Chapter 355 จงซานผู้อหังการ.

ยังไม่ถึงห้าด้วยซ้ำ เหล่าคนของกระทรวงยุติธรรมก็หวาดกลัวในท่าทีของจงซาน!

จงซานที่หันหน้ากลับมามองอาต้า ขมวดคิ้วไปมา "เกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้ามาอยู่นี่?กงจูล่ะ?"

"เซียนเซิง ช่วยกงจูเร็วเข้า กงจูตอนนี้กลายเป็นผู้ต้องหาไปแล้ว."อาต้ากล่าว.

"ผู้ต้องหาเมื่อไหร่?กงจูรึ? ใครกล้าตั้งข้อหากับกงจูกัน?"จงซานที่ชำเลืองมองตาโต.

"เป็นความจริง ที่พักของกงจูตอนนี้ถูกปิดล้อมเอาไว้แล้ว กงจูถูกกักขังเอาไว้ในคฤหาสน์ ข้าและอาเอ้อเองก็ถูกขังอยู่ด้านใน กงจูคำนวณแล้วว่าเซียนเซิงกำลังจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ดังนั้นจึงให้ข้าและอาเอ้อหนีออกมาหาเซียนเซิง สวรรค์เห็นใจพวกเรา ท้ายที่สุดทำให้ข้าได้พบกับท่าน เหล่าคนที่ไล่ตามข้ามานั้น เป็นคนที่กักขังกงจู พวกเขาที่ไล่ล่าข้าและอาเอ้อมา พวกเราหนีกันไปคนละทาง."อาต้าที่กล่าวออกมาในทันที.

"เกิดอะไรขึ้นกัน?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

กงจู กงจูมีสถานะใด ใครกล้าตัดสินให้นางเป็นอาชญากร? ทว่าในตอนนี้ก็บอกได้เช่นกันว่าความผิดนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ธรรมดา.

"ที่ด้านนอกมีข่าวลือว่า กงจูสังหารจวินจูหยิงหนิง ตอนนี้สร้างความตื่นตะลึงไปทั่ว ฝ่าบาททรงโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก!"อาต้ากล่าว.

"หยิงหนิง? หยิงหนิงตายแล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาขณะถาม.

"ใช่แล้ว เหล่าเจ้าหน้าที่กระทรวงยุติธรรมได้ทำการตรวจสอบแล้วว่ากงจูได้สังหารจวินจู่หยิงหนิง ด้วย"ศรเทพวายุ" นอกจากนี้ยังมีหยกบันทึกเป็นหลักฐานด้วย กงจูเจอปัญหาใหญ่แล้ว."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกังวล.

"กงจูเป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารหยิงหนิง มีข่าวลืออะไรอีก?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.

"อาวุโสเทียนกำลังจะเลือกศิษย์ระหว่างกงจูและหยิงหนิง หลังจากผ่านการทดสอบ ท้ายที่สุดหยิงหนิงชนะ ที่ด้านนอกลือกันว่ากงจูเฉียนโหยวทนไม่ไหว จึงได้สังหารหยิงหนิง."อาต้ากล่าว.

"ใครเป็นคนปล่อยข่าวนี้?"จงซานที่จ้องมองไปยังอาต้า.

"ข่าวมันลือไปทั่ว ไม่รู้ว่าเป็นใคร."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.

"นี่เป็นข้อมูลสำคัญ จงใจปล่อยออกมา ไม่ใช่ว่าเป็นหนึ่งในแผนการหรอกรึ?"ใบหน้าของจงซานที่เผยท่าทางเหยียดหยัน.

"เซียนเซิง กงจูบริสุทธิ์อย่างแน่นอน."อาต้าที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"ข้าได้ฝากคำพูดของข้าให้กับกงจูก่อนหน้า เจ้าได้บอกนางหรือไม่?"จงซานชำเลืองมองไปยังอาต้า.

"เซียนเซิงกล่าวว่าหากไม่ได้สนใจก็ไม่ควรที่จะแข่งขันกับหยิงหนิง วิชาฮวงจุ้ย ไม่ควรที่จะศึกษา! ข้าได้บอกทุกคำพูดกับกงจู!"อาต้าที่กล่าวยืนยัน.

"สถานการณ์ตอนนี้กงจูเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.

"ยังถูกคุมขังอยู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัวของฝ่าบาท เหล่าขุนนางย่อมไม่มีใครกล้าจัดการ ความหมายของฝ่าบาทนั้น ต้องการรอให้ไท่จื่อทั้งสี่กลับมาทั้งหมดก่อน จากนั้นค่อยตัดสินใจอีกครั้ง."อาต้ากล่าว.

