Chapter 335 การปะกันระหว่างราชันย์

หลังจากอ่านเนื้อหาผ่านไปหนึ่งก้านธูป อี้เหยี่ยนที่หลับตาสูดหายใจลึก ก่อนที่จะยื่นแผ่นริ้วหยกคืน ส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ "แผนการสวรรค์ล่ม เป็นแผนการที่ต่อเนื่องกัน สวรรค์ล่มสี่ชั้น ความสามารถของจงซาน ข้าด้อยกว่านัก!"

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนอย่าได้ถ่อมตัว บิดาของขั้นนั้นกล่าวว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยนไม่ได้แพ้เรื่องความสามารถทั้งหมด เพียงแค่พ่ายแพ้ต่อศาสตร์บางอย่าง ศาสตร์ของธุรกิจ ตระกูลจงของพวกเรานั้น เชี่ยวชาญเรื่องนี้ กับศาสตร์ที่ไม่ถัด สำหรับเซียนเซิงอี้เหยี่ยนประสบความสำเร็จถึงเพียงนี้ ก็นับว่าน่ายกย่องแล้ว!"จงเจิ้งที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"ธุรกิจอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนจ้องมองไปยังจงเจิ้ง.

"ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เมื่อครั้งบิดายังก้าวไปไม่ถึงระดับเซียนเทียน ท่านคือพ่อค้า ตระกูลจงนั้นรุ่งเรื่องขึ้นมาได้เพราะเขา บิดาของข้านั้นกล่าวได้ว่าเคยอยู่ในสมรภูมิการค้าอย่างโชกโชน กฎเกณฑ์และวิธีการต่าง ๆ เกี่ยวกับการค้านั้น นับว่ามีความเชี่ยวชาญโดยเฉพาะ."จงเจิ้งกล่าว.

"อืม! จงซานนับว่าเชี่ยวชาญในทุกเรื่อง."อี้เหยี่ยนพยักหน้าพลางถอนหายใจ.

"ที่มาในวันนี้ ต้องการถามว่าเซียนเซิงอี้เหยี่ยม เดิมพันสิบปี ท่านจะมาเมื่อไหร่?"จงเจิ้งสอบถาม.

"เอ้ฮ้ มาเมื่อไหร่รึ?ตอนนี้เลย ทว่าข้าต้องการจะไปยังเมืองหลวงต้ายวีอีกสักครั้งก่อน!"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"อุปราช!"เถี่ยเสวี๋ยที่ชำเลืองมองต้าโต.

เดิมพัน? เดิมพันอะไรกัน?

"เถี่ยเสวี๋ย 3 ปี สิบเดือนก่อนหน้านี้ เวลานั้นเจ้าก็อยู่ ที่ภูเขาหิมะ ข้าและจงซานได้ทำการเดิมพันกัน สิบปี ข้าต้องป้องกันการเข้าโจมตี หากว่าเขาสามารถยึดราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีได้ ข้าจะต้องรับใช้เขา หากเขาพ่ายแพ้ต่อข้า เขาก็ต้องมารับใช้ข้า ด้วยเวลาสิบปี อีกสองเดือนถึงจะถึงสี่ปี เจ้าบอกสิว่าเดิมพันนั้น ใครชนะ?"อี้เหยี่ยนจ้องมองไปยังเถี่ยเสวี๋ยพร้อมกับเผยยิ้มออกมา.

ได้ยินคำพูดของอี้เหยี่ยน เถี่ยเสวี๋ยที่ชำเลืองมองตาโต จากนั้นก็สูดหายใจยาว "อุปราช นี่ต้องเป็นแผนการของจงซาน เขามีวิธีจัดการกับต้ายวีก่อนแล้ว จากนั้นก็ได้ทำการเดิมพันกับท่านอย่างจงใจ."

"จะมีแผนการหรือไม่ หาได้สำคัญ ข้าเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีพอ ข้ายอมรับว่าพ่ายแพ้."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

เถียเสวี๋ยที่จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน สูดหายใจลึก "อุปราช ผู้น้อยก่อนหน้านี้เคยบอกอุปราชแล้ว เถี่ยเสวี๋ยพร้อมที่จะรับใช้อุปราชไปจนกว่าจะตายไป."

