Chapter 516 การพบกันของบุตรอกตัญญู.
"เจ้ากล่าวว่าจงซานมีจุดอ่อน แล้วคืออะไร?"หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหวังเฉิน.
"เหว่ยหยิงหลาน!"หวังเฉินที่กล่าวเสียงแหบเครือลากยาว.
"เหว่ยหยิงหลาน?"สายตาของหานจื่อกวงที่แสดงท่าทางขบขัน.
"เหว่ยหยิงหลาน ท่านรู้หรือไม่ว่าเหว่ยหยิงหลานเป็นอะไรกับจงซาน?"หวังเฉินกล่าว.
"หืมพวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน?"หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหวังเฉิน.
"นางคือหลานคนสำคัญของจงซาน เป็นหนึ่งในสตรีที่จงซานใส่ใจที่สุด และเป็นจุดอ่อนที่สุดของจงซาน."หวังเฉินกล่าว.
"หืม?"หานจื่อกวงตอนแรกที่แสดงท่าทางล้อเลียนตอนนี้เปลี่ยนเป็นจริงขังช้า ๆ .
"หวังเฉินกล่าวออกมาเป็นความจริง! เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องโกหกแน่นอน หากว่าท่านไม่เชื่อท่านจะต้องเสียใจ."หวังเฉินที่กล่าวออกมาด้วยเสียงที่แหบเคลือ.
"เสียใจ? มีอะไรที่ข้าต้องเสียใจ?"หานจื่อกวงกล่าวออกมา.
"การยึดครองดินแดนแห่งความวุ่นวาย นั่นเป็นความต้องการของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง หากแต่ข้าคิดว่า หากยังปล่อยจงซานไว้ ท่านคงไม่มีทางได้สิ่งนั้น!"หวังเฉินที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
กับคำพูดที่จี้ใจดำ ใบหน้าของหานจื่อกวงกลายเป็นมืดมน.
"พี่ใหญ่ ข้ารับรองด้วยชีวิตว่าหวังเฉินไม่ได้พูดโกหกอย่างแน่นอน!"หานฉวงที่กล่าวรับรองอีกคน.
"เจ้า ชิ!"แววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยันปรากฏขึ้นในสายตาของหานจื่อกวง.
หานฉวงที่โดนดูถูก ใบหน้าของเขาแสดงท่าทางไม่ดีนัก.
หานจื่อกวงที่จ้องมองไปยังหวังเฉินอีกครั้ง.
"เจ้ามีสิ่งใดพิสูจน์?"หานจื่อกวงที่ชำเลืองมองไปยังหวังเฉิน.
"พิสูจน์? เรื่องนี้ไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยตาเห็น ทว่าข้อมูลที่ข้าให้ย่อมเป็นจริงแท้แน่นอน ข้าสามารถบอกบ้านเดิมของเขาได้ เจ้าส่งคนไปสืบก็แล้วกัน!"หวังเฉินกล่าว.
หานจื่อกวงที่ชำเลืองมองหวังเฉิน ภายในใจที่กำลังครุ่นคิดไปมา หวังเฉิน? หวังเฉินเป็นใคร เขารู้จักจงซานอย่างงั้นรึ?
"ส่วนเรื่องจุดอ่อนของจงซานนี้ ข้าคิดว่าคงไม่ต้องบอกว่าต้องทำอะไร ท่านคงคิดได้ว่าต้องดำเนินการต่ออย่างไร!"หวังเฉินที่กล่าวเสียงแหบ ๆ .
"งั้นขอให้เซียนเซิงไปพักก่อน ขอข้าคิดดูอีกที!"หานจื่อกวงที่กำลังครุ่นคิดอยู่.
หวังเฉินพยักหน้า.
"พี่ใหญ่!"หานฉวงที่ราวกับว่าต้องการกล่าวอะไรออกมา.
"เจ้าเองก็ออกไป!"หานฉวงที่กล่าวออกมาเช่นกัน.
