Chapter 33 ความอัดอั้นตันใจของเทียนหลิงเอ๋อ.
"ศิษย์พี่ใหญ่ ตามไปเลยไหม?"เหล่าศิษย์สำนักไคหยางมากมายที่เข้ามาหาเทียนชา.
"พวกเจ้าตามไป ข้ากับหยุนเฉียนจะตามพวกเจ้าไปทีหลัง."เทียนชากล่าว.
"ครับ."ทุกคนที่ตอบปากรับคำ.
หลังจากนั้น คนของสำนักไคหยาง ก็ก้าวขึ้นเหยียบกระบี่ของพวกเขา เหินข้ามภูเขาตามไป และมีคนจากสำนักอื่นตามไปด้วยเช่นกัน.
"จงซาน ข้าเองก็ต้องการตามไปเหมือนกัน แล้วเจ้าล่ะ?"เจ้าโส่วเซี่ยงถาม.
"ข้าคงต้องขอตัว ไว้เจอกันโอกาสหน้าก็แล้วกัน."จงซานตอบกลับออกไปทันที.
"เช่นนั้นแล้วเจอกัน."เจ้าโส่วเซี่ยงพยักหน้า ก่อนที่จะกระโดดข้ามภูเขาตามไป.
หุบเขาแห่งนี้ เหล่าคนที่ได้รับบาดเจ็บเองก็ถูกช่วยเหลือออกไปจนหมดแล้ว ตอนนี้ที่ยังเหลืออยู่ก็มีจงซาน เทียนหลิงเอ๋อ เทียนชา ศิษย์อีกคนของสำนักไคหยางที่มีนามว่าหยุนเฉียนและศพของชายชรา.
หยุนเฉียนที่เก็บแส้ปัดของชายชระและกระบี่ตลอดจนกำไลเก็บของ.
จงซานที่จ้องมองไปยังหุบเขารอบ ๆ พื้นดินเป็นหลุมเป็นบ่อ ศิลาขนาดใหญ่แตกละเอียด และยังมีแอ่งลึกขนาดใหญ่อีกหลายแห่ง นับว่าเป็นการต่อสู้ที่รุนแรงมาก แม้แต่จงซานยังจ้องมองออกไปด้วยความตกใจ คนเหล่านี้แข็งแกร่งมาก ในเวลานี้พวกเขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย แม้แต่เทียนหลิงเอ๋อก็ไม่สามารถที่จะต่อกรได้.
แน่นอนว่านี้เป็นการต่อสู้ของคนที่มีระดับแกนทอง คนที่จะร่วมการต่อสู้ได้ก็ต้องมีระดับแกนทองเท่านั้น.
"หลิงเอ๋อ เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"ศิษย์พี่ใหญ่ที่สอบถามไปยังเทียนหลิงเอ๋อที่กำลังอยากรู้อยากเห็นเรื่องต่าง ๆ .
ได้ยินศิษย์พี่ใหญ่คุยกับนาง ทำให้เทียนหลิงเอ๋อตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นับตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ศิษย์พี่ใหญ่นั้นเปรียบเหมือนวีระบุรุษของนาง ทว่าเขากลับเห็นนางเป็นเหมือนกับเด็กเล็ก ทว่าก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เพราะว่าตอนนี้นางโตแล้ว.
"จงซานและข้านั้นออกมาฝึกด้วยกันและพวกเราผ่านมาที่นี้ ได้ยินว่ามีการต่อสู้ใหญ่เกิดขึ้น ดังนั้นจึงออกมาดู "เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"อืม."เทียนชาพยักหน้า.
"ศิษย์พี่ใหญ่ เรียบร้อยแล้ว."หยุนเฉียนกล่าว.
เห็นได้อย่างชัดเจน ว่าพวกเขานั้นกำลังเก็บสินสงครามอยู่นั่นเอง.
"ดี."เทียนชาพยักหน้า.
"ศิษย์พี่ใหญ่ ข้าขอไปกับศิษย์พี่ใหญ่ได้หรือไม่?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามเทียนชาด้วยความคาดหวัง.
อีกด้านหนึ่ง หยุนเฉียนที่เห็นเทียนหลิงเอ๋อก็เผยยิ้มออกมา."ศิษย์พี่ใหญ่ ในเมื่อหลิงเอ๋อพูดขนาดนี้แล้ว ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร."
"ขอบคุณศิษย์พี่หยุนเฉียน."เทียนหลิงเอ๋อที่เผยยิ้มกว้าง.
