Chapter 371 หลิวเต๋า.
บนพื้นทะเล จงซานที่ถอนหายใจยาว กงจูเฉียนโหยวที่บินเข้ามาทันที.
"เจ้าอยู่ในระดับก่อตั้งวิญญาณอย่างงั้นรึ? ตอนนี้ดูไม่ต่างจากระดับก่อตั้งวิญญาณขั้นปลายเลยไม่ใช่รึ?"เฉียนโหยวที่อุทานออกมา.
"แตกต่างอย่างงั้นรึ? ความแข็งแกร่งน่าจะเหมือน ๆ กัน ก่อนหน้านี้เจี้ยนหงในหุบเขาหมื่นวานร นางเองก็ไม่ใช่ธรรมดาเลย อย่างไรก็ตามเหล่าวานรที่เห็นเจี้ยนหง ทำได้แต่วิ่งหนีตายด้วยความตื่นตระหนก ถึงแม้ว่าจะมีคนที่มีระดับเดียวกับเจี้ยนหงถึงสองตนก็ตาม."จงซานกล่าว.
"อืม!"เฉียนโหยวพยักหน้า.
"เฮ้เฮ้ อีกไม่ไกล ก็จะไปถึงราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งแล้ว."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล."เอิ่ม เป่าเอ๋อ นางจะยอมรับข้าอย่างงั้นรึ?"
"เรียกเจี่ยเจี๋ยสิ!"จงซานที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.
"ข้ารู้ เจ้าแกล้งข้า!" กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางขุ่นเคือง.
"ไม่เลย บางอย่าง จำเป็นต้องพูดให้ชัดเจน ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งยังคงเป็นปุถุชนข้าได้พบเห็นอะไรหลาย ๆ อย่าง ข้าที่ก่อสร้างราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งขึ้นมา ตัดสินใจที่จะอยู่ภายใต้สวรรค์แห่งนี้ จำเป็นต้องจัดการเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวให้ชัดเจนถ่องแท้? ครอบครัวของข้านั้นต้องมาก่อนทุกอย่าง? แม้ว่าเรื่องนี้อาจจะดูไม่ยุติธรรมต่อเจ้า ทว่าเป่าเอ๋อนั้นมาก่อนเจ้า ข้าเองไม่สามารถตามใจเจ้าได้ ไม่สามารถทำได้ ไม่เช่นนั้นแล้วครอบครัวของข้าจะไม่สงบสุข!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงอ่อนโยน.
เฉียนโหยวที่เบ้ปากเล็กน้อย ทว่าก็รู้ว่าช่วยไม่ได้ อย่างไรก็ตามนางก็พยักหน้ารับ"ข้ารู้ ข้าเองจำต้องขอเวลาทำใจ หลังจากนี้ข้าต้องเคารพเจี่ยเจี่ยเป่าเอ๋อแน่นอน!"
"ไม่ต้องกังวล เป๋าเอ๋อนั้นเป็นคนอ่อนโยนใจดี! ย่อมไม่ทำอะไรให้เจ้าลำบากแน่นอน."จงซานที่ก้าวเข้าหาพลางลูบผมของนางไปมา.
ที่จริง จงซานรับรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยยุติธรรมต่อเฉียนโหยว ต้องไม่ลืมว่านางที่เป็นกงจูของราชวงศ์สวรรค์ การที่ให้นางต้องแต่งเข้าราชวงศ์กษัตริย์ อีกทั้งยังไม่ได้เป็นฮวงโห่วลำดับหนึ่ง นี่นับว่าทำให้นางกระอักกระอ่วนใจไม่น้อย ดูเหมือนว่าเป็นการลบหลู่หมิ่นเกียรติของกงจูราชวงศ์สวรรค์ไม่น้อยเลยไม่ใช่รึ?
"ไม่ ขอให้ได้อยู่กับเจ้า ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ไม่สำคัญ!"กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมา.
ขณะที่คนทั้งสองกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็ต้องขมวดคิ้วจ้องมองไปยังท้องทะเล.
"ครืนนนน"
คนทั้งสองที่จ้องมองไปยังผืนทะเลที่ระเบิดออกมาเสียงดัง มังกรทองที่โผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ บนหัวมังกรทองนั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว เห่าเม่ยลี.
