Chapter 379 สงครามตัดสินที่เมืองจิงหลิง
"ข้าขอแต่งตั้ง เซียนเซิงซือเป็นแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนกองกำลังที่สี่."
จงซานที่ออกคำสั่นในทันที.
“ยินดีกับเซียนเซิงซือ!”ทุกคนที่กล่าวยินดีออกมาในทันที.
เซียนเซิงซือที่ได้ยินคำพูดของจงซานที่ขมวดคิ้วไปมา ก่อนที่จะชำเลืองมองไปยังจงซานเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวตอบรับ"รับด้วยเกล้า!"
อาจจะกล่าวได้ว่า แม้ความสามารถของเซียนเซิงซือจะแข็งแกร่งจนไม่สามารถวัดได้ ทว่ากับการเป็นแม่ทัพนั้นยังมากเกินไป ทว่าจงซานที่สนับสนุนเขาเช่นนี้ ย่อมมีจุดประสงค์ ทว่ามีเพียงบางคนที่ชาญฉลาดบนเกาะรบทองแดงเท่านั้นที่เข้าใจ.
"กองทัพทั้งหมดให้อยู่ในสถานะพักฟื้น หนึ่งเดือนหลังจากนี้ พวกเราจะเข้ายึดเมืองจิงหลิง!"จงซานที่ออกคำสั่งในทันที.
"รับด้วยเกล้า!"ทุกคนที่กล่าวออกมาในทันที.
หลายคนที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย ทว่าเมื่อเป็นคำสั่งของจงซาน จึงไม่มีใครกล้าขัด.
"จงซาน ทำไมถึงหยุดล่ะ? เป็นเพราะคนผู้นั้นอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยหลีที่จ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองอย่างไร้อารมณ์ไปยังเห่าเม่ยลี่ จากนั้นก็หันหน้าไปทางอื่นไม่ได้กล่าวอะไร.
ได้ยินคำพูดที่ไม่เกรงใจของเห่าเม่ยลีแล้ว จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ใส่ใจนัก ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวว่า "นี่เป็นการตัดสินใจของข้าเอง!"
"ชิ! อยากหยุดก็หยุดรึ ไร้สาระชะมัด!"เห่าเม่ยลีแค่นเสียง ก่อนที่จะหันหน้าก้าวเดินจากไป.
"ฝ่าบาท เกี่ยวกับราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่นั้น........"เซียนเซิงซือที่กล่าวต่อจงซานในทันที.
"เจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือ!"จงซานเอ่ย.
"ขอบพระทัย!"เซียนเซิงซือที่พยักหน้าและกล่าวขอบคุณ.
.............
ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เมืองจิงหลิง ห้องอักษรหลิวเต๋า.
"โครมมมม!"
หลิวเต๋าที่โกรธเกรี้ยว ฟาดฝ่ามือกระแทกไปยังโต๊ะด้านหน้าอย่างรุนแรง เหล่าข้าราชบริพารที่อยู่รอบ ๆ ไม่มีใครกล้ากล่าวสิ่งใด หากโต๊ะนี้เป็นคน มันคงจะนอนเหยียดเงียบงัน ตัวสั่นเทิ้มอยู่เป็นแน่.
"แม่ทัพกองกำลังที่ 4 รึ? ดี! ดีมาก! เจ้าทำได้ดีมากจงซาน กระทำการได้เร็วจริง ๆ !"หลิวเต๋าที่โกรธและเสียใจไปพร้อม ๆ กัน.
ภูมิหลังของเซียนเซิงซือ บางทีภายในโลกใบนี้ คงมีเพียงหลิวเต๋าที่รู้ คาดไม่ถึงเลยว่าขณะที่เขามองข้าม เซียนเซิงซือกลับไปยอมจำนนต่อศัตรูอย่างงั้นรึ? หากไม่ได้มีเพียงเขาที่รู้ล่ะ เรื่องนี้น่าเสียดายเป็นอย่างมาก หลิวเต๋าน่าจะยอมถอยจากเกาะหมาป่าสวรรค์ นำผู้เชี่ยวชาญและกองกำลังที่เหลือเข้าไปในทวีปศักดิ์สิทธิ์ ทว่า ตอนนี้มันสายไปแล้ว.
มีเพียงแต่ต้องล้มจงซานเท่านั้น ถึงจะได้เซียนเซิงซือกลับมา.
เหล่าข้าราชบริพารใกล้ชิดไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไร มีเพียงถูซิวที่ลองกล่าวออกมา."ฝ่าบาท ไม่ว่าอย่างไร กองกำลังของต้าเจิ้งก็หยุดรุกเข้ามา อย่างน้อยหนึ่งเดือน."
หลิวเต๋าที่กัดฟันจ้องมองไปยังถูซิวด้วยความขุ่นข้องใจ ก่อนที่จะค่อย ๆ ยับยั้งความโกรธและเศร้าใจเอาไว้.
สายตาของหลิวเต๋านั้น ทำให้ถูซิวรู้สึกหัวใจบีบรัดทีเดียว.
"ฉีเย่!"หลิวเต๋าที่เอยออกมาต่อชายที่หวาดผวาอยู่ข้าง ๆ โต๊ะ.
"ฟู่หวง!"ชายคนดังกล่าวที่เอ่ยออกมาทันที.
"การฝึกฝนของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ได้เรียนรู้อะไรมาจากเสี่ยวอู๋มาบ้าง?"หลิวเต๋าที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
"มากมายเลย!"ฉีเย่ที่กล่าวออกมาในทันที.
"อืม เจ้าคือไท่จื่อของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ หากว่าข้าและต้าหวงโห่วไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องเป็นคนนำทัพ การฝึกฝนและเรียนรู้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้ว เตรียมตัวเอาไว้หนึ่งเดือนหลังจากนี้จะมีการต่อสู้ใหญ่!"หลิวเต๋าที่สูดหายใจลึก.
"ครับ!"ฉีเย่ที่เร่งรีบตอบรับในทันที.
.......
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น.
"ออกเดินทาง!"บนเกาะรบทองแดง จงซานที่สั่งการเสียงดัง.
"โฮก ๆ ๆ "
กองกำลังห้าล้าน ตรงไปยังเมืองจิงหลิงแล้ว.
เป้าหมายของพวกเขาแน่นอนว่า คือทำลายราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เพื่อที่จะเป็นผู้ปกครองเกาะหมาป่าสวรรค์แห่งนี้.
กองกำลังที่กำลังเคลื่อน โดยมีเกาะรบทองแดง ยิ่งทำให้ทุกคนมีจิตใจที่ฮึกเหิม นี่คือศึกตัดสิน.
การรบสุดท้ายที่เมืองจิงหลิง!
"เต่าทมิฬ คาดไม่ถึงว่านั่นคือเต่าทมิฬ!"ข้าง ๆ บัลลังก์มังกร อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"เต่าทมิฬแล้วอย่างไร กับเรื่องที่คาดไม่ถึงนี้ ถึงจะมีเผ่ามังกรมาช่วย ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะพลิกสถานการณ์ได้!"จงซานเอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ.
"โฮกก ๆ ๆ "เสี่ยวจินที่อยู่บนไหล่ของเห่าเม่ยหลี ที่แสดงท่าทางไม่พอใจในทันที.
จงซานที่หันหน้าไปมองเสี่ยวจินก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม."แค่ยกตัวอย่างเท่านั้น! ไม่ได้คิดที่จะแสดงว่าไม่เคารพเผ่ามังกร."
"ทว่า ข้าค่อนข้างรู้สึกกังวล!"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาในทันที.
"โอ้ว?"จงซานที่จ้องมองไปยังเฉียนโหยว.
"เผ่าเต่าทมิฬนั้น เซียนเซียนคือทายาทสายโลหิตต้นกำเนิดของเผ่าหมาป่า เสียวจินเองก็เป็นสายโลหิตต้นกำเนิดของเผ่ามังกร ส่วนเผ่าเต่าทมิฬ ข้าได้ยินมาว่ายี่สิบปีที่แล้ว เพิ่งกำเนิดทายาทโลหิตต้นกำเนิดของเผ่าเต่าทมิฬ."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"20 ปีที่แล้วอย่างงั้นรึ? จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"วิหารจิงหลิงมีเพียงเต่าทมิฬที่มีอายุ 20 ปีอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อายุ 20 ปีแล้วอย่างไร?"เห่าเม่ยลีสอบถาม.
" เต่าทมิฬที่มีอายุขัยเพียง 20 ปีก็หมายความว่ามีความแข็งแกร่งในระดับต่ำ ทว่าการที่เขาปรากฏตัวออกมา ก็หมายความว่าข้างกายของเต่าทมิฬตัวน้อย ต้องมีตัวตนที่แข็งแกร่งในระดับสูงออกมาป้องกันนั่นเอง!"หยิงหลานที่กล่าวออกมา.
"ตัวตนระดับสูง สูงเท่าไหร่กัน?"เห่าเม่ยหลีที่แสดงท่าทางเหยียดหยัน.
"โปรดวางใจ แน่นอนว่าปัญหานี้ เหมือนดั่งเหล่าหลางเจียงที่ไม่เข้าร่วมสงคราม เหล่าผู้ฝึกตนเผ่าเต่าทมิฬเอง จะเข้าร่วมสงครามอย่างงั้นรึ?ราชวงศ์วาสนาก็มีธรรมเนียมของราชวงศ์วาสนา เผ่าสัตว์อสูรเองก็มีธรรมเนียมของพวกเขาด้วยเช่นกัน."จงซานที่เอ่ยปากปลอบทุกคน.
"อืม."ทุกคนที่พยักหน้ารับ.
จงซานนำกองกำลังห้าล้านคน เดินทางสามวัน พักเล็กน้อย ท้ายที่สุดอีกหนึ่งวันก็เดินทางไปถึงเมืองจิงหลิง สงครามตัดสินกำลังจะเริ่มขึ้น.
ที่ไกลออกไปนั้น ปรากฏเป็นเมืองขนาดใหญ่ แม้ว่าจะไม่เทียบเท่ากับเหล่าเมืองในทวีปศักดิ์สิทธิ์ ทว่ากำแพงเมืองพวกเขาก็มีความสูงถึง 500 เมตร เมืองจิงหลิง ยังไม่มีวาสนามังกรทองหมุนวน ไม่ได้เป็นเมืองหลวงที่ยิ่งใหญ่เมื่อเทียบกับเหล่าเมืองในทวีปศักดิ์สิทธิ์ ทว่าก็นับเป็นหนึ่งในราชวงศ์จักรพรรดิ บนท้องฟ้าเองก็มีวาสนาสีทองเอ่อล้นออกมาเช่นกัน.
วาสนาที่โอบล้อมไปทั่วเมืองจนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ดูน่าเกรงขามไม่น้อย นับว่านี่คือเมืองหลวงของราชวงศ์จักรพรรดิแห่งหนึ่งได้.
กองทัพของจงซาน เดินทางมาถึงด้านหน้าเมืองจิงหลิงแล้ว เหล่าฝุ่นหินดินทราย ที่กวาดไปทั่ว เกาะรบทองแดงที่บินผ่านมา ดูทรงพลังน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ไม่ไกลออกมานำขบวนทัพขนาดใหญ่นั่นเอง.
บนเกาะรบทองแดงนั้น จงซานในชุดเกาะรบเต็มยศ นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร พร้อมกับจดจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป.
บนป้อมปราการประตูทิศใต้ของเมืองจิงหลิงในเวลานี้.
หลิวเต๋าในชุดจักรพรรดิ นั่งอยู่บนป้อมด้วยท่าทางอหังการ ยืนเด่นเป็นสง่า จดจ้องมองไปยังเหล่าคนที่อยู่ข้าง ๆ จงซาน.
ที่ด้านซ้ายหลิวเต๋านั้นมีต้าหวงโห่วในชุดสีดำ เป็นตัวตนที่ลึกลับปกปิดร่างกายด้วยอาภรณ์สีดำล้วน ที่ด้านขวานั้นมีเต่าทมิฬตัวเล็ก และมีไท่จื่อราชวงศ์หยิงเยว่อุ้มอยู่ ไท่จื่อฉีเย่!
ที่ด้านข้างของไท่จื่อนั้นมีชายอีกหนึ่งคนที่มีใบหน้าท่าทางสง่างาม.
"เสวียนเหยี่ยน เป็นเขา!"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองออกไปด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"โอ้ว?"จงซานที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ที่ด้านข้างไท่จื่อนั้น คนผู้นั้นข้ารู้จักเขาเป็นหนึ่งในคนที่มีชื่อเสียงในนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ คนของเผ่าเต่าทมิฬ เป็นผู้ฝึกตนราชันย์แท้ เสวียนเหยี่ยน เป็นเขาได้อย่างไร?"กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางเป็นกังวล.
ระดับราชันย์แท้อย่างงั้นรึ? ทุกคนที่ได้ยินคำพูดของเฉียนโหยวก็แสดงท่าทางตกใจไปด้วย ระดับราชันย์แท้? นี่ไม่ใช่ระดับความแข็งแกร่งระดับเดียวกับต้าเสวียนอ๋องหรอกรึ? หรือมีความแข็งแกร่งระดับเดียวกันกับน่าหลานเพียวเสวี๋ย?
"เหมือนกับเหล่าหลางเจียง พวกเราไม่เข้าไปยุ่ง เสวียนเหยี่ยนเองก็ไม่เข้ามายุ่งเป็นแน่."ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวปลอบทุกคน.
ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่กล่าวให้ทุกคนสบายใจ.
อย่างไรก็ตาม เหล่าหลางเจียงพวกเขาที่เอาใจใส่ปกป้องเพียงเซียนเซียนเท่านั้น พวกเขาจะไม่ลงมือ เป้าหมายมีเพียงหนึ่งเดียว คือปกป้องเซียนเซียน เพราะว่าเซียนเซียนต้องการจะมา สถานที่แห่งนี้เป็นเกาะหมาป่าสวรรค์ มีเหล่าหมาป่ามากมายที่จะต้องปกป้องนางเอาไว้.
ทุกคนที่จ้องมองไปยังเสวียนเหยี่ยน เสวียนเหยี่ยนที่จ้องมองไปยังฝั่งตรงข้าม.
บนเกาะรบทองแดงนั้น เขาที่คิดว่าเป็นเพียงแค่ราชวงศ์กษัตริย์ต้องการเข้าโจมตีราชวงศ์จักรพรรดิ จึงไม่เห็นคนเหล่านั้นสายตา ทว่าเวลานี้สายตาของเขาที่จดจ้องมองฝ่ายตรงข้ามต้องขมวดคิ้วไปเลยทีเดียว.
กงจูเฉียนโหยว? กงจูราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวรึ? ตำแหน่งวาสนาฟ้าดิน มรรคาระดับกลาง? เป็นนางรึ?
หมาป่าน้อยสีขาว เป็นสายโลหิตต้นกำเนิดเผ่าหมาป่ารึ? มังกรน้อยนั่น? เป็นสายโลหิตต้นกำเนิดของเผ่ามังกร? แล้วสาวน้อยผู้นั่นเป็นใครที่มังกรทองขดอยู่บนไหล่ของนาง?
เสวียนเหยี่ยนไม่ใช่คนที่จะหวั่นเกรงเรื่องอะไรง่าย ๆ ต้องไม่ลืมว่าเขามีพลังฝึกตนระดับราชันย์แท้ เป็นตัวตนระดับสูงแม้แต่ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม เขาจะต้องหวาดกลัวปัญหาต่าง ๆ ได้อย่างไร? แม้แต่การที่เขามาที่นี่ หลิวเต๋า ยังไม่อยู่ในสายตาของเขาด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามเมื่อจ้องมองไปยังกลุ่มคนบนเกาะรบทองแดง เสวียนเหยี่ยนที่ต้องแสดงท่าทางระมัดระวังขึ้นมาในทันที.
ไม่ว่าอย่างไร หนึ่งมังกรและหนึ่งหมาป่าสายโลหิตต้นกำเนิดนั่นไม่สามารถแตะต้องได้.
กงจูเฉียนโหยวรึ? คนเหล่านี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวอย่างงั้นรึ? เสวียนเหยี่ยนรับรู้ว่าหากเขาจัดการกงจูเฉียนโหยว? ต้องสร้างความแค้นต่อกู่เฉิงตงแน่ ส่วนหมาป่าสีขาวนั่น เห็นได้อย่างชัดเจนว่าไม่สามารถแตะต้องได้เลย ที่นี่คือเกาะหมาป่าสวรรค์ มีจื่อจุ้นเผ่าหมาป่าตี้เสวียนชาอยู่ที่นี่ แม้ว่าจะไม่ออกมา ทว่าก็สร้างความน่าหวั่นเกรงให้กับเขาไม่น้อย และยังมีกู่เฉิงตงที่น่าพรั่นพรึงนั่นอีก ส่วนสายโลหิตต้นกำเนิดเผ่ามังกร พร้อมกับสาวน้อยคนนั้น แม้ว่าจะไม่รู้ต้นกำเนิด ทว่าเขาก็ไม่กล้าเป็นศัตรูกับวังมังกรอยู่แล้ว.
ราชวงศ์กษัตริย์ที่เล็กกระจิริดทำไมถึงได้มีตัวตนที่คาดไม่ถึงขนาดนี้อยู่ด้วย? น่าสนใจ! เสวียนเหยี่ยนที่จ้องมองไปบนเกาะรบทองแดง.
ทำไมจงซานถึงได้หยุดทัพเอาไว้เวลานี้.
เพราะว่าที่ด้านนอกเมืองจิงหลิงนั้น ในเวลานี้มีกระดองเต่าขนาดร้อยเมตร มีความสูงกว่าห้าสิบเมตร เป็นเต่าโบราณยักษ์ กำลังนอนขวางอยู่ หนำซ้ำรอบ ๆ กระดองของมันยังมีหนามแหลมยื่นออกมามากมาย ดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก.
เต่ายักษ์ที่ขวางทางเมืองจิงหลิงเอาไว้ จ้องมองออกมาด้วยสายตาที่เย็นชากวาดตามองไปยังทุกคนที่อยู่บนเกาะรบทองแดง.
"เต่าทมิฬรึ? คาดไม่ถึงเลยว่าพวกเขาจะเข้าร่วมสงครามในครั้งนี้?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อ.
ไม่แปลกที่ชิงอวิ๋นหลางเจียงประหลาดใจ เต่าทมิฬตนนี้ได้ก้าวไปถึงระดับจักรพรรดิแท้เหมือนกับเหล่าหลางเจียงของเผ่าหมาป่า หากว่าไม่มีเหตุผลพิเศษ หรือว่าได้รับคำสั่งจากผู้นำเผ่า ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดไม่มีทางเข้าร่วมสงครามของราชวงศ์วาสนาโดยไม่มีเหตุผลแน่ ถึงแม้ว่าจะทำพันธสัญญาเป็นอาณาจักรคู่บารมีก็ตาม ไม่มีทางแน่!
"นึกว่าจะมีไพ่ตายอะไร หนึ่งเดือน? เฮ้เฮ้ ไม่เพียงแต่ไม่เพิ่มทหาร นี่คือสิ่งที่หลิวเต๋ารออย่างงั้นรึ? เป็นเพียงแค่เต่าตัวเดียว."จงซานที่แค่นเสียง.
จงซานที่จ้องมองเขม็งไปยังตำแหน่งของหลิวเต๋า หลิวเต๋าที่จ้องมองตรงมายังจงซาน.
สองผู้นำ ที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยความเย็นชา.