Chapter 93 กรอง.
หลังจากผ่านมาครึ่งชั่วโมง ห้องโถงกล้วยไม้ คฤหาสน์จง.
ห้องโถงกล้วยไม้นั้นเป็นห้องต้อนรับ มีการจัดตกแต่งแทบไม่ต่างจากห้องโถงราชสำนัก มีแถวเก้าอี้แยกออกไปสองทางลู่ไปด้านหน้ามีบัลลังก์อยู่ตรงกลาง.
ยกเว้นจงเทียน เหล่าเส้าเหยียทุกคนต่างก็เข้ามารอที่ด้านในแล้ว หลังจากที่ทุกคนเข้าประจำยังเก้าอี้ด้านข้างหมดแล้ว แน่นอนว่ายังเหลือที่นั่งสองที่อยู่หัวแถวด้านบนว่างเอาไว้.
เหล่าเส้าเหยียที่พุดคุยกันเสียงดัง กล่าวเกี่ยวกับสถานการณ์ดังกล่าวอย่างจริงจัง พวกเขาที่คิดเกี่ยวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้น ต่างก็ทอดถอนใจ พวกเขาแสดงความคิดเห็นอย่างออกรส โต้กันไปมาเสียงดังเลยทีเดียว.
ในเวลาเดียวกันนั้น จงเทียนและหยิงหลานก็เดินเข้ามาภายในห้องโถง ทุกคนต่างก็ยืนขึ้นในทันที.
"ต้าเกอ!" "ต้าเกอ!"........
ทุกคนต่างก็กล่าวออกมาเสียงดัง.
จงเทียนเดินเข้ามาอย่างไม่รีบเร่งเข้าประจำตำแหน่งของเขาเอง.
บัลลังก์ด้านซ้ายยังคงว่างอยู่ ส่วนจงเทียนเข้าไปนั่งบัลลังก์ทางด้านขวาที่ต่ำ ลงมานิดหน่อย.
เพราะตำแหน่งบัลลังก์ด้านบนข้างซ้ายนั่นเป็นที่นั่งของจงซานนั่นเอง มีเพียงแค่จงซานเท่านั้นที่นั่งได้ บัลลังก์ดังกล่าวนั่นไม่มีใครกล้านั่งอย่างแน่นอน แม้แต่บุตรบุญธรรมคนโต จงเทียน.
"ต้าเกอ ตอนนี้มีกองกำลังบุกเข้ามาประชิด พวกเราควรจะทำอย่างไรดี?"
"ใช่แล้ว พวกเราเป็นเพียงตระกูลพ่อค้าเท่านั้น ด้วยกองกำลังขนาดใหญ่ จะสามารถต้านทานได้อย่างไร?"
จงเทียนที่จ้องมองไปยังเหล่าเส้าเหยีย หากเป็นสองปีก่อนนี้ เข้าคงจะแนะนำวิธีพวกเขาอย่างแน่นอน ทว่าก่อนหน้านี้หนึ่งปี หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ชุมนุมประตูมังกร จงเทียนก็เข้าใจได้ในที่สุด คนเหล่านี้ซาบซึ้งในธุรกิจของฟู่อี้ แต่ไม่ได้ซาบซึ้งในตัวของฟู่อี้เลย พวกเขาหวังแต่ผลประโยชน์เท่านั้น หากอันตรายมาถึงพวกเขาก็พร้อมที่จะเนรคุณสละเรือในทันที.
เหมือนดั่งที่หยิงหลานได้แจ้งไปยังเส้าเหยียทุกคนให้กลับมา ทว่ากองกำลังของราชวงศ์ก็ได้เข้ามาประชิดแล้ว เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลยแม้แต่น้อย ว่ากองกำลังของตระกูลราชวงศ์จะกระทำการรวดเร็วเช่นนี้.
