียน.
"ตราบเท่าที่ข้าช่วยเขา เขาจะต้องยอมจำนนจงรักภักดีแน่ ทว่าจะประทานตำแหน่งอ๋องให้กับเขาหรือว่าอย่างไรดี?"กู่เสวียนที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"ใช่แล้ว ฝ่าบาท กองกำลังของพวกเราที่เทียบได้กับราชันย์ หากว่าได้หานจื่อกวงมาช่วย จะกลายเป็นเสือติดปีก ช่วยส่งเสริมพลังของพวกเราอย่างแน่นอน."ฟ่านอี้พินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอหังการ.
"ไม่ ฝ่าบาท หานจื่อกวงที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นราชันย์ ด้วยนิสัยของเขาจะยอมจำนนต่อฝ่าบาทจริง ๆ รึ? ไม่มีทางที่จะซาบซึ้ง เขาที่พร้อมที่จะจากเราไปได้ทุกเมื่อ.
แม้ว่ามันจะแย้งฟ่านอี้พิน ทว่าฟ่านอี้พินก็ไม่ได้โกรธ ต้องไม่ลืมว่า ในกลุ่มของกุนซือ ยิ่งมีการโต้เถียงกันมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเป็นประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น.
"ข้าเห็นด้วยกับเซียนเซิงฟ่าน เป็นเสือติดปีกรึ? เขาจะต้องยอมจำนนฝ่าบาท ด้วยสถานการณ์เวลานี้ เขานั้นด้อยกว่าฝ่าบาทมาก สถานการณ์เวลานี้เขาจะต้องรู้ตัวดี อีกทั้งฝ่าบาทยังคิดจะมอบตำแหน่งอ๋องให้กับเขา? ข้าคิดว่าหานจื่อกวงจะต้องจำนนต่อฝ่าบาท และไม่น่าจะมีปัญหาใด."กุนซืออีกผู้หนึ่งกล่าวออกมา.
"ฝ่าบาท ตราบเท่าที่เราเคลื่อนทัพ เฉินรับรองว่าจะต้องมีอย่างน้อยสามราชวงศ์ที่เคลื่อนทัพไปพร้อม ๆ กับพวกเรา!"ฟ่านอี้พินกล่าว.
"ไม่ได้นะฝ่าบาท ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่เราต้องเชิญหน้านั้น แม้ว่าเราจะได้หานจื่อกวงมาใช้งานก็ตามที ทว่ากับการเข้าปะทะกับต้าเจิ้ง จะต้องได้รับความเสียหายอย่างหนัก หนำซ้ำจงซานยังปฏิญาณว่าจะแก้แค้นให้กับเหว่ยหยิงหลาน แน่นอนว่าเขาไม่มีทางที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ แน่ สิ่งนี้ควรที่จะนำมาพิจารณา ไม่เช่นนั้นพวกเราก็จะกระโดดเข้าสู่สงครามที่รุนแรงไปพร้อมพวกเขาด้วย."กุนซือผู้หนึ่งที่กล่าวออกมา.
"ฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าผู้ติดตามของกู่เจิ้งอี้ก็คือหวนถูหลงหรอกรึ? ตราบเท่าที่ท่านได้หานจื่อกวงมาทำงาน ราชวงศ์จักรพรรดิยงเล่อนั้นจะไม่อ่อนด้วยกว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยง."ฟ่านอี้พินที่กล่าวยกยอ.
กู่เสวียนที่จ้องมองไปยังทุกคน พร้อมกับพิจารณา ส่ายหน้าไปมาและกล่าวออกมาว่า "ไม่จำเป็นต้องไป!"
"รับทราบ!"ทุกคนที่รับคำในทันที.
กับการตัดสินใจของกู่เสวียน ทำให้คนอื่น ๆ ไม่กล้าโต้แย้งอีกต่อไป.
"ออกไปได้แล้ว!"กู่เสวียนกล่าว.
"รับทราบ!"ทุกคนพยักหน้าและออกจากห้องอักษรไป.
"เซียนเซิงฟ่าน ทำไมต้องให้ความหวังฝ่าบาทด้วย? หานจื่อกวงและหวนถูหลงนั้นอยู่ในสภาวะที่แตกต่างกัน."กุนซือคนหนึ่งที่จ้องมองสอบถามฟ่านอี้พินด้วยความสงสัย.
