Chapter 31 หมาป่าขาวที่ลึกลับ.
จงตี้ที่จ้องมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นและเลือกที่จะไม่เข้าไปช่วย เขาไม่สามารถช่วยเหลือหลิวหมิงได้อยู่แล้ว ส่วนหวังกุยเองก็มีระดับ 9 เซียนเทียน หากเขาเข้าไปมีแต่ถูกสังหารตั้งแต่ยังไม่เริ่ม คนที่เขาพอจะช่วยได้นั้นก็มีเพียงถังเสี่ยวโหยวเท่านั้น.
ก่อนหน้านี้ถังเสี่ยวโหยวตะโกนออกมาว่าจงซานนั้นอยู่ในระดับสามเซียนเทียน และเขาเองก็อยู่ในระดับสี่เซียนเทียนแล้ว ทว่าจงตี้เข้าใจได้ว่าจงซานนั้นต้องปิดบังอะไรเอาไว้อีกแน่นอน เขาจึงไม่กล้าผลีผลามแต่อย่างใด และค่อย ๆ ถอยหลังห่างออกมาซ่อนตัวอยู่ด้านหลัง.
ถังเสี่ยวโหยวที่ต่อสู้มาระยะหนึ่งแล้ว เขานั้นกลับยังไม่ได้เปรียบจงซานที่มีระดับสามเซียนเทียนแต่อย่างใด เป็นไปได้อย่างไร เขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยรึ? ทว่าการโจมตีแต่ล่ะครั้งนั้น กลับสามารถโจมตีมายังจุดอ่อนของเขาได้ในทุกครั้ง.
"ยิง!ยิงมัน!"ถังเสี่ยวโหยวที่ตะโกน ซึ่งเหล่ามือธนูตระกูลถังได้ง้างคันรอแล้ว.
ลูกศรดังกล่าวนั้นนับว่ามีประสิทธิที่สามารถต้านทานคนที่เพิ่งก้าวไปถึงระดับเซียนเทียน อย่างไรก็ตามพลังของมันนั้นไม่สามารถที่จะเข้าไกล้เทียนหลิงเอ๋อที่มีปราณแท้ทรงพลังแผ่ออกมา และอีกอย่างหนึ่งความเร็วของลูกธนูนั้นยังไม่พอต่อผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียน อย่างไรก็ตามจงซานดูจะแตกต่างออกไป เนื่องด้วยปราณแท้จองเขานั้นยังมีไม่มากมายนัก ปราณทั่วร่างนั้นจึงยังเบาบางอยู่.
อย่างไรก็ตามความเร็วของมันนั้น ไม่เพียงพอที่จะโจมตีไปยังระดับเซียนเทียนได้ เหล่ามือธนูเหล่านี้ไม่มีทางที่จะโจมตีถูกอยู่แล้ว.
ลูกศรที่พลาดเป้าทั้งหมด ไม่สามารถเข้าใกล้ร่างของเขาแม้แต่น้อย ทว่าในขณะนั้นก็มีลูกศรกลุ่มหนึ่งที่เบนเป้าหมายตรงไปยังหมาป่าตัวน้อย และมีหลุดรอดสองดอกตรงมายังจงซาน.
ด้วยจำนวนลูกศรมากมาย จงซานรู้ว่าต้องมีลูกศรจำนวนหนึ่งที่เขาหลบไม่พ้น สายตาที่เปล่งประกายด้วยความโกรธ.
วิชากายาเทพอสูร!
กล้ามเนื้อที่ขยายใหญ่ขึ้นมาในทันที ร่างกายทั่วร่างกลายเป็นแข็งแกร่ง.
ก่อนที่จะตวัดดาบยักษ์ของเขาออกไปพร้อม ๆ กับป้องกัน เหล่าผู้คุ้มกันตระกูลจ้าว ที่เวลานี้ต่างก็แตกฮือวิ่งหนีตายกันจ้าระหวั่น.
แน่นอนว่าเวลานี้พวกเขาที่ทิ้งหมาป่าน้อยเอาไว้ด้านหลัง.