จงเทียนในเวลานี้ จ้องมองไปยังบุตรบุญธรรมแต่ละคน เขารู้แล้วว่าจะต้องทำอย่างไร หากว่าฟูอี้อยู่ ก็คงจะมีความคิดเหมือน ๆ กัน!
"เงียบ นั่งลงแล้วพูดทีละคน."จงเทียนกล่าวออกมาอย่างขึงขัง.
ด้วยคำพูดของจงเทียนที่กล่าวออกมา ทำให้ทุกคนเงียบไปในทันที ก่อนที่จะนั่ง แน่นอน ตอนแรกพวกเขาก็นั่งโต้เถียงกันอยู่ก่อนแล้ว.
หยิงหลานเองก็เข้าไปนั่งบนเก้าอี้ที่ปรึกษาด้วยเช่นกัน.
ในเวลาเดียวกันนั้น ชายอ้วน ก็เอ่ยปากออกมาก่อนในทันที "ต้าเกอ เวลานี้เมืองเสวียนมีทหารเพียงแค่ 8,000 รักษาการณ์ ส่วนกองกำลังต้าคุนนั้นมีถึง 800,000 พวกเขาได้ล้อมกรอบพวกเราไปทั้งหมดแล้ว ตอนนี้พวกเขารอคอยให้อาหารสะสมของพวกเราหมดไป จะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ที่ประชาชนเมืองเสวียนจะทนได้? คฤหาสน์จงของพวกเราจะต้านได้นานเท่าไหร่กัน."
"ใช่แล้ว ต้าเกอ พวกเราจะทำอย่างไรดี?พวกเราจะรอคอยความตายอย่างงี้รึ?"อีกคนที่กล่าวออกมาอย่างร้อนรน.
"สถานการณ์ต่าง ๆ ตอนนี้ที่จริง ข้าได้ยินจากหยิงหลานแล้ว นางได้ปิดเรื่องหลายอย่างจากพวกเจ้า ทว่าไม่ใช่ข้า."จงซานที่ได้เอ่ยปากออกมา.
จงเทียนที่กล่าวต่อเหล่าเส้าเหยีย ทุกคนต่างก็จ้องมองมายังเขา นี่คือต้าเกอที่พวกเขารู้จักอย่างงั้นเหรอ อย่างไรก็ตามหยิงหลานได้ซ่อนอะไรเอาไว้.
จงเทียนที่จ้องมองไปยังพวกเขาที่กำลังแสดงท่าทางงงงวย.
"อย่างแรก ฟูอี้ได้รับบาดเจ็บหนัก กำลังรักษาตัวอยู่ ดังนั้นแม้ว่าจะได้ยินเสียงดัง ก็ไม่สามารถออกมาได้."จงเทียนที่บอกกล่าวต่อทุกคน.
ได้ยินคำพูดของจงเทียน พวกเขาถึงกับหน้าเปลี่ยนสี เต็มไปด้วยความกังวลปรากฏขึ้นมา ดูเหมือนว่านี่จะเป็นข่าวที่ไม่ธรรมดาเลย.
"อีกข้อ ฝ่ายตรงข้ามของพวกเรา เป็นตระกูลราชวงศ์ซู และสี่ตระกูลใหญ่ ซึ่งพวกเขาได้ร่วมมือกัน ตอนนี้มีผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน 12 คน หนึ่งในนั้นเป็นบรรพชนตระกูลซู ผู้ฝึกตนเซียนเทียนระดับสูงสุด."จงเทียนกล่าว.
หยิงหลานที่อยู่ใกล้ ๆ นั้นไม่ได้กล่าวอะไรออกมา เพราะว่าก่อนหน้านี้จงเทียนได้บอกกับนางเอาไว้ เนื่องจากกู่เหยี่ยเยี่ยนั้นจำเป็นต้องค้นหาคนที่ควรค่ากับเขา หัวใจมนุษย์นั้นยากที่จะหยั่งถึงได้ อนาคตเขาต้องการที่จะสร้างชาติ ไม่สามารถบอกได้ว่าใครมีแผนร้ายกับเขาหรือไม่ ใครที่เป็นเหล่าคนที่ไม่คู่ควรที่จะเก็บเอาไว้ ในบรรดาบุตรบุญธรรมของเขา เป็นใครที่ไม่มีความจริงใจกับฟู่อี้จงซาน.
