Chapter 32 เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภา
ขณะที่พวกเขากลับมายังเมืองเปี้ยนก็พบก็พบว่ามีสถานที่อื่นอีกหลายแห่ง ซึ่งตระกูลจ้าวเป็นเจ้าของเช่นนั้นจงซานจึงได้วางแผนที่จะอยู่ในเมืองนี้สักพัก.
ระหว่างทางนั้น จงซานและเทียนหลิงเอ๋อได้ออกไปเดินเตร่รอบ ๆ เมือง พวกเขาที่เข้าร้านหยกและซื้อเครื่องประดับหลายอย่างและในขณะนั้นเขาได้กระป๋องเล็ก ๆ บางอย่างจากคนขายมา.
หลังจากที่จงซานกลับมายังที่พัก จงซานที่นำสิ่งของดังกล่าวออกมา ซึ่งในนั้นมีสารลับซ่อนอยู่.
เมื่อคืนห้าทุ่มถึงตีหนึ่ง มีการต่อสู้ครั้งใหญ่ที่เมืองหุ่ย และดูเหมือนว่าจะเป็นหัวซานและคนรับใช้ของเขา.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมาเมื่ออ่านข้อความเหล่านั้น มีท่าทางจริงจังออกมา เห่าซานและคนรับใช้อย่างงั้นรึ? ข้อมูลนี้ต้องถูกส่งมาจากอันเย่ตัง ซึ่งแน่นอนว่าเป็นองค์กรนักฆ่าที่แทรกซึมอยู่ในอาณาจักรทั้งหก.
ก่อนหน้านี้จงซานที่ออกมาจากสำนักไคหยาง เขาได้ให้อันเย่ตัง อันหวง คอยสืบข่าวของเห่าซานและส่งให้กับเขาเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้.
เมื่อคืนระหว่างเวลา ห้าทุ่มถึงตีหนึ่งอย่างงั้นรึ?
จงซานที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็เผาสารลับดังกล่าวไป หลังจากสารกลายเป็นขี้เถ้าแล้วก็ทำให้มันกระจายหายไป.
เขาที่เปิดประตูและเดินออกมา.
"จงซาน."เสียงของจ้าวโสวเซี่ยงที่ดังออกมาในทันที.
"หลิงเอ๋อไปใหนแล้วรึ?"จ้าวโสวเซี่ยงที่ไม่เห็นเทียนหลิงเอ๋ออยู่ใกล้ ๆ นี้.
"นางกำลังอาบน้ำอยู่นะ มีอะไรอย่างงั้นรึ?"จงซานที่จ้องมองไปยังจ้าวโสวเซี่ยง.
"เมื่อวาน มีการต่อสู้ใหญ่เกิดขึ้นที่เมืองหุ่ย และข้าได้รับสารมาว่า เห่าซานอยู่ที่นั่นด้วย."จ้าวโสวเซี่ยงตอบกลับไปในทันที.
"เห่าซานอยู่ที่นั่น? รอก่อน ข้าจะไปตามหลิงเอ๋อมา จากนั้นพวกเราไปดูกัน."จงซานกล่าว.
"อืม."จ้าวโสวเซี่ยงพยักหน้า.
หนึ่งวันหลังจากนั้น จงซานและจ้าวโสวเซี่ยงที่ควบบนหลังมาวิ่งไปตามถนนเส้นหนึ่งโดยมีเทียนหลิงเอ๋อนั่งอยู่บนผ้าแพรสีแดงเหินตามพวกเขา.
เมื่อเทียนหลิงเอ๋อได้ยินว่า พบเห่าซานที่ตรงนั้น นางที่รู้สึกกระตือรือร้นบินตรงไปยังที่นั่นทันที.
เมืองหุ่ยอยู่ห่างจากเมืองเปี้ยน 1000 ลี้ จงซานและจ้าวโสวเซี่ยงที่ควบม้าตรงไปยังเมืองดังกล่าวโดยใช้เวลาหนึ่งวัน.
ที่นอกเมืองนั้นมีสถานีส่งสารขนาดเล็กตั้งอยู่ ซึ่งมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งอยู่ที่นั่น ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังนั่งพักอยู่.
