Chapter 323 การเดิมพันที่หุบเขาหิมะ.

เมืองกวงหุย! เกาะลอยฟ้าตำหนักเจ้าเมือง ศาลาแห่งหนึ่ง.

ขณะที่จงซานและกงจูเฉียนโหยวดื่มชากันอยู่นั้น.

"เจ้าวิเคราะห์ได้อย่างไร?"กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มพลางสอบถาม.

จงซานที่ครุ่นคิดและกล่าวออกมาว่า "เป็นไปไม่ได้ที่อี้เหยี่ยนจะไม่ยึดเมืองคืน ทั้งที่เขาสามารถทำได้ ทว่าเห็นชัดเจนว่าเขาไม่ทำ อี้เหยี่ยนจะต้องมีแผนการใหญ่อยู่."

"แผนการใหญ่? แผนการอะไรกัน?"กงจูเฉียนโหยวยังคงสอบถามออกไป.

"กงจูน่าจะสามารถคิดออกแล้ว."จงซานที่เผยยิ้มให้กับนาง.

"เจ้าไม่จำเป็นต้องยกยอข้า ข้าคิดว่าเจ้าคงจะเป็นคนเดียวที่คาดเดาเป้าหมายของเขาได้?"กงจูเฉียนโหยวที่เผยยิ้มออกมา.

"อืม ไม่ได้เกินที่ข้าได้คาดการณ์ไว้ อีกไม่นาน ต้ากวงและต้ายวี จะทำศึกชี้ชะตาร่วมกัน."จงซานที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวออกมา.

"ศึกชี้ชะตา? มีอะไรเชื่อมโยงอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"อุปราชของทั้งสองราชวงศ์ร่วมมือกัน ช่วยกันเข้าโจมตีเมืองต่าง ๆ  ส่วนแม่ทัพของพวกเรา แต่ละคนไม่สามารถที่จะยุ่งวุ่นวายกันได้."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.

"เจ้ามั่นใจอย่างงั้นรึ?"เฉียนโหยวกล่าว.

"ใช่แล้ว หากข้าเป็นอี้เหยี่ยนแล้วละก็ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เป็นเรื่องที่ดีที่จะหาแนวร่วม เช่นนั้นคนที่จะร่วมมือกับต้ายวี คงจะมีเพียงแค่ต้ากวง!"จงซานกล่าว.

"ทั้งสองราชวงศ์ไม่จำเป็นต้องประชุมหรือพบหน้ากันอย่างงั้นรึ? แล้วพวกเขาติดต่อกันอย่างไรใช้จดหมายอย่างงั้นรึ?."กงจูเฉียนโหยวสอบถาม.

"ไม่ ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันด้วยซ้ำ เพียงแค่ให้คำมั่น ต่อกันและกัน ข้าคิดว่าพวกเขาจะสามารถสร้างวิธีที่ได้เปรียบในการทำสงคราม โดยใช้รหัสสงคราม."จงซานกล่าว.

"รหัสสงคราม?"กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย แม้ว่านางจะมีความสามารถโดดเด่น ทว่าเกี่ยวกับกลยุทธ์สงคราม นางก็หาได้ชำนาญเรื่องนี้.

เหมือนมีความสามารถทางด้านวิทยาศาสตร์ ทว่าก็ใช่จะมีความสามารถด้านการเมือง ทั้งสองด้านนั้นมีความลึกล้ำที่แตกต่างกัน.

"ที่เรียกว่ารหัสสงครามนั้น พวกเขาทั้งคู่ต่างเข้าใจด้วยกันและกัน หลังจากที่อี้เหยี่ยนเคลื่อนทัพ เสี่ยวหวังก็จะเคลื่อนไหวด้วยเช่นกัน การเคลื่อนทัพของอี้เหยี่ยนใต้หล้านี้มีเพียงแค่อี้เหยี่ยนเท่านั้นที่รู้ เสี่ยวหวังเองก็จะเคลื่อนไหวตามรหัสสงครามเหมือนดังที่พวกเขาเคยทำ เขาจะสามารถร่วมมือกันได้อย่างยอดเยี่ยม อุปราชทั้งสองนั้นถือว่ามีเชาว์ปัญญาชั้นยอด การร่วมมือกันจะทำให้ไร้ซึ่งจุดอ่อน นอกจากนี้ยังสามารถแบ่งปันข้อมูลของฝ่ายตรงกันข้ามได้อีกด้วย กับการร่วมมือกันของราชวงศ์ราชันย์ทั้งสองนี้ จะทำให้พวกเขามีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเลยก็ว่าได้."จงซานกล่าว.

