Chapter 518 จงซานมาถึง.
หานจื่อกวงทรงพลังมาก พลังทำลายน่าสะพรึงกลัว ทำให้กองทัพทั้งหมดล้มตายไป ข้าง ๆ หยิงหลานในเวลานี้ มีเพียงแค่นักรบเกาะทองที่กลายร่างมาจากถั่วเซียนไม่กี่ตัวเท่านั้น.
เพราะหยิงหลานเสียเลือดไปมา ใบหน้าของนางที่กลายเป็นขาวซีด ทว่าไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย.
"ตอนนี้เหลือเพียงเจ้าแล้ว!"หานจื่อกวงที่ชี้กระบี่ไปยังหยิงหลาน.
ราวกับว่าต้องการเห็นความหวาดกลัวและความรู้สึกเสียใจของนาง.
แม้ว่าหยิงหลานจะเป็นสตรี ทว่าก็มีความอหังการจะยอมให้ข่มขู่ด้วยความตายอย่างงั้นรึ?สายตาที่เย็นชาจ้องมองยังหานจื่อกวง หยิงหลานเองไม่รู้ด้วยเช่นกันว่าก่อนหน้านี้ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองได้สังหารหานฉงไป ดังนั้นจึงไม่คิดว่าหานจื่อกวงนั้นไล่ล่าสังหารนางเรื่องดังกล่าว.
นี่คือสงครามระหว่างสองราชวงศ์ แน่นอนหากจะให้กล่าวล่ะก็ จักรพรรดิจะไม่มีทางเข้าสู่สนามรบทั่วไป จะออกมาเพียงแค่สงครามตัดสินเท่านั้น.
นี่ไม่เป็นไปตามหลักการ เกี่ยวกับบัญญัติราชวงศ์ หากว่าต้องการวาสนา วาสนาของราชวงศ์ จะต้องไม่โค่นล่มทัพฝ่ายตรงข้ามด้วยตัวคนเดียว จะต้องทำสงครามอย่างเปิดเผย.
"หานจื่อกวง นี่เหรอผู้ที่เคยเป็นราชันย์ของราชวงศ์ราชันย์ กับเรื่องทั่วไปเจ้ายังไม่รู้เลย ไม่สงสัยเลยว่าราชวงศ์ราชันย์ของเจ้าถึงล่มสลาย!"หยิงหลานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ฮ่าอ่าฮ่า ท้ายที่สุดก็กลัวแล้วรึ?"ใบหน้าของหานจื่อกวงที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง.
หยิงหลานไม่ได้หวาดกลัวความตาย ทว่าในเวลานี้นางที่เผยความหวาดกลัวออกมานั้น ไม่เพราะว่าขลาดกลัวต่อชีวิตตัวเอง ทว่าเป็นจงซาน นางไม่ต้องการที่จะแยกจากจงซาน!
หลายปีมานี้ หยิงหลานที่เต็มไปด้วยความเคารพ นางที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเทิดทูน หลายปีที่ผ่านมานี้ นางสามารถบอกได้เลยว่า มีความรู้สึกเหมือนกับปุถุชนทั่วไปที่ซ่อนเอาไว้ ตราบเท่าที่เห็นจงซาน หยิงหลานก็พึงพอใจแล้ว จงซานมีความสุข หยิงหลานก็มีความสุข จงซานโกรธ หยิงหลานก็โกรธด้วย.
หลังจากนี้นางจะไม่ได้เห็นกู่เหยี่ยเหยี่ยแล้วรึ?
"เจ้าคิดว่าข้ากลัวอย่างงั้นรึ? หากข้ากลัวแล้วจะทำให้เจ้าพึงพอใจรึอย่างไร?"หยิงหลานแค่นเสียงเย็นชา.
"ไม่ ข้าเอาชีวิตเจ้าแน่ ทว่าข้าก็ต้องการชีวิตของจงซานด้วย ข้ารู้ว่าเจ้าคือคนสำคัญที่สุดสำหรับจงซาน ข้าจึงยังไม่สังหารเจ้า!"หานจื่อกวงแค่นเสียงเย็นชา.
