Chapter 89 ขนมกุ้ยฮวา.

"วิ้ง!"

"อ๊ากก ๆ "

พริบตาเดียวที่พวกเขาหวีดร้อง ก็ถูกผลักลงมา กระแสไฟฟ้ามากมายที่วิ่งพล่านทั่วร่าง ดวงตาของจงซานที่เบิกกว้าง แทบไม่สามารถทนได้ กระแสไฟฟ้าที่ส่องประกายแปบ ๆ ไหลไปทั่วร่างกาย.

ความเจ็บปวด แขนทั้งสองข้างที่ชาไปในทันที ไร้ซึ่งสัมผัส และมันยังแผ่ไปทั่วร่างของเขาอีกด้วย เจ็บปวดยิ่งกว่าผลกระทบของผลของวิชากายาเทพอสูร ทั้งที่เขายังไม่ได้ใช้มันออกมา จนทำให้เขาถึงกับต้องคำรามออกมา.

จริงอยู่ว่าสามารถที่จะกัดฟันทนความเจ็บปวดได้ ทว่าเขาเลือกที่จะคำรามออกมา ปลดปล่อยเสียงโหยหวนให้คนด้านนอกได้ยิน ว่าเขากำลังทรมานจริง ๆ .

ร่างกายของเทียนหลิงเอ๋อที่สั่นสะท้าน เห็นได้ชัดเจนว่ากระแสไฟฟ้านั้นแข็งแกร่งมาก ทว่าเทียนหลิงเอ๋อก็กัดฟันเอาไว้ไม่ได้ตะโกนออกมา.

"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เหนือหัว พวกเราไปกันเถอะ."แม่ทัพเหล่ยติงที่หัวเราะพร้อมกับกล่าวออกมา.

เห็นการกระทำของแม่ทัพเหล่ยติงแล้ว ทุกคนต่างก็หัวเราะชอบใจ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคนทั้งสองต้องตายแน่นอน หนำซ้ำยังต้องตายด้วยกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั้งร่างไปจนกว่าจะตาย ไม่สามารถออกมาได้.

"อืม."หวงตี้พยักหน้าพอใจ.

หนำซ้ำยังมีอีกคนหนึ่งที่โยนเหล็กไนสายฟ้าของแมงป่องอสนีลงไปอีกด้วย.

"ไปกันได้แล้ว."หวงตี้ที่สั่งการในทันที.

จากนั้นคนทั้งหมดก็บินออกไป ทว่าเซียนเซิงซือยังคงจ้องมองไปยังจงซาน สายตาที่มีนัยอะไรบางอย่าง ทว่าก็ตามคนกลุ่มดังกล่าวไปด้วยเช่นกัน.

แทบจะในทันที ที่ทุกคนจากไป.

ในเวลานั้น เสียงของจงซานก็หยุดในทันที แน่นอนว่าแขนทั้งสองข้างที่ชา ราวกับจะฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ แต่เขาก็ยังสามารถทนได้.

แขนของเทียนหลิงเอ๋อที่มีกระแสไหลแปป ๆ  นางที่โคจรแกนแท้ออกมาต่อต้าน ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถต้านทานได้เลย ภายในดวงตาของนางที่ตื่นตระหนกอย่างรุนแรง เมื่อเห็นจงซานที่อยู่ข้าง ๆ  ในตอนแรกนางเองก็ตกใจ ทว่าตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นพอใจ บางทีวันนี้นางและเขาจะต้องตายที่นี้ ตายอย่างงั้นรึ? ตายด้วยกัน ที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องเศร้าอะไรมากมายนัก.

จงซานที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป เห็นคนกลุ่มดังกล่าวที่หายไป สายตาของเขาที่เต็มไปด้วยความดุร้าย.

จงซานที่ไม่ได้ใช้ทักษะกายาเทพอสูร เพราะว่าหลังจากที่ใช้ไปแล้ว หากหมดเวลาแล้วอยู่ในสภาพอ่อนแอ หากยังไม่มารถหนีออกไปได้ เมื่อแมงป่องอสนีออกมา เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน.

ดูเหมือนว่าแมงป่องยักษ์ทั่วไปก่อนหน้านี้หลายตัวถูกสังหารไปและยังถูกสายฟ้าสังหารไปด้วย พวกมันที่เหลือต่างก็ถอยหนีไปไกล.

ร่างกายของจงซานที่สั่นไปทั่วตัว แต่เขาก็ยังสามารถกัดฟันทนเอาไว้ได้ สายฟ้าดังกล่าวนี้ไม่ได้มีอะไรนักสำหรับเขามันทำให้ปวดเมื่อยไปทั่วกระดูกของจงซานและเทียนหลิงเอ๋อเท่านั้น.

