Chapter 382 กลุ่มของจงซาน.

หลิวเต๋าที่พยายามยับยั้งความหวั่นเกรงในใจเอาไว้ จ้องมองไปยังจงซานตาแทบไม่กระพริบ.

ร่างของจงซานที่แยกออกมาเรื่อย ๆ  หนำซ้ำยังเหมือนกันขนาดนี้เลยรึ? แม้แต่สัมผัสเทวะวะยังไม่สามารถแยกได้ เขามีกระจกวิเศษของดินแดนเทพพิสุทธิ์ด้วยรึ?? ทว่า ไม่เห็นจงซานกระทำอะไรเลย เขาไม่จำเป็นต้องใช้กระจกเพื่อฉายแสง อย่างงั้นรึ?

มากขึ้นและก็มากขึ้น หลิวเต๋าที่แยกออกมาได้แค่ 18 ร่าง ทว่าจงซานเวลานี้มีจำนวนนับร้อยไปแล้ว.

"ในเมื่อเจ้าไม่คิดที่จะใช้เพียงความแข็งแกร่งของตัวเอง ไม่คิดจะยึดทำเนียมการประลองก็อย่าหาว่าข้าใช้ร่างแยกจำนวนมากก็แล้วกัน ข้าจะให้เจ้าได้เห็นร่างแยกที่แท้จริง!"ร่างหลักของจงซานที่แค่นเสียงกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เย็นชา.

"ครืนนนนนน"

ร่างหลักของจงซานที่โบกมือ  128 ร่างแยก ที่เหมือนกัน คำรามออกมาเสียงดังพุ่งตรงไปยังตำแหน่งของหลิวเต๋า.

128 ร่างแยก นี่คือเคล็ดวิชาหมื่นเงาสวรรค์ ขั้นที่เจ็ด.

ร่างแยกเงาของจงซานฝึกฝนวิชานี้ ไม่ได้ทำให้รูปร่างของจงซานผิดแปลก ผิดเพี้ยนไปจากเดิมเลย.

หลิวเต๋าเผยยิ้มอย่างเย็นชา ไม่ว่าจะเป็นวิชาอะไร ในเมื่อเขาจ้องมองไปยังร่างหลัก เมื่อร่างหลักไม่ขยับ ร่างแยกก็ล้วนแล้วแต่ของปลอมทั้งนั้น.

สี่หรือห้าร่างที่พุ่งเข้าหาแต่ละร่างของหลิวเต๋า.

หลิวเต๋าแทบไม่เหลือบแลด้วยซ้ำ จวบจนกระบี่ของจงซานห้าร่างที่พุ่งเข้ามายังต้นขาของหลิวเต๋า ทันใดนั้นหลิวเต๋าก็พบว่า มารดาเถอะ เป็นร่างจริง.

"ตูมมมมมมมมม"

กระบี่ 128 เล่มที่ฟาดฟันออกไปเสียงดังสนั่น พื้นดินแยกออกเป็นเสี่ยง ๆ  ฝุ่นหินดินทรายที่ฟุ้งกระจายถูกบดขยี้เกิดเป็นควันโขมง.

อย่างไรก็ตาม ร่างแยกของจงซนนั้น มีเพียงพลังเพียงครึ่งเดียวของระดับก่อตั้งวิญญาณเท่านั้น.

หลิวเต๋าที่ใช้ดาบกันเอาไว้ ก่อนที่จะหลบหนีออกมาทันที.

หลังจากที่ฝุ่นหินดินทรายกระจายหายไปแล้ว พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นรอยแยกตัดออกไป 100 กว่ารอย.

หลิวเต๋าที่อ้าปากหวอตะลึงงัน ไม่อยากเชื่อว่ารอยดาบทั้ง 100 นั้นจะเป็นภาพลวงตา กับการโจมตีรวดเร็วเช่นนี้ของเหล่าร่างแยกทั้ง 100  เป็นร่างจริงทั้งหมดอย่างงั้นรึ?

