Chapter 43 กับดัก
จงซานนับว่าได้รับบาดเจ็บสาหัสทีเดียว แขนของเขาที่ค่อย ๆ ขยับ.
เขาที่นำผลโลหิตนิพพานออกมาจากกำไลเก็บของ หากว่ามันสามารถรักษาบาดแผลของเขา เช่นนั้นมันจะช่วยเขาได้มากเลยทีเดียว.
ด้วยท่าทางทุลักทุเล เขาที่พยายามกลืนผลโลหิตนิพพานเข้าไป.
เมื่อผลโลหิตนิพพานเข้ามาสู่ร่างของเขาแล้ว มันก็ปลดปล่อยพลังงานความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเขาในทันที เวลานี้เขาที่อยู่ในระดับสี่เซียนเทียนแล้ว ดังนั้น จึงทำให้สามารถอดทนและแบกรับพลังของมันได้ ความร้อนที่แผ่ออกมานั้นไม่ได้รุนแรงเหมือนกับก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าพลังที่แผ่ออกมานั้นกำลังซ่อมแซมร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บของเขาอย่างต่อเนื่อง.
ผ่านไปราว ๆ สองชั่วโมงอาการบาดเจ็บของเขาก็ดีขึ้นทันตาเห็น ที่หน้าอกของเขานั้นค่อย ๆ ขยับยกขึ้น ซึ่งมีเทียนหลิงเอ๋อหลับอยู่นั่นเอง.
จงซานที่ค่อย ๆ ประคองร่างของนางขึ้น เสื้อผ้าของนางตอนนี้ขาดหลุดรุ่ยเห็นแม้แต่ชุดชั้นใน.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมา พยายามที่จะจัดแจงเสื้อผ้าของนางให้เข้าที่ ด้วยเกรงว่านางจะเขินอายเมื่อตื่นขึ้นมา.
ขณะที่จัดแจงเสื้อผ้าของนางนั้น แน่นอนหลีกเลี่ยงที่จะไม่สัมผัสร่างของนางได้ แม้ว่าจงซานจะนับว่ามีอายุแต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเช่นกัน.
ท้ายที่สุด ชั่วระยะเวลาหนึ่งก้านธูป เขาก็ทำการจัดแจงเสื้อผ้าของนางให้เป็นปรกติและจากนั้นก็เปลี่ยนชุดของตัวเอง.
เสื้อผ้าของเขานั้นถูกเทียนหลิงเอ๋อฉีกเป็นชิ้น ๆ เลยทีเดียว.
จงซานที่ส่ายหน้าไปมาอย่างช่วยไม่ได้ และพานางไปนอนอยู่บนศิลาก้อนใหญ่.
เขาที่ค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นออกก่อนที่จะโยนมันลงไปยังบ่อลาวา ตอนนี้เขากลายเป็นเปลือยเปล่า ก่อนที่จะนำชุดใหม่จากำไลเก็บของออกมาพร้อมกับสวมมันใหม่.
เทียนหลิงเอ๋อนางที่เริ่มได้สติขึ้นมาเมื่อจงซานวางนางลงบนศิลา นางรู้สึกราวกับว่านางกำลังฝันอยู่ ช่างเป็นฝันที่น่าอายนัก นางจำมันได้ว่า ในฝันนั้นนางกำลังถอดเสื้อผ้าของจงซานออก.
เทียนหลิงเอ๋อทันทีที่ตื่นขึ้นมาใบหน้าของนางก็แดงไปหมด นางฝันเช่นนี้ได้อย่างไร?เกิดสิ่งใดขึ้น?นางที่พยายามคิดใคร่ครวญกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ระเอียดอีกครั้ง.
นางจำได้ว่าก่อนหน้านี้จงซานที่ได้รับบาดเจ็บจากการกระแทกเข้ากับผนังถ้ำและนางก็เร่งรีบไปช่วยเขา อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้พยายามช่วยเขา เป็นนางที่พยายามถอดเสื้อผ้าของเขาออก ซึ่งทำให้นางรู้สึกงงงวยเป็นอย่างมาก.
มันจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร นางจะกระทำการเช่นนั้นจริง ๆ รึ? มันจะต้องเป็นความฝัน แน่นอน มันเป็นเพียงแค่ความฝัน.
เทียนหลิงเอ๋อที่บอกกับตัวเองว่านางกำลังฝัน.