เขาที่หันหน้าไปหาเทียนหลิงเอ๋อ ซึ่งดูเหมือนว่านางจะยอมรับชะตากรรมไปแล้ว แม้ว่าทุกครั้งที่เคลื่อนไหวจะทำให้เจ็บปวดไปถึงกระดูกก็ตาม ถึงจะต้องตายรึ?

สายตาที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยความรักและอาดูรก่อนที่กัดฟันและกล่าวออกมาว่า"เจ้ารีบหนีไปเร็วเข้า."

แขนทั้งสองข้างของเทียนหลิงเอ๋อที่อ่อนแรง จนกล้ามเนื้อของนางแทบจะหยุดเคลื่อนไหว ทว่าได้ยินเสียงของจงซาน เทียนหลิงเอ๋อที่เผยยิ้มเศร้า ๆ ออกมา นางที่คิดว่าจงซานเลือกที่จะยอมแพ้แล้ว หากว่าพวกเขาหนีออกไปล่ะก็ อาจจะกระตุ้นแมงป่องอสนีที่มีระดับก่อตั้งวิญญาณออกมา แล้วพวกเขาจะหนีไปได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เห็นท่าทางจงซานที่ดูหนักแน่น เทียนหลิงเอ๋อก็พยักหน้ารับ แม้ว่านี่จะเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยหากต้องตายก็ตายด้วยกัน และมันยังเป็นโอกาสที่จะให้พวกเขามีชีวิตรอดด้วยเช่นกัน.

นางที่จ้องมองมายังจงซาน ร่างกายที่เริ่มขยับออกไปยังปากหลุม ทันใดนั้นสายฟ้ามากมายที่พุ่งออกไปแตกกระจายไปจนถึงปากหลุม ก่อนที่มันจะแยกออกจากกัน เทลาดลงไปยังก้นหลุมดำ.

ขณะที่นางขยับออกไปยังด้านนอกปากถ้ำ เทียนหลิงเอ๋อก็ได้ยินเสียงดัง ปัง ก่อนที่จะหันไปยังด้านหลัง ก็พบว่ารากของบุพผาอสนีแผ่ออกมาปิดปากทางซะแล้ว.

มันกำลังหยุดรากของมันไม่ให้ออกมายังปากหลุมอย่างงั้นรึ.

ทันใดนั้นรากของมันก็แผ่กระจายยืดยาวไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยึดร่างของจงซานเอาไว้ ผูกติดเข้ากับจงซานที่อยู่ด้านหลัง.

ทันใดนั้นกระแสไฟฟ้ามากมายก็อาบไปทั่วร่างจงซานแทน แทบจะในทันทีจงซานมีกระแสไฟฟ้าอาบไปทั่วร่าง หมุนวนกักขังร่างกายของเขาเอาไว้ จนเขาขยับไม่ได้เลย.

"จงซาน."

เทียนหลิงเอ๋อที่ได้กลิ่นเหม็นไหม้ขึ้นมาในทันที น้ำตาที่ไหลหลินออกมา.

เห็นเทียนหลิงเอ๋อจะเข้ามาหากเขา จงซานที่กัดฟันก่อนที่จะตะโกนออกไป "อย่าเข้ามา."

แม้ว่าจะอยู่ในกระแสไฟฟ้ามากมาย เขาก็ยังกัดฟันตะโกนออกไป ด้วยเสียงคำรามเสียงดัง ทำให้เทียนหลิงเอ๋อหยุดชะงัก.

เห็นจงซานที่ใช้ร่างกายของเขาขวางกั้นสายฟ้าทั้งหมดเอาไว้ เพื่อให้นางได้มีโอกาสได้มีชีวิตรอด หัวใจของนางที่ราวกับว่ามันถูกฉีกกระชากแตกสลายไปในทันที.

ในเวลานั้น เทียนหลิงเอ๋อรับรู้ได้ในทันที จงซานนั้นคือคนที่สำคัญที่สุดในหัวใจของนาง เขาให้ความสำคัญกับนางแม้แต่ชีวิตของเขา.

"หลิงเอ๋อ อย่าร้องไห้ ฟังข้า ฟังข้าพูด."จงซานที่ยังคงกัดฟัน กล่าวออกมาเสียงสั่น เส้นโลหิตทั่วร่างที่ปูดพอง กระแสไฟฟ้ายังคงแตกกระจายส่งเสียงดังลั่นแปบ ๆ .

