Chapter 504 จงซานผู้แปลกประหลาด.

เห็นจงซาน ที่สร้างทหารขึ้นมา ดวงตาของหลินเจินแทบถลนออกมา เขาแทบจะเป็นลมในทันที.

เขาที่กำลังยับยั้งตัวเองเอาไว้ จ้องมองไปยังร่างทั้งหนึ่งร้อยร่างของจงซานอย่างระเอียด เวลานี้หลินเจินแทบจะพ่นโลหิตออกมา.

เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ?

นี่ไม่ใช่ทหารอาคมเม็ดถั่ว ถั่วพวกนี้มันเป็นเซียนฉีไม่ใช่รึ? มีเพียงแค่จูเหรินเท่านั้นที่มีทหารเซียน คนอื่นจะมีได้อย่างไร.

ทว่าจงซานร้อยร่างด้านหน้านี้ จะอธิบายว่าอย่างไร?

ใครบอกข้าที่ สวรรค์ ทำไมก้อนกวาดธรรมดาถึงเสกทหารได้กัน? ทำไมมันเป็นเช่นนี้?

ไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นทหารเม็ดถั่ว มันเป็นเพียงภาพลวงตา ก็แค่ภาพลวงตา.

เขาที่พยายามยับยั้งความตกใจเอาไว้ หลินเจินที่เต็มไปด้วยหัวใจที่หดหู่จ้องมองไปยังร่างทั้งหนึ่งร้อยของจงซาน.

ภาพลวงตา นี่คือภาพลวงตา หลินเจินที่ใช้สัมผัสเทวะกวาดตามองไปยังพื้นที่รอบ ๆ .

ตรวจสอบร่างทั้งหนึ่งร้อยของจงซาน.

เป็นความจริง ทุกร่างเป็นร่างจริงทั้งหมด.

ทำไมเป็นเช่นนี้ล่ะ?หลินเจินที่ไม่รู้ไม่เข้าใจแม้แต่น้อย นี่มันเกินไปแล้ว โกงไปแล้ว มันจะเป็นไปได้อย่างไร.

มันจะน่าเศร้าขนาดนี้เลยเหรอ.

สิ่งของที่เขาได้มานี้ เป็นสมบัติชั้นยอด ที่ได้รับมาจากจู่เหริน เป็นถั่วเซียน เรื่องที่เกิดขึ้นนี้หลินเจินไม่สามารถยอมรับได้เลยแม้แต่น้อย พลังของมันที่สามารถรับมือได้แม้แต่ระดับราชันย์แท้?

เมื่อคิดมาได้ถึงตอนนี้ หลินเฉินก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาได้ ถั่วเซียน นี่คือทหารอาคมเซียน เพราะด้วยเหตุนี้ หลินเฉินที่กลับมามั่นคง ต้องการสังหารจงซานที่กล้ามาปั่นหัวเขา.

ทว่าเขาที่รับรู้ว่าจงซานเรียนรู้มาจากเขา หากแต่เขาใช้ก้อนกรวดแทนถั่วเซียน เรื่องนี้ทำให้เขาเศร้าสุด ๆ ?

แน่นอน ทหารถั่วเซียนของจงซานนั้นไม่ได้เรียนมาจากหลินเจิน ทว่าเป็นเงาแยกร่างหนึ่งร้อยร่างต่างหาก.

หลินเจินที่จ้องมองจงซาน ภายในใจที่เต้นเร่า ๆ ไปมา บางทีก่อนหน้านี้หากว่ามันเป็นจริงล่ะ หรือว่าเพียงแค่ก้อนกรวดก็สามารถทำได้ หลินเจินที่เต็มไปด้วยความสงสัยเกี่ยวกับวิชาดังกล่าวนี้ขึ้นมาในทันที.

เป็นไปไม่ได้ ถั่วเซียน สิ่งนี้คือเซียนฉีที่จูเหรินประทานมาให้ จะเทียบได้กับก้อนกวาดได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่มันจะมีพลังเทียบเท่ากับทหารเกราะทอง.

