Chapter 389 ภารกิจทูตไปยังต้าหลี่
บนภูเขาไท่กู่ที่สูงขึ้นไป จงซานที่แหงนหน้าจ้องมองท้องฟ้า ที่เชิงเขาไท่กู่ ในเวลานี้มีเรื่องอะไรที่เขาต้องเข้าพบ.
"กงตงฟาง ฝ่าบาทได้รออยู่ที่วิหารไท่กู่แล้ว ท่านรีบไปเถอะ!"ขันที่กล่าวออกมาทันที.
"โอ้ว ได้!"จงซานพยักหน้า ก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เดินตรงไปยังวิหารไท่กู่.
บนประตูห้องโถง เวลานี้จงซานพบว่ารอบ ๆ วิหารไท่กู่นั้น เหล่าองค์รักษ์ทั้งหมดได้จากไปหมดแล้ว เป็นเรื่องที่ดูผิดปกติเหมือนกัน.
จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านใน.
"แอ๊ด ๆ ๆ "
เสียงเปิดประตูของวิหารไท่กู่ที่ดังลั่น ทำให้จงซานชะงักเล็กน้อย.
ภายในวิหารไท่กู่ มีคนเพียงแค่คนเดียว ในชุดคลุมเก้ามังกร สวมมงกุฎหยกของต้าโหลว เซิ่งซ่าง กู่เฉิงตง.
"เฉินจงซาน คารวะฝ่าบาท ขอให้ฝ่าบาทก้าวสู่ความเป็นเซียนเดินตรงสู่ความเป็นนิรันดร์ เป็นดังสวรรค์ผู้เป็นอมตะ."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"เป็นดั่งสวรรค์ผู้เป็นอมตะรึ?"ใบหน้าของกู่เฉิงตงที่เผยยิ้มเย้ยหยัน ราวกับว่ากำลังดูแคลนอยู่.
จงซานที่แสดงท่าทางตกตะลึงเล็กน้อย.
"จักรพรรดิต้าเจิ้ง จงซาน!"กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาในทันที.
ได้ยินคำพูดของกู่เฉิงตงนั้น ร่างกายทั่วร่างจงซานถึงกับขนลุกตั้งชันทีเดียว ฝ่าบาทรู้ได้อย่างไร? หลังจากที่ตื่นตะลึงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นสุขุม พร้อมกับสูดหายใจลึก.
ฝ่าบาทรับรู้ถึงสถานะแรกของเขารึ? อย่างไรก็ตาม เกาะหมาป่าสวรรค์ก็ค่อนข้างใหญ่ ตราบเท่าที่ฝ่าบาทสนใจ ก็ไม่มีทางที่จะปกปิดความจริงได้ เกาะหมาป่าสวรรค์เองก็อยู่ไกลเป็นอย่างมาก แล้วฝ่าบาทจะสนใจที่นั้นอย่างงั้นรึ? อย่างไรก็ตามถึงอย่างงั้นการที่เรียกเขาเข้ามานี้ ก็เพื่อมาตรวจสอบด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ?
เป็นห่วงสถานะของเขาอย่างงั้นรึ? ไม่งั้นคงจะเปิดเผยและลงโทษไปแล้ว ไม่งั้นคงไม่เรียกเขามาพบเป็นการส่วนตัว.
"จงซาน คารวะเซิงซ่าง!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง ใบหน้าที่ไม่เผยท่าทางตื่นกลัว.
"ดี!เป็นจักรพรรดิที่อหังการดี ควรแล้วที่เป็นคนคิดค้นแผนสวรรค์ล้มได้."กู่เฉียนตงที่กล่าวชื่นชม.
"ขอให้เซิ่งซ่างต้าโหลวโปรดอภัย ราชวงศ์จักรพรรดิต้าเจิ้งนั้นเพียงแค่เริ่มต้น ไม่มีความรู้ความเข้าใจนัก ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกที่ต้องให้หุ่นเชิดดูแลเกาะหมาป่าสวรรค์ และข้าเดินทางออกมาเพื่อศึกษาและเอาอย่างที่แห่งนี้."จงซานที่สงบนิ่ง ในเมื่อกู่เฉิงตงรับรู้แล้ว เมื่อเขาเป็นจักรพรรดิผู้หนึ่ง ก็ไม่ควรเผยความอ่อนแอออกมา.
เซิงซ่างต้าโหลวที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังจงซาน "เรียนรู้รึ? ฮ่าฮ่าอ่า ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวมีข้าราชบริพารมากมาย กล้าที่จะเป็นขุนนางผู้หนึ่ง ทั้งที่เป็นจักรพรรดิ คงมีเพียงเจ้า ที่กล้าบอกว่าเป็นจักพรรดิที่เข้ามาสวามิภักดิ์โดยที่กล่าวว่าไร้ซึ่งจุดมุ่งร้ายต่อผู้อื่น."
