Chapter 90 หงส์มรกต.
แปดวัน ร่างหลักของจงซานที่ยังคงต้องทนสายฟ้าอาบไปทั่วร่าง.
รัฐต้าคุน เมืองเสวียน คฤหาสน์จง.
จงซานยังคงอยู่ในห้องลับ หยิงหลานที่ขมวดคิ้วไปมา พร้อมกับฟังรายงานจากพ่อบ้าน.
"เจ้าบอกว่าตระกูลราชวงศ์รามตัวกับสี่ตะกูลใหญ่ มีกองทัพ 800,00 คนอย่างงั้นรึ? พวกเขามีกองกำลัง 800,00 เลยรึ?"หยิงหลานที่สอบถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง.
"ครับ ตามข้อมูลกองกำลังทั้ง 800,000 กำลังเคลื่อนที่เข้าใกล้เมืองเสวียนแล้ว ตอนนี้ประชาชนทั่วเมืองเสวียนกำลังตื่นตระหนกไปทั่วเมืองเรียบร้อยแล้ว."ใบหน้าของพ่อบ้านที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวล.
"กองกำลังป้องกันเมิองเสวียนมีเท่าไหร่?"หยิงหลานสอบถาม.
"เมืองเสวียนนั้น อยู่ในการปกครองของคฤหาสน์จง ไม่ว่าจะเป็นทหารหรือคนธรรมดาก็ล้วนแล้วแต่เชื่อฟังคฤหาสน์จง ทว่าพวกเรามีทหารเพียง 8,000 นาย ส่วนอีกฝั่งนั้นมีอยู่ถึง 800,000 นาย."พ่อบ้านกล่าวด้วยนำเสียงหดหู่.
"เหล่าอา ๆ เป็นอย่างไรบ้าง?"หยิงหลานกล่าว.
"ข้าได้ส่งพิราบเหินหาวแจ้งไปยังเส้าเหยี่ยทุกคนแล้ว มี 23 คนที่ถูกลอบสังหาร ทุกคนที่อยู่ด้านนอกต่างก็ต้องดูแล้วความปลอดภัยของตัวเองด้วย ตอนนี้ข้าได้แจ้งว่าให้รีบกลับมาให้เร็วที่สุด ทว่า เสี่ยวเจี๋ย ถึงแจ้งให้พวกเขารีบกลับ ตอนนี้มีกองกำลังขนาดใหญ่กำลังยกเข้ามาประชิด พวกเขาจะกล้ากลับมาอย่างงั้นรึ?"ใบหน้าของพ่อบ้านที่ค่อนข้างเป็นกังวล.
คำว่า 少爷(shàoyé/เส้าเหยี่ย) คุณชาย. 小姐Xiǎojiě เสี่ยวเจี๋ย ท่านหญิง
"แจ้งไปก็ดีแล้ว ให้พวกเขารีบกลับมาบอกด้วยว่าศัตรูคือราชวงศ์ที่ทรงพลัง ไม่ว่าอย่างไร ตราบเท่าที่กู่เหยี่ยเยี่ยออกมา ต้องสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้แน่ การแจ้งให้พวกเขากลับมา อย่างน้อยก็ช่วยกู่เหยี่ยเยี่ยตรวจสอบความจริงใจพวกเขาได้ ว่าคนใหนที่เหมาะสมที่จะเป็นบุตรบุญธรรมของเขา."ใบหน้าของหยิงหลานที่เต็มไปด้วยความเย็นชา.
"ภายในเมืองเต็มไปด้วยคนที่ตื่นตระหนกตกใจ มีคนออกมาปั่นป่วนให้ซ่อนตัวหรือหนีไป จะให้ทำอย่างไรดี?"พ่อบ้านที่กล่าวออกมาด้วยความกังวล.