"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?"
" 12 ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน?"
"ก่อนหน้านี้ ประมุขสี่คนและบรรพชนสี่คน ไม่ใช่ว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับเซียนเทียนแปดคนหรอกรึ?นอกจากนี้ยังมีสี่คนอยู่ในระดับสูงสุดเซียนเทียน และฟู่อี้ก็จัดการได้ไม่ใช่รึ?"ชายอ้วนที่กล่าวออกมาในทันที.
"ข้าเองก็ได้ยินเรื่องดังกล่าวจากหยิงหลานเช่นกัน ในครั้งนั้นฟูอี้มีคนนอกสองคนที่แข็งแกร่งคอยช่วย นอกจากนี้ยังมีหน้าไม้แปดแรงวัวที่ซ่อนเอาไว้ จึงได้ชัยชนะ ตอนนี้ไม่มีผู้ช่วยแล้ว ฟู่อี้ก็ได้รับบาดเจ็บหนัก ตอนนี้มีเพียงพวกเรา ไม่เพียงแต่ผู้เชี่ยวชาญเซียนเทียน 12 คนเท่านั้น ตอนนี้ยังมีกองกำลังอีก 800,000 นาย "จงเทียนที่ขมวดคิ้วกล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"แล้วหากเป็นเช่นนี้?หากฟูอี้ไม่สามารถรักษาตัวเองได้ทัน พวกเราจะทำอย่างไรกันดี พวกเราจะต้องตายอย่างงั้นรึ? หากเป็นเช่นนั้น พวกเราก็มีแต่รอคอยความตาย หากฟูอี้ไม่บาดเจ็บ พวกเรายังสามารถยอมแพ้ได้."เส้าเหยียคนหนึ่งที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางหวาดผวา.
ด้วยความหวาดกลัวของเขา เป็นตัวกระตุ้นให้เส้าเหยียคนอื่น ๆ หวาดกลัวไปด้วย.
"จงจิน."จงเทียนที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวจ้องมองไปยังกลุ่มพวกเขา.
ด้วยการจ้องมองของจงเทียน ร่างของจงจินที่สั่นไม่หยุด.
จงเทียนที่จ้องมองไปยังทุกคน สายตากวาดไปทั่วห้องและกล่าวออกมาช้า ๆ ."จงจินและคนอื่น ๆ พวกเจ้าจงฟังข้า ก่อนหน้านี้พวกเจ้าต่างก็เป็นขอทานข้างถนน หากไม่ใช่ขอทานมาก่อนก็เป็นพวกบ้านแตกสาแหรกขาดที่นั่งนอนอยู่บนถนน ชีวิตที่แขวนอยู่บนความตาย ฟู่อี้เป็นคนยื่นอาหารให้กับพวกเรา เขาที่สอนความรู้มากมายให้ ให้เสื้อให้ข้าวและเกียรติยศ ทำให้พวกเราทุกคนมีช่วงเวลาที่ดี ชีวิตของพวกเจ้าล้วนแล้วแต่เป็นฟูอี้มอบให้ พวกเจ้าควรจะจะจำเรื่องสำคัญเรื่องนี้เอาไว้."
ด้วยสายตาของจงเทียนที่จับจ้อง ทำให้เหล่าเส้าเหยียต่างก็เงียบไป เป็นการกล่าวสร้างผลกระทบด้านจิตใจ ให้พวกเขาจดจำนึกถึงเรื่องที่เคยยากลำบาก.