"ขอให้เซิ่งซ่างต้าโหลวอภัยด้วย!"จงซานที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
"ตัวตนของเจ้าที่ได้รับการรับรองจากตี้เสวียนชา นอกจากนี้เจ้าเด็กเฉียนโหยวเองก็มีความรู้สึกดีผูกสัมพันธ์กับเจ้า สำหรับนาง ข้าเองจำเป็นต้องตอบแทนบิดาแท้ของนางในอดีตด้วย."กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาพลางทอดถอนใจ.
"เซิ่งซ่างต้าโหลวจะยอมรับเรื่องนี้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่สูดหายใจลึก ดูเหมือนว่าตัวเองจะโชคดีไม่น้อยที่ได้รับจากเฉียนโหยว.
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวคงอยู่มากว่า 8 พันปีแล้ว อีกไม่นานข้าจะมีอายุหมื่นปี ไม่นานแล้ว ข้าต้องเผชิญหน้ากับอำนาจสวรรค์ หากสำเร็จ เรื่องในวันข้างหน้าคงไม่สามารถบอกได้ ไท่จื่อทั้งสี่เองก็กำลังก่อตั้งราชวงศ์สวรรค์ขึ้นใหม่ ราชวงศ์จักรพรรดิของเจ้าเอง ก็ย่อมสามารถดำรงอยู่ได้."กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"ขอบพระทัยฝ่าบาท!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
กับการที่กู่เฉิงตงนั้นยอมรับสถานะของของเขา จงซานก็ไม่จำเป็นต้องออกจากตำแหน่งของขุนนางของต้าโหลว เวลานี้เขาที่ก้าวขึ้นมาสูงแล้ว แน่นอนว่าย่อมทำให้เขาซาบซึ้ง และกลับไปเป็นขุนนางอีกครั้ง.
"ฝ่าบาทแน่นอนว่าจะต้องสามารถต่อต้านอำนาจสวรรค์ สามารถเปลี่ยนชีวิตเป็นนิรันดร์ ก้าวสู่ชะตาเซียน และกลายเป็นเซียนคนหนึ่งได้."จงซานที่กล่าวอวยพร.
"กลายเป็นเซียนรึ?..."กู่เฉิงตงที่เผยยิ้มอย่างดูแคลน จากนั้นก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
เห็นท่าทางของกู่เฉียนตงแล้ว ดวงตาของจงซานที่หดเกร็ง ภายในใจเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เหยียดหยัน?กู่เฉียนตงกำลังดูแคลนข้ารึ? มีสิ่งใดให้เหยียดหยัน? ที่จงซานที่สงสัยต้องการถามออกไป ทว่าท้ายที่สุดก็ไม่ได้เอ่ยปากออกไป.
"ไม่รู้ว่าฝ่าบาทเรียกข้าเข้าพบ มีเรื่องสำคัญใดรึ?."จงซานที่เก็บความสงสัยนั้นไว้ค่อยถามอีกครั้งหนึ่ง.
จงซานไม่เชื่อว่าเซิงซ่างนั้นจะไม่ได้ใส่ใจสถานะของเขาเลย ต้องมีอะไรที่สำคัญมากกว่านั้น.
"เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าต้องมอบตำแหน่งเสนาธิการกระทรวงพิธีการให้กับเจ้า?"กู่เฉิงตงสอบถาม.
"เฉินไม่รู้!"จงซานที่กล่าวออกมาตามจริง.
กู่เฉิงตงที่ราวกับว่ากำลังนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาในทันที ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อยน้อย ราวกับว่าเป็นอะไรที่คาดไม่ถึง สายตาที่แข็งแกร่ง ท่าทางเย็นชาแผ่ออกมาในทันที ทำให้ทั่วทั้งห้องโถงเย็นลงทันที ราวกับว่าจะแช่ทุกอย่างให้เป็นน้ำแข็ง.
"ฟู่!"
กู่เฉิงตงที่สูดหายใจลึก หลับตาลง.
ตั้งแต่ต้นจนจบ จงซานไม่ตอบสนองอย่างที่ควรจะเป็น.
"ข้าต้องการให้เจ้าเป็นทูตเดินทางไปยังต้าหลีทำภารกิจให้ข้า!"กู่เฉิงตงที่ลืมตาขึ้นมาข้างถึงสูดหายใจลึก.
"หืม? ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี?"จงซานอ้าปากค้างตะลึงงัน บังเอิญเพียงนี้เลยรึ?
กู่เฉิงตงที่ลืมตาขึ้นทั้งหมด กล่าวออกมาว่า “มีอะไร? มีปัญหาอะไรอย่างงั้นรึ?”
