Chapter 308 เข้าสู่ต้ากวง.
เมืองต้าฉี คฤหาสน์เจ้าเมือง!
ที่ห้องโถงกลางที่ปิดแน่น หลบหลีกจากผู้คน ที่ด้านในมีคนเดียว ๆ อยู่กับจงซาน.
ในห้องโถงแห่งนี้เป็นเหมือนกับงานเลี้ยงเล็ก ๆ เฉพาะบุคคล.
จงซานที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ ที่ด้านหน้ามีคนในชุดดำที่นั่งคุกเข่าให้.
"ยินดีกับจู่เหริน ครบรอบวันเกิดหนึ่งร้อยปี!"ชายในชุดดำกล่าว.
"อืม อันหวงวิชาลอบโจมตีของเจ้าตอนนี้นับวันยิ่งร้ายกาจขึ้นเรื่อย ๆ หลายปีที่ผ่านมานี้เจ้าเปลี่ยนไปไม่น้อย."จงซานที่กล่าวต่ออันหวงด้วยรอยยิ้ม.
"ทวีปศักดิ์สิทธิ์นับว่าเป็นพื้นที่ที่ยอดเยี่ยม ด้วยชื่อเสียงของจู่เหรินที่ยิ่งใหญ่ ทำให้ข้าเองได้พบกับโชคลาภอันวิเศษ."อันหวงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
"ครบรอบวันเกิด 100 ปี คาดไม่ถึง ว่าเจ้าจะมาอวยพรข้าที่อยู่ในทวีปศักดิ์สิทธิ์ได้."จงซานที่ถอนหายใจเล็กน้อย.
"แล้วไท่จื่อเจิ้งล่ะ?"อันหวงสอบถาม.
"ข้าได้จัดเตรียมงานบางอย่างให้เขาจัดการ."จงซานกล่าว.
"อืม."อันหวงพยักหน้า.
"ในเวลานี้จึงมีเพียงเจ้าและข้าเท่านั้น."จงซานที่กล่าวเชิญให้อันหวงลุกขึ้นนั่ง.
"ขอบคุณจู่เหริน!"อันหวงที่แสดงความเคารพ.
ในย่านธุรกิจนั้น หอการค้าต้าหรง ร้านค้ามากมาย ร้านค้าต่าง ๆ ทุกร้าน ต่างก็ปิดร้าน จงเจิ้งได้จัดงานเลี้ยงภายใน ให้ทุกคนเข้าร่วมงาน สังสรรค์ มีเพียงแค่จงเจิ้งเท่านั้นที่รู้จุดประสงค์.
ในหุบเขาแห่งหนึ่งเสียงสวดมนต์ที่ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งหุบเขา จงเทียน ที่จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ของเขาเป็นการส่วนตัว มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ความหมาย.
ในกระท่อมไม้ไผ่แห่งหนึ่ง เป่ยชิงซือ กับซุปปลาหนึ่งถ้วย นี่เป็นซุปปลาที่จงซานเคยทำให้นางกิน บนโต๊ะหินเวลานี้ มีชามซุปปลาหนึ่งชาม และคน ๆ เดียวที่กำลังอธิฐาน.
งานเลี้ยงวันเกิดร้อยปี ทว่าสถานที่คึกคักอบอุ่นนั้นกลับเป็นร่างแยกเงาของเขา ส่วนร่างหลักของเขานั้น มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นเอง.
หลังจากเสร็จสิ้นอาหารแล้ว ประตูก็ค่อย ๆ เปิดขึ้น.
ประตูห้องโถงที่เปิดขึ้น เป็นอาต้าที่กำลังก้าวเข้ามา.
ชายในชุดดำ? เขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ห้องของเซียนเซิงที่มีคนเฝ้าตลอดเวลา คาดไม่ถึงเลยว่าจะไม่พบกับร่องรอยของคนผู้นี้เลยรึ?
