Chapter 176 ยิ่งตั้งรับยิ่งหมดทางเดิน.

"เช่นนั้นให้อาต้าเป็นคนช่วยเซียนเซิงเป็นอย่างไร?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่จ้องมองไปยังจงซาน.

"ขอบคุณ กงจู."จงซานที่ตอบรับอย่างไม่เกรงใจ.

"อาต้า จากนี้ไป เจ้าก็อยู่ช่วยเซียนเซิงฝึกฝนวิชาก็แล้วกัน."กงจูกล่าว.

"ครับ กงจู."อาต้ากล่าวด้วยความเคารพ.

ภายใต้สวรรค์นี้ จงซานเองได้กลายเป็นคนที่น่าชื่นชมนับถือเป็นอย่างมาก เพราะว่าด้วยแผนการที่ล้ำลึกของจงซานมากมาย อาต้าสามารถเห็นได้โดยตลอด..

.........

บนเกาะลอยฟ้าทิศเหนือเมืองอู๋ซวัง.

เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กู่หลิน ที่ด้านหน้าโม่ไป่หลีที่ขมวดคิ้วไปมา."ซือจื่อ เซียนเซิง ข้าได้ส่งคนของข้าเข้าไปอยู่ข้างกายสุ่ยเทียนหยาแล้ว."

"แล้วอย่างไร?เขาให้คนของท่านทำอะไร?"กู่หลินสอบถาม.

"พวกเขาให้สอดแนมพวกเราและรอฟังคำสั่งของพวกเขา."โม่ไป่หลีกล่าว.

"สอดแนมพวกเราอย่างงั้นรึ? ดี ต้องการสอดแนมพวกเรา เช่นนั้นก็ปล่อยข่าวผิด ๆ ให้ซะเลย พวกเขาจะได้สับสน."กู่หลินที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่าเขาเป็นคนคิดแผนการที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ขึ้นมาได้.

ส่วนสุ่ยจิงที่ได้แต่ส่ายหน้าไปมา จ้องมองไปยังกู่หลินกู่หลินใคร่ครวญกับคำพูดของเขา สอดแนมอย่างงั้นรึ? สอดแนมอะไร แผนการทุกอย่างที่โม่ไป่หลีใช้ออกไปนั้น มีเพียงแค่สามคนที่รู้ หากโม่ไป่หลีไม่กล่าวอะไรออกมา พวกเขาจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ไม่ว่าจะอย่างไร โม่ไป่หลี่ก็ไม่มีทางบอกแผนการของเขากับคนอื่น ฝ่ายตรงข้ามเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้.

ไม่ธรรมดา คนที่อยู่เบื้องหลังกงจูเฉียนโหยวที่ต้องการซื้อคนของโม่ไป่หลี เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ธรรมดา การซื้อคนเหล่านี้? มีประโยชน์อะไรกับพวกเขาอย่างงั้นรึ?

"ไม่ใช่ว่าพวกเขามีแผนอย่างงั้นรึ?"เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วและสอบถามออกมา.

"ยังไม่รู้เลย."โม่ไป่หลี่กล่าว.

"ไม่ได้ยินแน่นอน พวกเขาไม่มีทางบอกในเวลานี้ บางทีพวกเขาอาจจะรอ เวลาที่เหมาะสม เมื่อบอกกล่าวก็อาจจะทำให้พวกเราถึงกับรับมือไม่ทัน."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่ขมวดคิ้วไปมา.

"เซียนเซิง พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?"โม่ไป่หลีกล่าว.

"เตรียมตัวให้พร้อม เฝ้าดูความเคลื่อนไหวอย่าให้คาดสายตา ทว่า ระหว่างลงคะแนนเสียงนี้ หากว่าอะไรเปลี่ยนแปลง พวกเราไม่สามารถรอโดยไม่ตอบโต้ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราจะต้องเป็นคนรุกก่อน พวกเขาทำอะไร พวกเราก็ต้องทำตาม ถึงแม้ว่าจะใช้คนสร้างเรื่องอะไรก็ตาม เจ้าจับตาพวกเขาเอาไว้และจัดการไปในทันที."เซียนเซิงสุ่ยจิงที่คิดใคร่ครวญและกล่าวออกมา.

"ครับ เซียนเซิง."โม่ไป่หลีรับคำในทันที.

............

สวนหลังบ้านของจงซาน.

"ครืน ครืนน และครืนนน..."

จงซานที่ยกดาบยักษ์ฟันไปยังอาต้า อาต้าที่สร้างปราณคุ้มกายป้องกันปราณดาบในทันที.

"ย๊าก ๆ ."จงซานที่ยังคงตะโกนเสียงดัง.

