Chapter 301 ออกรบ.

ยังจำเป็นต้องรออีกสองเดือน แม้ว่าเหล่าทหารจะพร้อมรบแล้วก็ตาม ทว่าก็จำเป็นต้องรอ ด้วยคนที่จงซานเฝ้ารอยังมาไม่ถึง เขาจำเป็นต้องกระทำการบางอย่าง ทุกอย่างนั้นได้วางแผนเอาไว้ในใจแล้ว หลายวันมานี้ จงซานยังคงฝึกฝนและบำเพ็ญเพียร.

ด้วยความเร็วการฝึกฝนห้าเท่า แม้ว่ามันจะเร็วกว่าอดีตมาก ทว่าจงซานก็ไม่ได้วางใจ เพราะทุกอย่างมันยังขึ้นกับตัวเองด้วย.

ข้อตกลงหนึ่งปีที่ให้ไว้กับจักรพรรดิพิษปัจจิม ตอนนี้ใกล้มาถึงแล้ว เกี่ยวกับข้อมูลที่เขาได้มา จักรพรรดิพิษปัจจิมแม้จะชั่วร้าย ทว่าก็เป็นคนที่เชื่อถือได้.

หลายวันมานี้ จงซานได้เริ่มวางแผนอย่างจริงจัง.

และแล้ว จักรพรรดิพิษปัจจิม ก็ได้ปรากฏขึ้นมาอีกหนึ่งปี เขาเดินทางมายังประตูทิศใต้ของเมืองอู๋ซวัง สามารถมองเห็นได้ไกล อารมณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก เพราะว่ายกเว้นเมืองอู๋ซวังแล้ว หนึ่งปีมานี้ เขายังไม่พบอันที่สองเลย.

เขาไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้กลับมา เขาได้ลับมายังเมืองอู๋ซวังอีกครั้ง บางทีเพราะว่าก่อนหน้านี้ด้วยคำพูดของจงซาน ที่บอกกล่าวว่าจะสืบเสาะหาที่อยู่ของอนุสาวรีย์อมตะให้นั่นเอง.

ที่ด้านหน้าของเขา จักรพรรดิพิษปัจจิมเดินทางมาถึงประตูเมืองทิศใต้ ดวงตาของเขาที่เปล่งประกาย เผยสีหน้าแววตาที่ตื่นเต้นขึ้นมาในทันที.

เพราะว่า ที่ประตูเมืองทิศใต้นั้น ในเวลานี้ มีอนุสาวรีย์อมตะขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นนั่นเอง.

อนุสาวรีย์อมตะอย่างงั้นรึ? จักรพรรดิพิษถึงกับต้องใช้มือปิดตาตัวเองหนึ่งครั้งดู นี่คือนุสาวรีย์อมตะจริง ๆ รึ?

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่มุ่งตรงไปยังประตูอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าไปหาอนุสาวรีย์อมตะ ซึ่งมีเหล่าทหารคุ้มกันอยู่ ดูเหมือนว่ากำลังปกป้องอนุสาวรีย์อมตะอยู่.

พริบตาเดียว จักรพรรดิพิษที่มาถึง ไม่สนทักทายใครทั้งนั้น เข้าไปตรวจสอบอนุสาวรีย์อมตะทันที.

เป็นความจริง วัสดุที่พิเศษนี้! จักรพรรดิพิษที่สะบัดมือเก็บมันเข้ากำไลเก็บของทันที.

สองอันแล้ว!

"อาวุโส จอมพลสั่งการเอาไว้ ให้ข้ารอคอยอาวุโสด้วยความเคารพ พร้อมกับเชิญอาวุโสเข้าเมือง."ขุนพลคนหนึ่งกล่าว.

"ไม่เป็นไร ตอนนี้จงซานอยู่ที่ใหน?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่อารมณ์ดีขึ้นมาในทันที.

"จอมพลตอนนี้อยู่ที่ตำหนักเจ้าเมือง!"ขุนพลกล่าว.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่เข้าไปในเมืองบินตรงไปยังตำหนักเจ้าเมืองในทันที.

