Chapter 186 ความแตกต่างระหว่างหมาป่าและหมาบ้าน.
"คนผู้หนึ่ง ผู้มีลิ้นสีทอง."
ประโยคสั้น ๆ ทว่าหลังจากที่จงซานกล่าวออกไปทุกคนถึงกับนิ่งกัน ไม่อยากเชื่อ เต็มไปด้วยความสงสัย ตื่นตะลึง อารมณ์มากมายผสมปนเป.
ศิษย์ลำดับหนึ่งของสำนักยวีเหิงที่ยืนจ้องมองด้วยความสงสัย พวกเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและไม่แน่ใจ ต้องการออกไปจริง ๆ รึ?คนผู้นี้ มีลิ้นทองอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการมีชีวิตหรอกรึ?ตราบเท่าที่เขาออกจากค่ายกลสำนักยวีเหิง เขาจะต้องถูกโจมตีอย่างรุนแรงแน่นอน.
กู่หลินจ้องมองไปยังจงซานที่ดูโง่งม ออกไปรึ? เจ้าออกไป ตายตอนนี้ ซะยังดีกว่า.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา แววตาของเขาสาดประกายด้วยความแปลกใจ เขายังโบกพัดไปมา อย่างไรก็ตามคิ้วของเขาขมวดแน่น เพราะว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงเชื่อในตัวจงซาน ในเมื่อเขากล้ากล่าวเช่นนั้นย่อมไม่มีปัญหา.
เหมือนเซียนเซิงสุ่ยจิงคิด อาต้า อาเอ้อและกงจูเฉียนโหยวจ้องมองไปยังจงซาน.
กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองไปยังจงซานเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า"จงซาน เจ้าพูดภาษาหมาป่าได้อย่างงั้นรึ?"
"ภาษาหมาป่าพูดไม่ได้ เพียงแต่ฟังและเข้าใจได้.."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้ม ความเป็นจริง หลายปีมานี้ ร่างแยกเงาของเขาได้ศึกษาการพูดและการใช้เสียงของหมาป่ามาเรียบร้อยแล้ว.
ได้ยินคำพูดของจงซาน ทุกคนต่างชำเลืองมองตาโต.
คนของสำนักยวีเหิงเห็นได้ชัดว่ารู้สึกประหลาดใจและยินดี ภาษาหมาป่า? นี่เขาสามารถใช้ได้จริง ๆ รึ?
ทว่ากู่หลินเวลานี้กลับตะลึงไปด้วยเช่นกัน.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่เผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ทว่ากงจูเฉียนโหยวที่คาดหวังอยู่เหมือนกัน.
"ดี ข้าจะไปกับเจ้าเอง."กงจู่เฉียนโหยวกล่าว เห็นได้อย่างชัดเจนว่านางห่วงความปลอดภัยของจงซาน ต้องไม่ลืมว่าฝ่ายตรงข้ามคือหมาป่าที่น่าเกรงขาม การที่เขาไปคนเดียวนั้นจะปลอดภัยได้อย่างไร.
"ไม่ต้องทำเช่นนั้น ข้าเพียงคนเดียว ที่จะออกไปเจรจา หนึ่งคนย่อมแสดงถึงความจริงใจมากกว่า ท่านรอข้าอยู่ด้านในสำนักยวีเหิงก็พอ."จงซานที่ส่ายหน้าไปมาขณะพูด.
"ได้."กงจูเฉียนโหยวพยักหน้า ไม่กล่าวอะไรอีก.
จากนั้น คนกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่บนเมฆสีข้าวก็มุ่งตรงไปยังปากทางเข้าของค่ายกลสำนักยวีเหิง.
ค่ายกลของสำนักเยวีเหิงนั้นไม่ได้แตกต่างจากสำนักไคหยางเท่าใดนั้น จงซานจึงรู้ว่าจะเข้าและออกอย่างไร.
"ระวังตัวด้วย."กงจูเฉียนโหยวกล่าว ก่อนที่เขาจะออกไป.
"อืม."จงซานที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็กวาดตามองไปยังหมาป่ายักษ์หลายพัน.
ที่ริมฝีปากยกขึ้นมายิ้มเล็กน้อย จงซานก้าวออกไปข้างหน้า โผล่ออกมาข้างนอกช้า ๆ .