เห็นท่าทางของเถี่ยเสวี๋ยแล้ว อี้เหยี่ยนเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ดี พวกเราจะไปทำงานให้จงซานเป็นการส่วนตัว!"

"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่ตอบรับในทันที.

จงเจิ้งที่เฝ้ามอง คนทั้งสองที่พูดคุยกัน.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยน!"จงเจิ้งที่กล่าวออกมา.

"หืม?"อี้เหยี่ยนที่จ้องมองมายังจงเจิ้ง.

"บิดาได้ให้ข้ามาบอกล่าวต่อเซียนเซิงอี้เหยี่ยนให้เตรียมตัว สามเดือนหลังจากนี้ที่ทิศตะวันออกเมืองต้าฉี ริมฝั่งทะเล พวกเราจะรอเซียนเซิงอี้เหยี่ยน พร้อมกับตระกูลของท่านด้วย."จงเจิ้งกล่าว.

"เฮ้ ไม่ได้ทำงานให้กับตงฟางโห่วอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนที่ขมวดคิ้วไปมา.

"บิดาของข้าได้พิจารณาแล้วว่าเมื่อต้ายวีถูกกำจัด การให้เซียนเซิงอี้เหยี่ยนเข้าร่วมราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลว จะทำให้ชื่อเสียงของเซียนเซิงอี้เหยี่ยนมัวหมอง เช่นนั้นจึงต้องการให้เซียนเซิงอี้เหยี่ยนเดินทางไปยังบ้านเกิดของพวกเรา ที่นั่น ก็สามารถใช้ความสามารถของเซียนเซิงอี้เหยี่ยนได้เช่นกัน."จงเจิ้งกล่าว.

อี้เหยี่ยนจ้องมองไปยังจงเจิ้ง เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย "เช่นนั้นก็ดีเช่นนั้น ข้าเองก็ต้องการไปดู สถานที่เช่นใด ถึงสามารถบ่มเพาะบุคคลเช่นจงซานได้!"

"ยอดเยี่ยม เช่นนั้น จงเจิ้งขอลา!"จงเจิ้งกล่าว.

"อืม!"อี้เหยี่ยนพยักหน้าเบา ๆ .

จงเจิ้งกล่าวลาและจากไป อี้เหยี่ยนที่จ้องมองไปยังทิศทางที่จงเจิ้งจากไป ผ่านไประยะหนึ่งถึงได้ถอนสายตากลับคืนมา.

"อุปราช เป็นที่ใหนที่จงเจิ้งกล่าวกัน?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวด้วยความสงสัย.

"ไม่สามารถบอกได้?ไม่รู้เลยสักนิด เกี่ยวกับความลับของจงซานนั้นถูกเก็บซ่อนไว้ลึกเป็นอย่างมาก บุตรของเขาที่ราวกับปรากฏขึ้นในทันที ทันใด ชายผู้นี้ดูเยือกเย็น ไม่โอหังและไม่สุภาพ ดูสุขุมเป็นอย่างมาก ไม่มีน้ำรั่วสักหยด นับว่าเป็นคนที่น่าชื่นชม ไม่สามารถดูแคลนได้เช่นกัน."อี้เหยี่ยนกล่าวพลางถอนหายใจ.

"โอ้ว!"เถี่ยเสวี๋ยที่ชะงักงันเล็กน้อย.

"เอาล่ะ ในเมื่อรับปากอีกสามเดือนหลังจากนี้ พวกเราก็เตรียมการได้เลย เจ้าไป..."อี้เหยี่ยนที่สั่งการเถี่ยเสวี๋ย.

หลังจากนั้นสองวัน ค่ายใหญ่ของต้าเสวียนอ๋อง.

แม่ทัพ 15 ทัพที่มารวมตัวกัน รวมถึงเหล่ารองแม่ทัพหลังจากที่เข้าโจมตีเมืองอย่างสมบูรณ์แล้ว ก็ได้มารวมตัวกัน.

