Chapter 35 ท่าทางที่แปลกประหลาดของหมาป่าอัคคี.
เทียนหลิงเอ๋อ รู้ดีว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก ทว่าหมาป่าเหล่านี้ สำหรับนางแล้วไม่ได้ทำให้นางต้องหวาดกลัวแม้แต่น้อย ทว่าจงซานนั้นจะสามารถต้านพวกมันได้เหรอ แม้ว่าจะเป็นหมาป่าอสูรระดับต้นก็ตาม ถ้าไม่กี่ตัวก็ไม่น่าจะมีปัญหา แต่ตอนนี้มันมีมากจนเกินไป มีเพียงแค่ความตายที่รอเขาอยู่.
เทียนหลิงเอ๋อที่เคยได้เรียนรู้กับบิดาของนางมา ราชาหมาป่านั้นมีความแข็งแกร่งเทียบเท่าระดับสูงสุดของขั้นเซียนเทียน แม้แต่นางก็ไม่สามารถที่จะโค่นมันได้.
อย่างไรก็ตาม นางนั้นสามารถบินได้ ตราบเท่าที่นางอยู่บนอากาศ นางก็ย่อมปลอดภัย ปัญหาคือ แล้วจงซานล่ะ?เขาจะมีชีวิตรอดอย่างงั้นรึ?
ความกังวลที่กัดกินหัวใจ เทียนหลิงเอ๋อที่เร่งรีบตรงไปยังทิศทางของจงซาน แม้ว่านางจะรู้สึกโกรธเกรี้ยวเขาอยู่ตลอดเวลา ทว่านางก็ไม่ต้องการเห็นเขาบาดเจ็บหรือแม้แต่สูญสิ้นชีวิต.
นางที่เหินตรงไปอย่างรวดเร็วไปยังทิศทางของจงซาน.
ราชาหมาป่าที่กระโดดสูงขึ้นไปบนอากาศ ขาของมันที่ปัดป่ายพยายามโจมตีเทียนหลิงเอ๋อ ในเมื่อมันคือหมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดอยู่ในระดับสูงสุดของขั้นเซียนเทียน เช่นนั้นแน่นอนว่ามันทรงพลังเป็นอย่างมากอย่างไม่ต้องสงสัย.
เห็นปากที่มันอ้าจะงับนาง เทียนหลิงเอ๋อพยายามหลบไปมาบนอากาศ และในเวลานี้ หมาป่าอสูรอีกมากมายที่พุ่งตรงไปยังทิศของจงซานและเริ่มขวางทางหนีของเขาเอาไว้.
บนอากาศนั้น เทียนหลิงเอ๋อที่เห็นจงซานกำลังอยู่ในอันตราย ทันใดนั้นนางเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาในทันที นางที่ใช้ผ้าแพรไหมสีแดง โจมตีไปยังราชาหมาป่าทันที.
นับว่าเป็นโชคดีอยู่บ้าง ราชาหมาป่าที่ลอยอยู่บนอากาศนั้นยากที่จะหลบเหลี่ยงการโจมตีดังกล่าวได้ แต่ถึงกระนั้นแม้ว่าจะโจมตีออกไป ก็ทำให้มันหล่นลงพื้น ราชาหมาป่าอัคคีก็ยังลุกขึ้นมาได้พร้อมกับพ่นเปลวเพลิงโจมตีออกมาด้วยเช่นกัน.
ลูกไฟมากมายโจมตีพุ่งตรงไปยังเทียนหลิงเอ๋อและกวาดไปทั่วท้องฟ้า นางที่หลบการโจมตีดังกล่าว พร้อมกับขยับออกห่างจากจงซานเรื่อย ๆ ทำให้นางตอนนี้รู้สึกกระวนกระวายเป็นอย่างมาก.
อย่างไรก็ตาม เมื่อจ้องมองไปยังจงซานที่กำลังต่อสู้อยู่ ก็ทำให้เทียนหลิงเอ๋อตื่นตะลึงไปเหมือนกัน.
ไม่เพียงแต่เทียนหลิงเอ๋อ ยังมีอีกสามคนจากหมู่บ้านกระบี่พิสุทธิ์ต่างก็จ้องมองด้วยท่าทางตะลึงงันไม่ต่างกัน เกิดสิ่งใดขึ้นกัน?