สิ้นคำพูด กระบี่ของเขาที่ตวัดออกไป จัดการเหล่าทหารชุดเกราะทองที่อยู่รอบ ๆ นางทันที.
เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น โลหิตของมันที่ไหลลงสู่พื้นเหลือเพียงแค่หยิงหลานคนเดียวในเวลานี้.
"เจ้าต้องการที่จะใช้ข้าข่มขู่กู่เหยี่ยเหยี่ยอย่างงั้นรึ?"หยิงหลานที่ดวงตาเบิกกว้าง.
จิตสังหารที่รุนแรงของหยิงหลานที่ปะทุขึ้นมา จิตสังหารที่รุนแรงนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นหานจื่อกวงก็ต้องรู้สึกประหลาดใจ.
"ก่อตั้งวิญญาณ เพียงแค่ก่อตั้งวิญญาณคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีจิตสังหารรุนแรงเช่นนี้?"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"เจ้าต้องการสังหารกู่เหยี่ยเหยี่ยของข้า? ฝันไปเถอะ!"หยิงหลานที่โกรธเกรี้ยวตะโกนออกมาเสียงดัง.
เดิมที่นางก็ไม่ได้หวาดกลัวความตายอยู่แล้ว ดวงตาของนางที่เผยจิตสังหารที่รุนแรง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย ภายในใจของนางนั้นไม่มีทางที่จะทำให้จงซานได้รับบาดเจ็บ ถึงแม้ว่าจะแลกด้วยชีวิตนางจะไม่ยอมให้จงซานต้องบาดเจ็บแน่.
หยิงหานที่นำบอลระเบิดสีดำออกมาจากกำไรเก็บของ.
นี่คือบอลทมิฬ ที่ขันทีของไท่จื่อเห่าซานเคยใช้มาก่อนในอดีต มันสามารถระเบิดได้อย่างรุนแรง นางได้มาจากศัตรูที่จับตัวได้ และหลังจากที่มอบมันให้กับจงซาน ก็สามารถพัฒนาสร้างเป็นมุกระเบิดสายฟ้าได้.
หยิงหลานที่นำมันออกมาเป็นจำนวนมาก.
เห็นเช่นนี้ ดวงตาของหานจื่อกวงที่จ้องเขม็ง.
หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหยิงหลานที่บ้าคลั่ง นางต้องการระเบิดตัวเองไปพร้อมกับเขาอย่างงั้นรึ?
ไม่มีเวลาให้ขบคิดหานจื่อกวงที่ปล่อยแสงสีน้ำเงินออกไปในทันที.
กำแพงผนึกจื่อกวง!
ในอดีตนั้น หานจื่อกวงเคยแช่แข็งจงซานและเจี้ยนอ้าวด้วยวิชานี้เช่นกัน.
ระดับราชันย์แท้แน่นอนว่าทรงพลังแข็งแกร่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นมุกระเบิดสายฟ้า ถึงแม้ว่าจะจุดชนวนเรียบร้อยแล้วก็ตาม ต่อหน้ากำแพงผนึกจื่อกวง ก็สามารถขวางกั้นได้ทั้งหมด.
ความแข็งแกร่งของหานจื่อกวงนั้น ด้วยพลังฝึกตนของหยิงหลานไม่มีทางที่จะขัดขืนได้.
หยิงหลานที่ถูกกำแพงผนึกจื่อกวง กักขังเอาไว้ ได้แต่จับจ้องมองมายังหานจื่อกวงด้วยความเกลียดชัง.
"เกลียดข้ารึ? ฮ่าฮ่าฮ่า คิดจะสังหารให้ข้าตกตายไปด้วยกันเหรอ หากว่าเจ้าทำลายผนึกของข้า เจ้าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนจงซาน ข้าจะนำมันมาเอง ข้าไม่เชื่อว่ามันจะไม่ยอมฟังที่ข้าพูด บางทีข้าคงไม่สามารถทำอะไรจงซานได้ ทว่าสำหรับเจ้า ข้าว่าจงซานจะต้องยินยอมอย่างแน่นอน ฮ่าฮ่าฮ่า!"กับสายตาแห่งความเกลียดชัง หานจื่อกวงที่กลบด้วยท่าทางที่เย็นชา.