คนที่ยืนอยู่ด้านในเวลานี้ ใบหน้าแสดงท่าทางเป็นกังวลอย่างชัดเจน.
"อาต้า อาเอ้อ หากว่ามีอันตรายเกิดขึ้น ให้รีบเข้าไปช่วยทันทีได้เลย."กงจูเฉียนโหยวกล่าว.
"ครับ."คนทั้งสอบตอบรับในทันที.
กู่หลิงที่ที่จ้องมองไปด้วยความเย็นชาท่าทางเต็มไปด้วยความเหยียดหยัน ส่วนคนของสำนัยวีเหินนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวัง เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมาแสดงท่าทางสนใจเป็นอย่างมาก ส่วนอาต้าและอาเอ้อนั้นได้เตรียมตัวพร้อม.
ส่วนกงจูเฉียนโหยวในเวลานี้มีใบหน้าที่ซับซ้อน จ้องมองจงซานพลางขมวดคิ้วไปมา ใบหน้าที่ไม่ได้แสดงท่าทางเป็นกังวล ทว่ามันกับดูมืดครึมซับซ้อนผสมปนเป.
"พรึด"
จงซานที่โผล่ออกมาจากค่ายกลชั้นแรกในทันที.
"วูซซ."หมาป่ามากมายที่จ้องมองมาอย่างดุร้าย อ้าปากพร้อมเตรียมพ่นบอลเพลิง.
"โฮกก!"
หมาป่าใหญ่ยักษ์ที่อยู่ด้านหน้าคำรามยาว ทำให้หมาป่าอื่น ๆ หยุดปล่อยบอลเพลิงในทันที ก่อนที่จะจ้องมองไปด้วยความสงสัยไปยังหมาป่ายักษ์ผู้นำด้านหน้า.
"ทุกตน ข้ามาเจรจา ให้ข้าออกไป."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยเสียงดังก้องกังวาน.
จงซานที่กล่าวต่อหมาป่ายักษ์ที่อยู่ด้านหน้าที่กำลังขมวดคิ้วไปมา.
"ฮึมม ๆ ."
คาดไม่ถึงเลยว่าหมาป่ามากมายจะหยุดนิ่ง เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกมันเข้าใจคำพูดของจงซาน เป็นความเข้าใจในภาษาของฝั่งตรงข้าม ที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้.
สำนักยวีเหิง ทุกคนต่างจ้องมองตาโตไปยังจงซาน เป็นไปได้อย่างไร? เพียงคำพูดไม่กี่คำ หมาป่าเหล่านั้นกับยอมที่จะเจรจากับเขาอย่างงั้นรึ? ไม่ใช่ว่าเขาสามารถที่จะเจรจากับหมาป่าได้สำเร็จหรอกรึ?
จงซานที่ก้าวเข้าไปใกล้ หมาป่ามากมายที่สูดหายใจฮึดฮัด พร้อมกับแสดงท่าทางแปลกประหลาด.
จงซานที่ได้จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์ด้วยสายตาที่แปลกประหลาด.สายตาเช่นนี้เขาได้รับมาจากชิงอวิ๋นหลางเจียง การมองเช่นนี้หมายความว่า"เตือน " "ระวัง".
หมาป่ายักษ์ผู้นำที่ราวกับเข้าใจได้ในทันที.
"ฮึม ฮึม "ก่อนที่มันจะร้องออกมาหลายครั้ง.
จากนั้นเหล่าหมาป่ายักษ์ที่จ้องมองเข้าไปในสำนักยวีเหิง ทว่าพวกมันก็ปล่อยให้จงซานเดินผ่านเข้ามาในวงล้อม ตอนนี้ด้านในค่ายกลไม่สามารถมองเห็นเขาได้.
"กงจู."อาต้าที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวล.
"ไม่ต้องใจร้อน เขาไม่เป็นไร."กงจูเฉียนโหยวที่จ้องมองออกไป คิ้วที่ขมวดไปมา.
เซียนเซิงสุ่ยจิงที่แสดงท่าทางประหลาดใจจ้องมองเขม็ง ความรู้สึกมากมายที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย.เกิดอะไรขึ้นกัน?
