Chapter 306 รับรู้ทั่วสารทิศ.

ห้าเดือน ห้าเดือน ก็สามารถยึดครอง 12 เมืองหลิงไห่ และเข้าควบคุมเมืองทั้ง 12 อย่างสมบูรณ์.

เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เกินจะเชื่อได้ นี่คือเมืองป้อมปราการทั้ง 12 อย่างงั้นรึ?

เผ่ามังกร มีหลายคนที่คิดว่าทุกอย่างเป็นเพราะว่าเผ่ามังกร ความดีความชอบต้องมอบให้กับเผ่ามังกร ทว่า มีบางคนที่ไม่เชื่อว่าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น จะสามารถโจมตีได้รึ? จะมีใครมีความสามารถขอความช่วยเหลือจากเผ่ามังกรได้อย่างงั้นรึ?

ท้ายที่สุดคนทุกคนต่างก็จะต้องยอมรับจงซานไปโดยปริยาย.

เป็นเรื่องทั่วไป ที่ข่าวของจงซานที่ยึดครองเมือง 12 ป้อมปราการได้จะกระจายไปทั่วหล้า ทุกหนทุกแห่งในทันที.

...

สุ่ยจิงในเมืองแห่งหนึ่ง ตำหนักเจ้าเมือง พร้อมกับนั่งอยู่บนโต๊ะบัญชาการ.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ถือจดหมายฉบับหนึ่ง ซึ่งทหารสังเกตการณ์ได้รวบรวมข้อมูลของ 12 เมืองหลิงไห่ ส่งมาให้.

เหล่าขุนพลที่ยืนอยู่เป็นสองแถวข้าง ๆ .

"หืม?"สุ่ยจิงที่ถอนหายใจเป็นระยะพลางเผยยิ้มออกมา.

"เฮ้ เฮ้ อืม อืม."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ส่ายหน้าไปมา พลางเผยยิ้มขม ๆ .

"จอมพล มีอะไรอย่างงั้นรึ?"เหล่าขุนพลที่สอบถามเซียนเซิงสุ่ยจิง.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สูดหายใจลึก หลับตาลงเบา ๆ  พร้อมกับยื่นจดหมายให้เหล่าขุนพลดู หลังจากที่ทุกคนได้อ่าน ดวงตาก็เบิกกว้าง อุทานออกมาแทบจะพร้อม ๆ กัน."เป็นไปไม่ได้!"

เหล่าขุนพลคนใหนที่ได้เห็นต่างก็จ้องมองตากันและกัน และอุทานออกมาด้วยกันทั้งนั้น"เป็นไปไม่ได้!"

เหล่านายกองทุกคน ต่างก็รับจดหมายดังกล่าวไปดู.

เนื้อความจดหมายบรรทัดแรก"ตงฟางโห่ว จงซาน ได้นำทหาร 500,000 นาย ใช้เวลาห้าเดือน โจมตีเมืองป้อมปราการ สามารถยึดครอง 12 เมืองหลิงไห่เรียบร้อยแล้ว!"

จะมีใครที่จะเชื่อลงล่ะ? แม้ว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงจะพอคาดการณ์ล่วงหน้าได้บ้าง ทว่าไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ห้าเดือน? ใช้เวลาเพียงห้าเดือนอย่างงั้นรึ? ไม่มีทัพใหนที่จะเทียบได้อย่างแน่นอน!!

"จอมพล เป็นไปไม่ได้ เกี่ยวกับสถานการณ์ทางทหารแล้ว ถึงแม้ว่าจะยึดเมืองได้ ทว่าพวกเขาจะต้องใช้กองกำลังป้องกันเมืองด้วย ทหารเพียง 5 แสนนายไม่เพียงพออย่างแน่นอน!!"

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ลืมตาขึ้นและถอนหายใจเบา ๆ  "สถานการณ์ทางทหารอย่างงั้นรึ? เกี่ยวกับวิธีการโจมตีเมืองนั้น จะเอาสถานการณ์ทางทหารมากล่าวได้อย่างไร? จงซานนั้นร้ายกาจมาก ถึงแม้ว่าข้าจะประเมินเขาไว้สูงแล้ว ทว่าสุดท้ายก็กลายเป็นว่าประเมินเขาต่ำไปอยู่ดี."

