Chapter 305 ยึดครอง 12 เมืองป้อมปราการ หลิงไห่.

สี่เดือนหลังจากนั้น เวลาที่จงซานให้ไว้กับต้าเสวียนอ๋องหลือเพียงหนึ่งเดือนครึ่งแล้ว.

12 เมืองป้อมปราการหลิงไห่ ตอนนี้เหลือเมืองสุดท้าย เมืองต้าฉี ซึ่งตอนนี้อยู่ไม่ไกลแล้ว จงซานที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย.

"จอมพล ศึกสุดท้ายของที่นี่แล้ว!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"หากเป็นไปตามที่ข้าคาดการณ์ ประตูเมืองสามารถเปิดออกมาได้ในทันที!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เปิดประตูเมืองได้เลยอย่างงั้นรึ?"สุ่ยอู๋เหินที่เต็มไปด้วยความสงสัย.

จงซานที่หรี่ตาจ้องมองไปยังเมืองที่อยู่ด้านหน้าและกล่าวออกไปว่า"นี่จะเป็นเมืองที่ง่ายที่สุดที่จะยึดครอง."

"หืม?"ทุกคนที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจ ประตูเมืองตอนนี้ก็ยังคงปิดแน่นอยู่ไม่ใช่รึ?.

เนี่ยนโหยวโหยวไม่ได้มองไปที่ประตูเมือง ทว่าจ้องมองไปยังจงซาน 12 เมืองป้อมปราการ สามารถยึดครองกลับมาด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ใจ.

สิ่งสำคัญที่สุดพวกเขายอมพ่ายแพ้ก่อนที่จะเริ่มต่อสู้ด้วยซ้ำ เพียงแค่น้ำที่ซัดสาดกำแพงเมือง ทุกคนก็ยอมจำนนกันหมด ทุกคนที่ได้เห็นต่างก็ไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง ทว่ามันกลับเกิดขึ้นเรียบร้อยแล้ว.

เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซาน และถอนหายใจออกมาเบา ๆ  จ้องมองไปยังประตูที่ปิดแน่นด้วยสายตาที่แปลกประหลาด กำลังคิดว่ามันกำลังมีเรื่องสำคัญกำลังจะเกิดขึ้น.

"ลั่นกลองรบได้!"จงซานที่สั่งการ.

"ตรึม!"

"ตรึม!ตรึม!ตรึม!ตรึม!ตรึม!"

ตำหนักเจ้าเมือง เมืองต้าฉี!

"เจ้าเมือง ทำอย่างไรดี จงซานบุกเข้ามาแล้ว นี่มัน เป็นความเร็วที่น่าตื่นตะลึงมาก."ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

"สี่เดือนครึ่ง ยึดเมืองป้อมปราการ 11 เมือง ใช้เวลาแค่สี่เดือนครึ่งเท่านั้น และยังควบคุมกองกำลังทหารของ 11 เมืองมาเป็นของตนด้วย จงซานสามารถทำได้เร็วขนาดนี้เลยรึ? เร็วเกินไปแล้ว."เจ้าเมืองต้าฉี กระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก.

"เจ้าเมือง ท่านรีบตัดสินใจเถอะ หากเผ่ามังกรนำน้ำมาแล้ว เมืองของพวกเราจะต้องพังทลายแน่."ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวด้วยความเป็นกังวล.

"กำลังเสริม ใช่แล้วกำลังเสริม!"เจ้าเมืองที่ลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก.

"กำลังเสริมของอ๋องจวีลู่ อย่างน้อยต้องใช้เวลาครึ่งเดือน ทว่า หากรอถึงครึ่งเดือน เมืองของพวกเราคงไม่เหลือแล้ว."ขุนพลที่กล่าวด้วยท่าทางหวาดผวา.

