Chapter 304 เมืองแตก.
ผ่านมาแล้วแปดชั่วโมง กับพายุคลื่นน้ำที่ซัดสาด เชี่ยวกราดพัดเมืองอัคคีสวรรค์ บนป้อมปราการทิศตะวันออก.
"เจ้าเมือง อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง น้ำจะต้องท่วมกำแพงเมืองแน่ เมื่อถึงตอนนั้นน้ำจะทะลักเข้ามาในเมืองทันที."ขุนพลที่กล่าวออกมาอย่างร้อนใจ.
"เจ้าเมือง ภายในเมืองตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำ ขังไปทั่วทุกสถานที่แล้ว 72 ย่านธุรกิจ ตอนนี้ถูกท่วมมิดไป 16 แห่งแล้ว ประชาชนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้คนมากมายเคลื่อนที่ไปบนภูเขาแล้ว น้ำที่กระเซ็นเข้ามาไม่หยุดเลย อีกไม่นานต้องท่วมไปทั่วเมืองแน่ "ขุนพลอีกคนที่กล่าวออกไปด้วยความเป็นกังวล.
"ทนต่อไปให้ถึงที่สุด กำแพงเมืองอัคคีสวรรค์ยังคงทนได้อยู่ ตอนนี้จะทำอะไรได้ วิชาของมังกรนั้นแข็งแกร่งเกินไป มีแต่ต้องทนเท่านั้น ยิง ยิงต่อไป!"เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ยังคงตะโกนเสียงดัง.
เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์รู้ดีว่าสถานการณ์ในเวลานี้นับว่าหนักหนาสาหัสมาก มันเกินจะรับได้แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงรึ? ทุกคนต่างก็รู้?แล้วเขาจะพูดอะไรได้ล่ะ?
ถึงแม้ว่าเจ้าเมืองอัคคีสวรรค์จะได้ส่งข้อความช่วยเหลือจากราชวงศ์สวรรค์ต้ายวีไปแล้ว ยังไปไม่ถึงด้วยซ้ำ แต่จะให้เขายอมแพ้ได้อย่างไร!
กับการรบเช่นนี้ มันเกิดขึ้นเร็วเกินไป น้ำที่เอ่อล้นท่วมขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ใครจะรู้ล่ะว่าจะมีเรื่องที่เกินจะคาดการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้?
ไม่ใช่ว่าเหล่ามังกรมากมายเหล่านี้เชื่อฟังคำพูดของจงซานหรอกรึ?บางทีน้ำที่ท่วมมานี้? เป็นกำลังเสริมของเขาอย่างงั้นรึ?
เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ตอนนี้ได้แต่กำหมัดแน่นรอคอย.
มันเป็นเรื่องเศร้าเกินไปแล้ว กับการรบเช่นนี้ กับการที่รอคอยตกไปอยู่ในเงื้อมมือของศัตรู เรื่องนี้เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวใจนัก.
เหล่าทหารทุกคนในป้อมปราการที่จ้องมองน้ำที่ท่วมขึ้นมาเรื่อย ๆ ทุกคนที่เต็มไปด้วยความกังวล ต้องทำอย่างไร? น้ำ มวลน้ำมหาศาล ตอนนี้มันเริ่มไหลเข้ามาในประตูเมืองแล้ว ด้วยเหล่ามังกรที่พ่นน้ำออกมาไม่หยุด อีกไม่นานเมืองอัคคีสวรรค์จะต้องแตกแน่.
หลังจากผ่านไปแล้วครึ่งชั่วโมง น้ำทะเลเวลานี้ได้ท่วมป้อมไปในที่สุด เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ยังคงเงียบปากไม่พูดอะไร เหล่าทหารทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความกังวล.
ที่ไกลออกไป บนยอดเขาแห่งหนึ่ง.
"จอมพล!ตอนนี้น้ำได้ท่วมหมดแล้วเจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ไม่มีทางให้หนีแล้ว ตอนนี้หยุด บังคับให้เขายอมแพ้อีกครั้งหรือไม่?"สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วกล่าวอยู่ด้านข้าง.