หมาป่าอสูรน้อยก่อนหน้ากำลังหลับอยู่ เพราะว่าเกิดเสียงดังเกิดขึ้น จึงทำให้มันตื่นขึ้นมาในทันที.
ทันทีที่มันตื่นขึ้นมานั้น ก็เห็นโลหิตชโลมไปทั่วลาน และหลังจากนั้นก็มีลูกธนูจำนวนมากกำลังพุ่งตรงลอยมายังมัน.
แย่แล้ว...ท้ายที่สุดพวกเขาก็จะสังหารข้าแล้วอย่างงั้นรึ? คนพวกนี้ต่างจากหมาป่า พวกเขากำลังจะสังหารข้าด้วยอาวุธที่พวกเขาสร้างขึ้น?
เหยเหย่ ท่านไม่มาช่วยข้า?พวกเขาจะสังหารข้าแล้ว ข้ากำลังจะตาย เหยเหย่ เหยเหย่!
หมาป่าน้อยที่หดหู่เศร้าเสียใจจ้องมองเหล่าลูกศรมากมายที่กำลังพุ่งตรงมายังมัน ความหวาดกลัวความเศร้าที่กัดกินหัวใจมันอย่างหนัก หากมันไม่หนีออกมาเที่ยวเล่น มันก็คงไม่ตาย ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มาเจอพวกคนเลวเช่นนี้.
"อ๊าก ๆ ๆ "
หมาป่าน้อยที่ได้ยินเสียงคำราม ก่อนที่ลูกธนูมากมายจะหายไป ซึ่งมีใครคนหนึ่ง เป็นมนุษย์ตัวใหญ่ ที่ใช้ร่างป้องกันหมาป่าตัวน้อย.
"เครง เครง เครง......"
หลังจากที่ชายคนดังกล่าวอุ้มมันขึ้นมา ร่างกายของมันสั่นไหวเล็กน้อย ทว่าหมาป่าน้อยก็เข้าใจได้ในทันที ลูกธนูเหล่านั้นถูกปัดเป่าไปแล้ว.
เขา เขาเอาร่างป้องกันตัวข้ารึ?เขาช่วยข้า? มีคนหนึ่งในหมู่คนเลวเหมือนที่เหยเหย่บอกสินะ? มีคนดีคนหนึ่ง?
"จงซาน!"
ที่ไกลออกไปนั้น เทียนหลิงเอ๋อที่ตะโกนเสียงดัง
จงซานที่กระโดดหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะไปหยุดที่มุมของลานบ้าน และวางจิ้งจอกน้อยลงยังที่ปลอดภัย ก่อนที่จะกระโดดกลับมายังการต่อสู้.
"ข้าไม่เป็นไร!"จงซานที่กล่าวต่อเทียนหลิงเอ๋อ.
เวลานี้เขาที่กวัดแกร่งดาบยักษ์ พุ่งตรงเข้าโจมตีถังเสี่ยวโหยวอย่างบ้าคลั่ง.
ทลายภูเขาสวรรค์!
ภายใต้การใช้ทักษะกายาเทพอสูร จงซานที่มีพลังเพิ่มขึ้นสองเท่า การโจมตีแต่ละครั้ง มีประกายแสงสีแดงที่อาบไปทั่วดาบฝันร้าย พุ่งตรงไปยังถังเสี่ยวโหยว.
เห็นดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหารของจงซาน ถังเสี่ยวโหยวที่รู้ว่าตัวเองเกิดปัญหาแล้ว เขาที่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที กระบี่ของเขาที่ยกขึ้นขวางกั้น.
"ตูมมมมมมม"
"เค้งง ๆ "
กระบี่ของถังเสี่ยวโหยวหักไปในทันที คมดาบที่พุ่งผ่าน ตัดร่างแยกออกเป็นสองส่วน โลหิตที่พุ่งกระฉูดอาบไปทั่วลาน.
เห็นสายตาที่ดุร้ายเป็นอย่างมาก จงซานที่ยกดาบขึ้นพร้อมกับพุ่งตรงไปยังเหล่ามือธนู.
