Chapter 307 เงื่อนไขเซียนเซิงซือ.
เกาะหมาป่าสวรรค์! ราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่! ภายในตำหนักแห่งหนึ่ง.
ห้องโถงแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยเงา! พื้นที่รอบ ๆ มีปราณหยินที่หนาแน่น ภายนอกห้องโถงนั้น ไม่มีองค์รักษ์ ทว่ามีเจียงซือจำนวนมากยืนอยู่รอบ ๆ ทิศทาง.
พื้นที่แห่งนี้เป็นอาณาเขตหวงห้าม ไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวน แม้แต่ไท่จื่อยังไม่กล้าเข้ามาแม้ครึ่งก้าว.
ที่นี่มีตัวตนที่ลึกลับที่สุดของราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ อาศัยอยู่ด้านใน ซึ่งเป็นพื้นที่ที่เขาครอบครองเพียงคนเดียว เซียนเซิงซือ!
ตำหนักแห่งนี้ที่ปิดแน่น บนประตูนั้นมียันต์อักขระที่แปลกประหลาดปะเอาไว้รอบ ๆ แม้แต่บนหลังคา ซึ่งสามารถมองเห็นได้ว่ายันต์เหล่านี้กำลังลอยอยู่รอบ ๆ ส่งพลังที่แปลกประหลาดออกมาคุ้มกันตำหนักแห่งนี้เอาไว้.
ภายในห้องโถง ที่มืดมิดนั้น มีชายชุดดำกำลังนั่งสมาธิอยู่กลางห้อง เซียนเซิงซือนั่นเอง ในเวลานี้เขาสามารถสัมผัสได้ถึงแท่นบูชาที่กำลังปรากฏเครื่องหมายแปลก ๆ ขึ้นมา.
ลมหายใจของเซียนเซิงซือที่มีควันสีขาวออกมา ขณะที่ควันสีขาวที่เขาปล่อยออกมานั้น กลายเป็นดอกไม้ควันสีขาว เห็นได้อย่างชัดเจนว่านี้คือวิชาที่แปลกประหลาด.
ทันใดนั้น ดวงตาของเซียนเซิงซือที่ลืมขึ้นทันที ควันสีขาวที่ไหลไปรวมตัวขึ้นที่บนศีรษะ ก่อนที่มันจะถูกสูดเข้ามาในจมูกของเซียนเซิงซืออีกครั้ง.
เซียนเซิงซือที่ขมวดคิ้วจ้องมองหรี่ตาเล็กน้อย.
ที่ด้านนอกของแท่นบูชาสีชาด ตำแหน่งของเก้าอี้ จากใต้พื้นดินค่อย ๆ ปรากฏร่าง ๆ หนึ่งขึ้นอย่างคาดไม่ถึง.
ไม่ใช่เจียงซือ ไม่ใช่เจียงซือของเซียนเซิงซือ แต่เป็นร่างของมนุษย์คนหนึ่งที่เซียนเซิงซือรู้จัก คนผู้นี้ดูคล้ายกับเจียงซือเป็นอย่างมาก เป็นเรื่องที่แปลกที่สามารถมุดผ่านผืนดินเข้ามาได้ โดยที่พื้นดินนั้นไม่มีรอยแยกแม้แต่น้อย.
วิชาดำดินอย่างงั้นรึ?
ชายคนดังกล่าวที่ปรากฏขึ้นในชุดสีดำ เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.
"เซียนเซิงซือ คงจะจำข้าได้สินะ?"ชายในชุดดำที่เผยยิ้มอย่างนุ่มนวล.
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง จงซาน!"เซียนเซิงซือที่ก้าวออกไปเล็กน้อย ดวงตาที่สาดกระจายด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้ง? เฮ้เฮ้ไม่คิดเลยว่าข้าที่สนใจเซียนเซิงซือ แต่เซียนเซิงซือจะสนใจในตัวข้าเช่นกัน!"จงซานที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน ทำไมนะรึ? แม้ว่าเขาจะสนใจในวิชาดำดินของจงซาน ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป.