จ้าวโสวเซี่ยงที่เข้าไปหาคนกลุ่มนั้นในทันที.
"เซียนเซิง พวกเขาเดินทางไปยังภูเขาด้านเหนือกันหมดแล้ว."หนึ่งในนั้นซึ่งสวมชุดหรูหราราคาแพงตะโกนบอกกับจ้าวโสวเซี่ยงบนหลังม้า.
先生 Xiānshēng (n )นาย คุณครู อาจารย์
จงซานที่หยุดจ้องมองไปยังชายชุดสีเทาเช่นกัน ดวงตาของเขาเป็นประกายขณะที่มองเห็นตราสัญลักษณ์พิเศษของชายคนนั้น หลังจากที่ชายสวมชุดหรูหรากล่าวออกไป ชายชุดสีเทาก็พยักหน้าออกมาเบา ๆ เช่นกัน.
เป็นสัญญาณยืนยันเรื่องดังกล่าว จงซานที่พยักหน้าเล็กน้อยเช่นกัน.
"จงซาน พวกเราคงต้องทิ้งม้าไว้ที่นี้และเดินทางเข้าไปยังภูเขาแล้วล่ะ."
"เอาล่ะ ไปได้แล้ว."จงซานที่ลงจากหลังม้า พวกเขาที่ทิ้งม้าไว้ที่แห่งนี้ และเดินทางไปยังภูเขาทิศเหนือ.
จ้าวโสวเซี่ยงนั้นอยู่ในระดับเก้าเซียนเทียนและจงซานนั้นสวมรองเท้าขับวายุ ดังนั้น เพียงพริบตาเดียวพวกเขาก็หายไปต่อหน้าคนมากมายแล้ว ทุกคนที่จ้องมองตามหลังเต็มไปด้วยความชื่นชม.
เทียนหลิงเอ๋อเองก็เหินตามทั้งสองตรงไปยังภูเขาดังกล่าวเช่นกัน.
ขณะที่พวกเขากำลังจะถึงเชิงเขา เทียนหลิงเอ๋อที่ร่อนลง เข้าไปใกล้พวกเขา.
"จงซาน ทำไมพวกเรามาที่นี่ล่ะ?"เทียนหลิงเอ๋อที่สอบถามออกไปในทันที.
"มีคนจำนวนมากที่กำลังไล่จับเห่าซานมายังที่แห่งนี้ พวกเราไม่สามารถบินได้ เจ้าคอยจับตา มองบนท้องฟ้า บอกพวกเราด้วยว่าเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่มารวมตัวกันหรือไม่?."จงซานกล่าว.
"อืม ๆ ."เทียนหลิงเอ๋อที่พยักหน้าพอใจ ท้ายที่สุดนางก็มีอะไรทำแล้ว.
นางที่เหินขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็วและเริ่มค้นหาไปยังพื้นที่ต่าง ๆ รอบ ๆ .
"จงซาน ตรงนั้น มีการต่อสู้ที่ตรงนั้น เฮ้ ภูเขาพังลงเลย."เทียนหลิงเอ๋อที่จ้องมองจากที่ไกลออกไป กล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"จงซาน ตรงนั้น พวกเจ้าสองคนรีบตามมานะ ข้าขอล่วงหน้าไปก่อน."เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.
"ไม่ได้..."
จงซานที่เร่งรีบตะโกนออกมาเสียงดัง.
เทียนหลิงเอ๋อที่หยุดจ้องมองจงซานด้วยท่าทางสงสัย.
"รอข้า."จงซานที่กล่าวออกมา.
ความจริงแล้วเทียนหลิงเอ๋อต้องการที่จะพุ่งไปด้านหน้าให้เร็วที่สุด ทว่าในเมื่อจงซานร้องขอเช่นนั้น นางก็ลังเล ก่อนที่จะขมวดคิ้วไปมาและพยักหน้ารับ.
เมื่อเห็นเทียนหลิงเอ๋อยินยอมรับฟังคำพูดของเขา จงซานค่อนข้างพอใจทีเดียว เขาและจ้าวโสวเซี่ยงที่มุ่งหน้าตรงไปยังทิศทางที่เทียนหลิงเอ๋อชี้บอก.