"ฮ่าฮ่า ข้ายังไม่ได้เป็นศิษย์พี่ของเจ้าซะหน่อย เจ้าต้องก้าวมาให้ถึงระดับแกนทองก่อน."หยุนเฉียนหัวเราะ.
เทียนชาที่ขมวดคิ้วไปมาจ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ ก่อนที่จะพยักหน้า."ก็ได้."
"เย้!"เทียนหลิงเอ๋อที่กระโดดดีใจ.
"จงซาน ข้าจะไปกับศิษย์พี่ใหญ่เพื่อไล่ล่าเห่าซาน เจ้าไม่จำเป็นต้องห่วงความปลอดภัยของข้าอีกต่อไป."เทียนหลิงเอ๋อกล่าว ต่อจงซาน ซึ่งยืนอยู่ที่นั่นเช่นกัน.
ในตอนแรกนั้น หากไม่เพราะว่าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ได้ไปหมดแล้ว คงจะไม่มีใครเห็นเขา แม้แต่หยุนเฉียนและเทียนชาเองก็ไม่ได้เห็นเขาอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย.
หยุนเฉียนและเทียนชาที่หันกลับไปมองศิษย์ใหม่ของสำนักไคหยาง ทั้งคู่ต่างก็คิดว่าเรื่องนี้มันไม่จำเป็นเลยแม้แต่น้อย.
จงซานที่จ้องมองไปรอบ ๆ จากนั้นก็หันกลับมาจ้องมองเทียนชาและหยุนเฉียนและมาหยุดอยู่ที่เทียนหลิงเอ๋อ "ไม่ ข้าไม่อนุญาต."
อนุญาตเหรอ?
การที่จงซานกล่าวว่าไม่อนุญาตนั้นก็เหมือนกับการเทน้ำเย็นถังใหญ่ลงบนร่างของเทียนหลิงเอ๋อที่กำลังมีความสุขอยู่ มันได้กลายเป็นวันฝนตกในวันที่มีขบวนพาเหรด เขาเป็นใครกันถึงได้บอกว่าไม่อนุญาต?
"อะไร ทำไมล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกมาด้วยความรู้สึกหดหู่.
หยุนเฉียนและเทียนชา ที่จ้องมองไปยังจงซานด้วยท่าทางสับสน พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าศิษย์ใหม่ผู้นี้จะกล้ากล่าวเช่นนี้ออกมา.
"ไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป."จงซานที่กล่าวออกมาขึงขัง.
เทียนชาและหยุนเฉียนที่ขมวดคิ้วจ้องมองไปยังจงซานที่กล่าวเสียงแข็ง.
"เจ้าเป็นแค่ศิษย์ขั้นสามไม่ใช่รึ? ไสหัวกลับไป พวกเราจะดูแลความปลอดภัยของหลิงเอ๋อในปีนี้เอง."หยุนเฉียนที่ขมวดคิ้วไปมา.
ในเวลานี้ ท้ายที่สุดเทียนหลิงเอ๋อก็มีโอกาสที่จะได้อยู่กับเทียนชาแล้ว จะให้นางปล่อยไปได้อย่างไร? นางที่รู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก จงซานเองก็ดีกับนางเสมอมา ตามใจนางทุกอย่างตามที่นางต้องการ ทำไมตอนนี้ถึงได้ขัดขวางนางล่ะ? ทำไมตอนนี้ไม่เหมือนทุกครั้งล่ะ?
นางที่เม้มริมฝีปาก ใบหน้าที่หมดหวัง นางที่จ้องมองไปยังศิษย์พี่ใหญ่ เห็นได้อย่างชัดเจนว่านางนั้นต้องการจะไปด้วยจริง ๆ .
จงซานไม่ไม่ได้มองไปยังหยุนเฉียนแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นศิษย์ขั้นสอง ทว่าจงซานก็ไม่ได้ใส่ใจ เขายังคงมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อ."มันอันตรายเกินไป ข้าไม่ต้องการให้เจ้าไป."
"ไม่ มีศิษย์พี่ใหญ่อยู่ เขาไม่ปล่อยให้ข้ามีอันตรายแน่นอน เขาไม่ทำแน่นอน!"เทียนหลิงเอ๋อกล่าว พยายามที่จะโน้มน้าวจงซาน.
