Chapter 400 เหนี่ยวไก.
"อะไร? ไม่ใช่ว่าเจ้า ต้องการอยู่ดินแดนเทพพิสุทธิ์ และหาสถานที่ลอบสังหารพุทธะจื้อกวงอีก อย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของเนี่ยนโหยวโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"นี่เป็นเป็นโอกาสดีแล้ว ตอนนี้หากไม่สังหารเขา ครั้งหน้าไม่รู้ว่าจะต้องรออีกเมื่อไหร่ เขาจะต้องตาย!"จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม สายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นคง.
"เจ้าไม่สามารถสังหารเขาได้!"เนี่ยนโหยวโหยวส่ายหน้าไปมา.
"เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องกังวล ข้าไม่ดันทุรังเหมือนก่อนหน้า ข้าสามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว ข้าสามารถสังหารเขาได้แน่."จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเคร่งขรึม.
"แต่ว่าทำไมข้าต้องช่วยเจ้า เจ้าติดหนี้ข้ามากมาย ดอกไม้เองก็ยังหาให้ข้าไม่ครบ ข้าช่วยชีวิตเจ้าสองครั้งแล้ว แล้วเจ้าล่ะ."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ข้าจะช่วยเจ้าจับสัตว์เลี้ยงดั่งที่เจ้าต้องการ."จงซานขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่ได้ นั่นเป็นข้อตกลงก่อนหน้านี้."เนี่ยนโหยวโหยวส่ายหน้าไปมา.
"ข้าจะจำไว้ว่าติดหนี้เจ้า!"จงซานที่กล่าวออกมาอย่างอดทน.
หากเป็นเรื่องอื่นแล้วล่ะก็ จงซานย่อมต้องคิดอย่างระเอียดรอบคอบ ทว่า เมื่ออะไรก็ตามที่เกี่ยวกับความแค้นของกุยเอ๋อ จงซานไม่สามารถทนได้ หัวใจของเขาเจ็บปวดขึ้นมาในทันที.
เห็นใบหน้าของจงซานเจ็บปวดไม่สามารถทนได้ เนี่ยนโหยวโหยวจึงกล่าวออกมาทันที "ได้ ได้ เจ้าจำไว้ว่าติดหนี้ข้าแล้ว."
"อืม."จงซานพยักหน้า พร้อมกับกลับมาเป็นปกติ.
"พุทธะจื้อกวงนั้น พักที่ใหนข้าไม่รู้ ทว่าเขามักจะอยู่กับกลุ่มของพุทธะ เกือบจะตลอดเวลา ทว่า หากจะกล่าวล่ะก็มีสถานที่หนึ่ง นับว่าเป็นสถานที่สันโดษ ที่เขาจะต้องเดินทางไปเดือนละหนึ่งครั้ง ทว่าก็เป็นสถานที่เดียวกับที่ข้าจะไปจับสัตว์เลี้ยง."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"หืม?"
"ตามข้อตกลงของเรา หากว่าข้าช่วยเจ้าสังหารพุทธะจื้อกวง เจ้าติดหนี้ข้าหนึ่งครั้ง."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวต่อรองออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น เจ้าไม่ต้องลงมือ ข้าจะลงมือด้วยตัวเอง."จงซานกล่าวออกมาด้วยเสียงที่จริงจัง.
"เจ้ารึ?"เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.
"อยู่ที่ใหน!"จงซานที่ไม่สนใจท่าทางประหลาดใจของเนียนโหยว.
"ทะเลครามเหลียนซวิน!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
[***炼心蓝海 เหลียนซวินเหลี่ยนไห่ ทะเลครามกลั่นจิตใจ.(เป็นทะเลหมอก)]
"อยู่ที่ใหนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวสอบถาม.
"นี่เป็นพื้นที่พิเศษของแดนเทพพิสุทธิ์ สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่ ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีคราม ตราบเท่าที่เข้าไปด้านใน จะพบกับภาพมายาที่ไร้ที่สิ้นสุด เป็นเหมือนแดนลวงตา ทว่าไม่สามารถโจมตีพวกเราได้ ทุกคนสามารถเข้าไปที่นั่นบำเพ็ญเพียร เป็นพื้นที่หายากที่เหล่าศิษย์ใช้สกัดกลั่นจิตใจ หลายปีมานี้ ทุก ๆ สองเดือนจะเปิดให้กับคนภายนอกหนึ่งครั้ง ตอนนี้จะเปิดอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ทว่าพุทธะจื้อกวงนั้น มีญาณแห่งแสง เป็นของวิเศษที่อรหันต์มอบให้ ดังนั้น เขาจึงพิเศษไม่ตกอยู่ในโลกลวงตา สามารถเข้ามากลั่นจิตใจที่ภายในทะเลครามเหลียนซวินได้อย่างง่ายดาย!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"หากมีญาณแห่งแสงจะสามารถป้องกันภาพมายาได้อย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ถูกแล้ว! ทะเลครามเหลียนซวินนั้นมีขนาดใหญ่มาก มีหมอกปกคลุมไปทั่ว เจ้าต้องการจัดการกับเขามีเพียงวิธีนี้."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
จงซานหลับตาสูดหายใจลึกแล้วกล่าวออกมาว่า "ขอบคุณ!"
