Chapter 373 เข้าสู่สนามรบภาคเหนือ.
"ผู้ชายนี้ไม่มีอะไรดี เสือผู้หญิง!"เห่าเม่ยหลีแค่นเสียงเหยียดหยันในทันที.
"เจ้าเป็นใครกัน เจ้าพูดจาว่าร้ายกู่เหยี่ยเยี่ย หมายความว่าอย่างไร?"หยิงหลานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลีที่ว่ากล่าวจงซานแสดงท่าทางไม่พอใจ.
"หยิงหลาน อย่าได้เสียมารยาท นี่คือเห่าเม่ยลี!"จงซานกล่าวออกมาในทันที.
"หืม?"ทุกคนที่ชะงักงันเล็กน้อย จ้องมองด้วยท่าทางแปลกประหลาดไปยังเห่าเม่ยลี จากนั้นก็ไม่กล่าวอะไรอีกต่อไป.
"โอ้ว!"หยิงหลานที่จ้องมองไปยังเห่าเม่ยลี.
เห็นท่าทางทุกคน เห่าเม่ยหลีหาได้ใส่ใจอะไร "จงซาน มีอะไรกัน? ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมานางบอกว่าเห็นเจ้ายังอยู่ในห้องโถงก่อนหน้านี้เลยอย่างงั้นรึ??"
เห็นท่าทางแก่นแก้วกดขี่ของนาง ทุกคนที่ขมวดคิ้วไปมา ทว่าก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด.
"ที่นางกล่าวนั่นคงหมายความว่า ที่ในห้องโถงนั่น ได้เห็นวาดภาพของข้าที่เหมือนกับตัวจริง จึงได้คิดว่าข้างในนั้นเหมือนมีข้าอยู่ข้างในไงล่ะ "จงซานถึงกับปาดเหงื่อและจ้องมองไปยังหยิงหลานให้เห็นตาม.
"ใช่!"หยิงหลานที่กล่าวรับในทันที.
เห่าเม่ยหลีที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางสงสัย ใบหน้าที่ไม่อยากเชื่อ ก่อนที่จะกล่าว่า "ข้าและเจ้าเพิ่งจะกลับมา พวกนางรู้อย่างงั้นรึว่าเห็นภาพวาดแล้วก็รู้ว่าเจ้าจะมา? เพียงแค่มองภาพวาดนี้นะ?เจ้าลองให้นางนำภาพวาดนั้นมาให้ข้าดูสักหน่อย."
เห่าเม่ยลีที่ดูเหมือนพูดจากไม่ยอมคน ต้องการที่จะเห็นภาพวาดของเขา.
ดูเหมือนว่าจงซานจะรู้สึกปวดหัวอยู่เหมือนกัน ภาพวาดรึ? หยิงหลานจะมีภาพวาดเขาได้อย่างไร? เขาที่เจอนางแทบทุกวัน นางจะเก็บภาพวาดไว้ทำอะไร?
หยิงหลานที่กัดริมฝีปาก จ้องมองไปยังจงซาน ใบหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย จากนั้นก็สะบัดฝ่ามือ นำภาพของจงซานออกมาจากำไลเก็บของ.
"หืม?"จงซานที่ชำเลืองมองออกไปเล็กน้อย ทุกคนที่แสดงท่าทางประหลาดใจ มีจริง ๆ รึ?
เป็นภาพที่ประณีตเป็นอย่างมาก เป็นการวาดออกมาด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างมาก รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย วาดได้เหมือนตัวจริง จงซาน เป็นจงซานจริง ๆ !
จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เหว่ยไท่จงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ขมวดคิ้วด้วยเช่นกัน ก่อนที่จะถอนหายใจเบา ๆ .
"เห็นรึยัง?”หยิงหลานที่เก็บภาพวาดดังกล่าวทันที ก่อนที่จะลอบมองไปยังจงซาน.
หยิงหลานมีรูปของจงซานอย่างงั้นรึ? นอกจากนี้จากที่ดู ยังวาดออกมาได้อย่างประณีตเป็นอย่างมาก นี่เป็นฝีกมือของหยิงหลานอย่างงั้นรึ?
"อืม! ก็แค่รูปภาพหัก ๆ ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ "เห่าเม่ยลีที่ส่ายหน้าไปมา.
ทว่าทันใดนั้นมังกรทองขนาดใหญ่โต ก็ลดขนาดลงอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ไต่ขึ้นไปอยู่บนไหล่ของเห่าเม่ยลี.
"สายโลหิตมังกรต้นกำเนิดอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วจ้องออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"หืม ตาแก่ ตาแหลมคมเหมือนกันนี่!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวออกมาอย่างไม่เกรงใจ.
