Chapter 520 ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!

บนท้องฟ้าในเวลานี้เต็มไปด้วยเมฆครึ้ม สายฟ้าส่องประกายแปบ ๆ  ปราณปิศาจที่น่าหวาดผวารุนแรงได้ก่อเกิดขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างของจงซานกลายเป็นแสงสีเขียว ส่องขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนที่บนท้องฟ้านั้นจะปรากฏดวงตาสีดำทมิฬรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่าง.

พลังปิศาจ ปราณแห่งความตายที่มากมายมหาศาล.

ปราณปิศาจที่น่าสะพรึงกลัวถูกปลดปล่อยออกมา อ๋องหมาป่าซาโพวดวงตาที่หดเกร็ง ถอยห่างออกมาทันที จากนั้นก็หันหน้าจับจ้องมองไปยังหานจื่อกวง.

อ๋องหมาป่าซาพูที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง นำดาบยักษ์ออกมา ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาหานจื่อกวง.

อ๋องซาพูรับรู้ได้ จงซานในเวลานี้อยู่ในสภาวะหัวเลี้ยวหัวต่อ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปล่อยให้หานจื่อกวงเข้าไปทำร้ายเขาได้.

กับความคิดของหานจื่อกวงนั้น อ๋องหมาป่าซาโพวไม่สามารถบอกได้ ทว่าอ๋องหมาป่าซาโพวจะต้องบังคับให้หานจื่อกวงถอยออกไป ไม่ให้ลอบทำลายจงซานได้.

"ตูมมมมมมมมมม!"

คนทั้งสองเข้าปะทะกันเสียงดังสนั่น พลังที่ระแรงระเบิดออกไปรอบ ๆ  อากาศรอบ ๆ ที่บิดเบี้ยวม้วนกวาดท้องฟ้าให้หมุนวน.

ทันใดนั้น ท้องฟ้าที่ถูกปิดผลักเมฆสีดำให้สลายหายไป.

หรือบางที่มันอาจจะสลายหายไปด้วยตัวเองก็ได้ เมฆสีดำบนท้องฟ้านั้นถูกสลายไปด้วยดวงตาสีดำที่จงซานสร้างขึ้น ในเวลานี้มันได้กลายร่างอย่างสมบูรณ์แล้ว ดวงตาที่มีสีดำสนิทนั้น มันได้ลืมขึ้นส่องประกายแสงสีเขียวเหมือนกับดวงตาของจงซาน.

ระหว่างนี้หานจื่อกวงและอ๋องหมาป่าซาโพวกำลังต่อสู้กันอยู่ จึงไม่ได้เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่สามารถมองเห็นประกายแสงสีเขียวนี้ได้.

แสงสีเขียวที่เป็นลำแสงตรงขนาดใหญ่ยักษ์.

ลำแสงสีเขียวที่อัดแน่นไปด้วยจิตสังหาร เป็นพลังราวกับว่าสามารถกัดกร่อนจิตใจให้หวาดกลัวได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้ ยังสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงนี้ได้.

เป็นแรงสะกดข่มที่หนักหน่วงรุนแรงมาก.

หานจื่อกวง กระบี่ของเขาที่ทะลวงป้องกันการโจมตีของอ๋องหมาป่าซาโพว พร้อมทั้งลอบมองจงซานไปด้วย เขาที่เป่าปากเสียงดัง ก่อนที่จะหนีจากไปอย่างรวดเร็ว.

หานจื่อกวงสัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่รุนแรงนั่นได้ เขาที่รู้สึกไม่ดีนัก กับความรู้สึกนี้ราวกับว่ากำลังจะถูกฉีกกระชากไปจนถึง จิตวิญญาณของเขา อีกทั้งตอนนี้ยังมีอ๋องหมาป่าซาโพวอีกด้วย ในเวลานี้เขาจะต้องพ่ายแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย.

ดังนั้น การหลบหนีจึงเป็นเรื่องสมเหตุสมผล ไว้ค่อยวางแผนจัดการจงซานในครั้งต่อไป.