ภายในห้องอักษร มีเพียงสองพ่อลูก หานฉวงและหวังเฉินถูกนำออกไปโดยขันทีชราไปยังที่พัก.
ในเวลาเดียวกันที่พวกเขาออกมา ใบหน้าของหานฉวงที่แสดงท่าทางดูแคลน ถ้าเป็นเช่นนี้ ไม่ควรจะนับถือเป็นพี่ใหญ่แม้แต่น้อย.
"ทั้งสอง เชิญที่นี่!"ขันทีชราที่พาทั้งคู่ไปยังที่พักแห่งหนึ่ง.
"ให้ทุกคนออกไปให้หมด!"หานฉวงกล่าว.
ไม่นานหลังจากนั้น ภายในเรือนที่พัก จึงเหลืออยู่แค่หานฉวงและหวังเฉินสองคน.
"หวังเฉิน เจ้าบอกว่าจู่เหรินต้องการให้พวกเราทำเช่นนี้อย่างงั้นรึ? เพียงแค่สังหารจงซานได้ พวกเราก็จะเป็นอิสระ!"หานฉวงที่รู้สึกไม่ดีนัก.
"ทำตามที่ข้าบอกก็พอ เจ้า..."หวังเฉินที่จะกล่าวอะไรออกมาก็หยุดลง ทันใดนั้นก็มองไปยังทิศเหนือ.
"มีอะไรรึ?"หานฉวงที่สอบถามออกมา.
"เจ้ารออยู่ที่นี่ ข้ามีเรื่องต้องทำเล็กน้อย!"หวังเฉินกล่าวออกมา.
"หมายความว่าอย่างไร?"
"รอข้า เดี่ยวข้ากลับมา!"หวังเฉินที่บินออกไป.
จ้องมองไปยังทิศทางของหวังเฉินบินจากไป แววตาของหานฉวงเต็มไปด้วยความเย็นชา.
หวังเฉินบินจากราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง ตรงไปยังป่าแห่งหนึ่ง.
สถานที่ไม่ไกลออกไปนั้นมียอดเขาสองลูกที่อยู่ไม่ห่างกันออกไป.
ชายในชุดสีม่วงหวังเฉินยืนอยู่บนยอดเขายอดหนึ่ง ส่วนไม่ไกลออกไปอีกยอดหนึ่งเป็นชายในชุดสีดำ พันด้วยสีดำทั่วร่าง.
"เป็นเจ้าเองเหรอจงเสวียน?"หวังเฉินที่กล่าวออกมาอย่างเฉยเมย.
"จงซีจิว ดูเหมือนว่าเจ้าจะสบายดีหลังจากพบกันครั้งสุดท้าย!"ชายในชุดสีดำกล่าวออกมาเบา ๆ .
"อย่าเรียกข้าว่าจงซีจิว จงซีจิวตายแล้ว ข้ามีนามว่าหวังเฉิน!"หวังเฉินกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้เสียงของหวังเฉินนั้นไม่ได้แหบเครือ ก่อนหน้านี้เป็นการกระทำเสแสร้งโดยตั้งใจของเขานั่นเอง.
"หวังเฉินรึ? กับผงคลีคละคลุ้งแห่งโลกีย์โลก เจ้าสามารถลืมได้จริง ๆ รึ? เปลี่ยนชื่อ ต้องการจะลืมทุกอย่างงั้นรึ?"จงเสวียนที่กล่าวหยัน.
"ชิ เจ้าเองคิดว่าต่างจากข้าเหรอ ที่พันผ้าไปทั่วร่างคิดว่าจะปิดความน่าอับอายรึไง "หวังเฉินที่กล่าวประชด.
"อับอาย จะเอาข้าไปเทียบกับเจ้าที่ลืมกำพืดตัวเองได้อย่างไร!"จงเสวียนแค่นเสียงเย็นชา.
"ชิ!"หวังเฉินแค่นเสียงเช่นกัน.
"เจ้าหาข้าเจอได้อย่างไร?"หวังเฉินที่แค่นเสียงเย็นชา.