อย่างไรก็ตาม เทียนหลิงเอ๋อในเวลานี้ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ราวกับว่าไม่ฟังอะไร นางที่เห็นจงซานเจ็บปวด ก็รู้สึกราวกับว่าตัวนางนั้นได้เจ็บปวดไปด้วย.

"กลับไปยังสำนักไคหยาง ไปหาท่านประมุขเร็วเข้า มีเพียงแค่ท่านประมุขที่จะช่วยข้าได้ ไม่มีทางที่จะมีใครสามารถช่วยข้าได้."จงซานที่พูดออกมาอย่างยากลำบาก ทุกคำพูดที่เขากล่าวออกมาแต่ละคำนั้น สายฟ้าก็ลั่นแปบ ๆ  ๆ จนแทบทำให้เขาสิ้นสติ.

"ไม่ ไม่ ให้ข้าขวางสายฟ้านั่นไว้เอง เจ้าไปหาบิดาของข้าแทน "เทียนหลิงเอ๋อที่ร้องไห้โฮเสียงดัง ในเวลานี้ เทียนหลิงเอ๋อไม่ยินดีอย่างที่สุด นางเห็นจงซานใช้ชีวิตของเขาช่วยนางอีกครั้งแล้ว นางจะยินดีได้อย่างไร.

เห็นเทียนหลิงเอ๋อไม่ฟังคำพูดของเขา จงซานที่เร่งรีบกล่าวออกไปอย่างร้อนใจ"เร็วเข้า ไป!"

อย่างไรก็ตาม เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่ยินดียังคงส่ายหน้าไปมา ไม่ต้องการทิ้งจงซานไว้ ไม่ยินดี นางที่ต้องการเข้ามาหาจงซาน.

"ขนมกุ้ยฮวา!"จงซานที่อดกลั้น ดวงตาทั้งสองข้างของเขาที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ.

**ขนมกุ้ยฮวาเปลี่ยนเป็นขนมกุ้ยฮวา เนื่องจากสะกดผิดตั้งแต่แรก.

ขนมกุ้ยฮวา? มือของเทียนหลิงเอ๋อที่สั่นกระตุก หยุดชะงัก มันได้หลอมรวมเข้าไปในความคิดและความทรงจำของนางเมื่อเดือนก่อนแล้วเป็นคำที่สั่นสะท้านใจของนางทุกครั้งที่ได้ยิน.

"เจ้าจำได้ไหม มันคือรหัสลับของพวกเรา เจ้าจะต้องฟังข้า ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ชอบก็ตาม เจ้าจะต้องทำตาม ไม่เช่นนั้นเมื่อข้ากลับไปข้าจะบอกท่านประมุข ว่าเจ้าไม่เชื่อฟังคำพูดของข้า."

"มัน มันไม่สนุกแล้ว ข้าไม่ต้องการมันแล้ว"เสียงสะอึกสะอื้นของเทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมา.

"ไม่ได้ เรื่องนี้พวกเราตกลงกันก่อนแล้ว หากเรื่องที่ข้าทำนั้นมันไม่ถูกต้อง เมื่อเจ้าบอกกับประมุขแล้ว หากประมุขต้องการลงโทษ ข้าก็พร้อมยอมรับ ทว่าเจ้าสัญญากับข้าแล้ว พวกเราจะยกเลิกไม่ได้."

"อืมม ได้ ได้ ข้าจะเชื่อฟังเจ้า."

"ข้ารู้ว่าเจ้าชอบกินขนมกุ้ยฮวา เช่นนั้นจึงใช้ขนมกุ้ยฮวาเป็นรหัสลับของพวกเรา ตราบเท่าที่ข้ากล่าวว่าขนมกุ้ยหัว แปลว่าข้าจริงจัง เจ้าต้องฟังข้า!"

"ได้ ได้ ขนมกุ้ยฮวา ฮือ ฮือ!"

เมื่อครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดดังกล่าวนี้ ขณะที่เขากล่าวว่าขนมกุ้ยฮวาเป็นรหัสลับ นางยังรู้สึกน่าขันหัวเราะอยู่เลย ทว่าแต่ละครั้งที่เขากล่าวออกมาครั้งหลัง มันทำให้หัวใจของนางแทบแตกสลาย ก่อนหน้านี้ จนถึงตอนนี้ นางไม่ต้องการได้ยินคำว่าขนมกุ้ยฮวาอีกเลย.

โหดร้าย!มันโหดร้ายไปแล้ว! เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองไปยังจงซาน น้ำตาที่ไหลเป็นทาง เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร.

"ขนมกุ้ยฮวา ขนมกุ้ยฮวา ขนมกุ้ยฮวา!"จงซานยังคงกล่าวออกมาซ้ำ ๆ  พร้อมกับสายฟ้าที่ลั่นแปบ ๆ พ่นออกมาพร้อมเสียงของเขาทุกครั้งที่เขาพูด.

