Chapter 332 กองกำลังขนาดใหญ่.

"ฟู่ไสว่ ท่านกล่าวว่าพวกเราไม่เข้าสู่สนามรบของต้ายวีตอนนี้ เช่นนั้น พวกเราเร่งรีบบุกเข้ารุก ทัพของราชวงศ์ต้าโหลวเลยดีไหม!"เสี่ยวหยวนเติ้งกล่าว.

"ไม่ สนามรบต้ายวีนั้น มีเมืองอยู่มากมาย ทว่า มันเปลี่ยนแปลงเร็วมาก เมืองต่าง ๆ ในเวลานี้ การป้องกันค่อนข้างอ่อนแอ สามารถพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว! สถานการณ์ที่จะเปลี่ยนไปในเพียงพริบตา พวกเราควรที่จะเตรียมตัว เพื่อที่จะเข้าสู่สนามรบของต้ายวีได้ทุกเมื่อ!"เสี่ยวหวังกล่าว.

"ครับ!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่กล่าวรับในทันที.

"ส่วนจำนวนทหารที่เหลือนั้น หยวนเติ้ง เจ้านำทัพ 1 ล้านคน เข้าตีเมืองป้อมปราการของต้าโหลว เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่แท้จริงของพวกเขา."เสี่ยวหวังกล่าว.

"ครับ!"เสี่ยวหยวนเฟิงที่ตอบรับในทันที.

....

การล่มสลาย ในสนามรบของต้ายวี สามารถที่จะอธิบายการล่มสลายได้.

ทัพที่นำโดยสุ่ยอู๋เหินนั้น สามารถยึดเมืองแรกได้ ในเวลา 25 วัน ใช้เวลา 25 วันยึดเมือง นับว่ารวดเร็วเป็นอย่างมาก กับกลยุทธ์ของเขาไม่สามารถที่จะจินตนาการถึงได้เลย.

สูญเสียเพียง 20,000 เพียงแค่ 20,000 เท่านั้น! ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งเดือน.

สุ่ยอู๋เหินที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ด้วยการศึกษาวิธีการต่าง ๆ ที่จงซานได้สอนเขาในอดีต ทำให้เขาสามารถยึดเมืองได้อย่างรวดเร็ว และส่งรายงานให้กับแม่ทัพใหญ่ต้าเสวียนอ๋องผู้นำทัพใหญ่ในครั้งนี้.

เส้นทางของทัพของสุ่ยอู๋เหินไม่ราบรื่นเท่าใดนัก ส่วนอีก 14 ทัพนับว่าราบรื่นเป็นอย่างมาก ทว่าก็สามารถยึดเมืองได้อย่างรวดเร็วทั้งหมด ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งเดือน.

หนึ่งเดือน พวกเขายึดเมืองได้ 15 เมือง นับว่ามีพลังที่ทรงพลัง ไร้เทียมทาน!

แต่ละทัพได้รับชัยชนะอย่างรวดเร็ว.

การยึดเมืองได้ทำให้สุ่ยอู๋เหินมีกำลังใจเป็นอย่างมาก ในการคุมทัพ พร้อมกับมุ่งหน้าไปยังเมืองอื่นในทันที ไม่เพียงแต่สุ่ยอู๋เหิน ทัพอื่น ๆ อีก 14 ทัพเอง ก็นับว่าไร้เทียมทาน ราบรื่นอย่างที่สุด.

เมืองป้อมปราการอย่างงั้นรึ? น่าขัน เหลือทหารเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น มีกองกำลังจำนวนไม่น้อยที่ออกไปค้นหาสมบัติยังไม่กลับมา พวกเขาคงไม่คาดคิดว่าจะมีกองกำลังศัตรูบุกมา แม้แต่ผู้นำหรือขุนพลก็ยังไม่มี พวกเขาจะรับมืออย่างไร เมื่อศัตรูมาถึง ภายในใจก็ขาดเขลา เผ่นหนีกันไปในทันที!