เหล่ามือธนูที่แตกฮือหนีตายกันจ้าระหวั่น พวกเขาที่ไม่มีกระจิตกระใจจะสู้อยู่แล้ว ธนูของพวกเขานั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลย ร่างของคนผู้นี้ทำด้วยอะไร?โลหะอย่างงั้นรึ? เหล่ามือธนูที่หลบหนีไม่เห็นแม้แต่เงา.
"หนี."หลิวหมิงที่กำลังจะพ่ายแพ้ต่อจ้าวโส่วเซี่ยง ตะโกนออกไปเสียงดังยังหวังกุย เขาที่กระโดดขึ้นไปบนหลังคาก่อนที่จะหนีไปจนลับสายตา.
แน่นอนว่าหวังกุยเองก็หนีตามไปติด ๆ เช่นกัน.
ส่วนจงตี้นั้น เขาได้หนีไปก่อนหน้านี้นานแล้ว.
เทียนหลิงเอ๋อที่วิ่งเข้ามาหาจงซานด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่หวังกุยหนีไปแล้ว จงซานนั้นมีรูมากมายที่เสื้อผ้าของเขา.
"ข้าไม่เป็นไร."จงซานที่ส่ายหน้าไปมา.
เทียนหลิงเอ๋อที่ยกเสื้อของเขาขึ้นตรวจสอบจ้องมองไปยังบนหลังของจงซาน ซึ่งมีรอยสีแดงอยู่หลายจุดเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม ไม่ได้มีบาดแผลแต่อย่างใด ทว่าที่ด้านหลังของจงซานนั้นมีแผลเป็นอยู่หลายจุด พร้อมกับกล้ามเนื้อที่หนาแน่น ทำให้ดูแข็งแกร่งไม่น้อย.
ดูน่าเกรงขามเหรอ ไม่ ๆ !เทียนหลิงเอ๋อที่ใบหน้ากลายเป็นสีแดง
"จงซาน เจ้าเป็นไรไหม?"จ้าวโส่วเซี่ยงที่สอบถามออกมา.
"ข้าสบายดี."จงซานพยักหน้า.
"จงซาน เจ้าเป็นคนที่น่าอัศจรรย์เท่าที่ข้าเคยเจอมาเลย ระดับสามเซียนเทียนสามารถสังหารระดับสี่เซียนเทียนด้วยการโจมตีเดียว หากว่าเจ้าสร้างแกนแท้ได้เมื่อไหร่ ไว้มาประลองกัน."จ้าวโส่วเซี่ยงที่หัวเราะ.
"ได้เลย."จงซานที่พยักหน้ารับคำ.
หลังจากนั้น จงซานก็เดินไปหาหมาป่าน้อย ก่อนที่จะยกมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง.
"จงซาน ต้องขอบใจเจ้าที่สามารถแก้ปัญหาหาหมาป่าอสูร ไม่เช่นนั้น ข้าคงไม่สามารถหามันเจอแน่นอน ทว่าในเมื่อเจ้าเป็นคนช่วยมัน หมาป่าน้อยนี้ให้เป็นของเจ้าก็แล้วกัน "เจ้าโส่วเซี่ยงที่เอ่ยออกมา.
เจ้าโส่วเซี่ยงนั้นเป็นคนตรงไปตรงมา เขาต้องการที่จะทดแทนจงซาน ด้วยรู้สึกว่าเขานั้นรู้สึกผิดที่ได้สงสัยในตัวจงซานก่อนหน้านี้ และตอนนี้ความจริงทั้งหมดเปิดเผยแล้ว เขาจึงคิดเสนอหมาป่าอสูรตอนนี้เพื่อขอโทษจงซาน.
"ได้."จงซานที่ดูลังเลอยู่เล็กน้อย ทว่าก็รับมันมา ดูเหมือนว่ามันจะไม่ต่อต้านเขาอีกด้วย.
เขาที่อุ้มหมาป่าน้อยพร้อมกับมายังลานบ้าน ซึ่งตอนนี้แม่บ้านได้เตรียมอ่างอาบน้ำให้เขาแล้ว จงซานที่ต้องการที่จะชำระล้างคาบโลหิตออกจากร่างกายพอดี.