"หยุดรึ?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ใช่แล้ว ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถบังคับเจ้าเมืองให้ยอมแพ้ได้ แต่ขวัญกำลังใจของทหารข้างในตอนนี้ถือว่าตกต่ำ หากใช้กองกำลังของพวกเราเข้ายึดครองเมืองอัคคีสวรรค์เลย พวกเขาจะต้องยอมแพ้แน่ เรื่องนี้ไม่ดีกว่ารึ? หากน้ำทะลักเข้าท่วมด้านในทั้งหมด จะสร้างความหายนะเสียหายให้กับประชาชนทั่วไปอย่างแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้นประชาชนจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจ อาจจะมีผลกับการยึดเมืองในภายหลังก็ได้."สุ่ยอู๋เหินที่ทำการวิเคราะห์.
"เฮ้เอ้ ความคิดเห็นของเจ้านับว่าดี ทว่าหากมองภาพรวมแล้ว มันไม่ถูกต้อง."จงซานกล่าว.
"ไม่ถูกต้อง?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางสงสัย.
"ถูกแล้วมันไม่ถูกต้อง เจ้าเป็นกังวลเกี่ยวกับประชาชนที่จะรู้สึกต่อต้านอย่างงั้นรึ? ด้วยน้ำที่ไหลบ่ากวาดล้างทุกสิ่ง นี่นับว่าเป็นการกวาดล้างครั้งใหญ่ที่จะเป็นตัวอย่างให้ทุกคนได้เห็น."จงซานกล่าวอย่างจริงจัง.
"หืม?"สุ่ยอู๋เหินที่แสดงท่าทางสงสัย.
"อย่างแรกน้ำท่วมนี้ไม่มีทางถอย น้ำทะเลที่ท่วมสูงกำแพงเมือง มันได้ทำลายขวัญกำลังใจของทหารจนหมดสิ้น กองกำลังทหารตอนนี้ยากที่จะรวมตัวกันได้ เมื่อขวัญกำลังใจตกตำ การจะต่อต้านก็จะมีน้อยลง เมื่อพวกเขายอมพ่ายแพ้ ก็จะไม่มีใครกล้าปฏิวัติเข้าร่วมราชวงศ์ต้ายวีอีก ถัดมาประชาชน ข้าต้องการยึดเมืองทั้งสิบสองเมืองไม่ใช่เมืองนี้เมืองเดียว นี่คือตัวอย่างที่พวกเขาจะได้รับ นี่คือภัยพิบัติที่จะเป็นเหตุ ให้เมืองอื่น ๆ ไม่กล้าปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก หากเราปล่อยให้ที่นี่น้ำท่วมสร้างความเสียหายจะมีคนตายไป 50,000 คน หากหยุดตอนนี้ใช้กองกำลังเข้ายึดเมืองมีคนตายแค่ 10,000 คน แต่หากรวมทั้ง 12 เมืองแล้ว คนจะตายไปถึง 120,000 คน หมายความว่าให้คนตายที่นี้เพียง 50,000 ก็จะสามารถยึดเมืองอื่น ๆ ได้ โดยที่พวกเราไม่ต้องพยายามมาก และยังสามารถยึดครองเมืองอื่น ๆ ของ 12 หลิงไห่ได้อย่างง่ายดาย หากไม่ข่มขู่ให้หวาดกลัว ก็จะมีคนกัดฟันต่อสู้กับพวกเราไม่หยุดสักที."จงซานกล่าว.
"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวรับในทันที.
ยังมีอีกเล็กน้อยที่ไม่ได้บอกกล่าวต่อสุ่ยอู๋เหิน ในสนามรบ หากว่าต้องการควบคุมสถานการณ์โดยรวมให้ได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องสงสารหรือแสดงความเมตตาต่อฝ่ายตรงข้ามให้ได้ต่อรอง หากต้องการให้ทุกอย่างอยู่ในการควบคุม จะต้องควบคุมสนามรบและควบคุมการต่อสู้ให้ได้.
