Chapter 317 การกลับมาของอี้เหยี่ยน.
ทางเข้าตำหนักอี้เหยี่ยน.
อี้เหยี่ยนที่ออกมาส่งน่าหลานเพียวเสวี๋ย ยืนจ้องมองเกี้ยวที่กำลังเคลื่อนจากไป สูดหายใจลึก ก่อนที่จะสะบัดแขนเสื้อเบา ๆ .
เถี่ยเสวี๋ยที่ยืนอยู่ด้านหลังของอี้เหยี่ยน ไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
จวบจนเข้ามาด้านในตำหนัก เถี่ยเสวี๋ยจึงได้เอ่ยปากออกมา "อุปราช ทำไมถึงได้ตอบรับอย่างง่ายดาย? ก่อนหน้านี้ข้าเคยเอ่ยปากหลายครั้งต่อฝ่าบาท ท่านกับไม่ยอมรับสักครั้ง หลายปีมานี้ไม่ใช่เสียไปเปล่า ๆ หรอกรึ?."
"เถี่ยเสวี๋ย เจ้าจะข้ามหน้าข้ามตาฝ่าบาทไปหน่อยแล้ว."อี้เหยี่ยนขมวดคิ้วไปมา.
"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคารพฝ่าบาท ทว่าภายในใจของเถี่ยเสวี๋ยนั้น เคารพอุปราชมากกว่า!"เถี่ยเสวี๋ยที่ส่ายหน้าไปมา.
"เฮ้เอ้!"อี้เหยี่ยนที่ได้ยินเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ทว่าภายในใจก็รู้สึกอบอุ่น.
"ทำไมข้าตอบรับง่าย ๆ อย่างงั้นรึ? ข้าไม่ได้รับปากฝ่าบาท ทว่าข้านั้นให้คำมั่นไว้กับราชันย์องค์แรก เหนือหัวนั้นนับว่ามีความสามารถแข็งแกร่งกว่าบรรพบุรุษ มีพลังเหนือกว่ามาก ทว่าวิสัยทัศน์นั้นกลับเทียบไม่ได้กับราชันย์รุ่นก่อน ขณะที่ราชันย์องค์แรกมีชีวิตอยู่นั้นแม้ว่าข้าจะรู้ว่าเขาสร้างบุญคุณต่อข้า เพื่อที่จะให้ข้าช่วยปกป้องต้ายวี แม้ว่าข้าจะติดหนี้บุญคุณไม่ได้มากมายนัก ทว่าข้าก็ไม่เคยลืมมัน อุปราช นี่เป็นตำแหน่งที่ราชันย์องค์แรกมอบมันให้กับข้า."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่ตอบรับอย่างเคร่งขรึม.
"เอาล่ะ เจ้าจงเร่งรีบส่งข่าวไปให้ทั่ว ให้เหล่าขุนนางและทหารรับรู้กันเพื่อสร้างขวัญกำลังใจให้กับกองทัพ ให้ทุกคนได้รู้ว่าข้ากลับมาแล้ว."อี้เหยี่ยนกล่าว.
"ครับ!"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่รับคำในทันที.
"สงครามตลอดหลายปีมานี้ แม่ทัพฝ่ายศัตรูเป็นใคร เคลื่อนทัพอย่างไร โจมตีเมืองด้วยวิธีใหน คนตายไปเท่าไหร่ ส่งมันมาให้ข้าทั้งหมด."อี้เหยี่ยนสั่ง.
"ครับ!"เถี่ยเสวี่ยที่ตอบรับคำสั่ง.
"เกี่ยวกับสถานการณ์ทางทหารของต้ากวงและต้าโหลวด้วย นำมันมาให้ข้า."อี้เหยี่ยนกล่าวเสริม.
"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยรับคำ.
"เจตจำนงของสำนักต่าง ๆ ข้อมูลของเหล่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ นำมันให้ข้าด้วย."อี้เหยี่ยนเริ่มสั่งการ.
"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวตอบรับด้วยความตื่นเต้น.
อุปราชอี้เหยี่ยนกลับมา สร้างความตื่นตกใจไปทั่วหล้า!