หมาป่าอสูรตนนี้เองก็มีโลหิตที่ติดไปบนขนของมันด้วยเช่นกัน.
จงซานจึงได้นำเข้าไปอาบน้ำด้วย ซึ่งได้นำมันลงในอ่างอาบน้ำด้วยเช่นกัน.
หลังจากที่เขาชำระล้างร่างกายเสร็จแล้ว เขาที่ช่วยมันชำระล้างคราบโลหิตออกมาจากขนของมัน.
"เอ๊ะ หมาป่าอสูรเป็นสัตว์อสูรระดับสูงและมีความพิเศษมาก ขนของมันปกคลุมไปทั่วร่าง คงบอกไม่ได้ว่ามันเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย."จงซานที่ขมวดคิ้วไปมา.
อย่างไรก็ตาม เขาก็ทำความสะอาดมันอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดก็เผยยิ้มออกมา "เจ้าเป็นตัวเมียอย่างงั้นรึ?แต่ว่า ข้าไม่เห็นอะไรเลยนะ."
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ จงซานก็ออกมาพร้อมกับหมาป่าน้อย.
"จงซาน ข้าคิดว่าทางทีดีเราควรจะปล่อยมันไปนะ มันยังเด็กอยู่เลย อีกอย่างพวกเราก็ไม่รู้ว่ามันกินอะไร มันอาจจะอดตายก็ได้."เทียนหลิงเอ๋อกล่าว.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว ดูเหมือนว่านางต้องการที่จะให้เขาปล่อยมันไป แม้ว่าจะสามารถนำมาสร้างเม็ดยาระดับสี่ก็ตาม บางทีเทียนหลิงเอ๋ออาจพูดถูกแล้ว จงซานเห็นว่าหมาป่าอสูรตนนี้ไม่ได้กินน้ำซุปแน่นอน อีกอย่างหนึ่งตอนอยู่ในอ่างน้ำมันก็สำลักเอาเม็ดข้าวออกมาด้วย.
ปล่อยไว้ไม่นานมันจะต้องอดตายอย่างไม่ต้องสงสัย และเมื่อมันตายกลายเป็นซากแล้ว ก็จะไร้ประโยชน์และถึงเขาจะเก็บมันไว้ ทว่าก็ไม่สามารถหาอาหารมาให้มันกินได้เช่นกัน.
เห็นท่าทางของเทียนหลิงเอ๋อแล้ว จงซานที่สายหน้าไปมาพร้อมกับกล่าวออกมาว่า"แน่นอน ข้าต้องฟังเจ้าอยู่แล้ว."
"จงซาน เจ้าวางแผนที่จะปล่อยหมาป่าอสูรตนนี้อย่างงั้นรึ?"จ้าวโสวเซี่ยงที่แสดงท่าทางไม่อยากเชื่อ.
"ถูกแล้ว."
ในตอนแรกจงซานเองก็ดูลังเล ทว่าในเมื่อเขาสัญญากับเทียนหลิงเอ๋อแล้ว เขาก็ต้องทำตามอย่างแน่นอน จงซานคงไม่สามารถผิดคำพูดของตัวเองได้.
"ตกลง เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปยังสถานที่ข้าพบมันเอง."เจ้าโส่วเซี่ยงในเมื่อเห็นจงซานได้ตัดสินใจแล้ว เขาก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้.
บ่ายวันหนึ่ง พวกเขาทีเดินทางมาถึงเทือกเขาทิศเหนือ จ้าวโส่วเซี่ยงที่มีระดับเก้าเซียนเทียน และทวนยาวของเขานั้นจะไม่สามารถใช้ในการเหินบนฟ้าได้ ดูเหมือนว่าผ้าแพรของเทียนหลิงเอ๋อนั้นจะสร้างมาจากวัตถุดิบที่ยากจะหาเจอได้.
ซึ่งตอนนี้เห็นทะเลสาบขนาดเล็กแล้ว จงซานที่วางหมาป่าน้อยลงอย่างระมัดระวัง.
"ไป ไปได้แล้ว."เทียนหลิงเอ๋อที่กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น.