น้ำที่กำลังไหลบ่าข้ามกำแพงเมืองเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว.
"วูซซซซซซ! ซ่า!"
มวลน้ำมหาศาลที่ไหล่บ่าอย่างรุนแรง กวาดพื้นที่ด้านในแทบจะในทันที.
เหล่าทหารมากมายที่ถอยห่างออกไป เข้าไปในเมือง หากไม่เข้าไปในเมืองนะรึ? เกรงว่าด้วยคลื่นน้ำที่รุนแรงจากมังกรที่ม้วนกวดกระแทกเข้ามา เป็นอะไรที่พวกเขาไม่สามารถจะพรรณนาถึงได้เลย.
"สวรรค์ต้องการจะทำลายล้างเมืองอัคคีสวรรค์ของข้ารึไง!"เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ที่ยังไม่ยอมจำนน.
ภายในการคุ้มกันของเหล่าขุนพล เขาก็ถอยเข้าไปในเมืองอัคคีสวรรค์ ซึ่งป้อมปราการด่านหน้าตอนนี้ถูกน้ำท่วมไปหมดแล้ว.
มังกรวารีตอนนี้พุ่งเข้ากระแทกไปยังประตูเมืองอย่างรวดเร็วรุนแรง ซึ่งเวลานี้ประตูเมืองไม่มีผู้คุ้มกันแล้ว มังกรวารีที่ทำการเปิดประตูเมืองทิศตะวันออก.
ทันทีที่ประตูเมืองเปิดออก มวลน้ำมหาศาลผลักดันเข้าไปภายในเมืองในทันที.
แรงดันมหาศาล ที่เชี่ยวกราดดูดน้ำเข้าไปในเมืองจนกลายเป็นน้ำวน!
เมืองอัคคีสวรรค์แตกแล้ว!
"ทำให้เมืองอัคคีสวรรค์เต็มไปด้วยน้ำ เมื่อพวกเขายอมแพ้ ค่อยเปิดประตูทิศใต้ ในเวลานั้นพวกเราค่อยเข้าไป."จงซานที่กล่าวต่อเห่าเม่ยลี.
"เจ้าบอกข้าแล้ว."เห่าเม่ยลีที่กล่าวอย่างไม่เป็นมิตรนัก.
เสียงของเสี่ยวจินที่คำรามดังก้องไปทั่วท้องฟ้า.
"โฮกกกก"
น้ำท่วมที่ไหลบ่าอย่างรุนแรง พุ่งเข้าไปในเมืองอัคคีสวรรค์ไม่หยุด ด้วยการเคลื่อนกระแสน้ำด้วยเผ่ามังกร ในเมืองตอนนี้จึงถูกน้ำไหล่ม้วนกวดทุกสิ่งทุกอย่างไป.
สายน้ำที่บ้าคลั่งพุ่งเข้าไปในเมืองอัคคีสวรรค์.
"จอมพล ถึงเวลาพวกเราเข้าไปด้านในแล้วหรือยัง ตอนนี้ภายในเมืองเต็มไปด้วยสายน้ำแล้ว."หลิวอู๋ซ่างที่ขมวดคิ้วไปมา.
"อู๋เหิน เจ้าบอกอู๋ซ่างซิ เมื่อครั้งที่เมืองอู๋ซวังแตก เหตุการณ์เป็นอย่างไร ใช้เวลาฟื้นฟูเท่าไหร่?"จงซานที่เผยยิ้มออกมา.
"ก่อนหน้าจอมพลที่ยึดเมืองอู๋ซวังกลับคืนมา ในสองวัน ยกเว้นค่ายทหาร ภายในสองวันสิ่งก่อสร้างทั้งหมดถูกทำลาย ทว่าสี่เดือนหลังจากนั้น สิ่งก่อสร้างต่าง ๆ ก็ถูกสร้างกับคืนมา ฟื้นฟูกลับมาเป็นเหมือนเช่นเดิม เรื่องนี้ เจ้าโปรดวางใจ ด้วยสิ่งก่อสร้างเมืองป้อมปราการนับว่าแข็งแกร่งไม่พังทลายโดยง่าย ประชาชนส่วนมากเป็นผู้ฝึกตน การจะสร้างเมืองขึ้นมาใหม่นั้น นับว่าง่ายมาก."สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.
