บทที่ 48 คนแคระขี้เมา
“เราตามไป!”
จงเซินชี้ไปที่ทางลงเขา!
ม้าเดินทางเก่าเป็นสัตว์ใหญ่ ในทางลงเขาแบบนี้ จะทิ้งรอยเท้าให้เห็นได้ชัดเจน
พร้อมกันนั้น จงเซินก็เริ่มเรียกหาคำแนะนำในใจ
“ข้าต้องการหาม้าของข้า ช่วยชี้ทางให้ข้าด้วย”
(เดินตามลูกศรไปเถอะ)
(มีคนแคระขี้เมาคนหนึ่งขโมยม้าของเจ้าไป ระวังให้ดี คนแคระคนนั้นมีกำลังมาก)
ลูกศรสีทองปรากฏขึ้นในมุมมองของจงเซิน
ชี้ไปทางลงเขา
จงเซินไม่รอช้า นำเต๋อจู้วิ่งตามไป
วิ่งลงเขา
ระหว่างเดิน เต๋อจู้แสดงความได้เปรียบด้านความเร็ว
เมื่อเข้าไปในเงามืด ความเร็วของเขาเหลือเชื่อ ราวกับเป็นเงาดำที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วใต้ร่มไม้
ทั้งสองคนวิ่งลงมาถึงตีนเขา
ข้างหน้าคือที่ฝังศพและทุ่งหญ้ากว้างใหญ่
จงเซินหยุดเดิน
ลูกศรชี้ตรงไปที่ทุ่งหญ้าข้างหน้า
ในที่ไม่ไกลจากขอบเขา มีต้นไม้ใหญ่สองสามต้นกระจายอยู่
ใต้ต้นไม้มีเงาสองเงาหยุดอยู่
“ฮือ...ฮือ...”
“เจ้านั่นกล้ายังหยุดพัก!”
“จับได้ต้องโดนแน่!”
จงเซินหายใจหอบ พลางบ่น
“ตามต่อ!”
เขาเรียกเต๋อจู้
ทั้งสองคนวิ่งไปที่ต้นไม้
ทั้งสองคนวิ่งอย่างรวดเร็ว
ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของจงเซินได้รับการเสริมด้วยคุณสมบัติและทักษะทั้งสี่ เขาคงไม่สามารถทนต่อการวิ่งหนักแบบนี้ได้
ตามที่ว่ามองภูเขาทำให้ม้าวิ่งตาย ทั้งสองคนใช้เวลาประมาณสิบกว่านาที วิ่งได้ระยะประมาณสามกิโลเมตร ถึงต้นไม้
คนแคระมีเครารุงรัง ใส่เกราะเบา นอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้
ม้าเดินทางเก่าถูกปล่อยไว้ใกล้ๆ กินหญ้าอย่างสงบ
จงเซินและเต๋อจู้เข้ามาใกล้ไม่กี่เมตร ก็ได้กลิ่นเหล้าแรงจากคนแคระ
แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกหายใจไม่ออก
ในทุ่งหญ้าสี่ด้านแบบนี้ ยังได้กลิ่นเหล้าแรงขนาดนี้ คนแคระคนนี้คงแช่อยู่ในถังเหล้ามาหนึ่งปี?
จงเซินเข้ามาใกล้ ชื่อของคนแคระปรากฏขึ้น
【ทองแดง·ไฟเหล้า？？？】
【เผ่าพันธุ์: คนแคระ】
【？？？】
【？？？】
(คนแคระคนนี้เมา เจ้าสามารถจับเขาได้ เขามีทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูง อาจมีประโยชน์ในดินแดนของเจ้า)
หลังชื่อของเขามีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด
ดูเหมือนจะไม่ใช่สัตว์ประหลาดที่มีศัตรู น่าจะเป็นคนแคระท้องถิ่นที่ลึกลับ
เครื่องหมายคำถามมากมายบ่งบอกถึงความแข็งแกร่งของคนแคระขี้เมาคนนี้
แต่เขาขโมยม้าของข้า ไม่สามารถปล่อยไปได้
จงเซินเดินไปข้างๆ เขา ย่อตัวลง ใช้มือเบาๆ ตบหน้าแดงจากการเมาของเขา
ผิวหนังของเขาหยาบกร้าน แม้กระทั่งใบหน้ายังมีกล้ามเนื้อแข็ง ตบไปไม่รู้สึกนุ่มเลย
“เฮ้ เฮ้ เฮ้!”
“ตื่นเถอะ!”
...