"พอแล้ว หลิงเอ๋อ ต้องใส่ใจเขาทำไม พวกเราไปได้แล้ว."หยุนเฉียนขมวดคิ้วไปมาขณะกล่าว.
ตอนนี้หลิงเอ๋อรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก นางต้องการไปกับศิษย์พี่ใหญ่เป็นอย่างมาก ทว่าจงซานนั้นกลับไม่ยอมให้นางไป สำหรับจงซานแล้ว เขาคือเพื่อนสนิทที่ดีกับนางเหมือนกัน ดังนั้นนางจึงไม่ต้องการที่จะโต้เถียงกับเขา ทว่านางก็ไม่ต้องจะพลาดโอกาสในครั้งนี้ด้วย เวลานี้นางที่หน้าเสีย จวนเจียนจะร้องให้ออกมาแล้ว นางที่จ้องมองอย่างอ้อนวอนไปยังจงซานแสดงท่าทางน่าสงสารอย่างที่สุด.
กับคำพูดของหยุนเฉียน เทียนหลิงเอ๋อที่ต้องหายใจยาว และนางเองก็ใจจดจ่อ เตรียมจะตามเทียนชาไปแล้ว.
"ขนมกุ้ยฮวา."จงซานที่กล่าวออกมาในทันที.
ขนมกุ้ยฮวา? หยุนเฉียนและเทียนชาที่ขมวดคิ้วไปมา ขนมกุ้ยฮวาอะไร?พวกเขาไม่รู้ว่าจงซานได้กล่าวขนมกุ้ยฮวาออกมาเพื่ออะไร เขาพยายามที่จะโน้มน้าวเทียนหลิงเอ๋อให้อยู่ด้วยขนมกุ้ยฮวาอย่างงั้นรึ?
ได้ยินคำพูด "ขนมกุ้ยฮวาแล้ว"ใบหน้าของเทียนหลิงเอ๋อที่แสดงท่าทางเจ็บปวดออกมา นางที่หลับตาแน่น แสดงท่าทางเศร้าเสียใจเป็นอย่างยิ่ง.
"เอาล่ะ หลิงเอ๋อ ไปกันได้แล้ว อย่าไปสนใจคนบ้าเลย."หยุนเฉียนที่ขมวดคิ้วและจ้องมองไปยังจงซาน.
เขาคิดว่าการพูดเรื่องขนมกุ้ยฮวาออกมาโน้มน้าวเป็นการกระทำของคนบ้าเท่านั้น.
อย่างไรก็ตาม นี่คือคำพูดของคนบ้างจริง ๆ รึ? นี่คือคำสัญญาของจงซานและเทียนหลิงเอ๋อก่อนที่ทั้งคู่จะออกมาจากสำนักไคหยาง ตราบเท่าที่จงซานกล่าวสัญญาณนี้ออกมา ในเวลานั้นเทียนหลิงเอ๋อยังคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องตลกอยู่เลย ทว่าจงซานกลับกล่าวเช่นนั้นจริง ๆ ในเวลานี้เทียนหลิงเอ๋อพบแล้วว่ามันใช่เรื่องตลกเลยแม้แต่น้อย ไม่ใช่เลย หนำซ้ำ มันยังทำให้นางเจ็บปวด ทำให้นางเจ็บปวดยิ่งนัก.
"ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่หยุนเฉียน ข้าขอโทษ ขอให้พวกท่านไปเถอะ ข้าคงไม่สามารถไปกับพวกท่านได้แล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่ลืมตาขึ้นทันทีและหันกลับไปกล่าวกับคนทั้งสอง.
"หืม?"หยุนเฉียนที่จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ เห็นได้ชัดเจนว่าเทียนหลิงเอ๋อนั้นชื่นชมศิษย์พี่ใหญ่มาก เขาที่เป็นเหมือนกับวีรบุรุษของนาง เพราะด้วยเหตุนั้น หยุนเฉียนจึงได้สนับสนุนนางโดยเกลี้ยกล่อมศิษย์พี่ใหญ่ให้นางไปด้วย ทว่าเกิดอะไรขึ้นกัน?นางยอมแพ้เพียงเพราะขนมกุ้ยฮวาอย่างงั้นรึ?
"ได้."เทียนชาพยักหน้าให้ มีเพียงแค่หยุนเฉียนที่งงงวย จ้องมองไปยังเทียนหลิงเอ๋อด้วยความสงสัย ก่อนที่จะจ้องมองไปยังจงซาน.
