Chapter 527 ยกทัพประชิดเมือง
มารเฒ่าส่วยจิงตาย? นี่คือไพ่ตายที่ยอดเยี่ยมที่สุดของหานจื่อกวงแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะตายไปแล้วรึ?
ใบหน้าของหานฉวงนั้นเผยสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมาในทันที มารเฒ่าส่วยจิงนั้น เป็นผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะถูกลอบสังหารรึ? ตกตายไปอย่างไม่รู้ตัว? ใครกันที่สามารถทำเช่นนี้ได้? คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหานฉวงที่นึกถึงคำสั่งเสียขึ้นมาได้ในทันที.
"จงซาน จงซานไม่มีจุดอ่อนอีกต่อไปแล้ว เหว่ยหยิงหลานตายไปแล้ว เขาไม่มีจุดอ่อนแล้ว."
"เจ้าไม่รู้ว่าเขาร้ายกาจขนาดไหน เหว่ยหยิงหลาน ถูกหานจื่อกวงบังคับให้ตกตาย จงซานที่ห่วงใยนางมากที่สุด เขาจะต้องตามล่าหานจื่อกวงแน่ จงซานไม่มีทางรามือ เขาจะต้องเริ่มแก้แค้นในทันที."
"เจ้าไม่เข้าใจ เรื่องนี้มันต่างออกไป ข้าเพียงต้องการบอกท่าน ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงจบแล้ว หากเจ้าคิดว่าจงซานมีเพียงระดับจักรพรรดิแท้ เป็นความผิดพลาดของเจ้าอย่างมหันต์ ความโกรธเกรี้ยวของจงซาน ข้ารับประกันได้เลยว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่."
คำพูดของหวังเฉินที่ดังก้องอยู่ในหัวของเขา!
"อาจารย์อา หากว่าไม่สามารถสังหารได้ ให้หนีในทันที จงซานแปลก จงซานแปลกมาก"
คำพูดของเซอคงเองก็ทำให้เขานึกขึ้นมาได้เช่นกัน.
กับท่าทางตื่นตกใจของคนทั้งสองมันได้ขีดข่วนใจของหานฉวงไม่หยุด ลางสังหารไม่ดีที่มากขึ้นและก็มากขึ้น จวบจนทำให้ร่างของหานฉวงถึงกับสั่นโดยไม่รู้ตัว.
ใบหน้าของหานจื่อกวงนั้นเติมไปด้วยใบหน้าที่หมองคล้ำ ใบหน้าที่แสดงท่าทางอึดอัดใจเช่นกัน ราวกับว่าต้องการเดินไปยังเส้นทางที่ต่างออกไป.
ท่าทางของหานจื่อกวงไม่ค่อยดีนัก เขาที่ทำการเก็บศพของมารเฒ่าส่วยจิง จากนั้นก็จากไป..
.....
หลินเซียว และสุ่ยอู๋เหินที่หายใจแฮก ๆ ในเวลานี้ แม้ว่าจะยังไม่ฟื้นฟูได้อย่างเต็มที่ หากแต่เพียงมีเวลาย่อมสามารถฟื้นฟูกลับมาได้เร็วกว่าคนปรกติทั่วไป.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง หลังจากถูกไล่ล่าสังหารมามากกว่าครึ่งปี ท้ายที่สุดแล้วก็เหลือเพียงแค่เมืองเทียนกวงเท่านั้น.
ขวัญกำลังใจของกองกำลังทหารหดหาย ประชาชนหนีจากไปทั้งหมด แม้แต่ทหารในเวลานี้ยังลอบหนีไปด้วยเช่นกัน มีขุนนางจำนวนไม่น้อยหลายร้อยคนที่แอบหนีไป เหลือเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น.
ความตึงเครียด ความหวาดกลัวที่ปกคลุมไปทั่วเมืองเทียนกง.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง นี่คือราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งจริง ๆ รึ?การโจมตียึดครองดินแดนนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก เหมือนเมื่อครั้งราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเข้ายึดครองราชวงศ์ราชันย์ต้ากวงในเวลานั้นเลย.
ในครั้งนั้นหากไม่เพราะมีอุปราชเสี่ยวหวังคงจะไม่ต่างกันแม้แต่น้อย.
แพ้! พ่ายแพ้! แล้วก็พ่ายแพ้!
การพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า ถูกไล่ล่าสังหาร โลหิตกลายเป็นทะเล ราชวงศ์จักรพรรดิในเวลานี้ถูกสังหารโลหิตชโลมแผ่นดิน กองกำลังต้าเจิ้งน่าหวาดกลัวมาก! กองกำลังทหารของพวกเขา มีพลังไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่าราชวงศ์ราชันย์แม้แต่น้อย แม้นว่าความแข็งแกร่งของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงจะไม่ได้ย่ำแย่ ทว่าพวกเขากลับพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความรวดเร็ว.