"จอมพล ความดีความชอบครั้งนี้เพราะผ่ามังกรต่างหากล่ะ."ขุนพลอีกคนที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ.

"เฮ้เฮ้ เจ้าไม่อยากยอมรับอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ผู้น้อยยากที่จะยอมรับได้ เขาเพียงแค่โชคดีเท่านั้น ที่ได้เผ่ามังกรช่วย."ขุนพลคนหนึ่งกล่าว.

"จะยอมรับหรือไม่นั้นหาได้สำคัญ ต้ายวีตอนนี้นับว่าเสียหายไปไม่น้อย สูญเสียเมือง 12 เมือง หลาย ๆ เมืองถูกยึดครองกลับคืนมาโดยไร้ซึ่งการต่อต้าน ตงฟางโห่วนับว่ากระทำการอย่างรวดเร็วร้ายกาจมาก กับบุคคลเช่นนี้แล้วจะกลายเป็นคนที่ทุกคนต้องระวังที่สุด."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เขาจะถูกย้ายอย่างงั้นรึ?"ขุนพลที่กล่าวออกมาทันที.

"เขาเป็นคนที่จะกลายเป็นคนที่สำคัญ แน่นอนว่าไม่มีใครต้องการที่จะให้เกิดวีรบุรุษที่ร้ายกาจเกิดขึ้น ดังนั้น อีกไม่นานหลังจากนี้ อาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลง."สุ่ยจิงกล่าว.

"ครับ!"ขุนพลพยักหน้ารับ.

...........

ฉีเทียนโห่ว หลังจากที่การต่อสู้ที่หนักหน่วงผ่านมาอีกครึ่งปี ก็สามารถยึดครองเหมืองต้ายวีได้อีกเมือง.

ตำหนักเจ้าเมือง ฉีเทียนโห่วที่มีจิตใจฮึกเหิม เหล่าขุนพลต่างก็แสดงความยินดีกันไม่หยุด.

"จอมพล เวลานี้ ถือว่าสำเร็จใหญ่หลวงเลย เมืองที่สามแล้ว."ขุนพลผู้หนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"อืม เพราะทุกคนพยายามกันอย่างหนัก."ฉีเทียนโหยวกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"จอมพล พวกเราจะต้องประสบความสำเร็จอย่างต่อเนื่องอย่างแน่นอน."ขุนพลต่างกล่าวประจบประแจง.

"อืม ข้าที่ใส่ใจแต่การโจมตีเมือง ข้าเลยไม่มีเวลาถาม ฝั่งอื่น ๆ เป็นอย่างไร จงซานตอนนี้เป็นไง?"ฉีเทียนโหยวที่สอบถามขุนพลผู้หนึ่งที่เป็นคนรวบรวมข้อมูลของทัพอื่น ๆ .

"ตงฟางโห่ว ได้ยึด 12 เมืองหลิงไห่ได้แล้ว!"ขุนพลผู้หนึ่งกล่าว.

"หืม? เจ้าพูดอะไรนะ? ยึดได้แล้ว?"ฉีเทียนโห่วที่ขมวดคิ้ว ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน.

"ตงฟางโห่ว ตอนนี้ได้ยึดเมือง 12 หลิงไห่เรียบร้อยแล้ว!"ขุนพลผู้หนึ่งที่กล่าวย้ำอีกครั้ง.

"อะไรกัน?เป็นไปไม่ได้ นี่ผ่านมานานเท่าไหร่กัน?เพิ่งเคลื่อนทัพได้แค่เจ็ดเดือน นี่ยึดครองได้ทั้ง 12 เมืองแล้วรึ? เขามีกองกำลังเพียงห้าแสนเท่านั้นนี่นะ."ฉีเทียนโห่วที่แสดงท่าทางงงงวย.