จงซานที่ใช้ดาบของเขาขึ้นป้องกันเหล่าหมาป่าอัคคีที่เข้ามาล้อมรอบ หมาป่าอัคคีมากมายที่เข้าล้อมกรอบเขา ทว่าหลังจากที่ล้อมจงซานได้แล้ว พวกมันกลับถอยห่างออกมาช้า ๆ .
จะด้วยเหตุผลใดไม่รู้ ในเวลานี้ หมาป่าราวกับว่ามันตกลงไม่เข้าโจมตีเขา และถอยห่างออกไปอย่างช้า ๆ ทั้งที่ดวงตาของพวกมันเต็มไปด้วยความกระหายโลหิต พวกมันกลับถอยกลับไปอย่างไม่คาดคิด.
เหงื่อที่เย็นเยือบไหลออกมาจากทั่วร่างของจงซาน เขาที่ยกดาบยักษ์ขึ้นกวัดแกว่งไปมา เฝ้ามองเหล่าหมาป่า ด้วยสายตาที่ไม่อยากเชื่อนัก เกิดสิ่งใดขึ้น? เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้อย่างไร?ทำไมเหล่าหมาป่าไม่เข้ามาโจมตีเขากัน?
หมาป่าทุกตัวที่ไม่สนใจจงซานอีกต่อไป ตอนนี้พวกมันทั้งหมดกลับมุ่งตรงไปยังทิศทางของเทียนหลิงเอ๋อ.
เพราะว่าก่อนหน้านี้นางที่โจมตีไปยังราชาหมาป่า ซึ่งเต็มไปด้วยความอหังการทำให้มันบาดเจ็บและโกรธเกรี้ยว ตอนนี้ราชาหมาป่าที่พุ่งเข้าโจมตีเทียนหลิงเอ๋อไม่หยุด หมาป่าทุกตัวตอนนี้ก็เข้าร่วมผสมด้วย.
หมาป่าอสูรที่กำลังมะรุมมะตุ้มเข้ามาล้อมรอบนาง แม้ว่าเทียนหลิงเอ๋อจะงงงวย ทว่าก็รู้สึกเบาใจที่จงซานปลอดภัย อย่างน้อยที่สุดหมาป่าเหล่านี้ก็ยากที่จะโจมตีนางบนอากาศได้.
ห่างออกมาบนยอดเขา จงตี้ถึงกับสบถออกมา "นี่มันบ้าอะไรกัน? มันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร??"
"ศิษย์พี่ใหญ่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?ทำไมพวกหมาป่าอสูรไม่เข้าโจมตีจงซาน?"หวังกุยสอบถามหลิวหมิง.
"ถามจงตี้สิ."เขาตอบ หลิวหมิงเองก็ไม่รู้ทำไม พวกเขาที่หันห้าไปสอบถามจงตี้.
"ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริง ๆ ข้าไม่เข้าใจเขาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ข้าก็ยังไม่เข้าใจเขาอย่างสิ้นเชิง."จงตี้ที่งงงวยจ้องมองจงซานด้วยใบหน้าหวาดกลัว.
เทียนหลิงเอ๋อที่เกือบถูกเปลวเพลิงของราชาหมาป่า ทว่านางก็ยังเร็วพอที่จะหลบมันได้ ในเวลาเดียวกัน นางที่หันหน้ามุ่งตรงไปยังทิศทาง ๆ หนึ่งของยอดเขา.
เป็นพวกเขา เป็นฝีมือพวกเขาอย่างแน่นอน.
เทียนหลิงเอ๋อที่โกรธเกรี้ยวและเบนหัวทำให้ผ้าแพรไหมสีแดงของนาง ลอยไปยิงทิศทางดังกล่าวทันที.
"หลิงเอ๋อ ห้ามไป กลับมา!"จงซานที่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ.
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าจงซานปลอดภัย นางก็กลับมาโกรธจงซานขึ้นอีกครั้ง ทำไมนางต้องฟังจงซานอีกด้วยล่ะ?ดังนั้นนางจึงบินไปยังทิศทางดังกล่าวอย่างรวดเร็ว.
เห็นเทียนหลิงเอ๋อที่กลับมาดื้อรั้นและไม่ให้ความร่วมมือ จงซานรู้สึกปวดหัวและถอนหายใจยาว เขาที่ไล่ตามไปในทันที.
เทียนหลิงเอ๋อที่ลากฝูงหมาป่าไปด้วยและมีจงซานที่ตามมาห่าง ๆ .