ครั้งเดียวดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล ร่างแยกทั้ง 128 ร่างที่คำรามเสียงดังก่อนที่ 28 ร่างจะจ้องมองค้นหากระจกที่อยู่บนฟ้า เหลือเพียงแค่ 100 ร่างที่ล้อมรอบร่างหลักของจงซาน พร้อมกับเข้าโจมตีหลิวเต๋าอย่างบ้าคลั่ง.

ความแข็งแกร่งของร่างแยกนั้นด้อยกว่าหลิวเต๋ามาก ทว่าร่างแยก 100 ร่างที่ร่วมมือกันด้วยสามัคคี พุ่งเข้าโจมตีหลิวเต๋าไม่หยุดหย่อน.

101 ร่าง ที่ประสานงานกันอย่างมีประสิทธิ์ภาพ เข้าล้อมกรอบโจมตีหลิวเต๋าเพียงแค่คนเดียว.

หลิวเต๋าที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวมากขึ้นและก็มากขึ้น 18 ร่างแล้วอย่างไร? ส่วนอีกฝั่งนั้นมีมากกว่า 100 ร่าง หนำซ้ำยังเป็นร่างจริงทั้งหมด  17 ร่างแยกของเขานั้นไม่มีผลในการโจมตีด้วยซ้ำ.

ร่างจงซานที่กระจายออกไปรอบ ๆ  ปิดกั้นเส้นทางของหลิวเต๋าเอาไว้ทั้งหมด.

บนอากาศนั้น 28 ร่างแยกที่ค้นหากระจกของหลิวเต๋า และก็พบหนึ่งในนั้นที่กำลังลอยอยู่บนอากาศ กำลังดูดซับแสงตะวันอยู่.และมีกระจกเงาที่กระจายออกไปรอบ ๆ  17 อัน ส่องประกายแสง สร้างร่างของหลิวเต๋าขึ้นมา 18 ร่างนั่นเอง.

ร่างแยก 28 ร่าง ลงมือในทันที.

กระบี่ 28 เล่มที่พุ่งตัดไปยังกระจกที่เป็นศูนย์กลาง.

"ตูมมมมมมมม"

กระจกเงาบนอากาศที่ถูกโจมตี ระเบิดเสียงดังสนั่น แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ  ลำแสงที่ทอดไปด้านล่างหายไปทันที.

ร่างของหลิวเต๋าสิบแปดร่าง หายไป 17 ร่างในทันที.

หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังจงซานนับร้อยร่าง ภายในใจที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ เขากำลังจะแพ้อย่างงั้นรึ?

"ปลดขีดจำกัด!"หลิวเต๋าที่คำรามลั่น เหมือนดั่งเช่นจงซาน ดวงตาของหลิวเต๋าที่กลายเป็นสีแดง.

ร่างหลังจากซานที่อยู่ห่างออกมา รับรู้ได้ว่าหลิวเต๋ามีพลังเพิ่มขึ้น ดูเหมือนว่าจะเป็นวิชาลับ อาจจะดูคล้าย ๆ กับวิชากายาเทพอสูรก็ได้ ทว่าดูแล้วจะดูด้อยกว่าวิชากายาเทพอสูรมาก เหมือนกับเร่งรัดการเผาผลาญพลังงานของตัวเองมากกว่า.

"ตูมมมมมมมมมม"

หลิวเต๋าที่มีพลังเพิ่มขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ดาบของเขาที่สะบัดออกไปครั้งเดียว ร่างแยกของจงซานถูกสังหารไปหกร่างในทันที ก่อนที่จะปรากฏเป็นควันสีดำทมิฬหายไปในทันที ร่างแยกเงาอีกห้าร่างที่ลอยโด่งออกมา.

"ทำได้ดี!"ร่างหลักของจงซานแค่นเสียง จากนั้นก็ขยับเก็บร่างแยกทั้งหมด เหลือเพียงแค่ร่างแยกเงา ก่อนที่จะเข้ามาร่วมร่างหลัก ทุกร่างแยกและร่างแยกเงาได้สลายหายไปมองไม่เห็นแล้ว.