การบัญชาการรบ! ใช่แล้ว ทัพแต่ละทัพของต้าเจิ้งนั้น ร้ายกาจมาก ๆ ! ไร้เทียมทาน! ทำไมถึงได้มีแม่ทัพที่ทรงพลังขนาดนี้มารวมตัวในต้าเจิ้งกัน? ราชวงศ์จักรพรรดิที่ยังไม่ได้แข็งแกร่ง ทำไมถึงได้รวบรวมเหล่าตัวตนที่ทรงพลังขนาดนี้ได้กัน?
ขณะที่ทัพของต้าเจิ้งเคลื่อนที่เข้าประชิดเมือง ภายในเมืองเทียนกวงนั้น มีประชาชนน้อยกว่าสองแสนสะอีก ส่วนทหารป้องกันเมือง เหลือเพียงแค่ สี่แสนนาย.
คนทั้งหกแสนคน ปฏิญาณตนที่จะปกป้องเมืองเทียนกวงจนตัวตาย.
หกแสน? กับกองทัพต้าเจิ้งห้าล้าน? นี่เป็นความแตกต่างก็ห่างกันมากมาย.
หานฉวงที่คิดถึงคำพูดของหวังเฉินและเซอคง จดจ้องมองสถานการณ์ที่ย่ำแย่ในเวลานี้ ภายในใจของเขาที่สั่นไหว แม้ว่าพี่ใหญ่หานจื่อกวงของเขาจะแข็งแกร่ง แม้ว่าจะไม่ได้เผยท่าทางร้อนรน ทว่าหานฉวงนั้นหาได้เป็นแบบเดียวกับหานจื่อกวง.
หนี! ต้องหนีให้เร็ว!
ต่อหน้าทัพของต้าจิ้งที่เคลื่อนที่เข้าประชิดเมืองแล้ว หานฉวงที่ลอบหนีออกมาทางประตูทิศเหนือ.
หานฉวงที่กำลังจะหนี ทว่ามันสายไปแล้วรึ?
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจงซานได้ยกทัพเข้ามาถึงกำแพงเมืองแล้ว.
"หานจื่อกวง เจ้าสังหารญาติคนสนิทของข้า ต้าเจิ้งและต้ากวงไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้ ข้าจงซานไม่สามารถอภัยให้กับเจ้าได้ ข้าจะแก้แค้นให้กับญาติคนสนิทของข้า หานจื่อกวงจะต้องตายเก้าชั่วโคตร ตกตายสลายไม่มีปราณี."
สังหารหานจื่อกวงเก้าชั่วโคตรเหรอ หานฉวงที่เป็นน้องชายในสายโลหิตของหานจื่อกวง แล้วเขาจะหนีได้อย่างงั้นรึ?
ที่จริงขณะที่หานฉวงกำลังจะหนีออกจากเมืองเทียนกวงได้แล้ว หานฉวงก็ถูกลอบโจมตี แสงสีม่วงที่ฟาดฟันตรงมาในทันที.
"ตูมมมมมมม"
หานฉวงที่เร่งรีบป้องกันตัวเอง ร่างกายลอยห่างออกมาในทันที.
หานฉวงที่ยั้งเท้าให้มั่นคง จดจ้องมองไปยังชายในชุดสีดำที่อยู่ไกลออกไป ชายในชุดสีดำที่ปกปิดไปทั่วไปหน้า พร้อมกับกระบี่ขนาดเล็กสีม่วงในมือ ดวงตาที่เย็นชาจดจ้องมองมายังเขา.
"เจ้า เจ้าเป็นใคร?"หานฉวงที่ชำเลืองมองออกมาทันที.
"กององค์รักษ์ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง ผู้บัญชาการกองกำลังเงา อันหวง!"ชายในชุดสีดำที่กล่าวออกมาเบา ๆ .
"เจ้า?อันหวง? เจ้าเป็นคนที่สังหารมารเฒ่าส่วยจิงอย่างงั้นรึ?"หานฉวงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.
"เจ้าก็จะเป็นเหมือนกับเขา!"อันหวงที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.
"ช้าก่อน ข้าเตรียมที่จะออกจากเมืองแล้ว ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งกำลังบุกเข้าเมืองแล้ว ทำไมเจ้าไม่ไปไล่ล่าคนที่อยู่ในเมืองกัน?"หานฉวงที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"รับสั่งฝ่าบาท กองกำลังเงามีหน้าที่สังหารญาติพี่น้องของหานจื่อกวงเก้าชั่วโคตร เจ้าเองก็อยู่ในคนกลุ่มนั้น นี่คือหน้าที่ของข้า ภายในเมือง เจ้าอาจจะตายช้ากว่านี้ ในเมื่อเจ้าหนีออกมา ก็ถือว่ารนหาที่!"อันหวงที่ชักกระบี่อ่อนสีม่วงออกมาพร้อมกับกวัดแกว่งไปมา.