เมื่อขุนพลไม่อยู่ ขวัญกำลังใจทหารก็หดหาย เมื่อสงครามเกิดขึ้น พวกเขาจึงพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว.

เมืองที่สอง ดูเหมือนว่าจะได้บทเรียนจากเมืองแรก การป้องกันเมืองที่สองนับว่าดีขึ้น มีความแข็งแกร่งกว่าเมืองแรก.

อย่างไรก็ตาม ไร้ประโยชน์ ด้วยการใช้เวลาอย่างรีบเร่ง สามเดือน ก็สามารถยึดเมืองที่สองได้.

สุ่ยอู๋เหินที่ได้รับคำสั่งจากจงซาน หกเดือน สามารถยึดเมืองสองเมืองได้อย่างต่อเนื่อง.

สุ่ยอู๋เหินที่ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก สงครามครั้งนี้ นับว่าเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม.

สุ่ยอู๋เหินที่ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก ส่วนทัพอีก 14 ทัพเอง ก็ไม่ด้อยไปกว่ากัน แม้ว่าจะใช้วิธีที่แตกต่างกัน ทว่ากับการป้องกันที่ธรรมดา การจะยึดเมืองมานั้นไม่ได้ยากเย็นนัก.

อีก 15 เมือง.

ต้าเสวียนอ๋องที่รู้สึกพึงพอใจกับรายงานการรบ เหมือนดั่งที่ประมาณการณ์ ยอดเยี่ยมมาก!

เหมือน ๆ เดิม ครึ่งเดือนถัดมา ต้าเสวียนอ๋องที่ถ่ายทอดคำสั่ง โจมตีเมืองต่อไป ไม่เปิดโอกาสให้ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี.

หลังจากนั้นหนึ่งเดือน สุ่ยอู๋เหินก็มาถึงเมืองที่สาม.

เมืองแรก สุ่ยอู๋เหินใช้เวลา 25 วัน เมืองที่สองใช้เวลา 75 วัน เมืองที่สาม สุ่ยอู๋เหินวางแผนว่าจะต้องยึดเมืองในเวลา 100 วัน.

อย่างไรก็ตาม หลังจากเคลื่อนทัพแล้ว สุ่ยอู๋เหินต้องถอนกำลังในทันที.

ผิดปรกติ! เมืองที่สามนั้นแปลกไป! เขารู้สึกราวกับว่าเมืองป้อมปราการนี้ไม่มีคนอยู่?

สุ่ยอู๋เหินที่ค่อนข้างระมัดระวัง เกรงว่าฝ่ายตรงข้ามจะซุ่มโจมตี! ทว่าเมื่อรอ 5-6 วัน เมืองฝ่ายตรงข้ามก็ไม่เคลื่อนไหวเหมือนเช่นเดิม.

เมื่อคิดได้เช่นนั้น สุ่ยอู๋เหินจึงได้ตัดสินใจเข้าโจมตีเมืองอย่างเต็มกำลัง.

สองวันหลังจากนั้น สุ่ยอู๋เหินที่ยืนอยู่บนเกาะลอยฟ้าตำหนักเจ้าเมือง ภายในเมือง เป็นเมืองเปล่า? ไม่มีทหารป้องกันเลยรึ?

ทหารคนหนึ่งที่ถูกจับตัวมา.

"คนอื่นล่ะ?คนอื่น ๆ ไปใหน? พวกเจ้าไม่ต้องการปกป้องเมืองเลยรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่สอบสวน.

"ท่านแม่ทัพ หนึ่งเดือนที่แล้ว กองกำลังป้องกันเมือง ได้เคลื่อนทัพออกไปหมดแล้ว!"ทหารที่ยอมแพ้ตอบ.

"เคลื่อนทัพ?ใครสั่งเคลื่อนทัพ?"สุ่ยอู๋เหินที่สอบถามออกไป.