หมาป่าน้อยที่จ้องมองจงซานด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ และจ้องมองไปยังคนสองคนที่ตามมา ขณะที่คนอีกสองคนเตรียมที่จะหันหน้าจากไป มันที่หันหน้าไปมาและเริ่มมั่นใจแล้วว่าจงซานต้องการจะปล่อยมันไปจริง ๆ ในเวลานั้นหมาป่าน้อยมั่นใจแล้วว่าจงซานจะต้องเป็นคนดีคนหนึ่ง เขาเป็นคนดีจริง ๆ ! มันได้พบเข้ากับคนดีแล้ว.
มันที่วิ่งออกไปและวิ่งกลับมาหาจงซาน และแหงนหน้ามองจงซาน จงซานเองก็ทำท่าทางสงสัย ก่อนที่จะลูบไปที่หัวของมัน เบา ๆ มันที่เงยหน้าพร้อมกับเลียไปที่มือซ้ายของจงซานอย่างนุ่มนวล จากนั้นมันก็พ่นของเหลวอย่างหนึ่งออกมาในทันที.
พ่นน้ำลายออกมาอย่างงั้นรึ?
คนทั้งสามที่ตะลึงงันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากที่จงซานต้องการปล่อยมันไป มันกลับวิ่งกลับมาเพื่อพ่นน้ำลายใส่เขาอย่างงั้นรึ? ทว่าการพ่นน้ำลายของหมาป่าอสูรเช่นนี้มันมีความหมายว่าอะไรกัน?
หลังจากที่หมาป่าอสูรพ่นของเหลวสีขาวออกมาแล้ว จากนั้นมันก็หันหน้าพร้อมกับวิ่งตรงดิ่งเข้าไปในหุบเขาลึก และหายลับสายตาไปในทันที.
"เจ้าหมาป่าน้อยนี้ตลกดีจัง เจ้าปล่อยมันไป มันก็เลยพ่นน้ำลายใส่เจ้า."เทียนหลิงเอ๋อหัวเราะชอบใจ.
อย่างไรก็ตาม จงซานไม่ได้คิดเช่นนั้น.
น้ำลายอย่างงั้นรึ?ไม่ ไม่ใช่น้ำลายแน่ จงซานที่สังเกตเห็นว่าของเหลวดังกล่าวนั้น มันซึมเข้ามาในร่างของเขาในทันที และอีกอย่างของเหลวดังกล่าวนั้นดูเหมือนว่าจะละลายผสมเข้ากับโลหิตของเขาอีกด้วย.
เขาที่ส่ายหน้าไปมา จงซานที่ขับไล่ความสงสัยออกไปในทันที.
"เอาล่ะ พวกเรากลับกันเถอะ."จงซานกล่าว.
"อืม."เทียนหลิงเอ๋อพยักหน้า.
คนทั้งสามที่ออกจาภูเขาในทันที.
ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่พวกเขาจากไป จงซานไม่ได้ตระหนักถึงได้ว่าบนยอดเขาที่สูงใหญ่นั้น มีอะไรบางอย่างกำลังจับจ้องมองพวกเขาอยู่.
หมาป่าอสูรขนาดมหึมา ร่างกายใหญ่กว่าสองเมตร ยืนตระหง่านอยู่บนภูเขา และบนร่างของมันนั้นมีหมาป่าน้อยตนหนึ่งที่กำลังยืนค้ำอยู่ เป็นหมาป่าน้อยที่จงซานที่เพิ่งปล่อยไปนั่นเอง.
หมาป่าน้อยที่ยืนอยู่บนศีรษะของหมาป่ายักษ์ตนหนึ่ง เฝ้ามองจงซานที่หายลับตาไป หลังจากนั้นนั้นมันก็พูดกับหมาป่าน้อย และออกคำสั่งหมาป่ายักษ์ตนหนึ่งในทันที.
หมาป่ายักษ์ที่หอนออกมาเสียงดัง พร้อมกับออกคำสั่งต่อหมาป่าน้อย และมุ่งหน้าลงจากภูเขาดังกล่าวและจากไป.