"รอให้ไท่จื่อทั้งหมดกลับมาก่อนอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ครับ หากไม่สังหารเชื้อพระวงศ์ด้วยกัน เซิ่งซ่างที่โปรดกงจูมาก เรื่องคงไม่หนักหนาขนาดนี้ ทว่าเรื่องเช่นนี้เหนือหัวไม่พอใจเป็นอย่างมาก เหล่าลูกหลานที่สังหารกันเอง ดังนั้นกงจูจึงอยู่ในสถานะอันตราย บทลงโทษ ของกงจูที่สังหารญาติผู้น้อง เหนือหัวย่อมไม่มีวันเมตตา ทว่าด้วยสถานะของกงจู จึงไม่ได้ตัดสินในทันที รอคอยฟังความคิดเห็นของไท่จื่อทั้งหมดก่อน ตัดสินใจลงโทษ."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

"อาวุโสเทียนรับหยิงหนิงเป็นศิษย์อย่างงั้นรึ? เพราะว่ากงจูเฉียนโหยวอิจฉาอย่างงั้นรึ? จากนั้นก็สังหารน้องสาวเชื้อพระวงศ์? ช่างเป็นข้อกล่าวหาที่บังเอิญนัก."จงซานที่สูดหายใจแรง.

"แล้วอาวุโสเทียนกล่าวอะไรบ้าง?"จงซานที่สอบถามอาต้าอีกครั้ง.

"อาวุโสเทียนกล่าวว่าเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยว นับจากนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่รับกงจูเป็นศิษย์เป็นอันขาด."อาต้ากล่าว.

"ไม่รับกงจูเป็นศิษย์อีกแล้วอย่างงั้นรึ?นับว่าเป็นจุดยืนที่เฉียบขาด ก้าวตามสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี."จงซานที่หรี่ตามมอง.

"ไท่จื่อทั้งสี่ กลับมากี่คนแล้ว?"จงซานสอบถาม.

"ไท่จื่อทั้งสี่ ตอนนี้กลับมาสองคนแล้ว ไท่จื่อเจิ้งอี้และไท่จื่อต้าเสวียน บิดาของกงจู่อ๋องเจิ้งอี้ และต้าเสวียนอ๋องนั่นเอง."อาต้ากล่าวออกมาทันที.

"แล้วพวกเขากล่าวสิ่งใดออกมาบ้าง?"จงซานที่จ้องมองไปยังอาต้า.

"ต้าเสวียนอ๋องที่ไม่กล่าวสิ่งใดได้แต่เงียบ บางทีคงจะรอจนไท่จื่อทั้งหมดกลับมารวมกันก่อน ค่อยพูดอีกครั้ง ส่วนอ๋องเจิ้งอี้ เขาไม่กล่าวสิ่งใดกับกงจูเลย ทว่ากับกล่าวต่อคนอื่นว่าให้เป็นไปตามกระบวนการ."อาต้ากล่าว.

"ให้เป็นไปตามกระบวนการอย่างงั้นรึ?"จงซานแค่นเสียง.

"ในท้องพระโรงตอนนี้เป็นอย่างไร มีแนวโน้มอย่างไรบ้าง? มีคนกล่าวแทนกงจูบ้างหรือไม่?"จงซานกล่าว.

"ในท้องพระโรง นอกจากราชครูที่สอบถามเรื่องทั่วไป ขุนนางส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครกล่าวสิ่งใดออกมา เหล่าขุนนางเองอาจจะรู้ว่า ผู้นำสืบสวนเป็นฉีเทียนโห่ว คงจะตัดสินโทษของกงจูเฉียนโหยวเรียบร้อยแล้ว."อาต้ากล่าว.

"ฉีเทียนโห่วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ชำเลืองมองออกไป.

"ใช่แล้ว หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่หุบเขาหมื่นวานร น่าจะทำให้ฉีเทียนโห่วรู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก และเพราะหยิงหนิงเป็นน้องสาวต่างมารดา ดังนั้นภายในท้องพระโรง จึงได้ยินมาว่าฉีเทียนโห่วที่โกรธเกรี้ยว ตำหนิกงจูอย่างรุนแรง "อาต้ากล่าว.

"สถานการณ์นับว่าย่ำแย่ทีเดียว หลักฐาน พยานมีครบหมด การตายของหยิงหนิง นับว่าหนักหนากับการสังหารเชื้อพระวงศ์ บิดาของนาง อ๋องเจิ้งอี้ ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรเลยรึ? อีกทั้งยังเป็นฉีเทียนโห่วเป็นหัวหน้าสืบสวนครั้งนี้ด้วย? ข่าวลือที่ด้านนอกเองก็ดูเหมือนว่าจะจงใจใส่ร้ายว่ากงจู ว่าเกิดความอิจฉาจนสังหารน้องสาว กับคำพูดที่โหมกระหน่ำเหล่านี้ กับช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ ต้องลำบากเจ้าแล้ว."จงซานที่สูดหายใจลึก.