"ที่จริงแล้ว เขายึดครอง 12 เมืองหลิงไห่ได้เพียงแค่สี่เดือนครึ่งเท่านั้น ด้วยการช่วยเหลือของเผ่ามังกร ดังนั้นจึงยึดครองได้โดยง่าย."ขุนพลที่กล่าวแล้วรายงาน.

"ไปตรวจสอบการโจมตีเมืองมาให้ข้าโดยละเอียด."ฉีเทียนโห่วที่แสดงท่าทางมืดมนเย็นชา

"ครับ!"ขุนพลที่พยักหน้ารับในทันที.

เหล่าขุนพลที่ได้ยิน ต่างก็ส่งเสียงอื้ออึง!

เมือง 12 หลิงไห่?เมื่องแห่งนี้ แทบจะกลายเป็นเรื่องเล่า? จึงทำให้พวกเขาพูดคุยกันอย่างโกลาหล.

ส่วนฉีเทียนโห่วที่หรี่ตาจ้องมอง จากนั้น ก็นำแผ่นริ้วหยก บันทึกข้อความของตัวเองอย่างรวดเร็ว.

"เจ้า เดินทางไปยังเมืองต้าเสวียนให้เร็วที่สุด มอบมันให้กับต้าเสวียนอ๋อง!"ฉีเทียนโหยวที่กล่าวต่อขุนพลผู้หนึ่ง.

"ครับ!"ขุนพลคนดังกล่าวที่ตอบรับในทันที.

........

ราชวงศ์จักรพรรดิต้ายวี เมืองเทียนกง พระราชวัง.

น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่นั่งอยู่ในตำหนัก ซึ่งมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ด้านหน้า เถี่ยเสวี๋ย!

"เหนือหัว จะรออีกไม่ได้แล้ว เมือง 12 หลิงไห่  4 เดือนครึ่งถูกยึดครอง ตอนนี้เพียงแค่สี่เดือนครึ่งพวกเราเสียหายอย่างหนัก."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

"นั่นเพราะว่าเผ่ามังกร หากว่าเข้ามาบนพื้นดิน เกี่ยวกับน้ำของทะเลตะวันออกก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ."น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่ถอนายใจยาว.

"ทว่า จงซานในตอนนี้เต็มไปด้วยชื่อเสียงและความน่าเกรงขาม ไม่ใช่แค่เพียงเผ่ามังกรเท่านั้น  12 เมืองหลิงไห่ เมืองสุดท้าย ไม่เห็นแม้แต่เงาของเผ่ามังกรด้วยซ้ำ เพียงแค่ทัพของจงซานยกมา ก็ทำให้ศัตรูหวาดกลัวแล้ว สำหรับเจ้าเมืองที่ขี้ขลาด ก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว จงซานแทบไม่ต้องลงมือด้วยซ้ำ เหนือหัว หากว่าเป็นเช่นนี้ หลังจากนี้หากว่าทัพของจงซานรุกเข้ามา จะยิ่งทำให้ขวัญกำลังใจทหารของพวกเราตกต่ำ จะปล่อยให้เป็นเช่นนี้นะรึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่เต็มไปด้วยความเศร้า.

ทั่วทั้งห้องโถงที่เปลี่ยนเป็นเงียบงัน น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่เคาะนิ้วกับบัลลังก์มังกร ขมวดคิ้วแน่น.

"เจ้าต้องการพูดอะไร?"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่สอบถามออกมา.

"ขอให้เหนือหัว รับอุปราชอี้เหยี่ยนกลับมาเถิด ตราบเท่าที่มีอี้เหยี่ยน พวกเราสามารถยึดครองเมืองที่พ่ายไปกลับมาได้แน่นอน.

"อี้เหยี่ยน? ชิ!!"น่าหลานที่แคนเสียงขมวดคิ้วไม่พอใจ.

"ฝ่าบาท!"เถี่ยเสวี๋ยที่เอ่ยออกมาอีกครั้ง.

"พอแล้ว เจ้าออกไปซะ!"น่าหลานเพียวเสวี๋ยที่เอ่ยออกมาทันที.

"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่รับคำและถอยออกไปจากห้องโถง.

..............

ตำหนักอี้เหยี่ยน.

อี้เหยี่ยนยังคงให้อาหารปลาเหมือนเช่นทุกวัน เถี่ยเสวี๋ยที่ยืนแสดงความเคารพและกล่าวรายงานเรื่องสงครามและท่าทีของฝ่าบาท.

"เฮ้เอ้ เถี่ยเสวี๋ย หลังจากนี้เจ้าไม่ต้องกล่าวเรื่องของฝ่าบาทอีกแล้ว."อีเหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"อุปราช."เถี่ยเสวี๋ยที่อุทานออกมา.

"ฝ่าบาทนั้นไม่ยอมเสียหน้า ในเวลานี้เอง สงครามทางเหนือก็ไม่ถือว่าย่ำแย่ขนาดนั้น."อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"แต่ว่า จงซานนั้นร้ายกาจมาก ยากที่จะต่อต้านได้ เจ้าเมืองรอบ ๆ ต่างก็เกรงกลัวเขา."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

"จงซาน?หลายปีมาแล้ว ข้ารู้ว่าจงซานร้ายกาจ ทว่าเพราะว่าร้ายกาจถึงทำให้ต้องเจอปัญหา เขาจะต้องถูกย้ายในเร็ว ๆ นี้ "อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมา.

"ย้ายไปที่อื่นอย่างงั้นรึ?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวด้วยความงงงวย.

ในเวลานี้เขาอาจจะถูกย้ายอย่างงั้นรึ?แล้วย้ายไปที่ใหน?กับกองกำลังไร้พ่าย ไม่ใช่ว่าให้บุกต่อไปด้านหน้าหรอกรึ?

"ฮึ ฮึ มีคนอีกมากมายที่ไม่หวังให้เขาบุกต่อเข้ามาในต้ายวี ด้วยฝั่งตรงข้ามทางการเมืองไม่ต้องการเห็นเขาได้ผลงานไปมากกว่านี้ แน่นอนผู้ที่อยู่เหนือเขาขึ้นไป ต้าเสวียนอ๋อง จะต้องการกำราบจงซาน เขาย่อมไม่ต้องการให้จงซานหลุดการควบคุม เกินกว่าที่เขาจะไม่สามารถควบคุมได้ ดังนั้น จงซานจะต้องถูกหยุดเอาไว้ก่อนแน่นอน ส่วนเซิ่งซ่างต้าโหลวที่ได้อ่านบทความ เรื่องสงครามของเขาแล้ว ทำให้เกิดความฮึกเหิม ย่อมไม่มีใครกล้าขัดใจเซิ่งซ่างได้อย่างแน่นอน เช่นนั้นการจะกำราบคนที่นำทัพที่โดดเด่นนะรึ? ไม่มีใครทำได้ง่าย ๆ  เช่นนั้นคงทำได้แค่ย้าย ให้เขาเข้าไปอาณาเขตของต้ากวง เพื่อรับมือกับพลังอำนาจของเสียวหวัง!"อี้เหยี่ยนที่กล่าวยืนยัน.

"จงซานจะถูกย้าย เช่นนั้นหากราชันย์เรียกอุปราชกลับคืนก็คงจะดี."เถี่ยเสวี่ยที่ถอนหายใจยาว.

"ฮึฮึ !"อี้เหยี่ยนที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.

"แต่ว่า อุปราช ไม่ใช่บอกว่าจะไม่ยุ่งเรื่องราวของโลกหล้าแล้วรึ?ทำไมยังเป็นห่วงเกี่ยวกับสงครามของราชวงศ์ต้ายวีอยู่ล่ะ?"เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวสอบถาม.

"ข้า แค๊ก แค๊ก แค๊ก แค๊ก "อี้เหยี่ยนที่เริ่มไออีกครั้ง.

เถี่ยเสวี๋ยที่ก้าวออกไปด้านหน้า เพื่อพยุงร่างของอี้เหยี่ยน ลูบหลัง พร้อมกับถ่ายพลังเข้าไปในร่างของอี้เหยี่ยนด้วย.

หลังจากที่ไอเสร็จ อี้เหยี่ยนที่เผยยิ้มขม ๆ พร้อมกับกล่าวออกมาว่า "ข้าเป็นคนของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี ข้าซื่อสัตย์ต่อราชันย์องค์แรก แม้ว่าข้ากำลังจะตาย ทว่าก่อนตายไป ก็ไม่ได้หวังให้ทุกอย่างที่ราชันย์องค์แรกต้องพังทลายลงไป."

"ครับ!"เถี่ยเสวี๋ยที่พยักหน้ารับ.

........

เมืองต้าเสวียน ตำหนักเจ้าเมือง ห้องหนังสือต้าเสวียนอ๋อง.

ต้าเสวียนอ๋องที่กำลังนั่งอ่านรายงาน โดยมีเหล่ากุนซือที่ยืนอยู่ด้านหน้าด้วยความเคารพ ใบหน้าของแต่ละคนที่แตกต่างกันไป.

"สี่เดือนครึ่ง ยึดครอง 12 เมืองหลิงไห่!"ต้าเสวียนอ๋องที่เผยยิ้มพลางถอนหายใจเบา ๆ .

"15 อนุสาวรีย์อมตะ เพื่อชักชวนเผ่ามังกร ไม่เพียงแต่สามารถเชิญเผ่ามังกรมาได้ จงซานผู้นี้ ยังสามารถยึดครองเมือง 12 หลิงไห่ได้ภายในหนึ่งปีตามที่เขาสัญญา."กุนซือผู้หนึ่งกล่าว.

"เป็นความสามารถที่หายาก!"กุนซือผู้หนึ่งที่กล่าวออกมา.

"เป็นฝีมือของเผ่ามังกรมากกว่าในการยึดครองครั้งนี้."กุนซืออีกคนที่ปฏิเสธที่จะยอมรับ.

"ท่านอ๋อง จงซานได้ทำตามคำพูดยึดเมืองสำเร็จ นับว่าครั้งนี้เขาเต็มไปด้วยชื่อเสียงที่ยิ่งใหญ่ เมือง 12 หลิงไห่ เมืองสุดท้าย เจ้าเมืองถึงกับหวาดผวาชื่อของจงซาน จนหนีไปเอง!"กุนซือผู้หนึ่งแสดงความเห็น.

"ไม่ได้แล้ว ท่านอ๋อง เวลานี้จะปล่อยให้เขาแสดงท่าทางอหังการออกมา จะยิ่งทำให้เขาได้หน้าจนลืมตัวตนของตัวเองไม่ได้."คนผู้หนึ่งที่แสดงความเห็นออกมา.

"อหังการ? กับคนเช่นจงซาน ข้ารับรองได้ว่าเขาไม่สนใจด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่จะหยิ่งผยอง."กุนซืออีกคนที่แสดงความเห็น.

"ข้าไม่ได้หมายถึงลักษณะภายนอกซักหน่อย ข้าหมายถึงความรู้สึกต่างหาก ส่วนความสามารถของเขานั้น หากว่าท่านอ๋องต้องการควบคุมเขาแล้ว ตอนนี้พวกเราควรจะหารือเรื่องกำราบเขาไม่ใช่รึ?"กุนซืออีกคนที่แสดงความเห็น.

ในเวลาเดียวกัน กุนซือที่หนึ่งที่เอ่ยปากออกมาเช่นกัน "ข้าเห็นด้วย ท่านอ๋อง พวกเราควรจะหาวิธีกำราบจงซาน."

เพียงแค่กุนซือที่หนึ่งเอ่ยปาก ทุกคนต่างก็เงียบไปในทันที ทุกคนที่พยักหน้าเห็นด้วย แม้มีบางคนที่ขมวดคิ้วไปมา.

เห็นกุนซือที่หนึ่งกล่าว ต้าเสวียนอ๋องที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย แม้ว่าภายในใจของเขาจะตัดสินใจแล้ว ทว่าก็หวังที่จะได้รับความเห็นจากเหล่ากุนซือ."แล้วจะกำราบอย่างไรล่ะ?"