"ข้าได้ยินมาว่าอุปราชเป็นคนสั่งการ! "ทหารที่ยอมแพ้สารภาพออกมาในทันที.

"อี้เหยี่ยน?"สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมา.

ไม่ว่าอย่างไร ตามที่จงซานได้แนะนำมา จำเป็นต้องรักษาความปลอดภัยทั้งเมืองป้องกันเมืองเอาไว้ พร้อมกับรายงานชัยชนะไปยังต้าเสวียนอ๋อง.

เมืองที่สาม ไม่มีทัพข้าศึกเลยรึ?

เหมือนกับเมืองของสุ่ยอู๋เหิน ทัพทั้ง 14 ต่างก็ประสบเหมือน ๆ กัน.

หนึ่งเดือนหลังจากนั้น เมืองที่สี่ ก็เป็นเหมือนเดิม เมืองป้อมปราการไม่มีทหารรักษาการ ไม่ว่าจะเป็นป้อมใหน ๆ  มีทหารเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น.

กระโจมที่พักของต้าเสวียนอ๋อง ต้าเสวียนอ๋องที่รับรายงานชัยชนะ ใบหน้าของเขาไม่ใคร่ยินดีนัก ตอนนี้ค่อนข้างเปลี่ยนเป็นจริงจัง.

ฟ่านอี้พินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ  "เป็นกลยุทธ์ที่ดี เป็นฝีมือของอี้เหยี่ยนแน่!"

"60 เมือง อี้เหยี่ยนมอบให้กับพวกเรารึ?"ต้าเสวียนอ๋องที่กลางพลางถอนหายใจ.

"เพื่อลดความเสียหาย เพิ่มพูนขวัญกำลังใจ ยอมเสียเมือง 60 เมือง เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับเมืองที่เหลือ!"ฟ่านอี้พินกล่าว.

"หลังจากนี้คงจะเป็นเรื่องยาก!"ต้าเสวียนอ๋องที่ขมวดคิ้วไปมา.

เป็นความจริง สุ่ยอู๋เหินที่ยกทัพมาต้องหยุดในเมืองที่ห้า เมื่อมองเห็นที่ประตูเมืองมีอักษรว่า"อี้"เป็นตราของแม่ทัพ!

อี้เหยี่ยน?

เห็นธงแม่ทัพ สุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความฮึกเหิม ทันใดนั้นราวกับถูกราดด้วยน้ำเย็นลงมาทันที.

อี้เหยี่ยน เป็นอี้เหยี่ยนป้องกันเมืองอย่างงั้นรึ?

นอกเหนือจากทัพของสุ่ยอู๋เหิน อีก 14 ทัพเองก็เช่นกัน บนประตูเมืองมีธงแม่ทัพที่มีอักษร "อี้" แขวนอยู่ทั้งนั้น.

กองกำลัง 15 ทัพ ทุกคนต่างก็เห็นธงแม่ทัพของอี้เหยียนทั้งนั้น เหล่าแม่ทัพและทหารทุกคนที่เห็นธงแม่ทัพของอี้เหยี่ยน.

เพียงแค่นามของอี้เหยี่ยนก็ทำให้เหล่าทหารกลัวเกรงได้เช่นกัน!

อี้เหยี่ยนนั้นบัญชาการอยู่เมืองยวี คอยเฝ้ามองภาพรวม พร้อมกับส่งทัพเสริมรวมกำลังมาจากทั่วทิศเพื่อสนับสนุน.

สุ่ยอู๋เหินที่เข้าโจมตีเมือง ทว่าบนป้อมปราการนั้น สามารถมองเห็นเงาของคนที่เปลี่ยนแปลงไปมา และยังมีทัพของต้ายวีปรากฏขึ้นมาทันที พวกเขาได้รับการฝึกฝนอย่างเชี่ยวชาญ สามารถใช้ค่ายกลสงครามตั้งรับได้อย่างสมบูรณ์!