"ไม่เลย!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมาในทันที.
"ข้าราชบริพาร แม้ว่าจะมีมากมาย ทว่าใต้หล้าแห่งนี้ล้วนแล้วแต่เหมือนกัน ตอนนี้กับมีเจ้าที่เป็นเหมือนกับดาวดวงใหม่ ที่ความเป็นมาของตระกูลดูบริสุทธิ์ เจ้าจึงควรจะเดินทางไปเพื่อข้า."กู่เฉิงตงกล่าว.
มีความเป็นมาตระกูลที่บริสุทธิ์รึ? จงซานที่แสดงท่าทางงงงวย บางทีเพราะว่ารับรู้ถึงอิทธิพลของเกาะหมาป่าสวรรค์ จึงได้กล่าวออกมาว่าที่มาของตระกูลที่บริสุทธิ์นั้น เป็นไปได้ว่า กู่เฉิงตงที่ทำการสืบสวนเรื่องราวของเขามาก่อนแล้วสินะ.
"รับทราบ! ไม่รู้ว่าข้านั้นต้องเดินทางไปทำสิ่งใดอย่างงั้นรึ?"จงซานที่พยักหน้าในทันที.
เขาที่ต้องการเดินทางไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีอยู่แล้ว ตอนนี้เดินทางไปในนามของราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว นับว่าอำนวยความสะดวกเขาเป็นอย่างมากไม่ใช่รึ?
ด้วยการสะบัดมือครั้งหนึ่ง สิ่งของบางอย่างก็ปรากฏขึ้น หนึ่งเป็นแผ่นริ้วหยกที่มีการผนึกเอาไว้ ส่วนอีกอย่างหนึ่งเป็นเพียงขลุ่ยไม้ไผ่ ที่ดูแสนจะธรรมดาที่สุด.
แผ่นริ้วหยกและขลุ่ยไม้ไผ่ที่ลอยออกมาจากมือกู่เฉิงตงลอยไปยังตำแหน่งของจงซาน จงซานที่จ้องมองตรวจตราอยู่ด้วยความระมัดระวัง.
"ขลุ่ยไม้ไผ่ และแผ่นริ้วหยก ส่งมันไปให้ถึงเนี่ยฟ่านเฉิน แน่นอนว่าเขาจะต้องเข้าใจ!"กู่เฉิงตงกล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.
เนี่ยฟ่านเฉิน เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี.
จงซานที่จ้องมองไปยังแผ่นริ้วหยกและขลุ่ยไม้ไผ่อย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะเก็บมันไป เพราะว่าจงซานพบว่าสายตาของกู่เฉิงตงจ้องมองมายังขลุ่ยไม้ไผ่นั้นไม่ธรรมดาทีเดียว.
"รับทราบ!"จงซานรับของและกล่าวรับ.
"นี่เป็นภารกิจลับมาก ห้ามไม่ให้มีใครล่วงรู้โดยเด็ดขาด!"ใบหน้าของกู่เฉิงตงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง.
"รับด้วยเกล้า!"จงซานรับคำแสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.
"ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลีนั้น มีต้นเชวียนชิว ที่จะออกดอกออกผลทุกพันปี และจะให้ผลห้าลูกต่อครั้ง เจ้าเดินทางในครั้งนี้เป็นทูตมีภารกิจปกติคือเรื่องนี้ เพื่อไปรับผลไม้พันปีนี้มา พรุ่งนี้จะมีราชโองการไปยังที่พักของเจ้า."กู่เฉิงตงที่กล่าวออกมา
"รับทราบ."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อีกเรื่อง อย่าให้เกียรติของราชวงศ์ต้าโหลวถูกสะกดข่ม."กู่เฉิงตงที่เผยยิ้มเป็นนัยออกมา.
"หืม? ครับ."จงซานที่ขมวดคิ้วเล็ก ๆ ราวกับกู่เฉิงตงกำลังจะสืบว่า เขากำลังจะไปสร้างปัญหาอย่างงั้นรึ?
ราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี ภายในตำหนักแห่งหนึ่ง.
เทียนหลิงเอ๋อที่กำลังโน้มตัวไปมาบนเก้าอี้ใหญ่ที่สบายตัวหนึ่ง ดวงตาที่พริ้มหลับ ขมวดคิ้วไปมา พร้อมกับกอดอกคิดอะไรไปมาไม่หยุด.
บนโต๊ะเล็ก ๆ ด้านหน้านั้น มีเม็ดข้าวสีแดงที่มีวิหคตัวน้อยสีแดงกำลังกินอยู่ เม็ดข้าวเหล่านี้แปลกประหลาดมาก มันส่องสว่างเหมือนกับอัญมณี ไม่เหมือนกับเม็ดข้าวทั่วไป ทว่าก็เป็นอาหารของวิหคสีแดงตัวหนึ่งที่กินอย่างเอร็ดอร่อยทีเดียว.