จงซานสามารถบอกเส้นทางของเทียนหลิงเอ๋อได้ นับว่านางเลือกเส้นทางที่ดีทีเดียว แม้ว่าพื้นที่แห่งนี้จะเป็นยอดเขา แต่ก็มีเส้นทางที่ใช้ในการปีนป่ายยอดเขาอยู่ด้วยเช่นกัน.
แน่นอนว่าหมาป่าอสูรนั้นไม่สามารถรับรู้ถึงเป้าหมายของเทียนหลิงเอ๋อได้ มันทำได้แค่ไล่ตามเทียนหลิงเอ๋อไปเท่านั้น หมาป่าหลายร้อยตัวที่ปีนยอดเขาตามนางไป ซึ่งมันต้องใช้ระยะเวลาไม่น้อยทีเดียว.
ไม่นานหลังจากนั้น เทียนหลิงเอ๋อก็ปีนขึ้นมาบนยอดเขาและใช้ผ้าแพรไหมแดงของนาง โจมตีไปยังหลิวหมิง และหวังกุยในทันที.
เมื่อจงซานปีนขึ้นมาถึงยอดเขา เขาก็ต้องพบกับสถานการณ์ที่ย่ำแย่ ผ้าไหมวิเศษของเทียนหลิงเอ๋อที่กลายเป็นรูด้วยการโจมตีกระบี่ของหลิวหมิง ผ้าไหมแดงเสียหายได้อย่างงั้นรึ?!
ในเวลาเดียวกันนั้น ฝูงหมาป่าอสูรเองก็ไล่ตามมาทัน ซึ่งตอนนี้มันกำลังเตรียมพุ่งเข้าโจมตีเทียนหลิงเอ๋อ ซึ่งนางในเวลานี้ไม่มีที่ให้หนีไปไหนแล้ว.
เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จงซานที่เป็นกังวลเป็นอย่างมาก เขาที่ไม่คิดถึงผลที่จะเกิดขึ้นแต่อย่างใด เร่งรีบกระโดดเข้าไปขวางฝูงหมาป่าเอาไว้ทันที ด้วยการกวัดแกว่งหมาป่าให้ถอยออกไป.
ที่บนยอดเขาสูง พื้นที่ตรงนี้เป็นแง่งยื่นออกมาเป็นศิลาขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านเหน็บอยู่บนยอดเขา อีกฝั่งหนึ่งเทียนหลิงเอ๋อที่ต่อสู้กับคนทั้งสาม และอีกซีกหนึ่งเป็นจงซานที่ยืนปกป้องฝูงหมาป่าไม่ให้เข้ามาใกล้.
เทียนหลิงเอ๋อที่ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับหมาป่าอสูรต่อไป ส่วนในเวลานี้ นางต้องการที่จะจัดการคนทั้งสองอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม คนทั้งสองก็อยู่ในระดับเก้าเซียนเทียนและยังมีประสบการณ์ไม่น้อยและเทียนหลิงเอ๋อก็หาได้ทรงพลังกว่าพวกเขาไม่ พวกเขาแข็งแกร่งอย่างอย่างแท้จริง สองต่อหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังไม่สามารถจัดการนางได้เช่นกัน ทว่าในไม่ช้านางก็เริ่มเสียเปรียบขึ้นไปเรื่อย ๆ .
จงซานที่ยกดาบของเขาขึ้นขวางฝูงหมาป่า แม้ว่าจะเป็นกังวลเล็กน้อย ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ จงซานยังจำได้ดี.
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมเหล่าหมาป่าจะไม่เข้ามาโจมตีเขา อย่างไรก็ตามในเวลานี้ก็เหมือนกับการเดิมพันเช่นกัน.
ในความเป็นจริงเหล่าฝูงหมาป่าที่เห็นจงซานมันก็หยุดในทันที ราชาหมาป่าที่ก้าวออกมา สายตาของมันไม่ได้จ้องไปที่จงซาน แต่เป็นเทียนหลิงเอ๋อที่ทำให้มันโกรธเกรียว มันที่หันหน้ามาจ้องจงซานอีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่ต้องการให้เทียนหลิงเอ๋อมีชีวิตอยู่.
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นท่าทางของจงซานที่แสดงท่าทางโกรธเกรี้ยวออกมา ทันใดนั้นมันก็คำรามออกมาสองครั้ง.
เหล่าฝูงหมาป่าทั้งหมดก็ลงจากเขาไปในทันที.
พวกมันถอยอย่างงั้นเหรอ!