ในเวลานี้ อันหวงที่สวมชุดสีดำ พร้อมกับหมวกไม้ไผ่ที่ปกปิดใบหน้า.
แม้ว่าอาต้าจะมองไม่เห็นใบหน้า ทว่า อาต้าที่ส่งสัมผัสเทวะออกมาตรวจสอบ ระดับแกนทองขั้นปลาย? เทียบเท่าก่อตั้งวิญญาณ แต่กลับสามารถซ่อนตัวจากตัวเขาได้อย่างงั้นรึ? คนผู้นี้เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
อันหวงที่แสดงความเคารพต่อจงซาน จากนั้นไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็ออกจากห้องโถงไป.
จงซานที่อยู่ที่นี่ อาต้าย่อมไม่กล้าขวางเขาเพื่อสอบถาม ทว่าก็รู้สึกแปลกประหลาดใจเช่นกัน.
อันหวงที่จากไปแล้ว อาต้าที่จ้องมองไปยังจงซาน "เซียนเซิง เมื่อสักครู่นี้คือใครอย่างงั้นรึ?"
"สหายของข้าเอง."จงซานกล่าว.
......
ห้าเดือนหลังจากนั้น พื้นที่ราชวงศ์จักรพรรดิต้ากวง! บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
จงซานนำขุนพลทั้งหมดมาพร้อม ๆ กับจ้องมองไปยังพื้นที่รอบ ๆ ที่ด้านล่างนั้นเป็นหุบเขาที่มองกองกำลัง 1 ล้านคน ซึ่งมีกองกำลังต้าเสวียนที่ 1 ก่อนหน้านี้ 200,000 นาย นักรบหมาป่า 50,000 นายนำโดยหลิวอู๋ซ่าง ส่วนกองกำลังทหารราบของสุ่ยอู๋เหิน ตอนนี้มีกองกำลังทั้งสิ้น 750,000 นายแล้ว.
กองกำลังหนึ่งล้านคน ด้วยคำสั่งของต้าเสวียนอ๋อง ได้สั่งการให้เขาเดินทางมายังราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง ช่วยเหลือทัพอื่น ๆ ยึดครองราชวงศ์ต้ากวง.
"จอมพล ตอนนี้พวกเราจะต้องทำอย่างไรดี?"สุ่ยอู๋เหินสอบถาม.
"อย่างแรกต้องยึดเมืองสักเมือง เพื่อเป็นรากฐานของพวกเรา จากนั้นค่อนบุกเบิกไปข้างหน้า."จงซานกล่าวยืนยัน.
"เมือง? ท่านต้องการยึดเมืองใหนอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่สอบถามออกมา.
"จะต้องอยู่ไม่ห่างจากทัพอื่น ๆ ของต้าโหลว และอยู่ไม่ไกลจากศูนย์กลางของต้ากวง!"จงซานที่กล่าวออกมา.
"เช่นนั้น เขตแดนดังกล่าว ก็ควรจะเป็น เมืองต้าเย่หรือเมืองไป่หวง."สุ่ยอู๋เหินกล่าว.
"ดี สองเมืองนี้ล่ะ สั่งการขุนพลให้ความสำคัญกับเมืองดังกล่าว."จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"หากเราสามารถยึดได้ เมืองอื่นคงยากที่จะโจมตี แล้วพวกเราจะสามารถยึดได้อย่างงั้นรึ? เมืองต้าเย่ เดิมทีคือราชวงศ์จักรพรรดิต้าเย่ ส่วนเมืองไป่หวงนั้นมีการป้องกันเหมือนกับเมืองอู๋ซวัง การป้องกันทั้งสองไม่ได้อ่อนด้อยเลย พวกเราควรจะยึดเช่นไร."สุ่ยอู๋เหินกล่าว.
"ไปรวมตัวกันที่เมืองต้าเย่!"จงซานที่กล่าวยืนยัน.