ในเวลาเดียวกัน จงซานที่กำลังฝึกฝนวิชาอยู่ จับดาบยักษ์ของเขารวบรวมสมาธิ พร้อมกับฟาดฟันออกไป.

"ครืนนนนนน!"

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวพุ่งออกไปฉีกอากาศจนกลายเป็นสีนำเงิน.

บัญญัติสวรรค์! วายุเฉือน! พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมกับสายฟ้ามากมาย ที่กระหน่ำหล่นลงมาอย่างรุนแรง.

สายฟ้าที่ปรากฏเป็นพายุสายฟ้า เป็นเหมือนกับค่ายกลสายฟ้าที่เทลงมาบนพื้น.

วายุเฉือนที่พุ่งออกไปนั้น ก่อให้เกิดค่ายกลสายฟ้าสวรรค์ที่รุนแรงปรากฏขึ้น เป็นสายฟ้าที่ระเบิดแตกออกมาเป็นพายุ เพลงดาบวายุเฉือนนั้นนับว่าเป็นพลังที่แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก ไม่เพียงแต่ฉีกอากาศด้านหน้าออกเป็นสองส่วน ยังเรียกทะเลสายฟ้าให้ล่วงหล่นลงมา นี่เป็นการผสมผสานกันด้วยวิชาเพลิงสวรรค์พันธนาการอสนี สร้างค่ายกลสายฟ้าขึ้นบนอากาศนั่นเอง.

"ตูมมมมมม!"

ผืนฟ้าที่ระเบิดออกมาไม่ต่างจากดอกไม้ไฟ สายฟ้าที่พุ่งลงมาด้านล่างอย่างรวดเร็ว เห็นเป็นแสงสว่างจ้า เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก.

จื่อเห่า อาต้าและเนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองด้วยท่าทางอัศจรรย์ใจ.

เพราะว่าเพลงดาบของจงซานนั้น แม่นยำ ทรงพลัง สามารถสังหารศัตรูในดาบเดียว เป็นเพลงตัดที่แหลมคมเป็นอย่างมาก แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ยังรู้สึกอาย.

เพลงดาบของจงซานในเวลานี้ น่าจะมีพลังเทียนเท่ากับระดับก่อตั้งวิญญาณระดับกลางทีเดียว คนทั้งสามต่างให้การยอมรับเป็นพลังที่รุนแรงเป็นอย่างมาก พวกเขายังไม่เคยเห็นใครที่สามารถทำเช่นนี้ได้ แม้แต่ระดับจักรพรรดิแท้ ยังรู้สึกไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย พายุสายฟ้าที่ตามมาในการโจมตีระลอกสองนั้น คาดไม่ถึงเลยอากาศถึงกับระเบิดออกมาราวกับดอกไม้ไฟ?

"เป็นเพลงดาบที่ดี!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่บินมา ได้เห็น ก็รู้สึกประหลาดใจเช่นเดียวกัน.

จงซานที่หันหน้ากลับมา อาต้า จื่อเห่าและเนี่ยนโหยวโหยวก็บินเข้ามาด้วยเช่นกัน.

"อาวุโส!"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เจ้าหนู องค์รักษ์ของเจ้า มีมากขนาดนี้เลยเหรอ!"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าว.

"พวกเขาทั้งสามเป็นสหายของข้า อาต้า จื่อเห่าและเนี่ยนโหยวโหยว!"จงซานตอบ.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังคนทั้งสาม ทว่าจักรพรรดิพิษนั้นได้ยินเรื่องของจื่อเห่าและเนี่ยนโหยวโหยวมาบ้าง แม้ว่าคนทั้งสองจะมีความแข็งแกร่งไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน ทว่าก็นับว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับจักรพรรดิแท้ นอกจากนี้ยังมาจากกลุ่มอิทธิพลที่แตกต่างกัน คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาอยู่ข้างกายของจงซาน.

"อนุสาวรีย์อมตะที่ประตูทิศใต้ เจ้านำมันไปวางไว้อย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษปัจจิมสอบถาม.

"ถูกแล้ว เชิญอาวุโสด้านนี้ดีกว่า!"จงซานที่ชี้ไปยังศาลาที่เป็นซุ้มไม้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป.

จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเล็กน้อย จักรพรรดิพิษปัจจิมที่พยักหน้าให้.

บนซุ้มไม้ สาวใช้ที่คอยอยู่เรียบร้อยแล้ว พร้อมเสิร์ฟชารสชาติดีก่อนที่จะค่อย ๆ ถอยไป.

อาต้าและคนอื่น ๆ ที่ได้รับคำสั่งจากจงซานก่อนแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาได้ถอนห่างออกไปด้านนอก เหลือแค่เพียงแค่เนี่ยนโหยวโหยวที่จ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษปัจจิม ด้วยใบหน้าอยากรู้อยากเห็น.

คนทั้งสองที่นั่งอยู่ด้านใน อาต้าที่รับคำสั่งของจงซาน ทำการปักธวัชค่ายกลเพื่อปิดบังเสียงในทันที.

จ้องมองไปยังการเคลื่อนไหวของอาต้า จักรพรรดิพิษปัจจิมที่แสดงท่าทางสงสัย ทว่าไม่ได้กังวลกับค่ายกลดังกล่าวนัก นอกจากนี้จงซานก็อยู่ข้างในด้วย.

"เจ้าหนู เจ้ามีอะไรจะกล่าวกับข้าอย่างงั้นรึ?"จักรพรรดิพิษจ้องมองไปยังจงซาน.

"อาวุโสที่กำลังหาสิบอนุสาวรีย์อมตะ ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่จ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษปัจจิม.

"ไม่ได้การข้าไม่พบเลย!"จักรพรรดิพิษที่ยกน้ำชาขึ้นจิบพลางส่ายหน้าไปมา.

"เมื่อไม่นานมานี้ ข้าเห็นศิษย์ท่านเห่าเม่ยลีด้วย!"จงซานกล่าว.

"หืม?"ดวงตาของจักรพรรดิพิษที่หรี่ตาจ้องมอง.

จากนั้น จงซานก็เล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบให้กับเขาฟัง.

จักรพรรดิพิษที่จ้องมองไปยังจงซาน ด้วยแววตาขอบคุณเช่นกัน "แม้ว่าย่าโถวจะไม่ยอมรับปากเป็นศิษย์ข้า ทว่า ขอบใจเจ้า สักวันหนึ่งข้าจะต้องรับนางเป็นศิษย์ให้ได้."

"ไม่มีปัญหาแน่นอน ข้าและอาวุโสต่างก็รู้สึกเป็นเหมือนกับสหายที่เก่าแก่แม้ว่าจะเพียงแค่พบกัน แน่นอนว่าข้าไม่สามารถนิ่งดูดายได้ ไม่ว่าอย่างไร ทว่านี่ก็ผ่านมาแปดปีแล้ว อาวุโสยังไม่ได้รับเห่าเม่ยลีเป็นศิษย์อีกรึ?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ย่าโถวนั่นนับว่าเป็นคนนิสัยไม่ดีเท่าใดนัก ทว่าก็เหมาะสมกับคนเช่นข้าแล้ว ข้าต้องการรับนางเป็นศิษย์ ทว่านางกับบอกว่าให้ข้าค้นหาอนุสาวรีย์อมตะสิบอันให้ได้ ตอนนี้ได้สองแล้ว เช่นนั้นข้าจึงต้องหาต่อ."จักรพรรดิพิษที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม.

จากนั้น จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองไปยังจงซานเป็นนัยน์แล้วกล่าวว่า "เจ้าหนู เจ้ามีแผนร้ายอะไรอยู่อย่างงั้นรึ?

"อาวุโสเข้าใจผิดแล้ว ผู้น้อยจะทำอะไรที่ไม่เคารพอาวุโสได้อย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.

ตาเฒ่าอสรพิษนี่ช่างเป็นคนที่ระมัดระวังตัวจริง ๆ  จงซานที่รู้สึกหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมาเหมือนกัน.

"กับการกระทำของเจ้า ที่ช่วยค้นหาอนุสาวรีย์อมตะอันที่สองให้ข้า เอาเป็นว่าใครก็ตามที่มีระดับจักรพรรดิแท้ลงไป ใครที่เจ้าต้องการสังหาร? บิดาผู้นี้จะช่วยเจ้าเอง."จักรพรรดิพิษปัจจิมที่กล่าวออกมาทันที.

ได้ยินคำพูดของจักรพรรดิพิษปัจจิมแล้ว จงซานพูดไม่ออกเหมือนกัน.

"เอาล่ะ อาวุโส ข้าขอพูดตามจริง ข้าต้องการพบศิษย์ของท่าน เห่าเม่ยลี."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง.

"หืม?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ชำเลืองมองมายังเขา.

"อาวุโสอย่าได้กังวล ข้าไม่มีเจตนาร้ายต่อเห่าเม่ยลีอย่างแน่นอน?"

"เจ้ารึ? เจ้าไม่ได้รู้จักนาง."จักรพรรดิพิษปัจจิมส่ายหน้าไปมาในทันที.

"ไม่ได้รึ? ผู้เยาว์ต้องการพบกับเห่าเม่ยลีนั้น มีเรื่องสำคัญต้องการให้นางช่วย."จงซานกล่าว.

"เรื่องอะไร?"จักรพรรดิพิษปัจจิมสอบถามออกมา.

"ยึด 12 เมืองป้อมปราการ."จงซานทีกล่าวออกมาตรง ๆ .

"เป็นไปไม่ได้ นางไม่ได้เป็นศิษย์ของข้าด้วยซ้ำ แน่นอนว่านางไม่มีทางทำ."จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ส่ายหน้าไปมา.

"หากว่าเห่าเม่ยลีเป็นศิษย์ของอาวุโสล่ะ?"จงซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"หืม?"จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังจงซาน.

"ข้าสามารถที่จะหาอนุสาวรีย์อมตะอีกแปดอันให้กับอาวุโส เพียงแค่นำข้าไปพบกับเห่าเม่ยลี เรื่องนี้ข้าจะเป็นคนร้องขอนางเอง จะสำเร็จหรือไม่นั้นให้ขึ้นอยู่กับสวรรค์เป็นอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เจ้าสามารถหาได้จริง ๆ รึ?"จักรพรรดิพิษที่หรี่ตาจ้องมองไปยังจงซาน.

จงซานที่เดินออกจากศาลา ก่อนที่จะอาต้าจะเปิดทาง อนุสาวรีย์อมตะอีกแปดอันก็ปรากฏขึ้นที่ด้านนอกในทันที.

จักรพรรดิพิษปัจจิมยืนขึ้นในทันที จ้องมองตาโตออกไปด้านนอก.

สวรรค์เถอะ! บิดาค้นหาอยู่เป็นเวลานานแสนนาน เจ้าเด็กนี้กลับสามารถหามันมาได้มากมายขนาดนี้เลยรึ?

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่ก้าวออกมาด้านนอกจ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางประหลาดใจและลังเลใจ.

"อาวุโส มอบให้ท่านแปดอัน บอกเห่าเม่ยลี ข้ายังมีอีก ทว่าต้องการพบกับนางเจรจาต่อหน้านาง."จงซานที่กล่าวอย่างมั่นใจจ้องมองไปยังจักรพรรดิพิษปัจจิม.

มีอีกรึ? บัดซบ!จักรพรรดิพิษปัจจิมไม่อยากยอมรับ ทว่ากับการที่จงซานนำมันออกมามากมายขนาดนี้ ก็ทำให้จักรพรรดิพิษปัจจิมต้องคิดใคร่ครวญอย่างหนัก.

"อาวุโสท่านมีความเห็นอย่างไร?"จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

จักรพรรดิพิษปัจจิมที่จ้องมองจงซาน พลางสูดหายใจลึกและกล่าวออกมาว่า"ขณะพูดคุย ข้าต้องอยู่ในการพูดคุยนั้นด้วย."