"เรื่องนี้ คงจะไม่ง่ายแล้ว!"กงจูเฉียนโหยวคิดและกล่าวออกมา.

"ใช่แล้ว ดังนั้นข้าจึงต้องไป และเจ้าจะเป็นคนช่วยข้าได้หรือไม่!"จงซานที่กล่าวออกมา.

"เจ้าจะไปใหนอย่างงั้นรึ?แล้วข้าจะช่วยอะไรอย่างั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"ช่วยดูแลเมืองกวงหุย!"จงซานกล่าวรับรอง.

"ข้ารึ?"กงจูเฉียนโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.

"ใช่ ระหว่างหนี้ เสี่ยวหวังจะต้องนำกองกำลังมาหยั่งเชิง ทดสอบกองกำลังของพวกเราแน่ กับการปะจันหน้ากันที่เมืองกวงหุยนั้น สุ่ยอู๋เหินที่มีความสามารถในการรบ ทว่าเขายังไม่ฉลาดนักที่จะมองภาพรวมของสงครามออก อาจจะง่ายที่ถูกจะถูกลวง ทว่าเจ้าแตกต่างออกไป ด้วยความสามารถของเจ้า ข้าสามารถมั่นใจได้ว่า เสี่ยวหวังจะไม่สามารถกระทำอะไรตามใจได้อย่างแน่นอน!"จงซานกล่าวรับรอง.

ได้ยินคำยกยอของจงซาน ทำให้ภายในใจกงจูเฉียนโหยวอบอุ่นเช่นกัน.

"จะให้ข้าแอบอ้างเป็นเจ้าอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวเผยยิ้มให้.

"ใช่แล้ว เจ้าแสร้งแสดงเป็นข้า!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน.

.....

สองเดือนหลังจากนั้น.

ในต้ายวี บนภูเขาหิมะลูกหนึ่ง สถานที่แห่งนี้มีศาลาซุ้มไม้ พื้นที่รอบ ๆ นั้นอยู่ท่ามกลางสวน ที่มีดอกไม้หลากสี ซึ่งตอนนี้กำลังเบ่งบาน เป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์ มีสายลมที่พัดผ่านเสียงหวีดหวิวพัดพากลิ่นดอกไม้กระจายไปทั่ว พื้นที่แห่งนี้มีค่ายกลปกปิดเสียงด้านนอกเอาไว้ ทำให้สถานที่ดังกล่าวค่อนข้างดูน่าอยู่.

ภายในศาลา จงซานที่นั่งอยู่ในซุ้มไม้ ดื่มชารสเลิศอย่างสบายใจ.

ที่ด้านหลังมีอาต้าและจื่อเห่ายืนอยู่ด้านข้าง.

"เซียนเซิง ที่ส่งจดหมายไปยังเมืองจิง แล้วเขาจะได้รับอย่างงั้นรึ?อี้เหยี่ยนจะมาที่เมืองจิงอย่างงั้นรึ?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"อืม หากเขาเห็นจดหมาย แน่นอนว่าเขาจะต้องมา."จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"หากว่าเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันเขานำกองทัพมาล่ะ?พวกเราจะจัดการอย่างไร?"อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

"เช่นนั้นเจ้าจงเดินทางไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ห่างออกไปจากที่นี่ 10,000 ลี้เพื่อเฝ้ามอง หากเขานำทัพตามมาล่ะก็ แม้ว่าข้าจะคาดว่าเขาไม่ทำ ทว่าเพื่อป้องกันเอาไว้ก่อน! เจ้าก็ไปตรวจสอบรอคอย หากว่าเขานำกองทัพมา ก็เร่งรีบกลับมาแจ้งข้า."จงซานกล่าว.