สนามรบต้ากวง เมืองไป๋หวง!
จงซานที่นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ ซึ่งมีเหล่าขุนพลยืนแยกออกเป็นสองแถว!
"จอมพล กลับคำกล่าวของท่านที่อี้เหยี่ยนจะหวนคืนตำแหน่ง เข้าสู่สนามรบของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี สร้างความสับสนในสนามรบได้เป็นอย่างมาก."สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาทันที.
"สับสนรึ? เฮ้เฮ้ อี้เหยี่ยนคืนสู่ตำแหน่ง การโจมตีในสนามรบต้ายวีก็จะกลายเป็นเรื่องยาก ทว่า มันสายไปแล้ว! มันสายเกินไปสำหรับเขา!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"สายอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางสงสัย.
"อืม เจ้าจะรู้หลังจากนี้ น่าหลานเพียวเสวี๋ย เฮ้เฮ้ เป็นเขาเองที่นำภัยพิบัติมาให้ทัพตัวเอง นำภัยพิบัติมาสู่ราชวงศ์ตัวเอง!"จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
"หืม..."สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมาด้วยความสงสัย.
"เอาล่ะ เจ้าฉวนที่ข้าสั่งการให้เจ้าไปจัดการเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่หันหน้าไปมองเจ้าฉวน.
"เรียนจอมพล เมืองเยว่หมิงและเมืองเยว่ซีนั้น ทั้งสองเมืองเป็นเมืองที่ค่อนข้างมีขนาดใหญ่ กองกำลังของเสี่ยวหวังตอนนี้ถอนกำลังออกไปแล้ว ไม่ได้ต่อต้านแต่อย่างใด นอกจากนี้ยังอยู่ใจกลางของกองกำลังต้ากวงและต้าโหลวด้วย หลังจากที่สามารถกำราบอสุรกายปิศาจได้แล้ว แน่นอนว่าเมืองทั้งสองจะกลายเป็นสิ่งที่สองกองกำลังต้องการ."เจ้าฉวนที่กล่าว.
"ถอยออกไปหมดแล้วรึ?"จงซานสอบถาม.
"ครับ ตามที่หน่วยสอดแนมได้รายงาน แต่ละเมืองมีผู้ฝึกตนระดับสูงระดับจักรพรรดิแท้ เข้าไปแทรกแซง ทำให้เสี่ยวหวังจำต้องถอนตัวออกมา."เจ้าฉวนกล่าว.
"ดี! ดีมาก! ยอดเยี่ยม!"จงซานที่แสดงท่าทางดีใจ.
"จอมพล ท่านต้องการให้พวกเราทำอะไรอย่างงั้นรึ?"เจ้าฉวนสอบถาม.
"เลือกมือธนู 50,000 นายให้ข้า หลังจากนี้สามวัน เดินทางไปพร้อมกับข้า."จงซานกล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"จอมพล พวกเราจะเข้าไปรึ? เขตแดนผนึกสงคราม?"เจ้าฉวนที่กล่าวด้วยความกังวล.
"เขตแดนผนึกสงครามอย่างงั้นรึ? ชิ ข้านำทหาร 50,000 นายไป ข้าจะดูว่าใครกล้าจัดการกับข้า!"จงซานที่กล่าวเย้ยหยัน.
"หืม? ทว่า พวกเขามีผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ห้าสิบคนและมีจื่อจุ้นมังกรสวรรค์เข้าร่วม."เจ้าฉวนที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ห้าสิบจักรพรรดิแท้อย่างงั้นรึ? จื่อจุ้นมังกรสวรรค์อย่างงั้นรึ? เฮ้เฮ้ พวกเขาไม่กล้าหรอก ไม่เช่นนั้นพวกเขาไม่กล้ากลับไปพบกับจินฉานแน่ พวกเขาไม่กล้าตัดขาดดินแดนเทพพิสุทธิ์ เมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเขาทั้งหมด ย่อมไม่กล้าสัมผัสแม้แต่ขนสักเส้นของข้า อีกทั้งพวกเขาย่อมไม่กล้าขัดแย้งต่อต้าโหลวอีกด้วย! จักรพรรดิแท้ห้าสิบคนนี้มากแล้วรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
เจ้าฉวนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย.