"หาเจ้ารึ? ถ้าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ ตัวเองก็อย่ากระทำ ซือจิว เจ้าอย่าได้ทำผิดซ้ำซากอีกเลย ไม่เช่นนั้น ข้าคงไม่ยกโทษให้เจ้าแน่."สายตาของจงเสวียนที่เผยสีหน้าแววตาเย็นชาออกมา.
"ไม่ยกโทษให้ข้ารึ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดว่าเป็นฟู่อี้อย่างงั้นรึ? ต้าเหรินฟู่อี้นั้นจำเจ้าไม่ได้แล้ว ตอนนี้เจ้ากับข้าต่างกันตรงใหน เป็นบุตรทรพีไงล่ะ!ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"หวังเฉินที่กล่าวเหยียดหยัน.
จงเสวียนที่ได้แต่เงียบ ไม่ได้กล่าวโต้แย้ง.
"ชิ ในเมื่อพบเจ้าอีกครั้ง วันนี้ก็อย่าอยู่เลย!"
จากนั้น ทั่วร่างของหวังเฉินที่ปล่อยแสงสีม่วงออกมาทั่วร่าง พร้อมกับพุ่งตรงไปยังจงเสวียน.
จงเสวียนที่ปล่อยฝ่ามือออกมาเช่นกัน ฝ่ามือของทั้งสอง เข้าปะทะกันอย่างรุนแรงหนักหน่วง.
"ตูมมมมมมมมม"
ฝ่ามือของทั้งสองที่ปะทะกันเสียงดังสนั่น เต็มไปด้วยพลังที่รุนแรง หวังเฉินที่ถูกกระทกให้ลอยกลับไปยืนอยู่ยอดเขาเดิมของเขาด้วยฝีมือของจงเสวียน.
"ตูมมมมมมมม"
เกิดระเบิดขึ้นถึงสองครั้ง ยอดเขาทั้งสองที่ระเบิดออกเป็นเสียง ๆ .
ดูเหมือนว่าภูเขาจะหายไปครึ่งลูกเลยทีเดียว.
"ซือจิว ทางที่ดีช่วยหลีกไปให้ไกลดีกว่า!"จงเสวียนที่กล่าวออกมาเล็กน้อย จากนั้นกันหันหลังกลับพร้อมกับบินจากไปไกล.
หวังเฉินไม่ได้ไล่ตาม ทว่าจดจ้องมองไปยังทิศทางที่จงเสวียนจากไป ก่อนที่จะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และบินกลับไปยังที่พักราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง.
............
เมืองกวงหลิง.
จงซานและเฉียนโหยวยังคงนั่งอ่านรายงาน.
ผ่านมากว่าครึ่งปีแล้ว ในเวลานี้ทัพทั้งหกต่างก็อยู่ในระยะแผนการสุดท้าย ไม่ ต้องบอกว่าได้เข้าเขตของราชวงศ์จักรพรรดิทั้งแปดทั้งหมดแล้ว กองกำลังทั้งหกนั้นได้ทำการกำราบราชวงศ์กษัตริย์ทั้งหมดไปหมดแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแค่ทัพของจักรพรรดิทั้งแปดเท่านั้น.
ทว่า การต่อสู้ของหยิงหลานนั้นรวดเร็วและรุนแรงมาก ทัพหลักของนางเวลานี้ได้เข้าประชิดอาณาเขตของเมืองหลวงราชวงศ์จักรพรรดิแล้ว หยิงหลานตอนนี้กำลังรุกเข้าสู่เมืองหลวงของราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.
การต่อสู้สุดท้าย!
จ้องมองไปยังข้อมูลในมือ จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
หยิงหลานนั้นแสดงให้เห็นถึงความน่าเกรงขาม อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดก็ถึงเวลาปัดกวาดส่วนที่เหลือแล้ว.
จากนั้นจงซานที่จ้องมองไปยังรายงานถัดไป.