"ครับ!"อาต้ารับคำ

จากนั้นก็บินออกไปอย่างรวดเร็ว.

ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี เมืองจิง!

แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีที่บินนำคุ้มกันด้านหน้า และมีผู้ฝึกตนระดับก่อตั้งวิญญาณที่ยกเกี้ยว บินตรงไปยังเมืองจิง.

ที่ตำหนักเจ้าเมืองของเมืองจิง.

"แม่ทัพเถี่ยเสวีย ท่านมาจริง ๆ รึ? แล้วอุปราชล่ะ?"เจ้าเมืองจิงที่กล่าวออกมาในทันที.

"หืม? เจ้ารู้ว่าอุปราชจะมาอย่างงั้นรึ?"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่เบิกตากว้าง.

"เรียนท่านแม่ทัพ มีชายชุดดำเดินทางมาก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าอุปราชจะมาที่นี่ พร้อมทั้งมอบจดหมายให้กับอุปราชด้วย."เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวั่นเกรง.

"ใครกัน?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวสอบถามออกไปในทันที.

"ข้าเองก็ไม่รู้จัก รู้เพียงว่าคนผู้นี้มีพลังฝึกตนแข็งแกร่งมาก น่าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้."เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาในทันที พร้อมกับยื่นจดหมายออกไป.

ด้านนอกจดหมายเขียนปะทับว่า ให้อี้เหยี่ยนเปิดได้คนเดียว.

"ผู้น้อยรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้นับว่าเคร่งเครียด ไม่กล้าที่จะเปิดแน่นอน ขอให้ท่านแม่ทัพตัดสินใจ."เจ้าเมืองที่กล่าวออกมาในทันที.

เถี่ยเสวี่ยนำจดหมายมา เดินเข้าไปหาเกี้ยวในทันที.

"อุปราช!"เถี่ยเสวี๋ยที่เอ่ยอยู่ด้านนอกเกี้ยว.

"ถึงแล้วรึ?"เสียงของอี้เหยี่ยนที่ดังออกมาจากด้านใน.

"อุปราช มีใครบางคนส่งจดหมายมา กล่าวว่าให้ส่งให้ท่าน."เถี่ยเสวี๋ยกล่าว.

"โอ้ว?"อี้เหยี่ยนที่แสดงท่าทางสงสัยเล็กน้อย.

เถี่ยเสวี๋ยที่ยื่นจดหมายให้ด้านใน ก่อนที่จะออกมารอด้านนอกเกี้ยว.

"ฮ่าฮ่าฮ่า ดี ดีมากจงซาน คาดไม่ถึงเลยว่าจะหลอกข้าและเสี่ยวหวังได้!"อี้เหยี่ยนที่ฝืนยิ้มออกมา.

"จงซาน!"เถี่ยเสวี๋ยที่เผยแววตาประหลาดใจ.

จงซาน นี่เป็นจดหมายที่จงซานส่งมาอย่างงั้นรึ?

"เอาล่ะ เถี่ยเสวี๋ย ข้ายังไม่ลงไป จงนำเกี้ยวของข้าเดินทางไปยังทิศตะวันออก 100,000 ลี้ห่างจากที่นี้ ข้าจะไปตามนัด!"เสียงของอี้เหยี่ยนที่ดังออกมา.

"อุปราช ให้นำทัพไปด้วยหรือไม่?"เถี่ยเสวี๋ยที่ขมวดคิ้วสอบถาม.

"ไม่จำเป็น ในเมื่อเขากล่าว่าได้เตรียมงานเลี้ยง ไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไร ไปได้!"อี้เหยี่ยนกล่าวมาอย่างเคร่งขรึม.

"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่รับคำในทันที.

จงซานที่รอคอยอยู่ภูเขาหิมะ รออี้เหยี่ยนเดินทางมา! หลังจากนั้นสามวัน.

"อี้เหยี่ยนจะมาอย่างงั้นรึ?"จื่อเห่าที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.