"ข้าเดินทางมากกว่าล้านลี้ เซียนเซิงซือไม่คิดที่จะชวนข้าดื่มชาหน่อยรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาตรง ๆ พร้อมกับเข้าไปนั่งบนเก้าอี้รับแขกในทันที.
"เสิร์ฟชา!"เซียนเซิงซือที่กล่าวออกไปเบา ๆ .
พริบตาเดียว เจียงซือสาวใช้ ก็ก้าวเข้ามา เสิร์ฟชาให้กับเซียนเซิงซือและจงซาน จากนั้นทั้งคู่ก็ถูกเคลื่อนไปยังพื้นที่ลับ.
"เซียนเซิงซือหลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ความแข็งแกร่งท่านดูจะก้าวกระโดดทีเดียว เวลานั้นยังมีระดับแกนทอง น่านับถืออย่างยิ่ง "จงซานที่จิบชาพลางกล่าวออกมา.
เซียนเซิงซือ ที่จ้องมองไปยังจงซานไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกมา.
"เฮ้เฮ้ เซียนเซิงซือดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยใส่ใจในหลาย ๆ ครั้ง จงซานต้องขอบคุณเซียนเซิงซือที่ได้ช่วยหลายครั้ง ไม่เช่นนั้นแล้วจงซานคงถูกจักรพรรดิหยินเยว่ทำลายไปจนสิ้นแล้ว."จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"ไม่ได้เกี่ยวกับข้า เป็นเจ้าที่โชคดีในทุกครั้ง "เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"บางที หากเซียนเซิงซือเลือกลงมือ จงซานคงไม่สามารถมานั่งที่ตรงนี้ได้ ดังนั้นแล้วกับบุญคุณเช่นนี้ จงซานจะลืมได้อย่างไร."จงซานที่กล่าวอย่างเคารพ.
"กล่าวมาเลยดีกว่า เจ้ามาที่นี่มีเรื่องอันใด?"เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน.
"ข้าต้องการเชิญเซียนเซิงซือ เข้าร่วมราชวงศ์ต้าเจิ้ง!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.
"เฮเฮ้ ไม่คิดหรือว่าเจ้ากำลังกล่าวอะไรน่าหัวเราะอยู่หรอกรึ?"เซียนเซิงซือที่แค่นเสียง ทว่าก็ไม่เชิงว่าจะปฏิเสธ.
"หลาย ๆ ครั้งที่พบกัน แม้ว่าจะได้พูดคุยกับเซียนเซิงซือไม่มากแต่ข้าก็เข้าใจ และจงซานยังมั่นใจว่า เซียนเซิงซือที่อยู่ในราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่นั้น เพียงแค่ตอบแทนบุณคุณเล็กน้อยเท่านั้น ทว่าไม่ได้คิดที่จะเข้าร่วมราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ไปตลอด เมื่อหนี้บุญคุณได้ชำระทั้งหมด เซียนเซิงซือก็จะจากไปในทันที."จงซานกล่าวสรุป.
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซาน แล้วเงียบ ก่อนที่จะเผยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา "แล้วอย่างไร? เจ้าคิดว่าต้าเจิ้งคู่ควรให้ข้าทำงานให้อย่างงั้นรึ?"
"เฮ้เฮ้ ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งในเวลานี้เป็นเช่นไร เซียนเซิงซือน่าจะรู้ได้อย่างแจ่มแจ้ง คู่ควรให้เซียนเซิงซือเข้าร่วมแน่ ข้าพบเซียนเซิงซือมาสามครั้งแล้ว หวังว่าท่านจะนำมันไปพิจารณาไม่ใช่รึ??"จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
เซียนเซิงซือ จ้องมองไปยังจงซาน กับคำพูดของเขา พบเขามาสามครั้งแล้วเหรอ ถึงสามครั้งแล้วรึ?
ดูเหมือนว่าคำพูดของจงซานมีอะไรซ่อนอยู่? ความจริงแล้วเขาพบกับจงซานสองครั้ง หากแต่จงซานพบเขา อีกครั้งหนึ่งที่ใหนกัน?