ทุกคนที่กำลังรอคอย.
จงซานที่เข้ามาในวงล้อมตรงกลางของหมาป่า หมาป่ามากมายที่จ้องมองเขา ทุกตัวต่างก็เต็มไปด้วยความสงสัยในตัวของจงซาน.
ฮึมม หมาป่ายักษ์ที่สอบถามจงซาน
ภาษาหมาป่า.**เจ้าเป็นใคร?ทำไมถึงได้มีกลิ่นอายของเผ่าหมาป่า?
จงซานที่เข้าใจในคำพูดดังกล่าวได้ แน่นอนว่าเขาเผยยิ้มออกมาและกล่าว่า"ข้าเป็นใคร ข้าคิดว่าเจ้าน่าจะรู้ ตี้เสวียนชาได้ทำพันธสัญญากับข้า เผ่าหมาป่าคืออาณาจักรคู่บารมีของราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งของข้า.
ภาษาหมาป่า*ราชวงศ์กษัตริย์ต้าเจิ้งอย่างงั้นรึ? เป็นไปได้รึที่จื่อจุ้นจะทำพันธสัญญาณกับราชวงศ์กษัตริย์?
จงซานที่จ้องมองไปยังหมาป่ายักษ์เผยยิ้มออกมา "เรื่องนี้พวกเจ้าจงไปสอบถามจื่อจุ้น แต่พันธสัญญาได้เกิดขึ้นแล้ว ในเมื่อพวกเจ้าสัมผัสได้ แน่นอนว่าไม่มีทางผิดพลาด."
ได้ยินคำพูดของจงซานหมาป่ายักษ์ได้แต่เงียบ ส่วนหมาป่าตัวอื่น ๆ ก็เงียบไปเช่นกัน.
ภาษาหมาป่า*เจ้ามานี้เพื่ออะไร?ต้องการช่วยสำนักยวีเหิงอย่างงั้นรึ?
"เรื่องทั้งหมด ข้ารู้แล้ว ให้บุตรชายของจื่อเห่าหลางเจียงออกมา ข้าจะพูดคุยกับเขา."จงซานที่เอ่ยออกมา.
จงซานที่ชำเลืองมอง หมาป่ายักษ์ที่จ้องมอง จากนั้นก็ยกหัวขึ้นส่งเสียงหอนขึ้นไปบนฟ้า.
“~~~”
หลังจากที่เสียงของหมาป่าสิ้นสุดลง หมาป่านับหมื่นถึงกับโกลาหล จากนั้นที่ไกลออกไป หมาป่าตนหนึ่ง ที่ดวงตาแดงฉาน สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ ที่เหนือลำตัวไปจนถึงหาง ขนของมันหายเกลี้ยง ดูน่าสมเพชเป็นอย่างมาก.
หมาป่าขนาด 15 เมตร ถึงแม้ว่ามันจะยังเป็นหมาป่าตัวเล็ก ทว่าต่อหน้าจงซานก็ยังนับว่าใหญ่โต.
"ฮึม ๆ ๆ ."หมาป่ามากมายที่กล่าวทักทายมัน เพื่อที่จะบอกสถานะของจงซานเล็กน้อย แน่นอนว่าถึงแม้ว่าหมาป่าตนอื่นจะไม่บอก มันก็สามารถที่จะรับรู้สถานะของจงซานได้ ในเวลานั้นดวงตาสีแดงซ่านของมัน ก็ค่อย ๆ หรี่ลง.
"เจ้าคือบุตรของจื่อเห่าหลางเจียงอย่างงั้นรึ?"จงซานเอ่ย.
หมาป่าน้อยครางฮึม ๆ .
ภาษาหมาป่า"ได้ เจ้าเป็นคนที่จื่อจิ้นเลือก ข้าเคารพเจ้า ทว่าหลิวอู๋ซ่างสำนักยวีเหิงคือศัตรูที่ข้าไม่สามารถละเว้น ข้าจะต้องแก้แค้น.
"เฮ้เฮ้ ข้าไม่ได้ห้ามเจ้า แต่ข้าคิดว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ทำอะไรขายหน้าบิดาของเจ้า ทำขายหน้าจื่อจุ้น ทำขายหน้าทั่วทั้งเผ่าหมาป่า."จงซานกล่าว.