จิบ จิบ จิบและจิบ.......
เทียนหลิงเอ๋อที่ใช่ศีรษะถูไปมาที่พยักพิง ใบหน้าที่แสดงท่าทางเป็นกังวล ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมามองวิหคสีแดงด้านหน้า.
มือของนางที่ลูบไปมาที่หัวของวิหคน้อย.
"เสียวหง เจ้ากินทุกวันไม่หยุดเลย กินข้าวหอมโลกันตร์ ทุกวัน กว่าสิบปีแล้ว แต่ไม่โตเลย."ปากเล็ก ๆ ของเทียนหลินเอ๋อที่โอดครวญออกมาเล็กน้อย.
วิหคแดงน้อยที่หยุด พร้อมกับจ้องมองไปยังหลิงเอ๋อพลางเอนศีรษะไปมาแสดงท่าทางสงสัย.
"เมื่อเร็วนี้ข้าไม่รู้เป็นอะไร ภายในหัวคิดถึงแต่ ขนมกุ้ยฮัว มีใครกันนะที่มอบมันให้ข้า แต่ข้าจำไม่ได้ ทุก ๆ วันข้าคิดถึงแต่ขนมกุ้ยฮัว ข้าได้ถามอี้เหนียงแล้ว นางกับบอกไม่รู้ ทว่าข้าคิดว่านางจะต้องรู้ แต่ไม่ยอมบอกข้า ฮึ ไม่บอกข้า แต่ทำไมข้ากับรู้สึกว่ารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทุกครั้งที่คิดเลย."ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"จิบ จิบ จิบและจิบ......."วิหคน้อยที่ร้องออกมาไม่หยุด.
ถึงแม้ว่าจะอยู่กับวิหคแดงน้อยมากว่าสิบปี เทียนหลิวเอ๋อกลับไม่เข้าใจความหมายอะไรของคำพูดมันได้เลย.
"เจ้าพูดอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไม่รู้ทำไมเหล่าหงสาในตำหนักหงสากลับหวาดกลัวต่อเจ้า ไม่กล้าแม้แต่พูดเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้ากัน."เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางสงสัย.
"จิบ จิบ จิบและจิบ......."วิหคแดงน้อยที่แสดงท่าทางมีความสุข จากนั้นก็ไม่สนใจคำพูดของเทียนหลิงเอ๋อ พร้อมกับกินเม็ดขาวสีแดงเพลิงต่อไป.
เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองวิหคน้อยไม่สนใจตน เบ้ปากไปมา ก่อนที่จะคว้าไปยังกล่องของเม็ดขาวสีแดงเก็บไปในทันที.
เม็ดขาวสีแดงที่หายไปในทันที วิหคแดงน้อยที่แสดงท่าทางงงงวย จ้องมองหันหน้ามามองเทียนหลิงเอ๋อ ต้องการให้นางส่งอาหารมาให้มันเร็ว ๆ .
"ไม่ได้ ๆ วันนี้หากเจ้าพูดไม่รู้เรื่อง ข้าไม่ให้เจ้ากิน."เทียนหลิงเอ๋อที่เอามือปิดกล่องใส่เม็ดข้าวเอาไว้.
วิหคน้อยที่ร้องครวญครางแต่ไม่มีน้ำตา."........."
คาดไม่ถึงว่ามันจะพบหายนะเข้าแล้ว!
ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว.
จงซานที่รับคำสั่งให้เดินทางไปทางเหนือ มุ่งตรงไปยังราชวงศ์สวรรค์ต้าหลี่! เพื่อไปรับ ผลเชวียนชิว ซึ่งเป็นผลผลิตพิเศษที่มีเฉพาะต้าหลี่.
กงจูเฉียนโหยวนำอาต้าและอาเอ้อไปยังศาลาเจ็ดดาว.
ทิศเหนือของนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ บนเนินที่โล่งเตียน มีกองกำลังทหารจำนวน 8 แสนนาย โดยมีกองกำลังหมาป่า 5 หมื่นนาย ประจำอยู่ยอดเขา ด้านหลังจงซานเวลานี้มีเซียนเซิงซือ จื่อเห่า หลินเซียว หลิวอู๋ซ่างและสุ่ยอู๋เหิน.
"จอมพล พวกเราจะต้องเดินทางไปยังทิศนี้ไม่ผิดแน่."สุ่ยอู๋เหินที่ชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง.
"เดินหน้าเต็มกำลัง!"จงซานพยักหน้าและกล่าวออกมา.
"ครับ!"