ปราณดาบขนาด 15 จั้งที่พุ่งตรงไปยังอาต้า อาต้าที่ต่อยมัดออกมาหลายหมัดในทันที.

"ตูมมมม!"

ปราณดาบที่ระเบิดออกมาเป็นคลื่นอากาศ ถูกกระแทกอย่างรุนแรงสลายกระจายออกไปรอบ ๆ  ในเวลาเดียวกันจงซานก็เผยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ.

"ตูมมมมม!"

แท่งสายฟ้าหลายแท่ง เมื่อปราณดาบถูกทำลาย ราวกับว่าล่วงหล่นจากท้องฟ้า ตกลงบนศีรษะของอาต้าด้วย.

อาต้าที่ตื่นตะลึง เร่งพลังส่งปราณออกมาหนาแน่นปกคลุมด้านบนศีรษะ แต่ดูเหมือนว่าจะช้าไปเล็กน้อย ปราณคุ้มกายที่ป้องกันแท่งสายฟ้าได้ส่วนใหญ่ แต่ก็มีบางส่วนที่ล่วงหล่นลงมาใส่ร่างของเขา.

"ตูมมมม"

ผมของอาต้าที่ชี้ฟู ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดุร้ายระเบิดพลังออกมา.

"โฮกกกก"

เสียงคำรามของพยัคฆ์คำราม จงซานที่ปรากฏเห็นพลังราวกับภาพลวงตาพุ่งตรงมายังเขาอย่างรุนแรงและรวดเร็ว.

"ตูมมมมม"

ภายใต้การป้องกันร่างกายอย่างเต็มที แต่กระนั้นจงซานก็ถูกกระแทกลอยละล่องออกไปกระแทกต้นไม้ใหญ่.

"พรึด!"

จงซานที่พ่นโลหิตออกมาคำโต ค่อย ๆ พยุกร่างขึ้นจากโพรงไม้.

"เซียนเซิง อภัยด้วย มันเป็นสันชาติญาณตอบโต้ออกไปเอง."อาต้าที่วิ่งเข้ามาแสดงท่าทางกระวนกระวาย.

จงซานที่เช็ดโลหิตที่มุมปาก จ้องมองไปยังอาต้าที่ผมหยิกหยอย ก็เผยยิ้มออกมา และกล่าวว่า“ข้าไม่เป็นไร ข้ารู้ว่ามันเป็นสัญชาติญาณ ข้าไม่ตำหนิเจ้า!”

"เซียนเซิงต้องขออภัยจริง ๆ ."อาต้าที่แสดงท่าทางเป็นกังวล.

"นี่ก็เหมือนกับการต่อสู้จะไม่บาดเจ็บได้อย่างไร นี่ถึงจะสมเป็นการต่อสู้ นับว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับข้า โปรดวางใจ เช่นนี้ดีแล้ว."จงซานที่ก้าวออกมาช้า ๆ

"ขอบคุณ เซียนเซิง."อาต้ากล่าวออกมาทันที.

"อืม เจ้าจัดการกับผมเจ้าก่อนเถอะ."จงซานที่เผยยิ้มออกมา.

เส้นผมที่หยิกหยอยไหม้เกรียมเป็นบางจุด อาต้าที่รู้สึกกระอักกระอ่วน พร้อมกับโค้งคำนับให้กับจงซาน ก่อนจะเร่งรีบจากไปในทันที.

"เซียนเซิง ไม่เป็นไรนะ."กงจูเฉียนโหยวที่ลุกขึ้นยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะศิลาสอบถามออกมา.

"ไม่เป็นไร กงจูมา ไม่ได้ทันได้สังเกตุเลย."จงซานที่เดินเข้ามาช้า ๆ .

กงจูเฉียนโหยวที่นั่งบนโต๊ะศิลา อาเอ้อและสุ่ยเทียนหยายืนอยู่ด้านหลัง.

"การฝึกวิชาของเซียนเซิงเช่นนี้ นับว่าหนักเกินไปหรือไม่?"กงจูเฉียนโหยวที่รินน้ำชาวิญญาณส่งให้เขาเพื่อรักษาบาดแผล.

"ขอบคุณ กงจู."จงซานที่นั่งลง และยกชาวิญญาณขึ้นดื่ม.

ทันทีที่ชาลงถึงท้อง ก็สามารถสัมผัสได้ว่าบาดแผลที่ได้รับจากอาต้าค่อย ๆ ฟื้นฟูดีขึ้นมา.