หยิงหลานชำเลืองมองหานจื่อกวง สายตาที่เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม เสียใจ เสียใจที่ไม่ได้บอกลาจงซานเป็นครั้งสุดท้าย.
จากนั้น ก็ล้มเลิกความคิดดังกล่าวไป.
แน่นอนว่านางไม่สามารถให้กู่เหยี่ยเหยี่ยเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ไม่สามารถที่จะให้ตัวเองถูกใช้ข่มขู่กู่เหยี่ยเหยี่ยได้.
สายตาของนางยังคงจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง แสดงท่าทางไม่ยอมแพ้.
กู่เหยี่ยเหยี่ยแน่นอนว่าจะต้องแก้แค้นให้ข้า! จะต้องสังหารเจ้าอย่างแน่นอน.
เห็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของหยิงหลาน หานจื่อกวงทันใดนั้นก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาในทันที.
เป็นความจริง ใบหน้าของหยิงหลานที่มีโลหิตไหลออกมา ที่มุมปากของนาง โลหิตที่ไหลย้อมกำแพงผนึกจื่อกวง.
"เจ้าถึงกับยอมตายเลยอย่างงั้นรึ?"หานจื่อกวงที่ตกใจเหมือนกัน.
ด้วยการสะบัดมือ กำแพงผลึกจื่อกวงก็ถูกนำออกมา ทว่าหลังจากนั้นมุกสายฟ้าที่จุดชนวนนั้นก็ถูกหานจื่อกวงโบกสะบัดลอยขึ้นไปบนฟ้า เกิดระเบิดเสียงดังสนั่นบนท้องฟ้า.
"พรึด!"
หยิงหลานพ่นโลหิตคำโต.
"เจ้า เพื่อจงซานแล้ว คาดไม่ถึงเลยว่าจะระเบิดวิญญาณก่อตั้ง?"หานจื่อกวงที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
เสียสติ เป็นสตรีที่บ้าคลั่งนัก คาดไม่ถึงเลยว่าเพื่อจงซานจะยอมระเบิดวิญญาณก่อตั้ง? ทำไมนางถึงต้องทำเช่นนี้? หานจื่อกวงไม่เข้าใจความคิดของนางแม้แต่น้อย เขาที่ไม่เคยเข้าใจกับความรู้สึกที่ยอมตายเพื่อผู้อื่น ถึงเขาจะโกรธเกรี้ยวกับเรื่องบุตรชายของเขา ตอนนี้ก็หยุดความโกรธไร้สติแล้ว.
บุตรชายทั้งสามของเขา หานเหว่ย คือคนที่เขารักที่สุดได้ตายไป ตอนนี้เขาอยู่ในความสุขุมแล้ว ในเวลานี้คาดไม่ถึงเลยว่าพฤติกรรมของผู้หญิงคนนี้จะบ้าคลั่ง นางเสียสติ เพื่อจงซานถึงกับยอมฆ่าตัวตายเลยรึ?
โลหิตที่ยังไหลออกมาจากปากของนาง นางรับรู้แล้วว่ากำแพงผลึกนั้นถูกนำออกแล้ว.
เห็นใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อของหานจื่อกวง หยิงหลานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างคาดไม่ถึง.
คนทั้งสองคนที่เผชิญหน้ากัน แม้ว่าบทสุดท้ายหยิงหลานจะตัดสินใจฆ่าตัวตาย แต่ก็ถือว่านางเป็นคนชนะ.
"เจ้าจะต้องตายอย่างทรมาน!"หยิงหลานที่ก่อนจะสิ้นใจได้หันมามอง ก่อนที่จะพ่นโลหิตออกมาหลายครั้ง.
ที่ไกลออกไปนั้น จงซานที่เปลี่ยนเป็นร่างเงาที่เคลื่อนที่มาด้วยความเร็วสูง ภายในใจของเขาที่สังหรใจณ์ไม่ดีมากขึ้นและก็มากขึ้น เร็วขึ้นและก็เร็วขึ้น.