"จงซาน!"เสียงที่ทึนทึกเต็มไปด้วยความแก่แดดอหังการ.
"แม่นางเห่าเม่ยหลี เจ้ามาที่นี่ทำไมรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"เจ้าเปลี่ยนผู้หญิงอีกแล้วรึ? เป็นความจริง พวกผู้ชายนี้มีแต่พวกไม่มีอะไรดี!"เห่าเม่ยหลีที่กล่าวด้วยความเหยียดหยัน.
"เฮ้เฮ้ นี่คือภรรยาของข้า กู่เฉียนโหยว แม่นางเห่าเม่ยลี เจ้ายังไม่ตอบข้าเลยนะ."จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเห่าเม่ยลี.
"ทะเลตะวันออกคือครอบครัวของข้า เจ้าสังหารเหล่าปลาไปมากมาย ยังมาถามว่าข้ามาที่นี่ทำไมอย่างงั้นรึ?"เห่าเม่ยลีแค่นเสียง.
ส่วนจงซานกล่าวต่อ "เจ้ามีอะไรต้องการกล่าวอย่างงั้นรึ?"
"เจ้ามายังทะเลตะวันออกทำอะไร?"เห่าเม่ยลีที่กล่าวสอบถามจงซาน.
"ข้าเพียงแค่ผ่านทางมาเท่านั้น ข้ากำลังจะกลับบ้าน!"จงซานที่กล่าวตามจริง.
"กลับบ้าน?? บ้านจงซาน?? งั้นข้าคงพลาดไม่ได้ ให้ข้าไปดูบ้านของเจ้าด้วยก็แล้วกัน?"เห่าเม่ยลีที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.
ได้ยินคำพูดของเห่าเม่ยลี จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"โอ้ว ภายในสวรรค์นั้นกว้างใหญ่ไพศาล ทำไมถึงอยากไปยังบ้านของข้าล่ะ?"จงซานที่กล่าวออกมาอ้อม ๆ .
"ข้าตัดสินใจแล้ว นำทางได้แล้ว!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงดื้อรั้น.
เห็นท่าทางเห่าเม่ยลี จงซานที่ฝืนยิ้มออกมา "ได้ ทางนี้!"
จงซานที่ชี้ไปยังทิศทางของเกาะหมาป่าสวรรค์.
"เดินทาง."
เห่าเม่ยลีที่ยืนอยู่บนหัวของเสี่ยวจิน พร้อมกับพุ่งตรงไปยังทิศทางดังกล่าวอย่างรวดเร็ว จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ตามหลังไป.
"จากที่ข้าเห็น นางต้องมีเป้าหมายแน่นอน นอกจากนี้ยังไม่ใช่เป้าหมายที่ดีนัก."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ข้ารู้!"จงซานพยักหน้ากล่าวรับ.
"ทำไมถึงได้ให้นางมากลับพร้อมพวกเราล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยความสงสัย.
"เพราะว่าข้าเป็นหนี้นาง!"จงซานกล่าวพลางถอนหายใจเล็กน้อย.
"เป็นหนี้อย่างงั้นรึ? 12 เมืองหลิงไห่ นางเป็นคนที่นำมังกรมาอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าเป็นการแลกเปลี่ยนหรอกรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วไปมา.
"มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา แต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกไป.
เกาะหมาป่าสวรรค์ ทิศเหนือ ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ ซึ่งมีจักรพรรดิ หลิวเต๋อเป็นผู้ปกครอง พื้นที่รอบ ๆ เองก็มีราชวงศ์กษัตริย์อีกสามแห่งรายล้อม.
หลายปีมานี้ สามราชวงศ์กษัตริย์มีเป้าหมายในการโค่นล้มราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เพื่อที่จะแย่งชิงวาสนา เพื่อที่จะทำลายโซ่ตรวนในการยกระดับราชวงศ์วาสนาของพวกเขา.
ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ เมืองจินหลิง!
ที่ด้านนอกตำหนักนั้น หลิวเต๋านำผู้ฝึกตนมาเสริมกำลังจากภายนอกอย่างยากลำบากและเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไม่น้อยเลย.
ทุกคนที่เข้ามาในตำหนัก ค่อนข้างตื่นเต้นเล็กน้อย.