หลังจากที่รอคอยกว่าสองวัน น้ำท่วมประตูไปจนสิ้น พื้นที่ทุกแห่งถูกน้ำท่วมหมด มังกรมากมายได้จากไปหมดแล้ว ตอนนี้พวกเขาได้ปล่อยน้ำออกที่ประตูอีกฝั่ง.
ในเวลาเดียวกัน ทหารสังเกตการได้เข้ามารายงาน "เรียนจอมพล ประตูตะวันตกเปิดออกแล้ว.
"ดี เข้าไปในเมืองได้!"จงซานกล่าว.
กองกำลังห้าแสน ตอนนี้ได้ลงจากยอดเขา เข้าไปในเมืองด้วยความตื่นเต้น สุดท้ายแล้วเมืองอัคคีสวรรค์ก็สามารถยึดครองได้ในเวลาสามวัน.
กับสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเรื่องจริง.
จงซานที่บินนำหน้า ได้สั่งการต่อสุ่ยอู่เหิน เจ้าฉวนและหลิวอู๋ซ่าง "แจ้งไปยังทหารทุกคนให้กระทำการอย่างระมัดระวัง หลังจากที่เข้าไปในเมืองแล้ว ยึดครองทรัพย์สินของกลุ่มผู้มีอิทธิพลทั้งหมด สำหรับคนที่ยอมจำนน มอบรางวัลปลอบใจไป เพื่อให้สามารถฟื้นฟูตัวเองกลับมาได้ ส่วนคนที่ไม่ยอม ให้สังหารในทันที!"
"ครับ!"เหล่าขุนพลที่ตอบรับในทันที.
สองวันหลังจากนั้น ที่ตำหนักเจ้าเมืองอัคคีสวรรค์!
เหล่าขุนพลที่เนื้อตัวมอมแมมไปหมด ทว่าแต่ละคนต่างก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น.
ห้าวันเท่านั้น เพียงแค่ห้าวัน ก็ยึดเมืองอัคคีสวรรค์อย่างราบคาบ ควบคุมเมืองอัคคีสวรรค์ได้ทั้งหมด จอมพลร้ายกาจเป็นอย่างมาก.
"สุ่ยอู๋เหิน เรื่องที่ให้เจ้าไปจัดการเป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานกล่าว.
"เหล่าขุนนางเมืองอัคคีสวรรค์ในเวลานี้ถูกกำจัดไปหมดแล้ว."สุ่ยอู๋เหินที่กล่าวรายงานด้วยความตื่นเต้น.
กับการกระทำที่ชั่วร้ายของจงซาน เนี่ยนโหยวโหยวที่เผยยิ้มหัวเราะออกมา เรื่องก่อนหน้านี้ในสายตาของทุกคน ยังจำภาพเหตุการณ์แผนโจรผู้ร้ายของเขา?
"จอมพลเรื่องที่ให้จัดการนั้นเรียบร้อยแล้ว."สุ่ยอู๋เหินที่กล่าว
"อืม."จงซานพยักหน้า.
"เพื่อปลอบใจชาวเมืองเหล่าพ่อค้าที่ต้องการสร้างร้านขึ้นใหม่ จะไม่เก็บภาษาเป็นเวลาสามปี ส่วนประชาชนทั่วไปจะได้รับเงินชดเชยในการสร้างบ้านขึ้นใหม่ ส่วนคนที่ไม่ยอมจำนนจะถูกสังหารทันที และมีจำนวนของทหารของตำหนักเจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ยอมจำนนเป็นจำนวน 400,000 นาย."สุ่ยอู๋เหินรายงาน.
"เจ้าทำการจัดการอย่างไรกับทหารที่ยอมจำนนรึ?"จงซานที่กล่าวถามอีกครั้ง.