เทียนชาที่จ้องมองไปยังจงชานชั่วครู่ ขมวดคิ้วไปมา จากนั้นกระกระโดดเหินข้ามภูเขาไปและหยุนเฉียนก็กระโดดขึ้นกระบี่เหินของเขาติดตามไป.
เห็นศิษย์พี่ใหญ่จากไปแล้ว เทียนหลิงเอ๋อที่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมต่อนางเลย ในเวลานี้นางอดกลั้นไม่ให้น้ำตาหลั่งออกมาไม่ได้เลย.
เห็นคนทั้งสองจากไปแล้ว จงซานรู้สึกโล่งใจที่เทียนหลิงเอ๋อไม่ได้ตามไป พูดตามจริงแล้ว การไล่ตามเห่าซานไปนั้นเป็นเรื่องอันตรายเป็นอย่างมาก การต่อสู้ก่อนหน้านี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าแม้แต่เทียนหลิงเอ๋อนั้นยังไม่สามารถทำอะไรได้ ส่วนจะให้เทียนชาปกป้องอย่างงั้นรึ?เขาจะปกป้องนางด้วยชีวิตเลยรึ? ถึงแม้ว่าเขาจะทำ การไล่ตามเห่าซานนั้นไม่ได้มีเพียงแต่ศิษย์ของสำนักไคหยางเท่านั้น ยังมีศิษย์จากสำนักอื่น ๆ มากมาย เมื่อทุกคนต่างก็เร่งรีบต่างก็แข่งขันเพื่อจับตัวเห่าซาน เทียนชาจะสามารถปกป้องนางได้ทุกครั้งเลยรึอย่างไร?
นับตั้งแต่ที่จงซานสัญญากับเทียนซวินจื่อ เขานั้นตกลงที่จะใช้พลังทั้งหมดที่เขามีเพื่อปกป้องเทียนหลิงเอ๋อ แม้ว่าเขาจะไม่ได้สัญญาเอาไว้ก็ตาม ทว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะปล่อยให้เทียนหลิงเอ๋อเข้าไปเสี่ยงอันตรายได้อยู่ดี.
หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว จงซานก็ทำการตรวจสอบศพของชายชราที่ถูกสังหารไปในทันที.
หยุนเฉียนที่ทำการริบสมบัติของศพไปหมดแล้ว ทว่าจงซานก็ยังเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ.
ความเป็นจริงแล้ว จงซานพบเรื่องบางอย่างที่ผิดปรกติ ชายชราคนนี้เป็นขันที เขาเป็นขันทีแน่นอน.
เป็นไปได้อย่างไร?เขาเป็นขันทีอย่างงั้นรึ?
จงซานแทบไม่อยากเชื่อเลยแม้แต่น้อย เขาเป็นขันทีจริง ๆ หรือว่าเพราะเป็นเป็นขั้นตอนหนึ่งในวิชาที่เขาต้องฝึก หรือว่าชายชราคนนี้ได้รับบาดเจ็บมากัน?
จงซานไม่สามารถบอกได้เลย เขาที่ลุกขึ้นก่อนที่จะหันหน้าไปยังเทียนหลิงเอ๋อ ซึ่งตอนนี้พบว่าดวงตาของนางแดงกล่ำ และกำลังร้องให้กับความไม่ยุติธรรมที่นางได้รับ.
เห็นท่าทางของหลิงเอ๋อแล้ว จงซานที่ถอนหายใจเล็กน้อยและกล่าวออกมาว่า"หลิงเอ๋อ...."
นางไม่รอให้เขาพูดจบด้วยซ้ำ เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนใส่จงซานพร้อมร้องไห้โฮ."จงซาน ข้าเกลียดเจ้า!"
ก่อนที่จะหันหลังกลับ เทียนหลิงเอ๋อที่ก้าวขึ้นไปบนผ้าแพรไหมสีแดงลอยออกไปในทันที.
เมื่อเหตุการณ์ออกมาเป็นเช่นนี้ จงซานได้แต่ส่ายหน้าไปมาเผยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น และเร่งรีบตามนางไป.
จงซานที่เร่งรีบตามเทียนหลิงเอ๋อไปอย่างเร่งด่วน ทว่ามีบางอย่างที่เขาไม่รู้ที่บนยอดเขา ไม่ไกลออกไปนั้น ในเวลานี้มีสายตาสามคู่กำลังแอบมองพวกเขาอยู่.
จงตี้ หลิวหมิงและหวังกุยนั่นเอง.