ถอนกำลังอย่างงั้นรึ?จงซานที่จดจ้องมองการกระทำของพวกมัน เกิดสิ่งใดขึ้น?ทำไมเหล่าหมาป่าอสูรเหล่านี้ถึงไม่เข้าโจมตีข้า? เกิดสิ่งใดขึ้นกัน? ในโลกนี้ยังมีเรื่องที่ประหลาดขนาดนี้อยู่อีกรึ?.
ขณะที่จงซานเต็มไปด้วยความสงสัย ทันใดนั้นร่างกายของเขา ขนทั่วร่างถึงกับลุกเกรียวทีเดียว.
อันตราย! เป็นอันตรายเป็นอย่างมากทีเดียว!
"วูซซซซ!"
เขาที่หลบอย่างหวุดหวิดกับอีกเสียงที่ดังขึ้นด้านขวามือของเขา.
"ตูมมมมมม"
เสียงของปราณกระบี่ที่โจมตีมา กระแทกเข้ากับซีกหนึ่งของศิลายักษ์ ทำให้จงซานที่หลบไปยังมุมหนึ่งของศิลาขนาดใหญ่.
เขาที่ตื่นตกใจจ้องมองไปยังคน ๆ หนึ่งที่โจมตีมา.
"เจ้าลูกอกตัญญู!"จงซานที่แค่นเสียงเย็นชาออกไป.
เห็นจงซานที่สามารถหลบการโจมตีของเขาได้ จงตี้ก็รู้สึกหวาดผวาเหมือนกัน สายตาของเขานั้นเป็นประกายกระตุ้นความรู้สึกตัวเองยับยั้งความหวาดกลัวของตัวเองที่มีต่อจงซานเอาไว้."อย่าได้โทษข้า ไม่ใช่ความผิดข้า หากจะโทษใครก็ล่ะ โทษเจ้าเองที่น่าหวาดกลัวเกินไป!"
"หึ!"จงซานแค่นเสียงเย้ยหยัน.
กระบี่และดาบเข้าประจันหน้ากันไปมา จงตี้ที่มีระดับสี่เซียนเทียน ทว่าทักษะดาบของจงซานนั้นแข็งแกร่งมาก ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้เพลี่ยงพล้ำต่อถังเสี่ยวโหย่วเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาไม่มีทางที่จะเสียเปรียบจงตี้ สองคนพ่อลูก ที่ตอบโต้กันไปมา เป็นการต่อสู้ที่รวดเร็วดุดันเป็นอย่างมาก.
"อ๊ากก ๆ "
จากที่ไกลออกไปนั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงหวีดร้องของเทียนหลิงเอ๋อ.
ได้ยินเสียงดังกล่าว จงซานถึงกับตื่นตกใจ เร่งรีบหันหน้ากลับไป ผ้าแพรสีแดงของเทียนหลิงเอ๋อเวลานี้เป็นรูขาดวิ่นไปแล้ว และที่ขาของนางเองยังได้รับบาดเจ็บจากกระบี่ของหลิวหมิงอีกด้วย.
บัดซบ!
จงซานที่เป็นกังวล เขาที่เร่งรีบ จัดการจงตี้ให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะไปช่วยสนับสนุนนาง ด้วยรองเท้าขับวายุ เขาที่สามารถที่จะหลบไปได้ตลอดเวลา.
วิชากายาเทพอสูร!
"อ๊ากก"กล้ามเนื้อของจงซานที่ขยายใหญ่ขึ้นทันทีพร้อมกับเข้าโจมตีจงตี้อย่างหนักหน่วง.
เมื่อเห็นการโจมตี จงตี้จำได้ก่อนหน้านี้ที่จงซานต่อสู้กับถังเสี่ยวโหยว หัวใจของเขาที่ตื่นตระหนก ทันทีที่ดาบของจงซานพุ่งมา เขาที่เร่งรีบนำกระบี่เข้าป้องกันทันที.
"ตูมมมมมม"
กระบี่ของจงตี้ที่หักไปสองท่อน ร่างของเขาที่ลอยออกไป ทว่าจงซานไม่ได้ตามเข้าไปซ้ำ เขาเร่งรีบพุ่งตรงไปยังทิศที่เทียนหลิงเอ๋ออยู่ในทันที.
ในเวลานั้นจงซานที่ต้องการพุ่งไปช่วยเทียนหลิงเอ๋อ ทว่าทันใดนั้นก็เห็นนางนำหยกสีขาวบางอย่างออกมา มีขนาดเท่ากับไพ่นกกระจอก บนผิวหน้าของมันนั้นมีรูปหงเพลิงสลักอยู่ นี่คือของวิเศษที่เทียนซวินจื่อมอบให้กับเทียนหลิงเอ๋อเพื่อป้องกันตัวเอง หยกอักขระ.