"จี้หยกเก้ามังกรสวรรค์ อยู่ในมือของเจ้าอย่างงั้นรึ? ในวันนั้นที่ภูเขาป้าเหมิน เป็นเจ้ารึ?"เซียนเซิงซือที่จ้องมองออกไป.
"ถูกแล้ว แย่งสิ่งของจากเซียนเซิงซือในครั้งนั้น ต้องขออภัย."จงซานพยักหน้ารับ.
"เป็นเจ้านั่นเอง ทว่ามันไม่ใช่สิ่งของของข้า แต่เป็นของหลิวเต๋าราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ต่างหาก."เซียนเซิงซือที่ถอนหายใจเจ้า.
"เซียนเซิงซือ รับรู้ว่าข้ามีเผ่าหมาป่า และยังมีตราประทับเก้ามังกรสวรรค์ ราชวงศ์ต้าเจิ้งของข้านั้น แม้ว่าตอนนี้จะยังดูด้อยกว่าราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ ทว่าด้วยความแข็งแกร่งนั้นไม่ได้ด้อยกว่าแน่นอน อีกเพียงไม่นาน พวกเราจะก้าวไปถึงราชวงศ์จักรพรรดิ เกาะหมาป่าสวรรค์แห่งนี้จะเป็นฐานที่มั่นของข้า จากนั้นก็จะบุกทะลวงทวีปศักดิ์สิทธิ์ ความสำเร็จที่จะมีนั้น ไม่มีปัญหา จงซานที่ต้องการเชิญเซียนเซิงซือนั้นเป็นไปด้วยความจริงใจ."จงซานที่กล่าวด้วยความเคารพอีกครั้ง.
"เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าเป็นใครมาจากใหน ทำไมถึงต้องการเชิญข้าล่ะ?"เซียนเซิงซือที่ชำเลืองมองไปยังจงซาน.
"เฮ้เฮ้ เซียนเซิงซือ จะเป็นใครที่ใหน ยังมีอีกหลายคนที่รู้?แต่บรรพบุรุษของข้านั้นจะมีใครรู้กัน?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา บรรพบุรุษของจงซานนะรึ? ทั้งโลกนี้ ยกเว้นจงซาน ไม่มีใครรู้ เพราะว่าจงซานนั้นไม่ใช่คนของโลกนี้นั่นเอง.
เป็นความจริง เกี่ยวกับที่มาของจงซานนั้น เซียนเซิงซือยังต้องขมวดคิ้ว หลายปีมานี้มีคนมากมายที่สืบเรื่องของจงซาน ทว่าก็ไม่มีใครรับรู้แม้แต่น้อยว่าเขาเป็นใครมาจากใหน ราวกับว่าเขากำเนิดมาจากก้อนหินยังไงยังงั้น.
"จงซานมาในวันนี้ กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็เพื่อแจ้งให้เซี่ยนเซิงรู้ และตรวจสอบข้า อีกด้านหนึ่ง จงซานคิดว่าตอนนี้มีความแข็งแกร่งพอที่จะเชิญเซียนเซิงซือ ดังนั้นวันนี้จึงได้เดินทางมายังที่นี่."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.
"ดี ข้าจะทดสอบเจ้า ข้าต้องการดูว่า ทั่วหล้า ข้าคิดว่ามีคนมากมาย ต้องการให้ข้าเข้าร่วม แต่ไม่มีใครมีความสามารถพอให้ข้ายอมรับ เจ้าเองมีความสามารถเพียงพอเหรอ?"เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไปมา.
"โอ้วเงื่อนไขใดที่ท่านต้องการ?"จงซานที่ชำเลืองมองไปยังเซียนเซิงซือ
เซียนเซิงซือที่จ้องมองไปยังจงซานเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย "ข้าจะดูว่าเจ้าจะดวงแข็งขนาดใหน การจะเอาชีวิตไม่ใช่เรื่องยาก ข้าต้องการเห็นเจตจำนงของสวรรค์ ว่าเจ้าจะสามารถผ่านมันไปได้เช่นไร หากว่าเจ้ามีมันไม่พอ เจ้าจะต้องตาย หลายต่อหลายครั้งเจ้าควรตายไปแล้ว ทว่าเจ้าก็ยังปลอดภัยมาตลอด ข้าจะดูว่าเจ้าจะตายในอาณาเขตของข้าหรือไม่ หากว่าเจ้ามีโชค ย่อมคู่ควรที่จะได้รับการเก็บเกี่ยวนี้."