ขณะที่นางเริ่มมั่นใจกับเรื่องดังกล่าวแล้ว นางก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ แว่วเข้ามาในหู.
เสียงดังกล่าวนี้เป็นเสียงฉีกขาดของเสื้อผ้า.
เสียงที่ได้ได้ยินนี้ทำให้นางจับจ้องออกไป ด้วยความอยากรู้อย่างเห็นในทิศทางต้นเสียง.
นางที่จ้องมองเห็นจงซาน ร่างด้านหลังของเขาที่เปลือยเปล่า ขณะที่โยนเสื้อผ้าตัวเองลงบ่อลาวา.
เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นตะลึงกับเหตุการณ์ดังกล่าวมาก นางที่แทบหวีดร้องออกมา ก่อนที่จะเร่งรีบหลับตาแน่น.
"ข้าไม่เห็นสิ่งใด ข้าไม่เห็นสิ่งใดเลย ไม่เห็นเลย."ภายในใจของเทียนหลิงเอ๋อที่เต้นไปมาไม่หยุด.
ทว่าหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงของจงซานที่เริ่มแต่งตัว ไม่รู้ว่าทำไม นางที่ค่อย ๆ ลืมตาเล็ก ๆ จ้องมองไปยังร่างของจงซานไม่ไกลออกไป.
"ร่างกายของจงซาน ดูดีมากเลย!"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงความเห็นออกมาโดยไม่รู้ตัว.
หลังจากที่นางตระหนักได้ว่านางกำลังคิดอะไร ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นร้อนผ่าวอีกครั้ง นางเร่งรีบหลับตาปี๋ นางกำลังคิดอะไรกัน? นางจะไปแอบดูเขาได้อย่างไร เทียนหลิงเอ๋อที่หลับตาแน่น.
จงซานที่เปลี่ยนชุดเสร็จ เขาที่หันหลังกลับมาและเห็นเทียนหลิงเอ๋อที่หลับตาแน่น ปิดปากเงียบ จงซานที่คิดกับตัวเองว่ามีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะไม่รู้ว่าการหลับตาของนางนั้นมันไม่เป็นธรรมชาติ ดวงตาที่ย่นกว่าปกตินั่น บ่งบอกได้ว่านางนั้นได้สติแล้ว.
"เจ้าฟื้นแล้วอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"ข้าไม่เห็น ข้าไม่เห็นอะไรเลยนะ."เทียนหลิงเอ๋อที่ตอบออกมาทันที.
เห็นเทียนหลิงเอ๋อแล้ว จงซานไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ทำได้แค่ส่ายหน้าไปมา.
"เอาล่ะ ข้ารับรู้แล้ว เจ้าไม่เห็นอะไร."
เทียนหลิงเอ๋อที่ลืมตาขึ้นมาและจ้องมองไปยังใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจงซาน นางก็เร่งรีบกล่าวออกมาทันที "ข้าไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ ."
"อืม ข้ายังไม่ฟื้นฟูดีนัก ข้าจะนั่งบำเพ็ญรักษาร่างกายหน่อย เจ้าไปเปลี่ยนชุดเถอะ."จงซานกล่าว.
จงซานที่พบมุมสงบและเขาทำการนั่งขัดสมาธิเริ่มบำเพ็ญโคจรพลังหลังจากที่กล่าวเสร็จทันที.
และแล้วเทียนหลิงเอ๋อก็พบว่าเสื้อผ้าของนางเองก็มีรอยฉีกขาดด้วยเช่นกัน.
"อ๋า! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"เทียนหลิงเอ๋อที่อุทานด้วยท่าทางตื่นตะลึง.
"พวกเรามีการต่อสู้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้."จงซานที่อธิบายขณะหลับตา.
แน่นอนจงซานคงไม่อธิบายออกไปว่าเป็นนางที่เป็นคนฉีกเสื้อผ้าของตัวเอง.
เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชายชราแม้แต่น้อย นางที่ไปหลบมุม ๆ หนึ่งที่คิดว่าจงซานจะไม่เห็น เร่งรีบเปลี่ยนชุดตัวเองในทันที.
จงซานที่ตื่นขึ้นมาหลังจากครบหนึ่งชั่วโมง ร่างกายของเขานั้นยังคงเจ็บปวดอยู่ ทว่าตอนนี้ก็รู้สึกดีกว่าเดิมแล้ว เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ก็เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่สอบถามออกไป.