อ๋องหมาป่าซาโพวที่จ้องมองหลังของหานจื่อกวงที่หนีไปไกลแล้ว ก่อนที่จะหันกลับมามองจงซาน.

เนตรสีดำทมิฬขนาดมหึมาที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของจงซาน ตอนนี้มันได้รวมตัวกันสมบูรณ์ ก่อนที่มันจะค่อย ๆ สลายหายไปหลังจากนั้น.

จงซานยังคงยืนนิ่ง จดจ้องมองหานจื่อกวงที่หายไป แสงสีเขียวเองก็สลายหายไปเช่นกัน ทว่าดวงตาของเขายังคงเป็นสีเขียว จดจ้องมองเพ่งพิศ ประกายแสงเป็นเงาสีเขียวที่ข้างในดวงตาทั้งสองข้าง.

แสงสีเขียวเป็นลาย เป็นสีที่พิเศษเป็นอย่างมาก ดูแปลกประหลาดอย่างที่สุด.

เนตรสังสารวัฏ นี่คือเนตรสังสารวัฏนั่นเอง!

จงซานที่สามารถเปิดเนตรสังสารวัฏได้ ไม่ได้รู้สึกดีใจแต่อย่างใด หากแต่มันเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความเกลียดชังที่มากมายมหาศาล.

หานจื่อกวง!

"จงซาน? ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกัน?"อ๋องหมาป่าซาโพวที่กลับมาและกล่าวสอบถาม.

จงซานที่หันหน้าไปมอง.

อ๋องหมาป่าซาโพวถึงกับถอยหลังอย่างไม่ตั้งใจ.

น่าหวาดกลัวมาก หมายความว่าอย่างไร? พริบตาเดียว อ๋องหมาป่าซาโพวที่รู้สึกราวกับว่าวิญญาณจะออกจากร่าง ดวงวิญญาณราวกับว่ากำลังถูกจงซานควบคุม.

เป็นไปได้อย่างไร? ทว่าเขาที่เป็นผู้ฝึกตนระดับราชันย์แท้ ดวงวิญญาณย่อมมั่นคงแข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นจื่อจุ้น เพียงแค่มองไม่มีทางที่ทำให้เขาหวาดกลัวได้ ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้.

อ๋องหมาป่าซาโพวที่ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจไม่แน่ใจไปพร้อมกัน.

ต่อหน้าจงซาน ที่ราวกับว่าถูกมองจากที่สูงลงมา.

จงซานหันหน้าไปหาอ๋องหมาป่าซาโพว.

"เจ้ากลับไปได้แล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหน้ากลับและบินจากไป.

จงซานที่เต็มไปด้วยความเศร้า ไม่มีความสุขแม้แต่น้อย เขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อหานจื่อกวง ไม่สามารถสงบใจได้เลย ภายในใจที่ราวกับถูกไฟเผา.

สังหารหานจื่อกวงรึ? เพียงแค่นี้มันน้อยเกินไป เขาจะต้องทำให้เขาพังทลายที่ได้แส่หาความอัปยศให้กับตัวเอง เขาจะให้หานจื่อกวงแตกสลายกลายเป็นชิ้น ๆ  ให้ตกตายไปเก้าชั่วโคตร.

จวบจนจงซานจากไป อ๋องหมาป่าซาโพวที่รู้สึกว่าเสื้อผ้าของเขาเปียกโชกอย่างคาดไม่ถึง.

อ๋องหมาป่าซาโพวที่จดจ้องมองไปยังจงซานที่จากไป ก่อนที่จะหันหน้าบินตรงไปยังทิศตะวันออก อ๋องหมาป่าซาโพวต้องกลับไปยังเกาะหมาป่าสวรรค์ รายงานจื่อจุ้น สอบถามเรื่องบางอย่างจากจื่อจุ้น.

หานจื่อกวงบินกลับทางเดิม ระหว่างทางพบกับหานฉวง.

คนทั้งสองที่หันหลังพร้อมกับบินกลับไปด้วยกัน.