"เมืองต้าเย่? เมืองแห่งนี้เป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งกว่าเมืองไป่หวงซะอีก พวกเราจะสามารถตีเมืองนี้แตกอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"ตอนนี้ยังตีไม่แตก หลังจากนี้จะยิ่งยากกว่านี้ แจ้งไปยังสามเหล่าทัพ เตรียมตัวออกเดินทาง!"จงซานสั่งการ.
"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ตอบรับคำสั่งในทันที.
.....
ราชวงศ์ราชันย์ต้ากวง ในกระโจมของเสี่ยวหวัง ซึ่งมีเหล่าขุนพลต่าง ๆ อยู่รวมกัน.
เหล่าขุนพลที่ยืนเป็นสองแถว โดยมีเสี่ยวหวังอยู่ใจกลาง นั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ พร้อมกับในมือมีจดหมายฉบับหนึ่ง.
"จงซานมาแล้วเหรอ!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจยาว.
"อุปราช ห้าเดือนที่แล้วคนที่ตีเมือง 12 หลิงไห่ได้คือจงซานอย่างงั้นรึ?"ขุนพลผู้หนึ่งที่เอ่ยออกมา.
"ใช่ เป็นเขา!"เสี่ยวหวังพยักหน้ารับ.
เหล่าขุนพลที่แตกตื่นขึ้นมาทันที เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเชื่อเสียงของจงซานนั้น ไม่ใช่ธรรมดาในต้ากวง.
"จอมพล จงซานเดินทางมาจากที่ใดกัน?” ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวสอบถามออกมา.
"มาจากที่ใหนข้าไม่รู้ ทว่าข้ารู้ว่าเขาจะเดินทางไปที่ใหน."เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างเคร่งขรึม.
"หืม?"ขุนพลที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ในสนามรบของต้ากวงนั้น มีกลุ่มทหารของต้าโหลวที่รุกเข้ามาทุกแห่ง ซึ่งเป้าหมายเดียวก็คือตอนกลาง ต้าเสวียนอ๋องไม่มีทางที่จะทำให้เกิดรอยแยกระหว่างทัพ บางทีอาจเพื่อเติมเต็มของทัพใหญ่ พื้นที่รอบ ๆ นี้ มีศูนย์บัญชาการที่สำคัญสองที่ เมืองต้าเย่ และเมืองไป่หวง เทียบกันแล้วเมืองไป่หวงนับว่าอ่อนแอกว่า ทว่าด้วยความอหังการของจงซาน เขาจะไม่เข้าโจมตีเมืองที่อ่อนแอแน่ ดูเหมือนว่าเขาจะเดินทางไปยังเมืองต้าเย่ เพื่อยึดครองต้าเย่แน่นอน! หนึ่งเดือน เขาจะต้องเคลื่อนทัพไปถึงเมืองต้าเย่!"เสี่ยวหวังที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
หากว่าจงซานอยู่ที่นี่ คงจะประหลาดใจกับการวิเคราะห์ของเสี่ยวหวัง ที่แม่นยำเป็นอย่างมาก!
"อุปราช เมืองต้าเย่ เป็นป้อมปราการที่แข็งแกร่งแต่มีเสี่ยวกงซือประจำอยู่ ส่วนทัพของจงซานนั้นเหมือนกับเทพสวรรค์ เวลานี้ พวกเราจะต้องนำทัพออกไปช่วยเสี่ยวกงซือ สร้างความมั่นคงให้กับเสี่ยวกงซือ เพื่อจัดการจงซานหรือไม่?"ขุนพลคนหนึ่งที่แสดงความเห็นออกมาในทันที.
"เฮ้เฮ้ ไม่จำเป็นต้องทำ!"เสี่ยวหวังที่เผยยิ้มออกมา.
"แต่ว่า!"ขุนพลคนหนึ่งที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ไม่จำเป็นต้องไป ให้หยวนเติ้งถอนทัพออกจากเมืองต้าเย่ในทันที!"เสี่ยวหวังที่สูดหายใจลึก.
