Chapter 92 ความขัดแย้งในตระกูล.
"เหลียนเซียน เช่นนั้นเจ้าคิดว่าควรจะทำอย่างไร?"บรรพชนอีกคนที่สอบถามออกมา.
"พวกเราล้อมกรอบเมืองนับตั้งแต่วันนี้ ก็นับเป็นแผนการที่ดีแล้ว! เมืองเสวียนมีแค่น้ำ พวกเราได้หยุดการขนส่งอาหาร คอยดูพวกเขาจะป้องกันอย่างไร กับความเหนื่อยล้าและฝูงชนที่สาปแช่ง เหล่าทหารจะยังมีปัญญายิงหน้าไม้ได้อีกไหม พวกเขามีกองกำลังอยู่ราว ๆ หนึ่งหมื่นคน เมื่อความวุ่นวายทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ข้าเชื่อมั่นว่า พวกเขาต้องยอมจำนน ยิ่งความวุ่นวายมากขึ้นกับเหล่าประชาชนในเมืองที่ปลุกเร้าด้วยแล้ว ไม่น่าจะนานเกินรอ!"เหลียนเซียนที่กล่าวออกมา.
"ดี ยอดเยี่ยม ความรู้สึกของฝูงชนที่ผลักดัน พวกเราแค่ล้อมรอบไม่จำเป็นต้องบุกด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าคฤหาสน์จงจะไม่เคลื่อนไหว ประชาชนทั่วไปก็ยากจะทนได้ เมื่อพวกเขาไม่สามารถทนได้ ก็ย่อมก่อความวุ่นวาย เมื่อเหล่าประชาชนบุกหนีออกมานอกเมือง ด้วยความหิวโหย ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่โจมตีคฤหาสน์จง ประตูเมืองก็พังทลายลงแล้ว เมื่อประตูเมืองเสวียนพัง ในเวลานั้น กองกำลังทั้ง 800,000 ก็จะบุกเข้าไป ควบคุมสถานการณ์และจับตัวจงซาน."บรรพชนอีกคนที่พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม.
ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ทว่าขันทีเหว่ยของตระกูลซู กลับดวงตาหรี่เล็กลงด้วยท่าทางไม่มั่นใจ แต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยในที่สุด.
ที่นอกเมืองนั้นกำลังมีกองกำลังขนาดใหญ่ยกเข้ามาประชิด ทว่าในคฤหาสน์จงในเวลานี้ดูเหมือนว่าจะมีความขัดแย้งภายในเกิดขึ้น.
ลานที่พักซึ่งจงซานยังคงปิดตัวอยู่ด้านใน โดยพื้นที่ตรงนี้หยิงหลานและมือธนูยังคงปิดกั้นไม่ให้ใครเข้าไป สายตาที่โกรธเกรี้ยวกำลังจ้องมองไปยังคนทั้งยี่สิบคนที่ต้องการเข้ามา.
คนทั้งยี่สิบต่างก็แต่งตัวดีโออ่ากันทุกคน ทว่าทุกคนต่างแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก ซึ่งถูกหยิงหลายข่มขู่ไม่ให้เข้ามา แน่นอนว่ากลุ่มคนเหล่านี้รู้สึกโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้มากนัก.
"หยิงหลาน เจ้ามาขวางทางพวกเราเอาไว้ทำไม? เจ้าเป็นแค่เพียงกู่ซุนหนี่ของฟู่อี้เท่านั้น พวกเราต่างก็เป็นโป๋โปะและสูสุของเจ้า แต่เจ้ากำลังทำอะไร?"ชายอ้วนที่เป็นผู้นำกำลังกล่าวออกมาด้วยความโกรธ.