"ขอบคุณเซียนเซิงซือ!"จงซานพยักหน้า.
"สวรรค์จะเข้าข้างเจ้าหรือไม่ กล่าวอีกอย่างหนึ่ง จะให้ข้ายอมรับนั้น ไม่ใช่ว่าจะต้องชนะข้าได้ไม่ใช่รึ?"เซียนเซิงซือกล่าว.
"ชนะท่านรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้ว ฟังคำพูดของเซียนเซิงซือ.
"ถูกแล้ว ในอาณาเขตของข้า เจ้าต้องล้มข้าก่อน กับเจียงซือในเขตแดนของข้า เจ้าคิดว่าแข็งแกร่งกว่าข้าอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงซือจ้องมองไปยังจงซานด้วยรอยยิ้ม.
ด้วยการโบกมือหนึ่งครั้ง ปรากฏเจียงซือในชุดสีขาวที่โผล่ขึ้นมาจากบนพื้นดิน เข้ามาล้อมกรอบจงซาน.
ทันทีที่เห็นเจียงซือห้าตน จงซานที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวออกมาว่า "เซียนเซิงซือต้องการให้ข้าแสดงสิ่งใด? ล้มพวกมันอย่างงั้นรึ?"
"เจ้าจะแสดงอะไรเจ้าควรจะคิดเอง."เซียนเซิงซือที่ส่ายหน้าไม่ตอบออกมาตรง ๆ .
จงซานที่วางถ้วยน้ำชาลงเบา ๆ ยืนขึ้น จ้องมองไปยังเจียงซือทั้งห้าตน เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย."ดี หากว่าเซียนเซิงซือกล่าวเช่นนั้นจะต้องชนะท่านในเขตแดนของท่านเอง หวังว่าเซียนเซิงซือจะไม่กลับคำก็แล้วกัน."
"ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งและราชวงศ์จักรพรรดิหยินเยว่ จะช้าหรือเร็วก็ต้องเกิดสงครามกัน เมื่อเวลานั้นมาถึง ข้าย่อมต้องยืนอยู่ฝั่งของราชวงศ์หยินเยว่ เจ้าควรจะแสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้ามีค่าพอให้คาดหวังจริง ๆ ."เซียนเซิงซือกล่าวอย่างนุ่มนวล.
"เซียนเซิงซือโปรดวางใจ."จงซานที่กล่าวรับรอง.
"อืม ทว่าก่อนจะถึงวันนั้น ข้าต้องการยืนยันว่า เจ้าดวงแข็งจริงหรือไม่?."เซียนเซิงซือที่เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที.
ทันทีที่กล่าวจบเจียงซือห้าตนก็พุ่งเข้าใส่จงซานในทันที พลังที่มากมาย ราวกับว่าจะสังหารจงซานให้ตายไปในทันที และยังเต็มไปด้วยความเร็ว.
"ขอขอลา!"จงซานที่กล่าวออกมาเท่านั้น.
"ตูมมมม!"แขนของเจียงซือทั้งห้าที่จ้วงเข้ามายังร่างของจงซาน.
"ปัง!"ร่างของจงซานที่หดเล็กลงในทันที จากนั้นก็สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย.
หายไปไร้ร่องรอย!
เซียนเซิงซือไม่ได้ตกใจมากมายนัก ทว่าก็ทำให้เขาขมวดคิ้วแน่นทีเดียว ก่อนที่จะโบกมือให้เจียงซือตนอื่น ๆ จมลงใต้พื้นดิน.
ทว่าในเวลาเดียวกัน ภายนอกตำหนักของราชวงศ์หยินเยว่ บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
จงซานในชุดสีดำ ที่ยืนอยู่ ข้าง ๆ เขานั้นมีชิงอวิ๋นหลางเจียง.
