Chapter 380 จงซานผู้แข็งแกร่ง.
"หลิวเต๋า เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่?"ที่ไกลออกไป เป็นจงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"ตั๊กแตนตำข้าวที่รอดตายหนีหัวซุกหัวซุนมาได้!"หลิวเต๋าที่แค่นเสียงเย็นชากวาดตามองจากป้อมปราการ.
"เจ้าไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้ว!"จงซานกล่าว พลางโบกมือ.
"โฮกกกก!"เหล่าทหารห้าล้านคนที่คำรามเสียงดังสนั่น กึกก้องผ่านข้ามทะลวงผ่านเหล่ามวลเมฆา.
"ครืน ๆ ๆ ครืน.!!!"
เสียงของสนามรบดังสนั่น ผืนดินสั่นสะเทือน กระดองเต่าเวลานี้สั่นสะเทือนไปมาด้วยเช่นกัน.
พื้นที่ดินที่สั่นสะเทือน ขณะที่ทัพขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนที่ไปนั้น ทันใดนั้นบนพื้นดินก็ปรากฏหนามแหลมขนาดใหญ่ที่มีความสูงกว่าร้อยเมตร ขวางทางไม่ให้ทัพของจงซานผ่านไป เป็นหนามแหลมสีดำทมิฬ พุ่งขึ้นมารายล้อมเมืองจิงหลิงเอาไว้ล้อมรอบพื้นที่ทั้งหมดของเมือง.
เต่าทมิฬ ดูเหมือนว่าจะเป็นฝีมือของเต่าทมิฬ.
จงซานที่เผยยิ้มอย่างเหยียดหยัน.
"หยิงหลาน ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองกำจัดสิ่งกีดขวางเหล่านี้ซะ!"จงซานออกคำสั่ง.
"รับทราบ!"หยิงหลานที่รับคำสั่ง.
หยิงหลานที่กระโดดลงมาจากบนเกาะรบ พร้อมกับสั่งการนักรบ 80,000 คน ให้ประจำตำแหน่งในทันที.
พริบตาเดียวที่หยิงหลานเป็นใช้งานค่ายกล พายุทรายที่โหมกระหน่ำ ทรายสีเหลืองอร่ามที่โอบอุ้มหยิงหลานในทันที.
ทรายสีเหลืองอร่าม เป็นศูนย์กลางของค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง เป็นพายุทรงกลมที่หมุนวนร่างกายของนาง ก่อนที่จะกระจายออกไปรอบ ๆ พื้นหินดินทรายที่เริ่มลอยขึ้นท้องฟ้า ม้วนกวาดทุกสิ่งทุกอย่าง เสียงดังสนั่นหวั่นไหว.
พายุทรายที่เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ .
"ครืนนนนนน"
พายุทรายที่โหยหวน คลื่นพายุทรายที่คำรามเสียงดังสนั่นหวั่นไหว กำลังมุ่งตรงไปยังเมืองจิงหลิงอย่างบ้าคลั่ง ทุกพื้นที่ที่มันพุ่งผ่าน ล้วนแต่บดขยี้ทุกสิ่งทุกอย่างพื้นดินรอบ ๆ ถูกเปลี่ยนให้เป็นทะเลทราย กลายเป็นผืนทราย จากการบดของพายุ.
พายุหมุนที่ทรงพลังไร้ขอบเขตขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ .
คลื่นทรายที่ซัดกระหน่ำ ทว่าหนามแหลมยังคงขวางกั้นคลื่นทราย ไม่ยอมให้ผ่านมาได้ง่าย ๆ .
คลื่นทรายที่โหมกระหน่ำ หนามแหลมที่พุ่งขึ้นมาบนพื้นดินไม่หยุด สองพลัง ที่ขวางกั้นกันและกัน กระแทกกันไปมา.
กลางสนามรบในเวลานี้ คลื่นทรายที่ซัดกระหนำไปทุกทิศ หนามแหลมที่พุ่งขึ้นมาขวาง ก่อนที่จะถูกพายุทรายกลืนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าหนามแหลมก็ยังคงพุ่งขึ้นมาไม่หยุดเหมือนกัน.