ขาของเทียนหลิงเอ๋อได้รับบาดเจ็บ นางที่บดหยกอักขระทันที.
"แคว๊ก ๆ ๆ ๆ "
เสียงคำรามของหงสาเพลิงที่พุ่งออกมาจากอากาศ ทันทีที่หยกอักขระถูกทำลาย หงสาเพลิงขนาดมหึมาห้าเมตรก็พุ่งออกมา.
หงสาเพลิงขนาดใหญ่โตลอยอยู่บนอากาศสร้างความตื่นตะลึงให้กับทุกคน ซึ่งนี้เป็นครั้งแรกที่นางใช้หยกอักขระด้วยเช่นกัน.
หงสาเพลิงที่กำลังสะยายปีกลอยอยู่กลางอากาศรอรับคำสั่งอยู่.
หลิวหมิงและหวังกุยที่ตั้งสติได้ พวกเขาที่ยกกระบี่พร้อมกับพุ่งตรงเข้าโจมตีเทียนหลิงเอ๋อในทันที.
ทันทีที่เห็นพวกเขาเตรียมโจมตีมา เทียนหลิงเอ๋อที่ตื่นตระหนก สะบัดมือขวาของนางลง.
หงสาเพลิงที่พุ่งตรงไปยังทิศทางที่ตามการโบกมือ พุ่งตรงกระแทกไปยังหลิวหมิงและหวังกุย.
ทั้งสองที่เร่งรีบกระโดดหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว.
"ตูมมมมมมมมมมมม"
หงสาเพลิงที่กระแทกลงพื้นเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ชั่วระยะเวลาต่อมา เกิดเสียงพื้นลั่น ศิลายักษ์แตกหักเกิดเป็นรอยร้าวไปทั่วทั้งก้อน.
ต้องไม่ลืมว่าศิลายักษ์ก้อนนี้เป็นแง่งที่ยื่นออกมาตั้งอยู่บนยอดเขาสูงเสมือนลอยอยู่บนอากาศ ชั่วระยะเวลาที่ศิลายักษ์นี้แตกกระจาย เศษชิ้นส่วนต่าง ๆ ก็ร่วงหล่นลงจากยอดเขาด้วยความเร็วสูง.
จงตี้ที่อยู่อีกฝั่ง ที่กำลังจะลอบโจมตีจงซานอีกครั้ง ทว่ากลับไม่สามารถหาที่ยั้งเท้าได้ร่วงหล่นลงไปกับบางส่วนของศิลายักษ์ที่แตกออกมาในทันที.
หลิวหมิงและหวังกุยที่กระโดดหลบอย่างแรง ทันทีที่ยั้งเท้าพื้นด้านล่างเขาก็แตกสลายพังทลายลงล่วงหล่นลงจากยอดเขาเช่นกัน.
"อ๊ากกกก ๆ "
"อ๊ากกกก ๆ "
"อ๊ากกกก ๆ "
เสียงของทั้งสามคนที่หวีดร้อง ล่วงหล่นจากภูเขาหล่นลงไปในหุบเขาอย่างรวดเร็ว.
ส่วนจงซานนั้นก็อยู่ระหว่างพื้นที่ตรงกลาง ทว่าก็ไม่โชคดีขนาดนั้นพื้นของศิลาที่แตกลามมา พร้อมที่จะพาเขาหล่นไปด้านล่างทุกเมื่อ.
อย่างไรก็ตาม ขณะที่จงซานกำลังตื่นตะหนก กำลังจะตกลงไป ทันใดนั้นผ้าแพรไหมสีแดงที่พุ่งตรงมาหมุนวนรอบ ๆ เอวของเขายึดตัวเขาเอาไว้.
เป็นเทียนหลิงเอ๋อนั่นเอง นางที่ใช้ผ้าแพรที่ขาดรุ่งริ่งพันร่างของจงซานเอาไว้ พยายามที่จะดึงเขากลับมา ใบหน้าของนางเวลานี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเป็นกังวล.
ดูเหมือนว่าจะไม่ได้การนัก รอยร้าวที่ลามมาจนถึงตัวนาง เสียงศิลาดังลั่น พวกเขาทั้งคู่เวลานี้กำลังจะล่วงหล่นไปพร้อมกันแล้ว.