หน่วยที่หนึ่ง พ่ายแพ้ หน่วยที่สอง เสียหายอย่างหนัก หน่วยที่สาม บุกไปได้เพียงครึ่ง หยุดชะงักต้องถอยกลับมา!

เมื่อเห็นธงแม่ทัพของอี้เหยี่ยน สุ่ยอู๋เหินก็ต้องถอนหายใจลึกแล้ว สูญเสียความเชื่อมั่นไปไม่น้อย ก่อนหน้านี้สี่เมืองนับว่าราบรื่นเป็นอย่างมาก ทำให้พวกเขาที่เป็นสายน้ำที่พัดซัดสาดไหลไปอย่างรวดเร็ว จนถึงเมืองที่ห้า ก็เจอเขื่อนเข้าในทันที ขวางพลังสายน้ำที่เชี่ยวกรากเอาไว้อย่างสมบูรณ์.

ไม่เป็นไปตามที่หวัง สุ่ยอู๋เหินที่ถอนทัพ ทัพของเขาที่เสียหายไปไม่ไม่น้อย แม้ว่ากองกำลังหมาป่าจะทรงพลัง แต่ก็ไม่สามารถรุกเข้าไปได้เช่นกัน.

กองกำลังทั้ง 15 ทัพต้องหยุดชะงัก ตั้งประจำการอยู่นอกเมือง บนพื้นที่โล่งแจ้ง ทัพขนาดใหญ่ของพวกเขาถูกซุ่มโจมตีอยู่เป็นระยะ พวกเขาไม่สามารถที่จะหยุดพักได้เลยแม้แต่น้อย ถูกซุ่มโจมตีเสียหายหนักเหมือนกัน.

สามเดือนหลังจากนั้น กองกำลังทั้ง 15 ไม่สามารถรุกไปได้แม้แต่น้อย หนำซ้ำยังถูกซุ่มโจมตีไม่หยุด ได้รับความเสียหายอย่างหนัก.

กองกำลังต้าเสวียนอ๋อง 15 ทัพ ถูกหยุดนิ่งไปในทันที.

อี้เหยี่ยนนับว่าประสบความสำเร็จ ด้วยการตัดสินใจสละเมืองทั้ง 60 เมือง เป็นตัวเลขที่น่าหวั่นเกรงเช่นกัน.

ทัพหลักต้าเสวียนอ๋อง ที่ตั้งอยู่บนยอดเขาสูง ซึ่งมีกระโจมใหญ่ของต้าเสวียนอ๋องตั้งอยู่ที่นี่.

ในห้องโถงหลัก ต้าเสวียนอ๋องอยู่บนโต๊ะบัญชาการ ในเวลานี้มีกลุ่มกุนซือซึ่งมีฟ่านอี้พินเป็นผู้นำ อีกฝั่งหนึ่ง ที่จริงเป็นจงซาน อาต้า อาเอ้อและกงจูเฉียนโหยว.

"มีอะไรอย่างงั้นรึ?เฉียนโหยวเจ้าถึงได้มาที่นี่วันนี้?"ต้าเสวียนอ๋องที่จ้องมองไปยังเฉียนโหยวด้วยรอยยิ้ม.

"ข้าท่องเที่ยวตระเวนไปทุกที่ ผ่านมาโดยบังเอิญ จึงต้องการพบกับเอ้อซู(อาสอง) เพียงแค่ต้องการเยี่ยมเยือนไม่ได้อย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"ยาโถวผู้นี้ เฮ้เอ้ แน่นอนว่าเจ้าสามารถมาได้ตลอดเวลา."ต้าเสวียนอ๋องที่ส่ายหน้าไปมา.

"ส่วน จงซานเจ้ามาที่นี่มีอะไรอย่างงั้นรึ?"ต้าเสวียนอ๋องที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"เพื่อเป็นพยานกับการล่มสลายของต้ายวีด้วยกับท่านอ๋อง!"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

ต้าเสวียนอ๋องที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน เผยท่าทางชื่นชมเหมือนกัน เขาเป็นคนที่รอบคอบเป็นอย่างมาก.