รอบ ๆ สนามรบปรากฏเสียงดังสนั่นไปทุกทิศทาง ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองนับว่าทรงพลังเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตาม ด้วยพลังฝึกตนของหยิงหลานในเวลานี้ การที่จะก้าวถึงขั้นนี้ได้นั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย เนื่องจากนี้ยังมีพลังที่ทรงพลังขวางกั้นอยู่ตลอดเวลา ทว่าด้วยพายุทรายที่พิเศษนี้ บนพื้นที่รอบ ๆ นี้นับว่าสร้างความได้เปรียบต่อหยิงหลานไม่น้อยเลย.
ในเวลาเดียวกัน บนป้อมปราการนั้น บนตำแหน่งของหลิวเต๋า ต้าหวงโห่วที่อยู่ข้าง ๆ ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกมา.
เห็นต้าหวงโห่วก้าวออกมา จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา "ระวังตัว!"
ทุกคนต่างก็ได้ยินมาก่อนจากจงซานแล้วว่าหวงโห่วผู้นี้อาจจะเป็นคนที่ร้ายกาจมาก แน่นอนว่าทุกคนเองต่างก็ระมัดระวัง.
ต้าหวงโห่วนั้นสวมหมวกอยู่ตลอดเวลาเพื่อปิดบังใบหน้าและร่างกาย แม้แต่หมวกก็ยังเป็นสีดำ ทันใดนั้นนางก็ถอดหมวกออก ปราณทมิฬที่พุ่งผ่านออกมาอย่างรุนแรง.
หลังจากที่หมอกทมิฬพุ่งผ่านออกมานั้น มันก็รวมตัวลอยอยู่ด้านหน้าของต้าหวงโห่ว ก่อนที่จะค่อย ๆ รวมตัวกันเป็นตัวอักษรแปดตัว.
"สุกร หนูไม้ ม้าทอง เสือดิน."
(癸亥甲子庚午戊寅)
เห็นอักษรแปดตัว จงซานที่หรี่ตาเล็กน้อย.รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาในทันที.
นี่มันวันเวลาตกฟากวันเดือนปีเกิดของหยิงหลานไม่ใช่รึ?
จงซานรับรู้ได้ว่าอักษรแปดตัวนั่นเกี่ยวข้องกับหยิงหลาน ทำให้เขาขมวดคิ้วไปมา แม้แต่เซียนเซิงซือที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นเวลาตกฟากวันเดือนปีเกิดที่ต้าหวงโห่วสร้างขึ้นมา ดวงตาก็หรี่ตาจ้องมองออกไปเช่นกัน.
"พังทะลาย!"
เสียงของต้าหวงโห่วที่ดังออกมาอย่างนุ่มนวล.
เพียงแค่คำพูดเบา ๆ ตัวอักษรทั้งแปดนั้น ก็กลายเป็นควันสีดำทมิฬ ก่อนที่จะค่อย ๆ สลายหายไปช้า ๆ .
"เถี่ยเสวี๋ย!"จงซานที่กล่าวออกมาเสียงดัง.
"ตูมมมมม!"
ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองที่ระเบิดออกมาในทันที ค่ายกลพังทลายอย่างงั้นรึ?
ทรายสีเหลืองอร่ามที่ลอยฟุ้งกระจายร่ายรำไปบนอากาศ ระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ กลายเป็นริ้วแสง! สว่างวับวาว พายุที่รุนแรงสลายหายไป เหล่าทหารถูกซัดสาด พร้อมกันนั้นก็ถูกสังหารไปด้วยหนามแหลม โลหิตที่แตกกระจายฟุ้งไปทั่วท้องฟ้า.
"อ๊าก ๆ ๆ "
"อ๊าก ๆ ๆ "
เสียงเจ็บปวดทรมานที่ดังออกมาเป็นระยะ เหล่าทหารของต้าเจิ้งที่ถูกหนามแหลมจ้วงแทง.
นี่นับว่าเป็นครั้งแรก ที่กองกำลังของต้าเจิ้งต้องพบกับหายนะที่รุนแรงเช่นนี้.