"พี่ใหญ่ ตายแล้วรึ? เหว่ยหยิงหลาน?"หานฉวงที่สอบถามออกไปเมื่อกลับมาถึงที่พัก.

เหล่าข้าราชบริพารที่หันหน้าจ้องมองไปยังหานจื่อกวง หวังเฉินเองก็จ้องมองไปยังหานจื่อกวง.

"เหว่ยหยิงหลานตายแล้ว!"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาทันที.

ได้ยินคำพูดของหานจื่อกวง ร่างของหวังเฉินถึงกับสั่นสะท้าน.

"ตายแล้ว? ท่านสังหารเหว่ยหยิงหลานอย่างงั้นรึ?"หวังเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นตกใจ.

"นางระเบิดวิญญาณก่อตั้ง!"หานจื่อกวงกล่าว.

นางระเบิดวิญญาณก่อตั้ง? หานฉวงที่ไม่อยากเชื่อแม้แต่น้อย เรื่องนี้ สตรีผู้นี้หาญกล้าระเบิดวิญญาณก่อตั้งตัวเองรึ? ไม่มีทาง? ทำไม?

ส่วนหวังเฉินเวลานี้ร่างกายที่สั่นไม่หยุดขึ้นมาในทันที.

"จักรพรรดิต้ากวง ในเมื่อเหว่ยหยิงหลานตายแล้ว หวังเฉินคงไม่สามารถทำอะไรได้แล้วเช่นกัน หวังเฉินคงต้องขอลาก่อน!"หวังเฉินที่หายใจแฮก ๆ เต็มไปด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ.

"หืม?"ทุกคนที่ตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย.

หวังเฉินที่ไม่พูดไม่จา ไม่บอกกล่าวอะไรกับหานฉวง เขาที่ก้าวออกไป พร้อมกับบินจากไปในทันที.

หวังเฉินที่ไปแล้ว ไม่ น่าจะบอกว่าเขาวิ่งหนีต่างหาก.

หานฉวงที่เห็นหวังเฉินจากไปไม่บอกกล่าว ใบหน้าถึงกับขาวซีดในทันที.

ขณะที่เห็นหวังเฉินบินหนีไปเห็นแต่จุดลิบ ๆ ที่ปลายฟ้า หานฉวงที่คิดใคร่ครวญก่อนที่จะไล่ตามในทันที.

คนทั้งสองที่ไล่ตามกันไปติด ๆ  ก่อนที่จะออกจากราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ที่ไปหยุดที่ยอดเขาแห่งหนึ่ง.

"หวังเฉิน เจ้าต้องการทำอะไร? เจ้าลืมคำสั่งของจู่เหรินไปแล้วรึ?"หานฉวงที่กล่าวเอ็ดตะโร ว่ากล่าวออกไปทันที.

"ศิษย์พี่ หวังเฉินแนะนำอย่างสุภาพก็แล้วกัน รีบหนีเร็วเข้า ตอนนี้พวกเราต้องหนี ไม่เช่นนั้นมันจะสายไป."หวังเฉินที่ส่ายหน้าไปมาท่าทางเต็มไปด้วยความร้อนรน.

"หมายความว่าอย่างไร? เจ้ากลัวอย่างงั้นรึ?"หานฉวงที่จ้องมองไปยังหวังเฉิน.

"จงซาน จงซานไม่ยอมรามือแน่ เหว่ยหยิงหลานตายแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยพวกเราแน่."หวังเฉินกล่าว.

"ไม่ปล่อยแล้วมันอย่างไร?"หานฉวงที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน.

"เขาเป็นคนที่ไร้เทียมทานไม่ยอมรามือง่าย ๆ  เหว่ยหยิงหลาน ถูกหานจื่อกวงทำให้ตกตาย จงซานที่ใส่ใจนางที่สุด เขาจะต้องไล่ล่าสังหารหานจื่อกวงแน่ จงซานไม่มีทางอภัยแน่ เขาที่จะต้องตามมาล้างแค้นในทันที."หวังเฉินที่กล่าวเสียงสั่น.