ที่ด้านนอกนั้น ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป จ้องมองไปยังเมืองยวีที่อยู่ไกลออกไป หลังจากที่ผ่านไปห้าเดือน ต้าเสวียนอ๋องสั่งให้ทัพทุกทัพให้พัก อยู่ในการป้องกันการโจมตี.

เพราะว่ารอคอยให้แผนการสวรรค์ล่มเชื่อมโยงกันซะก่อน.

แผนการสวรรค์ล่ม ขั้นที่ 4 ! ปิดฟ้าข้ามทะเล!

ประสบความสำเร็จ แผนการของจงซานทั้งห้าขั้นดำเนินการมาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว คนของต้ายวีเวลานี้ได้สูญเสียความภัคดีต่อน่าหลานเพียวเสวี๋ย กับแผนการทั้งหมดที่เกิดขึ้น ทำให้คนเป็นจำนวนมาก ยอมจำนน ไม่ต่อต้านอีกต่อไป.

ประสบความสำเร็จ ถึงเวลาเก็บเกี่ยวแล้ว เมืองห้าสิบเมืองยอมจำนน เวลานี้เหลือเพียง 20 เมืองที่ผุพังพร้อมพังทลายทุกเมื่อ.

ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป ทว่าที่ด้านหลังนั้นเหล่าแม่ทัพแต่ละคนที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.

จงซานที่จ้องมองเหล่าแม่ทัพทุกคนท้ายที่สุดก็ต้องขมวดคิ้ว มีคนหนึ่งที่จับจ้องสังเกตกงจูเฉียนโหยวอยู่ตลอดเวลา.

กงจูเฉียนโหยวที่เห็นจงซานสงสัย ขมวดคิ้วไปมา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น.

ทำไมจงซานถึงได้รู้สึกแปลก?เพราะว่าแม่ทัพคนนั้น เป็นคนสนิทของฉีเทียนโห่วนั่นเอง!

และแล้ววันเข้าโจมตีก็มาถึง คาดไม่ถึงเลยว่าฉีเทียนโห่วจะไม่ได้มาด้วย? เขาไปที่ใหนอย่างงั้นรึ?

ทหารมากมาย ทัพจำนวนมากที่มารวมกัน ทอดยาวจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด.

ทุกคนที่ได้ยินเพียงแค่คำสั่ง ให้พวกเขาเคลื่อนทัพเขาโจมตีเมืองยวี.

"เฮ้!!!!"

เสียงดังกึกก้องกระจายไปทั่ว ดังสนั่นหวั่นไหว.

เสียงคำราม ที่ดังราวกับสายฟ้าฟาด กลิ่นอายของพลังที่หนักแน่นฟุ้งกระจายเต็มไปทั่วบรรยากาศ.

ตราบเท่าที่ได้ยินเสียง ก็ทำให้ร่างกายสั่นสะท้าน จิตวิญญาณที่ลุกโชน โลหิตที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่าง.

ที่ด้านหน้าของต้าเสวียนอ๋อง มีพยัคฆ์ร้ายขนาดใหญ่โต ลายขาวดำบนใบหน้า ลำตัวสีขาวมีขนาดหลายร้อยเมตร ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ร่างกายที่ปลดปล่อยพลังวิญญาณมหาศาล กลิ่นอายแห่งความตาย เป็นพลังของภูตที่รุนแรง อบอวนไปทั่วพื้นที่.

พยัคฆ์ขาวที่ยืนอยู่ด้านหน้าต้าเสวียนอ๋อง พร้อมกับจ้องมองไปยังเมืองใหญ่ที่อยู่ด้านหน้า.

พยัคฆ์ขาวขนาดหนึ่งร้อยเมตรอย่างงั้นรึ?

แม้จะอยู่ไกลออกมา จงซานยังสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่หนักหน่วงแผ่ออกมา พยัคฆ์ขาวนั่นทรงพลังเป็นอย่างมาก.