[伯伯 อ่านว่า โป๋โปะ (bóbo) แปลว่า ลุง 叔叔 อ่านว่า สูสุ (shūshu) แปลว่า อา (ผู้ชาย)]
"ตอนนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน คนที่กลับมาได้มีเพียงแค่พวกเราเท่านั้น พี่น้องคนอื่น ๆ ต่างก็ตายไปหมดแล้ว เจ้าต้องการรอจนกระทั่งศัตรูยกกองทัพทะลวงเข้ามาแล้วรึไง?"ชายอ้วนอีกคนที่กล่าวเสริมด้วยความโกรธเช่นกัน.
"โป๋โปะ สูสุทุกท่าน ข้าบอกพวกท่านแล้ว กู่เหยี่ยเยี่ยกำลังปิดด่านอยู่ ก่อนหน้านี้เขาได้สั่งทุกคนอย่างชัดเจนว่าห้ามใครรบกวน พวกท่านทุกคนกล้าที่จะขัดขืนคำสั่งอย่างงั้นรึ? พวกท่านทุกคน ควรจะรู้ดีว่าพื้นที่แห่งนี้ยกเว้นกู่เหยี่ยเยี่ยอนุญาต ห้ามให้ใครก้าวเข้ามาแม้แต่ครึ่งก้าว หรือว่าพวกท่านจะขัดคำสั่งของกู่เหยี่ยเยี่ยกัน?"หยิงหลานที่ชำเลืองมองไปกลุ่มคนเหล่านี้พร้อมกับโต้เถียงกลับไป.
"เจ้าตาบอดอยู่รึไง กองทัพขนาดใหญ่กำลังยกเข้ามาล้อมกรอบพวกเราแล้ว ความเป็นตายของคฤหาสน์จง ยังจะมาพูดถึงกฎเกณฑ์ได้อย่างไร?ฟูอี้ไม่รู้สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องออกมาแล้ว เจ้าอย่าได้หูหนวกตาบอดอย่างไร้เหตุผล หากล่าช้าแจ้งต่อฟูอี้แล้วล่ะก็ พวกเราจะต้องตายกันทั้งหมด."ชายอ้วนที่โกรธเกรี้ยวคำรามออกมาอีกครั้ง.
"ชิ ต่อต้านอย่างหูหนวกตาบอดอย่างงั้นรึ?คิดว่ากู่เหยี่ยเยี่ยหูหนวกตาบอดรึไง ข้าจะบอกอีกครั้ง หากใครกล้าเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว อย่าหาว่าข้าไม่เตือนและไม่เกรงใจ."ดวงตาของหยิงหลานที่ทอประกายแสงท่าทางเป็นปฏิปักษ์ออกมา.
"ไม่เกรงใจเหรอ?นางผู้หญิงโง่ ข้าดูแลเจ้ามาตั้งแต่เด็ก แล้วอย่างไร คิดว่าได้รับความเอ็นดูจากฟูอี้มากกว่าคนอื่น แล้วจะยโสโอหังได้อย่างงั้นรึ?"ชายอ้วนที่คำรามอีกครั้ง.
"มือธนูเตรียมตัว ใครก้าวเข้ามา สังหารมันได้เลย "น้ำเสียงที่มั่นคงของหยิงหลานที่กล่าวออกมาอย่างดุร้าย ถึงแม้ว่าจะเป็นบุตรบุญธรรมของกู่เหยี่ยเยี่ยก็ตาม หยิงหลานก็ไม่มีคำว่าปราณี เพื่อกู่เหยี่ยเยี่ยแล้ว ถึงแม้ว่าจะต้องสังหารเหล่าโป๋โปะ สูสุ นางก็ไม่ลังเล.
"ข้าจะดูซิว่าใครมันหาญกล้า?พ่อบ้าน เจ้ากำลังยืนทำอะไรอยู่?"ชายอ้วนที่ตะโกนออกไปเสียงดัง.
พ่อบ้านที่ส่ายหน้าไปมา จ้องมองชายอ้วนด้วยท่าทางละเหี่ยใจ "เส้าเหยีย โปรดเชื่อฟังท่านหญิงเถอะ เหล่าเยว่ไม่ต้องการให้ใครเข้าไปรบกวนจริง ๆ ."