"กลัวอะไร? เพียงแค่ระดับจักรพรรดิแท้."หานฉวงที่กล่าวออกมาด้วยความดูแคลน.

"ท่านไม่เข้าใจและไม่รู้ ข้าขอบอกท่าน ว่าราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงจบสิ้นแล้ว ระดับจักรพรรดิแท้ หากคิดว่าจงซานมีระดับจักรพรรดิแท้ ถือว่าเข้าใจผิดอย่างรุนแรง จงซานที่โกรธเกรี้ยว ข้าขอรับประกันเลยว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน."หวังเฉินที่กล่าวออกมาด้วยความหวั่นเกรง.

จงซานน่าหวาดกลัวเพียงนั้นรึ? หวังเฉินยังจดจำได้ดี ตั้งแต่เด็กแล้ว ในเวลานั้นบุตรบุญธรรมของจงซานที่ยังเป็นหนุ่ม ในเวลานั้นจงซานมีระดับโห่วเทียนเท่านั้น ห้าผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนได้สังหารบุตรบุญธรรมของเขา จงซานที่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก เขาที่ไล่ล่าสังหารคนเหล่านั้นเจ็ดวันเจ็ดคืน พร้อมกับนำหัวของผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนกลับมาเคารพป้ายหลุมศพครบทุกคน.

หยิงหลานตายแล้ว ไม่ต้องบอกว่าหยิงหลานนั้นมีความหมายกับจงซานมากมายขนาดใหน? นางตายแล้ว? จงซานจะต้องไล่ล่าคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดอย่างแน่นอน.

หวังเฉินที่กล่าวยืนยันว่าหานจื่อกวงนั้นได้จบสิ้นแล้ว รวมทั้งราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงด้วย.

"ศิษย์พี่ ขอให้ท่านโชคดี!"หวังเฉินที่กล่าวลาอีกครั้ง.

จากนั้นหวังเฉินที่บินจากไปไม่หันมามอง หวังเฉินไม่กล้าที่จะอยู่ในเขตแดนของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงแม้แต่น้อย กลัว! หวาดกลัว! โดยเฉพาะอย่างยิ่งความคั่งแค้นของจงซาน!

ด้วยความหวาดกลัวของหวังเฉินนั้นทำให้เขาบินด้วยความเร็วสุดกำลังที่มี.

หวังเฉินที่จากไปแล้ว หานฉวงที่เผยสีหน้าแววตาเหยียดหยัน "ขยะ!"

จากนั้นหานฉวงก็บินกลับมา.

ด้วยพลังความแข็งแกร่งของเขาที่ใกล้เคียงกับระดับราชันย์แท้ อีกทั้งต้ากวงเองก็มีผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ขั้นปลายอีกสามคน รวมหานจื่อกวงที่มีระดับราชันย์แท้ มีเพียงแค่ราชวงศ์สวรรค์เท่านั้นที่พวกเขาไม่สามารถทำลายได้ มีเหรอที่จะพ่ายแพ้.

จงซานที่กลับไปแล้ว.

ครึ่งเดือนหลังจากนั้น จงซานก็ออกคำสั่งไล่ล่าอาณานิคมต่อ.

------

หานจื่อกวง สังหารคนสำคัญของข้า นับจากวันนี้เป็นต้นไป ต้าเจิ้งและหานจื่อกวงไม่สามารถอยู่ร่วมโลก จงซานและหานจื่อกวงถึงคราวแตกหัก ไม่มีใครยอมใคร จงซานที่ต้องล้างแค้น เขาจะต้องสังหารหานจื่อกวงเก้าชั่วโคตร สังหารทุกคนที่เกี่ยวข้องกับหานจื่อกวงให้ดับดิ้นไปทั้งหมด.

เมืองในปกครองของต้ากวงมากมายในเวลานี้ ถูกสังหารทั้งเมือง! ฆ่าไม่มีเหลือ ไม่ปล่อยให้ใครรอดชีวิตสักคน.

นับตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้.