"เช่นนั้น คนที่หนีออกมาก่อนหน้านี้ก็........"หานจื่อกวงที่ชำเลืองมองไปยังอันหวงราวกับว่าตะหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง.
"แยกออกเป็นห้ากลุ่ม 821 คน ญาติพี่น้องเก้าชั่วโคตรของหานจื่อกวง ตอนนี้ได้ถูกจัดการหมดแล้ว คนถัดไปก็คือเจ้า!"อันหวงที่กล่าวขัดหานฉวงในทันที.
หานฉวงที่ชำเลืองมองตาโต พร้อมกับแสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา ต้องการทำลายล้างตระกูลหานอย่างงั้นรึ?
หานฉวงที่จ้องมองอันหวงด้วยความโกรธเกรี้ยว ทันใดนั้นที่หน้าผากของเขาที่เผยตราประทับสีม่วงฉายออกมาในทันที อักษร "เหยา"!
เห็นตราเทวะแล้ว อันหวงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย "ข้ารู้จักตราเทวะของเจ้า ฝ่าบาทบอกว่าระดับจักรพรรดิแท้ที่เปิดผนึกเทวะ พลังจะก้าวไปใกล้ระดับราชันย์แท้ ในเมื่อก้าวเข้าไปใกล้ หากแต่ไม่ได้สำเร็จ ในเมื่อเจ้าไม่สำเร็จระดับราชันย์แท้ เจ้าก็มีเพียงแค่ความตายที่รออยู่.
อันหวงแค่นเสียง จากนั้นร่างกายก็หายผสานเข้ากับอากาศในทันที.
..........
เมืองเทียนกวง กองกำลังห้าล้านของจงซานที่มาถึงกำแพงเมืองแล้ว.
ธงจักรพรรดิ จงซาน! ที่โบกสะบัดอยู่ตรงกลาง และรอบ ๆ มีธงแม่ทัพทั้งห้าอยู่ด้วย.
หลิน อี้ ซือ สุ่ยและสุ่ย!
ยังมีอีกหนึ่ง เป็นธงสีขาวที่มีอักษรว่า เหว่ย!
ธงแม่ทัพของเหว่ยหยิงหลาน ทว่าชายธงเป็นสีขาว ซึ่งอยู่ข้าง ๆ กับธงแม้ทัพของจงซาน.
เสียงแตรสงครามที่ดังสนั่น กลองรบที่ดังกึกก้อง จงซานออกคำสั่งให้ทัพห้าล้านคนเข้าล้อมเมืองเทียนกวง ไม่ให้มีใครสามารถหนีออกมาได้.
กองกำลังหลักของจงซานนั้นประจำตำแหน่งทิศใต้ จงซานที่จ้องมองไปยังธงรบของหยิงหลาน สูดหายใจลึกนิ่งเงียบ ไม่มีใครกล้ารบกวนเขา.
สายตาของทุกคนที่จับจ้องเป็นสายตาเดียวกัน ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก จิตสังหารที่ปะทุขึ้นมา ก่อนที่จะหันหน้าไปมองเมืองขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหน้า.
ภายในเมืองเทียนกวง ในท้องพระโรง.
"ฝ่าบาท เมืองเทียนกวงถูกล้อมเอาไว้แล้ว ไม่มีเส้นทางให้หนีแล้ว ธงจักรพรรดิจงซานและธงของแม่ทัพเหว่ยหยิงหลาน! ฝ่าบาท พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?"เสนาธิการคนหนึ่งกล่าวออกมา.
ภายในห้องโถง เหล่าเสนาธิการมากมายต่างก็หวาดผวาจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง.
เหล่าเสนาธิการ ในเมื่อหานจื่อกวงไม่กล่าวสิ่งใดออกมา ทำให้พวกเขาหัวใจสั่นไหว คนเหล่านี้นับว่าเป็นคนที่มีความภัคดีไม่หวาดกลัวความตาย เพราะว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่เคลื่อนทัพมาประชิดตัวเองนั้น มีประชาชนจำนวนมากที่หนีไป แม้แต่เหล่าข้าราชบริพารกว่าครึ่งยังหายไป แม้แต่น้องชายในสายโลหิตของเขาก็ด้วย ทว่าคนเหล่านี้ไม่ได้หนีไป คนเหล่านี่พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเขา แม้ว่าร่างกายจะสั่นไหว ทว่าหานจื่อกวงที่สัมผัสได้ว่าคนเหล่านี้ราวกับเป็นสมบัติวิเศษของเขา.