ภาษาหมาป่า*เจ้าพูดอะไรกัน?ข้าต้องการแก้แค้น มันขายหน้าตรงใหน?
"ข้าขอถามเจ้า การนำหมาป่านับหมื่นเข้ามาล้อมที่นี่ ด้วยเหตุผลอะไร?"จงซานที่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม.
ภาษาหมาป่า*แน่นอนว่าแก้แค้นให้ข้า.
"ทำไมต้องแก้แค้นเพื่อเจ้า? หมาป่าตัวอื่น ๆ ไม่ได้มีความแค้น ไม่ใช่ว่าหมาป่านับหมื่นนี้ถูกเจ้านำมาหรอกรึ?"จงซานเอ่ย.
ภาษาหมาป่า *..........
"ข้าขอบอกเจ้า ทุกตนต้องการแก้แค้นเหรอ หมาป่านับหมื่นนี้ทำเพื่อจื่อเห่าหลางเจียง ไม่ใช่เพื่อช่วยเจ้าแก้แค้น เรื่องนี้เจ้าควรทำมันด้วยตัวเอง หรือว่าเจ้าไม่มีความสามารถพอที่จะแก้แค้น ถึงได้ทำเช่นนี้ ใช้อำนาจของบิดา ใช้อำนาจของจื่อเห่าหลางเจียง เจ้าที่เป็นบุตรชาย เป็นแค่เพียงพวกขี้ขลาด."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม.
ภาษาหมาป่า*ข้าไม่ได้ ข้าไม่ได้ขี้ขลาด หากว่ามันคนเดียว หลิวอู๋ซ่างคนเดียวไม่ใช่คู่มือของข้า เขานำคนกลุ่มหนึ่งมาดักจับข้า ข้าเลยถูกจับ.
เห็นท่าทางของหมาป่าน้อย จงซานที่เผยยิ้มออกมาและกล่าวว่า"ข้าเชื่อและข้าต้องการมาเห็นเป้าหมายของเจ้า."
ภาษาหมาป่า*เจ้ามาขอร้องแทนหลิวอู๋ซ่างอย่างงั้นรึ?
"ไม่ ข้าไม่ได้มาขอร้องแทนเขา การกระทำของเขา สมควรที่จะได้รับโทษแล้ว เขาควรได้รับการลงโทษอย่างหนัก."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
ภาษาหมาป่า*แล้วเจ้าต้องการสิ่งใด?
"ข้าคือตัวแทนของสำนักยวีเหิงต้องการมาบอกกล่าว หลิวอู๋ซ่างข้าจะมอบเขาให้เจ้าก็ได้ ทว่าสำนักยวีเหิงนั้นมีความสัมพันธ์กับข้า ไม่สามารถถูกกำจัดได้."จงซานกล่าวออกมาด้วยท่าทางจริงจัง.
ภาษาหมาป่า*ได้ ด้วยความสามารถที่ยิ่งใหญ่ของเจ้า ข้าจะเห็นแก่เจ้า.
ได้ยินคำพูดของหมาป่าน้อย จงซานที่เผยยิ้มออกมา "กับการรู้สึกแยกแยะบุณคุณความแค้นเช่นนี้ ข้ารู้สึกยินดีกับจื่อเห่าหลางจียง เจ้าเป็นบุตรที่ยอดเยี่ยม ทว่าข้ามีอะไรจะบอกเจ้าหนึ่งอย่าง เผ่าหมาป่านั้นไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใด จื่อเห่าหลางเจียงสั่งสมวาสนาและเกียรติยศมาเนิ่นนาน ทำให้หมาป่านับหมื่นล้วนแล้วแต่เชื่อฟังจื่อเห่าหลางเจียง หากเจ้าต้องการเป็นหลางเจียง เพื่อที่จะให้หมาป่านับหมื่นเคารพเจ้าด้วยความยินดี เจ้าก็ต้องแสดงความสามารถและสร้างเกียรติของเจ้าออกมา เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าก็จะมีสิทธิ์ที่จะใช้พลังของหมาป่านับหมื่นนี้ได้อย่างภาคภูมิ."
ภาษาหมาป่า *ข้าจะจดจำไว้!