ได้ยินคำพูดของเห่าเม่ยลีแล้ว อี้เหยี่ยนที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เห่าเม่ยลี ข้าและคนอื่น ๆ นั้นไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน มีคำพูดหลายคำที่ต้องการกล่าว ข้าจะให้ไท่จงพาเจ้าไปดูรอบ ๆ เป็นอย่างไร?"จงซานกล่าว.
"อืม ได้ ข้าไม่ต้องการรบกวนการพูดคุยของเจ้าหรอก!"เห่าเม่ยลีพยักหน้า.
"ไท่จง!"จงซานที่เอ่ยออกมาในทันที.
"รับทราบ!"เหว่ยไท่จงกล่าวรับคำในทันที.
จากนั้นเหว่ยไท่จงก็พาเห่าเม่ยลีออกไป เห็นเห่าเม่ยลีจากไปแล้ว ทุกคนถึงกับต้องถอนหายใจยาว.
"เอาล่ะ เข้าไปในตำหนัก พวกเรามีอะไรต้องปรึกษาหารือกันอยู่ไม่ใช่รึ?"จงซานที่ก้าวเข้าไปด้านใน.
ได้ยินคำพูดของจงซาน หยิงหลาน หลินเซียวและอี้เหยี่ยนก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งกลับมาจริง ๆ น้ำเสียงนั้นดูท่าทางจริงจัง.
จงซานที่ก้าวเข้าไปข้างในห้อง ที่มุมหนึ่ง ร่างแยกเงาของจงซานที่เคลื่อนที่เข้าหาร่างหลัก ก่อนที่จะรวมร่างกันอีกครั้ง.
"กู่เหยี่ยเหยี่ย ท่านได้บอกกับข้าและเยี่ยเยี่ยหลินก่อนหน้านี้ ให้จัดการกับเหล่าสำนักทุกสำนักในเกาะหมาป่าสวรรค์ให้สิ้น ให้พวกเขายอมแพ้หรือจากไป หากขัดขืนให้กำจัดในทันที ทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว"หยิงหลานที่กล่าวออกมาในทันที.
"อืม ในเมื่อเรื่องนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อไป คงถึงเวลาเคลื่อนทัพไปยังสนามรบทิศเหนือ."จงซานพยักหน้า.
"ดูเหมือนว่าราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงนั้น จะไม่มีประโยชน์ที่จะใช้ในการกั้นขวางราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่เอาไว้ได้แล้ว."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"อืม!"จงซานพยักหน้า.
"ในเวลานี้ ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่คงถึงคราวเอาจริง ต้องการกำจัดราชวงศ์กษัตริย์ทั้งสามให้สิ้นแล้ว ราชวงศ์กษัตริย์ทั้งสามเองดูเหมือนว่าจะเริ่มถอยร่นครั้งแล้วครั้งเล่าแล้วในเวลานี้!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ไม่ใช่ว่าหลิวเต๋านั้นไม่ต้องการฝึกฝนกองกำลังของพวกเขาแล้วหรอกรึ?ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ต้องเปลี่ยนเป็นแผนแรกเริ่ม ราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงคงไม่สามารถใช้ยึดครองราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ได้แล้ว คงถึงเวลารับพวกเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังกษัตริย์ต้าเจิ้งแล้ว อี้เหยี่ยนรับผิดชอบในการรวบรวมทหารเหล่านั้น พรุ่งนี้ออกเดินทาง ไปยังแนวหน้าดำเนินตามแผนที่ได้วางไว้."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
"รับทราบ!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวรับในทันที.
"หยิงหลานและหลินเซียว! พวกเจ้าไปจัดเตรียมทัพให้พร้อม หลังจากนี้สิบวัน ให้ยกทัพออกไปในทันที."จงซานกล่าว.
"รับทราบ!"ทั้งสองที่ตอบรับในทันที.
"แล้วฝ่าบาทล่ะ?"อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้ากำลังรอคำตอบ หากได้คำตอบเมื่อไหร่ ข้าจะออกเดินทางทันทีเช่นกัน."จงซานกล่าว.
"คำตอบรึ?"คนทั้งสามที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ข้ารู้สึกว่าราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ในเวลานี้ อาจจะมีกองกำลังเสริมที่คาดไม่ถึงซ่อนอยู่ ข้าได้ให้เซียนเซียนเชิญต้าเสวียนชา ต้องการรอว่าเขาจะยินดีหรือไม่?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ตี้เสวียนชา? เขา? คงยากที่จะยอมรับ."อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ข้ารู้ ทว่า ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องลองดูก่อน ตี้เสวียนชานั้นข้าไม่ได้คาดหวังนัก ข้ารอเซียนเซียนมาถึง ข้าจะออกเดินทางทันทีเช่นกัน."จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"อืม!"คนทั้งสามที่พยักหน้ารับ.
...........
ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ ภายในห้องอักษรของหลิวเต๋า.