"ทว่า จอมพลออกไป มีเป้าหมายอะไรอย่างงั้นรึ?"เจ้าฉวนที่สอบถามออกไป.
"แล้วเจ้าจะรู้เอง!"จงซานที่กล่าวรับรอง.
"ครับ!"เจ้าฉวนที่ตอบรับในทันที.
"จอมพล แล้วข้าล่ะ?" สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวด้วยความคาดหวัง.
"เจ้ารึ? ข้าต้องการให้เจ้าดูแลที่นี่!"จงซานที่จ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.
"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวตอบรับในทันที.
หลังจากนั้นสามวัน จงซานก็นำมือธนูออกจากเมืองไป๋หวง 50,000 นาย นี่คือกลุ่มมือธนูที่แข็งแกร่ง ทุกคนล้วนแล้วแต่อยู่ในระดับแกนทองขั้นปลาย.
จงซานจะทำอะไรอย่างงั้นรึ?
เพิ่มความแข็งแกร่ง!
จงซานเวลานี้จำเป็นต้องเพิ่มความแข็งแกร่งโดยด่วน! ด้วยระดับ 7 แกนทองตอนนี้ มันไม่เพียงพอ ไม่เพียงพอเลยแม้แต่น้อย.
แม้ว่าด้วยความแข็งแกร่งของเขา การจะเผชิญหน้ากับก่อตั้งวิญญาณระดับกลาง แม้ว่าจะไม่พ่ายแพ้ ทว่าก็ไม่เพียงพอที่จะเอาชนะได้ เช่นนั้นเพื่อยกระดับตัวเองให้สูงขึ้น เขาจำเป็นต้องพัฒนาความแข็งแกร่งให้เพิ่มขึ้นโดยเร็ว.
การเพิ่มความแข็งแกร่ง การยกระดับ? จงซานในเวลานี้มีวิธีที่จะเพิ่มมันได้ง่ายกว่าเดิม.
ด้วยแปดหางสวรรค์แห่งจุดจบหากว่าได้กลืนกินวิญญาณเทวะของผู้ฝึกตนจักรพรรดิแท้ล่ะก็ มันจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว.
การสังหารผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ ทำไมจงซานถึงได้หาญกล้า เขามีความสามารถพออย่างงั้นรึ? ทว่านั่นเพราะจงซานมีของวิเศษชั้นยอด จีวรไหมม่วง เป้าหมายของจินฉานนั้นจะอะไรก็ตาม ทว่าจงซานสามารถคาดเดาได้แน่! และต้องถูกต้องแน่นอน จินฉานคงไม่รู้ว่าเขาจะนำมันมาใช้เช่นนี้แน่ ในเมื่อเขามอบจีวรไหมม่วงเอาไว้ ก็แสดงว่าเขาสนับสนุนจงซานเช่นกัน!
หลังจากนั้น 20 วัน.
จงซานที่นำทหาร 50,000 นาย เดินทางมาถึงป่าแห่งหนึ่ง กองกำลังที่ดูแลโดยเจ้าฉวน มีอาต้าและจื่อเห่ายืนอยู่ข้าง ๆ จงซาน.
เป็นภูเขาลูกหนึ่งที่มีป่าหนาทึบ ทัพของจงซานได้มาหยุดที่นี่.
เพราะว่า จงซานนำกองกำลังห้าหมื่นมาด้วย ซึ่งเวลานี้เขาถูกชายชุดดำขวางทางเอาไว้ ชายชุดดำนี้ ก่อนหน้านี้เคยเดินทางไปหาจงซานเพื่อสั่ง ปิดผนึกเขตแดนสงครามนั่นเอง.
ชายคนดังกล่าวที่ลอยขึ้นไปบนอากาศ จ้องมองจงซานด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยวต่อจงซานที่นำทหารเข้ามา คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะไม่ทำตามคำสั่ง ปิดผนึกเขตแดนสงคราม หาญกล้านำทหารเข้ามา.