"เขาจะต้องมาแน่!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"หืม นี่เขามาจริง ๆ รึ!"จื่อเห่าที่สามารถมองเห็นแต่ไกล เห็นได้อย่างชัดเจนที่ไกลออกไปนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังบินมาด้วยความเร็ว.

จงซานและจื่อเห่าที่ทำการจัดเตรียมงานเลี้ยงอย่างรวดเร็ว.

ใกล้เข้ามา เถี่ยเสวี๋ยที่นำขบวน พร้อมกับเกี้ยวเหินบินตรงมา.

"จงซาน ยินดีต้อนรับเซียนเซิงอี้เหยี่ยน!"จงซานที่กล่าวออกไปขณะที่เกี้ยวลงจอด.

เถี่ยเสวี๋ยที่จ้องมองอย่างเย็นชาจ้องมองไปยังจงซาน ยืนอยู่ด้านหน้าเกี้ยว.

ม่านของเกี้ยวที่ค่อย ๆ เลื่อนออกมา อี้เหยี่ยนที่ค่อย ๆ ก้าวออกมา.

"เซียนเซิง จงซาน ไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน."อี้เหยี่ยนที่ตอบกลับ.

เถี่ยเสวี๋ยที่พยุงอี้เหยี่ยนไปยังศาลา.

ด้านในที่มีโต๊ะหิน จัดอยู่สองโต๊ะ อี้เหยี่ยนเข้าใจได้อย่างแน่นอน.

"ถอยออกไป!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาเบา ๆ .

"จื่อเห่า หลบไปก่อน."จงซานกล่าว.

เถี่ยเสวี๋ยที่จ้องมองไปยังจงซาน จ้องมองไปยังจื่อเห่า ขมวดคิ้วแน่น ทว่าจากนั้นก็นำขบวนหลบออกมายังภูเขาอีกลูก ส่วนจื่อเห่าเองก็ถอยออกมายังภูเขาอีกลูกเช่นกัน.

บนภูเขาหิมะนั้น มีจงซานและอี้เหยี่ยนเพียงสองคน.

"จงซาน รู้สึกขอบคุณเซียนเซิงอี้เหยี่ยน เช่นนั้นจึงได้เชิญมา แน่นอนว่าจงซานย่อมปฏิบัติดีกับเซียนเซิงเช่นเดียวกับที่เซียนเซิงได้ปฏิบัติดีกับข้า การที่เชิญเซียนเซิงอี้เหยี่ยนในครั้งนี้ เซียนเซิงอี้เหยี่ยนคงจะไม่แปลกใจ!"จงซานที่กล่าว

กับการเชิญของจงซาน อี้เหยี่ยนที่นั่งลงอย่างสบาย ๆ  "ไม่ว่าจะที่ใหน ที่เซียนเซิงจงซานเชิญ อี้เหยี่ยนก็ย่อมยินดี."

จงซานที่นั่งลง ทั้งคู่ที่เริ่มดื่มสุรา.

"ก่อนหน้านี้ที่เมืองเทียนกง ไม่ได้ลา รู้สึกเสียดายนัก! เกรงว่าข้าคงต้องเหนื่อยล้าก่อนที่จะตายลง ที่ต้องบัญชาการทัพออกรบในคราวนี้!"อี้เหยี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนล้อเล่นแล้ว ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี คงไม่มีใครเทียบท่านได้แน่."จงซานกล่าว.

"ฮึฮึ ไม่รู้ว่าเซียนเซิงขอให้ข้ามานั้น มีเรื่องอะไรจะชี้แนะอย่างงั้นรึ?"อี้เหยี่ยนเอ่ยถาม.

"มีราชวงศ์ที่สามให้ท่านเลือก เพื่ออนาคตของท่าน!"จงซานกล่าวรับรอง.

อี้เหยี่ยนที่วางแก้วสุราลง เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย "ไม่ใช่ว่าเซียนเซิงจงซานจะยอมสละตำแหน่งขุนนางของต้าโหลวแล้วอย่างงั้นรึ?"

"เฮ้เฮ้ เซียนเซิงอี้เหยี่ยนล้อข้าเล่นแล้ว!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.