ทว่าเวลาเดียวกันนั้นที่ใจกลางของกองทัพ หยิงหลานที่ผมขาวซีด ดวงตาหลับแน่น ล่วงหล่นลงมา ที่ด้านล่างที่มีหนามแหลมมากมายรออยู่ พร้อมกับพุ่งตรงออกไปพร้อมจะทะลวงร่างของหยิงหลาน.
"วูซซซ"
ทว่าในเวลาครับขันนั้น ปรากฏเป็นภาพติดตาที่เคลื่อนผ่านออกไปอย่างรวดเร็ว ร่างของหยิงหลานหายไปในทันที.
เป็นเถี่ยเสวี๋ย ที่ได้รับคำสั่งจากจงซาน พร้อมกับก้าวผ่านเข้าไปในประตูชีวิตของค่ายกลในสนามรบก่อนหน้านี้ พร้อมกับเข้าช่วยเหลือหยิงหลานในทันที และเคลื่อนที่กลับมายังเกาะรบทองแดง.
ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองพังทลาย เหล่าทหารที่เป็นฐาน 80,000 คนหนีกันจ้าระหวั่น หลายคนที่ถูกจ้วงแทงด้วยหนามแหลม มีเพียงแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่รอดมาได้ เหล่าทหารจำนวนมากตายแทบจะในทันที.
จงซานที่รับหยิงหลานมาจากเถี่ยเสวี๋ย.
ใบหน้าของนางที่ขาวซีด ตอนนี้เริ่มดำคล้ำเรื่อย ๆ ราวกับถูกพิษ ดูผิดปรกติอย่างรุนแรง จงซานที่ทำการตรวจสอบในทันที ทว่ากับไม่สามารถบอกได้เลย.
"ลืมตาสิ หยิงหลาน!"จงซานที่เบิกตากว้าง พร้อมกับคำรามเสียงดัง.
เห็นได้อย่างชัดเจนว่าจงซานนั้นใส่ใจในตัวหยิงหลานมาก ทุกคนที่เงียบไปในทันที.
"นางถูกวิชาคำสาป!"อี้เหยี่ยนที่มีประสบการณ์เอ่ยออกมาในทันที.
"สามารถแก้ไขได้หรือไม่?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังอี้เหยี่ยน.
"ไม่สามารถแก้ไขได้ มีเพียงแค่ทำลายพลังคำสาปของคนที่สาปนางเท่านั้น."อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาทันที.
"แก้คำสาบ คือสังหารต้าหวงโห่วรึ?"ดวงตาของจงซานที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา.
"ไม่ใช่เช่นนั้น การทำลายคำสาปไม่ใช่การสังหารคนสาป ถึงแม้ว่าต้าหวงโห่วจะตาย พลังคำสาปของนางก็จะผูกกับวิญญาณของนางเข้าสู่ภพหยินด้วย ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ไม่สามารถช่วยเหลือหยิงหลานได้ พวกเราจะต้องทำลายพลังคำสาปนั่น ทำให้พลังคำสาปของนางสลายไป ในทวีปศักดิ์สิทธิ์คนที่มีวิชาคำสาปมีน้อยคนมาก คนเหล่านั้นอาจมีวิธี หากแต่เท่าที่เห็นคำสาปของคนผู้นี้นับว่าร้ายแรงลึกล้ำเป็นอย่างมาก."อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"หยิงหลานจะมีชีวิตอีกนานเท่าไหร่?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังอี้เหยี่ยน.
"คงจะอีกไม่นาน จากคำสาปของต้าหวงโห่วนั้นแข็งแกร่งมาก นอกจากนี้นางยังใช้วันเดือนปีเกิด ไม่รู้ว่านี่คือวิชาคำสาปอะไร."
"จงซาน เจ้าต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?"เห่าเม่ยลีที่ได้โอกาสเผยยิ้มกล่าวออกมาทันที.