"ไม่ อาต้าและอาเอ้อไม่ได้ลำบากเลย เป็นกงจูที่ไม่สู้ดีนักตอนนี้ เวลานี้นางผายผอม ไม่กินไม่นอน จนเวลานี้กลายเป็นคนผอมแห้งแรงน้อยไปแล้ว."อาต้าที่กล่าวพลางถอนหายใจ.

"กงจูให้พวกเจ้าออกมา ได้กล่าวสิ่งใดหรือไม่?"จงซานที่กล่าวต่ออาต้า.

"มี!"อาต้าที่กล่าวออกมาในทันที.

"อะไร?"จงซานสอบถาม.

"กงจูให้ข้าบอกกับเซียนเซิงว่า มีคนต้องการให้ข้าเป็นคนฆ่า."อาต้าที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

มีคนต้องการให้ข้าเป็นคนฆ่ารึ?

"เซียนเซิงกงจูถูกใส่ร้ายอย่างแน่นอน เซียนเซิงจะต้องช่วยกงจู."อาต้าที่แสดงท่าทางหวาดหวั่น.

"โปรดวางใจ ข้าเชื่อนาง ในเมื่อนางบอกว่ามีคนต้องการให้นางเป็นคนฆ่า แน่นอนว่าไม่ใช่ฝีมือนาง เช่นนั้น นี่คือแผนการที่สั่นสะเทือนสวรรค์ เพื่อป้ายความผิดให้กับนาง ฟู่"จงซานที่เป่าปากขมวดคิ้วไปมา.

"เซียนเซิง พวกเราจะทำอย่างไร?"อาต้าที่สอบถามออกมาในทันที.

"เจ้ารักษาบาดแผลให้หายก่อน ข้าจะนำเจ้ากลับนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์เอง จากนั้นเจ้าก็รีบกลับที่พักกงจูในทันที."จงซานที่กล่าวออกมา.

"ทว่า เซียนเซิง กงจู..."อาต้าที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เจ้าบอกนาง ข้าจะช่วยนางอย่างแน่นอน!"จงซานชำเลืองมองไปยังอาต้า.

"ครับ!"อาต้าที่ถอนหายใจยาวเช่นกัน.

จงซานที่นำทัพเดินทางตรงไปยังนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ ภายในสมองของจงซานที่ครุ่นคิดไปมาอย่างบ้าคลั่ง คิดเรื่องราวที่ซับซ้อนไปมา.

อาต้าที่ได้รับการช่วยเหลือจากจื่อเห่ารักษาบาดแผล ส่วนจงซานที่ทำการครุ่นคิดเรื่องต่าง ๆ .

เขาจะพลิกสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร?

จงซานนำกองกำลัง 800,000 นาย เดินทางไปยังเมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ เมื่อเคลื่อนที่เข้าใกล้ ได้ยินเสียงของผู้คนมากมายที่คึกคักเป็นอย่างมาก มีความรุ่งเรื่องยิ่งกว่าเดิมซะอีก.นครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ที่กว้างใหญ่ไพศาล.

เหล่าเสียงของผู้คนมากมาย คึกคักเป็นอย่างมากส่งเสียงเจื้อยแจ้วดังสับสนอลหม่านออกมาแต่ไกล.

"ผู้มาเป็นใคร?"ที่ไกลออกไปนั้นองค์รักษ์สองคนของนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ที่บินตรงมา.

จงซานนำตราประทับที่เหมือนกับก้อนอิฐออกมาแล้วกล่าวว่า."ตามประสงค์ของฝ่าบาท เดินทางกลับตามโองการฟ้า!"

ชายผู้หนึ่งที่นำตราของจงซานมาตรวจสอบในทันที.

จากนั้น คนทั้งสองแสดงความเคารพต่อจงซานในทันที "ยินดีต้อนรับการกลับมาของตงฟางโห่ว ฝ่าบาทมีรับสั่ง หากตงฟางโห่วกลับมา ให้ท่านไปรอที่คฤหาสน์ตงฟาง รอให้ฝ่าบาทเรียกตัว."

"คฤหาสน์ตงฟางรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ครับ ฝ่าบาทได้ประทานคฤหาสน์แก่ตงฟางโห่ว."หนึ่งในนั้นกล่าวออกมา.

"เพียงพอต่อกองทัพ 800,000 นายหรือไม่?"จงซานสอบถาม.

"เพียงพออย่างแน่นอน!"หนึ่งในนั้นที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ดี รบกวนท่านทั้งสองนำทาง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเจ้าให้เกียรติข้า ข้าก็ให้เกียรติเจ้า.

ขณะที่กองทัพกำลังเคลื่อนที่ไปด้านหน้า.