"จงซาน ตอนที่ข้าหมดสติไป เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นรึ? เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นไปไหนแล้ว? และพวกเรา ตอนนี้ไม่มีทางออกไปใหนแล้ว ถ้ำแห่งนี้ถูกปิดผนึก พวกเราจะทำอย่างไร?"เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยท่าทางเป็นกังวล.
"เฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างงั้นรึ? เขาหล่นลงไปในบ่อลาวาตายไปแล้ว "จงซานกล่าวต่อนาง ส่วนทางออกนั้น แม้แต่จงซานยังไม่รู้เช่นกัน.
เขาหล่นลงในลาวาอย่างงั้นรึ?เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองลงในบ่อลาวา.
จงซานเองก็จ้องมองลงในในลาวาเช่นกัน ซึ่งปรากฏมองเห็นอะไรบางอย่าง นั่นคืออะไรกัน?
ชายชรา ถึงแม้ว่าจะมีพลังฝึกตนสูงมาก ทว่าก็ละลายจนไร้ซึ่งขี้เถ้าเมื่อหล่นลงไปในลาวา.
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ กับยังคงหลงเหลือกระดาษใบหนึ่งที่ลอยอยู่บนลาวา.
กระดาษใบหนึ่ง? กระดาษอะไรกันถึงไม่สลายเมื่ออยู่บนลาวา?
เทียนหลิงเอ๋อที่สะบัดฝ่ามือ สร้างคลื่นซัดกระดาษดังกล่าวลอยขึ้นฝั่งในทันที.
แม้ว่าจะลอยขึ้นมาเกยฝังแล้วก็ตาม.
จงซานก็ยังไม่กล้าสัมผัสกระดาษดังกล่าว เขาต้องรอจนกว่ากระดาษแผ่นนั้นจะเย็นลง ก่อนที่จะเก็บขึ้นมาดู ซึ่งเทียนหลิงเอ๋อก็เข้ามาจับจ้องมองข้างหลังด้วย มีตัวอักษรขนาดเล็กที่เขียนรายระเอียดวัตถุดิบต่าง ๆ ด้วยตัวอักษรขนาดเล็ก.
เม็ดยาระดับสี่ เม็ดยากวงหัว.
狂化Kuáng huà บ้า Berserker
นอกจากรายการวัตถุดิบแล้วยังมีวิธีการ ในการสกัดกลั่นเม็ดยานี้ด้วย.
"เม็ดยาระดับสี่?"เทียนหลิงเอ๋อที่อุทานออกมาด้วยท่าทางประหลาดใจ.
"มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
"กระดาษนี้มันทำมาจากอะไรกัน?สามารถที่จะรอดพ้นจากลาวาได้ เม็ดยาระดับสี่ ค่อนข้างหายากที่ทำการบันทึกลงในกระดาษเช่นนี้ ข้าว่ากระดาษชิ้นนี้มีมูลค่ามากยิ่งกว่าสูตรยานั่นอีก ดูฟุ่มเฟือยเกินไป."เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงความเห็นออกมา.
จงซานที่รู้สึกขบขันกับท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อเหมือนกัน เขาที่เก็บกระดาษดังกล่าวไปในทันที.
สูตรยาระดับสี่ที่บันทึกลงในกระดาษที่พิเศษเช่นนี้ บางทีมันอาจจะมีความลับที่ยอดเยี่ยมมาก ๆ ซ่อนอยู่ก็ได้.
เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่ได้กล่าวสิ่งใดเมื่อเห็นจงซานเก็บสูตรยาดังกล่าวไป นางที่ถ่มน้ำลายไปทางลาวาด้วยซ้ำ ด้วยท่าทางรังเกียจต่อเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่น.
"จงซาน พวกเราจะออกจากที่นี่ได้อย่างไร? ถ้ำแห่งนี้ถูกปิดเอาไว้หมดแล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางกระวนกระวายใจ.
จงซานที่ทำการตรวจสอบพื้นที่รอบ ๆ เป็นความจริงที่ถ้ำแห่งนี้ทรุดตัวลงปิดเส้นทางเข้าออกเดิมไปหมด และพวกเขายังอยู่ห่างจากพื้นดินหนึ่งพันเมตร จงซานไร้ซึ่งคำพูดเลยทีเดียว.