ผู้นำของพวกเขาดูแปลกประหลาดเช่นกัน คาดไม่ถึงเลยว่าจะสวมจีวรอย่างงั้นรึ? เขาเป็นนักบวชรึอย่างไร?
"ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร ขอให้ไปให้พ้น!"ชายคนดังกล่าวแค่นเสียงอย่างเย็นชา สายตาที่จ้องมองจงซานเขม็ง.
จงซาน ที่มีระดับแกนทองระดับเจ็ด ไม่อยู่ในสายตาของเขา แม้ว่าจะรู้ว่าอาต้าและจื่อเห่านั้นไม่สามารถที่จะจัดการได้โดยง่าย ทว่าผู้บัญชาการของพวกเขาก็ไม่ต่างจากมดแมลง ตราบเท่าที่เขาดีดนิ้ว ๆ เดียวก็บี้แบนแล้ว ยังกล้าขัดขืนอีกรึ?
"โอหังนัก!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชา.
"?โอหัง? ข้าคิดว่าเป็นเจ้าต่างหากที่โอหัง บิดาสังหารคนมามากมายนับไม่ถ้วน คนทั้งสองเมืองเองต่างก็ตายด้วยน้ำมือข้า กล้าพูดจาใหญ่โตต่อหน้าข้า แส่หาความตาย!"ชายคนดังกล่าวแค่นเสียงอย่างเย็นชา ปลดปล่อยพลังวิญญาณออกมา.
"พรึบ!"
กองกำลังห้าหมื่น ง้างศร 50,000 ดอก ขึ้น ชี้ขึ้นไปยังชายที่ลอยอยู่บนอากาศ!
"ยิง!"จงซานที่แค่นเสียงที่เย็นชาออกไป.
"ชิ!..."ชายคนดังกล่าวที่แคนเสียงเย็นชาออกมาเช่นกัน.
ทว่าในเวลานี้ มือธนู 50,000 นาย พร้อมกับปล่อยศรปราณทะลวงไปยังชายคนดังกล่าว พุ่งออกไปพร้อม ๆ กัน.
ศรปราณทะลวง 50,000 ดอกที่ถูกยิงออกไปอย่างรวดเร็ว พื้นที่รอบ ๆ กลายเป็นริ้วแสงสว่างจ้า พุ่งตรงอย่างรวดเร็วไปยังเป้าหมาย ชายคนดังกล่าวที่จ้องมองอย่างใจเย็นกับศรปราณทะลวงที่มากมาย ยิงมาที่เขา.
ในเวลาเดียวกันนั้น อาต้าและจื่อเห่าที่ลงมือด้วยเช่นกัน อาต้าที่ปล่อยปราณดาบออกไป เกิดเป็นพลังสีดำประกายแสงปราณสีดำพุ่งตรงไปยังชายคนดังกล่าว จื่อเห่าที่ปล่อยหมัดออกไป กลายเป็นดวงตะวันลูกเล็ก ๆ พุ่งตรงไปยังชายคนดังกล่าวด้วยเช่นกัน.
ชายคนดังกล่าวที่ไม่ได้โง่แน่นอน รับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าแม่ทัพของกลุ่มคนเหล่านี้เล็งมาที่เขา.
การโจมตีของอาต้าและจื่อเห่า ดูเหมือนว่าชายคนดังกล่าวไม่กล้าที่จะรับ ดังนั้นจึงเร่งความเร็วหลบด้วยความเร็วสูง.
"ตูมมมมม"
การโจมตีของอาต้าและจื่อเห่าเพียงแค่เฉียด ๆ เท่านั้น ทว่าศรปราณอีก 30,000 ดอก ที่พุ่งใส่โล่ป้องกันของเขาอย่างรุนแรง.
"ตูมมมมมม!"
โล่ป้องกันของชายคนดังกล่าวที่แหลกเป็นผุยผงเกิดระเบิดขึ้นจากการปะทะของศรปราณ 3 หมื่นดอก.
ศรปราณทะลวงที่พุ่งตรงเข้าปะทะร่างของเขา เป็นเหตุให้ชายคนดังกล่าวร่างกายบอบช้ำบาดเจ็บไม่น้อย.