จงซานรับรู้ว่าร่างแยกในเวลานี้ ไม่สามารถทำอะไรหลิวเต๋าได้ จึงได้เก็บพลังคืนมา เพื่อไม่ให้เสียพลังไปโดยเปล่าประโยชน์ จงซานที่เงื้อดาบ พุ่งเข้าหาหลิวเต๋า.

การต่อสู้ที่รุนแรงหนักหน่วงของคนทั้งสอง ได้เริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว.

..........

เมืองจิงหลิงประตูทิศใต้.

เห่าเม่ยลีที่ขี่กระบี่เหินพุ่งผ่านฝูงศัตรูเข้ามาช้า ๆ  โดยมีเสี่ยวจินบนบ่า ไม่ได้ขยายร่างให้เห่าเม่ยลีขี่ ด้วยกังวลว่าเหล่าศัตรูจะลอบโจมตีเสี่ยวจิง.

ด้วยการบินฝ่าดงหนามเข้ามา.

เหล่าเต่าทมิฬรอบ ๆ ไม่มีตนใหนขวางกั้นนางเอาไว้ เสวียนเหยี่ยนได้สั่งการก่อนหน้านี้แล้ว ห้ามเหล่าเต่าทมิฬตนใหน เข้าโจมตีนาง.

บนสนามรบเต็มไปด้วยหนามแหลมขวางกั้น สาวน้อยที่บินผ่านไปอย่างง่ายดาย.

พื้นที่ของเต่าทมิฬ เห่าเหม่ยหลีบินผ่านก่อนที่จะขึ้นไปบนป้อมปราการเมืองจิงหลิง.

"เจ้าเป็นใคร?"แม่ทัพถูซิวที่อยู่บนป้อมเอ่ยออกมาในทันที.

เห่าเม่ยลีที่จ้องมองไปยังเขาคราหนึ่ง ก่อนที่จะไม่สนใจอีกต่อไป หันหน้าไปจ้องมองต้าหวงโห่วในชุดสีดำ.

"สามหาม ทหาร ยิงนาง."ถูซิวที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.

นางที่บินผ่านมาด้วยกระบี่เหิน แน่นอนว่ายังก้าวไปไม่ถึงระดับก่อตั้งวิญญาณเป็นแน่ แม้ว่าไม่รู้ว่าทำไมไม่มีคนโจมตีนาง ทว่ากับการบินผ่านมาใกล้ถึงเพียงนี้ หนำซ้ำยังไม่สนใจเขาด้วย แน่นอนว่าจะต้องกำจัดให้สิ้น.

"ชิ! พูดมากเสียงดัง หยุดหายใจไปซะ!"เห่าเม่ยหลีที่จ้องมองไปยังถูซิว แค่นเสียงออกมาด้วยท่าทางอหังการ.

"กำลังมองอะไรกันอยู่? สังหาร........"ถูซิวที่เอ่ยสังการเหล่าทหารรอบ ๆ ป้อมปราการ.

ถูซิวที่กล่าวไม่จบด้วยซ้ำ ราวกับมีอะไรอุดตัน หายใจไม่ออก ต้องการจะไอออกมา ใบหน้าดำแดงขึ้นมาทันที จากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว ร่างกายของเขาที่พยายามหายใจ แต่ดูเหมือนว่าจะหายใจไม่ได้แล้ว ร่างกายที่อ่อนลงเรื่อย ๆ  พร้อมกับล้มลงตายไปในทันที.

เหล่าทหารคุ้มกันที่เข้าไปพยุงถูซิวทันที.

"ติด ไม่ออก...."

สิ้นเสียงของเขา จากนั้นเหล่าทหารที่เล็งศรปราณทะลวงไปยังเห่าเม่ยลีก่อนหน้านี้ ทันใดนั้นก็สูญเสียการควบคุม ร่างก่ายที่ล้มลงสูญเสียงการควบคุม โลหิตที่เวลานี้มันไหลออกไปจากรูทวารทั้งห้าตายไปด้วยเช่นกัน.

"แม่ทัพถูตายแล้ว!"เหล่าทหารคุ้มกันที่เอ่ยออกมาด้วยความหวาดผวา.