คิดได้ดังนี้ หลินเจินที่เริ่มมั่นใจขึ้นมาทันที ก่อนที่จะลงมือ.

หลินเจินออกคำสั่ง ให้ทหารเกาะทองใช้ดาบเข้าโจมตี ร่างเงาจงซานทั้งหนึ่งร้อย.

ทว่าร่างเงาของจงซานกลับเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมาก จนทำให้หลินเจินถึงกับตาลาย.

จะเป็นไปได้อย่างไร? ทหารของจงซานเคลื่อนที่ได้รวดเร็วกว่าอย่างงั้นรึ? เร็วขนาดนี้เลยรึ?

"ซี่ ซี่ ซี่........."

จงซานที่พุ่งข้าหาทหารเกาะทองคำในพริบตาเดียว ร่างของจงซานที่เหนือกว่ามาก ร่างของทหารเกาะทองที่ถูกโจมตีลอยโด่งออกไป.

"เป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้!"หลินเจินที่ร้องออกมาเสียงดัง.

ทำไมถึงได้เป็นเช่นนี้ ด้วยทหารจากก้อนกวาด คาดไม่ถึงเลยว่าจะทรงพลังกว่าถั่วเซียนรึ? ไม่ ถั่วเซียนต้องเหนือกว่าซิ ทำไมมันถึงเป็นเช่นนี้.

จงซานที่เผยยิ้มให้กับหลินเจิน.

"ปม!"หลินเจินที่ร้องออกมาเสียงดัง.

"ปม!"จงซานที่ร้องออกมาเสียงดังเช่นกัน.

ทันทีที่คำพูดของทั้งสอง ทหารเกาะทองที่เปลี่ยนขบวนเป็นหกแถวสร้างค่ายกลอีกครั้ง ทว่าเป็นเรื่องที่แปลกประหลาด จงซานทั้งหนึ่งร้อยเองก็แสดงค่ายกลที่เหมือนกันกับเขา ทว่าเทียบกับมีกลิ่นอายทางฝั่งจงซานแล้วกลับดูทรงพลังกว่า.

"นี่เจ้าสร้างค่ายกลได้ด้วยรึ?"หลินเจินที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ.

ค่ายกลนี้ ไม่ใช่ค่ายกลทั่วไปของทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ทว่าเขากับสามารถสร้างขึ้นมาได้ แม้ว่ามันจะอ่อนแอกว่าปกติ ทว่าภายใต้สวรรค์นี้จะมีคนรู้ได้อย่างไร จงซานจะรู้ได้อย่างไร?

นี่เขาลอกเลียนมาจากเขาอย่างงั้นรึ?

หลินเจินที่ร่างกายสั่นสะท้านจ้องมองไปยังจงซานที่ชาญฉลาด ก่อนหน้านี้ศิษย์หลานเซอคงได้กล่าวเรื่องไร้สาระจนทำให้เขาโมโห.

"ซือโป๋ว จงซานผู้นี้แปลกมาก เป็นคนที่แปลกจริง ๆ ."

"ซือโป๋ว อย่าได้เผชิญหน้ากับจงซานเลย เขาเป็นคนที่แปลกประหลาด."

"จงซานเป็นคนที่แปลกประหลาดที่สุดที่ข้าเคยเจอ มันไม่ได้เกี่ยวกับพลังฝึกตน มันไม่ได้เกี่ยวกับโชค แต่เป็นคนประหลาด เป็นคนที่แปลกประหลาดมาก!"

คำพูดของเซอคงยังคงก้องในหูของเขา เขาที่ได้ยินคำพูดของเซอคง ทำให้เขานั้นเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน ศิษย์น้องของเขาสองคนตกตายด้วยมือจงซาน แน่นอนว่าด้วยเหตุผลพิเศษบางอย่างแน่นอน พวกเขาพบกับชะตาที่ไม่แตกต่างกัน คือความแปลกรึ? เขาเป็นคนที่ประหลาดเหรอ แล้วอย่างไร คนผู้นี้ บางทีหากจะกล่าวล่ะก็ เขาไม่ใช่คน หากแต่เป็นอสุรกายตนหนึ่ง.