"ทีด้านนอกมีกองกำลัง 800,000 อย่างแน่นอน พวกเขาจะต้องทำลายล้างพวกเราจนตายอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าพวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกัน ฟูอี้ชุบเลี้ยงพวกเรามากหลายสิบปี นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย พวกเจ้าไม่ต้องการที่จะแบ่งปันความยากลำบากกับฟู่อี้อย่างงั้นรึ?"
"ประมุขและบรรพชนของพวกเขาตายไปด้วยฝีมือของฟู่อี้ พวกเขาไม่มีทางยกโทษให้พวกเราและจะต้องแก้แค้นแน่นอน ไม่มีทางที่พวกเขาจะยินดีให้พวกเรายอมแพ้ได้ ดังนั้น มีแต่ต้องต่อสู้ และต่อต้านสุดกำลัง ต่อสู้จนตายเท่านั้น."จงเทียนที่กล่าวออกมาอีกครั้ง.
ได้ยินคำพูดของจงเทียน หลาย ๆ คนที่ขมวดคิ้วไปมา ทว่าก็พยายาปกปิดสีหน้าเอาไว้ ไม่เผยมันออกมา.
จ้องมองไปยังทุกคนแล้ว จงเทียนที่ราวกับจะสามารถมองเห็นความคิดของทุกคนได้.
"แน่นอน ข้าเองไม่ชอบฝืนใจทุกคน กับภัยพิบัติที่ต้องเผชิญในครั้งนี้ คนที่รักตัวกลัวตายย่อมมีเป็นธรรมดา ฟูอี้เองก็ยังปิดตัวรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ ตอนนี้ข้าคือตัวแทนของฟู่อี้ ซึ่งไม่ต้องการฝืนใจใคร หากใครตัดสินใจที่จะหนีไป ก็ไปได้เลย แต่ห้ามกลับมาอีกเด็ดขาด ประตูเมืองเสวียนเองก็จะไม่ขวางทางพวกเจ้า ถ้าหากมีใครต้องการจากไป."จงเทียนที่กล่าวออกมาอย่างสุขุม.
ได้ยินคำพูดของจงเทียน เหล่าเส้าเหยียรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที.
"ต้าเกอ ท่านพูดจริงอย่างงั้นรึ?"นอกจากจงจินแล้วยังมีอีกหลายคนที่เอ่ยถามออกมาทันที.
"ใช่แล้ว ข้าจงเทียนพูดคำใหนคำนั้น พวกเจ้าน่าจะรู้ตัวดี ในเมื่อข้าเอ่ยปาก บอกไม่ขวางพวกเจ้าก็เป็นไปตามนั้น ทว่าหลังจากพวกเจ้าออกไปแล้ว หวังว่าคงจะไม่มีใครทรยศนำข้อมูลอะไรของคฤหาสน์จงไปป่าวประกาศ "จงเทียนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง.
เหล่าบุตรบุญธรรมทุกคนต่างก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที ไม่มีใครสงสัยในตัวจงเทียน เพราะทุกคนต่างก็รู้จักจงเทียนดี ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว ย่อมเป็นไปตามนั้น เมื่อเขารับปาก ย่อมไม่คืนคำอย่างแน่นอน.
"พวกเจ้ามีเวลาหนึ่งก้านธูปเพื่อตัดสินใจว่าจะจากไปหรือไม่ หากหมดเวลาแล้ว ใครต้องการจะไป ข้าจะคุ้มกันพวกเจ้าออกไปจนถึงประตูเมืองเอง นี่เป็นโอกาสเพียงครั้งเดียว พวกเจ้าจงตัดสินใจด้วยตัวเอง หากใครตัดสินใจในภายหลังต้องการหนีไปล่ะก็ ข้าคงต้องสังหารมันเพื่อคุณธรรม."จงเทียนที่กล่าวอย่างหนักแน่น.
หลังจากนั้น จงเทียนก็หลับตา รอคอยให้เวลาจำนวนหนึ่งก้านธูปมาถึง.