ที่ไกลออกไปนั้นปรากฏคนห้าสิบคน หนึ่งในนั้น สวมชุดพยัคฆ์สีม่วง ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความอหังการ ใบหน้ามีรอยแผลเป็น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย นำกลุ่มของผู้ใต้บังคับบัญชาในชุดสีดำ ซึ่งมีคนห้าคนก่อนหน้านี้ที่ไล่จับอาต้า ซึ่งหวาดกลัวทัพจงซานหนีไปก่อนหน้านี้.

"เซียนเซิง ที่นำมานั่นคือรองเสนาธิการกระทรวงยุติธรรม หม่าจู่หรี เป็นลุงของฉีเทียนโห่ว เป็นหนึ่งในทีมสอบสวนเรื่องของกงจูเฉียนโหยว เขาต้องการจับข้า."อาต้าแอบกระซิบบอกจงซาน.

"โหว?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.

กลุ่มคนดังกล่าวที่มาหยุดทัพของจงซานไม่ไกลออกไป.

"จงซาน ช่างสามหาวนัก กล้าช่วยเหลือผู้กระทำผิดอย่างงั้นรึ?"หม่าจูหรีที่ชี้หน้าตะโกนไปยังจงซาน.

สามหาวจงซานอย่างงั้นรึ? จงซานหรี่ตาจ้องมอง รู้จักตัวเขาด้วยอย่างงั้นรึ?

"เจ้าเป็นใคร รู้จักข้าได้อย่างไร?"จงซานที่หรี่ตาจ้องมอง.

"มีคนบอกข้า เจ้ากล้าละเมิดกฎหมาย ช่วยเหลือผู้กระทำผิด ข้าต้องการจับกุมผู้ต้องหาในตอนนี้ ทางที่ดีอย่าได้แส่มายุ่งดีกว่า."หม่าจู่หรีกล่าว.

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ช่างกล้านัก ใครกล้าจับคนในกองทัพของข้ากัน?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม สายตาเต็มไปด้วยความดุร้าย.

"ที่นี่คือนครบรรพกาลศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะกำแหงได้ ข้าต้องการจับคน เจ้าจะทำอะไรได้ คิดว่ากล้าท้าทายอำนาจคำสั่งของทางการอย่างงั้นรึ? จับ!"หม่า จู่หรีสั่งการออกมาในทันที.

"เจ้ากล้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"จับ!"หม่าจู่หรีออกคำสั่งในทันที.

"ฆ่า!"จงซานออกคำสั่งในทันที.

"ฆ่า!!"กองกำลังทั้งหมดที่คำรามออกมาเสียงดัง แปรทัพในทันที.

ศรปราณทะลวงที่ง้างออกมา สุ่ยอู๋เหินที่ออกคำสั่ง บอลเพลิงนับหมื่น ศรปราณทะลวงหลายหมื่น รวมกันกว่า 100,000 ถูกส่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง ตรงไปยังทิศทางของหมาจู่หรี.

เหล่าคนที่หม่าจู่หรีนำมานั้นถึงกับหวาดผวา! พวกเขาได้ยินเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาก่อนหน้านี้รายงานมาก่อนแล้ว แต่ไม่คิดเลยว่าจงซานจะทำอะไรไร้เหตุผลเช่นนี้ มีคิดจะฟังเหตุผลแม้แต่น้อย ถึงกับสั่งการสังหารพวกเขา! เรื่องนี้ จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?

"ตูมมมมมมมมมม!"

ทุก ๆ คนที่เร่งรีบหาที่หลบ เหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาที่มาหลบด้านหลังของหม่าจูหรีซึ่งเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ เกิดระเบิดเสียงดังสนั่น กลุ่มของหม่าจู่หรีลอยออกไปกว่าสามร้อยเมตรด้วยพลังระเบิดของศรปราณทะลวงมากมาย ทุกคนที่ตื่นตกใจเป็นอย่างมาก.

ไม่บอกไม่กล่าว กองกำลังหมาป่าด้านหน้า เหล่าหมาป่าที่อ้าปาก จ้องมองออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว กองกำลัง 8 แสนนายที่ตั้งขบวนเตรียมเข้าโจมตี กับเหล่าคนห้าสิบคนในเวลานี้ ไม่ต่างกับกำลังอยู่ในสงคราม.

"จงซาน ฝากไว้ก่อน ข้าจะให้เจ้าได้ชดใช้อย่างแน่นอน"หม่าจู่หรีที่นำคนวิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็ว.

"ยิง!"

"ฟิ้ว!!"ศรปราณกว่า 200,000 ลูกที่ถูกยิงตามหลังพวกเขา.

หม่าจูหรีที่วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว! องค์รักษ์นำทางสองคนที่จ้องมองด้วยท่าทางหวาดผวา.