"ชิ ประกาศกฎอัยการศึก ให้เจ้าหน้าที่ 3000 นาย ลาดตระเวนไปทั่ว หากว่าใครเป็นคนกุข่าวสร้างความโกลาหลให้กุดหัวมันซะ คนของเมืองเสวียนจริง ๆ นั้นต่างก็เคารพกู่เหยี่ยเยี่ย พวกเขาล้วนแล้วแต่ซาบซึ้งบุญคุณ ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวที่จะออกจากเมือง ใครก็ตามที่เข้ามาในเมืองจะต้องตรวจตราให้ดี ยกเว้นแค่เหล่าเส้าเหยี่ยเท่านั้น หากเป็นคนอื่น ๆ ห้ามเข้ามาโดยเด็ดขาด."หยิงหลานที่กล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชาเต็มไปด้วยจิตสังหาร.
นอกจากจงซาน หยิงหลานนับว่าเป็นคนที่ช่ำชองที่สุด การจัดการสถานการณ์ตอนนี้ ส่วนมากทุกคนที่นี่ล้วนแล้วแต่เป็นพ่อค้าไม่ได้ยากที่จะจัดการ ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับนางการควบคุมทหาร 1 ล้านคนยังเป็นแค่เรื่องธรรมดาเลย.
"ครับ."พ่อบ้านที่ตอบรับในทันที ด้วยความสามารถของเสี่ยวเจี่ยดูคล้ายกับเหล่าเหย่จื่อมาก ทำให้ความกดดันเวลานี้ลดลงไปมาก.
"เตรียมหน้าไม้แปดแรงวัวให้ดีด้วย กู่เหยี่ยเยี่ยได้ทำการติดตั้งหน้าไม้แปดแรงวัวไว้หลายที ให้ทุกคนประจำการและจัดคนเฝ้าเอาไว้ แบ่งคนประจำการเป็นสามกะ เตรียมพร้อมที่จะโจมตีตลอดเวลา."หยิงหลานที่สั่งการเพิ่มอีก.
"ครับ "พ่อบ้านที่ตอบรับในทันที.
.....
สำนักไคหยาง ตำหนักไคหยาง ซึ่งเป็นสถานที่ประชุมของศิษย์ขั้นหนึ่ง เทียนซวินจื่อ กู่ซ่างจื่อและเสวียนซวินจื่อ ยืนอยู่ ทว่าที่ภายในห้องโถงนั้นมีหญิงสาวอีกผู้หนึ่ง นางที่สวมชุดสีเขียว เสื้อคลุมสีดำ อายุเหมือนปุถุชนอายุ 30 ปี หน้าตางดงามเป็นอย่างมาก.
ทว่า หญิงสาวคนดังกล่าวนี้ จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยว ชี้หน้าไปยังเทียนซวินจื่อที่อยู่กลางห้องโถง ไม่ยอมรับการตัดสินใจของเทียนซวินจื่อได้.
เขาที่ยืนต่อหน้าหญิงสาวเสื้อคลุมสีดำนี้ แม้ว่าจะแสดงสีหน้าประหลาดทว่าก็ไม่ได้โกรธเกรี้ยวอะไร หนำซ้ำยังมีท่าทางละอายในใจอีกด้วย ทว่ากู่ซ่างจื่อที่อยู่ด้านข้างนั้นรู้สึกขุ่นเคืองอยู่ไม่น้อย กับท่าทางของหญิงสาวผู้นี้ ทว่าเสวียนซิวจื่อ ขมวดคิ้วไปมา เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นคนอหังการอารมณ์ร้อนแรงและกำลังโกรธอยู่.
หญิงสาวในชุดคลุมสีดำที่ชี้หน้าไปยังเทียนซวินจื่อด้วยความโกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก "เทียนซวินจื่อ ในอดีตนั้นเจ้าได้กล่าวอะไรไว้ ในอดีตท่านพี่ยอมแม้แต่ต่อต้านตระกูล เพื่อคนไม่เอาใหนเช่นเจ้า เจ้าทำอะไรเพื่อท่านพี่บ้าง?ทำไมท่านพี่ตายแล้ว เจ้ายังไม่ตายอีก? ทำไมเจ้าไม่ตาย?เจ้าที่บอกว่าจะปกป้องท่านพี่ด้วยชีวิต จะอยู่กันไปจนแก่จนเฒ่าด้วยกัน เจ้ากำลังทำผิดสัญญากับท่านพี่? ท่านพี่มันตาบอด ที่ไปรักคนเช่นเจ้า!"ส
หญิงสาวคนดังกล่าวโกรธเกรี้ยวชี้หน้าด่าเทียนซวินจื่อ ราวกับว่าต้องการให้เขาตายไปเพื่อไถ่โทษ.