[少爷(shàoyé/เส้าเหยีย) คุณชาย]
"ชิ พวกเจ้าไม่คิดที่จะแจ้งฟูอี้เลยเหรอ ตอนนี้มีกองกำลังเข้ามาคุกคาม พวกเจ้าไม่รู้จักแยกแยะ ฟูอี้จะต้องรับรู้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาปิดตัวฝึกฝน ข้าจะเข้าไปแจ้ง ข้าจะดูว่าใครมันกล้ายิงข้า."ชายอ้วนที่ยังคงคำรามเสียงดัง.
ขณะที่เข้าก้าวข้ามเส้นเข้ามา ทว่ามือธนูเวลานี้ต่างก็รู้สึกอึดอัดใจ ไม่รู้ว่าควรจะยิงหรือไม่ยิงดี.
เห็นเหล่ามือธนูที่ลังเล ชายอ้วนได้ใจ เร่งรีบผ่านเขตแดนเข้ามา ขณะที่เขากำลังจะก้าวข้ามเขตมานั้น เหล่ามือธนูที่ไม่กล้ายิงออกไป.
หยิงหลานที่เห็นโป๋โปะข้ามพื้นที่ต้องห้ามเข้ามา สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ เหล่ามือธนูเองก็ไม่กล้าลงมือ.
"วิ้ง!"
หยิงหลานที่ชักกระบี่ออกมาอย่างรวดเร็ว ขวางกั้นคนเหล่านั้นเข้าไปในลานที่พัก.
"ห้ามใครเข้าไปด้านใน."หยิงหลานที่คำรามเสียงดัง.
"วิ้ง วิ้ง วิ้ง"
นอกจากชายอ้วนแล้ว ยังมีชายอีกสองคนชักกระบี่ออกมา พร้อมกับชี้ไปยังหยิงหลาน.
"หยิงหลาน หลบไป นี่เป็นความเป็นตายของคฤหาสน์จง ไม่ใช่ที่เด็ก ๆ จะมาเล่น หลบไปให้พ้น ไม่เช่นนั้น อย่าหาว่าข้าใจร้าย "ชายอ้วนกล่าวออกมาด้วยความเย็นชา.
"หยิงหลาน พวกเราเสียงดังขนาดนี้ ฟูอี้ควรจะได้ยินแล้ว ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับฟูอี้แน่นอน ทำไมฟูอี้ไม่ออกมา วันนี้พวกเราจะต้องเข้าไป."
"ข้ามศพข้าไปก่อน ไม่เช่นนั้นห้ามใครเข้าไป."หยิงหลานคำรามเสียงดัง กระบี่ของนางที่ชี้ไปด้านหน้า ชำเลืองมองไปยังโป๋โป๊ะและสูสุ.
กระบี่ที่วาดไปมา เตรียมพร้อมที่จะเข้าปะทะกันแล้ว ที่ด้านหน้าลานที่พักของจงซานนั้น สถานการณ์ที่ดูตึงเครียดเป็นอย่างมาก หยิงหลานที่จ้องมองไปยังคนกลุ่มหนึ่งอย่างไม่หวาดกลัว กระบี่ของนางที่ยกขึ้น ตราบเท่าที่ใครก้าวเข้ามา นางพร้อมที่จะปลิดชีวิตฝ่ายตรงข้ามในทันที.
ขณะที่เหตุการณ์หนักอึ้งตรึงเครียดเป็นอย่างมากนั้น!
"ต้าเส้าเหยีย ต้าเส้าเหยียกลับมาแล้ว!"ที่ไกลออกไปนั้น ทันทีที่ได้ยินเสียงดังกล่าว ดูเหมือนว่าทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความโล่งอกขึ้นมาในทันที.