กว่าจะรู้ว่าใครที่มีความภัคดีที่แท้จริงกับเขา ก็เมื่อภัยพิบัติได้มาถึงแล้ว.
"โปรดวางใจ! ข้ามีวิธี!"
ท้ายที่สุดหานจื่อกวงก็ปริปากออกมา เขาที่ยังคงสุขุม ไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นแต่อย่างใด นับว่าสร้างความมั่นใจให้กับเหล่าข้าราชบริพารที่เหลือไม่น้อย.
กับความสุขุมของเขาทำให้เหล่าข้าราชบริพารค่อยขับความหวาดหลัวออกไปช้า ๆ .
พวกเขาเชื่อในจักรพรรดิของตน เรื่องนี้เป็นเช่นนี้มานานแล้ว ไม่ว่าจะพบเจอเรื่องยากลำบากเช่นไร พวกเขาก็เชื่อว่าจะผ่านไปได้.
กับความสุขุมของหานจื่อกวง แน่นอนว่าเขาจะต้องมีไพ่ลับอยู่อีก.
ในเวลาเดียวกันนี้ ที่ด้านนอกเมืองเทียนกวง ทันใดนั้นก็มีหมอกมากมายปรากฏขึ้น เป็นหมอกที่แปลกประหลาดบดบังทัศนวิสัย
หมอกดังกล่าวนี้ไม่ใช่สีขาว ทว่ามันมีแสงหลากสี สีแดงบ้างสีเขียวบ้าง ดูแปลกตาเป็นอย่างมาก.
หมอกควันที่มากมาย ดูแปลกประหลาดนี้ ไม่นานมันก็ปกคลุมไปทั่วเมืองเทียนกวง.
หมอกรึ?
เห็นหมอกที่แปลกประหลาดหลากหลายสีนี้ กองทัพของจงซานที่หยุดรุกเข้าไป จงซานที่อยุ่ไกลออกมาแน่นอนว่าย่อมรับรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพียงหมอกหลากสีเท่านั้น เพราะมันมีจิตสังหารที่แฝงอยู่เอาไว้ด้วย.
"ไปตรวบสอบสิ!"จงซานที่กล่าวต่อเซียนเซิงซือ.
เซียนเซิงซือพยักหน้า ก่อนที่จะโบกมือ เจียงซือหนึ่งร้อยตัวที่พุ่งตรงเข้าไปในหมอกที่คลุมเมืองเทียนกวงทันที.
เดิน เดินไป เดินเข้าไป.
ขณะที่เจียงซือเข้าไปในม่านหมอก ทันใดนั้นใบหน้าของมันก็ละลาย ราวกับถูกไฟลน ร่างกายที่เปื่อยยุ่ย หลังจากเดินไปได้อีกไม่กี่ก้าว ก็ล้มลงในทันที ร่างของมันที่ถูกหลอมเหลว กลายเป็นของเหลวไป เจิ่งนองอยู่บนพื้นในทันที.
หลอมละลาย?
จงซานที่ขมวดคิ้วจดจ้องมองออกไป.
"พิษ เป็นพิษที่ทรงพลังมาก!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"ค่ายกลหลากสี?"กู่เฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้ารู้จักอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถามออกไปในทันที.
"ค่ายกลแห่งความตาย หลังจากเปิดใช้งานแล้ว ไม่สามารถใช้งานได้ ค่ายกลจะค่อย ๆ อ่อนกำลังลงเรื่อย ๆ และสลายหายไปเอง."กู่เฉียนโหยวไม่เข้าใจเท่าใดนัก.
"หืม?"
"เป็นพิษสามพันชนิดของทวีปศักดิ์สิทธิ์เป็นพิษที่ร้ายแรงมาก เป็นค่ายกลลวงตาที่สร้างขึ้นมาจากของวิเศษระดับเก้า สร้างม่านอากาศเอาไว้ ปกป้องด้านใน กัดกร่อนด้านนอก พิษเหล่านี้ร้ายแรงมาก แม้แต่ระดับจักรพรรดิแท้ที่พุ่งผ่านเข้าไป ยังถูกหลอมเหลวไปในทันที."กู่เฉียนโหยวกล่าวอธิบาย.
"กล่าวอีกอย่างหนึ่ง คิดจะถ่วงเวลาไม่ให้พวกเราเข้าไปด้านในสินะ!"เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หานจื่อกวงกำลังถ่วงเวลา!"หลินเซียวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ถ่วงเวลาอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าใครกันที่จะมาช่วยพวกเขา?"สุ่ยอู๋เหินที่จับจ้องมองอย่างเย็นชา.