มีแต่เสียงกรนและหน้าอกที่ขึ้นลงเป็นการตอบกลับ
จงเซินรู้สึกหงุดหงิด อยากชักดาบแทงคนแคระขี้เมาคนนี้
แต่กลัวจะมีปัญหากับคนที่น่ากลัว
ทันใดนั้น เขาคิดวิธีหนึ่งขึ้นมาได้
เขาใช้ป่านที่ได้มาจากกล่องเก็บของเจ้านายคนก่อน ทำเชือกหลายเส้น
จากนั้น เรียกเต๋อจู้ จับคนแคระขึ้นมา
ถอดเกราะเบาและค้อนเหล็กขนาดใหญ่ที่เอวเขาออกหมด
เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในลายสีแดงลายทางใหญ่
เห็นขนหน้าอกพริ้วตามลม
จงเซินรู้สึกสะใจ
ใช้เชือกพันหลายชั้น มัดขาเขาลอยไว้แน่นหนากับต้นไม้
เพื่อความปลอดภัย
เขามัดคนแคระให้เป็นดั่งขนมจ้าง
ทำเสร็จแล้ว
จงเซินเอาถังน้ำใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำออกจากช่องเก็บของ
เป็นน้ำสำรองที่เขาเตรียมตอนออกเดินทาง
เขายกถังขึ้น ราดน้ำครึ่งถังใส่หัวคนแคระขี้เมา
“ฮึก...ฮึก...”
“แค่กๆ...”
“ใครกันกล้ามารบกวนการนอนของข้า!”
“ดูสิว่าข้าจะไม่ใช้ค้อนเหล็กทุบหัวมันให้แตก!”
คนแคระขี้เมาผงกหัวขึ้นมาด่า พยายามจะหยิบค้อนเหล็ก แต่พบว่าตัวเองถูกมัดไว้กับต้นไม้
ถึงแม้เขามีกำลังมาก ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
“ไอ้หนุ่มมนุษย์ เจ้าทำไมมัดข้า?”
“เจ้าเป็นโจรหรือพวกหัวขโมย?”
“ข้าเป็นคนจน นอกจากโรงเหล้า ไม่มีใครเอาเหรียญทองแดงจากข้าได้!”
เขาตื่นตัวขึ้นมาบ้างแล้ว
เริ่มสนทนากับจงเซิน
แต่จงเซินยิ้ม
เรียกม้าเดินทางเก่าเข้ามา
“เจ้าขโมยม้าของข้า”
“ดังนั้นข้าจึงมัดเจ้าไว้”
เมื่อได้ยินจงเซินพูดเช่นนี้ คนแคระขี้เมาดูเหมือนจะเข้าใจ
แล้วรู้สึกอาย
เขาเลือกที่จะไม่พูด
“ทำไมเงียบ?”
“ทั่วทวีปพูดกันว่า คนแคระกล้าหาญ แข็งแกร่ง ทำงานหนัก แต่ไม่คิดว่าคนแคระจะเชี่ยวชาญการขโมย”
“ข้าอยากรู้ว่าคนแคระจัดการกับขโมยอย่างไร?”
จงเซินพูดเพื่อยั่วยุ
แน่นอน คนแคระขี้เมาได้ยินเช่นนี้ หน้าแดงขึ้นทันที
“พูดเหลวไหล! ไอ้หนุ่มมนุษย์!”
“ข้าไม่ใช่ขโมย!”
จงเซินเห็นคนแคระขี้เมาแสดงท่าทางเช่นนี้ ยิ้มมากขึ้น
“ถ้าอย่างนั้น ทำไมม้าของข้าถึงอยู่ที่นี่?”
“นี่เป็นม้าของครอบครัวข้า ข้ากับมันมีความผูกพันกันมาก”
จงเซินแสดงท่าทางเศร้าและลูบหัวม้าเดินทางเก่า
ม้าเดินทางเก่าก็ฉลาด ขยับหัวไปถูแขนของจงเซิน
การแสดงนี้ทำให้คนแคระขี้เมารู้สึกละอายมากขึ้น
“ข้า...ข้า...”
“ขอโทษไอ้หนุ่มมนุษย์ ข้าเมา...”
คนแคระขี้เมายอมรับผิดด้วยความอาย
“ข้ารับคำขอโทษของเจ้า”
จงเซินยกหัวขึ้น พูดอย่างจริงจัง
แล้วเขาก็รีบชวน
“ข้าเป็นเจ้านาย กำลังสร้างดินแดนอันยิ่งใหญ่ ขาดช่างตีเหล็กที่มีทักษะ”
“เจ้าจะช่วยข้าได้ไหม?”
จงเซินใช้ความละอายของคนแคระขี้เมาเชิญชวนเขา
คนแคระขี้เมาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม มีทักษะช่างตีเหล็กขั้นสูง
ว่ากันว่าคนแคระเก่งในการตีเหล็ก
ดินแดนที่
ต้องการพัฒนาต้องการคนที่เก่งด้านต่างๆ ไม่ใช่แค่ทหารที่เก่งการต่อสู้
ยังต้องการช่างตีเหล็ก ช่างตัดเสื้อ การก่อสร้าง การจัดการ และแม้กระทั่งการเกษตรและการศึกษา
ทั้งหมดนี้สำคัญในการพัฒนาดินแดน
เขาคือบุคลากรที่มีความสามารถ!
จงเซินตัดสินใจว่าจะใช้อุบายทุกวิธีเพื่อให้เขามาอยู่ในดินแดน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนแคระขี้เมาดูเหมือนจะลังเล