"เร็ว เร็วเข้า พวกเจ้าสองคนรีบเร็ว."เทียนหลิงเอ๋อที่ลดความเร็วลงตามที่จงซานสั่ง ทว่านางก็ยังตื่นเต้นต้องการไปถึงให้เร็วที่สุดเช่นเดิม.
จากทิศไกลออกมานั้น จงซานได้ยินเสียงต่อสู้ได้แล้ว ดูเหมือนว่าการต่อสู้ดังกล่าวนั้นจะรุนแรงเลยทีเดียว.
"เจ้าไม่ต้องรอข้า ข้ามีหลิงเอ๋ออยู่แล้ว เจ้าไปก่อนได้เลย."จงซานที่กล่าวต่อจ้าวโสวเซี่ยง.
แม้ว่าจงซานจะมีรองเท้าขับวายุ ทว่าพลังฝึกตนของเขาก็ยังต่ำกว่าจ้าวโสวเซี่ยงมาก ทว่าจ้าวโสวเซี่ยงนั้นกับรักษาความเร็วรอจงซานโดยที่ไม่กล่าวสิ่งใด.
"ตกลง."จ้าวโสวเซี่ยงตอบรับ ก่อนที่จะเร่งความเร็วพุ่งออกไปเต็มกำลัง.
เทียนหลิงเอ๋อเห็นจ้าวโสวเซี่ยงเร่งความเร็วจากไป นางที่รู้สึกกระวนกระวายใจและถอนหายใจ ราวกับว่านางกำลังอิจฉาเขา.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว จงซานก็ส่ายหน้าไปมาและเร่งรีบเดินทางไปยังทิศทางดังกล่าว.
ยิ่งเข้าใกล้สถานที่ดังกล่าวเท่าไหร่ เสียงก็ยิ่งดังขึ้นเท่านั้น เห็นได้ชัดเจนว่าการต่อสู้ดังกล่าวนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก.
"ตูมมม ตูมมมม ตูมมมม"
จงซานที่สัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่ทรงพลังกวาดออกไปทั่วสารทิศ.
"ไป ๆ ๆ "
เสียงตะโกนที่ขื่นขมดังออกมา.
เทียนหลิงเอ๋อที่เก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ไม่อยู่แสดงออกมาทางสีหน้าทั้งหมด แม้ว่านางจะกระวนกระวายลุกลี้ลุกล้น ต้องการเร่งรีบบินออกไปให้เร็วที่สุด ทว่าในเมื่อจงซานไม่อนุญาต ทำให้นางไม่สามารถทำอะไรได้เลย.
"ศิษย์พี่ใหญ่ นั่นศิษย์พี่ใหญ่นี่นา."ขณะที่เข้าใกล้ในระยะหนึ่งเทียนหลิงเอ๋อโพลงออกมาและประหลาดใจเผยยิ้มกว้าง นางที่ไม่ฟังคำพูดของจงซานอีกแล้ว เร่งรีบเหินตรงไปทันที.
จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา ที่เห็นเทียนหลิงเอ๋อกระวีกระวาดบินลอยออกไป เขาที่เร่งความเร็วตรงไปยังเสียงที่ดังกระจายออกมาเป็นระยะ ๆ .
จากนั้นไม่นาน จงซานก็ถึงสถานที่ดังกล่าว.
มีรอยศิลาที่แตกกระจายไปรอบ ๆ เป็นหลุมเป็นบ่อมากมาย ที่ใจกลางการต่อสู้นั้นเป็นศิษย์พี่ใหญ่ขั้นสอง เทียนชา ของสำนักไคหยาง.
มีผู้ฝึกตนอีกมากมายที่ยืนอยู่รอบ ๆ เขา พวกเขาที่กำลังเผชิญหน้ากับชายชราที่ผอมเห็นกระดูกในชุดคลุมสีดำ.
ทันใดนั้นชายชราร่างกายผอมกะหร่องก็ปลดปล่อยควันดำออกมาจากร่างกาย ก่อนที่จะขึ้นกระบี่เหินลอยขึ้นไป เขาที่ต้องการขวางทางทุกคนไม่ให้ใครก้าวผ่านไป ซึ่งด้านหลังเขานั้นเป็นภูเขาสูง.