กองกำลังได้เข้ามาประชิดแล้ว พร้อมที่จะทะลวงมาทุกเมื่อ เพียงแค่พวกเขาปิดล้อม เมืองเสวียนก็ล่มสลายแล้ว กองกำลังกว่า 800,000 นายหากเข้ามาในเมืองได้ ก็สามารถทำลาย เข้าล้อมกรอบคฤหาสน์จงในทันที เมื่อถึงตอนนั้น ทุกคนในคฤหาสน์จงจะต้องถูกสังหารทั้งหมด นอกจากนี้ฟูอี้ยังได้รับบาดเจ็บหนัก พวกเขายังจะสามารถต้านทานได้อย่างงั้นรึ?
เหล่าเส้าเหยียต่างก็ปรึกษาหารือกัน หลาย ๆ คนที่เกิดขลาดเขลาต้องการจากไป ทว่าหากจากไปแล้ว พวกเรายังจะมีที่พักพิงอีกรึ?หวงตี้นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังพวกเขาบางทีถึงแม้ว่าจะยอมแพ้ คงไม่ไว้ชีวิตเป็นแน่ จะอย่างไรก็ตาม ใต้ผืนฟ้าก็ไม่ได้มีเพียงรัฐต้าคุน พวกเขาอาจเดินทางไปรัฐต้าสงหรือที่อื่น ๆ ด้วยความรู้ที่ฟูอี้ให้มา น่าจะใช้ชีวิตไปจนถึงแก่ตายได้ หากยังอยู่ ก็มีเพียงแค่ความตายที่รออยู่เท่านั้น.
หลังจากผ่านไปหนึ่งก้านธูป.
"ว่าอย่างไร?"จงเทียนที่กล่าวออกไปอย่างจริงจัง.
"ต้าเกอ พวกเราตัดสินใจที่จะไป เมื่อพวกเราจากไปแล้ว พวกเราจะไม่บอกกล่าวเรื่องต่าง ๆ กับศัตรูโดยเด็ดขาด."เป็นจงจินที่กล่าวออกมานั่นเอง.
ทว่าดูเหมือนว่ากลุ่มคนด้านหลัง กลุ่มหนึ่งจะเชื่อและยึดมั่นตามคำพูดของจงจินไปด้วย.
จงเทียนหรี่ตาลง จ้องมองไปยังจงจิน ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า "ก็ได้ ข้าไม่จำเป็นต้องผูกมัดพวกเจ้าเอาไว้ พวกเจ้าสามารถจากไปได้ในทันที ต่อไปพวกเจ้าไม่ใช่คนตระกูลจงแล้ว นับจากนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป และห้ามใช้แซ่ จงด้วย."
พวกเขาที่ตัดสินใจจะออกไป แต่ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะต้องออกไปในทันทีตอนนี้.
"หยิงหลาน เจ้าคุ้มกันคนเหล่านี้ออกไปจากคฤหาสน์จง ส่งพวกเขาออกจากประตูเมืองเสวียน คนเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลจงอีกต่อไป."จงเทียนที่กล่าวออกมา.
"ได้."หยิงหลานพยักหน้า.
"ไป ไปกันได้แล้ว."
มีคนยี่สิบคน ที่ตามจงจินออกไป โดยมีคนกลุ่มหนึ่งพร้อมกับหยิงหลาน ที่นำพวกเขาออกไปจากคฤหาสน์จง มุ่งตรงไปยังประตูเมืองทิศใต้.
ภายในห้องโถง ยังมีเส้าเหยียสามคน หนึ่งในนั้นเป็นชายอ้วนและอีกสองคน เป็นชายที่มีอายุ 40 ปีและอีกคนมีอายุ 30 ปี เป็นเส้าเหยียที่มีอายุน้อยที่สุด.
จ้องมองไปยังคนทั้งสาม จงเทียนที่ถอนหายใจยาว.