"ขอบคุณก็แค่คำพูด เจ้าจำเอาไว้ว่าติดหนี้สัตว์เลี้ยงข้า ข้าบอกได้ว่าทะเลครามเหลียนซวินนั้นลึกล้ำ บางทีเจ้าอาจช่วยข้าจับมันได้."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"สัตว์เลี้ยง? มันคือตัวอะไร เจ้าไม่ได้บอกว่าภายในทะเลครามเหลียนซวินนั้น ไม่สามารถโจมตีได้หรอกรึ? แล้วสัตว์เลี้ยงนั่นโจมตีผู้คนได้หรือไม่?"จงซานที่สอบถามพลางขมวดคิ้ว.
"มันไม่โจมตีใคร แม้แต่ขี้อายด้วยซ้ำ เพราะว่าข้าเป็นลูกหลานเซียน ด้วยสายโลหิตพิเศษของข้า จึงรับรู้ว่ามันซ่อนตัวอยู่ในทะเลครามเหลียนซวิน ไม่มีใครรู้เรื่องนี้."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"ขี้อายรึ? ซ่อนตัวอยู่ด้านใน?มีพลังระดับใด? มันกินอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานสอบถาม.
"ข้าเองก็ไม่รู้อะไรมากนัก ข้าไม่เคยเห็นตัวมันเลย รู้เพียงแต่มันอยู่ด้านใน ส่วนมันกินอะไรนั้น ดูเหมือนว่ามันจะกินพลังบำเพ็ญของผู้คน."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"หืม มันกินอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่อุทานออกมา.
"กรรมวาสนา หรือวาสนา!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"อะไร อะไรนะ? กินกรรมวาสนาหรือวาสนาอย่างงั้นรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางตกใจเล็กน้อย.
"ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ที่ข้ามา กรรมวาสนาของข้าถูกกินไปเป็นจำนวนมาก โชคดีเพราะว่าข้าเป็นเจิ้นเหรินของแดนเทพอมตะ จึงมีกรรมวาสนาเพียงพอ เจ้าเองก็เหมือนกัน เจ้ามีวาสนาของราชวงศ์ศวรรค์ต้าโหลว นับเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยม หากว่าถูกมันกินไป วาสนาที่เจ้าสะสมเอาไว้อาจจะร่อยหรอหมดไปเช่นกัน."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"หืม?"จงซานที่จ้องมองไปยังเนี่ยนโหยวโหยวด้วยท่าทางแปลกประหลาด.
วาสนา ใช่แล้ว วาสนาส่วนใหญ่เป็นของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวและนอกจากนี้ยังมีวาสนาของราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งด้วย ไม่ใช่ว่าอาจจะถูกกินไปไม่เหลืออย่างงั้นรึ?
"ว่าอย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซาน.
"โปรดวางใจ ถึงจะถูกกินวาสนาไปหมดข้าก็สามารถรวบรวมใหม่ได้ เรื่องที่ข้ารับปากแล้ว แน่นอนว่าข้าต้องทำให้สำเร็จ."จงซานที่สูดหายใจลึก.
เป็นความจริง เขามีราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้ง ถึงแม้ว่าจะถูกเจ้าอสูรนี้กินไป หลังจากนี้ก็ยังสามารถรวบรวมใหม่ได้ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือเขาติดหนี้เนี่ยนโหยวโหยว.
เจ้าสัตว์อสูรน้อยนี้ กินกรรมวาสนา? กินวาสนา? แล้วยังกินอะไรอีกรึไม่?
ห้าวันหลังจากนั้น เนี่ยนโหยวโหยวได้นำจงซานมาบนยอดเขาลูกหนึ่ง.