แปลกเกินไปแล้ว.

เสวียนเหยี่ยนที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี ที่มีมังกรน้อยอยู่บนไหล่ของนาง พลางขมวดคิ้วไปมา.

"ใครต้องการสังหารข้ากัน?"เห่าเม่ยหลีที่เผยยิ้มอย่างเหยียดหยันไปยังเหล่าทหารที่อยู่รอบ ๆ .

"ต้าหวงโห่วของหลิวเต๋า เจ้าไม่คิดที่จะใช้วิชาคำสาปรึ? เจ้าก็เห็นว่าข้าใช้คำสาปออกไป!"เห่าเม่ยลีที่จ้องมองไปยังต้าหวงโห่ว.

ไท่จื่อฉีเยว่ที่อยู่ข้าง ๆ ต้องการจะกล่าวอะไรบางอย่าง ทว่าต้าหวงโห่วได้ขวางเอาไว้.

"นับเป็นวิชาคำสาปที่ทรงพลัง แม่หนูน้อย เจ้ายังเด็กนัก."ต้าหวงโห่วที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

"เจ้าสามารถลองได้ ว่าเจ้าร้ายกาจ หรือว่าข้าร้ายกาจ ชิ! หากว่าเจ้าไม่ลงมือ ข้าจะสาปไท่จื่อที่อยู่ข้าง ๆ กายเจ้า และเหล่าข้าราชบริพารทั้งหมด ให้ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่สูญสิ้นไปเลย."เห่ยเม่ยลี กล่าวออกมาเสียงดัง.

เห่าเม่ยลีต้องการยั่วต้าฮวงโห่ว เพราะว่าจงซานได้กล่าวก่อนหน้านี้แล้วว่าตราบเท่าที่ช่วยหยิงหลานได้ ถึงจะยอมรับเงื่อนไข หากว่าหยิงหลานตายไป แล้วเขาจะยอมอย่างงั้นรึ? ดังนั้นนางจึงต้องกล่าวยั่วต้าหวงโห่วเช่นนี้.

"ข้าจะใช้คำสาปอีกก็ได้ ทว่าวิชาคำสาปของข้านั้นกินบริเวณกว้าง เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องที่คาดไม่ถึง ข้าจะไม่ใช่มันในเมือง."ต้าหวงโห่วที่ลอยออกไป บินออกไปนอกเมือง.

ต้าหวงโห่วที่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้นางใช้คำสาป ต้องไม่ลืมว่าวิชาที่ต้าหวงโห่วได้รับมานั้น เป็นเพียงวิชาที่ไม่สมบูรณ์ เกรงว่าเห่าเม่ยลีนั้นจะกระตุ้นให้นางใช้คำสาปและทำให้คนอื่น ๆ ได้รับผลด้วย ดังนั้นนางจึงพานางออกไปจากพื้นที่ดังกล่าว.

มีอะไรให้เห่าเม่ยลีกลัวอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าไม่ นางบินตามไปในทันที.

บนป้อมปราการในเวลานี้ ไท่จื่อฉีเยว่ที่มีสถานะสูงที่สุด.

"โจมตีออกไปสังหารมัน!"ไท่จื่อออกคำสั่งในทันที.

"ตูมมมมมมมม!"

เต่าทมิฬขนาดยักษ์ที่อยู่ด้านล่าง ค่อย ๆ ก้าวไปด้านหน้าช้า ๆ  มีเต่าทมิฬระดับจักรพรรดิแท้ 10 ตน พวกมันฝังตัวอยู่ใต้พื้นดิน ก่อนที่จะค่อย ๆ ผุดขึ้นมาช้า พร้อมกับบุกเข้าไปด้านหน้า เต่าทมิฬที่ก้าวไปช้า ๆ แต่มั่นคง ตรงไปยังกองทัพราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง.

แม้ว่าความเร็วของเต่าทมิฬนั้นจะเชื่องช้า ทว่าพลังกดดันวิญญาณนั้นมากมายมหาศาล เช่นนั้น แน่นอนว่าสามารถทะลวงทัพของศัตรูได้อย่างง่ายดาย ก่อนหน้านี้มีค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง ป้องกันอยู่ ตอนนี้ไม่มีแล้ว.