"หืม ไม่ใช่ว่าฝ่าบาทไม่ต้องการไป ทว่าฝ่าบาทที่เป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องบังเอิญ ตอนนี้ แม้ว่าจะด้อยกว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยง ทว่าก็ไม่ได้แตกต่างขนาดนั้น ตอนนี้ไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงสงครามได้แล้ว พวกเราควรที่จะใช้โอกาสนี้จัดการกับราชวงศ์จักรพรรดิต้าหยงลับ ๆ ตอดเล็กตอดน้อย ฝ่าบาทนั้นได้ชั่งใจอยู่ก่อนแล้วว่าจะตัดใจไปทางใหน."ฟ่านอี้พินตอบ.
"รับทราบ ขอบคุณเซียนเซิงฟ่านที่ชี้แนะ!"กุนซือคนดังกล่าวเอ่ยออกมา.
ฟานอี้พินพยักหน้า.
จากสิ่งที่เกิดขึ้น จงซานนนั้นทรงพลังมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก เช่นนั้นจึงทำให้ราชวงศ์จักรพรรดิไม่กล้ายกทัพไปช่วยหานจื่อกวง.
เมืองขนาดใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่ด้านหน้า ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหน่วงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสักที.
ขณะที่ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งกำลังล้อมเมืองเทียนกวงอยู่นั้น ที่ทะเลตะวันออกก็เกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้น.
ตำหนักลึกลงไปใต้ทะเลด้านล่าง.
ที่ด้านหน้านั้นมีอักษรสลักอยู่ ตำหนักหยก.
ที่ด้านหน้าตำหนักหยกนั้น มีราชรถเทียมมังกรขนาดใหญ่ ซึ่งมังกรเก้าตัวลากราชรถมา นี่คือราชรถเทียมมังกรนั่นเอง.
เหล่าทหารมากมายที่รอคอยอยู่ด้านนอก หากจงซานเห็นย่อมจำเขาได้ ไป่เย่ ในเวลานี้เขามีพลังฝึกตนระดับราชันย์แล้ว และเวลานี้เขาได้ยืนคอยอยู่ด้านนอกตำหนัก อยู่ข้าง ๆ ราชรถเทียมมังกร รอคอยคนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านในตำหนัก ซึ่งก็คือหยิงนั่นเอง.
ภายในตำหนักขนาดใหญ่เป็นที่อยู่ของเผ่ามังกร.
ที่ด้านในนั้นมีจื่อจุ้นเผ่ามังกร อ้าวซือไห่!
ในเวลานี้ ใต้สวรรค์แห่งนี้ มีสองตัวตนระสูงได้มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่.
ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ เผ่ามังกรนับว่าเป็นเผ่าอสูรลำดับหนึ่งได้ ซึ่งมีราชามังกร จื่อจุ้น อ้าวซือไห่เป็นคนจัดการ.
เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าฉิน หยิง!
หยิงที่สวมชุดเก้ามังกรสีดำ พร้อมกับมงกุฎหยกสีดำด้วย กลิ่นอายของมรรคาระดับสูงที่แผ่ออกมา ส่วนอ้าวซือไห่นั้นรูปร่างหน้าตาเหมือนกับชายชราที่มีอายุห้าสิบปี ทว่าบนศีรษะของเขานั้นมีมงกุฎผลึกสีเงินประดับอยู่.
คนสองคนที่กำลังเดินเข้ามาในตำหนักมังกร ซึ่งมีคนสองคนนั่งอยู่ตรงนั้น.
เห่าเม่ยลีและจักรพรรดิพิษนั่นเอง!
"อ้าวซือไห่ เจ้าต้องการทำอะไร? เจ้าคิดที่จะละเมิดสัญญาอย่างงั้นึ? เจ้าต้องการกีดกั้นข้าอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ทีจ้องมองไปยังอ้าวซือไห่ที่กำลังโกรธ.
เห็นเห่าเม่ยลี่แล้ว แววตาของอ้าวซือไห่ที่แสดงท่าทางโกรธออกมา.