ดูเหมือนว่ากู่ซ่างจื่อตอนนี้จะทนไม่ไหวแล้ว.
"พอเถอะ สิบเอ็ดวันมานี้ ท่านด่าท่านประมุขทุกวัน มันทำให้ท่านดีขึ้นบ้างไหม? ท่านประมุขหญิงนั้นได้จากไปแล้ว การที่ท่านทำเช่นนี้ คิดว่าท่านประมุขหญิงพอใจรึไง คิดว่าท่านประมุขจากไป แล้วอะไรจะดีขึ้นอย่างงั้นรึ? เหล่าไท่ ท่านต้องการเช่นนี้จริง ๆ รึ? ก่อนที่ท่านประมุขหญิงจะจากไปนั้น ท่านได้ขอให้ท่านประมุขมีชีวิตอยู่ต่อ ท่านคิดว่าท่านประมุขต้องการมีชีวิตอยู่ต่ออย่างงั้นรึ? แล้วหลิงเอ๋อล่ะจะเป็นอย่างไร?"กู่ซ่างจื่อที่ไม่สามารถทนได้ จึงได้โพล่งออกมาเช่นกัน.
ได้ยินคำพุดของกู่ซ่างจื่อ หญิงสาวชุดดำที่ชำเลืองมองตาโต หายใจแฮก ๆ ด้วยความโกรธที่ปะทุขึ้นมากกว่าเดิม.
"ศิษย์น้อง อย่าได้พูดเลย ข้าสมควรถูกต่อว่าแล้ว ข้าเองควรจะตายไป ข้าควรจะดูแลอู๋โหยวดีกว่านี้ "สายตาของเทียนซวินจื่อที่เศร้าสร้อยเจ็บปวดราวน้ำตาซึม.
"ศิษย์พี่ จะโทษท่านไม่ได้ หากท่านไม่มีชีวิตอยู่ แล้วใครจะเป็นคนแก้แค้นให้กับอู๋โหยวล่ะ."เสวียนซวินจื่อกล่าวออกมาอย่างนุ่มนวล.
"แก้แค้น จะแก้แค้นอย่างไร ใครเป็นศัตรูยังไม่มีใครรู้เลย!"เทียนซวินจื่อที่เต็มไปด้วยความคลั่งแค้นอัดอั้นในใจ.
ความขุ่นเคืองโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวชุดดำจากในตอนแรกลดลงมาบ้าง ขณะที่จ้องมองไปยังเทียนซวินจื่อ เห็นท่าทางของเขาแล้ว ก็พอจะรู้สถานการณ์ได้ แน่นอนว่าพี่สาวของนางจากไปแล้วหลายสิบปีแล้ว แม้เขาจะไม่ได้แจ้งข่าวไปยังตระกูลของนาง แต่ตลอดสิบปีมานี้เขาก็ยังคงทุกข์ระทมไม่เคยคิดที่จะแต่งภรรยาใหม่เข้ามาแต่อย่างใด.
"ข้าขอถามเจ้า เจ้าไม่มีปัญญาปกป้องพี่สาวของข้า แล้วยังกล้าปล่อยหลิงเอ๋อออกไปอีกรึ?หากว่านางพบกับอันตรายจะให้ทำอย่างไร?"หญิงสาวชุดดำกล่าวออกมาพร้อมกับโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง.
"หลิงเอ๋อ ข้าได้มอบหมายให้คนที่เชื่อใจดูแลแล้ว หากมีเขา หลิงเอ๋อไม่มีทางพบกับอันตรายได้."เทียนซวินจื่อตอบกลับมาทันที.