อสุรกายพรสวรรค์? ตัวประหลาด? ตอนนี้หลินเจินได้เชื่อในคำพูดของเซอคงแล้ว แปลกประหลาด ไม่ ไม่เพียงแค่เขาแปลกประหลาด ทว่าเขายังมีพรสวรรค์สูง ปิศาจพรสวรรค์.

หลินเจินในเวลานี้รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว ที่ไม่ฟังคำพูดของเซอคง.

ทหารเม็ดถั่วในชุดสีทองในเวลานี้ ได้สร้างค่ายกลขึ้นมา ประจำตำแหน่งต่าง ๆ  จงซานเองก็เลียนแบบทหารเม็ดถั่ว เหมือนกันเป็นอย่างมาก.

จงซานสามารถใช้ค่ายกลนี้ได้จริง ๆ รึ?

ก่อนหน้านี้ร่างแยกเงาของจงซานถูกแยกออกมาตั้งแต่ที่ทหารเม็ดถั่วยังไม่ได้เรียกออกมาด้วยซ้ำ ร่างเงาหนึ่งร้อยตนอีกชุดได้ถูกซ่อนเอาไว้ในซอกชุดเกราะของทหารเม็ดถั่ว ไม่ว่าค่ายกลของหลินเจินจะร้ายกาจเพียงใด ทว่าจงซานก็สามารถเลียนแบบและทำลายมันได้ตลอดเวลา ด้วยการให้ร่างแยกเงาที่ซุ่มซ่อนเลียนแบบนั่นเอง.

จงซานที่จ้องมองไปยังค่ายกลของร่างโคลน พร้อมกับจ้องมองอย่างเย็นชาไปยังค่ายกลของหลินเฉิน.

ทหารเม็ดถั่วของหลินเจิน กำลังเผชิญหน้ากับของฝ่ายตรงข้าม.

หลินเจินที่มองเห็นจงซานเผยยิ้มเย้ยออกมา ก็รู้สึกไม่ดีนัก.

ไม่ได้การแล้ว? มีอะไรผิดพลาดอย่างงั้นรึ? มีอะไรที่ไม่ถูกต้องกัน.

หลินเจินที่ขมวดคิ้วไปมา ทันใดนั้นหลินเจิ้นราวกับว่าขนทั่วร่างลุกชูชัน ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีปรากฏขึ้นมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง.

ตายรึ? หลินเจินที่รู้สึกหัวใจสั่นไหวหวาดกลัวความตายในทันที.

หลินเจินที่รู้สึกไม่ถึงทันใดนั้นเขาก็กระตุ้นเปิดใช้ผนึกเทวะของตัวเอง เตรียมพร้อมที่จะใช้พลังวิญญาณที่เหนือกว่าป้องกันตัวเอง.

ช่างน่าเศร้า มันสายเกินไปแล้ว.

จงซานนับว่าเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง.

พริบตาเดียวที่หลินเจินเปิดผนึกเทวะนั้น กระบี่ยาวก็ทะลวงเขาหัวสมองของเขาในทันที.

ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินเจินไม่รู้ด้วยซ้ำว่าศัตรูมาจากทิศใหน.

กระบี่ที่ทะลวงศีรษะหลินเจิน มันเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่มีเวลาให้สร้างเกาะป้องกันได้ทัน ท้ายที่สุดหลินเจินก็ตายไป ก่อนที่จะตาย สัมผัสเทวะที่กวาดออกมา.