สงครามคือการฆ่า และก็ฆ่า!

ไม่ว่าจะเป็นใครล้วนถูกสังหารทั้งหมด ฆ่าและก็ฆ่า!

ใครก็ตามที่เป็นคนของต้ากวง จะต้องถูกฆ่า ต้องตายทุกคน!

ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!ฆ่า!

-------

การไล่ล่าอาณานิคมในเวลานี้ ทำให้ทั่วหล้าตื่นตะลึง.

สงครามแห่งความตาย ความดุร้ายจากการสังหาร การไล่ฆ่าฟันอย่างไร้ปราณี เต็มไปด้วยความดุร้ายเกรี้ยวกราดเป็นอย่างมาก.

ความดุร้าย ที่มากับความแข็งแกร่ง ความน่าหวาดกลัว ความน่าเกรงขาม การสังหารไล่ล่าล้างเมืองแล้วเมืองเล่า! ทะเลโลหิตที่อาบไปทั่วแผนดิน ฆ่า! ทุกคนต้องตาย ฆ่าและก็ฆ่า.

ฆ่า? ตราบเท่าที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหานจื่อกวง ทุกคนต้องตาย นี่คือสงครามไล่ล่าอาณาจักรของหานจื่อกวง การไล่ล่าสังหารที่ประกาศก้องไปทั่วหล้า ใครกล้าช่วยหานจื่อกวง ทุกคนมันต้องตาย.

การสังหารคนทั้งเมือง! ไล่ล่าสังหารอย่างหมดจด! ไม่มีปราณีแม้แต่ชีวิตเดียว.

ใช่แล้ว ทั่วทั้งทวีปศักดิ์สิทธิ์ มีราชวงศ์วาสนาน้อยมากที่จะดุร้ายเช่นนี้ สงครามที่ไล่ล่าสังหารคนทั้งเมือง ไม่มีใครคาดคิดจงซานจะดุร้ายขนาดนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะสังหารคนทั้งหมด จงซานในเวลานี้ราวกับไม่เห็นกฎสวรรค์อยู่ในสายตา!

กองกำลังของต้าเจิ้งในเวลานี้ กำลังไล่ล่าสังหารพลิกดินแดนแห่งความวุ่นวายไปด้วย สายตาของทุกคนต่างก็จับจ้องมองมา เมื่อกำราบดินแดนแห่งความวุ่นวายแล้ว เป้าหมายถัดไปคือราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงอย่างแน่นอน.

ในเวลานี้คงไม่มีใครรู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของจงซานนั้นก็คือราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงนั่นเอง.

สงครามที่ดุร้ายทารุณนั้นได้กระจายไปทั่วหล้า เหล่ากลุ่มอิทธิพลใหญ่มากมายต่างก็จับจ้อง.

ราชวงศ์จักรพรรดิหยงเล่อ.

ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองข้อมูลในมือ จากนั้นก็ส่งมันให้กับกุนซือที่หนึ่งฟ่านอี้พิน.

"ดุร้ายกระหายโลหิตนัก!"ฟ่านอี้พินที่อุทานออกมาด้วยท่าทางตื่นตกใจ.

ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่.

ในท้องพระโรง เหล่าข้าราชบริพารต่างก็ได้รายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้น จงซาน ภายในเมืองหลี่เห่าเซิ่งนั้น ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักจงซาน ยาเซียนอมตะ ที่ทุกคนจับตามอง หมื่นเสียงหงส์เพลิงขับขาน เสียงของหงส์เพลิงผ่านเก้าสวรรค์ และคว้ากงจูจากไป นามจงซานนี้ มีเพียงแค่เนี่ยฟ่านเฉินที่พอเทียบได้.

ทว่าในเวลานี้เมื่อได้ยินว่าจงซานกำลังแย่งชิงดินแดน แทบจะทุกคนก็เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง นอกจากนี้การรบที่สังหารทุกคนในสนามรบเพียงแค่ได้ยินก็ทำให้ทุกคนต้องสูดหายใจที่เย็นเยือบเข้ามา.