ทุกคนที่กำลังกระวนกระวายใจ ทว่าเห่าเม่ยลีกับแสดงท่าทางยินดีกับความโชคร้ายของคนอื่น สายตาของทุกคนที่แสดงท่าทางไม่พอใจเหมือนกัน จงซานนั้นต่างออกไปจ้องมองไปยังเห่าเม่ยหลีและกล่าวออกมาว่า"รบกวนเจ้าแล้ว!"
"เช่นนั้น สิ่งที่ข้าต้องการ......"เห่าเม่ยลีที่กำลังจะต่อรอง.
"เวลาไม่คอยท่า ไม่ว่าจะเงื่อนไขใด ตราบเท่าที่หยิงหลานฟื้น ข้าจงซานจะไม่ปฏิเสธคำพูดของเจ้าอย่างแน่นอน."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"อืม!"เห่าเม่ยลีที่ขมวดคิ้ว ทว่าก็พยักหน้ารับในทันที.
"จงซาน!"ที่ไกลออกไปนั้นหลิวเต๋าที่ตะโกนออกมาเสียงดัง.
จงซานที่หันหน้าไปมอง สายตาที่ดุร้ายจ้องเขม็งไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
"ต้องการจะยึดครองวาสนาราชวงศ์จักรพรรดินั้น ไม่เพียงแต่การต่อสู้ด้วยกองทัพเท่านั้น ราชากับราชา ต้องแสดงฝีมือด้วย ออกมา!"หลิวเต๋าที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา ดี หากว่าต้องการยึดครองวาสนาของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เขาจะต้องล้มหลิวเต๋าด้วยตัวเอง.
เห่าเม่ยลีที่ต้องจัดการกับต้าหวงโห่ว หากว่าหลิวเต๋าอยู่เคียงข้างคงไม่ดีนัก ไม่เช่นนั้นแล้วหลิวเต๋าที่ทรงพลังจะต้องป้องกันเอาไว้ คงจะไม่ดีนัก.
จงซานที่ส่งหยิงหลานให้กับเป่าเอ๋ออย่างนุ่มนวล.
จงซานที่จ้องมองไปยังหลิวเต๋า คนทั้งสองที่บินตรงไปยังทิศตะวันตก.
คนทั้งสองที่พุ่งผ่านออกไป ยังทิศดังกล่าว ไม่มีใครเข้าไปกั้นขวาง.
ครึ่งชั่วโมงหลังจากบินออกไป คนทั้งสองก็มาถึงดินแดนที่รกร้างเต็มไปด้วยศิลา พื้นที่รอบ ๆ กว้างขวาง เต็มไปด้วยภูเขาศิลามากมาย บนพื้นนั้นไม่มีพืชพรรณใด ๆ ขึ้นเลยแม้แต่น้อย.
บนภูเขาศิลาสองแห่ง คนทั้งสองที่เหินลงไปยังยอดเขาคนละลูก.
หลิวเต๋าที่แค่นเสียงเผยยิ้มอย่างเย็นชา "20 ปีที่แล้ว เจ้ามีระดับเซียนเทียน มีพรสวรรค์ทางร่างกายที่ต่ำเตี้ย กลับสามารถสำเร็จระดับก่อตั้งวิญญาณได้อย่างคาดไม่ถึง น่าชื่นชม!"
จงซานที่สะบัดมือหนึ่งครั้ง ในมือของเขาก็ปรากฏขวดยาสีเหลืองขนาดเล็กปรากฏขึ้น ก่อนที่จะนำเม็ดยาข้างในออกมาอย่างนุ่มนวล พร้อมกับกล่าวออกมาว่า"หลิวเต๋า ระดับหลอมกายธาตุ มีเพียงระดับหลอมกายธาตุกับสร้างราชวงศ์จักรพรรดิขึ้นได้ ยากที่จะเห็น ในทวีปศักดิ์สิทธิ์นั้น คนที่เป็นราชาของราชวงศ์จักรพรรดิของราชวงศ์จักรพรรดิ ทุกคนล้วนแต่เป็นผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้."
"มีปัญหาอย่างงั้นรึ? เจ้าคิดว่าจะสามารถชนะข้าได้รึไง!"หลิวเต๋าที่จ้องมองจงซานด้วยความเย็นชา.
จงซานที่กินเม็ดยาสีเหลืองเข้าไปในปาก.
"เจ้ากินอะไรเข้าไปรึ?"หลิวเต๋าที่สอบถามออกไปด้วยความสงสัย.
"เม็ดยากวงฮัว ข้ากินมันเพื่อเอาชนะเจ้าไงล่ะ!"จงซานเอ่ย.
เม็ดยากวงฮัว เป็นเม็ดยาระดับสี่ นี่ไม่ใช่เม็ดยาของสำนักเป่าเอ๋อ ทว่าเป็นเม็ดยาที่จงซานไปพบเจอมา เมื่อครั้งติดอยู่ใต้ดินกับเทียนหลิงเอ๋อ หลังจากสังหารชายชราไป ก็ได้รับสูตรยานี้มา จวบจนถึงตอนนี้ ได้ถูกสกัดกลั่นขึ้นมาใหม่จากฝีมือเป่าเอ๋อนั่นเอง.
เม็ดยากวงฮัว? หลิวเต๋าที่แค่นเสียง ระดับก่อตั้งวิญญาณกินยาแล้วจะล้มระดับหลอมกายธาตุได้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้!
ทว่าหลังจากนั้น ร่างกายของจงซานก็ปรากฏวายุที่รุนแรงพัดหมุนไปทั่วร่าง โดยมีจงซานเป็นจุดศูนย์กลาง เป็นสนามพลังวายุ ปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าเกรงขามออกมา.
หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังจงซานที่บ้าคลั่ง กำลังปลดปล่อยกลิ่นอายมหาศาลออกมา ดวงตาของเขาเวลานี้เปลี่ยนเป็นสีแดง กล้าเนื้อขยายใหญ่ขึ้น ดูโดดเด่นสะดุดตา แม้แต่ชุดกษัตริย์ตอนนี้ก็เริ่มฉีกขาดปริออกมา.
กายาเทพอสูร! ระดับสี่!
"แค๊ก แคก แค๊ก......"เสียงข้อต่อและกระดูกที่ดังออกมาเป็นระยะ.
วิชากายาเทพอสูร! ขั้นที่ห้า!
ทันใดนั้น จงซานก็ใช้วิชากายาเทพอสูรอีกครั้ง คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถใช้ขั้นที่ห้าได้.
วิชากายาเทพอสูร! ขั้นที่ห้า ยกระดับพลังขึ้นหกเท่า ด้วยเม็ดยากวงฮัว มันได้เพิ่มพลังให้กับเขาอย่างบ้าคลั่ง จงซานที่รู้สึกราวกับว่าพลังทั่วร่างของเขานั้นเต็มไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง กล้ามเนื้อที่ยืดขยายออกมาอีกครั้ง เดิมทีก็มีขนาดใหญ่อยู่แล้ว ดูเหมือนว่ามันจะขยายขึ้นมาอีกหนึ่งเท่า ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
"โฮกกกกกก!"
จงซานที่จ้องมองท้องฟ้าคำรามออกมาเสียงดัง เสียงของเขาที่สามารถบดก้อนศิลาให้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ พื้นที่รอบ ๆ ในเวลานี้ก้อนศิลามากมายที่แตกระแหง ระเบิดออกมาไม่หยุดหย่อน.
ดวงตาที่แดงฉานเต็มไปด้วยความเย็นชา จงซานที่กระโดดออกไป.
"ตูมมมมม"
ภูเขาศิลาที่จงซานยืนอยู่จากการกระโดดออกไปทำให้มันแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ทันใดนั้นจงซานก็เคลื่อนที่ด้วยความเร็วตรงไปยังร่างของหลิวเต๋าอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความเร็วที่น่าพรั่นพรึง สนามพลังวายุ จงซานไม่จำเป็นต้องใช้ดาบของเขาด้วยซ้ำ เพียงแค่หมัดขวาที่ต่อยออกไปก็เต็มไปด้วยพลังสีน้ำเงิน หมัดที่เต็มไปด้วยพลังวายุไร้ที่สิ้นสุด ตรงไปยังร่างของหลิวเต๋าอย่างรุนแรง.