"ข้าขอถามเจ้า หลิวอู๋ซ่างกักขังเจ้านานแค่ใหน?"จงซานที่สอบถามอีกครั้ง.
ภาษาหมาป่า *สามเดือน.
"ดี ข้าจะให้หลิวอู๋ซ่างแก่เจ้าสามปี ต้องไม่ลืมว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เมื่อข้าส่งเขาให้เจ้าแล้ว ตราบเท่าที่เขาไม่ตาย หลังจากนั้นก็แล้วแต่เจ้า."จงซานที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.
ภาษาหมาป่า * 3 ปีอย่างงั้นรึ?
"ถูกแล้ว สามปีหลังจากนั้น ก็ให้เขารักษาตัวหนึ่งปี ต่อไปหากเจ้ามีความสามารถพอ ก็ค่อยจับตัวเขามาอีกครั้งเป็นอย่างไร? นี่คือความแตกต่างของหมาป่าและหมาบ้าน อย่าให้ถูกเหยียดหยาม หมาบ้านที่รอคอยรับอาหารจากคนอื่น ส่วนหมาป่านั้นแตกต่าง สิ่งที่หมาป่าต้องการคือ ช่วงชิงมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่ขอจากคนอื่น."จงซานที่กล่าวอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของจงซานแล้ว หมาป่าน้อยที่กระพริบตาไปมา จ้องมองจงซานเขม็ง.
ภาษาหมาป่า * ได้ สามปี!สามปีเพื่อชดเชยข้า และอีกห้าปี ข้าจะจับเขามาด้วยตัวข้าเอง.
"ดี เจ้ารออยู่ตรงนี้."จงซานที่พยักหน้าให้.
ภาษาหมาป่า *อืม.
ขณะที่จงซานกำลังจะเดินออกมา ทันใดนั้นก็หันหน้าไปอีกครั้ง"อ้อ หากบิดาของเจ้าออกมา ฝากความเคารพไปถึงเขาด้วย บอกเขา ข้ามีนามว่า จงซาน."
เมื่อจงซานกล่าวเสร็จ หมาป่ามากมายที่เปิดเส้นทางให้เขา ปล่อยให้เขาก้าวเข้าไปยังค่ายกลสำนักยวีเหิงช้า ๆ .
หมาป่าน้อยที่หรี่ตาจ้องมอง แผ่นหลังของจงซาน ในเวลานี้เขาเป็นเพียงแค่คน ๆ หนึ่ง ทว่าหมาป่าน้อยกับรู้สึกและสัมผัสได้ถึงแรงกดดัน เป็นแรงกดดันความน่าเกรงขาม ที่มีเพียงบิดาของเขาที่จะมี เขามีนามว่าจงซานอย่างงั้นรึ?
"กลับมาแล้ว."อาต้าที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ทุกคนที่จ้องมองจงซานที่อยู่ไกลออกไปที่เดินเข้ามาช้า ๆ เหล่าหมาป่ามากมายไม่ได้แสดงท่าทางบ้าคลั่งเข้าโจมตีเขา นอกจากนี้ ยังคาดไม่ถึงเลยว่าพวกมันยังแสดงความเคารพด้วยซ้ำ น่าเคารพอย่างงั้นรึ?การต่อรองของจงซานร้ายกาจขนาดนั้นเลยรึ? น่าชื่นชมแม้แต่เหล่าฝูงของสัตว์อสูรรึ?
เหล่าคนสำนักยวีเหิงตอนนี้เผยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เพราะราวกับว่าพายุใหญ่กำลังจะสงบแล้ว แม้ว่าจะไม่รู้ว่าต้องจ่ายเบี้ยต่อรองอะไรออกไป.
กู่หลินแสดงใบหน้าที่แปลกประหลาด เจ้าสารเลวนี้ต่อรองกับหมาป่าได้จริง ๆ รึ? อาเอ้อและอาต้า เผยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ เซียนเซิงสุ่ยจิงที่สะบัดพัดไปมา แววตาของเขาที่แสดงท่าทางสงสัย ส่วนกงจูเฉียนโหยวที่ขมวดคิ้ว แววตาของนางประหลาดใจและไม่แน่ใจไปพร้อม ๆ กัน.