หลิวเต๋าที่อุ้มเต่าขนาดเล็กตัวหนึ่งมาด้วย ทว่าเต๋าเล็กนั้นมีลักษณ์ที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก มีหัวที่แยกออกมา หัวหนึ่งเป็นหัวเต่าที่มีสีดำทมิฬ ส่วนอีกหัวเป็นอสรพิษ ดูเหมือนกับการผสมกันระหว่างอสรพิษและเต่า หรือควรจะเรียกว่าเป็นการรวมตัวของเต่าและอสรพิษที่มีกระดองนั่นเอง.
"เจ้าสามารถอยู่ในราชวงศ์จักรพรรดิของข้าได้ เมื่อเจ้ากินมุกมังกร คงต้องใช้เวลาย่อยก่อน หลังจากนั้นข้าจะพาเจ้าไปดูพื้นที่รอบ ๆ อีกครั้ง."หลิวเต๋ากล่าว
เต่าน้อยสองหัวที่พยักหน้าไปมา ก่อนที่จะดึงหัวของมันเข้าไปในกระดอง.
"เสวียนเหยี่ยน เจ้าและเสี่ยวอู๋ไปด้วยกัน! ช่วยย่อยมุกมังกรก่อน."หลิวเต๋าที่กล่าวอย่างขึงขังไปยังชายในชุดสีดำ.
"อืม!"ชายที่มีนามว่าเสวียนเหยี่ยนที่พยักหน้ารับ.
จากนั้นเสวียนเหยี่ยนก็อุ้มเต่าที่แปลกประหลาดนั้นจากไป.
หลิวเต๋าที่จ้องมองเสี่ยวอู๋ที่จากไป พลางถอนหายใจยาว.
"ยินดีกับฝ่าบาทด้วย ช่างน่าตื่นเต้นนัก คาดไม่ถึงเลยว่า เผ่าเต่าทมิฬจะทำพันธสัญญาด้วย ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ของพวกเรากำลังจะโชติช่วงอีกครั้งแล้ว."ขุนพลผู้หนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"เพียงแค่โชคดีเท่านั้น หากไม่เพราะว่าข้าได้ช่วยเหลือเสี่ยวอู๋ที่ทะเลทิศใต้ เสี่ยวอู๋คงไม่ยอมทำพันธสัญญากับข้า เรื่องมันคงไม่ง่ายขนาดนี้ โชคดีจริง ๆ ที่ข้าได้พบกับเสี่ยวอู๋."หลิวเต๋าที่สูดหายใจลึก แม้ว่าจะถ่อมตัว ทว่าก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
20 ปีที่แล้ว เขาพลาดการสนับสนุนจากเผ่าหมาป่า หลังจากนั้น 20 ปีผ่านมา คาดไม่ถึงจะได้รับการสนับสนุนจากเผ่าเต่าทมิฬ แม้ว่าเผ่าเต่าทมิฬจะด้อยกว่าเผ่าหมาป่าเล็กน้อย ทว่าในทวีปศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ จะมีราชวงศ์จักรพรรดิสักกี่แห่งที่ได้ทำพันธสัญญากับเผ่าสัตว์อสูรขนาดใหญ่กัน?
"ฝ่าบาท สามราชวงศ์กษัตริย์ ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องปล่อยเอาไว้แล้ว ในอดีตที่พวกเรา ยอมให้พวกเขาคงอยู่ เพราะเอาไว้ใช้ในการฝึกฝน เวลานี้รากฐานของพวกเราเพียงพอที่จะบุกเบิกทวีปศักดิ์สิทธิ์แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาคงอยู่แล้ว."แม่ทัพใหญ่ผู้หนึ่งที่กล่าวออกมา.
"ใช่แล้ว ฝ่าบาท พวกเราควรจะรีบกำจัดราชวงศ์กษัตริย์ทั้งสามซะ ตอนนี้พวกเราได้รับการสนับสนุนจากเผ่าเต่าทมิฬแล้ว ถึงเวลาแล้วที่พวกเราจะรุกเข้าภาคใต้กำจัดราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งต่อ พวกเขาที่ทำพันธสัญญากับเผ่าหมาป่า? พวกเราไม่สามารถปล่อยให้พวกเขาเติบโตได้แล้ว.