"ตอนนี้เจ้าออกไปซะ!"อ้าวซือไห่ที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม
"ออกไป? ตระกูลเห่าทำพันธสัญญากับเจ้านานแล้ว ทว่าเจ้ากับจะทำลายมันในทันทีอย่างงั้นรึ? ให้ข้าออกไปอย่างงั้นรึ? พันธสัญญาเผ่ามังกรมีว่าอย่างไร? เผ่ามังกรคิดตัดสัมพันธ์ บรรพชนของเจ้าที่ส่งผ่านมารุ่นต่อรุ่น คิดว่ามันจะเปลี่ยนแปลงง่าย ๆ ได้อย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางที่เป็นเหมือนเรื่องเหมาะสมและถูกต้อง.
"นี่คือสายโลหิตของเห่าเทียนทิ้งเอาไว้อย่างงั้นรึ? ร่างสถิตหมื่นปิศาจ น่าสนใจ ๆ !"หยิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินเสียงของหยิง เห่าเม่ยลี่ที่ชำเลืองมองดวงตาเบิกกว้าง.
นี่เขา นี่เขาต้องการที่จะตัดสัมพันธ์กับนางอย่างงั้นรึ?
"นี่เจ้า เจ้าเป็นปิศาจ ข้าต้องการสาปสังหารเจ้าด้วยคำสาป! ให้สวรรค์ลงทัณฑ์เจ้า ให้เจ้าตกตายเหมือนหมา!"เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังหยิง.
เห็นเห่าเม่ยลี่ที่ทำการสาปเขา หยิงที่จ้องมองอย่างเย็นชา แม้ว่าเขาจะไม่สนใจที่จะโจมตีเม่ยลี นอกจากนี้เขายังเป็นเซิ่งซ่างย่อมไม่ใส่ใจเด็ก.
"ข้าขอสาปเจ้า......"เห่าเม่ยลี่ยังคงกล่าวต่อ.
เห่าเม่ยลี่ที่ต้องการใช้คำสาปของนางสังหารเขา หลังจากที่สังหารเขาแล้ว ปัญหาทุกอย่างก็จะถูกแก้ไข.
"ชิ!"หยิงแค่นเสียงอย่างเย็นชา.
"พรึด ๆ ๆ "
เห่าเม่ยลี่ที่พ่นโลหิตคำโต.
"ศิษย์น้อย!"จักรพรรดิพิษที่เข้าไปพยุงเห่าเม่ยลี่ในทันที.
"เจ้า เจ้าไม่เป็นไรอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังหยิง ด้วยท่าทางไม่เข้าใจ.
ทำไมถึงไม่เป็นไร? ทำไมคำสาปนางไม่ได้ผล? เขาที่แม้แต่ทำให้นางบาดเจ็บ ทำไมคำสาปของนางถึงใช้ไม่ได้.
"หยิง เอาล่ะ หลังจากนี้ข้าจะจัดการนางเอง นับจากนี้ข้าจะไล่นางออกจากตำหนักมังกร ไม่ให้นางเข้ามาที่นี่แม้แต่ก้าวเดียว."อ้าวซือไห่กล่าว.
"อืม!"หยิงที่พยักหน้า แสดงท่าทางพอใจ.
เห่าเม่ยลี่ที่จ้องมองไปยังคงทั้งสอง สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง จดจ้องมองหยิง ทำไมคำสาปของนางไม่ได้ผล แม้ว่าเห่าเม่ยลี่จะเป็นคนที่ถูกตามใจมาแต่เด็ก ทว่าต่อหน้าความเป็นความตายนางก็สามารถบอกได้ หยิงผู้นี้ ไม่ใช่คนที่จะสามารถยุแหย่ได้.
ท้ายที่สุด เห่าเม่ยลี่ที่จดจ้องมองมายังอ้าวซือไห่.
"อ้าวซือไห่ ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจ!"เห่าเม่ยลี่ที่ชำเลืองมองเขาด้วยความโกรธ.
จากนั้นจักรพรรดิพิษก็นำนางออกจากตำหนักหยก ส่วนอ้าวซือไห่ที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี่ที่จากไปแล้ว ด้วยสายตาที่เย็นชา.