"ไม่ใช่เช่นนั้น อาต้ามีพลังก่อตั้งวิญญาณขั้นปลาย เกรงว่าเซียนเซิงจะได้รับบาดเจ็บ นอกจากนี้การโจมตีพลั้งพลาดครั้งเดียว อาจจะทำให้เซียนเซิงถึงชีวิตได้เลย."กู่จูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง

"เฮ้เฮ้ ข้าค่อนข้างพิเศษนะ."จงซานเผยยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"อืม แน่นอนว่าเซียนเซิงพิเศษ"กงจูเฉียนโหยวที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ใต้เท้าสุ่ย ห้าวันมานี้ สถานะการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานสอบถาม.

"โม่ไป่หลี 4 ล้านคะแนน ทว่าข้ามี 3.1 ล้าน เวลานี้ ห่างกัน 900,000"สุ่ยเทียนหยากล่าวออกมาด้วยความเป็นกังวล.

"อย่างไรก็ดี ไม่ใช่ว่าท่านมีสามล้านแล้วไม่ใช่รึ?ในห้าวันนี้."จงซานกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม.

"ครับ"สุ่ยเทียนหยาพยักหน้าตอบรับ.

"หลายวันมานี้ คนสองคนของโม่ไป่หลีที่เจ้าซื้อมา ได้พูดตามที่ข้าได้กล่าวหรือไม่?"จงซานที่จ้องมองไปยังสุ่ยเทียนหยา.

"ครับ พวกเขาทำตามที่เซียนเซิงต้องการ ดูเหมือนว่าพวกเขาที่ได้ออกไปสร้างความปั่นป่วนไปทั่ว เช่นนี้จะมีประโยชน์กับพวกเราอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเทียนหยากล่าวด้วยความกังวล.

"ไม่มีประโยชน์กับพวกเรา แต่มีประโยชน์กับเซียนเซิงสุ่ยจิง ในเวลานี้ เซียนเซิงสุ่ยจิงกำลังจะปวดหัวอยู่อย่างแน่นอน.ฮึฮึ."จงซานที่หัวเราะออกมาเบา ๆ

"ครับ ใครให้เซียนเซิงสุ่ยจิงฉลาดเกินไปล่ะ? หากไม่แล้วคงจะไม่คิดอะไรมาก."สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน.

"คนที่พวกเขาซื้อไป ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"จงซานที่สอบถามออกไปอีกครั้ง.

"พวกเขาเชื่อฟังข้าเป็นอย่างดี โปรดวางใจ ตราบเท่าที่เซียนเซิงสั่งการ ต่อให้บุกน้ำลุยไฟพวกเขาต้องทำแน่."สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวยืนยัน.

"อืม นี่ถือว่าได้เวลาแล้ว ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาทำอะไรในตอนนี้ ทว่าตอนนี้ข้าต้องการให้เจ้าเตรียมการทำอะไรบ้างสิ่ง."จงซานที่กล่าวด้วยรอยยิ้ม.

"เซียนเซิง เชิญกล่าว."สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวออกมาอย่างจริงจัง.

"เจ้าไปบอกถางซ่งของโม่ไป่หลีให้เตรียมตัวก่อนวันเลือกตั้งเจ้าเมืองวันสุดท้าย ให้เขาเตรียมศรปราณทะลวงลอบโจมตี."จงซานกล่าว.

"ลอบโจมตี? โจมตีโม่ไป่หลีอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเทียนหยากล่าวออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.

"ไม่ ลอบโจมตีเจ้า!"จงซานที่ชี้นิ้วไปยังสุ่ยเทียนหยาด้วยความจริงจัง.

"หา ๆ  ๆ " ด้วยการชี้นิ้วของจงซาน ทำให้ขนทั่วร่างของสุ่ยเทียนหยาลุกชัน ดวงตาเบิกกว้างตาโตจ้องมองไปยังจงซาน สีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล.

"อย่าได้กังวล แค่แสร้งว่าจะยิงเจ้า ในเวลานั้นอาจจะมีการยิงออกไปบางส่วน ด้วยมีผู้คุ้มกันมากมาย เป็นไปไม่ได้ที่จะสังหารเจ้า."จงซานที่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มในทันที.

ได้ยินคำพูดของจงซาน สุ่ยเทียนหยาที่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ พยายามที่จะทำให้สงบใจลง ก่อนที่เขาจะคิดอะไรบางอย่างได้ในทันที.

"เซียนเซิง ท่านจะยัดเยียดของโจรให้ผู้อื่นเพื่อใส่ร้ายโม่ไป่หลีอย่างงั้นรึ? ให้ทุกคนคิดว่านี้เป็นความคิดของโม่ไป่หลี ที่ต้องการลอบสังหารข้า?"สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวออกมาในทันที.

"ไม่ได้สิ!"สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"มีปัญหาอะไร?"จงซานที่เผยยิ้มจ้องมองไปยังสุ่ยเทียนหยา.