หลิวเต๋าที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ที่ด้านหน้านั้นมีเหล่าข้าราชบริพารอีกหลายคน.
"ฝ่าบาท สงครามใหญ่ได้เปิดฉากแล้ว ราชวงศ์ของพวกเขาได้บุกเข้าประชิด ราชวงศ์กษัตริย์ทั้งสามได้ถอยร่นออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า."ขุนนางผู้หนึ่งที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"เรื่องนี้เป็นเรื่องปรกติอยู่แล้ว ทว่าเมื่อเร็ว ๆ นี้ข้ากับรู้สึกไม่ดีนัก."ขุนนางคนหนึ่งกล่าวออกมา.
"ถูซิว เจ้ากล่าวมา!"หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังขุนนางคนดังกล่าว.
"ครับ เฉินรู้สึกว่า ชัยชนะของพวกเรานั้น มันน่าจะง่ายดายกว่านี้."ถูซิวที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมา.
"นั่นก็เพราะว่า ในสนามรบนั้น มีกองกำลังราชวงศ์กษัตริย์ถึงสี่แห่งกำลังต้านพวกเราอยู่.
"สี่รึ? ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง? ฝ่าบาท ท่านกำลังจะกล่าวว่าราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งได้เข้าร่วมสงครามครั้งนี้ด้วยอย่างงั้นรึ?"ถูซิวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"อืม เจ้าจงรายงานข้อมูลล่าสุดมา!"หลิวเต๋าที่ชี้ไปยังขุนนางคนหนึ่ง.
"ครับ ข่าวที่พวกเราได้รับมาเมื่อเร็ว ๆ นี้ บนเกาะหมาป่าสวรรค์ ทุกสำนักที่มีอยู่นั้น ถูกราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งกำจัดไปจนหมดสิ้นแล้ว นอกจากนี้เหล่าทหารสังเกตการณ์ที่พวกเราส่งออกไปสำรวจนั้น กับถูกมือสังหารลอบสังหารไปจนหมด."ขุนนางผู้นี้กล่าว.
"ถูกกำจัดหมดเลยรึ? ถูกมือสังหารจัดการรึ?"ถูซิวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อืม เจ้ามีอะไรจะกล่าวอย่างงั้นรึ?"หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังถูซิว.
"เมื่อเร็ว ๆ นี้พวกเราที่เข้าประจันหน้ากับกองกำลังของต้าเจิ้ง เหล่าทหารสังเกตการณ์เองก็ถูกสังหารไปจนสิ้น นี่คงจะเป็น องค์รักษ์เงาของต้าเจิ้งเป็นแน่."ถูซิวกล่าวออกมา.
"อืม ยี่สิบปีที่แล้ว ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งเพิ่งถูกตั้งขึ้นมา? ก่อนหน้านี้มีเพียงแค่ดินแดนของโลกปุถุชน คาดไม่ถึงเลยว่าราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งจะพัฒนารวดเร็วขนาดนี้ เร็วจนเกินไปแล้ว มีเจตนาร้ายอะไร นอกจากนี้กองทัพของพวกเขายังมีพลังฝึกตนไม่ต่ำเลย สามารถที่จะคุกคามราชวงศ์ของพวกเราได้เลย ยี่สิบปีเองรึ? เป็นไปได้อย่างไร? พวกเขามีหินวิญญาณมากมายขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ พื้นที่รอบ ๆ นั้นมีพลังวิญญาณหนาแน่นอย่างงั้นรึ? จะเป็นไปได้อย่างไร"หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เป็นไปได้อย่างไร พวกเขามีศิลาวิญญาณมากกว่าฝ่าบาทอย่างงั้นรึ? แล้วพวกเขาจะได้ศิลาวิญญาณมากมายมาจากใหนกัน? ถึงแม้ว่าจะได้รับการทำพันธสัญญากับตี้เสวียนชา ทว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่ตี้เสวียนชาจะมอบเงินทุนอะไรให้กับพวกเขา."เสนาธิการคนหนึ่งที่ขมวดคิ้วไปมา.
"ทว่าดูเหมือนว่าข่าวที่พวกเราได้รับมา พวกเขามีศิลาวิญญาณมากมายจริง ๆ ."หลิวเต๋าที่แสดงท่าทางเป็นกังวลเช่นกัน.
"ฝ่าบาท เช่นนั้นเกี่ยวกับราชวงศ์ต้าเจิ้ง พวกเราคงไม่สามารถปล่อยพวกเขาเอาไว้ได้แล้ว จะต้องเร่งรีบจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุด ไม่สามารถให้โอกาส พวกเขาเพิ่มความแข็งแกร่งได้มากกว่านี้แล้ว."ถูซิวกล่าว.