เป็นร่างเงา เงาของตัวเขาเอง มันมีร่างที่โผล่ออกมาจากเงาของเขา เป็นจงซาน เป็นไปได้อย่างไร? จงซานซ่อนอยู่ในเงาของเขา? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

หลินเจินคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย จงซานที่ทะลวงวิญญาณเทวะของเขา หลินเจินได้ตกตาย ตายไป ไม่มีแม้แต่เวลาให้ครุ่นคิด ว่าจงซานแปลกประหลาดเช่นไร เขาไม่ควรจะหาเรื่องจงซาน ไม่ควรเลยจริง ๆ .

เขาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้ากับความไม่ยุติธรรมนี้ หลินเจินถูกจงซานตัดออกเป็นเสี่ยง ๆ .

แน่นอน พริบตาเพียวที่จงซานลงมือ สังหารหลินเจิน ค่ายกลของเขาก็พังทลายสลายไป.

นี่เป็นการต่อสู้ด้วยรูปแบบที่แปลกประหลาด

การต่อสู้ที่แทบจะมองไม่เห็นฝ่ายตรงข้ามลงมือ.

พริบตาเดียวหลังจากที่หลินเจินเฉินตายไป ที่ไกลออกไปนั้น เหล่าทหารเกาะทอง.

"ครืนนนนนน"

ทุกตนได้กลายเป็นหมอกและคืนสภาพเป็นถั่วเซียนสีทองไปในทันที.

ส่วนร่างโคลนของจงซานก็กลายเป็นหมอก พร้อมกับดำลงไปใต้ดินกลับมาผสานร่างเข้ากับร่างแยกเงาของจงซานเหมือนเดิม.

จงซานที่จับถัวเซียน แววตาที่เปลี่ยนเป็นประหลาดใจ สิ่งนี้นับว่าเป็นของดี.

100 ระดับจักรพรรดิแท้ จงซานที่พยามยามจะเก็บลงในกำลังเก็บของ ทว่ากลับไม่สามารถเก็บเข้าไปในกำไลเก็บของได้ จงซานรับรู้ได้ในทันทีว่าคงจะเหมือนกับถุงค้างคาว ดังนั้นจึงไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไป ใส่มันเข้าไปในอกเสื้อในทันที.

หลินเจินตายแล้ว จงซานที่จ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป เป็นการต่อสู้ของเจี้ยนอ้าวและเหล่าซาน.

"เจี้ยนอ้าว เร็วเข้า!"จงซานที่ร้องบอกออกไป.

ทันทีที่จงซานร้องออกไป.

"ตูมมมมมมมม"

ปราณกระบี่ขนาดใหญ่โตที่พุ่งขึ้นบนอากาศ พร้อมกับริ้วแสงสีดำ เป็นกระบี่ของเจี้ยนอ้าว จากนั้นเจตจำนงกระบี่ก็พุ่งตรงลงมาจากหมู่มวลเมฆ เจี้ยนอ้าวที่ถอยหลังออกไปเช่นกัน.

เจตจำนงกระบี่ที่น่าเกรงขามที่กดลงมายังร่างของเหล่าซาน.

ดวงตาของเหล่าซานที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย สีหน้าแววตาที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า.

เจตจำนงกระบี่ของเจี้ยนอ้าว ทรงพลังขนาดใหนกัน ดูสิว่าเขาจะต้านทานได้หรือไม่?

คิดได้เช่นนั้นเหล่าซานที่กระชับดาบแน่น.

"ตูมมมมมมมม"

เจตจำนงกระบี่ที่ไร้เทียนทานพุ่งตรงมายังดาบยักษ์ของเหล่าซาน.

เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น ผืนประพีที่แยกออกมาเป็นรอยแยกกว้าง.

"พรึด ๆ  ๆ "

เหล่าซานที่พ่นโลหิตคำโต ร่างกายที่อาบไปด้วยโลหิต เสื้อผ้าฉีกขาด ดาบยักษ์สีทองในเวลานี้ มันได้แตกหักด้วยเจตจำนงกระบี่ที่ทรงพลังอย่างคาดไม่ถึง.

พ่ายแพ้แล้ว พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ เจตจำนงกระบี่ของเจี้ยนอ้าวทรงพลังแข็งแกร่งยิ่งนัก.