ราวกับสายฟ้าที่ดังสนั่น เป็นเหมือนมีดที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเทียนหลิงเอ๋อ ขนมกุ้ยฮวาที่เหมือนกับศิลาหมื่นจิน กระแทกบดบี้หัวใจนางแทบแตกสลาย.

ข้าไม่ต้องการ! ข้าไม่ต้องการ! เทียนหลิงเอ๋อที่ก้าวออกไปก่อนที่จะหันหน้ากลับมาอีกครั้ง น้ำตาที่ไหลไม่หยุด หัวใจที่เจ็บปวดอย่างถึงที่สุด จ้องมองจงซานที่เจ็บปวดด้วยสายฟ้ามันยังคงอาบไปทั่วร่างของเขา สายฟ้าที่อาบไปทั่วร่างเขาวิ่งไปมาแปบ ๆ ไม่หยุดหย่อน.

"ไป!"จงซานที่ตะโกนออกไปอีกครั้ง.

นางที่หันหน้ากลับ ปาดน้ำตา ก้าวขึ้นไปบนผ้าไหมแดง พร้อมกับพุ่งตรงออกไปจากหุบเขา นางไม่กล้าที่จะหันหน้ากลับมาอีกครั้ง เพราะว่านางรู้ดีว่า หากหันหน้ากลับไปแล้ว จะไม่สามารถจากไปได้อีก.

ขนมกุ้ยฮวา ขนมกุ้ยฮวา ทำไมต้องเป็นขนมกุ้ยฮวา?

เทียนหลิงเอ๋อที่กระตุ้นแกนแท้เต็มกำลัง เพื่อใช้ความเร็วเต็มกำลัง พุ่งตรงไปยังทิศทางของสำนักไคหยาง ในเวลานี้ นางไม่ได้ใช้เส้นทางเดิม นางที่มุ่งตรงไปด้วยความเร็วสูงสุด เร็ว เร็วที่สุดที่จะทำได้ เพื่อมุ่งไปยังสำนักไคหยาง เร็ว เร็วเข้า นางจะต้องกลับให้เร็วที่สุด.

ตลอดเส้นทาง เทียนหลิงเอ๋อที่ตระหนักได้ว่าโลกใบนี้มันช่างโหดร้ายนัก ถึงแม้ว่าตอนนี้นางจะไม่ได้ตั้งใจ แต่บนใบหน้าของนางก็มีน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด นางคิดได้แค่เพียงสองอย่าง กลับไปยังสำนักไคหยาง กระตุ้นให้ผ้าแพรไหมแดงบินด้วยความเร็วสูงสุด.

ก่อนหน้านี้ วันที่ศิษย์พี่ใหญ่ปฏิเสธ นางรู้สึกกลัวมาก ตอนนี้ความกลัวที่จงซานจะตายนั้นกลับมากมายยิ่งกว่า จงซานจะต้องตายไม่ได้ เขาจะต้องไม่ตายแน่นอน!

เทียนหลิงเอ๋อที่หายไปลับตาแล้ว ทว่าจงซานเองก็ยังคงต้องทนกับสายฟ้าที่เทลงมาไม่หยุดเช่นกัน.

มันเป็นความเจ็บปวดอย่างที่สุด จงซานที่ต้องการใช้ทักษะกายาเทพอสูรจริง ๆ  ทว่าเขาไม่กล้า หากว่าเขาอยู่ในสภาวะอ่อนแอจะเป็นอย่างไร เขาอาจจะหมดสติ ตอนนี้เขาที่กระตุ้นตัวเอง ไม่ให้หมดสติ หากสิ้นสติก็เท่ากับตาย เขาจะไม่สามารถแก้แค้นให้กับกุยเอ๋อได้.

สิ่งที่เขาทำได้ในเวลานี้จะต้องอดทน รอคอยจนกว่าเทียนหลิงเอ๋อจะกลับมาช่วย.

ในเวลานี้ ด้วยผลกระทบในครั้งนี่ ร่างแยกเงาของเขาที่รัฐต้าคุนเองก็ไม่สามารถที่จะรักษาตัวเองได้ ร่างแยกเงาเองก็ยังคงรอคอยอย่างอดทนในห้องลับเช่นกัน.

ด้วยร่างที่เชื่อมต่อกัน สติของร่างหลักจึงเป็นสิ่งค้ำจุนร่างแยกเงาเช่นกัน ตอนนี้ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้นอกจากรอคอยเทียนหลิงเอ๋อกลับมาเท่านั้น.