"นั่นคือไท่จื่อเผ่าพยัคฆ์ หยินซาเทียน!"กงจูเฉียนโหยวที่กระซิบบอก.

หยินซาเทียนอย่างงั้นรึ?

หยินซาเทียนที่โค้งลงมา ต้าเสวียนอ๋องที่ก้าวขึ้นไปบนหัวของมัน.

ไท่จื่อราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวยืนอยู่บนหัวของไท่จื่อเผ่าพยัคฆ์ นับเป็นเรื่องที่อหังการเป็นอย่างมาก.

"โฮกก! โฮกก! โฮกก! โฮกก!"

กองกำลังขนาดใหญ่ที่คำรามไปพร้อม ๆ กัน เสียงที่ดังผ่านชั้นฟ้า ทะลวงสวรรค์ได้ทีเดียว!

สงคราม สงครามเริ่มแล้ว!

เหล่าแม่ทัพ ที่มีพยัคฆ์ ขนาด 40-50 เมตร พร้อมนำทัพมุ่งตรงไปยังด้านหน้า.

ต้าเสวียนอ๋องยืนอยู่บนหยินซาเทียน นำทัพก้าวไปด้านหน้าช้า ๆ .

ทุก ๆ ก้าวที่ก้าวออกไป สวรรค์สะท้านปฐพีสะเทือน ทุก ๆ ก้าวของทัพใหญ่ที่ก้าวไปด้านหน้านั้นสั่นเทือนไปถึงหุบเขา ราวกับผืนปฐพีกำลังพังทลาย

เสียงกลองรบที่ดังขึ้นอย่างหนักหน่วง!

"ตรึม ๆ  ๆ  ๆ  ๆ  ๆ  ๆ "

เสียงแตรสงครามที่สั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ.

"โฮกกกกกกกกกกก"

หยินซาเทียนที่คำรามออกมาในทันที.

ทัพทั้งหมดที่หยุดลง!รอคอยคำสั่งจากต้าเสวียนอ๋อง.

ทุก ๆ คนที่หยุดลง.

สายตาของทุกคนที่จ้องมองเป็นสายตาเดียวกัน.

ไกลออกไปนั้น สำหรับคนที่มีพลังฝึกตนต่ำอาจจะมองไม่เห็น มีเพียงคนที่มีพลังฝึกตนสูงสามารถเห็นได้ จงซานเองสามารถสัมผัสได้บนฟากฟ้าบนป้อมปราการประตูเมือง ประกายแสงสีทองที่แผ่ออกมา เป็นแสงสีทองของพลังสวรรค์และปฐพี.

แม้จะอยู่ไกลถึงเพียงนี้ จงซานยังสัมผัสได้ถึงพลังวิญญาณที่น่าเกรงขามแผ่ออกมา.

น่าหลานเพียวเสวี๋ย!

แม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นคน ทว่าจงซานสามารถคาดเดาได้อย่างแน่นอน น่าหลานเพียวเสวี๋ย ราชันย์ของราชวงศ์ต้ายวี.

นี่คือราชันย์น่าหลานเพียวเสวี๋ย ผู้ปกครองของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีที่ตอนนี้อยู่ที่ด้านหน้าแล้ว ไม่มีคำร้องขอใด ๆ  ไม่มีคำว่ายอมจำนน ไม่จำเป็นต้องขอชีวิต กับบุคคลที่เป็นราชันย์ ย่อมเต็มไปด้วยความอหังการ หัวใจที่เข้มแข็ง แม้ว่าผืนแผ่นดินจะถูกยึด ถูกทหารมากมายเข้าล้อมกรอบ หากยังคงมีความภาคภูมิใจอยู่ จะให้เขายอมแพ้ง่าย ๆ ได้อย่างไร?

น่าหลานเพียวเสวี๋ยและต้าเสวียนอ๋อง กำลังเผชิญหน้ากันอยู่ห่างออกมาเป็นระยะ ภูเขาสามสิบลูก ทั้งคู่ที่จ้องมองหน้ากันและกันด้วยความโกรธเกรี้ยว.

สนามรบในเวลานี้กลายเป็นความเงียบงัน.