"แน่นอนอยู่แล้ว!"จงซานที่กล่าวยืนยัน ภายในใจที่ลอบถอนใจด้วยเช่นกัน.

ตั้งแต่พบกับจักรพรรดิพิษปัจจิมก็ผ่านมาสองเดือนแล้ว และก่อนหน้านั้นหนึ่งเดือนด้วยการจัดการของจักรพรรดิพิษปัจจิม จงซานก็ได้พบกับเห่าเม่ยลี.

ตอนนี้คำมั่นที่จงซานให้ไว้กับต้าเสวียนอ๋อง ได้ผ่านมาสี่เดือนแล้ว.

ในวันหนึ่ง เมืองอู๋ซวัง ข้างล่างคฤหาสน์เจ้าเมือง.

กองกำลังมากมายที่ยืนอยู่ด้านหน้า ทหารราบของสุ่ยอู๋เหิน 250,000 นาย กองกำลังหมาป่าหลิวอู๋ซ่าง 50,000 กองกำลังที่หนึ่งต้าเสวียนอ๋อง 200,000 นาย.

จงซานที่ยืนอยู่บนเกาะลอยฟ้า จ้องมองไปยังทหารทั้ง 500,000 นาย สูดหายใจยาว.

"นับตั้งแต่ยึดคืนเมืองอู๋ซวัง ผ่านมาแล้วหนึ่งปีครึ่ง ทหารกลุ่มอื่นได้ไล่ล่าสังหารต้ายวีและต้ากวง ทว่ากองกำลังของข้ากลับไม่ขยับไปไหน ทุกคนรู้หรือไม่ว่าทำไม?"จงซานที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.

กองกำลังด้านล่างที่รอคอยจงซานอย่างอดทน.

"สิ่งที่ข้าต้องการ คือทหารที่ทรงพลัง เมื่อออกรบต้องได้ชัยชนะ ตอนนี้ ทหารได้ฝึกฝนมากพอแล้ว โอกาสของพวกเรามาถึงแล้ว สวรรค์ได้มอบโอกาสให้พวกเรายึดครองเมือง 12 หลิงไห่ พวกเราต้องการยึดครองหรือไม่?"จงซานที่ต้องการตะโกนออกมาเสียงดัง.

"ยึด ยึด ยึด!"กองกำลังทหารที่ตะโกนเสียงดังออกมาพร้อม ๆ กัน.

"ดี! ถึงเวลาที่พวกเราจะเคลื่อนทัพแล้ว ทหารทุกนายจงเตรียมพร้อมยึดเมือง 12 หลิงไห่พร้อมกับข้า!"จงซานที่ตะโกนเสียงดัง.

"เฮ้!"กองกำลังขนาดใหญ่ที่รับคำในทันที.

จากนั้น จื่อเห่าหลางเจียงที่กลายเป็นหมาป่ายักษ์ พร้อมกับนำจงซาน ก้าวไปด้านหน้า มุ่งหน้าเดินทางไปยังนอกเมือง.

กองกำลังได้ก้าวตามไป ติดตามไปด้านหลัง กองกำลังอันเกรียงไกรได้ออกจากเมืองแล้ว เห็นได้ชัดว่าจงซานพร้อมเริ่มสงครามแล้ว.

บนป้อมปราการเมือง กองกำลังที่เหลือของสุ่ยอู๋เหินที่ถูกคัดออกจากกลุ่ม 250,000 นาย ต่างก็จ้องมองด้วยความอิจฉา ใครให้พวกเขาไม่ผ่านการคัดก่อนหน้านี้ล่ะ? เช่นนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่อยู่ปกป้องเมืองเท่านั้น.

แปดเดือน เพื่อทำตามคำมั่นที่จงซานเคยให้ไว้ ยึดครองเมือง 12 หลิงไห่ให้ได้ ด้วยกองกำลัง 500,000 นาย ตอนนี้ได้รวมตัวอยู่ด้านนอกป้อมปราการทั้งสิบสองแล้ว.

ทุก ๆ คนต่างก็คิดว่ามันเป็นเรื่องตลก จงซานผู้นี้จะเริ่มต้นสร้างตำนานจริง ๆ รึ?.