บนท้องฟ้ามีแสงสีทองมากมาย ทว่าบนเทือกเขานั้น กลับมีหมอกสีครามกระจายออกไปสุดลูกหูลูกตา หมอกที่ปกคลุมนี้ ไม่สามารถมองเห็นพื้นที่ด้านในเลยแม้แต่น้อย มองออกไปดูชวนหลงไหลน่าประทับใจเป็นอย่างมาก จงซานไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะตรวจสอบด้านในได้ เพราะเนี่ยนโหยวโหยวเองก็บอกว่าไม่สามารถใช้สัมผัสเทวะได้ ไม่เพียงเท่านั้น ยังต้องพบเข้ากับภาพมายาอยู่เป็นระยะ ๆ ไม่สามารถมองเห็นกระบวนการทั้งหมดได้ พวกเขาจะพบเข้ากับภาพมายาที่แตกต่างกัน.
ส่วนจงเทียนเวลานี้ยังอยู่ในระดับแกนทอง จงซานที่เป็นห่วงความปลอดภัย จึงได้ให้เขาพักอยู่ที่พัก โดยมีเซียนเซิงซือคอยดูอยู่.
"ทะเลครามเหลียนซวิน ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ภาพมายาก็จะยิ่งลึกล้ำมากขึ้นเท่านั้น นอกจากนี้ทางที่ดีไม่ควรที่จะบินเข้าไปข้างใน มันง่ายที่พวกเราจะสูญเสียการควบคุมและหล่นลงมาด้านล่าง หลังจากนี้สามวัน ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ พุทธะจื้อกวงจะไม่สามารถต้านทานภาพมายาและจะต้องเข้าสู่การบำเพ็ญเพียร เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะพาเจ้าไปหาจื้อกวงเอง."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
เขาที่ก้าวไปพร้อมกับเนี่ยนโหยวโหยว ก้าวเข้าในหุบเขา จ้องมองไปยังหมอกสีคราม จงซานต้องหรี่ต้าจ้องมอง ค่อย ๆ ก้าวไปทีละก้าว.
"ครืน ๆ ๆ ๆ "
ไม่ไกลออกไปนั้น บนพื้นดินที่สั่นสะเทือน พร้อมกับปรากฏศพของคนมากมายที่โผล่ขึ้นมา ร่างกายที่ตกตายไปนานแล้ว เนื้อทั่วร่างที่กำลังเปื่อยยุ่ย เป็นภาพฉากที่สยองเป็นอย่างมาก.
"ครืน ครืน ครืน!!"
เสียงดังติดต่อกัน พื้นที่รอบ ๆ จงซาน ในเวลานี้พื้นดินแตกออก แขนมากมายที่ยื่นขึ้นมาจากบนพื้นดิน ต้องการที่จะคว้าเขาเอาไว้ กับสิ่งที่เห็นนั้น จงซานสามารถบอกได้ว่ามันมีมากมายนับไม่ถ้วน บรรยากาศภายในหมอกสีครามนี้ มันได้เปลี่ยนไป พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นนรกอเวจีไปแล้ว มือมากมายที่ยื่นขึ้นมากลายเป็นทุ่งของศพและมือ ตอนนี้กำลังต้องการคว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ด้านหน้าของมันลงไป.
ที่ไกลออกไปนั้น ศพที่เน่าเปื่อย กำลังพุ่งตรงมาหาจงซาน ก้าวเดินเข้ามาช้า ๆ ยื่นแขนที่ ร่อนแตกสะเก็ด ราวกับว่าต้องการที่จะคว้าจงซานเอาไว้.
จงซานที่ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย ก้าวเดินต่อไปด้านหน้า เหล่าศพที่เปื่อยยุ่ยมากมายที่เคลื่อนที่เข้ามาหาเขา มือมากมายที่กำลังจะเหนี่ยวรั้งจงซานเอาไว้ อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งชุ่น (1 ชุ่น เท่ากับ 1 นิ้ว)
จงซานที่แทบไม่กระพริบตา ยังคงก้าวไปต่อ ปล่อยให้มือที่เน่าเปื่อยคว้ามายังร่างของเขา.
"ฟุ้ว!"
ราวกับภาพที่ฉายมาเท่านั้น ผ่านร่างกายของจงซานไป ทุกอย่างเป็นเพียงภาพมายา.
พวกเขาทั้งคู่ที่ก้าวผ่านภาพมายา.
"เป็นอย่างไร?"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ธรรมดา!"จงซานกล่าว.