เวลานี้ถึงบทของผู้เป็นราชันย์ทั้งสองฝ่าย ไม่มีใครเข้าไปยุ่งเกี่ยว ไม่มีใครยุ่งเกี่ยวได้.

ที่ไกลออกไป บนเมืองที่ผุพังนั้น น่าหลานเพียวเสวี๋ยจ้องมองไปยังต้าเสวียนอ๋อง ก่อนที่จะจ้องมองไปยังอี้เหยี่ยนที่ยืนอยู่บนป้อมปราการ.

"อุปราช!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.

ในเวลานี้ บนป้อมปราการนั้นมีเหล่าทหารมากมายที่คุกเข่าลง มีเพียงแค่อี้เหยี่ยนที่ยังคงยืนอยู่.

"ฝ่าบาท!"อี้เหยี่ยนที่เอ่ยปากออกมา.

"ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี นั้นคงไม่สามารถที่จะต้านทานศัตรูได้แล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องปกป้องมันอีกต่อไปแล้ว บิดาได้มอบเจ้าให้กับข้า ข้าไม่สามารถใช้งานเจ้าได้จริง ๆ  เป็นเหตุให้ต้ายวีตกอยู่ในมือของศัตรู แม้ว่าข้าจะไม่ยินดี ทว่าก็ไม่ได้เสียใจ เพราะว่าข้าเป็นคนที่ทำให้ต้ายวีล่มสลายเอง เหลือเพียงปราการขั้นสุดท้ายแล้ว ภารกิจของเจ้าได้เสร็จสิ้นแล้ว."น่าหลานเพียวเสวี๋ยกล่าว.

"ฝ่าบาท ก่อนจะถึงเวลานั้น เฉินมีเรื่องค้างคาใจต้องการจะถาม ขอให้ฝ่าบาทโปรดกล่าวตามความจริง."อี้เหยี่ยนที่กล่าวต่อน่าหลานเพียวเสวี๋ยเป็นพิธี.

"เชิญกล่าว!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.

"ในอดีต ขณะที่ข้าเก็บตัวฝึกฝน มีพุทธะจากดินแดนเทพพิสุทธิ์ ได้วางยาพิษข้า เป็นเหตุให้หลายปีมานี้ร่างกายอ่อนแอ ซึ่งวันเดียวนั้นเป็นวันที่ฝ่าบาทอยู่ในตำหนักหลวง และเป็นคนเดียวกันที่อยู่ในถ้ำที่ข้าปิดตัวฝึกฝนใช่รึไม่?"อี้เหยี่ยนที่ชำเลืองมองไปยังน่าหลานเพียวเสวี๋ย.

น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่เงียบไป จ้องมองไปยังอี้เหยี่ยน จากนั้นก็หรี่ตา กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ."ถูกแล้ว!"

เถี่ยเสวี๋ยที่อยู่ข้าง ๆ ชำเลืองมองตาโต แท้จริงแล้ว เป็นฝ่าบาทเองที่เป็นคนวางยาพิษอุปราช ทว่า?ทำไมล่ะ?

อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อยให้กับน่าหลานเพียวเสวี๋ยที่สูดหายใจลึก "ขอบพระทัยฝ่าบาทที่กล่าวตามจริง ปมในใจของข้าได้รับการแก้ไขแล้ว!"

ปมภายในใจถูกแก้ไขอย่างงั้นรึ? น่าหลายเพียวเสวี๋ยเองก็คิดว่าอี้เหยี่ยนรับรู้ระแคะระคายอยู่ในใจ ทว่าด้วยสำนึกบุญคุณต่อราชันย์องค์ที่หนึ่ง จึงทำให้เขาเก็บเรื่องนี้เอาไว้!

"วันนี้ข้ากล่าวตามจริง เพราะภายในใจของข้าเหนื่อยที่จะเก็บมันเอาไว้เช่นกัน!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่กล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.

จากนั้น ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดกับอี้เหยี่ยนอีก เขาหันหน้าจ้องมองไปยังทิศทางของต้าเสวียนอ๋อง!