"ครั้งหนึ่งข้าเคยกล่าวชักชวนให้เซียนเซิงเข้าร่วมราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี ได้เสนอตำแหน่งอุปราชให้ เพื่อซื้อใจในครั้งนั้น ทว่าเห็นเซียนเซิงที่ประสบความสำเร็จในเวลานี้ ทำให้อี้เหยี่ยนรู้สึกอับอายยิ่งนัก!"อี้เหยี่ยนกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยน ในเมื่อรับรู้สถานการณ์ทุกอย่าง ข้าจะไม่กล่าวอะไรอื่นอีก วันนี้ข้ามีเรื่องบางอย่างที่จะพูด เกี่ยวกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ท่านเองก็ควรจะเห็น ไม่จำเป็นต้องกล่าวอ้อมค้อม."จงซานที่เผยยิ้มออกมา.

"โอว? เซียนเซิงจงซาน เชิญกล่าว!"อี้เหยี่ยนตอบ.

"ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี จะอยู่รอดได้อีกนานเท่าไหร่? ข้าต้องการให้เซียนเซิงอี้เหยี่ยนได้คิดดูอีกครั้ง?"จงซานกล่าว.

"แน่นอน ว่าอยู่ได้อีกหมื่นปี!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวออกมาในทันที.

"เฮ้เฮ้ เซียนเซิงอี้เหยี่ยน ทว่าท่านอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ล่ะ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังอี้เหยี่ยนอีกครั้ง.

ได้ยินคำพูดของจงซานอี้เหยี่ยนที่หรี่ตาจ้องมอง"เรื่องนี้เกี่ยวกับข้าอย่างงั้นรึ?"

"เซียนเซิงอี้เหยี่ยนไม่จำเป็นต้องปิดบัง เซียนเซิงอยู่ได้นานเท่าไหร่ ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีก็จะอยู่ได้เท่านั้น ที่จงซานกล่าวนี้เป็นความจริงหรือไม่?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ไม่จำเป็นต้องกล่าว!"อี้เหยี่ยนส่ายหน้าไปมา.

"ที่ข้าเชิญเซียนเซิงอี้เหยี่ยนมานี้เพราะมีความคิดที่ดีให้ กล่าวให้ถูกต้อง ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวเป็นไปได้ที่จะล่มสลายอย่างงั้นรึ? มีความเป็นไปได้หรือไม่ท่านคงจะรู้ นอกจากนี้ทัพทิศใต้ที่ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวควบคุม ง่ายที่จะจัดการอย่างงั้นรึ? ราชวงศ์สวรรค์นับว่าเป็นอาณาจักรขนาดใหญ่ แน่นอนว่าจะต้องมีคนที่มีความสามารถมากมาย ราชวงศ์ราชันย์ต้าโหลว เมืองบรรพกาลศักดิ์สิทธิเองก็มีการเมืองที่มั่นคงยิ่งกว่าราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีมาก ก่อนหน้านี้อ๋องจวีลู่ค่อนข้างมีอำนาจมาก ทว่าในเวลานี้ มีเรื่องที่ต้องทำมากมาย หลายเรื่องที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก ทว่า มันสายไปแล้ว ระหว่างที่ท่านหายไปนั้น มันเปลี่ยนไปจนยากที่จะกลับคืนมา."จงซานกล่าว.

"แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก."อี้เหยี่ยนที่ไอออกมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคำพูดดังกล่าวนั้นทำให้เขาไม่พอใจนัก.

หลังจากที่ไอเสร็จ อี้เหยี่ยนชำเลืองมองไปยังจงซาน.

"เซียนเซิงจงซาน มีเป้าหมายใด โปรดกล่าวมาตามตรงเถอะ!"อี้เหยี่ยนกล่าว.

"เฮ้เฮ้ ข้าต้องการที่จะเดิมพันกับเซียนเซิงอี้เหยี่ยนเท่านั้น!"จงซานกล่าว.

"โอ้ว? เดิมพัน?"อี้เหยี่ยนที่จ้องมองเขม็งไปยังจงซาน.