จงซานที่ถือจดหมายอยู่ ทันใดนั้นดวงตาก็หดหรี่เล็ก.
"ฟรึบ!"จงซานที่ยืนขึ้นมาในทันที เห็นได้อย่างชัดเจนที่เขาแสดงท่าทางประหลาดใจ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เฉียนโหยวสอบถาม.
จงซานที่สูดหายใจลึก ยื่นจดหมายไปให้กับเฉียนโหยว ท่าทางของเขาที่แสดงท่าทางจริงจังออกมา.
"ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงลอบส่งกองกำลังเคลื่อนทัพลงมาทางใต้?"เฉียนโหยวที่จ้องมองจดหมายด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น หานจื่อกวงไม่ควรที่จะรีบขนาดนั้น."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กองกำลังน้ำแข็งเหมันต์อย่างงั้นรึ? นี่คือกองกำลังเหมันต์ของราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวงงั้นรึ?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ.
"แน่นอนว่าใช่แน่!"จงซานที่แสดงท่าทางจริงจัง.
"หยิงหลานไม่ควรที่จะออกจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย!"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ด้วยสถานการณ์ปกติ ไม่มีทางแน่ ข้าจะเขียนจดหมายกำชับไปอีก ไม่ให้นางออกจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย."จงซานที่นำพู่กันออกมาเขียนจดหมายในทันที.
หลังจากนั้นสามวัน จงซานและเฉียนโหยวที่นั่งเล่นหมากรุกในตำหนัก.
"หลายวันนี้มานี้ดูเจ้าไม่ค่อยมีสมาธิเลย?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
มือของจงซานที่หยุดเล่นต่อ.
ไม่ใช่ตรงนี้ แต่เป็นร่างหลัก ร่างหลักตอนนี้มีลางสังหรณ์ใจไม่ดีนัก แม้ว่าบัวหงหลวนจะไม่เปลี่ยนสี ทว่าก็สามารถสัมผัสได้ถึงลางสังหร์ใจที่ค่อย ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ .
"ฟรึบ!"จงซานที่ลุกขึ้นยืนในทั้นที.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เฉียนโหยวสอบถาม.
"ไม่ได้การ ข้าจะต้องไปหาหยิงหลาน! ดูเหมือนกำลังจะเกิดเรื่องผิดปรกติแล้ว!"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"หืม เจ้าจะไปตอนนี้เลยรึ?"เฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"ใช่ ตอนนี้ข้าต้องไป ที่นี่ข้าขอฝากเจ้า!"จงซานที่กล่าวด้วยความจริงจังจ้องมองไปยังเฉียนโหยว.
แม้ว่านางจะอิจฉาที่จงซานเป็นห่วงหยิงหลานมาก ทว่าเฉียนโหยวก็เข้าใจได้ ก่อนที่จะพยักหน้ารับคำ "อืม!"
หลังจากนั้นจงซานก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็ว มุ่งตรงไปยังทิศเหนือ ไปยังราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.
เร็ว เร็วและก็เร็วขึ้นอีก.
จงซานที่สังหรณ์ใจไม่ดีเป็นอย่างมาก ทว่าก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ ทำได้แค่บินตรงไปด้วยความเร็ว.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน หนึ่งในแปดราชวงศ์จักรพรรดิของดินแดนแห่งความวุ่นวาย พวกเขานั้นทรงพลัง มีรากฐานที่แข็งแกร่ง ทว่า ท้ายที่สุดก็พ่ายแพ้ต่อหยิงหลานในที่สุด แม้ว่าค่ายกลแปดประตูกุญแจทองจะใช้คนเป็นฐานเพียง 2 ล้านคน ทว่าก็เพียงพอที่จะจัดการฝ่ายตรงขาม ส่วนอีกหนึ่งล้านคน สนับสนุนในการทำลายราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุน.
ในเวลานี้ราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนได้ล่มสลายแล้ว วาสนามากมายของราชวงศ์ได้กระจายหายไปยังราชวงศ์ต้าเจิ้งที่เกาะหมาป่าสวรรค์.
ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งที่ยกระดับขึ้นเรื่อย ๆ .
ในตอนแรก หยิงหลานที่ต่อสู้โดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว เตรียมที่จะเข้ายึดครองราชวงศ์จักรพรรดิอื่นที่อยู่ข้าง ๆ ทว่าทันใดนั้นนางได้รับขอมูลใหม่มาทำให้ต้องเปลี่ยนแผน.
กองกำลังเหมันต์เดินทางลงมาทางใต้รึ?
จดหมายสองฉบับ! หลังจากที่หยิงหลานจ้องมองแล้ว ต้องหยุดดูในทันที.
ลุงทั้งสองคน เป็นจดหมายของลุงสามและลุงสิบเก้า คนทั้งสองเป็นคนที่หยิงหลานเกลียดเป็นอย่างมาก.
เป็นพวกเขา ที่ทรยศกู่เหยี่ยเหยี่ย คาดไม่ถึงเลยว่าจะติดต่อมา? นอกจากนี้ยังปรากฏพร้อมกันทั้งสองคนด้วยรึ?
จดหมายสองฉบับ ฉบับแรกจงซานจิว ที่ว่ากล่าวด้วยคำพูดต่าง ๆ ยั่วยุให้หยิงหลานโกรธเกรี้ยว เป้าหมายคือให้นางออกมาจากดินแดนแห่งความวุ่นวาย เดินทางเข้าปะทะราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง.
ส่วนอีกฉบับเป็นจงเสวียน มีเนื้อหาตรงกันข้าม เขาได้ห้ามไม่ให้นางออกมาจากดินแดนแห่งความวุ่นวายโดยเด็ดขาด.
จดหมายทั้งสองฉบับที่วางอยู่ด้านหน้าหยิงหลาน ทำให้นางขุ่นเคืองและเหยียดหยันเป็นอย่างมาก.
ในเมื่อคนทั้งสองแยกออกจากตระกูลจงแล้ว ทำไมยังกล้าใช้นามนี้อีกรึ? ในเวลานี้หยิงหลานที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวแทนจงซานเป็นอย่างมาก นางที่กำลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง.
ทว่าในเวลาเดียวกันนั้น กองกำลังน้ำแข็งเหมันต์นั้นได้เดินทางมาถึงชายแดนของดินแดนแห่งความวุ่นวายแล้ว.
"กองกำลังทั้งหมด เดินทางไปยังทิศเหนือเพื่อประจันหน้ากับศัตรู!"หยิงหลานที่ออกคำสั่งในทันที ขณะที่นางเพิ่งจัดการราชวงศ์จักรพรรดิต้าซุนได้ ตอนนี้ก็พร้อมที่จะออกไปต้อนรับกองกำลังน้ำแข็งเหมันต์.
สิบวันหลังจากนั้น อี้เหยี่ยนและหลินเซียวที่ได้รับข่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนเส้นทางของหยิงหลาน.
"หมายความว่าอย่างไร? หยิงหลานยกทัพไปทางเหนือ?"อี้เหยี่ยนที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจที่ได้รับสารดังกล่าว.
"เถี่ยเสวี๋ย ถอนกำลังทั้งหมด พร้อมกับเคลื่อนทัพไปยังทิศตะวันตกเฉียงเหนือทันที!"อี้เหยี่ยนที่ออกคำสั่ง โดยที่ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้.
"ทว่าจอมพล พวกเราจะได้รับชัยแล้ว ตอนนี้ให้ถอยทัพ ไม่น่าเสียดายแย่หรอกรึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่แสดงท่าทางเสียดายออกมา.
"เร็วเขา อย่าได้พูดจาอะไรให้มากความ!"ดวงตาของอี้เหยียนที่ชำเลืองมองออกไป.
เหมือน ๆ กัน หลังจากที่หลินเซียวได้รับสาร ก็หยุดทัพทั้งหมด พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศของหยิงหลานในทันที.
