chapter 375 จงซานทะลวงค่ายกล.
"ค่าช่วยเหลือของเจ้ามันแพงจนข้าไม่สามารถจ่ายได้!"จงซานที่กล่าวออกมาตรง ๆ .
เห็นจงซานที่ล่วงรู้เป้าหมายของตน เห่าเม่ยหลี่ที่สะบัดหน้าหนีแค่นเสียงและเดินจากไป.
เกาะทองแดงที่บินผ่านป่าทึบ มุ่งตรงไปยังทิศเหนือช้า ๆ พร้อมกับตรวจสอบพื้นที่รอบ ๆ ของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งด้วย.
ขณะที่เกาะลอยฟ้าเคลื่อนที่ไปข้างด้วยความเร็วคงที่ เหล่าประชาชนด้านล่าง ที่มองเห็นจงซานแต่ไกล กำลังเคลื่อนที่เข้าสู่สนามรบ.
ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง ที่ข้าง ๆ นั้นมีกองทัพขนาดใหญ่รวมตัวกันอยู่ บนสัตว์ขี่ เหล่าขุนพลที่เล็งศรปราณทะลวงไปด้านหน้า รอคอยคำสั่งจากแม่ทัพ ศรปราณทะลวงนับหมื่นจะถูกยิงลงมายังหุบเขาดังกล่าวแน่นอน.
ในหุบเขาแห่งนี้ มีเหล่าทหารที่เหลือรอด 3000 คน อยู่ในสภาพสะบักสะบอม ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความหวาดผวาและไม่อยากเชื่อ.
พ่ายแพ้?หรือว่ายอมตายอย่างงั้นรึ?
บนหุบเขาสูงนั้น หยิงหลานที่ยืนอยู่บนศิลาก้อนใหญ่ กวาดตามองลงมายังด้านล่าง "ข้าจะให้เวลาพวกเจ้าสิบลมหายใจ หากไม่ยอมแพ้ ข้าจะไม่รออีกต่อไป ศรปราณทะลวงหนึ่งหมื่นดอกจะถูกยิงลงไปทันที! ข้าเหว่ยหยิงหลานพูดแล้วไม่กลับคำ สิบลมหายใจ ให้พวกเจ้าคิดให้ดี มีเวลาสิบลมหายใจเท่านั้น ไม่มีการต่อรองใด ๆ อีก!"
กับคำพูดที่เย็นชาของหยิงหลาน เหล่ากองกำลัง 3000 นายกำลังตัวสั่นหวาดผวาอยู่ภายในหุบเขา.
"หนึ่ง"
"สอง"
........
"เจ็ด".
ในเวลาเดียวกันนั้น หยิงหลานที่มองเห็นเกาะทองแดงจากที่ไกลออกไป ชำเลืองมองออกไปเล็กน้อย จากนั้นก็เผยสีหน้าที่ยินดีเป็นอย่างมาก จนไม่ได้นับออกไป!
หยิงหลานที่ไม่ได้นับต่อไป เสียงของนางที่หยุดลง ทำให้กองกำลังที่พ่ายแพ้ด้านล่างหัวใจหดเกร็งอย่างรุนแรง.
"อย่ายิง อย่ายิง ข้ายอมแพ้แล้ว!"ด้านล่างหุบเขาที่เสียงดังผ่านออกมาในทันที.
"ข้าเองก็ยอมแพ้!"
เหล่าเสียงยอมแพ้ของทหาร ที่ดังระงมทั่งทั้งหุบเขา.
หยิงหลานที่จ้องมองออกไปด้วยท่าทางประหลาดใจ ก่อนที่จะกล่าวต่อรองแม่ทัพ "ไปจับเหล่าเชลยเหล่านั้นไว้ แล้วกลับมารายงานข้า.
"รับทราบ! "รองแม่ทัพที่ตอบกลับในทันที.
หยิงหลานที่รอคอยเกาะทองแดงที่ลอยผ่านมาอย่างอดทน.
"ฝ่าบาท ท่านมาช้าไปแล้ว!"หยิงหลานที่บินขึ้นไปบนเกาะลอยฟ้ากล่าวออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ.
"หืม?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางสงสัย.
"กองทัพทั้งสามของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ตอนนี้เหลือแค่ไม่กี่คนของกองกำลังที่สาม ตอนนี้ข้าจับพวกมันเอาไว้ในหุบเขา."หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางง่ายดาย.
"ทำได้ดีมาก!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
ได้ยินจงซานกล่าวชื่นชม ใบหน้าของหยิงหลานที่แสดงท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก.
"คารวะหวงโห่วทั้งสอง."หยิงหลานที่เอ่ยกับเป่าเอ๋อและเฉียนโหยว.
เป่าเอ๋อที่เผยยิ้มที่เอ็นดู ส่วนเฉียนโหยวนั้นยังคงขวยเขิน พยักหน้าให้.
"ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน."
ที่ด้านล่างนั้นเหล่าทหารที่จับตัวเหล่าเชลยทั้งหมดแล้ว ต่างก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพในทันที.
จงซานที่กวาดตามองลงมายังด้านล่าง.
"เหล่าขุนพลทุกท่าน ต้องลำบากทุกท่านแล้ว!"จงซานเอ่ย.
"ไม่ลำบากเลยแม้แต่น้อย!"เหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
แม่ทัพของศัตรูที่ถูกจับมัดเอาไว้เรียงรายอยู่ด้านหน้า.
"นี่คือแม่ทัพกองกำลังที่สามของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่อย่างงั้นรึ?"จงซานเผยยิ้มด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
การจับตัวของแม่ทัพของศัตรูได้ ไม่เป็นที่สนใจต่อจงซานเลยแม้แต่น้อย.
"ปล่อยมัดเขา.!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"ขุนพลที่อยู่ด้านล่าง ทำการคลายเชือกให้กับแม่ทัพของฝ่ายศัตรู.
แม่ทัพของกองกำลังที่สามที่แสดงท่าทางสงสัย หรือว่าเขาต้องการจะซื้อใจข้าอย่างงั้นรึ?
"เจ้าไม่มีทางซื้อใจข้าได้ ข้าเป็นคนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ ถึงตายกลายเป็นผีก็เป็นคนของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ ข้าไม่มีทางทรยศ ไม่มีทางที่จะรับใช้เจ้า."แม่ทัพกองกำลังที่สามที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางอหังการ.
"โง่เง่าไม่เข้าใจสถานการณ์ คิดว่าข้าต้องการซื้อใจเจ้าอย่างงั้นรึ? เฮ้เฮ้ เจ้านี่มันตลกสิ้นดี! เก็บชีวิตของเจ้าไว้ซะ กลับไปบอกหลิวเต๋า เจ้านายของเจ้า หนี้แค้นที่เคยมี ข้าจะไปเก็บถึงเมืองจิงหลิง เตรียมตัวรอเอาไว้ได้เลย!"จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางเหยียดหยัน.
เห็นท่าทางของจงซานแล้ว ทว่าไม่รู้ทำไม แม่ทัพจักรพรรดิหยินเยว่ที่ได้ยินแล้ว ทั่วร่างที่เย็นเยือก ปรากฏความหวาดกลัวต่อจงซาน ก่อนที่จะเร่งรีบบินหนีไปอย่างรวดเร็ว.
.........
ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เมืองจิงหลิง ห้องอักษรของหลิวเต๋า.
"ปัง..."
หลิวเต๋าถึงกับขว้างกระถางธูปออกไปด้วยความโกรธ ต่อหน้าเหล่าข้าราชบริพาร หลังจากที่ได้รับรายงานจากแม่ทัพของเขา เป็นแม่ทัพกองกำลังที่สามที่เพิ่งกลับมาจากแนวหน้า.
"กองทัพทั้งสามรึ? หนึ่งเดือนรึ? หนึ่งเดือนก็พ่ายแพ้ทั้งหมด? ถูกสังหารไม่มีเหลือ? ทหาร 1.5 ล้าน ทำอะไรไม่ได้ ถูกสังหารไปทั้งหมดเพียงแค่หนึ่งเดือน เจ้ายังมีหน้าบอกว่าทำดีที่สุดแล้วอย่างงั้นรึ?"หลิวเต๋าที่โกรธเกรี้ยวจ้องมองออกไปยังแม่ทัพกองกำลังที่สามด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด.
"ฝ่าบาท มีเพียงแค่ข้าคนเดียวที่กลับมาได้ แม่ทัพกองกำลังที่หนึ่งและสอง ต่างก็ตายในหน้าที่แล้ว เหว่ยหยิงหลานนั้นบัญชาการทัพได้อย่างแปลกประหลาด แต่ละครั้งเต็มไปด้วยสายลมดังหวีดหวิวแต่ไม่พบเห็นใครสักคน ทว่ากองทัพของเหว่ยหยิงหลานกับเข้าโจมตีพวกเราแต่เพียงฝ่ายเดียว พวกเราไม่สามารถหนีได้ ถูกสังหารไปทั้งหมดโดยที่พวกเราไม่เข้าใจแม้แต่น้อย."แม่ทัพกองกำลังที่สามที่กล่าวออกมาด้วยความหดหู่.
หลิวเต๋าที่สูดหายใจลึก พยายามทำตัวให้สงบลง.
"ฮึ พวกเจ้าสวมผ้าถุงอยู่รึไงถึงสู้นางไม่ได้? หวงตี้ต้าเจิ้งนำกองกำลังมาด้วยตัวเองอย่างงั้นรึ? คิดบัญชีกับข้ารึ? เจ้าเคยเห็นชายคนนี้มาก่อนหรือไม่?"หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังแม่ทัพกองกำลังที่สาม.
"ครับ!"แม่ทัพกองกำลังที่สามที่ใช้วิชาฉายภาพของจงซานออกมาอย่างรวดเร็ว.
"เป็นเขาอย่างงั้นรึ?"หลิวเต๋าที่ดวงตาหดเกร็ง.
ตั๊กแตนตำข้าวเมื่อก่อน? ตั๊กแตนตำข้าวที่เคยขวางรถม้า?
ที่ใกล้ ๆ นั้น เซียนเซิงซือที่เห็นภาพของจงซาน ขมวดคิ้วไปมา ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"ฝ่าบาท รู้จักเขามาก่อนงั้นรึ?"ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่เอ่ยถาม.
"อืม เป็นเขา คาดไม่ถึงความประมาทในวันนั้น จะเกิดปัญหามากมายขนาดนี้."หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทุกคนมีแผนการที่ยอดเยี่ยมอย่างไรบ้าง?"หลิวเต๋าที่กล่าวสอบถาม.
"ฝ่าบาท!"ถูซิวที่กล่าวออกมาในทันที.
"ถูซิว พูดมา!"หลิวเต๋าที่กล่าวออกมาทันที.
"ฝ่าบาท ภายในเมืองจิงหลิงนั้น มีวิหารต้าจิว มีคนที่ฝ่าบาทไม่ชอบต้องการจะขับไล่ไป หากว่าเราใช้เรื่องนี้กล่าวให้พวกเขาออกมาช่วยเหลือ หากว่าไม่ทำตามก็สามารถใช้เหตุผลนี้ขับไล่ไปได้?"ถูซิวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ค่ายกลพุทธะของเหล่าพุทธะจินกวง ให้เข้าปะทะกับกองกำลังต้าเจิ้ง ให้ได้รับความเสียหายไปทั้งสองฝ่ายอย่างงั้นรึ?"ดวงตาของหลิวเต๋าที่ส่องประกายวับวาว.
"ฝ่าบาทหลักแหลมยิ่งนัก!"ถูซิวทีกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
........
จงซานที่นำทัพเข้าสู่สนามรบ พร้อมกับหยิงหลาน กลายเป็นทัพที่ไร้เทียมทานเลยก็ว่าได้.
จงซานที่นำทัพเข้ามาในสนามรบผ่านมา 15 วันแล้ว.
ขณะที่กองกำลังขนาดใหญ่เคลื่อนที่เข้าไปในดินแดนภาคเหนือช้า ๆ .
ขณะที่พวกเขาผ่านป่าทึบในหุบเขาแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นทั่วทั้งท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยใบเมเปิ้ลปกคลุมท้องฟ้าเต็มไปหมด.
ใบเมเปิ้ลมากมายนับไม่ถ้วนที่ล่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า หล่นลงมาปกคลุมเกาะทองแดง พร้อมกับพื้นที่รอบ ๆ ล่วงหล่นลงมาเต็มไปหมด.
เป็นใบเมเปิ้ลธรรมดาทั่วไป ไม่ได้มีพลังวิญญาณอะไรแฝงอยู่ ทว่ากลับสามารถปิดกั้นพื้นที่ทุกอย่างของพวกเขาเอาไว้ ปิดบังสายตาราวกับตกไปอยู่ในโลกลวงตา ไม่สามารถมองเห็นพื้นที่รอบ ๆ ได้เลยนอกจากใบเมเปิ้ล แทบจะในทันที ทุกทิศ ตะวันออก ตะวันตก ทิศใต้และทิศเหนือ.
ทุกเส้นทางถูกใบเมเปิ้ลปิดกั้นเอาไว้ทั้งหมด.
เกาะทองแดงของจงซานเวลานี้ ทุกคนที่เตรียมตัวลงมือ ทว่าจงซานที่ยกมือขึ้นขวางเอาไว้.
"ค่ายกลพุทธะอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียง.
"โอ้ว ประสกรู้จักค่ายกลพุทธะด้วยอย่างงั้นรึ?"เสียงที่ดังผ่านออกมาจากบนท้องฟ้า พร้อมกับเสียงระฆังที่ดังขึ้นกังวานไปทั่ว.
"ข้าได้ยินมาว่า ค่ายกลพุทธะแท้จริงนั้น มีมังกรมากมายนับไม่ถ้วนและยังปรากฏพลังของอรหันต์ด้วย หากแต่ที่ปรากฏนี้ไม่ต่างจากกับกองหญ้าแห้งไม่ใช่รึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"หญ้าแห้งก็คือมังกร และยังมีพลังของเทพอรหันต์อีกด้วย ภายในใจที่ไร้ซึ่งศรัทธาก็เห็นเป็นเพียงหญ้าแห่ง จิตใจที่ชั่วร้ายก็จะมองไม่เห็นเทพอรหันต์"เสียงที่ดังออกมาพร้อมเสียงระฆังก้องกังวานไปทุกทิศ.
"เทพอรหันต์เก้นะรึ ที่จะมาจัดการอสูรเช่นข้า? พูดจาใหญ่โตนัก เช่นนั้นให้ข้าได้เห็นเทพอรหันต์ของเจ้า จะมีความสามารถขนาดใหน."จงซานแค่นเสียงอย่างเย็นชา.
จงซานที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวลพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาท้องฟ้า.
"เปรี้ยง!!"
ขณะที่จงซานเงยหน้ามองท้องฟ้านั้น ท้องฟ้าที่เริ่มแตกแยกออกมา จากนั้นบนท้องฟ้า เกิดประกายแสงแปบ ๆ เหล่าใบเมเปิ้ลที่ระเบิดออกเป็นจุล สร้างความประหลาดใจกับทุกคนเป็นอย่างมาก.
"เปรี้ยง!!"
"เปรี้ยง!!"
บนอากาศ ประกายแสงสายฟ้าที่ส่องประกาย ปรากฏสายฟ้ามากมายนับไม่ถ้วนกำลังล่วงหล่นลงมาในทันที สายฟ้าที่ไม่สัมผัสกับพื้นดิน ราวกับว่ามันมีชีวิตของมัน เคลื่อนที่ไปยังพื้นที่รอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง กลายเป็นมังกรสายฟ้าหลายตน มีความเร็วที่น่าหวาดกลัว พลุ่งพล่าน วิ่งไปทุกทิศทาง เผาไหม้ใบเมเปิ้ลให้ไหม้ สลายหายไปอย่างรวดเร็ว.
ใบเมเปิ้ลที่ลดลงอย่างรวดเร็ว.
"มังกรสายฟ้าเกิดขึ้นในแดนลวงตา เจ้ามาจากแดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ?"เสียงจากทุ่งใบเมเปิ้ลที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจขึ้นมาในทันที.
"แดนเทพอมตะอย่างงั้นรึ? เจ้ามาจากแดนเทพพิสุทธิ์สินะ! "จงซานที่เผยยิ้มออกมา ขณะที่พูดจบ ดวงตาที่ชำเลืองมองออกไปด้วยความดุร้าย.
"เปรี้ยง ๆ ....เปรี้ยง ๆ ๆ ........"
มังกรสายฟ้าที่เคลื่อนที่เผาผลาญทุกอย่างรอบ ๆ เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นไปทั่ว มังกรสายฟ้านับพัน เมื่อเผาไหม้ใบเมเปิ้ลไปเป็นจำนวนมาก ในเวลาสามารถมองเห็นค่ายกลพุทธะที่อยู่ด้านในได้.
"ตูมมมมมมมม"
ราวกับการระเบิดของดวงตะวัน สายฟ้าขนาดใหญ่ที่รวมตัวกันปลดปล่อยพลังงานกระแทกออกไปทุกทิศเผาไหม้ใบเมเปิ้ล กระแทกออกไปยังนักบวชที่เป็นศูนย์กลางของค่ายกลที่ปลดปล่อยกลิ่นอายพลังวิญญาณป้องกันตัวเองเอาไว้.
ดวงตาของนักบวชที่ไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะสามารถป้องกันการโจมตีของจงซานได้ ทว่าคาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อยที่จงซานจะหาตัวเขาเจอ เขาสามารถมองเห็นใจกลางของค่ายกลพุทธะได้อย่างงั้นรึ? เป็นไปไม่ได้!
"ฝ่าบาท ให้ใช้ค่ายกลของข้าหรือไม่?"หยิงหลานที่กล่าวออกมาในทันที.
"ไม่จำเป็น ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองนั้น เอาไว้ใช้ทะลวงทัพ ทว่าเวลานี้ไม่จะเป็นต้องใช้ค่ายกลแปดประตูกุญแจทองก็ทำลายค่ายกลนี้ได้แล้ว."จงซานที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางดูแคลน.