Chapter 199 รอคอยที่เมืองป้าหวง

เขตแดนมนุษย์

• โหวเทียน อายุขัย 100 ปี

เขตแดนเซียน

• อาณาจักรเซียนเทียน Innate Stage 先天期 อายุขัย 200 ปี
• อาณาจักรแกนทอง Golden Core Stage金丹期 อายุขัย 400 ปี
• อาณาก่อตั้งวิญญาณ. Nascent Soul Stage元婴期 อายุขัย 800 ปี
• อาณาจักรหลอมกายธาตุ Below Body Fusion 合体期 อายุขัย 1600 ปี
• อาณาจักรจักรพรรดิแท้ 皇极境 อายุขัย 3200 ปี

สำนักยวีเหิง กงจูเฉียนโหยวที่ชำเลืองมองไปยังอาต้า แววตาที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยว.

อาต้าที่ก้มหน้าก้มตา สำนึกผิด กับใบหน้าที่กำลังขุ่นเคืองของนาง อาเอ้อที่ยืนอยู่ด้านหลัง ส่วนกู่หลินเวลานี้รู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา ขมวดคิ้วเล็กน้อย.

"อาต้า ข้าสั่งเจ้าว่าอย่างไร?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความโกรธ.

"กงจู อาต้าผิดไปแล้ว ที่ไม่ได้อยู่ปกป้องเซียนเซิง ในเวลานั้นสถานการณ์เร่งด่วน เซียนเซิงเองก็เห็นด้วยให้ข้ารีบเดินทางไปยังเมืองเฟิงตู."อาต้าที่คร่ำครวญ.

"เอาล่ะ เฉียนโหยว อาต้านั้นเพียงแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าเท่านั้น."กู่หลินที่รู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่นเป็นอย่างมาก.

"ฮึ เจ้ารับใช้ข้า หรือรับใช้เซียนเซิงกัน?" กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความขุ่นเคือง.

"อาต้ารู้สึกผิด อาต้าจะไปหาเซียนเซิงเอง รับรองว่าจะเจอเซียนเซิงอย่างแน่นอน."อาต้าที่กล่าวออกมาในทันที.

"ชิ ไปหาอย่างงั้นรึ? หาที่ใหน? รอที่นี่ล่ะ หากเซียนเซิงปลอดภัย เขาจะกลับมาแน่นอน."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว.

นางที่สั่งอาต้าปกป้องจงซานโดยเฉพาะ ท้ายที่สุดอาต้ากลับไม่ฟังคำสั่งนางพร้อมกับเร่งรีบเดินทางไปยังเมืองเฟิงตู.

แม้ว่าอาต้าจะทำไปเพื่อต้องการไปช่วยเหลือนาง ทว่าภายในใจของนางก็อดรู้สึกผิดหวังไม่ได้ ในเวลานั้น เพียงแค่อาเอ้อก็น่าจะทำให้นางหนีออกมาได้แล้ว ทว่าอาต้ากับปล่อยให้จงซานอยู่ในอันตราย ตอนนี้นางยังไม่เห็นจงซานกลับมาเลย.

"เฉียนโหยว เจ้าต้องใส่ใจเขาด้วยเหรอ เพียงแค่คนใช้ ไว้กลับไปเมืองหลวง เจ้าต้องการสักกี่คน ข้าจะหามาให้กับเจ้าเอง"กู่หลินที่เอ่ยออกมาในทันที.

ได้ยินคำพูดของกู่หลิน เซียนเซิงสุ่ยจิงถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา ต้องการมากมายเท่าไหร่จะหาให้อย่างงั้นรึ? คิดว่ากงจูเฉียนโหยวมองจงซานที่พลังฝึกตนอย่างงั้นรึ?ถึงคิดว่าจะหาคนเช่นจงซานได้?

กงจูเฉียนโหยวที่ได้ยินคำพูดของกู่หลิน ภายในใจของนางที่รู้สึกห่อเหี่ยวยิ่งกว่าเดิม ไร้ซึ่งคำจะกล่าวออกมา.

ในเวลาเดียวกันนั้น ที่ขอบฟ้าก็ปรากฏจุด ๆ หนึ่งของใครบางคนที่กำลังบินตรงมาช้า ๆ .

"กงจู เป็นเซียนเซิง เซียนเซิงกลับมาแล้ว."อาเอ้อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

ทุกคนที่เงยหน้าขึ้นไปตาม ๆ กัน สายตาที่จับจ้องมองไปยังจุด ๆ หนึ่งที่อยู่บนฟ้าไกล.

จงซาน เป็นจงซานนั่นเอง จงซานที่ยืนอยู่บนดาบเหินพุ่งตรงมาอย่างรวดเร็ว ความเร็วของเขานั้นไม่ได้ช้าแม้แต่น้อย.

"ฟิ้ว!"

กงจูเฉียนโหยวที่บินออกไปทันที อาต้าและอาเอ้อที่บินตามไป พริบตาเดียวทุกคนทีก็บินตรงยังทิศทางดังกล่าว มีเพียงแค่กู่หลินและเซียนเซิงสุ่ยจิงที่ยังคงอยู่ เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาเล็กน้อยเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวลจ้องมองไปยังจงซานที่อยู่ไกลออกไป ทว่ากู่หลินนั้นกับแสดงท่าทางขุ่นเคือง ยังไม่ตายอีกรึ?

"เซียนเซิงปลอดภัยหรือไม่?"กงจูเฉียนโหยวที่บินออกไปกล่าวออกมาด้วยท่าทางดีใจ.

"ต้องขออภัยกงจูแล้ว ขณะที่หลบหนีออกมาจากกองทัพของราชวงศ์ต้าเย่ ทำให้ต้องกลับมาล่าช้า."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มที่นุ่มนวล.

"เซียนเซิง หากท่านไม่กลับมา อาต้าต้องตายแน่ ๆ เลย."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน.

"หืม? เจ้าก็กล่าวเกินไป? เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านี้อย่างงั้นรึ?"จงซานที่คิดครู่หนึ่งและกล่าวออกมา.

จากนั้น ทุกคนก็ตรงไปยังพื้นที่ที่สำนักยวีเหิงอยู่ อาต้าที่กล่าวรายงานเรื่องทุกอย่างให้จงซานฟัง.

สำหรับสำนักยวีเหิงเวลานี้ได้ถูกแจ้งเตือนไปยังทุกคน จงซานที่ยืนรับฟังเรื่องที่เกิดขึ้น.

"เซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ฟื้นคืนชีพอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.

"ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน ทว่าสามารถเคาเดาได้ว่า เซิ่งซ่างได้ใช้น้ำพุอเวจีจากพื้นพิภพเพื่อใช้ปราณหยินสกัดกลั่นร่างกายของตัวเองนับหมื่นปี สกัดกลั่นร่างกายของเหล่าเจียงซือมากมาย พวกเขาได้กลายเป็นอมตะ ไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้ว."อาต้าที่กล่าวแสดงความเห็น.

"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นั่นก็คือเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์.ข้าได้ส่งคนของสำนักยวีเหิงไปยังเมืองหลวง พร้อมกับรายงานเรื่องนี้ต่อเหนือหัว เกี่ยวกับเซิ่งซ่างราชวงศ์สวรรค์ผู้นี้ เป็นเหมือนกับสายลมที่กำลังก่อตัวและจะต้องเกิดพายุใหญ่ในทวีปศักดิ์สิทธิ์เป็นแน่."กงจูเฉียนโหยวที่สายหน้าทอดถอนใจ.

"อืม."จงซานพยักหน้า.

แม้ว่าจะเป็นเซิ่งซ่างและมีกองทัพเจียงซือหนึ่งแสนตน การจะฟื้นฟูราชวงศ์สวรรค์ในเร็ว ๆ นี้ก็ยังเป็นเรื่องยาก สิ่งที่เป็นกังวลนั้น ไม่รู้ว่าหลังจากฟื้นคืนชีพแล้วเขามีแผนการอันใดต่อ.

"เอาล่ะ เรื่องนี้ ยังไม่น่าเป็นห่วงเป็นการชั่วคราว ทิ้งเอาไว้ก่อน."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"อืม."ทุกคนต่างก็พยักหน้ารับเห็นด้วย.

"เซียนเซิง ท่านเพิ่งกลับมา พวกเราจะเริ่มเดินทางไปยังราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีพรุ่งนี้ก็แล้วกัน."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวต่อจงซาน.

"อืม."จงซานพยักหน้า.

......

ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี เมืองป้าหวง.

บนป้อมปราการเมืองป้าหวงนั้น แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ย ถือกระบี่ยาว จ้องมองไปยังทิศเหนือ ซึ่งมีขุนพลหลายคนอยู่ข้าง ๆ  หนึ่งในนั้นเป็นขุนพลที่เคยต่อสู้กับอาวุโสของสำนักไคหยาง เป็นคนที่คลั่งใคล้ในการต่อสู้เป็นอย่างมาก.

"ท่านแม่ทัพ ทำไมพวกเราจะต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ? ซ้ำพวกเรายังต้องรออยู่ที่นี่อีกตั้งหลายวัน"ขุนพลที่คลั่งการต่อสู้ยกมือโค้งคำนักพลางสอบถาม.

"เพื่อที่จะมาพบกับกงจูเฉียนโหยวและซือจื่อกู่หลินที่นี่."แท่ทัพเถี่ยเสวี๋ยกล่าวออกมา.

"หืม?กงจูเฉียนโหยว? ซือจื่อกู่หลินอย่างงั้นรึ? พวกเขาจะมายังเมืองป้าหวงอย่างงั้นรึ? เหล่าคณะทูตจากต้าโหลวเอง ไม่เห็นได้กล่าวเลยว่าพวกเขาจะผ่านมาเส้นทางนี้ บอกเพียงว่ากงจูเฉียนโหยวแวะไปยังสำนักยวีเหิงเท่านั้น "ขุนพลคลั่งยุทธ์ที่ขมวดคิ้วไปมาและกล่าวออกมา.

"คณะทูตต้าโหลวไม่ได้บอกไว้ ทว่า ข้ามั่นใจว่าพวกเขาจะต้องเดินทางมายังเมืองป้าหวงนี้อย่างแน่นอน."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยกล่าวอย่างมั่นใจ.

"ทำไมล่ะ?"ขุนพลคลั่งยุทธ์ที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"อุปราชเป็นคนกล่าว."แม่ทัพเถียเสวี๋ยกล่าว เขาหมายถึง อุปราชราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี อี้เหยี่ยน นั่นเอง.

"หืม? ท่านมั่นใจเพราะว่าคำพูดของอุปราชอย่างงั้นรึ?"

"ท่านอุปราชราวกับเทพเจ้าจริง ๆ  คาดไม่ถึงเลยว่าจะสามารถรู้เส้นทางของกงจูเฉียนโหยวได้."ขุนพลอีกคนที่กล่าวออกมา.

"ท่านแม่ทัพ อุปราชต้องการให้พวกเราทำอะไร?"ขุนพลคลั่งยุทธ์สอบถามออกมาในทันที.

"คำสั่งของอุปราชนั้น กล่าวให้ข้าและทุกคนปกป้องความปลอดภัยให้แก่กงจูเฉียนโหยวและซือจื่อกู่หลินให้ดีที่สุด ห้ามมีข้อบกพร่องแม้แต่น้อย."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยกล่าว.

"ครับ"ทุกคนที่ตอบรับในพร้อมกัน.

.....

ไกลออกมาจากเมืองป้าหวงเล็กน้อย.

บนเมฆสีขาวนั้นกลุ่มของจงซานรวมทั้งหมดหกคน.

"สุ่ยจิง ทำไมพวกเราต้องเดินทางมาไปยังเมืองป้าหวงด้วยล่ะ? ไม่เดินทางไปยังเมืองหลวงราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีเลยล่ะ?"กู่หลินที่สอบถามออกไป.

"เพราะที่เมืองป้าหวงนั้น มีใครบางคนรอพวกเราอยู่."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"?ใคร? ข้าจำได้ว่าตอนที่พวกเราเดินทางมานั้นไม่ได้เอ่ยบอกผู้ใด."กู่หลินที่ขมวดคิ้วสอบถาม.

"เอ่ยสิ พวกเราได้บอกคณะทูตก่อนหน้านี้ไปแล้ว."เซียนเซิงเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"ไม่ใช่ ข้าจำได้ว่าพวกเราบอกพวกเขาว่าจะเดินทางไปยังสำนักเยวีเหิง ไม่เคยเอ่ยเลยว่าจะเดินทางไปยังเมืองป้าหวง แล้วใครจะมารอเราที่เมืองแห่งนี้."กู่หลินที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เอ่ยว่าสำนักยวีเหิง ก็เหมือนกับบอกว่าเมืองป้าหวง."เซียนเซิงเซิงสุ่ยจิงยังคงกล่าวตอบอย่างอดทน.