ต้าเส้าเหยีย? ใครคือต้าเส้าเหยีย?
หยิงหลานเป็นคนแรก ที่เผยสีหน้าดีใจเป็นอย่างมาก.
ทว่าเหล่าบุตรบุญธรรม แม้แต่ชายอ้วนถึงกับใบหน้าซีดขาว เส้าเหยียคนอื่น ๆ ก็ไม่ต่างกัน.
ต้าเส้าเหยีย? ต้าเส้าเหยียจงเทียนนั่นเอง ก่อนหน้านี้หนึ่งปี ต้าเส้าเหยียจงเทียนเป็นคนที่ดูแลทุกอย่างแทนจงซานทั้งหมด เป็นคนที่มีอำนาจที่สุดในบรรดาบุตรบุญธรรม เขาคือบุตรบุญธรรมคนโต จงเทียน.
จงเทียนที่กลับมายังเมืองเสวียนได้เห็นกองกำลังกว่า 800,000 คน สามารถบอกได้เลยว่าคฤหาสน์จงนั้นกำลังเกิดเรื่อง.
เขาไม่ลังเลเลย เร่งรีบตรงมายังคฤหาสน์จงในทันที เมื่อกลับมาถึงก็ได้เห็นเหล่าทหารยามประจำการกันอย่างหนาแน่น ทำให้เขารับรู้ที่นี่มีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย.
พ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้าทางเข้า เมื่อเห็นจงเทียนปรากฏตัวซึ่งมีรูปร่างหนุ่มขึ้นกว่าเดิมมาก ทว่าพ่อบ้านก็จำได้ในทันที.
"ต้าเส้าเหยีย."พ่อบ้านที่เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ เหล่าทหารยามแน่นอนว่าไม่กล้าขวางทางเขาอย่างแน่นอน.
"เกิดอะไรขึ้นในตระกูล?"จงเทียนขมวดคิ้วไปมาสอบถาม.
"เร็วเข้า ท่านหญิงหยิงหลานขวางทางเหล่าเส้าเหยียไม่ให้เข้าไปในลานบ้านเหล่าเย่ว ตอนนี้กำลังปะทะกันแล้ว."พ่อบ้านกล่าวออกมาในทันที.
"เกิดอะไรขึ้นกัน?"จงเทียน ที่เร่งรีบตรงไปยังสถานที่ดังกล่าวในทันที.
พ่อบ้านไม่กล้าปิดบังอะไรไว้เลยแม้แต่น้อย ได้กล่าวเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในทันที.
ก่อนที่จงเทียนจะมาถึงนั้น ทุกคนต่างก็เร่งรีบเก็บกระบี่ลง พ่อบ้านที่ตะโกนออกมาทำให้ทุกคนต่างชะงักหยุด.
"เจ้าพวกบัดซบ พวกเจ้ากำลังทำอะไร?"จงเทียนที่คำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว.
ดวงตาของจงเทียนเบิกกว้าง จ้องมองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า.
"ต้าเกอ" "ต้าเกอ" .....
เหล่าเส้าเหยียทันใดนั้นเปลี่ยนเป็นขลาดเขลาและสั่นสะท้านไปในทันที เห็นได้อย่างชัดเจน ยกเว้นจงซาน ไม่มีใครที่มีอำนาจเทียบจงเทียนได้ ไม่เว้นแม้แต่หยิงหลาน.
"พวกเจ้าไม่รู้รึไงที่นี่คือที่ใหน? ใครมันหาญกล้าแหกกฎบุกรุกสถานที่แห่งนี้กัน?"จงเทียนที่ชำเลืองมองด้วยความโกรธเกรี้ยว.
"ต้าโป๋ ท่านกลับมาแล้ว."หยิงหลานที่เอ่ยออกมาในทันที.
จงเทียนที่หันหน้าไปหาหยิงหลาน เขาที่คิดอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่จะยืนยันได้ว่านางคือหยิงหลาน ต้องไม่ลืมว่านางจากไปตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้เติบโตขึ้นมากแล้ว.