"ใช่ ฝ่าบาท รอให้พวกเรารวมเกาะหมาป่าสวรรค์ได้แล้ว เพียงแค่ฝึกฝนอีกสักเล็กน้อย ก็จะสามารถก้าวไปยังทวีปศักดิ์สิทธิ์ เพียงแค่รวบรวมราชวงศ์จักรพรรดิของทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้สักสองสามแห่ง พวกเราก็มีพลังพอที่จะทำลายราชวงศ์ราชันย์ได้แล้ว หลังจากที่ได้วาสนาของราชวงศ์ราชันย์มาครอง ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ของพวกเราก็จะได้รับการยกระดับอีกครั้ง."ขุนพลอีกคนที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ.
ส่วนเซียนเซิงซือที่อยู่ข้าง ๆ ยังคงเงียบ เฝ้ามองอย่างอดทน.
หลิวเต๋าที่จ้องมองไปยังขุนพบทั้งสองที่แสดงท่าทางตื่นเต้น ก่อนที่จะจ้องมองไปยังเซียนเซิงซือ ท้ายที่สุดก็ส่ายหน้าไปมา "การยกระดับจากราชวงศ์กษัตริย์ไปเป็นราชวงศ์จักรพรรดินั้น จำเป็นต้องมีวาสนาที่เพียงพอ ทว่าการจะยกระดับจากราชวงศ์จักรพรรดิไปเป็นราชวงศ์ราชันย์นั้น เพียงแค่มีวาสนามันยังไม่เพียงพอ ทว่ามันจำเป็นต้องได้ของล้ำค่ามาก ๆ มาก่อน."
"หืม?"เหล่าขุนพลที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ตราประทับราชวงศ์สวรรค์ไงล่ะ!"หลิวเต๋าที่สูดหายใจลึก.
"ตราประทับราชวงศ์สวรรค์อย่างงั้นรึ?"เหล่าขุนพลที่ขมวดคิ้วมา.
"ถูกแล้ว ตราประทับราชวงศ์สวรรค์นั้น ในประวัติศาสตร์มีการบันทึกเอาไว้ ส่วนการเป็นราชวงศ์สวรรค์นั้น ไม่จำเป็นต้องคิดเลยว่า ในทวีปศักดิ์สิทธิ์เองยังเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าจะยกระดับไปเป็นราชวงศ์สวรรค์ได้อย่างไร มีคนน้อยมากที่รับรู้เรื่องนี้ เท่าที่รู้ตอนนี้มีเพียงแค่เซิ่งซ่างสามคนของราชวงศ์สวรรค์เท่านั้น."หลิวเต๋ากล่าว.
"หืม!"เหล่าขุนพลต่างก็ขมวดคิ้วกันไปมา.
"ต้าฮวงโห่ว!"ในเวลาเดียวกันเหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
สายตาของทุกคนที่จ้องมองไปตาม ๆ กัน ไปยังหญิงสาวในชุดสีดำที่กำลังก้าวเข้ามาช้า.
"คารวะต้าฮวงโห่ว!"เหล่าขุนพลทุกคนที่กล่าวออกมาพร้อมกัน.
"อืม!"หญิงสาวในชุดสีดำที่กล่าวเสียงแหบ ๆ ออกมา.
เห็นหญิงสาวชุดดำที่ก้าวออกมา หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา สายตาที่รู้สึกหวั่นไหว สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด ลึกเข้าไปข้างในนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจและความรู้สึกผิด อารมณ์มากมายที่ซับซ้อนอยู่ในนั้น.
"ฝ่าบาท เฉินต้องขอตัวก่อน!"เหล่าขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.
"อืม!"หลิวเต๋าพยักหน้า เหล่าขุนพลทุกคนที่ถอยห่างออกจากห้องโถงในทันที.
"เจ้ากลับมาแล้ว ไม่ไปแจ้งกับข้าก่อนละ!"ต้าหวงโห่วที่กล่าวออกมา พร้อมกับยืนแขนออกไปปัดฝุ่นที่อยู่บนเสื้อผ้าของหลิวเต๋าออกไปอย่างระมัดระวัง.
หลิวเต๋าที่ขมวดคิ้วไปมา ไม่เคลื่อนไหว ราวกับว่าไม่ต้องการให้ ต้าหวงโห่วนั้นต้องตัว ถึงแม้จะรู้สึกเขยง ทว่าก็ต้องระงับความรู้สึกภายในใจเอาไว้ไม่ให้แสดงออกมา ปล่อยให้ต้าหวงโห่วทำความสะอาดชุดของเขา.ก
"ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่ว่าง! เกรงว่าจะไปรบกวนเจ้า!"หลิวเต๋ากล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ต้าหวงโห่วที่เงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"คืนนี้จะให้เสี่ยวซานเป็นคนปรนนิบัติเจ้า!"