"คนที่เชื่อใจได้?ใคร? พลังฝึกตนเท่าไหร่?เทียนชาอย่างงั้นรึ?"หญิงสาวชุดดำที่สอบถามออกมา.
"ไม่ใช่เทียนชา แต่เป็นศิษย์ใหม่ มีนามว่าจงซาน ระดับสามเซียนเทียน."เทียนซวินจื่อตอบ.
"ระดับสามเซียนเทียน? ระดับสามคือคนที่เชื่อใจได้อย่างงั้นรึ? เจ้าให้คนเช่นนี้ไปดูแลหลิงเอ๋ออย่างงั้นรึ? น่าขัน มันน่าขันเกินไปแล้ว!"หญิงสาวชุดดำที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวคำรามออกมาเสียงดัง.
"ข้าบอกว่าหลิงเอ๋อต้องปลอดภัย แน่นอนว่าต้องปลอดภัย."เทียนซวินจื่อที่กล่าวออกมาเสียงแข็ง ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถทนหญิงสาวชุดดำดำได้เหมือนกัน กลับคำพูดที่นางตำหนิตัดสินการติดสินใจของเขาเรื่องนี้.
"เตี่ย!"
ที่ด้านนอกตำหนักไคหยาง เสียงเทียนหลิงเอ๋อที่โหยหวนดังขึ้น เป็นเสียงที่แผ่วเบา ดูไร้ซึ่งความหวังและเจ็บปวด.
ทันทีที่ได้ยินเสียง เทียนซวินจื่อถึงกับสะดุ้ง เขาไม่รีรอ ร่างกายที่ตอบสนอง พุ่งลอยออกไปในทันที.
เป็นไปได้อย่างไร?เสียงที่ปล่อยออกมาผ่านปราณที่แผ่วเบา เป็นพลังที่ริบหรี่ราวกับเปลวเทียนที่กำลังจะดับ.
กู่ซวินจื่อและเสวียนซวินจื่อก็บินออกไปทันทีเช่นกัน หญิงสาวชุดดำราวตระหนักได้ถึงบางอย่าง นางก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน.
เทียนซวินจื่อที่ออกมาจากตำหนักอย่างรวดเร็ว เห็นหญิงสาวที่ผมกระเซอะกระเซิง ใบหน้าสกปรกมอมแมม ดูสะบัดสะบอมทุกข์อกทุกข์ใจ.
ตั้งแต่ออกมาจากโพรงสายฟ้า นางก็ร้องให้มาตลอด ครีมปลอมตัวของนางที่ละลายออกมา จนทำให้ใบหน้าของนางสกปรกเป็นอย่างมาก ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าที่งดงามน่ารักได้อีกเลย.
อย่างไรก็ตาม เทียนซวินจื่อจดจำนางได้ ทำไมนางถึงเป็นเช่นนี้ล่ะ?กับท่าทางทุลักทุเลเช่นนี้ เป็นเพราะแกนแท้นางแห้งเหือด จึงได้ดูไร้เรี่ยวแรงอย่างงั้นรึ?
เทียนซวินจื่อที่เร่งรีบเข้าพยุงนางเอาไว้ ด้วยพลังกายปราณพลังแกนแท้ที่แห้งไป เขาเร่งรีบนำยาออกมาเพื่อป้อนเข้าปากนางทันที.
จงซาน?จงซานไปใหน?
หญิงสาวชุดดำที่เห็นท่าทางหมดสภาพของเทียนหลิงเอ๋อ ภายในใจที่รัดแน่น นี่คือบุตรสาวของท่านพี่อย่างงั้นรึ?ทำไมออกมาเป็นเช่นนี้ล่ะ?นี่! นี่คือการเลี้ยงดูของเทียนซวินจื่อย่างงั้นรึ?
หลิงเอ๋อที่ปัดยาในมือของเทียนซวินจื่อ ก่อนที่จะกล่าวออกมาว่า"เร็ว เร็วเข้า ช่วยจงซาน ช่วยจงซานเร็วเข้า!"