"ธรรมดา ไม่ นี่เป็นเพียงภาพมายาระดับต่ำที่สุด ยิ่งลึกเข้าไปยิ่งเป็นภาพมายาที่ลึกล้ำกว่านี้ นอกจากนี้ ภาพมายานั้นยังเกิดขึ้นมาจากจิตใจของเจ้าด้วย มันสามารถทำให้เจ้ามีความสุข มีความกลัว มีความเศร้า มีความเสียใจ มากมายหลากหลายแตกต่างกันไป."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"ไปเถอะ พวกเราต้องรีบเดินทาง
"อืม หลายวันหลังจากนี้ พวกเราจะต้องพบกับภาพลวงตาที่ลึกลับอีกมากมาย."เนี่ยนโหยวโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ไม่นานหลังจากนั้น จงซานก็พบกับภาพมายาอีกหลายอย่าง ทว่าไม่สามารถทำให้จงซานสับสนได้ จวนกระทั่งบ่ายวันหนึ่ง ขณะที่คนทั้งสองได้มาถึงทะเลครามเหลียนซวินแห่งหนึ่งซึ่งปกคลุมหุบเขาแห่งหนึ่ง จงซานก็ได้พบเข้ากับภาพหนึ่งเข้า.
"อย่าขยับ ยกมือไขว้ไปที่ศีรษะ ก้มหน้าลง.
"หากว่าขยับล่ะก็ ข้าจะยิงทันที! วางอาวุธที่ใช้ฆาตกรรมไปบนพื้น."
"รายงานศูนย์ใหญ่ ที่นี่ซุ้มเหวิ่นชางเก๋อหยางโจว พวกเราพบฆาตกรจงซานแล้ว เขาจับตัวประกันเอาไว้ เรียกกำลังเสริม เรียกกำลังเสริมด่วน."
จงซานที่รู้สึกงงงวยเล็กน้อย ตำรวจสองคนที่ถือปืนเล็งมา นี่เป็นจิตสำนักที่เคยมีในโลกเดิมของเขา เขาที่ได้ยินตำรวจกำลังกล่าวต่อรองอยู่.
ดวงตาของจงซานที่หรี่เล็ก ก่อนที่จะกระโดดออกมาเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น.
"ฆาตกรสังหารตัวประกัน ยิง!"
"ปัง ปัง ปัง ปัง!"
เสียงของปืนดังระงม จงซานไม่เป็นอะไร จ้องมองเขม็งไปยังตำรวจ ภาพมายาได้หายไปอีกครั้ง.
"มีปัญหาอะไร เจ้าเห็นอะไรรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซาน.
จงซานที่จ้องมองด้วยท่าทางประหลาดใจไปยังเนี่ยนโหยวโหยว เขาจะสามารถพูดออกมาได้รึ? ว่าเขาเห็นตำรวจเหนี่ยวไกยิงเขา?
"ภาพมายาถูกส่งออกมาจากความทรงจำของเราอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกมาด้วยท่าทางแปลก ๆ .
เพราะว่าจงซานเชื่อว่ายกเว้นตัวเขาแล้ว กับภาพมายาที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะมีใครสามารถสร้างมันขึ้นมาได้.
"ไม่ มันเป็นความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในจิตสำนึกของพวกเรา ดูเหมือนว่าเจ้าจะพบเข้ากับเหตุการณ์ที่แปลกประหลาดเข้าแล้ว เจ้าคงไม่สามารถก้าวไปด้านหน้าได้อีก เจ้ารอที่นี่ ข้าจะไปนำพุทธะจื้อกวงมาหาเจ้าเอง!"เนี่ยนโหยวโหยวกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า จากนั้น จงซานก็อยู่ภายในหุบเขาแห่งนี้คนเดียว เนี่ยนโหยวโหยวที่จากไปเดินทางไปหาพุทธะจื่อกวง.
เป็นเรื่องที่แปลกประหลาด ตำรวจรึ? เหนี่ยวไกปืนรึ? นานแล้วที่เขาไม่ได้นึกถึงความทรงจำในโลกเดิมของเขา.
จงซานที่สลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไป ก่อนที่จะสะบัดมือ นำประสาทขนาดใหญ่แห่งหนึ่งออกมาจากกำไลเก็บของ พร้อมกับตั้งมันอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ พร้อมกับกางค่ายกลเอาไว้ พร้อมกับเข้าไปรอด้านใน.
จงซานที่ต้องการจะประจันหน้ากับพุทธะจื้อกวงที่นี่ ด้วยพลังของเขาเอง เขาจะต้องสังหารผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ เพื่อที่จะเซ่นสังเวยวิญญาณของกุยเอ๋อบนสวรรค์ให้ได้.