ทันใดนั้น จงซานที่เห็นบนท้องฟ้าเกิดเมฆสีดำจากการระเบิด สิ่งดังกล่าวคือมุกสายฟ้าที่หานจื่อกวงปัดขึ้นไปบนท้องฟ้านั่นเอง.
ไร้ซึ่งลังเล จงซานที่พุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าวในทันที.
พริบตาเดียวเท่านั้น จงซานก็สามารถมองเห็นสภาพสนามรบได้.
ทุกคนตายไปหมด พื้นดินย้อมไปด้วยโลหิต เศษชิ้นส่วนของร่างกายที่กระจายไปบนพื้น ตาย ทุกคนตายไปหมดแล้ว.
เหลือเพียงแค่ตรงกลางสองคน.
หานจื่อกวงที่ถือกระบี่ด้วยความโกรธ เหว่ยหยิงหลานที่ค่อน ๆ ล้มลงช้า ๆ จงซานที่สัมผัสได้ถึงพลังชีวิตของนางที่อ่อนลงมากขึ้นและก็มากขึ้น.
"ไม่!!!!!!!!"
จงซานที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาที่พุ่งตรงไปยังพื้นที่ดังกล่าวด้วยความเร็ว.
หยิงหลาน หยิงหลานตายแล้ว? ไม่ ไม่!!!
จงซานเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก.
ขณะที่จงซานเปลี่ยนร่างให้เป็นเงานั้น ไม่มีใครสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเขาแม้แต่น้อย จวบจนที่ได้ยินเสียงตะโกนของจงซาน หานจื่อกวงจึงพบเขา พื้นที่รอบ ๆ นี่ไม่มีคนไม่ใช่รึ?
หานจื่อกวงที่จ้องมอง ร่างเงาของจงซานพริบตาเดียวก็มาถึงด้านหน้าหยิงหลานแล้ว ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรูปร่างมนุษย์และกอดหยิงหลานเอาไว้.
เร็วมาก หานจื่อกวงไม่สามารถพบเห็นการเคลื่อนไหวของเขาได้เลย พริบตาเดียวที่จงซานเคลื่อนที่มาถึงหยิงหลาน เป็นไปได้อย่างไร? เขารวดเร็วขนาดนี้เลยรึ?
"หยิงหลาน!"จงซานที่หัวใจสลด มือที่ปล่อยแก่นแท้เข้าสู่ร่างของหยิงหลานอย่างรวดเร็ว.
หยิงหลานค่อย ๆ ล้มลงสู่พื้น นางกำลังจะตาย ไร้ซึ่งความเสียใจใด ๆ นางไม่เสียใจที่นางฆ่าตัวตาย ความเสียใจเล็ก ๆ ที่มี ก็เพียงแค่ไม่สามารถได้เห็นจงซานก่อนตาย นี่คือความเสียใจเดียวของนาง หยิงหลานต้องการกล่าวลา นางที่คิดถึงจงซาน ต่อไปนางจะไม่สามารถเห็นจงซานได้อีกแล้ว.
ทว่าขณะที่นางกำลังเสียใจ ราวกับว่าความหวังถูกจุดขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้นนางก็พบกับคนที่นางต้องการพบมากที่สุด.
"จงซาน!"หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังจงซานที่กอดหยิงหลานที่อยู่ไกลออกไป.
สายไปแล้ว ท้ายที่สุดเขาก็สายไปแค่ก้าวเดียว.
จงซานที่จ้องมองไปยังหยิงหลานที่อยู่ในอ้อมกอด แววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จากนั้น ดวงตาของเขาที่กลายเป็นสีแดงจดจ้องมองไปยังหานจื่อกวง สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ความเกลียดชังที่ไร้ที่สิ้นสุด.
สายตาที่ดุร้ายจิตสังหารที่รุนแรงของจงซาน จ้องมองออกไป หานจื่อกวงถึงกับหัวใจรัดแน่น ทว่าก็ไม่ได้ขลาด.
"ในเมื่อเจ้ามาแล้ว เช่นนั้นก็ตามไปอยู่กับหวานใจของเจ้าตายไปพร้อมกันซะ."หานจื่อกวงกล่าว.