"จงซาน เจ้าให้ข้าพาเจ้ามายืนอยู่ที่นี่ เพื่อกินลมบนยอดเขาอย่างงั้นรึ?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่ขมวดคิ้วไปมา.
กว่าหนึ่งชั่วโมง ที่จงซานยืนจ้องมองไปยังพื้นที่ไกลออกไป ส่วนวันนี้นะรึ?เป็นวันเกิดครบรอบร้อยปีของจงซานนั่นเอง.
อายุร้อยปี! วันเกิดรอยปีของจงซานนั้น ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งที่จัดงานเฉลิมฉลอง งานเลี้ยงครั้งยิ่งใหญ่ ทว่าจงซานกลับให้เขานำมาที่นี่.
มาที่นี่ทำสิ่งใด? เพื่อกินลมชมบรรยากาศอย่างงั้นรึ?
"ข้าได้รับของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล.
"ได้รับของขวัญที่ดีที่สุดรึ? เจ้าไปรับตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ข้ารับมาเรียบร้อยแล้ว."จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.
"รับมาแล้วรึ?"ชิงอวิ๋นหลางจียงที่ดวงตาเบิกกว้าง เป็นเรื่องที่แปลกประหลาดเกินไปแล้ว.
"ไปเถอะ พวกเราถึงเวลากลับแล้ว."จงซานกล่าว.
"หืม!"ชิงอวิ๋นหลางเจียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย วันเกิดวันนี้กลับมาเพียงแค่จ้องมองบรรยากาศบนภูเขาแห่งนี้นะรึ?
แน่นอนว่าจงซานไม่ได้อธิบายอะไร เรื่องนี้สำเร็จแล้ว ด้วยร่างแยกของวิชาหมื่นเงาสวรรค์ เขาได้ส่งหนึ่งร่างโคลนออกไปทำสัญญากับเซียนเซิงซือ จะสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องรอหลังจากนี้.
ก่อนค่ำ จงซานและชิงอวิ๋นที่กลับมาถึงราชวงศ์ต้าเจิ้ง.
วันนี้คือวันเกิดครบรอบร้อยปีของฝ่าบาท ทั่วทั้งอาณาจักรจัดงานเฉลิมฉลอง ตำหนักโฉวซิงที่มีการประดับประดา จัดงานเลี้ยง ซึ่งดูยิ่งใหญ่กว่างานครบรอบ 80 ปีของเขาอีก เหล่าขุนพลตอนนี้ได้มารอคอยที่ตำหนักโฉวซิง ในเมืองเสวียนแล้ว ซึ่งภายในมีโต๊ะอาหารมากมาย ซึ่งมีแขกมากมายนับไม่ถ้วนเดินทางมาร่วมงานวันเกิดของเขา.
โฉวซิง? หนึ่งรอยปีคือจุดสิ้นสุดของชีวิตปุถุชนอย่างงั้นรึ? แน่นอนว่าวันนี้ควรค่าแล้วที่จะเฉลิมฉลอง.
จงซานที่นั่งอยู่ด้านนอกตำหนักเฉิงซ่าง ซึ่งพื้นที่รอบ ๆ ได้ทำการจัดการเลี้ยงที่ยิ่งใหญ่ มีเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชามากมายเข้ามาอวยพรวันเกิด.
หลินเซียว หยิงหลาน เป่าเอ๋อและเหว่ยไท่จงที่นั่งอยู่ด้านใน ทว่าในเวลานี้ หมาป่าน้อยเซียนเซียน ก็นั่งอยู่ด้วยเช่นกัน.ซึ่งมีเก้าอี้สี่ที่ที่ว่างอยู่.
สองที่นั่งเป็นไท่จื่อสองคน ที่อยู่ด้านนอก ส่วนอีกหนึ่งที่ก็คือตำแหน่งของฮวงโห่วเทียนหลิงเอ๋อ และอีกตำแหน่งก็คือฮวงโห่วกุยเอ๋อนั่นเอง.