มือของชายชราที่ถือแส้ปัดและจ้องมองไปยังทุกคนด้วยจิตสังหารที่หนักหน่วง บนพื้นนั้นมี ร่างของคนหลายคนที่นอนกองอยู่รอบ ๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บด้วยฝีมือของชายชราคนดังกล่าว.
เทียนชาที่ประจันหน้ากับชายชราคนดังกล่าวตรง ๆ ส่วนเทียนหลิงเอ๋อที่ลอยอยู่ไม่ไกลจากเขา.
"คิดจะหนีเหรอ."เทียนชาแค่นเสียงเย็นชาออกไป.
"ฮี่ฮี่ฮี่ ต้องการที่จะไล่ตามนายน้อยของข้าไปเหรอ นายน้อยของข้าหนีไปไกลแล้ว เจ้าเลิกล้มความตั้งใจซะ."ชายชราผอมกะหร่องที่หัวเราะเสียงดัง.
"ชิ."เทียนชาที่แค่นเสียงและปลดปล่อยจิตสังหารที่รุนแรงออกมา.
ขณะที่ได้ยินเสียงของเทียนชานั้น ชายชราสัมผัสได้ถึงอันตรายที่แผ่ออกมาจากเทียนชาได้.
เทียนชาในเวลานั้น ได้ร่ายรำทำสัญญาณมือที่แปลกประหลาด ก่อนที่พลังมากมายที่ไหลมารวมกันในกระบี่ของเขา.
"ซี่ ๆ ๆ ๆ "
เสียงของกระบี่ยาวที่พุ่งออกมาจากฝัก ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับจงซานที่มาถึงพอดี เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพายุสายฟ้าที่ปรากฏขึ้นในทันทีทันใด สว่างเจิดจ้า จนทำให้จงซานไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ในทันที ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวสว่างจ้าไปทั้งหมด.
ทุกคนที่สูญเสียการมองเห็น.
"ครืนนนนนน"
สิ้นสุดเสียงทั้งหมด กระบี่ยาวของเขาก็เหินกลับมาเข้าฝักเช่นเดิม.
หลังจากนั้น จงซานที่ค่อย ๆ กลับมามองเห็น ซึ่งกว่าที่เขาจะกลับมามองเห็นได้นั้น กระบี่ของเทียนชาก็กลับมาอยู่ในฝักเรียบร้อยแล้ว ส่วนชายชรานั้นถูกสับเป็นสองท่อนกลางอากาศไปแล้ว.
แส้ปัดของเขาก็ขาดครึ่งหล่นลงมาบนพื้น กระบี่เหินที่ลอยตกลงไม่ไกล ร่างของชายชราที่หล่นลงพื้น พร้อมกับสิ้นลมไปในทันที.
เหล่าผู้ฝึกตนมากมายที่มองไปยังเทียนชาด้วยความหวั่นเกรง เขาสังหารชายชราเพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น.
เทียนชา เป็นคนที่ทรงพลังแข็งแกร่งอย่างแท้จริง!
"สำนักไคหยาง เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภาอย่างงั้นรึ?"คนที่อยู่ข้าง ๆ เทียนชาต่างก็เอ่ยพึมพำ แม้แต่จ้าวโสวเซี่ยงยังเผยท่าทางอัศจรรย์ใจ.
"ศิษย์พี่ใหญ่ ๆ ท่านร้ายกาจยอดเยี่ยมมาก."เทียนหลิงเอ๋อที่อยู่บนผ้าแพรไหมสีแดงกำลังตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น.
ท่าทางของเทียนชาที่ยังคงสุขุม เพลงกระบี่ตัดสวรรค์กลืนนภา เมื่อกระบี่ออกจากฝัก จะเกิดพายุและเมฆครึ้มกลืนกินท้องฟ้า เหล่าผู้ฝึกตนมากมายจากสำนักอื่น ๆ ต่างก็ตื่นตะลึงกับเพลงกระบี่ของเทียนชาเป็นอย่างมาก.