"ทำไมล่ะ?"กู่หลินที่เอ่ยออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"แม้ว่าพวกเราจะอ้อมผ่านเมืองป้าหวงไปก็ตาม ทว่าหากผ่านสำนักยวีเหิงแล้วสุดท้ายทางที่ใกล้ที่สุดก็คือเมืองป้าหวงของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีอยู่ดี."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"อย่างไรรึ?"กู่หลินที่ไม่เข้าใจ ใกล้ที่สุด มีความสัมพันธ์ใดกับการเดินทาง หากไม่เดินทางไปยังเมืองป้าหวง จะไม่สามารถเดินทางไปเมืองหลวงต้ายวีได้เหรอ.

"เพราะว่าพวกเราเดินทางเข้ามาในอาณาเขตของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีแล้ว มีบางคนที่ต้องการลอบทำร้ายพวกเรา เช่นนั้นภายในเมืองป้าหวงนั้นจึงมีกองกำลังกองหนึ่งรอพวกเราอย่างแน่นอน เพื่อที่จะคุ้มครองพวกเราเดินทางไปยังเมืองหลวงราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี."เซียนเซิงสุ่ยจิงกล่าว.

"ลอบทำร้ายพวกเราอย่างงั้นรึ? ใครมันกล้าลอบทำลายข้ากัน?"กู่หลินที่ขมวดคิ้วไปมา.

จงซานที่ได้ยินถึงกับหลั่งเหงื่อที่เย็นเยือบออกมา ใครจะไม่กล้าลอบทำร้ายเจ้ากัน? ขอเพียงแค่ได้ผลประโยชน์เพียงพอ ทุกคนต่างก็กล้าลอบทำร้ายเจ้าทั้งหมดนั่นล่ะ.

เซียนเซิงสุ่ยจิงเขาเองก็ควรจะหลับตาข้างหนึ่ง ปิดหูข้างหนึ่งเอาไว้ แน่นอนว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงไม่ยอมให้ใครมาลอบทำลายเขาอยู่แล้ว.

"แน่นอนหวังว่าพวกเราจะต้องไม่ตายด้วยฝีมือใครในดินแดนราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี ด้วยฝีมือของราชวงศ์ราชันย์ที่คิดไม่ซื่อ"กงจูเฉียนโหยวที่ส่ายหน้าไปมา.

"เจ้าบอกว่ามีคนต้องการทำให้เราได้รับอันตราย เพื่อที่จะทำให้ราชวงศ์สวรรค์ต้าโหลวและราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีก่อสงครามกันอย่างงั้นรึ?"กู่หลินที่ราวกับว่าท้ายที่สุดก็เข้าใจ.

"ใช่แล้ว แม้ว่าข้าจะสามารถปกป้องซือจื่อได้ ทว่าก็ยากจะทำได้ตลอดเวลา ดังนั้นหากว่ามีกองทัพเข้ามาช่วยคุ้มครองพวกเรา ทำไมพวกเราจะต้องปฏิเสธพวกเขาด้วยล่ะ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาพร้อมกับเผยยิ้มอย่างนุ่มนวล.

"ทว่า พวกเราเพียงแค่บอกว่าเดินทางไปยังสำนักเยวีเหิง กองกำลังของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีจะเดินทางมารอพวกเราที่เมืองป้าหวงเลยอย่างงั้นรึ?"กุ่หลินที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"ต้องรู้อย่างแน่นอน."กงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้วและกล่าวออกมา.

"ทำไมล่ะ?"กู่หลินที่สอบถามออกมา.

"เพราว่าในราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั้นมีคนที่มีความสามารถ อย่างเช่นอุปราชอี้เหยียนไงล่ะ พวกเขาย่อมรู้ว่าพวกเราจะเดินทางมาที่เมืองป้าหวงแน่นอน ดังนั้น ที่เมืองป้าหวงจะต้องมีกองทัพกองหนึ่งรออยู่."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ.

ระหว่างที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น พวกเขาก็เหินลอยข้ามภูเขา ท้ายที่สุดก็พบกับเมือง ๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป.

เมืองแห่งนี้มีขนาดใหญ่มาก จนเมืองอู๋ซวังกลายเป็นเมืองทั่วไปทันที ที่ประตูเมืองนั้นมีอักษรที่เขียนไว้สองตัว "ป้าหวง"

八荒  Bā huāng แปดกันดาร.

ทุกคนไม่ได้เร่งรีบบินตรงไป ทว่าที่ประตูเมืองนั้นมีขุนพลหลายสิบคนที่รออยู่ โดยมีแม่ทัพลำดับ 1  แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยรอคอยต้อนรับพวกเขาอยู่.

พวกเขาที่บินตรงไป ก่อนที่จะร่อนลงด้านหน้ากลุ่มคนดังกล่าว.

"แม่ทัพลำดับ 1 ราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี เถี่ยเสวี๋ย รับบัญชาจากอุปราช ให้มาคุ้มครองกงจูและซือจื่อ."เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวออกมาด้วยความเคารพ.

สายตาของกู่หลินนั้นเผยแววตาดีใจ เป็นเหมือนกับที่เฉียนโหยวและสุ่ยจิงกล่าวเลยอย่างงั้นรึ? พวกเขามารออยู่ที่แห่งนี้จริง ๆ ?

"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยเดินทางมาไกล รบกวนพวกท่านแล้ว."กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"กงจูโปรดวางใจอุปราชได้สั่งการมา จะต้องดูแลกงจูและซือจื่อให้เดินทางไปถึงเมืองหลวงราชวงศ์ราชันย์ต้ายวี เมืองเทียนกง โดยสวัสดิภาพ."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยกล่าวออกมาอย่างจริงจัง.

天空之城  ānkōng zhī chéng  เมืองแห่งท้องฟ้า.

กู่หลินที่รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าการที่แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยมาด้วยตัวเองนี้ นับว่าให้เกียรติพวกเขามากเลยไม่ใช่รึ? ดูเหมือนว่าอุปราชเองก็รู้ว่าพวกเขาจะเดินทางผ่านเมืองป้าหวงจริง ๆ รึ?

"ขอสอบถามได้ไหม เซียนเซิงอี้เหยี่ยนเป็นคนสั่งการมา ไม่ได้บอกผู้อื่นใช่หรือไม่?"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวสอบถาม.

"ใช่แล้ว เรื่องนี้ควรจะทำเป็นความลับ นั่นก็เพื่อความปลอดภัยของกงจูและซือจื่อ ไม่รู้ว่ากงจูทำไมถึงได้ถามเช่นนี้อย่างงั้นรึ?"แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่สอบถามออกมา.

"เฮ้เฮ้ ข้ารู้สึกเบาใจ นี่เป็นงานส่วนตัว ของเซียนเซิงอี้เหยียน เขาย่อมต้องส่งกองกำลังที่เขาไว้ใจที่สุดมาต้อนรับพวกเราอย่างแน่นอน."กงจูเฉียนโหยวหรี่ตาพร้อมกับเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล.

ได้ยินกงจูเฉียนโหยวที่กล่าวเอาไว้ว่าอุปราชคงส่งคนที่ไว้ใจที่สุดมา ก็ทำให้แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยเผยยิ้มออกมาได้เหมือนกัน.

"ถูกแล้ว."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"เช่นนั้น เหล่าคนที่ถูกส่งมานี้ล้วนแล้วแต่เป็นขุนพลทั้งนั้นอย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวสอบถาม.

"แน่นอน ว่าผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นขุนพลของอุปราชทั้งนั้น."แม่เถี่ยเสวี๋ยที่กล่าวตอบ.

"ต้องรบกวนแล้ว."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้าให้.

"หาใช่เรื่องรบกวน ทุก ๆ ท่านเชิญ."แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่ให้สัญญาณเชิญ.

แม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยที่พาทุกคนเข้าไปในเมืองป้าหวงด้วยกัน.

กู่หลินที่ขมวดคิ้วไปมาไม่ได้กล่าวอะไร ดูเหมือนว่าแม่ทัพเถี่ยเสวี๋ยนั้นจะชื่นชมและพูดคุยกับกงจูเฉียนโหยวเท่านั้นอย่างงั้นรึ?

แน่นอนว่า กงจูที่สอบถามออกมาก่อนหน้านี้ก็เพื่อที่จะหาข้อมูล ด้วยการสอบถามไปหลายเรื่อง แต่สิ่งที่ต้องการรับรู้ก็เพียงแค่เกี่ยวกับอุปราชอี้เหยี่ยน ที่ได้ส่งคนระดับสูงมารับพวกเขา ดูเหมือนว่าเชาว์ปัญญาของเซียนเซิงอี้เหยี่ยนนั้น คงจะสามารถมองเห็นอนาคตได้แล้วกระมั้ง เขาที่สามารถคาดเดาได้ว่ากลุ่มของพวกเขานั้นจะต้องเดินทางผ่านเมืองป้าหวงได้อย่างแม่นยำ.

นับว่า อี้เหยี่ยนของราชวงศ์ราชันย์ต้ายวีนั้นเป็นคนที่น่าพรั่นพรึงไม่น้อยเลย.