"ตงฟางโห่ว ไม่ใช่ว่าต้องเริ่มแผนการสวรรค์ล่มขั้นที่ห้าแล้วรึ?"ฟ่านอี้พินที่กล่าวสอบถามออกไป.

"ข้าได้สั่งการเรียบร้อยแล้ว หนึ่งเดือนที่แล้วได้เริ่มแผนการสวรรค์ล่มขั้นที่ห้า หนึ่งเดือนหลังจากนี้ รอรายงานความพ่ายแพ้ของพวกเราถูกส่งไปยังเมืองเทียนกง ทั่วทั้งราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีเต็มไปด้วยความยินดี พวกเราค่อยทำลายความหวังสุดท้ายของพวกเขา."จงซานที่กล่าวออกมา.

"แล้วเสี่ยวหวังล่ะ?"ต้าเสวียนอ๋องที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

จงซานที่จ้องมองไปยังต้าเสวียนอ๋องเผยยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "ท่านอ๋อง ข้าคิดว่าท่านควรแจ้งไปยังสุ่ยจิงและเซี่ยงปู่ จอมพลทั้งสองให้เขาสู่สนามรบต้ากวง เข้าโจมตีดินแดนต้ากวงในทันที!"

"เจ้ามั่นใจว่าเสี่ยวหวังได้เคลื่อนทัพมายังต้ายวี เพื่อเป็นกำลังเสริมให้กับราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีอย่างงั้นรึ?"ต้าเสวียนอ๋องที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"เขาต้องมาอย่างแน่นอน!"จงซานที่กล่าวรับด้วยความมั่นใจ.

"ดี!"ต้าเสวียนอ๋องที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

.....

จากนั้นหลังจากพูดคุยเสร็จ จงซานและกงจูเฉียนโหยวที่ได้เดินทางไปยังสวนแห่งหนึ่ง.

ภายในสวน.

"เซียนเซิง ทำไมพวกเราต้องมาที่นี่ด้วย?"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"ทำไมข้าถึงมาที่นี่? เจ้าไม่รู้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังกงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.

"ไม่รู้!"กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมา.

"หืม?ดูเหมือนว่ามีบางสิ่ง ที่ฝ่าบาทและไท่จื่อไม่ได้บอกเจ้า."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"อะไร?"กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"วาสนา!"จงซานเอ่ย.

"วาสนา? วาสนาที่ได้จากชัยชนะ?"กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยความประหลาดใจ.

"ใช่แล้ว ในฐานะของแม่ทัพเหมือนกัน ด้วยความแข็งแกร่งของต้าเสวียนอ๋องคนเดียว แน่นอนว่าสามารถบุกเข้าไปกุดหัวของอี้เหยี่ยนได้อย่างแน่นอน ทว่าเขาไม่ได้ทำเช่นนั้น ทำไมล่ะ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังกงจูเฉียนโหยว.

"เพราะว่าสงครามในครั้งนี้ การจะได้วาสนานั้นไม่ใช่การกำราบต้ายวีอย่างเดียว แต่ต้องยึดครองวาสนาแผ่นดินด้วย สงครามในครั้งนี้จำเป็นต้องยึดวาสนาต้ายวีมาครอง หากว่าสังหารอี้เหยี่ยนตรง ๆ  วาสนาที่จะได้จะหายไป จะได้เพียงแผ่นดิน แต่ไม่ได้รับวาสนา!"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"ใช่แล้ว กองกำลังต้าโหลว ไม่เพียงแค่ยึดครองแผ่นดิน แต่ยังต้องการยึดครองวาสนาด้วย กองกำลังของพวกเรา ต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ฟ้าดิน เพื่อรับวาสนาที่เหลือด้วย!"จงซานที่กล่าวด้วยความมั่นใจ.