เห็นได้ชัดว่าไม่มีทางที่จะสามารถย้อนกลับไปยังเส้นทางเดิมได้แล้ว.
ทำอย่างไรดี?จงซานที่จ้องมองไปยังพื้นที่รอบ ๆ มีเพียงแค่ปล่องไฟที่ปล่อยควันและไอน้ำออกไปเท่านั้น.
จงซานที่จ้องมองขึ้นไป.
ปล่องภูเขาไฟนี้มองขึ้นไปแล้วอย่างน้อย ๆ น่าจะมีความสูงสามพันเมตร นอกจากนี้พื้นยังราบเรียบ ไม่มีทางที่จะปีนขึ้นไปได้เลยรึ?
ยังมีระเบียงที่ยังคงเหลืออยู่ไม่กี่แห่ง.
"หลิงเอ๋อ ผ้าแพรไหมเจ้าล่ะ?มันสามารถพาเจ้าขึ้นไปได้หรือไม่?"จงซานกล่าว.
"ผ้าแพรไหมของข้าเสียหาย อย่างน้อยต้องใช้เวลาสองเดือนในการฟื้นฟู พวกเราต้องอยู่ที่นี่อีกสองเดือน แล้วพวกเราจะอยู่รอดได้ถึงสองเดือนอย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อกล่าวอย่างเป็นกังวล.
จงซานที่ทำการตรวจสอบอาหารและน้ำดื่ม เขาสามารถบอกได้ว่าอยู่ได้อย่างมากสุดก็แค่เดือนเดียว.
ทำอย่างไรดี?
"เตี่ยของเจ้าไม่ได้มอบสิ่งของช่วยชีวิตเอาไว้อย่างงั้นรึ?"จงซานกล่าวสอบถามออกไป.
"มีแต่สิ่งของที่ช่วยในการต่อสู้ เหมือนกับหยกอักขระที่ข้าใช้ในวันนั้น ทว่าไม่มีสิ่งใหนที่ช่วยบินได้เลย พวกเราจะทำอย่างไรดี จงซาน พวกเราจะตายที่นี่อย่างงั้นรึ?"เทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางกระวนกระวายใจ.
"ขอให้ข้าคิดก่อน ไว้ข้าคิดก่อนแล้วกัน."จงซานที่ครุ่นคิด ขมวดคิ้วไปมา ต้องทำอย่างไรดี.
บินออกไปอย่างงั้นรึ? บางทีอากาศร้อนอาจจะสร้างบอลลูน?อย่างไรก็ตามด้วยอากาศที่ร้อนเป็นอย่างมากในเวลานี้ คงไม่สามารถสร้างบอลลูนได้ อีกอย่างยังไม่มีวัตถุดิบอีกด้วย อืม ที่นี่มีอาการที่เบาบาง ถึงแม้ว่าจะเป็นบอลลูน ก็คงไม่สามารถบินได้สูงขนาดนั้น.
ความร้อน?อากาศที่เบาบางรึ?
ทันใดนั้น ราวกับว่าในดวงตาของเขามีความคิดบางอย่างถูกจุดขึ้นมา.
"จงซาน เจ้ามีวิธีแล้วรึ?"เทียนหลิงเอ๋อนั้นเชื่อมั่นในตัวของจงซานมาก เพราะว่าเขามักจะทำเรื่องเหลือเชื่อออกมาได้ ยิ่งเห็นใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา ทำให้นางตื่นเต้นไปด้วย.
"รอก่อน ขอข้าคิดเพิ่มอีกหน่อย."จงซานที่กำลังวางแผนในหัวของเขาไปมา.
"อืม."เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้าและเฝ้ามองจงซานที่กลังคิดอยู่.
ท้ายที่สุด หลังจากที่คิดไปมาหลายครั้ง เขาก็มั่นใจว่าแผนการนี้จะต้องประสบผลอย่างแน่นอน.
"เป็นอย่างไรบ้าง?"เทียนหลิงเอ๋อสอบถาม.
"ตอนนี้ข้ายังไม่หายสนิทเท่าใดนัก ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่พรุ่งนี้."จงซานที่เผยยิ้มออกมา พร้อมกับเก็บแผนการของเขาเป็นความลับ.