จงซานได้จากไปแล้ว ตอนนี้ใครจะเป็นคนออกคำสั่ง.

อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อเป่าเอ๋อ "หวงโห่วเชวียน เหนือหัวเคยกล่าวเอาไว้ อี้เหยี่ยนจำได้อย่างดี คำพูดของฝ่าบาทกล่าวว่า เป่าเอ๋อเป็นภรรยาของข้า ข้าตัดสินใจอย่างไรนางก็ตัดสินใจเช่นนั้น. ตอนนี้ฝ่าบาทไม่อยู่ ขอให้หวงโห่วเชวียนออกคำสั่งกองทัพด้วย."

"ขอให้หวงโห่วเชวียนเป็นผู้นำด้วย."หลินเซียวเองก็กล่าวออกมาด้วยความเคารพเช่นกัน หลินเซียวรับรู้ดีว่าเป่าเอ๋อและจงซานนั้นมีความสัมพันธ์ที่แนบแน่น ทุกอย่างเข้าใจได้อย่างชัดเจน กับการที่เป่าเอ๋อเป็นผู้นำ ย่อมไม่มีใครกล้าพูดอะไร.

"ขอให้หวงโห่วเชวียนเป็นผู้นำด้วย."เหล่าขุนพลทุกคนที่อยู่บนเกาะทองแดงที่กล่าวออกมาพร้อมกับ ทุกคนต่างก็แสดงความเคารพอย่างพร้อมเพรียง.

เป่าเอ๋อที่จ้องมองไปยังทุกคนที่จ้องมองมายังนางเป็นสายตาเดียว สูดหายใจยาวก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"ได้ ข้าจะรับหน้าที่แทนเหล่าเยว่ชั่วคราว."

จากนั้น นางที่ส่งหยิงหลานไปให้เหล่าสาวใช้ด้านหลังคอยดูแล.

เป่าเอ๋อโดยปกติแล้วเป็นคนที่อ่อนโยน ไม่มีความเห็นอะไร เมื่ออยู่ข้างกายจงซาน อย่างไรก็ตามหากว่าใคร ที่ต้องการจะข่มเหงนางล่ะก็ แน่นอนว่าเป็นเรื่องที่ผิดพลาด ในอดีตเมื่อครั้งอาจารย์ของนางตายไป ศพของอาจารย์ของนางที่ถูกเผาในเตาเผาล้ำค่า เมื่อเผาศพของอาจารย์นางเสร็จสิ้นอาวุโสทั้งสามต้องการเตาปรุงยานั้นมาใช้ต่อ ทว่าเป่าเอ๋อกับทำลายมันทิ้งไปในทันที.

จ้องมองไปยังร่างของหยิงหลาน เป่าเอ๋อที่หันหน้าไปยังเมืองจิงหลิง สายตาที่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นขึ้นมาในทันที.

"หลินเซียวรับคำสั่ง!"เป่าเอ๋อที่ออกคำสั่งในทันที.

"อยู่นี่แล้ว"หลินเซียนที่ตอบรับคำสั่งในทันที.

"ภายในห้าสิบลมหายใจ ให้รวมกองกำลังธนูของกองกำลังที่สองที่สาม พร้อมกับกองกำลังที่หนึ่งของเจ้าเข้าด้วยกัน."เป่าเอ๋อสั่งการ.

"รับทราบ!"หลินเซียวที่รับคำสั่งในทันที.

อี้เหยี่ยนเองก็รอคอยอยู่ข้าง ๆ เช่นกัน.

"หยิงหลานนั้นเป็นเป็นชีวิตจิตใจของฝ่าบาท ข้าเห็นก่อนหน้านี้เต่าทมิฬต้องการลอบสังหารนาง สั่งการให้มือธนูทั้งหมด ยิงไปที่เต๋าทมิฬทั้งสิบตน สังหารพวกมันให้ได้!"เป่าเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความดุร้าย.