"เจ้าคือหยิงหลานอย่างงั้นรึ?ดีแล้ว ครั้งนี้ เจ้าทำได้ดีมาก."จงเทียนที่เอ่ยออกมา.
"อืม."หยิงหลานพยักหน้า เต็มไปด้วยความดีใจอย่างที่สุด ต้องไม่ลืมว่ากู่เหยี่ยเยี่ย ได้กำชับไม่ให้ใครเข้าไปด้านใน.
"ต้าเกอ ตอนนี้คฤหาสน์จงกำลังอยู่ในภาวะวิกฤติ ฟูอี้ยังไม่ออกมา พวกเราไม่มีทางเลือก."ชายอ้วนเร่งรีบกล่าวออกมาในทันที.
"ไม่มีทางเลือก ชิ! ฟูอี้ได้บอกมาตั้งแต่แรกแล้วต่อให้ฟ้าถล่มดินทลายก็ห้ามเข้าเขตหวงห้ามนี้ไม่ใช่รึ? ข้าจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง หลังจากนี้ครึ่งชั่วโมง ให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องโถงกล้วยไม้."จงเทียนที่กล่าวออกมาอย่างหนักแน่น.
"ครับ ต้าเกอ."เหล่าเส้าเหยียต่างก็ตอบรับคำทั้งหมด.
หลังจากที่ทุกคนไปแล้ว จงเทียนที่จ้องมองไปยังหยิงหลาน ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม "ไม่เห็นเจ้าหลายปีแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นสาวงามเต็มตัวแล้ว หากว่าเจ้าไม่ทักข้า คงไม่สามารถจำเจ้าได้แล้ว."
"ถึงอายุหยิงหลานจะเติบโตขึ้นมา แต่ต้าโป๋และกู่เหยี่ยเยี่ยตอนนี้กลับหนุ่มขึ้นมากเลย."หยิงหลานที่เผยยิ้มออกมาทันที ที่จริงจงเทียนก็เอ็นดูนางมาตั้งแต่เด็กแล้ว.
"ตอนนี้ฟู่อี้เป็นอย่างไรบ้าง?"จงเทียนที่จ้องมองไปยังลานที่อยู่ด้านหลังหยิงหลาน.
"กู่เหยี่ยเยี่ยได้รับบาดเจ็บกลับมา ตอนนี้อยู่ระหว่างรักษาตัว ก่อนหน้านี้ได้สั่งการไม่ให้ใครเข้ามารบกวน."หยิงหลานเอ่ย.
"อืม เจ้าทำถูกแล้ว ตอนนี้ไปยังห้องโถงกล้วยไม้กับข้า ตอนนี้ข้าจะจัดการทุกอย่างเอง ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล."จงเทียนที่เอ่ยออกมา.
"อืม."หยิงหลานตอบรับ.
จงเทียนพยักหน้า ก่อนที่จะหันหน้าไปยังมองเหล่ามือธนู "พวกเจ้าจงจำเอาไว้ สถานที่แห่งนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ห้ามเข้า แม้แต่ข้า ตราบเท่าที่ใครบุกเข้ามา ให้ยิงได้แล้ว ไม่มีใครตำหนิพวกเจ้า แต่หากว่าพวกเจ้าไม่ขวางทางให้คนอื่นเข้ามาในเขตหวงห้ามล่ะก็ พวกเจ้าถือว่าละเลยต่อหน้าที่ ขัดต่อกฎของคฤหาสน์จง จำเอาไว้."
"ขอรับ"เหล่ามือธนูทุกคนที่ตอบรับ.
ตอนนี้ พวกเขาได้รับคำสั่งจากต้าเส้าเหยียแล้ว พวกเขาไม่มีทางลังเลอีกต่อไปอย่างแน่นอน.