"เซียนเซิง เขาคือถางซ่งของโม่ไป่หลี แม้ว่าพวกเราจะซื้อมาก็ตาม ทว่าเซียนเซิงเองก็บอกว่าเขาเป็นคนที่โม่ไป่หลีเป็นคนแสร้งส่งมา ถึงเวลาจริง ๆ เขาจะเชื่อฟังเราอย่างงั้นรึ?"สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.

จงซานที่จ้องมองไปยังสุ่ยเทียนหยาพร้อมกับกับเผยยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล."สิ่งที่ข้าต้องการนั้น เพียงแค่ให้เขาไปยืนอยู่ในสถานที่ข้าได้เตรียมไว้ก็พอ จะยิงหรือไม่ยิง นั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ."

"ทำไมล่ะ?"สุ่ยเทียนหยาที่กล่าวออกมาด้วยความสงสัย.

"เพราะว่า เซียนเซิงสุ่ยจิงต้องให้เขาไป นอกจากนี้ คนของเจ้าที่ถูกซื้อไป ก็จะทำเหมือนกับพวกเรา คือแสร้างทำว่ายิงโม่ไป่หลีด้วยศรปราณทะลวง พวกเขาจะทำทุกอย่างเหมือนดั่งที่เราทำ."จงซานเอ่ย.

"ทว่าเซียนเซิง ทำไมเป็นเช่นนั้นล่ะ?"ใบหน้าของสุ่ยเทียนหยาที่ไม่เข้าใจ.

"เจ้ารับปากก็พอ เมื่อถึงเวลาเจ้าจะเข้าใจทุกอย่าง "จงซานที่ส่ายหน้าไปมา เห็นได้ชัดเจนว่าเขาต้องการให้คาดเดาเอา.

"ครับ เซียนเซิง."สุ่ยเทียนหยาถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ทำได้แค่พยักหน้ารับ.

จากนั้น กงจูเฉียนโหยวก็ให้สุ่ยเทียนหยาออกไป.

"เซียนเซิงเตรียมเริ่มแผนการแล้วรึ?"กงจูเฉียนโหยวกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.

"อืม ข้าได้ขุดหลุมไว้แล้ว รอเพียงแค่เซียนเซิงสุ่ยจิงกระโดดลงมาเท่านั้น "จงซานที่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ.

"เซียนเซิงมั่นใจมากมายขนาดใหน?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถาม.

" 70 %"จงซานเอ่ย.

"โอ้ว ทำไมเซียนเซิงถึงได้มั่นใจขนาดนั้นล่ะ?"กงจูเฉียนโหยวที่สอบถามด้วยความสงสัย.

"เซียนเซิงสุ่ยจิงมีความสามารถอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงใช้เวลามากเกินไปนั่นทำให้เขาผิดพลาด หรือบางทีเขาอาจจะจงใจทำเช่นนั้นก็ได้."จงซานกล่าว.

"หืม?ขอคำชี้แนะด้วย?"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"เซียนเซิงสุ่ยจิงในคราวนี้ มุ่งเน้นไปที่การป้องกัน ส่วนข้ามุ่งในการเข้าตี การป้องกันยิ่งปล่อยไว้เนิ่นนานก็จะยิ่งทำให้พ่ายแพ้."จงซานกล่าว.

"หากใช้เวลาป้องกันนานจะทำให้แพ้อย่างงั้นรึ?"กงจูเฉียนโหยวกล่าว.

"ใช่แล้ว ข้าสัมผัสได้ว่าเซียนเซิงสุ่ยจิงนั้นไม่เพียงแต่มีความสามารถที่พิเศษเท่านั้น ทว่า ในครั้งนี้ เขาเคลื่อนไหวน้อยมาก ทำเพียงแค่ป้องกัน นั่นอาจเป็นเพราะเขาไม่รู้ตัวตนของข้านั่นเอง กลยุทธ์ทุกอย่างจึงเน้นไปที่ป้องกัน และพยายามให้โม่ไป่หลีแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ด้วยปัญหาที่ข้าสร้างขึ้นมากขึ้นและก็มากขึ้น เขาที่ทำได้แค่เพียงแก้ปัญหาไปเรื่อย ๆ ทำให้เขาถูกรัดแน่นด้วยปมที่มากมาย จนกลายเป็นว่าเส้นทางที่เหลือให้เขาเดินนั้นมีน้อยลงไปเรื่อย ๆ  ตอนนี้เขาแทบจะไม่สามารถหาทางออกได้ มีแต่ต้องก้าวไปยังเส้นทางที่ข้าได้เตรียมไว้ให้ ด้วยเวลาให้แก้ปัญหานั้นมันไม่เพียงพอนั่นเอง."จงซานที่ทำการอธิบาย.