"ใช่แล้ว ครึ่งเดือนหลังจากนี้ ก็ไม่เหลือแล้ว จงซานตอนแรกนำกองกำลังมาแค่ 500,000 เท่านั้น แล้วทำไมถึงสามารถกำราบเมืองทั้ง 11 เมืองเอาไว้ล่ะ กองกำลัง 5 แสน ใช่แล้ว พวกเขาไม่คิดจะป้องกันเมืองอย่างงั้นรึ?"เจ้าเมืองที่แสดงท่าทางหดหู่ใจ.

"จงซานที่กำราบเหล่าขุนพลทั้ง 11 เมือง นำมาเป็นทหารให้กับตัวเอง และทิ้งทหารของตัวเองกระจายไปทุกเมือง จากนั้นก็เข้าโจมตีเมืองอื่นเรื่อย ๆ ."ขุนพลอีกคนที่แสดงท่าทางไม่พอใจนัก.

"โอ้สวรรค์! สวรรค์ช่วย!"เจ้าเมืองที่จ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้ากล่าวออกมาด้วยความเศร้าใจ.

"เจ้าเมือง ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?"

"ตรึม!"

"ตรึม!ตรึม!ตรึม!ตรึม!ตรึม!ตรึม!"

ในเวลาเดียวกันเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวสั่นคลอนจิตใจของพวกเขาอย่างรุนแรง.

"เจ้าเมือง! เริ่มแล้ว พวกเขาเริ่มโจมตีแล้ว!"ขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางร้อนใจ.

สายตาของเจ้าเมืองที่ลุกลี้ลุกลน "คงไม่รอดแล้ว ทว่า ข้าเองคงไม่สามารถทรยศต่อต้ายวีได้เช่นกัน ถ่ายทอดคำสั่งออกไป ให้ทหารทุกคนเก็บข้าวของ หนีไปจากเมืองต้าฉีกับข้า อย่างน้อยก็รักษาทหารหนึ่งล้านคนได้."

"เจ้าเมือง ท่านบอกว่าพวกเรากำลังจะหนีอย่างงั้นรึ?"ขุนพลคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"ป้องกันเหรอ จะป้องกันได้อย่างไร เมืองนี้ก็ไม่ต่างจากเมืองอื่น มีแต่จะกลายเป็นกำลังให้กับทัพของจงซานเท่านั้น ตอนนี้ยังดีกว่าซะอีกหากว่าข้านำทัพออกไป รักษากองกำลังเอาไว้ เพิ่มความแข็งแกร่งให้ต้ายวีได้."เจ้าเมืองถอนหายใจ.

"ครับ!" ขุนพลที่ได้แต่ถอนหายใจเช่นกัน จากนั้นเก็เริ่งรีบจากไปในทันที.

จากนั้น ตำหนักเจ้าเมือง ก็กลายเป็นว่างเปล่าไปในทันที.

เมือง 12 หลิงไห่ นั้นนับว่าเป็นเมืองป้อมปราการที่แข็งแกร่ง ไร้ซึ่งจุดอ่อน เป็นหนึ่งในพื้นที่ของทวีปศักดิ์สิทธิ์ ที่อยู่กับติดทะเล.

เสียงกลองรบที่ดังสนั่น ข่มขวัญฝ่ายตรงข้ามเป็นอย่างมาก.

เหล่าขุนพลทุกคนที่รอคอยอย่างอดทน กับแม่ทัพจงซาน ในเวลานี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า ทุกคนเต็มไปด้วยความเคารพแลเทิดทูน.

ในเวลาเดียวกันนั้น ทหารสังเกตการณ์ได้บินตรงมารายงาน "เรียนจอมพล เจ้าเมืองต้าฉีตอนนี้ได้นำกองกำลังทหารทั้งหมดหนีไปทางประตูตะวันตกแล้ว."

"อืม!"จงซานพยักหน้า.

"จอมพล เจ้าเมืองต้าฉี เขามีกองกำลังหนึ่งล้านหวาดกลัวพวกเราอย่างงั้นรึ?"เจ้าฉวนที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

แน่นอนว่าเมืองป้อมปราการ กองกำลง 1 ล้าน หากว่าเป็นจงซาน มีเหรอที่จะทิ้งเมืองหนี?เรื่องนี้ ไม่มีทาง?

เจ้าฉวนที่ตื่นตกใจ คนอื่น ๆ ก็ไม่ต่างกัน เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อเป็นอย่างมาก?หนีรึ? พวกเขาไม่ต้องการเมืองแล้วรึ?.

"ค้นให้ทั่ว!"จงซานที่สั่งการหน่วยลาดตระเวนออกไป.

"ครับ!"หน่วยลาดตระเวนที่ถูกส่งออกไปค้นพื้นที่รอบ ๆ .

"จงซาน ดูเหมือนว่าเจ้าเมืองต้าฉี จริง ๆ แล้วหวาดกลัวชื่อเสียงของเจ้ามากมายเลยทีเดียว"เนี่ยนโหยวโหยวที่เผยยิ้มด้านข้าง.

จงซานที่เผยยิ้มไม่ได้ตอบแต่อย่างใด เหมือนกับว่ากำลังรออะไรบางอย่าง.

"จอมพล เจ้าเมืองต้าฉีนำทัพหนีไปแล้ว ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะไล่ตาม พวกเราควรที่จะไล่ตามจัดการพวกเขาไม่ให้กลับไปรวมกับทัพใหญ่."สุ่ยอู๋เหินที่แสดงความคิดเห็นด้วยความเคารพ.

"ไล่ตามไปกำจัดอย่างงั้นรึ? ไม่จำเป็น."จงซานส่ายหน้าไปมา.

"ทว่า นี่เป็นโอกาสดีแล้ว."สุ่ยอู๋เหินที่ไม่ยินดีนัก.

"เฮ้เฮ้ เจ้ามีทหารเท่าไหร่อย่างงั้นรึ?"จงซานที่เผยยิ้ม.

"คือ?"สุ่ยอู๋เหินที่เงียบและเริ่มครุ่นคิด.

ใช่ ทหารที่เป็นของเขาเองมีกี่คนกัน? ส่วนใหญ่ทหารในเวลานี้ล้วนแล้วแต่เป็นทหารของ 11 เมืองที่ยอมจำนน และยังมีทหารต้ายวีอีกด้วย หากว่านำกองกำลังที่ยอมจำนน 3 แสนคนออกไป ไล่ตามกองกำลังนับล้านของต้ายวีอย่างงั้นรึ?ไม่เท่ากับเป็นการส่งทหารกลับคืนให้พวกเขาหรือไม่?

ในเวลานี้เหล่าทหารที่ยอมจำนน พวกเขาพร้อมที่จะทรยศ เช่นนั้นจะกลายเป็นปัญหาไปในทันที.

"จอมพล เหล่าทหารบนป้อมตนนี้กำลังเริ่มอพยพแล้ว."หลิวอู๋ซ่างที่ชี้ไปยังเหล่าทหารที่กำลังถอยหนี.

"จงซาน เจ้ารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้อย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"หืม? ไม่ว่าจะเป็นใครก็ย่อมคิดเช่นนี้ได้ไม่ใช่รึ?"จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"จักรพรรดิพิษปัจจิมไม่มาอย่างงั้นรึ?แล้วเห่าเม่ยลีล่ะ ยังไม่เห็นมาเลย หากนางไม่มา กลุ่มมังกรก็ไม่มาด้วยเช่นกัน เจ้ารู้เรื่องนี้ก่อนแล้วอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"เฮ้เฮ้ โหยวโหยวเจ้าเองก็ฉลาดไม่น้อย ถูกแล้ว เจ้าเมืองต้าฉีนั้น โลเล หวาดกลัวความตาย แต่กระนั้นก็ยังซื่อสัตย์ต่อต้ายวี เมื่อถูกข้ากดดันด้วยการยึดเมือง 11 แห่งได้แล้ว ในเวลานี้ทางออกที่ดีที่สุดของเขาคือหนียังไงล่ะ ส่วนเรื่องที่เจ้าบอกว่าจักรพรรดิพิษไม่มา เจ้าผิดแล้ว."จงซานกล่าว.

"ผิดอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปรอบ ๆ  แววตาไม่อยากเชื่อนัก.

"จักรพรรดิพิษและเห่าเม่ยลี ตอนนี้ได้อยู่ที่ตำหนักเจ้าเมืองต้าฉี รอข้าแล้ว."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจ.

"พวกเขาเข้าไปด้านในแล้วอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ.

ทว่าในเวลาเดียวกัน ที่ประตูตะวันออกของป้อมปราการ.

"ครืน ๆ  ๆ  ๆ "

ประตูค่อย ๆ เปิดออกมา.

มีคนธรรมดาทั่วไปหลายคน ที่ทำการเปิดประตู เมื่อทหารของต้าโหลวเข้ามาพวกเขาก็แสดงท่าทางเคารพ.

"นี่มัน...หรือว่า?เจ้าเตรียมเอาไว้แล้วอย่างงั้นรึ?เมื่อไหร่กัน?"เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.

"ก่อนหน้านี้หนึ่งปีครึ่ง."จงซานกล่าว.

ก่อนหน้านี้หนึ่งปีครึ่ง? จงซานได้ส่งผู้ใต้บังคับบัญชาเข้ามาอยู่ในหลาย ๆ เมืองแล้วรึ?

เนี่ยนโหยวโหยวจ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อนัก แววตาที่หวาดหวั่น เรื่องนี้ เมือง 12 หลิงไห่ ก่อนหน้านี้หนึ่งปีครึ่ง จงซานได้เริ่มเตรียมการเอาไว้แล้ว ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งเตรียมการเมื่อหกเดือนที่แล้วหรอกรึ?.

เจ้าฉวนที่ลอบกลืนน้ำลาย ต้าเสวียนอ๋องที่ให้จับตาดูการกระทำของจงซานทุก ๆ การเคลื่อนไหวและทุกการกระทำ หากตอนนี้รายงานต่อต้าเสวียนอ๋อง ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะเชื่อหรือไม่?

"เข้าเมืองได้!"จงซานที่โบกมือสั่งการ.

"เฮ้!!"เหล่ากองกำลังทหารที่ส่งเสียงดังสนั่น.

ทุกคนที่เข้าไปในเมืองต้าฉีพร้อม ๆ กัน.

ขวัญกำลังใจทหารที่เปี่ยมไปด้วยความฮึกเหิม.

เมืองต้าฉีถูกยึดครองแล้ว เพียงแค่ลั่นกลองรบก็สามารถยึดครองได้แล้ว นี่นับว่าเป็นผลงานสำเร็จยอดเยี่ยม!

แม้กระทั่งกองกำลังทหารที่เคลื่อนที่เขามาในเมืองแล้วยังไม่คิดเลยว่านี่คือเรื่องจริง.

จากนั้นสุ่ยอู๋เหิน เจ้าฉวนและหลิวอู๋ซวังที่กระจายออกไปตรวจสอบป้อมปราการต่าง ๆ พร้อมรับผิดชอบจัดแจงกำหนดคนคุ้มกัน.

จากนั้น จงซานก็เป็นคนสั่งการจัดการเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับระเบียบปฏิบัติ.

เมืองต้าฉีที่ดูวุ่นวายขึ้นมาทันที.

ส่วนจงซานเวลานี้ได้นำเนี่ยนโหยวโหยว อาต้าและจื่อเห่าเดินทางไปยังตำหนักเจ้าเมือง.

ตำหนักเจ้าเมืองเป็นเกาะลอยฟ้าที่ลอยอยู่ใจกลางเมือง จักรพรรดิพิษปัจจิมและเห่าเม่ยลีรอคอยอยู่แล้ว.

"จงซาน ท้ายที่สุดก็มาแล้ว."เห่าเม่ยลีที่ดูขุ่นเคืองอยู่ตลอดเวลา.

"เจ้าหนู เจ้านำทัพเข้าสู่สงคราม ได้ร้ายกาจมาก."จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ.

"เพียงแค่โชคดีที่พบอาวุโสและแม่นางเห่าเม่ยลี."จงซานที่ตอบกลับออกมาในทันที.

"ของล่ะ?"เห่าเม่ยลีที่แบมือยื่นออกไปในทันที.

ด้วยการสะบัดมือ อนุสาวรีย์อมตะที่ปรากฏขึ้นมาหกอัน ตั้งตระหง่านอยู่บนลานจัตุรัสในทันที.

เห็นอนุสาวรีย์อมตะทั้งหกแล้ว เห่าเม่ยลีที่เผยยิ้มออกมา พลางสะบัดมือเก็บของเหล่านั้นทันที.

"ชิ เจ้าควรจะรู้ด้วยว่า ทำอะไรให้รู้จักกาลเทศะซะมั่ง."เห่าเม่ยลีที่แค่นเสียงด้วยความเย็นชา.

"ในเวลาเดียวกัน ข้ามีสิ่งของที่จะมอบให้เจ้าด้วย!"จงซานที่ดูซับซ้อนคลุมเครือ

"โอ้ว?เจ้าใจกว้างขนาดนั้นเลยรึ?"เห่าเม่ยลีเอ่ย.

"ข้าต้องใช้จ่ายไปเป็นจำนวนไม่น้อยกับเรื่องนี้ ข้าต้องการมอบให้เจ้าเพื่อตอบแทน แม้ว่าเจ้าจะไม่เคยเห็นตัวจริงของเขา ทว่าข้าคิดว่าเจ้าคงเคยเห็นเขาในรูปภาพมาบ้างแล้ว เมื่อเจ้าเห็นก็จะรับรู้ได้ว่าเขาเป็นใคร!"จงซานที่กล่าวอย่างจริงจัง.

"ใครกัน?"เห่าเม่ยลีที่ขมวดคิ้วไปมา.

ด้วยการสะบัดมือหนึ่งครั้ง ก็ปรากฏโลงน้ำแข็งขึ้น ทุกคนที่ไม่มีเวลาจ้องมองด้วยซ้ำ เห่าเม่ยลีที่ดวงตากลมโต ก่อนที่จะเก็บมันไปในทันที จ้องมองเขม็งไปยังจงซาน ด้วยความรู้สึกมากมายซับซ้อน.

"เจ้าได้มาอย่างไร?"เห่าเม่ยลีที่แค่นเสียงเย็นชา.

"เจ้าสามารถถามมังกรเขาที่เป็นคนพาเขาไป เป็นคนสุดท้าย."จงซานกล่าว.

"ข้าสังหารมันด้วยคำสาปไปแล้ว!"เห่าเม่ยลีกล่าวออกมาตรง ๆ .

"ขออภัย ข้ามีวิธีของข้า ตอนนี้ได้มอบให้เจ้าแล้ว เป็นการตอบแทนที่เจ้าช่วยเหลือข้าอย่างเต็มที่."จงซานกล่าว.

"ตาเฒ่า พวกเราไปเถอะ!"เห่าเม่ยลีที่กล่าวต่อจักรพรรดิพิษปัจจิมทันที เห็นได้ชัดเจนว่านางไม่ค่อยมีความสุขนัก.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซาน ก่อนที่จะสะบัดมือ สร้างเมฆสีขาวพาเห่าเม่ยลีจากไปอย่างรวดเร็ว.

"จงซาน มันคืออะไรอย่างงั้นรึ?"เนี่ยนโหยวโหยวที่แสดงท่าทางสงสัย.

"มันคือสิ่งของ ของเห่าเม่ยลี."จงซานตอบ.