"อุปราช ท่านจะถวายเมืองต้าเย่ให้กับจงซานเลยรึ? ที่นั่นคือป้อมปราการ ที่ยากจะตีแตกได้!"ขุนพลผู้หนึ่งที่ไม่เข้าใจ.
"มอบให้เขารึ? ป้อมปราการ? ที่แข็งแกร่งรึ? มันจะกลายเป็นป่าช้าในทันที!"ใบหน้าของเสี่ยวหวังที่กลายเป็นดุร้ายขึ้นมา.
"หืม?"ขุนพลที่แสดงท่าทางสงสัย ทว่ากับบุคคลเช่นเสี่ยวหวัง ในเมื่อกล่าวออกมาเช่นนั้น จะต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน.
เมืองต้าเย่ นับว่าเป็นเมืองที่ใหญ่มาก แม้ว่าขนาดของมันจะด้อยกว่าเมืองเทียนกง ทว่าก็นับว่าใหญ่กว่าเมืองอู๋ซวังไม่น้อยเลย.
เมืองต้าเย่นั้น มีสีขาวทั้งหมด ดูแล้วเป็นเมืองที่งดงามเป็นอย่างมาก.
วังหลวง ห้องโถงใหญ่.
ภายในนั้นมีบุตรบุญธรรมอีกคนหนึ่งที่เคยคุกเข่าข้าง ๆ ประมุขพรรคซังอวิ๋น เสี่ยวหยวนเฟิงที่เคยคุกเข่าให้กับภูตหรูเหยี่ยน เสียวหยวนเติ้ง.
เสี่ยวหยวนเติ้งถือจดหมายอยู่ ซึ่งมีข้อมูลต่าง ๆ ที่เสี่ยวหวังได้ส่งมา เป็นคำสั่งทางทหาร.
หลังจากที่อ่านจดหมาแล้ว เสี่ยวหยวนเติ้งที่ชำเลืองมองตาโต เร่งรีบออกจากตำหนัก บินไปยังพื้นที่แห่งหนึ่ง พร้อมกับกวาดตามองออกไปรอบ ๆ หลังจากจ้องมองแล้ว เสี่ยวหยวนเติ้งที่ถอนหายใจเย็นเยือบ เผยสีหน้าที่หวาดหวั่นขึ้นมาทันที.
ภายในเนื้อความจดหมายนั้น นับว่าน่ากลัวเป็นอย่างมาก!
จากนั้นเขาก็เร่งรีบ! เตรียมอพยพอย่างรวดเร็ว!"
"ประชุมด่วน!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
จากนั้นเหล่าขุนพลมากมายที่วิ่งมาหน้าตาตื่น.
"จอมพล!"ขุนพลคนหนึ่งที่แสดงท่าทางสงสัย.
"สั่งการออกไป ต่อทหารทุกนาย ให้เตรียมการออกจากเมืองแห่งนี้ทันที!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่ออกคำสั่งทันที.
"จอมพล?"เหล่าขุนพลที่งงงวย ให้ทหารทั้งหมดรึ? เตรียมตัวที่จะสละเมือง? ไม่ต้องการเมืองไป๋เย่แล้วรึ?
"เร็วเข้า!"เสี่ยวหยวนเติ้งที่ออกคำสั่ง.
"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ออกคำสั่งในทันที.
จากนั้น เสี่ยวหยวนเติ้งที่นำเหล่าขุนพล พร้อมกับทหารทั้งหมดออกจากเมืองด้วยความเร็วสูง.
เสี่ยวหยุนเติ้งที่ออกจากเมืองไป ทว่าด้วยความเร่งด่วนนี้ ทำให้ประชาชนภายในเมืองเกิดความสงสัย พวกเขา? ก่อความวุ่นวายสร้างสงครามขึ้นมา ไม่ใช่ว่าต้องการยึดครองเมืองอย่างงั้นรึ? มีคนมากมายไม่น้อย ที่รู้สึกสงสัย หลาย ๆ คนเองก็เดินทางออกจากเมืองด้วยเช่นกัน.