เทียนหลิงเอ๋อที่ร้องไห้โฮ ขณะที่ตะโกนออกมาด้วยความขมขื่น ราวกับว่าการกินยาของนางนั้น มันจะล่าช้าทำให้ไม่สามารถไปช่วยจงซานได้ทัน.
"จงซาน? เจ้ากินยาก่อน ค่อยพูดก็ได้."เทียนซวินจื่อที่ร้อนใจ ด้วยเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของบุตรสาว.
"ไม่ ข้าไม่ต้องการ เร็วเขา หุบเขาบุพผาอสนี เร็วเข้า เตี่ย ช่วยจงซานเร็วเข้า ขอร้อง ช่วยจงซานเร็ว."เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่ยอมกินยา นางที่พูดออกมาไม่หยุด.
"ได้ เจ้ารักษาบาดแผลก่อน ศิษย์น้องเจ้าดูแลหลิงเอ๋อด้วย ข้าจะไปช่วยจงซาน."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาโดยไม่ลังเล ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร ในเมื่อบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาต้องการ เขาก็ตัดสินใจไปในทันที.
"ไม่ ข้าไม่ต้องการ ข้าจะไปด้วย ข้าต้องไปด้วย หากจงซานตายไป ข้า ข้าก็ไม่ต้องการจะอยู่ต่อไปเช่นกัน."หลิงเอ๋อที่ร้องไห้เสียงดัง.
ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าจะรับรู้สถานการณ์มาบ้างเล็กน้อยแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร ก็คงต้องไปยังสถานที่หลิงเอ๋อร้องขอให้ไปในตอนนี้ให้เร็วที่สุด.
"ไปกันได้แล้ว."เทียนซวินจื่อที่อุ้มหลิงเอ๋อพร้อมกับเดินทางออกจากสำนำไคหยางทันที.
กู่ซ่างจื่อ เสวียนซวินจื่อเองก็ตามไปด้วยเช่นกัน.
หญิงสาวชุดดำที่เห็นเหตุการณ์เช่นนี้ หัวใจของนางบีบรัดแทบแหลกสลาย บุตรสาวของท่านพี่ เป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?
ขณะที่ทุกคนออกมาจากค่ายกลคุ้มสำนัก หญิงสาวชุดดำที่ตะโกนออกมาในทันที."ชิงเอ๋อ."
"กรี๊กก!!"
ที่ปลายขอบฟ้านั้นมีอะไรบางอย่างที่ทะลวงก้อนเมฆลงมา เพียงแค่พริบตาเดียวก็มาอยู่ด้านหน้าของทุกคนแล้ว.
หงส์มรกต เป็นหงส์มรกตขนาดมหึมา มีความยาวกว่าร้อยจั้ง ใหญ่โตมโหฬารเป็นอย่างมาก ก่อนหน้าที่กลุ่มของจงซานอยู่ในค่ายกลแปดประตูกุญแจทอง พวกเขาก็เคยเห็นหงส์มรกตตนนี้มาก่อนเช่นเดียวกัน.
"เร็วเข้า ความเร็วของชิงเอ๋อนั้นมากมายกว่าพวกเจ้า."หญิงสาวชุดดำที่ตะโกนออกมาทันที.
เทียนซวินจื่อเองไร้ซึ่งลังเล ก้าวขึ้นไปบนหลังของหงส์มรกตพร้อมกับหญิงเสื้อคลุมดำเช่นกัน.
"ชิงเอ๋อ รีบไปอย่างเร่งด่วน รบกวนเจ้าด้วย."หญิงสาวชุดดำที่กล่าวออกมา.
"อืม วางใจได้เลย."คาดไม่ถึงเลยว่าหงส์มรกตจะสามารถพูดภาษามนุษย์ออกมาได้.
ด้วยการบอกเส้นทางจากเทียนซวินจื่อ พวกเขาทั้งหมดก็พุ่งไปยังทิศทางดังกล่าวด้วยความเร็วสูง.
ในเวลานั้น เทียนหลิงเอ๋อที่มองยังหญิงสาวชุดดำ ปากของนางที่บนพึมพำเบา ๆ "ท่านแม่ เป็นท่านอย่างงั้นรึ?"