“อืม!”หลิวเต๋าที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
ท่าทางของต้าหวงโห่วนั้นเต็มไปด้วยความหดหู่ใจ ก่อนที่จะจากไปช้า ๆ ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
เห็นต้าหวงโห่วที่จากไป ใบหน้าของหลิวเต๋าปรากฏความรู้สึกซับซ้อนมากมาย.
.........
เกาะหมาป่าสวรรค์ ภายในป่าทึบแห่งหนึ่ง.
หยิงหลานในชุดเกราะรบเต็มยศ เต็มไปด้วยความอาจหาญเยี่ยงวีรบุรุษ และดูประณีตงดงามไปพร้อม ๆ กัน ภายในหุบเขาหลายลูกในเวลานี้ต่างก็เต็มไปด้วยความสับสน พื้นดินเต็มไปด้วยศพมากมาย หลากหลายสำนักที่ถูกกำจัดไปจนหมด.
ที่ด้านหน้าของหยิงหลานนั้น มีชายคนหนึ่ง ร่างของเขาที่โชกไปด้วยโลหิต ทหารสิบคนที่ชี้หอกล้อมรอบร่างของเขาเอาไว้ ตราบเท่าที่หยิงหลานออกคำสั่ง เขาจะถูกสังหารไปในทันที.
"เจ้าสังหารข้าไม่ได้ ข้าเป็นหนึ่งของพุทธะจินกวง เป็นคนของวิหารต้าจิวราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ พวกเราเป็นคนของดินแดนเทพพิสุทธิ์ เจ้าจะสังหารข้าไม่ได้!"ชายคนดังกล่าวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดหวั่น.
ดินแดนเทพพิสุทธิ์อย่างงั้นรึ? จักรพรรดิหยินเยว่รึ? วิหารต้าจิว? หยิงหลานที่ขมวดคิ้ว ก่อนที่จะสั่งให้ทุกคนหยุด.
"ลากตัวมันไปที่ค่าย ข้าจะสอบสวนมันอีกครั้ง."หยิงหลานกล่าว.
"รับทราบ!"เหล่าขุนพลที่ตอบรับคำสั่งของหยิงหลานในทันที.
หลังจากที่นำตัวชายคนดังกล่าวกลับมาที่ค่าย และได้ทำการสืบสวนเป็นการส่วนตัว พวกเขาที่ได้รับข่าวมาหลายอย่าง หยิงหลานที่ขมวดคิ้วไปมา จ้องมองเหล่าขุนพลไปมา.
"เจ้า เดินทางกลับไปด้วยความเร็วที่สุด รายงานฝ่าบาทถึงเรื่องที่เกิดขึ้น."หยิงหลานที่ออกคำสั่งต่อขุนพลคนหนึ่ง.
"ครับ!"ขุนพลคนดังกล่าวที่รับคำสั่งในทันที.
"แม่ทัพ ข้าไปได้หรือยัง?"ชายคนดังกล่าวที่ถูกจับมานั้นเต็มไปด้วยความกังวล.
"จอมพล จับตัวเอาไว้ก่อนหรือไม่?"ขุนพลอีกคนที่สอบถามออกมา.
"ไม่ได้ พวกเรายังมีภารกิจอื่นอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จะคุมตัวเขาเอาไว้ตลอด หากว่าคนคุมตัวไม่แน่นหนาเพียงพอ เกิดเขาหนีขึ้นมาล่ะ? เรื่องนี้อาจจะทำให้แผนการของฝ่าบาทผิดพลาดได้ มันเสี่ยงเกินไป จะไม่มีใครทำลายแผนการของกู่เหยี่ยเยี่ยได้ ต้องไม่มีวัน ฆ่ามันซะ!"ดวงตาของหยิงหลานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ครับ!"ขุนพลที่รับคำสั่งในทันที.
"แม่ทัพ แม่ทัพ.......!"ชายคนดังกล่าวที่ร้องครวญคราง หยิงหลานที่เดินออกจากกระโจมไปเรียบร้อยแล้ว.