หลังจากนั้นสามวัน จงซานได้นำทัพมาหยุดอยู่ห่างออกมาจากเมืองต้าเย่ จงซานไม่ได้เร่งรีบเข้าไป ตอนนี้เขาได้หยุดอยู่ด้านนอก เพราะว่าจงซานสัมผัสได้ถึงเรื่องบางเรื่อง.
บัวหงหลวน ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน นิมิตโชคร้ายรึ?
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาจนย่นไปหมด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ในเวลาเดียวกัน ทหารสังเกตการณ์ที่บินตรงมา.
"เรียนจอมพล!"ทหารสังเกตการณ์ที่แสดงความเคารพ.
"กล่าวมา!"จงซานที่กล่าวออกไปในทันที.
"เมืองต้าเย่ ภายในป้อมปราการ ได้ถอนทัพไปหมดแล้ว ภายในเมืองไม่มีทหารเลย ตอนนี้มีเพียงประชาชนทั่วไปเท่านั้น."ทหารสังเกตการณ์กล่าว.
"ไม่มีทาง!เป็นไปไม่ได้? ทหารกำลังซ่อนตัวอยู่หรือไม่?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวสอบถามออกมา.
"ไม่มีแล้ว ก่อนหน้านี้สี่วัน ทหารได้แยกย้ายออกจากเมือง เดินทางออกไปหมดแล้ว เมืองต้าเย่ตอนนี้ไม่มีทหารคุ้มกัน สามารถเข้าไปได้ในทันที."ทหารสังเกตการณ์รายงาน.
"ค้นให้ละเอียดอีกครั้ง!"จงซานกล่าว.
"ครับ!"ทหารสังเกตการณ์ที่บินออกไปอีกครั้ง.
"เจ้าฉวน ส่งคนจำนวนหนึ่งเข้าไปในเมืองต้าเย่ ตรวจสอบให้ดี สำรวจทุกพื้นที่ มีสิ่งใดผิดปรกติ!"จงซานขมวดคิ้วแน่น.
"ครับ."เจ้าฉวนที่ตอบรับในทันที.
"อู๋เหิน แจ้งไปยังทัพทั้งสาม เตรียมถอยทัพ!"จงซานที่จ้องมองไปยังสุ่ยอู๋เหิน.
"หืม ถอยทัพรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงความสงสัย.
"ถอยทัพ!"จงซานที่กล่าวยืนยันอีกครั้ง.
"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ถอยห่างออกไป.
กองกำลังที่ถอนกำลังออกไปหนึ่งวัน ได้ไปประจำการอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง ในหนึ่งวัน ทหารสังเกตการณ์สามารถที่จะกลับมาถึง พร้อมทั้งส่งข่าวกลับมา เมืองต้าเย่นั้นไม่มีการป้องกัน ป้อมปราการโล่ง! ทุกป้อมได้ถอนกำลังออกไปหมดแล้ว.
"เสี่ยวหวังเขาโง่อย่างงั้นรึ?"เจ้าฉวนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"จอมพล ไม่ใช่ว่าเสี่ยวหวังคิดที่จะมอบเมืองต้าเย่ให้พวกเราหรอกรึ? ตอนนี้ไม่เข้าไปยึด ทำไมพวกเราถึงถอยออกมาล่ะ?"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาทันที.
"สุ่ยอู๋เหิน เจ้าอยู่ดูแลทัพที่นี่ ข้าจะไปดูด้วยตัวเอง!"จงซานคิดและกล่าวออกมา.
"ครับ!"สุ่ยอู่เหินที่ตอบรับในทันที.
จากนั้น จงซานที่นำอาต้า จื่อเห่า เนี่ยนโหยวโหยวเดินทางไปยังเมืองต้าเย่ด้วยความเร็ว.