"ดี เช่นนั้นพวกเจ้า ต้องดำเนินการให้เร็วขึ้น แจ้งไปยังกองทัพทุกกอง ให้เร่งรีบยึดครองพื้นที่ภาคเหนือให้เร็วที่สุด เพื่อกุมกำลังทั้งหมดในเขตแดนรอบ ๆ นี้ให้ได้."หลิวเต๋ากล่าว.
"รับทราบ!"ถูกซิวที่ตอบรับในทันที.
สนามรบทิศเหนือ.
สงครามได้เปลี่ยนไปทันที กองกำลังของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ที่กำลังบุกเต็มกำลัง ราชวงศ์กษัตริย์ทั้งสามตอนนี้พ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า เหล่าประชาชนมากมายของราชวงศ์กษัตริย์ทั้งสามนั้นต่างเต็มไปด้วยความเกลียดชัง คิดหาวิธีต่าง ๆ นา ๆ เพื่อต่อต้านราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่.
อย่างไรก็ตามราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงเวลานี้ กลับเริ่มเปลี่ยนแผนการในทันที พวกเขาไม่ทำการต้านทานราชวงศ์จักรพรรดิหยินเย่วอีกต่อไปแล้ว พวกเขาเปลี่ยนไปโจมตีราชวงศ์กษัตริย์พันธมิตรอื่น ๆ แทน.
จะเป็นไปได้อย่างไร? ราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงเสียสติไปแล้ว? พวกเขากำลังทำอะไร? ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเลือดขึ้นหน้ายอมรับความพ่ายแพ้แล้วอย่างงั้นรึ? หรือเป็นไปได้ว่าราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงนั้นได้ยอมศิโรราบราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ไปแล้ว?
สนามรบเวลานี้เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย ความแข็งแกร่งของราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงนั้นไม่ธรรมดาเลย ก่อนหน้านี้ที่เป็นกองทัพที่ธรรมดาทั่วไป ทว่าเวลานี้กลับร้ายกาจ ทรงพลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน.
ภายในหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ราชวงศ์ต้าหมิงที่บุกประชิดพื้นที่รอบ ๆ อย่างหนักหน่วง ช่วงชิงพื้นที่ได้มากมาย.
ภายในสนามรบเวลานี้กลายเป็นราชวงศ์จักรพรรดิหยินเย่วและราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิงที่แย่งชิงพื้นที่กัน สองราชวงศ์วาสนา ยึดครองเมืองและพื้นที่ในเขตแดนภาคเหนือ กอบโกยพื้นที่ไม่หยุดหย่อน.
ภายในกระโจมใหญ่ของราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิง อี้เหยี่ยนทีนั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ มีเหล่าขุนพลที่รอคอยอยู่รอบ ๆ ซึ่งเป็นคนที่อี้เหยี่ยนนำมา ก่อนหน้านี้พวกเขาคือเหล่าขุนพลของราชวงศ์กษัตริย์ต้าหมิง ในเวลานี้เมื่อเห็นการบัญชาการของอี้เหยี่ยนแล้วก็เกิดความชื่นชมเป็นอย่างมาก นี่คือแม่ทัพที่ร้ายกาจนัก.
"เถี่ยเสวี๋ย!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมา.
"อยู่นี่แล้ว!"เถี่ยเสวี๋ยที่เอ่ยออกมาในทันที.
"ที่ด้านหน้านั้นเป็นกำแพงของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเหยี่ยน ตอนนี้ที่ด้านหลังกำแพงนั้นว่างเปล่า เจ้านำกองกำลัง 400,000 นาย เข้าไปยึดกลับมา!"อี้เหยี่ยนกล่าว.
"จอมพล ที่ทิศตะวันออกและทิศตะวันตกของพวกเรามีศัตรูเข้ามาประชิดด้วย จะทำอย่างไรดี?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"โปรดวางใจ หลินเซี่ยวและหยิงลาน น่าจะมาถึงเรียบร้อยแล้ว."อี้เหยี่ยนที่กล่าวรับรอง.
"น้อมรับคำสั่ง!"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวรับคำในทันที.
ในเวลาเดียวกัน เหมือนดั่งที่อี้เหยี่ยนคาดการณ์ ทิศตะวันออกเฉียงใต้และทิศตะวันตกเฉียงใต้ของอี้เหยี่ยน ในหุบเขาแห่งหนึ่ง ได้มีกองกำลังขนาดใหญ่มาประจำการ พร้อมกับชูธงรบปลิวไสว.
ธงแม่ทัพที่มีการปักเป็นตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่.
"หลิน!"กองกำลังที่ 1 ของต้าเจิ้ง หลินเซียว.
"เหว่ย!"กองกำลังที่สองของต้าเจิ้ง เหว่ยหยิงหลาน!
กองกำลังทั้งสองที่ได้ยกประชิดดินแดนภาคเหนืออย่างเป็นทางการแล้ว!