"ครับ ตามคำสั่งของจอมพล ให้จัดตั้งทัพขึ้นมา รวบรวมเหล่าทัพที่แตกพ่าย สร้างขึ้นมาใหม่ สำหรับคนที่ยอมจำนนมอบตำแหน่งที่เหมาะสม ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเป็นทหารของต้ายวี แต่ก่อนหน้านี้ก็เคยเป็นประชาชนต้าโหลว ส่วนเหล่าทหารต้ายวีที่ยอมจำนนต่อพวกเราจะให้ทำอย่างไร?"สุ่ยอู๋เหินที่ขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"ในเมื่อพวกเขาก็เป็นทหารเช่นกัน แน่นอนว่าจะต้องถูกส่งออกไปรบพร้อมกับพวกเรา ให้กองกำลังของต้าโหลวสองแสนอยู่ในป้อม รอจนกว่าต้าเสวียนอ๋องจะส่งคนมา พวกเจ้าไปพักก่อน พรุ่งนี้เตรียมตั้งทัพเข้ายึดครองเมืองถัดไป."จงซานกล่าว.
"ครับ!"ขุนพลทุกคนที่ตอบรับ.
"โปรดจำเอาไว้ว่า จะต้องปิดประตูให้แน่น จนกว่าต้าเสวียนอ๋องจะส่งคนมา ห้ามเปิดประตูโดยเด็ดขาด."จงซานกล่าวย้ำ.
"ครับ!"สุ่ยอู๋เหินที่ตอบรับ.
พักหนึ่งวัน จงซานที่นำกองกำลังออกนอกเมือง ทิ้งทหารไว้ 150,000 นายให้กับสุ่ยอู๋เหิน ส่วนกองกำลังของเมืองอัคคีสวรรค์ถูกนำมาเติมเต็มส่วนที่ขาดไป กองกำลังของจงซานจึงมีจำนวน 5 แสนเช่นเดิม.
จงซานได้จากไปแล้ว.
ทว่าในเวลาเดียวกัน ไกลออกไปบนภูเขาแห่งหนึ่งจากเมืองอัคคีสวรรค์.
ทหารสังเกตการณ์ได้กลับมารายงานเจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ ในกระโจมแห่งหนึ่ง.
"เจ้าเมือง จงซานไปแล้ว พวกเราสามารถกลับไปยึดเมืองอัคคีสวรรค์คืนได้แล้ว."ขุนพลคนหนึ่งรายงาน.
"ยึดเมืองคืนอย่างงั้นรึ? จงซานใช้กองกำลังห้าแสนนายยึดเมืองอัคคีสวรรค์ พวกเราตอนนี้มีทหารห้าแสนนายเช่นนั้น แต่คิดว่าจะสามารถยึดเมืองอัคคีสวรรค์ได้อย่างงั้นรึ?เจ้าไม่เห็นรึว่าจงซานได้ทิ้งทหารเอาไว้ไม่น้อย? คิดจะโจมตีเมือง ตราบเท่าที่เมืองอัคคีสวรรค์ปิดประตูแน่น พวกเขาเพียงแค่ใช้ลูกธนูยิงออกมา ก็ไม่มีใครสามารถเปิดประตูเมืองได้แล้ว."เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ที่เต็มไปด้วยความหดหู่ใจ.
ใช่แล้ว กองกำลังห้าแสน ในตอนแรกทุกคนต่างก็หัวเราะเยาะจงซาน ตอนนี้หากพวกเขาจะบุกบ้าง คิดว่าจะไม่มีใครหัวเราะเยาะพวกเขารึอย่างไร? อีกอย่างพวกเขาไม่ได้มีกองกำลังมังกรคอยช่วยซักหน่อย.
"แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดี?"ขุนพลที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย.
"ข้าได้ส่งข้อมูลไปยังเมืองอื่น ๆ แล้ว ส่วนพวกเราตอนนี้ถอยกลับไปสบทบกับอ๋องจวีลู่."เจ้าเมืองอัคคีสวรรค์ที่ทอดถอนใจ.
"ครับ!"ขุนพลคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยความห่อเหี่ยวเช่นกัน.