"อัญเชิญสัญลักษณ์ฟ้าดิน อ๋องหมาป่าออกมา!"จงซานที่คำรามลั่น.
พื้นที่ด้านหน้าของจงซานที่ปรากฏควันขนาดใหญ่ขึ้นมาทันที.
จงซานที่ใช้แก่นแท้แผ่ออกไปเพื่อเรียกอ๋องหมาป่า นี่ไม่ใช่ผู้บัญชาการหมาป่า.
นี่คืออ๋องหมาป่าที่แท้จริง มีสถานะเท่ากับอ๋องมังกร เหนือหลางเจียง ก็คืออ๋องหมาป่า ระดับราชันย์แท้ของเผ่าหมาป่านั่นเอง จงซานที่สำเร็จระดับจักรพรรดิแท้ เพียงแค่ใช้แก่นแท้ก็สามารถอัญเชิญอ๋องหมาป่าของเผ่าหมาป่าได้แล้ว นี่คือผู้เยี่ยมยุทธิ์ที่แท้จริง.
ควันสีดำที่ค่อยสลายหายไป บนสนามรบทันใดนั้นก็ปรากฏชายในชุดสีดำ ใบหน้าของเขาที่มีรอยแผลเป็นยาวบนใบหน้า เป็นชายที่ดูดุร้ายเป็นอย่างมาก.
"จงซาน คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะมีคุณสมบัติอัญเชิญบิดาได้แล้วรึ?"ชายในชุดสีดำที่กล่าวอย่างไม่แยแส.
ชายในชุดสีดำที่ดูงงงวย ดูเหมือนว่าจงซานจะไม่สนใจตัวเองเลย ก่อนที่จะกวาดตามอง ก็รับรู้ว่าสถานการณ์ในเวลานี้ไม่ค่อยดีนัก.
"อ๋องหมาป่า ซาโพว?"ดวงตาของหานจื่อกวงกลายเป็นเย็นชา.
คาดไม่ถึงเลยว่าจงซานจะสามารถอัญเชิญอ๋องหมาป่าได้? เป็นไปได้อย่างไร? เผ่าหมาป่าเผ่าอสูรที่ร้ายกาจ.
แม้ว่าจงซานจะเกลียดจื่อกวง ทว่าก็ไม่มีเวลาที่จะจัดการเขาในเวลานี้ หานจื่อกวงต้องตาย ทว่าถึงจะเกลียดชังเท่าไหร่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับการหาวิธีในการช่วยชีวิตหยิงหลาน.
ร่างแยกเงาจงซานที่ประคองหยิงหลานไว้ ผมของนางที่กระเซอะกระเซิง รับรู้ได้ในทันทีว่านางกำลังจะตาย ใบหน้าของนางที่เผยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเอื้อมมือคล้องคอจงซานไว้ จดจ้องมองจงซานอย่างคลั่งไคล้
เกาะหมาป่าสวรรค์ ตำแหน่งของร่างหลักจงซาน.
ในท้องพระโรง จงซานที่ลุกขึ้นในทันที สายตาของเขาลุกวาว ไม่สนใจข้าบริพารคนใด ร่างกายของเขาที่เคลื่อนไหวจากไปในทันที.
"หนี่ปู่ซา."
จงซานที่ออกมาจากห้องโถง ด้วยความโกรธเกรี้ยว.
วิญญาณก่อตั้งระเบิดเสียหาย กำลังจะตาย นางจะตายในเร็ว ๆ นี้ นางต้องไม่ตาย ห้ามตายโดยเด็ดขาด! ในเวลานี้ วิธีทั่วไปคงไม่สามารถช่วยได้ คงทำได้แค่เพียงหาวิธีที่พิเศษ.
จากการครุ่นคิดของจงซาน หนี่ปู่ซาและเซียนเซิงซือ ตอนนี้ไม่สามารถหาเซียนเซิงซือได้ ก็มีแค่หนี่ปู่ซาเท่านั้น เขาจึงต้องเร่งรีบไปหาหนี่ปู่ซาอย่างรวดเร็ว.