เพียงแค่การโจมตีครั้งเดียว ก็ทำให้เหล่าซานพ่ายแพ้ ไม่สามารถรับมือได้.

เป็นไปได้ว่าก่อนหน้านี้ เขาจงใจที่จะออมมืออย่างงั้นรึ? ไม่ได้คิดจะเอาจริงตั้งแต่แรกแล้ว?

เหล่าซานที่ลากร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล ดวงตาที่จ้องมองไปยังเจี้ยนอ้าวในชุดสีขาวที่กำลังโบกสะบัด.

"เจ้า......."

เหล่าซานที่ไม่สามารถพูดออกมาได้จบ.

"เจ้าควรจะรีบจัดการพวกเขาซะ ที่จริงเจ้าน่าจะมองเห็นความแข็งแกร่งของข้ามาก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่รึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์.

เหล่าซานท้ายที่สุดก็รับรู้ว่าเจี้ยนอ้าวนั้นเพียงแค่เล่นกับเขาเท่านั้น เดิมที่เขาต้องการเพียงแค่สังเกตการความสามารถของคู่หูเท่านั้น หลินเจินตายแล้ว ถั่วเซียนระดับจักรพรรดิแท้ 100 ตน พ่ายแพ้แล้วรึ?

ไม่ธรรมดา จงซานไม่ธรรมดายิ่งนัก ส่วนเจี้ยนอ้าวยิ่งไม่ธรรมดายิ่งกว่า.

ก่อนหน้านี้เจตจำนงกระบี่ นี่คือวิชาที่เขาคิดขึ้นมาเองอย่างงั้นรึ? แข็งแกร่งเกินไปแล้ว นี่ไม่ต่างจากระดับราชันย์แท้ด้วยซ้ำ ใช่บางทีแม้แต่ระดับราชันย์แท้ยังไม่สามารถเทียบได้.

เหล่าจิว? นี่คือคนที่จะเป็นเหล่าต้า ผู้มีทักษะไม่ธรรมดา เขาที่มีเพียงระดับจักรพรรดิแท้เท่านั้น นี่แค่เพียงจักรพรรดิแท้เท่านั้นรึ?.

เหล่าซานที่รับรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้ เป็นการพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง รู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นได้แค่ตัวตลก.

เจี้ยนอ้าวที่เห็นจงซานไม่สบอารมณ์นัก ก็ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม "จงซานอย่าได้ตำหนิข้า หลายปีมานี้ข้าไม่ได้พบหน้าเจ้า ต้องการประลองกับเจ้า หากแต่ก็ไม่มีเวลาพอ ดังนั้นข้าจึงต้องการเห็นว่าเจ้าพัฒนาไปถึงใหนแล้ว.

เจี้ยนอ้าวเป็นคนที่ตรงไปตรงมา ไม่มีลับลมคมใน.

ได้ยินคำพูดของเจี้ยนอ้าวแล้ว จงซานที่สูดหายใจลึกพร้อมกับพยักหน้า ไม่ได้ว่ากล่าวใส่ใจต่อไป ในเวลานี้ เขาเองก็ไม่ต้องการประลองกับเจี้ยนอ้าวเช่นกัน.

เห็นจงซานเข้าใจ เจี้ยนอ้าวก็พยักหน้ารับ พร้อมกับสะบัดมือ นำตราของเหล่าซานมา ก่อนที่จะบินตรงไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง ตามไปยังทิศทางที่เหล่าฉีได้หนีไป.

เหล่าซานที่เห็นเจี้ยนอ้าวไม่สังหารตนเอง ไม่สนใจแม้แต่จะพูดอะไรกับเขาด้วย ทำเพียงแค่นำหยกสัญญาณไป ใบหน้าของเขาที่ต้องยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เดิมที่เหล่าจิวก็ไม่เห็นเขาอยู่สายตามาตั้งแต่แรกแล้ว.