ด้วยความเร็ว ศรปราณอีกห้าหมื่นลูกก็พุ่งตามมาอีกครั้ง ในเวลาเดียวกัน อาต้าและจื่อเห่าที่ประกบซ้ายขวา พุ่งออกไปหาเขา.
ชายคนดังกล่าวสามารถที่จะหนีได้อย่างรวดเร็ว ไม่มีใครตามเขาทันแน่ ทว่าชายคนดังกล่าวนั้นไม่ยินดีนัก ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.
ตำแหน่งของจงซานในเวลานี้ ที่เปิดโล่ง แม่ทัพของพวกเขาเหรอ เหมาะที่จะจับตัว.
เห็นเช่นนั้น ชายคนดังกล่าวที่เร่งรีบหลบอาต้าและจื่อเห่าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงจนเห็นเป็นภาพติดตา พุ่งตรงไปยังตำแหน่งของจงซาน ฝ่ามือของเขาที่ยืนออกไป เพื่อคว้าไปยังด้านหน้า ปะทับลงไปบนร่างของจงซานอย่างดุร้าย.
ในเวลาวิกฤติเช่นนี้ อาต้าและจื่อเห่าไม่สามารถไปช่วยทันได้อย่างแน่นอน ส่วนมือธนูเองก็ย่อมไม่กล้ายิงศรออกมา.
เห็นจงซานกำลังถูกทำลาย ทว่าในเวลาเดียวกัน จงซานที่เผยยิ้มออกมาแล้วเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาด.
"พรึด!"
พริบตาเดียวที่ฝ่ามือสีดำเคลื่อนที่เข้ามาใกล้จงซาน จีวรก็เปล่งแสงสีทองออกมาในทันที เป็นพลังที่รุนแรงทรงพลังกระแทกฝ่ามือสีดำเสียงดังสนั่น."ตูมมมมม!"
ชายคนดังกล่าวที่ลอยออกไป.
ศรปราณทะลวงมากมายที่ถูกยิงออกมา อาต้าและจื่อเห่าที่โจมตีออกไปอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งท้องฟ้าที่เกิดประกายแสงสีแดงสว่างจ้าไปด้วยการปะทะกันของการโจมตีรูปแบบต่าง ๆ .
เสียงบดขยี้ที่ดังสนั่น เป็นผลให้บรรยากาศรอบ ๆ ถึงกับบิดเบี้ยวไปเลยทีเดียว.
"ตูมมม ตูมมม ตูมมมม!"
"ตูมมม ตูมมม ตูมมมม!"
ชายคนดังกล่าวนับว่ามีความสามารถที่โดดเด่น เขาไม่ได้พ่ายแพ้ต่ออาต้าและจื่อเห่าง่าย ๆ หนำซ้ำยังใช้โอกาสพยายามจับตัวจงซานอีกครั้ง ทว่าจีวรไหมม่วงนั้นร้ายกาจมาก ด้วยเป็นสมบัติวิเศษระดับเก้า ย่อมมีพลังป้องกัน ที่ยากจะทะลวงผ่านได้.
"ตูมมมมมมมมมมม!"
เกิดเสียงดังสนั่น ชายคนดังกล่าวถูกจื่อเห่าโจมตี ถึงกับจมลงไปบนพื้น เกิดเป็นหลุมลึก ถูกฝังลงไปด้านล่าง.
เขาไม่ได้ประมาทหมัดของจื่อเห่าแน่นอน เขากับถูกต่อยจมลงไปในหลุม ทว่าเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ เพราะร่างกายของเขาที่มีฟองน้ำปุด ๆ ลอยขึ้นมา ภายในใจของเขานั้นร้อนรุ่ม คิดถึงแต่ร่างของหญิงเปลือย ในห้วงเวลาความเป็นความตายเช่นนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะคิดถึงเรื่องของหญิงสาวอย่างงั้นรึ? ปรารถนา ความต้องการอย่างถึงที่สุด นี่เขาเกิดอารมณ์ที่รุนแรงเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้ได้เช่นไร?
ไม่ได้การ ข้าถูกพิษเข้าแล้ว!